Posts

Posted on

Λασίθι : 2ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ – 12 Οκτωβρίου – 17:00 – 23:00 – Πλατεία ΕΟΤ Αγίου Νικολάου

Ανακοίνωση: 2ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Αγίου Νικολάου – 12 Οκτωβρίου – 17:00 – 23:00 – Πλατεία ΕΟΤ Αγίου Νικολάου
Ως επιτροπή του αντιρατσιστικού φεστιβάλ, έχουμε τη μεγάλη χάρα να σας ανακοινώσουμε ότι στις 12 Οκτωβρίου, ημέρα Σάββατο, θα πραγματοποιηθεί για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Αγίου Νικολάου .
Είμαστε υπερήφαν@ που και φέτος, στον χώρο του ΕΟΤ, θα καταφέρουμε, έστω και για μια μέρα, να ακουστούν οι φωνές των ανθρώπων που δεν τους δίνεται συχνά το βήμα έκφρασης.
Ο στόχος είναι να περιηγηθούμε μέσα από βιωματικά εργαστήρια, ομιλίες, αφηγήσεις προσωπικών ιστοριών, εικαστικές δημιουργίες που θα βρίσκονται στον χώρο, χορευτικές ομάδες και μουσική, στα κρυφά σημεία του καθημερινού ρατσισμού. Θα ακουμπήσουμε πολύπλευρα το θέμα του προνομίου ώστε να μάθουμε να αναγνωρίζουμε πότε η δική μας προνομιούχα θέση μας καθιστά εν δυνάμει ρατσιστές. Ο σκοπός είναι να συνδιαμορφώσουμε βιωματικά την αντίληψη γύρω από το προνόμιο και να στείλουμε όλα μαζί ένα μήνυμα: ότι θα “εκμεταλλευόμαστε” την θέση που μας δίνει το προνόμιο για να αλλάξουμε την πραγματικότητα που το αναπαράγει.
Φέτος, οι άνθρωποι που βρίσκονται πίσω από το Αντιρατσιστικό φεστιβάλ, εργάζονται πυρετωδώς για τη δημιουργία εικαστικών παρεμβάσεων, βιωματικών εργαστηρίων και τη συμμετοχή τοπικών καλλιτεχνών στη διαδικασία ανάδειξης των διαφόρων μορφών ρατσισμού από τις οποίες υποφέρει η κοινωνία μας.
Έχουμε επίσης την χαρά να υποδεχτούμε τον Κωνσταντίνο Πουλή, δημοσιογράφο από το press project, για την καθιερωμένη πλέον συζήτησή μας. Θα θέλαμε να επισημάνουμε ότι έχουμε καλέσει και τον Ιάσωνα Αποστολόπουλο, ακτιβιστή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και διασώστης προσφύγων, η παρουσία του όμως στο φεστιβάλ θα κριθεί την τελευταία στιγμή, καθώς υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να βρίσκεται σε αποστολή διάσωσης στην Μεσόγειο.
Η παρουσία στο αντιρατσιστικό φεστιβάλ είναι μια πράξη ενδυνάμωσης, μια πράξη αντίστασης, μια πράξη ανθρωπιάς. Σας περιμένουμε όλους και όλες!

Posted on

Χανιά : Έναν χρόνο μετά την κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη, ο αγώνας συνεχίζεται Δικαιοσύνη είναι η αντίσταση!

Έναν χρόνο μετά την κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη,
ο αγώνας συνεχίζεται
Δικαιοσύνη είναι η αντίσταση
Την 1η Σεπτεμβρίου του 2024 συμπληρώθηκε ένας χρόνος από την κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη από τους μπάτσους των ΤΑΕ Σούδας, Λιανιδάκη, Γεωργιάδη, Μόσχου και Τσιχλάκη, μετά από «τυχαίο» αστυνομικό έλεγχο στον επαρχιακό δρόμο Φρε-Βρυσών στα Χανιά.
Από την πρώτη στιγμή, η αστυνομία διέρρευσε στον ηλεκτρονικό τύπο μια σειρά από εσκεμμένες ανακρίβειες και ψευδή στοιχεία που συμπυκνώθηκαν στο αφήγημα περί «αιφνίδιου θανάτου ιδιώτη κατά τη διάρκεια τυχαίου αστυνομικού ελέγχου», ενεργοποιώντας έναν πολυεπίπεδο μηχανισμό συγκάλυψης της δολοφονίας. Ωστόσο, τα πολυάριθμα τραύματα στο κεφάλι και το σώμα του Κωστή, οι πληροφορίες από αυτόπτες μάρτυρες και η εικόνα του σημείου του συμβάντος ανέτρεψαν την εκδοχή της αστυνομίας1. Ο αγώνας ενάντια στη συγκάλυψη της κρατικής δολοφονίας του Κωστή, για την ανάδειξη των συνθηκών του θανάτου του ξεκίνησε τις αμέσως επόμενες ημέρες: Σε νομικό επίπεδο, με τη μηνυτήρια αναφορά κατά παντός υπευθύνου από την οικογένειά του, και σε πολιτικό, με δημόσιο κάλεσμα στην ανοιχτή συνέλευση για την κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη στα Χανιά.
Με αφορμή τη συμπλήρωση ενός χρόνου από τη δολοφονία του Κωστή διοργανώσαμε ένα τριήμερο δράσεων στα Χανιά, από τις 30 Αυγούστου έως και την 1η Σεπτεμβρίου, με στόχο:
• την ανάδειξη και την παρουσίαση του αγώνα σημείο προς σημείο, τόσο όσον αφορά το νομικό, αλλά και το πολιτικό επίπεδο,
• την υπενθύμιση στην τοπική κοινωνία ότι οι μπάτσοι δολοφόνησαν τον Κώστα Μανιουδάκη, και τη συλλογική-κινηματική υπεράσπιση της δημοσιοποίησης των ονομάτων των δολοφόνων, μέσα από τη δημόσια παρουσία μας στους δρόμους της πόλης, που ήταν ανακοινωμένη από τα μέσα του Αυγούστου,
• τη συνεισφορά από τη δική μας πλευρά στη μνήμη, τόσο με την παρουσία μας στο ετήσιο μνημόσυνο, όσο και συνολικότερα με την επαναφορά της υπόθεσης της κρατικής δολοφονίας στον δημόσιο χώρο καθ’ όλη τη διάρκεια του τριημέρου.
Ανταπόκριση τριημέρου
Την Παρασκευή 30 Αυγούστου, διοργανώσαμε ανοιχτή εκδήλωση – συνέντευξη τύπου, με στόχο τη συνολική ενημέρωση για τον αγώνα που δίνεται σε νομικό και πολιτικό επίπεδο εδώ και έναν χρόνο.
Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στο πάρκο Ειρήνης και Φιλίας των Λαών, σε έναν χώρο ανοιχτό και δημόσιο στο κέντρο της πόλης, με την πρόθεση να δοθεί η δυνατότητα σε οποιοδήποτε άτομο να παραβρεθεί και να την παρακολουθήσει. Το πάνελ τοποθετήθηκε στο κέντρο της σκηνής του αμφιθεάτρου, στο φόντο του οποίου αναρτήσαμε το κεντρικό πανό του τριημέρου με το σύνθημα «1 χρόνο μετά την κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη, ο αγώνας συνεχίζεται – Δικαιοσύνη είναι η αντίσταση». Η εικόνα συμπληρώθηκε με το στένσιλ που κάναμε στο δάπεδο, δεξιά από το πάνελ, ενώ ο χώρος του πάρκου αφισοκολλήθηκε με την αφίσα του τριημέρου, και με αυτή των ονομάτων των μπάτσων δολοφόνων.
Επιλέξαμε να χωρίσουμε την εκδήλωση σε δύο ενότητες: Η πρώτη περιλάμβανε αφενός την παρουσίαση των γεγονότων από την πλευρά της οικογένειας, συγκεκριμένα από τον γιο του Κωστή, Αναστάση, και αφετέρου την ανάλυση των νομικών εξελίξεων από τους συνηγόρους της υπόθεσης, Μαρία Παπαδάκη, Θανάση Καμπαγιάννη και Μανώλη Παπαδομανωλάκη. Είχε τον χαρακτήρα συνέντευξης τύπου, με την ιδιαιτερότητα πως απευθυνόταν όχι μόνο σε δημοσιογράφους, αλλά και σε όσα άτομα από το κοινό επιθυμούσαν να τοποθετηθούν ή να κάνουν ερωτήσεις. Ακολούθησε η δεύτερη ενότητα, με την παρουσίαση του πολιτικού αγώνα από μέλη της ανοιχτής συνέλευσης για την κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη. Για πρώτη φορά, οι τρεις πλευρές που τρέχουμε αυτόν τον αγώνα βρεθήκαμε δημόσια σε κοινό τραπέζι, συνομιλήσαμε μεταξύ μας αλλά και με το κοινό, και αναδείξαμε τα κρίσιμα σημεία της υπόθεσης, όπως τα εντοπίζει η κάθε πλευρά από την ιδιαίτερη σκοπιά της.
Η εκδήλωση ξεκίνησε με την ανακοίνωση της άσκησης ποινικής δίωξης στους μπάτσους των ΤΑΕ Σούδας, Λιανιδάκη, Γεωργιάδη, Μόσχου και Τσιχλάκη για «Ανθρωποκτονία από πρόθεση με ενδεχόμενο δόλο κατά συναυτουργία και σε ήρεμη ψυχική κατάσταση». Πρόκειται για την πρώτη περίπτωση που μπάτσοι κατηγορούνται για ανθρωποκτονία χωρίς να έχει προηγηθεί χρήση όπλου.
Με δεδομένη πλέον και την ποινική δίωξη, εκφράστηκε για ακόμα μια φορά το αίτημα της οικογένειας και των συνηγόρων να τεθούν σε διαθεσιμότητα οι 4 μπάτσοι-δολοφόνοι, που συνεχίζουν να υπηρετούν στο αστυνομικό σώμα. Σε κάθε περίπτωση, η δικογραφία θα περάσει στον ανακριτή, ο οποίος αναμένεται να καλέσει τους 4 μπάτσους δολοφόνους να απολογηθούν ως κατηγορούμενοι.
*
Το Σάββατο 31 Αυγούστου πραγματοποιήσαμε πορεία στο κέντρο της πόλης. Βασικοί μας στόχοι ήταν:
• να διαδηλώσουμε επαναφέροντας στη συλλογική μνήμη την υπόθεση της κρατικής δολοφονίας του Κώστα Μανιουδάκη,
• να εκφράσουμε έναν ευρύτερα αντικατασταλτικό λόγο μέσα από τη σύνδεση της υπόθεσης με άλλες υποθέσεις αστυνομικής βίας,
• να επανατοποθετήσουμε στον δημόσιο χώρο τα ονόματα των μπάτσων που δολοφόνησαν τον Κώστα Μανιουδάκη, και να υποδείξουμε πως την κίνηση αυτή υπερασπίζεται το διευρυμένο συλλογικό σώμα της διαδήλωσης,
• να ξεκαθαρίσουμε πως, έναν χρόνο μετά, τίποτα δεν έχει τελειώσει, και ο αγώνας συνεχίζεται.
Η πορεία πλαισιώθηκε από περίπου 170 άτομα. Ξεκίνησε από την πλατεία 1866, το σημείο όπου λίγες μέρες νωρίτερα συνελήφθησαν δύο μέλη της συνέλευσης κατά την προπαγανδιστική αφισοκόλληση των δράσεων του τριημέρου. Κινήθηκε σε μια περιοχή του κέντρου που κατοικείται από χαμηλά κοινωνικά στρώματα, αλλά και σε ένα τμήμα του τουριστικού-εμπορικού κομματιού της πόλης. Το πανό της πορείας ήταν το κεντρικό πανό του τριημέρου. Κατά τη διάρκεια της πορείας έγιναν στένσιλ, γράφτηκαν συνθήματα, και κολλήθηκαν αφίσες, όλα με το ίδιο περιεχόμενο: τα ονόματα των φονιάδων.
Καθ’ όλη τη διάρκεια ο παλμός της πορείας ήταν αμείωτος. Για ακόμα μία φορά, η ανταπόκριση τόσο των περαστικών ατόμων όσο και των κατοίκων στις γειτονιές ήταν πολύ θετική. Η παρουσία της αστυνομίας ήταν διακριτική: Μια ομάδα ασφαλιτών ακολουθούσε, έσκιζε τις αφίσες της ανοιχτής συνέλευσης, και φωτογράφιζε τα στένσιλ και τα συνθήματα, διατηρώντας απόσταση από την πορεία.
Η πορεία κατέληξε στον κατειλημμένο Λόφο Καστέλι, όπου στεγάζεται η συνέλευση από την πρώτη στιγμή της σύστασής της. Με την παρουσία δεκάδων συντρόφων και συντροφισσών, με συνθήματα, πυρσούς και καπνογόνα, αναρτήσαμε, στα τείχη του Λόφου που είναι ορατά από το Παλιό Λιμάνι, γιγαντοπανό με το σύνθημα «Οι μπάτσοι των ΤΑΕ Σούδας Λιανιδάκης, Γεωργιάδης, Μόσχου, Τσιχλάκης δολοφόνησαν τον Κώστα Μανιουδάκη».
Η ανοιχτή συνέλευση για την κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη διατηρεί την αποκλειστική ευθύνη, και υπερασπίζεται στην πράξη, σταθερά και αδιαπραγμάτευτα την απόφασή της να δημοσιοποιεί τα ονόματα των τεσσάρων φονιάδων. Καλούμε την τοπική κοινωνία και τον κόσμο που αναγνωρίζει το δίκιο του αγώνα μας, να συνεχίσει να παίρνει θέση, και να υπερασπίζεται τόσο αυτή την κίνηση, όσο και συνολικά τη δράση της συνέλευσης.
*
Την Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου είχαμε καλέσει σε προσυγκέντρωση στην πλατεία της δημοτικής Αγοράς, για συλλογική μετάβαση στο ετήσιο μνημόσυνο του Κωστή στους Αρμένους.
Περίπου 50 άτομα πλαισιώσαμε τη συγκέντρωση στο χωριό των Αρμένων, στηρίζοντας την οικογένεια, με την παρουσία μας και τα χαρακτηριστικά της ανοιχτής συνέλευσης: Έξω από το προαύλιο της εκκλησίας, κρεμάστηκαν δύο πανό, το κεντρικό πανό του τριημέρου, και ακόμα ένα με το σύνθημα «Κώστας Μανιουδάκης άλλος ένας δολοφονημένος από μπάτσους – Καμιά δολοφονία αναπάντητη».
Μετά το μνημόσυνο, συγκεντρωθήκαμε στο σημείο της δολοφονίας του Κωστή στις Βρύσες, εκεί όπου από τον Φλεβάρη του 2024 έχουμε τοποθετήσει μνημείο για να υπενθυμίζει πως «ο αγώνας ενάντια στην αστυνομική ασυδοσία και την κρατική βαρβαρότητα είναι αγώνας για την αξιοπρέπεια». Καθαρίσαμε τον χώρο, και τοποθετήσαμε πλάκες μπροστά από το μνημείο και γλάστρες με λουλούδια στα πλάγια. Παράλληλα, αναρτήθηκαν τα πανό που είχαμε στο μνημόσυνο, γράφτηκαν συνθήματα στους τοίχους της γύρω περιοχής και κολλήθηκαν αφίσες με τα ονόματα των μπάτσων. Η συγκέντρωση διήρκησε μία ώρα.
Στη συνέχεια, το συγκεντρωμένο σώμα κατευθύνθηκε σε μορφή πορείας στο χωριό των Βρυσών. Καθ’ όλη τη διάρκεια γινόταν μοίρασμα κειμένων, παράλληλα με αφισοκόλληση. Αφού περάσαμε από την κεντρική πλατεία του χωριού, καταλήξαμε στο Α.Τ. Αποκορώνου, εκεί όπου είχε γίνει η πρώτη επίσημη καταγραφή του γεγονότος ως «αιφνίδιος θάνατος ιδιώτη» στο βιβλίο αδικημάτων και συμβάντων. Στηθήκαμε έξω από το τμήμα, μπροστά στους παρατεταγμένους και με πλήρη εξάρτηση μπάτσους, που μόλις μας είδαν κλείστηκαν στο εσωτερικό του. Φωνάξαμε συνθήματα, καταδεικνύοντας και αυτούς ως υπεύθυνους για τη δολοφονία του Κωστή και την απόπειρα συγκάλυψής της. Φεύγοντας, κρεμάσαμε το κεντρικό πανό του τριημέρου ακριβώς απέναντι από το Α. Τ.
Το απόγευμα της ίδιας μέρας, δεκάδες συντρόφια κάναμε παρέμβαση στο Παλιό Λιμάνι, όπου αναρτήσαμε γιγαντοπανό 50 μέτρων στον λιμενοβραχίονα που καταλήγει στον Φάρο, με το σύνθημα «1 χρόνο μετά την κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη, ο αγώνας συνεχίζεται». Κλείσαμε, έτσι, το τριήμερο, επαναλαμβάνοντας πρωτίστως στην τοπική κοινωνία, αλλά και προς πάσα κατεύθυνση, πως η ανοιχτή συνέλευση για την κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη θα συνεχίσει ακάθεκτη να αναβαθμίζει τη δράση της με συνέπεια και μεθοδικότητα.
Απολογισμός και συμπεράσματα του τριημέρου
Το τριήμερο δράσεων με αφορμή τη συμπλήρωση ενός χρόνου από την κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη επανέφερε πολύπλευρα στο προσκήνιο τον αγώνα όλων αυτών των μηνών, αποτελώντας ένα ορόσημο στην πορεία της δράσης μας. Η ιδιαίτερη δυναμική που διαμορφώθηκε από την επιτυχή υλοποίηση των προγραμματισμένων δράσεών μας, και –κατ’ επέκταση– της στοχοθεσίας μας, την ανακοίνωση των σημαντικών νομικών εξελίξεων, αλλά και από την κοινωνική νομιμοποίηση και τη γεωγραφική εξάπλωση του αγώνα μας, μετουσιώθηκε σε αυτό το αίσθημα «νίκης» που έμεινε να αιωρείται διάχυτο ήδη από την αρχή του τριημέρου.
Η στοχοθεσία που είχαμε ορίσει, όπως έχουμε ήδη αναπτύξει, αφορούσε στη συνομιλία με την (τοπική) κοινωνία, την ορατότητα του αγώνα μας, την κοινωνικοποίηση των περιεχομένων του, και τη συνεισφορά μας στη συλλογική μνήμη. Για την επίτευξη αυτών των στόχων ήταν αναγκαία η ανεμπόδιστη συνάντηση με ευρύτερα κομμάτια της κοινωνίας. Ήταν σημαντικό, επομένως, οι δράσεις μας να λάβουν χώρα σε ανοιχτό δημόσιο χώρο, και η παρουσία μας να είναι δημόσια ανακοινωμένη, ώστε να καταγραφεί στη δημόσια σφαίρα συνολικά η δραστηριότητά μας. Με αυτό το σκεπτικό επιλέξαμε σχεδόν όλες οι δράσεις του τριημέρου να έχουν δημόσιο χαρακτήρα.
Πρόκειται για μια επιλογή στην οποία εμμένουμε πεισματικά καθ’ όλη τη διάρκεια αυτού του χρόνου, και μας «ανταμείβει» με την είσπραξη της κοινωνικής νομιμοποίησης και υποστήριξης του αγώνα μας. Έχουμε κατακτήσει τον απαιτούμενο «χώρο», για να μπορούμε να υποστηρίζουμε οπουδήποτε και ευθέως πως οι μπάτσοι των ΤΑΕ Σούδας Λιανιδάκης, Γεωργιάδης, Μόσχου και Τσιχλάκης δολοφόνησαν τον Κώστα Μανιουδάκη. Και αυτό ακριβώς κάναμε σε όλες τις δράσεις του τριημέρου, μέσα από τα κείμενα που μοιράσαμε, μέσα από τις αφίσες, τα αυτοκόλλητα και τα συνθήματα που αφήσαμε στους δρόμους.
Η σύλληψη δύο μελών της συνέλευσης, στις 19 Αυγούστου, κατά τη διάρκεια προπαγανδιστικής αφισοκόλλησης για το τριήμερο, καθώς και οι απειλές των συνδικαλιστικών οργάνων της αστυνομίας, είναι ενδεικτικές του κλίματος φόβου που επιχειρεί να καλλιεργήσει η καταστολή στο εσωτερικό της συνέλευσης.
Ο φόβος, όμως, δεν είναι στη δική μας πλευρά, και αυτό ήταν ξεκάθαρο καθ’ όλη τη διάρκεια του τριημέρου. Ειδικά τη δεύτερη μέρα, το Σάββατο 31 Αυγούστου, η αστυνομική παρουσία κατά τη διάρκεια της πορείας στο κέντρο της πόλης ήταν διακριτική και δεν είχε καμία σχέση με εκείνη που είχαμε απέναντί μας στην προηγούμενη διαδήλωσή μας στις 23 Απρίλη. Τότε η πορεία ακολουθούταν στενά από τρεις διμοιρίες, με τη στάση των μπάτσων να γίνεται πιο «νευρική» όσο πλησιάζαμε στο μπατσομέγαρο. Στο παρόν, οι προϊστάμενοι των ντόπιων αστυνομικών δυνάμεων έχουν δώσει εντολή στους υπαλλήλους τους να διατηρούν «χαμηλό προφίλ», υπό τον φόβο μιας –ακόμα πιο– διευρυμένης κατακραυγής. Υπό τον φόβο, ουσιαστικά, να εισπράξουν την έντονη κοινωνική απαξίωση που αιωρείται διάχυτα όσο τρέχει ο αγώνας για την κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη.
Είναι πασιφανές πια πως ο φόβος δεν βρίσκεται στο δικό μας στρατόπεδο. Την ημέρα του Σαββάτου, το συλλογικό σώμα διεμβόλισε τον φόβο και σε συμβολικό επίπεδο: Ξεκινώντας από την πλατεία 1866, εκεί όπου έγινε η τελευταία απόπειρα εκφοβισμού της συνέλευσης, κινήθηκε ανενόχλητο και με δυνατό παλμό στον αστικό ιστό, αφήνοντας για ακόμα μια φορά στους δρόμους τα ονόματα των μπάτσων δολοφόνων του Κωστή, και κατέληξε στην αποφασιστική ανάρτηση του πανό στα τείχη του λόφου Καστέλι.
Η κίνησή μας έκανε ξεκάθαρο πως δεν σκοπεύουμε να κάνουμε ούτε βήμα πίσω· πως «σηκώνουμε το γάντι», την ευθύνη και τις συνέπειες των επιλογών μας, δημόσια και ανοιχτά, στις συλλογικές διεργασίες του δρόμου. Από την αρχή του αγώνα μας, οι πομπώδεις απειλές της αστυνομίας και των συνδικαλιστικών της οργάνων δεν μπορούν να τρομοκρατήσουν τη συνέλευση, πόσο μάλλον να αναστείλουν τη δράση της. Μάλιστα, αποσύρονται σταδιακά, ενόσω οι κινήσεις μας αποκτούν βάθος στα περιεχόμενά τους, διάρκεια στον χρόνο και τον χώρο, και αποφασιστικότητα στην εκτέλεσή τους.
Το κατειλημμένο έδαφος του λόφου Καστέλι που ήταν η κατάληξη της πορείας, αποτελεί το σημείο εκκίνησης της ανοιχτής συνέλευσης, αφού σε αυτό συστάθηκε τον Σεπτέμβριο του 2023 και φιλοξενείται έκτοτε στην κατειλημμένη Πρυτανεία. Στηρίζουμε με την παρουσία μας, και υπερασπιζόμαστε πολιτικά το κατειλημμένο έδαφος, που απειλείται με εκκένωση, αφενός για να ικανοποιηθούν οι ορέξεις του τουριστικού κεφαλαίου με τη μετατροπή του σε ξενοδοχείο, και αφετέρου για να καμφθούν οι τοπικές αντιστάσεις, μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο καταστολής των κοινωνικών αγώνων.
Το τριήμερο αγκαλιάστηκε από συντρόφια που ήρθαν από άλλες πόλεις. Πραγματοποιήσαμε από κοινού όλες τις δράσεις, στο πλαίσιο των οποίων ανακοινώθηκε η είδηση της άσκησης ποινικής δίωξης στους δολοφόνους. Η συνθήκη αυτή δημιούργησε ένα μοναδικό πλαίσιο συντροφικότητας. Για εμάς είναι ζωτικό το μοίρασμα αυτού του αγώνα τόσο με συντρόφια που έρχονται από μακριά για να τον πλαισιώσουν, όσο και με συντρόφια που συνεχίζουν να «τρέχουν» τον ίδιο αγώνα, από τα δικά τους μετερίζια, χιλιόμετρα μακριά από την πόλη μας. Μας γεμίζει χαρά και ικανοποίηση η γεωγραφική εξάπλωση του συνθήματος «Δικαιοσύνη είναι η αντίσταση», από την Καβάλα και το Αγρίνιο έως την Κύπρο. Αγκαλιάζουμε την αλληλεγγύη και χαιρετίζουμε τις συγκεντρώσεις που έγιναν με αφορμή τον έναν χρόνο από την κρατική δολοφονία του Κωστή σε Θεσσαλονίκη και Πάτρα. Στηρίζουμε και συμμετέχουμε στο τριήμερο δράσεων μνήμης, αντίστασης και αλληλεγγύης στην Αθήνα, από τις 11 έως και τις 13 Οκτωβρίου.
Δυο λόγια για την επιχείρηση τρομοκράτησης με αφορμή τη σύλληψη δύο μελών της συνέλευσης
Στο γενικότερο κλίμα εκφοβισμού που επιχειρεί να δημιουργήσει η αστυνομία εντάσσεται και η σύλληψη δύο μελών της ανοιχτής συνέλευσης κατά τη διάρκεια αφισοκόλλησης. Η αφίσα αφορούσε την προπαγάνδιση του τριημέρου δράσεων εν όψει της συμπλήρωσης ενός έτους από την κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη, και σε αυτήν αναφέρονταν τα ονόματα των μπάτσων δολοφόνων.
Πιο συγκεκριμένα, το βράδυ της Δευτέρας 19 Αυγούστου, ένα περιπολικό της τροχαίας σταμάτησε τα δύο συντρόφια που αφισοκολλούσαν στην πλατεία 1866. Οι μπάτσοι, με την πρόφαση της «εξακρίβωσης στοιχείων», οδήγησαν τα συντρόφια στο τμήμα, χωρίς να δώσουν καμία εξήγηση στις ερωτήσεις των ίδιων αλλά και των περαστικών. Η αστυνομία έθεσε σε εφαρμογή έναν «ξεχασμένο» νόμο, αυτόν της παράνομης αφισοκόλλησης, ώστε τα συντρόφια να ταυτοποιηθούν και να συνδεθούν ευθέως με το περιεχόμενο της αφίσας. Με αυτόν τον τρόπο οι μπάτσοι εξασφάλισαν τις απαραίτητες προϋποθέσεις, ώστε οι τέσσερις μπάτσοι-δολοφόνοι να έχουν τη δυνατότητα να ασκήσουν μήνυση για συκοφαντική δυσφήμηση, όταν προσήλθαν το επόμενο πρωί.
Οι συλλήψεις των μελών της ανοιχτής συνέλευσης αποτελούν το αποκορύφωμα της επιχείρησης τρομοκράτησης όλων εκείνων που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο συνιστούν απειλή για το αφήγημα της αστυνομίας: Από τους αυτόπτες μάρτυρες της δολοφονίας του Κωστή, που κατόπιν πιέσεων αρνούνται να μιλήσουν για το τι έγινε, την Ένωση Αστυνομικών Υπαλλήλων Χανίων (ΕΑΣΥ) που απειλούσε τα μέλη της οικογένειας, και κατηγορούσε τα άτομα που αγωνίζονται για «διαστρέβλωση της αλήθειας», μέχρι τη σύλληψη των συντροφιών στην αφισοκόλληση, και τις δύο επιχειρήσεις συμβολικής φίμωσης του κατειλημμένου Λόφου Καστέλι με την εισβολή ένοπλων αστυνομικών δυνάμεων και την αφαίρεση όλων των πανό, λίγες μόνο μέρες μετά τη δημοσιοποίηση των ονομάτων των μπάτσων-δολοφόνων. Πρόκειται για μια ενορχηστρωμένη επιχείρηση τρομοκράτησης που από τη μία ασκεί την πολιτική του φόβου, και από την άλλη επιστρατεύει τα διαθέσιμα παράθυρα του νόμου, στοχεύοντας μακροπρόθεσμα να οδηγήσει στην αποσιώπηση όλων των φωνών που μιλούν για κρατική δολοφονία. Αυτή η πρακτική αποτελεί πολιτική επιλογή-εντολή που εκπορεύεται από το υπουργείο ΠΡΟ.ΠΟ. με παραλήπτη την αστυνομία, με σκοπό να συγκαλυφθεί η κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη.
Η ανοιχτή συνέλευση σηκώνει την πολιτική ευθύνη της δημοσιοποίησης των ονομάτων των τεσσάρων φονιάδων. Είναι μια ευθύνη που αναλαμβάνουμε συλλογικά, και στεκόμαστε αδιαπραγμάτευτα μέχρι το τέλος στο πλευρό των συλληφθέντων.
Ο φόβος δεν είναι στο δικό μας στρατόπεδο
Η δημοσιοποίηση των ονομάτων των μπάτσων δολοφόνων αποτέλεσε ένα «χτύπημα» στην ανωνυμία που εξασφαλίζει το κράτος για τους ένστολους φονιάδες του. Έκτοτε η κίνηση μας βρίσκεται αντιμέτωπη με έναν μηχανισμό που έχει ως αποκλειστικό σκοπό να την αποκρύψει: Ξεκινάει μέσα από την αστυνομία, περνάει από τα ΜΜΕ και φτάνει ως και την τοπική δημοτική αρχή. Το οριακό σημείο βρίσκεται στην ίδια τη δημοσιοποίηση των ονομάτων των μπάτσων-δολοφόνων, και όχι στις ευθύνες της αστυνομίας για τη δολοφονία.
Η δημοσιοποίηση των ονομάτων ενόχλησε τους μπάτσους δολοφόνους και το σινάφι τους. Αυτό είναι εμφανές από το πώς βγαίνουν και σκίζουν τις αφίσες ή σβήνουν τα ονόματα από τους τοίχους. Έχει γίνει πλέον φανερός ο φόβος τους να έρθουν αντιμέτωποι με τις πράξεις τους – όχι μόνο τη δολοφονία, αλλά και την πολύμηνη επιχείρηση συγκάλυψής της. Η κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη έχει ξεφύγει πια από τον έλεγχό τους: Οι απειλές τους δεν βρήκαν αντίκρισμα, ο ιατροδικαστής δεν απέκρυψε τα τραύματα του Κωστή, ο εισαγγελέας δεν επικύρωσε το αφήγημα των μπάτσων. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι πως πλέον οι μπάτσοι γνωρίζουν ότι το κράτος δεν είναι πάντα ικανό να εξασφαλίζει την ανωνυμία τους.
Ξεκινώντας από την ίδια την οικογένεια, προχωρώντας στην ανοιχτή συνέλευση σε Χανιά και Αθήνα και τις πρωτοβουλίες που έχουν συσταθεί σε πολλές πόλεις για τη συγκεκριμένη υπόθεση, ο ισχυρισμός μας έχει διαχυθεί όχι μόνο στον χώρο, αλλά και στον χρόνο με σταθερή παρουσία στη δημόσια σφαίρα. Είναι πλέον αδιαμφισβήτητο το γεγονός ότι πρόκειται για ακόμα μία «κρατική δολοφονία». Τα ονόματα των Λιανιδάκη, Γεωργιάδη, Μόσχου και Τσιχλάκη έχουν αποτυπωθεί στη συλλογική μνήμη ως αυτό που πραγματικά είναι: Οι μπάτσοι-δολοφόνοι του Κώστα Μανιουδάκη.
Πολιτική ερμηνεία των νομικών εξελίξεων
στην απέραντη έκταση του αστραφτερού χιονιού
ως την πεδιάδα της Λομβαρδίας στο Μιλάνο και τα Απέννινα
και από την αντίθετη πλευρά ως τη Λυών και τα όρη Cévennes
άνοιξε μια σχισμή γαλάζιου στον ουρανό και ο δύων ήλιος φώτισε
τη γεμάτη από κόσμο Αρένα οι κερκίδες να γυαλίζουν βρεγμένες
ένα μέρος του Μιλάνου ακινητοποιήθηκε
ποτέ η Αρένα του Μιλάνου δεν υπήρξε τόσο γεμάτη και φορτισμένη
όλα έτοιμα για την τελετή
ο κρατήρας της Αρένας έγινε μια γιγάντια χοάνη
ένα γαλάζιο ποτάμι από τζην
ένα χαλί που πνίγει τις κερκίδες και κατεβαίνει για να σκεπάσει εντελώς το γρασίδι
μία χίλιες εκατό χιλιάδες φωνές για να επικοινωνούμε
ένα χαλί από πλάτες κεφάλια χέρια
που φαίνεται να κινείται όπως τα κύματα υπό τις ριπές του ανέμου
εδώ και μέρες στους τοίχους του Μιλάνου αστράφτει μια αφίσα
~Νάνι Μπαλεστρίνι, Blackout
Έναν χρόνο μετά την κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη, ο αγώνας μας φέρνει αποτελέσματα που αποκρυσταλλώνονται πρωτίστως σε κοινωνικό και ακολούθως σε νομικό επίπεδο.
Η δημοσιοποίηση των ονομάτων των φυσικών αυτουργών, των τεσσάρων μπάτσων-δολοφόνων, αποτέλεσε την κορύφωση ενός πρώτου κύκλου αγώνα που επιχείρησε να ψηλαφίσει στην πράξη το ζήτημα της δικαιοσύνης. Αν και είναι μια κίνηση που προσανατολίζεται σε τέσσερα πρόσωπα, κατά βάθος στοχεύει τον απρόσωπο κατασταλτικό μηχανισμό: Αποτελεί ένα κοινωνικό-πολιτικό ανάχωμα απέναντι σε ένα συγκεκριμένο μοτίβο προστασίας, κάλυψης και εν τέλει ατιμωρησίας, που δίνεται από το ελληνικό κράτος στους εντεταλμένους φονιάδες του. Υπενθυμίζει πως όλοι όσοι στελεχώνουν αιματοβαμμένους μηχανισμούς είναι υπόλογοι, και δεν θα επιτρέψουμε να χαθούν στην ανωνυμία τους. Είναι μια κίνηση απόδοσης δικαιοσύνης από τα κάτω, με δεδομένη τη δομική ανισοτιμία μεταξύ των εκτεθειμένων στην κρατική βία από τη μία, και των ένστολων κρατικών υπαλλήλων από την άλλη.
Σε κοινωνικό επίπεδο, αυτό που πετύχαμε με την αφισοκόλληση των ονομάτων δεν είναι μόνο η πληροφόρηση για το ποιοι δολοφόνησαν τον Κώστα Μανιουδάκη. Με μια αφίσα –ένα οικείο και καθημερινό μέσο– και μια φράση –με το δίκιο του σκοπού της– δείξαμε στην κοινωνία ότι μια οριζόντια και αδιαμεσολάβητη πρωτοβουλία αγώνα, μπορεί να εκθέσει την κρατική καταστολή, υπογραμμίζοντας πως δεν είναι απρόσωπη, απρόσιτη και επομένως απρόσβλητη. Σε μια συνθήκη που η αστυνομική βία έχει κανονικοποιηθεί σε όλη την ελλαδική γεωγραφία, ανοίξαμε ένα αχαρτογράφητο πέρασμα με νέες προοπτικές όσον αφορά την απόδοση δικαιοσύνης από τα κάτω.
Μέσα από μία αδιαμεσολάβητη κίνηση, που απολαμβάνει πλατιά κοινωνική νομιμοποίηση, αμφισβητήσαμε στην πράξη μια καταστατική «φιλοδοξία» του κράτους: Τη διατήρηση της αποκλειστικότητας στη ρύθμιση και διαμεσολάβηση του συνόλου των κοινωνικών σχέσεων. Προσπερνώντας τους μηχανισμούς που είναι αρμόδιοι για την απόδοση δικαιοσύνης, η δράση της συνέλευσης δεν άφησε κανένα περιθώριο στη δικαστική εξουσία παρά να «καλύψει» το χαμένο έδαφος: Να ασκήσει σε ποινικό επίπεδο μια δίωξη, με κατηγορίες οι οποίες έχουν ήδη αποδοθεί κοινωνικά.
Η δίωξη αυτή αποτελεί την πρώτη περίπτωση που μπάτσοι κατηγορούνται για ανθρωποκτονία χωρίς να έχει προηγηθεί χρήση όπλου. Στην ουσία, αυτό που οδηγείται στο εδώλιο, κοινωνικά και νομικά, είναι μία συγκεκριμένη αστυνομική πρακτική, απολύτως κανονικοποιημένη: Ο ξυλοδαρμός σε καθεστώς ελέγχου/κράτησης από την αστυνομία, στα «μπλόκα της τροχαίας», στα αστυνομικά τμήματα, σε κεντρικούς πεζόδρομους στο κέντρο της Αθήνας μέρα μεσημέρι.
Οι νομικές εξελίξεις επικυρώνουν αυτό που νιώθουμε και εισπράττουμε τόσο καιρό: Ο αγώνας μας κερδίζει πολύτιμο έδαφος, σε μια εποχή εντεινόμενης υποτίμησης κάθε πτυχής της καθημερινής ζωής. Παραμένει εξίσου πολύτιμο αυτό το έδαφος να συλλογικοποιηθεί, να αξιολογηθεί από κοινού, και να γίνει κτήμα όλων των αγωνιζόμενων σχημάτων που έχουν ως αντικείμενό τους την αναχαίτιση της αστυνομικής βίας.
Η δικτύωση, ο συντονισμός και η κυκλοφορία των αγώνων μεταξύ όλων των παραπάνω σχημάτων είναι απαραίτητα, όσο η αστυνομική βία γίνεται καθεστώς. Επαναφέρουμε, λοιπόν, την πρόταση για μια πιο στενή οργανωτική συγκρότηση των ομαδοποιήσεων που ασχολούνται με την αστυνομική βία – πρόταση που είχαμε καταθέσει στα τέλη του Γενάρη, κατά τη συμμετοχή μας στις κινητοποιήσεις εν όψει του δικαστηρίου των βασανιστών δολοφόνων του Βασίλειου Μάγγου στον Βόλο.
Έναν χρόνο μετά την κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη, ο αγώνας συνεχίζεται. Η ανοιχτή συνέλευση για την κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη θα συνεχίσει ακάθεκτη να αναβαθμίζει τη δράση της με συνέπεια και μεθοδικότητα.
ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ
Ανοιχτή συνέλευση για την κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη
Χανιά, Οκτώβρης 2024
anoixti_kmanioudakis_xania@espiv.net
[Στηρίζουμε το αίτημα της οικογένειας του Κώστα Μανιουδάκη να τεθούν άμεσα σε διαθεσιμότητα οι τέσσερις μπάτσοι δολοφόνοι]
Posted on

ΧΤΥΠΗΜΑΤΑ ΤΟ ΕΝΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΑΛΛΟ. ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΥΤΟΑΜΥΝΑ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗ ΚΡΑΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ

Δεν έχει σταματημό το όργιο κρατικής καταστολής από τα ένστολα τάγματα υπεράσπισης της εξουσιαστικής μαφίας. Βασανισμοί, απειλές, απαγωγές, ψυχολογικός πόλεμος, δολοφονίες, τηλεφωνικές υποκλοπές και συνακροάσεις, φυσικές και τεχνολογικές παρακολουθήσεις, προσαγωγές, ξυλοδαρμοί, συλλήψεις, καταδίκες, φυλακίσεις.

post imageΝα αναφέρουμε κάποια από τα περιστατικά που συνέβησαν το τελευταίο διάστημα και δείχνουν την σφοδρότητα της καταστολής απέναντι στο σώμα της κοινωνίας που θεωρείται για τους κυρίαρχους απροστάτευτο, αδύναμο, περισσευόμενο, “πολιτικά επικίνδυνο”. Οι κρατούντες με κατασταλτική αιχμή τους φασίστες της αστυνομίας και διάφορους λακέδες (πρυτάνεις, δήμους, εταιρίες), προσπαθούν να περάσουν σαν οδοστρωτήρας από αγωνιζόμενους, εστίες αγώνα, αλλά και γενικότερα από αρκετά κομμάτια της κοινωνίας.

  • Τέλη Ιούνη15χρονος μαθητής μουσικού σχολείου που διαβιεί στη κοινότητα κατειλημμένων προσφυγικών δέχτηκε από την ομάδα ΔΡΑΣΗ και την Ασφάλεια κατ’ επανάληψη χυδαίες απειλές, ακόμα και για βιασμό, για να «ομολογήσει» πως συμμετείχε σε βίαια γεγονότα αφού προσήχθη βίαια την ώρα που πήγαινε με το ποδήλατό του σε περίπτερο. Η σύλληψή του έγινε το καλοκαίρι. Τον εξανάγκασαν σε αλλεπάλληλους σωματικούς ελέγχους με την μία φορά σε πλήρη γύμνωση.
  • 2 προσαχθέντες του καλοκαιριού διερχόμενοι έξω από τα προσφυγικά, καλούνται πριν λίγες μέρες τηλεφωνικώς, να δώσουν καταθέσεις  για φθορές σε αστυνομικά οχήματα.
  • Μέσα στο καλοκαίρι ο αναρχικός κρατούμενος Φώτης Τζώτζης μετήχθει εκδικητικά από το Δομοκό προς τις φυλακές  Γρεβενών  που στο συντριπτκό σύνολό της φιλοξενεί άτομα  για βιασμούς, παιδοβιασμούς, traffiking, ασέλγειες κτλ. Από την πρώτη μέρα, η διεύθυνση της φυλακής τον διαβεβαιώνει  για τον τιμωρητικό χαρακτήρα της μεταγωγής του.
  • Στις 8/7 ξεκινάει απεργία πείνας ο κρατούμενος Θανάσης Πικάσης ένάντια στη μεταγωγή του στη Πάτρα και με αίτημα την επιστροφή του στις φυλακές Κορυδαλλού ώστε να μπορεί  να συνεχίσω τη φοίτησή του στο πανεπιστήμιο και να συμμετάσχει στην εξεταστική του τμήματος ηλεκτρονικών μηχανικών του ΠΑΔΑ και του ΙΕΚ Κορυδαλλού. Συγκεκριμένα, στις 8/7 επιχειρείται από την υπηρεσία η μεταγωγή του, την οποία αρνείται  και ξεκινάει απεργία πείνας. Την Τετάρτη 10/7 το ξημέρωμα εισβάλλουν στο κελί του μπάτσοι χωρίς προηγούμενη ενημέρωση από τη διευθύντρια ή τον αρχιφύλακα των φυλακών Κορυδαλλού. Τον παίρνουν βίαια και τον μεταφέρουν στις φυλακές Αγ. Στέφανου Πάτρας σε ένα καθεστώς απαγωγής χωρίς να ενημερώσουν την εκεί υπηρεσία ότι είναι απεργός πείνας.
  • Ξημερώματα Δευτέρας 8/7 μπάτσοι μαζί με τις πρυτανικές αρχές εισέβαλαν στο χώρο του Αυτοδιαχειριζόμενου Κυλικείου Ιατρικής και το εκκένωσαν. Μπάτσοι όλων των ειδών για μία ακόμη φορά περικύκλωσαν το ΑΠΘ και εισέβαλαν μέσα στο campus για να αδειάσουν το στέκι, βγάζοντας όλα τα πράγματα έξω στοιβάζοντάς τα σαν να είναι σκουπίδια και ξήλωσαν όλες τις πόρτες του στεκιού.
  • Την Δευτέρα 8 Ιουλίου επίσης, σε παρέμβαση σε εργαστήριο του Vouliwatch στον πολυχώρο Romantso στο κέντρο της Αθήνας, σε ένδειξη αλληλεγγύης στο παλαιστινιακό λαό, μπάτσοι προσαγάγουν στη Κρατική ασφάλεια για εξακρίβωση άτομα που κατευθύνονται προς Ομόνοια μετά το τέλος της παρέμβασης.
  • Στις 10 Ιουλίου πραγματοποιείται εισβολή της «αντιτρομοκρατικής» υπηρεσίας στον πολιτικό χώρο της Ταξικής Αντεπίθεσης με  έρευνα αλλά και  κατάσχεση υλικού περιφρούρησης. Ακολουθεί εισβολή και  πολύωρη έρευνα στο σπίτι ενός  μέλους της Τ.Α., ο οποίος οδηγήθηκε στη ΓΑΔΑ, αλλά καπαράλληλη έρευνα στα σπίτια δύο ακόμα ατόμων, μία εκ των οποίων επίσης οδηγήθηκε στη ΓΑΔΑ, ως μέρος της ίδιας επιχείρησης εκφοβισμού στο πλαίσιο μιας αφηρημένης έρευνας για «τρομοκρατία».
  • Τα ξημερώματα της Κυριακής 14 Ιουλίου, πραγματοποιήθηκε επιχείρηση εκκένωσης του αυτοδιαχειριζόμενου στεκιού αρχιτεκτονικής και της γειτονικής της κατάληψης Carthago στο Πολυτεχνείο επί της Πατησίων. Πρωταγωνιστές Μπάτσοι, Εισαγγελέας, συνεργείο και φυσικά ο πρύτανης Χατζηγεωργίου. (Στον ίδιο κεντρικό σχεδιασμό, εντάσσονται λίγο πριν κι μετά, οι εκκενώσεις των Ζιζανίων, η επίθεση στον Εξωστρεφή, στα φοιτητικά στέκια και στις καταλήψεις εντός πανεπιστημιακών χώρων -Κατάληψη Νομικής για την Παλαιστίνη, Μηχανουργείο, Αίθριο ΦΜΣ, Στέκι Πολυτεχνείου, στην Αθήνα, Utopia A.D. στην Κομοτηνή κ.α.- καθώς και οι  επιχειρήσεις πίεσης και τρομοκράτησης στα Προσφυγικά, τη Νοταρά, έξω από το Κ-ΒΟΞ και αλλού).
  • Το πρωί της Τρίτης 16/7, υπήρξε προσαγωγή 4 φοιτητριών από αστυνομικές δυνάμεις της ομάδας Δράση όταν αυτές διαμαρτυρήθηκαν για τις εργασίες που πραγματοποιούνταν στο εκκενωμένο στέκι Αρχιτεκτονικής  και ζήτησαν από το συνεργείο την ειδική άδεια που απαιτείται για τέτοιου είδους παρεμβάσεις σε διατηρητέα κτίρια. Αυτό που ακολούθησε ήταν η άμεση εισβολή των ένστολων σκουπιδιών της ομάδας Δ στο συγκρότημα, έπειτα από υπόδειξη της πρυτανείας, για την αναζήτηση των φοιτητριών και κατόπιν η περικύκλωση γειτονικής καφετέριας όπου αυτές βρίσκονταν και η προσαγωγή τους στη ΓΑΔΑ επειδή τόλμησαν και μίλησαν, υπερασπιζόμενες το αυτονόητο.
  • Την Παρασκευή 19.07 πραγματοποιήθηκε πορεία υπεράσπισης των καταλήψεων, καλεσμένη από καταλήψεις, στέκια συλλογικότητες με τόπο έναρξης στην πλατεία Βικτωρίας. Πολύ γρήγορα οι μπάτσοι επιτέθηκαν βίαια και απρόκλητα στην περιφρούρηση και στο υπόλοιπο σώμα, δημιουργώντας δύο σώματα με χρήση δακρυγόνων, ξύλου και κρότου λάμψης τραυματίζοντας έτσι πολλά άτομα. Σε κάθε προσπάθεια ανασύνταξης η πορεία δεχόταν εκ νέου επίθεση με τους κρότους λάμψης να πέφτουνε συνεχώς και τους μπάτσους να  έχουν περικυκλώσει το κόσμο και να ξεκινούν μαζικές συλλήψεις με τον αριθμό να ανέχεται στις 32.
  • Στις 23/7  στα Χανιά μπάτσοι εισβάλλουν  στο Λόφο Καστέλι πήραν τα πανό, έσκισαν αφίσες με τα ονόματα των φονιάδων του Μανιουδάκη και προσήγαγαν  άτομα.
  • Την ίδια μέρα επίσης στα Χανιά,  εκκενώνεται το Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Πολυτεχνείου Κρήτης
  • 28/8 η αστυνομία εισβάλει για 4η φορά  στη κατάληψη Libertatia και την εκκενώνει συλλαμβάνοντας 11 άτομα.
  • Στις 10 Σεπτέμβρη, αστυνομικές δυνάμεις συγκεντρώνονται έξω από την επί 13 χρόνια κατάληψη “Παπουτσάδικο” στο Χαϊδάρι και υπό την παρουσία των ιδιοκτητών του κτιρίου προχωρούν στην εκκένωση της.
  • Στις 17/9/2024, παραμονή της αντιφασιστικής πορείας μνήμης για τον Παύλο Φύσσα,  η κρατική ασφάλεια Αθηνών  μπουκάρει στα σπίτια ατόμων  παρουσία εισαγγελέα, έχοντας «βάσιμες υπόνοιες».  Παραβιάζει  τους προσωπικούς τους χώρους αλλά  και των  συγγενών τους,  κατάσχει  ηλεκτρονικές συσκευές (κινητά τηλέφωνα, laptop, σκληρούς δίσκους κλπ.) αλλά και αρχειακό έντυπο υλικό. Με ασφαλίτικα μπλόκα στον δρόμο προς το μεροκάματο και κοινωνική πίεση στις γειτονιές τους· η αρπαγή  κι εν τέλει, η μεταφορά τους στη ΓΑΔΑ ως «υπόπτων», χωρίς καμία γνωστοποίηση περί τίνος επρόκειτο, στο πλαίσιο «μυστικής έρευνας για υπόθεση», είναι άλλη μια κατασταλτική ενέργεια στις δεκάδες της τελευταίας περιόδου.
  • Στις 20/9, στο Πατινάζ (Μπαρουτάδικο) το συνεργείο του εργολάβου του έργου κάνει μετρήσεις και  τοποθετεί λαμαρίνες για οριοθέτηση του εργοταξίου, ενώ στις διαμαρτυρίες κατοίκων της περιοχής για καταπάτηση ενός ακόμα ελεύθερου άλσους, καταφθάνουν εσπευσμένα μπάτσοι, εμποδίζουν  και κάνουν εξακριβώσεις στον διαμαρτυρόμενο κόσμο.
  • Ξημερώματα Σαββάτου, 21/9,  στην Κομοτηνή, ασφαλίτες προσεγγίζουν  φοιτητές για εξακρίβωση. Όταν η παρέα ζητάει την επίδειξη της υπηρεσιακής ταυτότητας των αστυνομικών, εκείνοι σέρνουν από τον λαιμό το ένα άτομο μέχρι το ασφαλίτικο και επιτίθενται στο άλλο με σκοπό να διαγράψει το βίντεο όπου κατέγραφε το συμβάν. Ύστερα προσαγάγουν τα άτομα στο Αστυνομικό Τμήμα.
  • Στις 21 Σεπτέμβρη ο Μοχάμεντ Καμράν Ασίκ, διανομέας εργάτης που ζούσε τα τελευταία είκοσι χρόνια στην Ελλάδα βρίσκεται νεκρός στο Α.Τ. Αγίου Παντελεήμονα. Ο Μοχάμεντ βασανίστηκε από τους μπάτσους, σύρθηκε σε πέντε διαφορετικά αστυνομικά τμήματα επί έξι μέρες και εν τέλει δολοφονήθηκε, στο μοναδικό σημείο, εντός του τμήματος που δεν υπήρχαν κάμερες
  • Στις 23 Σεπτέμβρη, η τεχνική υπηρεσία εισβάλλει στον χώρο της κατάληψης Ya Basta στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, τον αδειάζει και σφραγίζει την είσοδό του.
  • Στις 26/9,  μετά το τέλος της πορείας  για την δολοφονία με βασανιστήρια του μετανάστη εργάτη Μ. Καμράν στο ΑΤ Αγίου Παντελεήμονα, συλλαμβάνονται 2 συμμετέχοντες στη πορεία και διώκονται  για κακουργήματα.
  • Στις 27/9, μετά το τέλος της διαδήλωσης για τη δολοφονία του 38χρονου μετανάστη εργάτη από το Πακιστάν Μοχάμεντ Καμράν Ασίκ στο ΑΤ Αγίου Παντελεήμονα, αγωνιζόμενο άτομο οδηγώντας το προσωπικό του όχημα, δέχτηκε ξαφνικά τραμπούκικο έλεγχο από διμοιρία των ΜΑΤ στη πλατεία Εξαρχείων. Ακολουθεί προσαγωγή στο τμήμα και σύλληψη για εξύβριση σε ΜΑΤατζήδες. Την ίδια ώρα καλέστηκε τροχονόμος στο τμήμα και ενώ δεν ήταν παρών στο περιστατικό του έκοψε κλήση για επίσης ανύπαρκτη παράβαση του κόκκινου σηματοδότη, με αποτέλεσμα την αφαίρεση άδειας οδήγησης και κυκλοφορίας για 4 μήνες καθώς και χρηματικό πρόστιμο 700ευρω.
  • Την Παρασκευή 27/09 στο ΕΜΠ κατά την διάρκεια της εκδήλωσης «βραδιά του ερευνητή» πραγματοποιήθηκε παρέμβαση από  φοιτητές και εργαζόμενους στην Έρευνα και την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση με στόχο την ανάδειξη τόσο της άμεσης εμπλοκής εταιριών οι οποίες ήταν παρούσες στην εκδήλωση όπως η “MOTOR OIL» στον πόλεμο ενάντια στους λαούς της Παλαιστίνης και του λιβάνου και την άμεση συνεργασία τους με το κράτος του Ισραήλ, αλλά και την ανάδειξη των χρονιών προβληματικών που αντιμετωπίζει ο κλάδος των εργαζομένων στην έρευνα και την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ήδη αρκετά πριν την έναρξη της εκδήλωσης και σε συνεργασία με την πρυτανική αρχή του Χατζηγεωργίου , ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις γέμισαν το εσωτερικό και την περίμετρο του χώρου, εφαρμόζοντας άτυπο lockdown όπου στην συνέχεια κατά την πραγματοποίηση της παρέμβασης επιτέθηκαν στον κόσμο και προχώρησαν σε 20 προσαγωγές φοιτητών και ερευνητών από τις οποίες οι 11 μετατράπηκαν σε συλλήψεις.
  • Στις 27/9 επίσης, στον πολιτικό χώρο του Διαρκούς Αγώνα άτομα που αποχωρούσαν από εκεί  δέχονται έλεγχο και επίθεση από ομάδα δέλτα  μετά το τέλος αντιφασιστικής εκδήλωσης που διεξήχθη εκεί και στη συνέχεια οι μπάτσοι επιτέθηκαν αναίτια σε κόσμο που βρίσκονταν έξω από το χώρο. Αμέσως μετά πραγματοποιείται από τους μπάτσους  εισβολή μέσα στον πολιτικό χώρο και  αρπαγή ενός ατόμου τον οποίον και συνέλαβαν με τις κατηγορίες της απείθειας και την αντίστασης.
  • Το ίδιο βράδυ σε εκδήλωση αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό σε υπαίθριο χώρο στη πλατεία πρωτομαγιάς, μπάτσοι εισβάλουν μέσα στο θεατράκι της πλατείας παρεμποδίζοντας την προγραμματισμένη εκδήλωση.
  • Στις 29/9 γίνεται ανακατάληψη της Libertatia από μέλη της κατάληψης και αλληλέγγυους, ενώ κάποιες ώρες αργότερα, τα ξημερώματα, οι μπάτσοι εφορμούν, την εκκενώνουν εκ νέου και συλλαμβάνουν 3 άτομα.
  • Λίγο αργότερα, σε ημέρα συγκέντρωσης αλληλεγγύης με τη Libertatia τα τσιράκια του κράτους εντοπίζουν κάτω από το σπίτι της μια συντρόφισσα, μέλος της κατάληψης και τη σταματούν για υποτιθέμενο τυχαίο έλεγχο. Την κρατούν περίπου μια ώρα με την πρόφαση πως πραγματοποιούν μια απλή, τυπική εξακρίβωση στοιχείων, ενώ στο σημείο φτάνουν συνέχεια μπάτσοι (4 μηχανές ΔΕΛΤΑ και ένα περιπολικό) που παρεμποδίζουν την επικοινωνία της με οποιονδήποτε άλλον πέρα από αυτούς. Μετά από την επίμονη απαίτηση της συντρόφισσας να μάθει για ποιο λόγο υπόκειται σε αυτή τη διαδικασία, οι μπάτσοι της απάντησαν πως ξέρουν ποια είναι και που πάει, και πως γνωρίζουν ότι είναι μέλος της Κατάληψης Libertatia. Μετά από κάποια ώρα, και ενώ οι περαστικοί είχαν αρχίσει να μαζεύονται γύρω από το σημείο, την άφησαν τελικά να φύγει.
  • Μόλις 9 ημέρες μετά το θάνατο του μετανάστη στο Α.Τ. Αγ. Παντελεήμονα, στις 30 Σεπτέμβρη, ο 29χρονος μετανάστης Μία Χαριζούλ, υπό την αποκλειστική ευθύνη του κράτους, καθώς είχε συλληφθεί για φθορές σε περιπολικό, βρίσκεται κρεμασμένος στα κρατητήρια του Α.Τ. Ομόνοιας.
  • Αρχές Οκτώβρη, 2 μουσικοί από την Τουρκία, μέλη του συγκροτήματος Grup Yorum που κατέφθασαν στα Χανιά για να συμμετάσχουν σε φεστιβάλ Κοινωνικής Αλληλεγγύης, παρεμποδίζονται από μπάτσους στο αεροδρόμιο Χανίων και τους γνωστοποιείται  πως βρίσκονται σε “λίστα ανεπιθύμητων” και πρέπει να απελαθούν.
  • Το βράδυ του Σαββάτου 5/10 και περίπου 8:30 μμ. αστυνομικοί της ΟΠΚΕ έκαναν την εμφάνισή τους έξω από το Δημοτικό Θέατρο Καλλιθέας στο οποίο πραγματοποιούνταν εκδήλωση αλληλεγγύης στο λαό της Παλαιστίνης. Ένας από τους αστυνομικούς της ΟΠΚΕ (με αλεξίσφαιρο γιλέκο) μπήκε στο χώρο της έκθεσης και ρωτούσε να μάθει πόσος κόσμος βρισκόταν μέσα. Μία ώρα αργότερα, αυτοκίνητα με αστυνομικούς εντοπίστηκαν παρκαρισμένα έξω από την Εργατική Λέσχη Καλλιθέας.
  • Βίαιη καταστολή της πορείας αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό και την αντίσταση του,  στις 7 Οκτωβρίου, οδηγεί  σε 30 προσαγωγές και 10 συλλήψεις (4 πλημμελήματα). Μάλιστα, δύο άτομα χρειάστηκε να μεταβούν στο νοσοκομείο. Η απρόκλητη επίθεση της αστυνομίας στον συγκεντρωμένο κόσμο είναι αποκαλυπτική της αναβάθμισης του κατασταλτικού δόγματος της κυβέρνησης.
  • 8/9, διώξεις με ενδεχόμενη απόλυση  προετοιμάζουν  κυβέρνηση και το ΥΠΑΙΘ για 3 συνδικαλιστές εκπαιδευτικούς του Πειραιά, απλά και μόνο γιατί συνδικαλίζονται.
  • 9/10. Μετά την ανακοίνωση του Σωματείου διανομέων Μεσσηνίας για συμμετοχή στην 24ωρη απεργία που είχε προκηρύξει το επιχειρησιακό Σωματείο Αττικής efood για τις 11/10, στελέχη της εταιρίας ταξίδεψαν στην Καλαμάτα με σκοπό να συναντηθούν ατομικά με εργαζόμενους και να τους εκβιάσουν σε σχέση με απολύσεις και περικοπές σε περίπτωση που συμμετάσχουν στην απεργία

 

Σε ένα περιβάλλον συνεχιζόμενων οικονομικών κρίσεων και με τους καπιταλιστικούς πολέμους να οδηγούν στην καταστροφή και τον αφανισμό ολόκληρων  λαών, τα κράτη επιβάλλουν στις κοινωνίες ένα διαρκές καθεστώς έκτακτης ανάγκης και φόβου, προκειμένου  να διατηρήσουν την κυριαρχία τους, να προλάβουν αυτοοργανωμένες αντιθεσμικές κοινωνικές διεργασίας, αντιστάσεις και αναταράξεις. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο,  τα ανατρεπτικά τμήματα της κοινωνίας είναι αυτά που δέχονται τα πρώτα και σφοδρότερα κατασταλτικά χτυπήματα, καθώς αμφισβητούν έμπρακτα, στο εδώ και το τώρα, την παντοδυναμία της εξουσίας και του κεφαλαίου, με σκοπό, μέσω των κοινωνικών εξεγέρσεων,  την πλήρη καταστροφή τους και  την κοινωνική επανάσταση. Απέναντι στη σαρωτική επέλαση της κρατικής καταστολής που επιχειρεί να εξαλείψει το κοινωνικό και ταξικό κίνημα και τις αυτοοργανωμένες εστίες αγώνα, αλλά και τη γενικευμένη καταστολή ενάντια στο σώμα της κοινωνίας, ορθώνονται συνεχώς αναχώματα που δείχνουν πως ο εχθρός δεν είναι ανίκητος. Να στήσουμε δίκτυα αλληλεγγύης και κοινωνικής αυτοάμυνας, με οργάνωση βάσης, απέναντι στον κατασταλτικό ορυμαγδό.

ΑΥΤΟΑΜΥΝΑ , ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΟΡΓΑΝΩΣΗ, ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

                                                                                                                                                           Τροχιά στο Άπειρο

Posted on

Μετάφραση της εισαγωγής του βιβλίου “Nous ne serons plus patients”

Κάθε χρόνο ακούμε το ίδιο ποίημα: θα επιβιώσει το δημόσιο νοσοκομείο;

Όλο και λιγότεροι εργαζόμενοι στον τομέα της υγείας, όλο και περισσότερες περικοπές στις υπηρεσίες
υγείας. Η περίθαλψη για όλους γίνεται πιο επισφαλής και ταυτόχρονα πιο ακριβή. Ενώ οι αγώνες
στον τομέα της υγείας δεν σταμάτησαν ποτέ πραγματικά, ιδίως τα τελευταία χρόνια, δεν κατάφεραν
ωστόσο να αποτρέψουν την επιβαλλόμενη πορεία προς την ιδιωτικοποίηση του τομέα. Αυτή ακριβώς η
εμπορευματοποίηση του νοσοκομείου είναι που oδηγεί στην εξόντωση του υγιειονομικού συστήματος
καθιστώντας μας ανήμπορους και απειλώντας τη δυνατότητα πρόσβασής μας σε αποτελεσματική
φροντίδα. Παρόλο που αυτό αφορά τους πάντες, το κίνημα γύρω από αυτά τα ζητήματα παραμένει
εγκλωβισμένο στην συντεχνιακή λογική, στην ίδια του την εξάντληση και στον παρωχημένο ορίζοντα
του κράτους πρόνοιας. Για να νιώσουν οι εξουσιαστές ότι απειλούνται χρειάζεται η παρουσία μιας
άλλης δύναμης, μιας δύναμης που δεν έχει ακόμη ενσωματωθεί και που μπορεί να αντιπαρατεθεί
τόσο με υλικούς όσο και με ηθικούς όρους.

Η πολιτική γύρω από την υγεία δεν ήταν ποτέ ουδέτερη και υπάρχουν πολυάριθμες μορφές
αντίστασης, παρά την κληρονομιά βαθιά αντιδραστικών νοοτροπιών, όπως η επαγγελματική
αυτοθυσία του νοσηλευτικού προσωπικού ή η τάση να αναθέτονται οι αγώνες των νοσοκομείων σε
αυτούς που εργάζονται εκεί. Παρά ταύτα, τι κληροδοτούμε ως μορφές αντιπαράθεσης στην καρδιά του
νοσοκομείου, από τη στιγμή που εργαζόμαστε εκεί ή λαμβάνουμε περίθαλψη; Απεργίες, καταλήψεις,
διαδηλώσεις, άμεσες δράσεις, ακηδεμόνευτες πρακτικές…

Με αυτό το βιβλίο μοιραζόμαστε κάποιες αφηγήσεις από τη Γαλλία, από διάφορα άλλα μέρη και σε
διαφορετικές εποχές -αυτές τις αφηγήσεις που καταφέραμε να βρούμε, προκειμένου να αντλήσουμε
έμπνευση για το συλλογικό φαντασιακό που αφορά την περίθαλψη.

Η ενασχόληση με τους αγώνες για την αποεμπορευματοποίηση του συστήματος υγείας θέτει ένα
σωρό ερωτήματα. Και πρώτα απ’ όλα, δεν πρόκειται για την απαίτηση μιας απλής επιστροφής στο
κεϋνσιανό μοντέλο της μεταπολεμικής εποχής.

Πιστεύουμε ότι δεν είναι ούτε δυνατό ούτε επιθυμητό να βασιστούμε στο κράτος όσον αφορά
στην κοινωνική προστασία, δεδομένων των έκδηλων νεοφιλελεύθερων συμφερόντων του ίδιου του
κράτους. Γινόμαστε μάρτυρες κάθε φθινόπωρο του διαρκούς διαμελισμόυ του συστήματος κοινωνικής
ασφάλισης από την κυβερνητική επιβολή-μέσω και της χρήσης του άρθρου 49.3 – και βλέπουμε τους
τόπους όπου συντελείται η περίθαλψη ως αντικατοπτρισμούς των επιβαρυντικών συνεπειών που
επιβάλλει η συνεχής (και πολύπλευρη υποτίμηση) στα ίδια μας τα σώματα. Όσο περισσότερο οι
εργαζόμενοι στη φροντίδα προειδοποιούν για τις συνθήκες εργασίας και για το πώς αυτό επηρεάζει
τους πάντες, τόσο περισσότερο επιβεβαιώνεται το οικονομικό δόγμα.

Παρόλο που, ιστορικά μιλώντας, ο ανθρωπισμός τείνει να είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος του
δυτικού ιμπεριαλισμού -και παρόλο που ο ανθρωπισμός είναι μία φιλοδοξία που διατρέχει και εμάς
τους ίδιους- ως ιδανικό, ο ανθρωπισμός συχνά συγκαλύπτει τις συγκρούσεις και τις αναλύσεις που
απαιτούνται για να στοχεύσουμε εκείνους που επωφελούνται από τις σφαγές και την επισφάλεια.
Όπως είπε η Simone Weil, ο πασιφισμός έχει νόημα μόνο αν είναι αποτελεσματικός, και όπως ο
ανθρωπισμός, δεν κάνει τίποτα άλλο από το να βάζει ένα χαμόγελο στο πρόσωπο εκείνων που μας
πολεμούν. Πρέπει να επανεξετάσουμε, αφενός, τη στρατηγική ενάντια στην τρέχουσα διαχείριση
του τομέα της υγείας και, αφετέρου, την υπεράσπιση της πρόσβασης στην περίθαλψη, χωρίς να
στηριζόμαστε σε εκείνους που είναι επίσης σαφώς υπεύθυνοι για την καταστροφή της. Επομένως,
η πρόκληση να επανεξετάσουμε τις σχέσεις μας, μέσα σε αυτούς τους χώρους περίθαλψης, έχει
πολλαπλές πτυχές. Από τη μία πλευρά, πρέπει να απαντήσουμε στη νεοφιλελεύθερη επίθεση
μπλοκάροντας τις οικονομικές ροές του τομέα. Από την άλλη πλευρά, πρέπει να διατηρήσουμε τη
μέριμνά μας για την ηθική φροντίδα ως μέρος μιας καθημερινής πρακτικής, αντί να το απαιτούμε
από μια διοίκηση που έχει αφαιρέσει το ενδιαφέρον για τη φροντίδα από την κερδοσκοπική της
προοπτική. Αν θέλουμε να αντιταχθούμε σε μια τέτοια προοπτική για την υγεία, πρέπει, τουλάχιστον,
να διατυπώσουμε τις δικές μας αντιφάσεις, κάτι που παραμένει ταμπού στη σκηνή των ακτιβιστών
και των πολιτικών αγωνιστών. Διότι το σύστημα υγείας είναι ένα στοιχείο των κοινωνικών δυνάμεων
που μας εκβιάζουν και μας δεσμεύουν σε ένα σύστημα παραγωγής, είτε αυτό είναι καπιταλιστικό είτε
σοσιαλιστικό. Αποτελεί μια εγγύηση βολέματος που μας δένει σε ένα σύστημα στο οποίο αναθέτουμε
τη λήψη όλων των αποφάσεων και τη φροντίδα σε άλλους, κάτι στο οποίο έχουμε συνηθίσει. Η
πλειονότητα των ανθρώπων δεν ενδιαφέρεται για το αν το πλησιέστερο κέντρο πρώτων βοηθειών
έχει κλείσει ή όχι, μέχρι να το χρειαστεί. Αυτός είναι ίσως ένας από τους λόγους για τους οποίους
μοιάζει να σβήνει η μνήμη από μια διαδήλωση των εργαζομένων στον τομέα της υγείας, η οποία
έδωσε το έναυσμα για τη δημιουργία ενός μαύρου μπλοκ που ήταν έτοιμο να αντιταχθεί στη στην
τρέχουσα, προγραμματισμένη και εξαιρετικά βίαιη υποβάθμιση του συστήματος υγείας.

Ενώ γράφουμε αυτά τα λόγια, η πόλη Carhaix [2] ενώνεται, χρησιμοποιώντας καταπέλτες και οδοφράγματα, για να υπερασπιστεί το μαιευτήριο και τη διαθεσιμότητα των πρώτων βοηθειών τη νύχτα.

Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, χιλιάδες άνθρωποι αγωνίστηκαν για να διασφαλίσουν ότι το νοσοκομείο Carhaix (Finistère) θα διατηρήσει όλες τις υπηρεσίες του. Ειδικότερα, το μαιευτήριο, το οποίο είναι τόσο σημαντικό γι’ αυτούς. Κλειστό για τρεις εβδομάδες το 2008, το μαιευτήριο και η χειρουργική μονάδα επαναλειτούργησαν τελικά μετά από μεγάλης κλίμακας διαμαρτυρία. Καταλήψεις, αποκλεισμοί δρόμων και σιδηροδρόμων, καύση ελαστικών, πετροπόλεμος μπροστά στα δακρυγόνα και τις χειροβομβίδες, πικνίκ, χορός… Έντονες αντιπαραθέσεις με τις δυνάμεις του νόμου και της τάξης αναμειγνύονται με πιο ανάλαφρες στιγμές. Για άλλη μια φορά φέτος, το 2023, η απειλή του κλεισίματος αίρεται χάρη στην αποφασιστική επιστροφή των κατοίκων της περιοχής.

Ορισμένες πτυχές και ερωτήματα παραμένουν αφηρημένα και άλυτα σε αυτό το σημείο, αλλά η προσπάθεια να σκεφτούμε τα πράγματα προσεκτικά μπορεί να μας επιτρέψει να αποφύγουμε ορισμένα αδιέξοδα στο δρόμο μας. Πώς μπορούμε να επανοικειοποιηθούμε μια επιστήμη της υγείας που έχει οικοδομηθεί πάνω στην ιουδαιοχριστιανική φιλανθρωπία, στις εμπειρίες των πολέμων και στην όλη εξημέρωση μιας αντίληψης για την υγεία, βασισμένης σε μια κοινωνία που θέτει την εργασία στο επίκεντρό της; Πώς θα μας επέτρεπε αυτό να αντιμετωπίσουμε τον φόβο μας για τον θάνατο και, γενικότερα, την ευαλωτότητα του σώματός μας; Διότι Η επανεξέταση της σχέσης μας με την υγεία μας προσφέρει μια βάση να οραματιστούμε μια πραγματική ανατροπή και μεταμόρφωση των ανθρώπινων σχέσεων γενικά και τη δυνατότητα μιας αυτονομίας όσον αφορά τη μοναδική σχέση με το σώμα μας. Με άλλα λόγια, μας επιτρέπει να αμφισβητήσουμε με θεμελιώδεις όρους ένα σύστημα αναπαραγωγής που επικεντρώνεται στο να θέτει το σώμα μας στην υπηρεσία της εργασίας. Οι προσπάθειες να ξεπεραστεί η κρατική διαχείριση όταν πρόκειται για ουσιώδη ζητήματα όπως η τροφή, η στέγαση ή η εκπαίδευση, έχουν, αν υπάρχουν καθόλου, πολυάριθμα θεωρητικούς και πρακτικά όρια και περιορισμούς.

Παρομοίως και στις πρωτοβουλίες των κοινοτικών δομών υγείας, αυτές οι προσπάθειες για τη δημιουργία εναλλακτικών λύσεων, βρίσκονται συχνά ανάμεσα σε συμπληγάδες, από τη μια πλευρά θέλουν να ανεξαρτητοποιηθούν από τις καπιταλιστικές δυνάμεις και, από την άλλη, χρειάζεται να πιέσουν τον δημόσιο τομέα υγείας να βελτιώσει την πρόσβαση στην περίθαλψη. Τα πράγματα που εφευρίσκονται σε αυτές τις συλλογικές διαδικασίες συχνά αφομοιώνονται από και γίνονται γόνιμο έδαφος για μελλοντικές θεσμικές δομές. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε αυτό που αποκαλούμε «δημόσιο», και να το αποσυνδέσουμε από την έννοια του κράτους. Οι προϋπολογισμοί για το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης που αναδιαμορφώνονται κάθε χρόνο δείχνουν καλά πώς η αλληλεγγύη πρέπει να επανεξεταστεί έξω από το παλιό και διαλυμένο πλαίσιο της συνδικαλιστικής και υπουργικής εκπροσώπησης.

Το νοσοκομείο είναι τόπος περίθαλψης, εξορίας και αρρώστιας, αλλά ιστορικά είναι και ο τόπος όπου καταγράφεται ο πληθυσμός της πόλης προς το συμφέρον ενός κράτους που επιτηρεί. Πώς μπορούμε να φροντίσουμε το νοσοκομείο, απελευθερώνοντάς το ταυτόχρονα από τις κεντρικές εξουσίες, αντικείμενο των οποίων έχει γίνει; Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η υπερτεχνολογική ανάπτυξη της ιατρικής έχει ξεπεράσει κάθε όριο ασφαλείας. Μια άβυσσος έχει ανοίξει ανάμεσα στην πρόσβαση στην καθημερινή περίθαλψη και στην πραγματική αγορά των νοσοκομειακών μηχανημάτων. Σε αυτή την αγορά έχουν γίνει τεράστιες επενδύσεις από τη δεκαετία του 1990, μέσω της διοίκησης, των υπεργολάβων και της ψηφιοποίησης, που δεν είναι παρά όψεις της ίδιας λογικής της νεοφιλελεύθερης ιδιωτικοποίησης. Το ζήτημα της υγείας και της επανοικειοποίησής της έχει καταστεί κεντρικό.

Πώς μπορούμε να επανοικειοποιηθούμε τις διάφορες προόδους που έχουν επιτευχθεί από την έρευνα και τους αποικιακούς πόρους; Η ανάπτυξη των νοσοκομείων και οι συνακόλουθες επενδύσεις βασίζονται σε τεχνολογίες αιχμής που δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν έξω από ένα καπιταλιστικό πλαίσιο. Από τη μία πλευρά, η τηλεϊατρική απλώς καμουφλάρει την έλλειψη, αν όχι την απουσία, της δια ζώσης φροντίδας, από την άλλη οι ιατρικές και χειρουργικές ειδικότητες προσφέρουν ορίζοντες θεραπείας σε υπέρογκες τιμές που εκμεταλλεύονται την ατομική ευαλωτότητα του κάθε ανθρώπου. Ποιος θα μπορούσε να αρνηθεί τον εκβιασμό που μας θυμίζει καθημερινά το ισχύον σύστημα εκμετάλλευσης;

Στοχεύουμε σε μια βούληση για δωρεάν και προσβάσιμη περίθαλψη, την οποία οι άνθρωποι τους οποίους αφορά μπορούν να χρησιμοποιούν ανάλογα με τις ανάγκες τους. Οι αστερισμοί που μας καθοδηγούν σε αυτό το τοπίο καταστροφής αποτελούνται από τις μαρτυρίες και τις ιστορίες των αγώνων και της αντίστασης που έχουμε επιλέξει να μοιραστούμε, προκειμένου να κατανοήσουμε καλύτερα περί τίνος πρόκειται και πώς μπορούμε να συνεχίσουμε αυτή την αντίσταση.

Prozac, Σερτραλίνη και Podalire.