Προβολή Ταινίας
Ο Κέκο είχε όνειρο από μικρό παιδί να γινει δημόσιος υπάλληλος και το κατάφερε! Όταν όμως η νέα κυβέρνηση αποφασίζει να αλλάξει το καθεστώς της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων μεταθέτοντάς τους μέχρι να παραιτηθούν, ο Κέκο αποφασίζει να φτάσει μέχρι τέλους για να μη χάσει τη θεσούλα στο δημόσιο…
ΚΥΡΙΑΚΗ 4/8
9μμ
Ανοιχτή Λαϊκή Συνέλευση Περιστερίου
(2ο Μέρος)
Άρθρο του Danny Evans στην σελίδα Freedom News, το 1ο μέρος ΕΔΩ
“Πολλά έχουν γραφτεί για τους Μαυριτανούς σε διάφορα τμήματα του Τύπου της Αριστεράς σε αυτήν και σε διάφορες άλλες χώρες. Έχουν ονομαστεί «σκουπίδια της γης», «μαύρος συρφετός», «μισθοφόροι» και άλλα παρόμοια […] Δεν πρέπει να κατηγορηθούν οι πολιτικά συντηρητικοί Μαυριτανοί που χρησιμοποιήθηκαν από τις δυνάμεις της αντίδρασης κατά των Ισπανών εργατών και αγροτών, αλλά οι ηγέτες του Λαϊκού Μετώπου, οι οποίοι, προσπαθώντας να συνεχίσουν την πολιτική του Ισπανικού Ιμπεριαλισμού, επέτρεψαν στον Φράνκο να εκμεταλλευτεί τους ντόπιους στην υπηρεσία του Φασισμού“
George Padmore, «Why Moors Help Franco», 1938
Σε ένα μέρος αυτού του άρθρου, παρουσίασα μια περίληψη της υποδοχής του García Oliver σε μαροκινούς εθνικιστές στη Βαρκελώνη και τις προσπάθειές του να συνάψει συμφωνία που θα προέβλεπε μια εξέγερση στα μετόπισθεν του Φράνκο, σε αντάλλαγμα για μια διακήρυξη ανεξαρτησίας για το Ισπανοκρατούμενο Μαρόκο. Κατά τη διάρκεια αυτών των εβδομάδων, στα τέλη Αυγούστου και στις αρχές Σεπτεμβρίου του 1936, η εφημερίδα της CNT στην Καταλονία, Solidaridad Obrera (Εργατική Αλληλεγγύη), παρείχε διαβεβαιώσεις για την αξιοπιστία της οργάνωσης επάνω στο θέμα. Στις 28 Αυγούστου, το οπισθόφυλλο της εφιστούσε την προσοχή στη «βασιλεία του τρόμου» που είχαν εγκαθιδρύσει οι φασίστες στο Μαρόκο, και σε ένα άρθρο σχετικά με το «δικαίωμα των λαών στην αυτοδιάθεση», έκανε έκκληση «για την ανεξαρτησία του Riff». Αυτό ακολουθήθηκε στις 30 Αυγούστου από τον αισιόδοξο κεντρικό τίτλο: «Οι κάτοικοι του Riff, κατανοώντας το απελευθερωτικό κίνημα στην Ισπανία και την πραγματική του σημασία για την αυτοδιάθεση των λαών, προετοιμάζουν μια ένοπλη εξέγερση για να αποτελειώσουν τους φασίστες στο Μαρόκο». Την 1η Σεπτεμβρίου η εφημερίδα περιείχε την κατά λέξη καταγραφή μιας ομιλίας που δόθηκε στο Παρίσι από τον Pierre Besnard (ηγέτη της IWA-Διεθνής Ομοσπονδία Εργαζομένων) στην οποία προέτρεπε τη γαλλική εργατική τάξη «να μην επιτρέψει στους εργαζόμενους του Riff να αναγκαστούν να σκοτώσουν τους Iσπανούς εργαζόμενους αδελφούς τους. Είναι σημαντικό να γνωρίζετε ότι οι εργαζόμενοι του Riff κακοποιούνται, υπόκεινται σε εκμετάλλευση και διώκονται καθημερινά από τους δημίους τους σύμφωνα με τις εντολές του Φράνκο ».
Ωστόσο, δεν είχαν λάβει όλοι το μήνυμα. Σε μια ομιλία που μεταδόθηκε στο Radio Madrid και δημοσιεύθηκε στη Solidaridad Obrera, η Federica Montseny, μιλώντας στο όνομα τόσο της Περιφερειακής Επιτροπής της CNT όσο και της Επιτροπής Χερσονήσου της FAI, επέστησε την προσοχή στην «έλλειψη ισπανικού συναισθήματος» στην πλευρά του στρατιωτικού πραξικοπήματος: «αν ήταν Ισπανοί, αν ήταν πατριώτες, δεν θα είχαν εξαπολύσει τους… Μαυριτανούς στην Ισπανία, επιβάλλοντας στην Ισπανία τον φασιστικό τους πολιτισμό, όχι ως έναν χριστιανικό πολιτισμό αλλά ως έναν μαυριτανικό πολιτισμό». Η Montseny ήταν κομμάτι μιας τάσης ανάμεσα σε κάποιους μορφωμένους αναρχικούς, των οποίων η αποθέωση της «επιστήμης» συνεπαγόταν μια αποδοχή του ρατσισμού. Οι γονείς της κάποτε ισχυρίστηκαν ότι το να αμφιβάλει κανείς σχετικά με την ύπαρξη ανώτερων φυλών, με βάση το «σχήμα του εγκεφάλου», ισοδυναμούσε με την άρνηση της Δαρβινικής «φυσικής επιλογής». Η ανάγνωση της Montseny για τον εμφύλιο πόλεμο με πολιτισμικούς όρους θα κυριαρχούσε κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης και η διάκριση εναντίων των μαροκινών στρατευμάτων που αγωνίζονταν για τους εθνικιστές – που αναφέρονται ως «Μαυριτανοί» – ήταν συχνό φαινόμενο (βλέπε το κεφάλαιο του Martin Baxmeyer στο Reassessing the Transnational Turn: Κλίμακες Ανάλυσης στις Αναρχικές και Συνδικαλιστικές Μελέτες, επιμέλεια των Constance Bantman και Bert Altena [PM Press]).
Ούτε και θα πρέπει τέτοιες περιπτώσεις ρατσισμού να διαγραφούν ως απλές λεκτικές υπερβολές, αναπόφευκτες στον πόλεμο. Πρόσφατη έρευνα του Ali Al Tuma δείχνει ότι ο ρατσισμός που προερχόταν από τα μετόπισθεν μεταφραζόταν σε βίαιη κοινωνική διάκριση στο μέτωπο, όταν συλλαμβάνονταν μαροκινοί στρατιώτες. Αυτό, με τη σειρά του, ήταν ένα αντικίνητρο για τους Μαροκινούς, είτε για να αλλάξουν στρατόπεδο, είτε για να παραδοθούν. Βρήκα μόνο μία περίπτωση διαμαρτυρίας ενάντια στην διάκριση κατά των μαροκινών στρατευμάτων στη Ρεπουμπλικανική προπαγάνδα (που δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν υπάρχουν περισσότερα παραδείγματα). Ως απάντηση σε αφίσες υπέρ της κατάταξης στη Ρεπουμπλικανική ζώνη, που προέτρεπαν τους άνδρες στη Μαδρίτη να καταταγούν για να αποτρέψουν την «λεηλασία των γυναικών τους από τους Μαυριτανούς», η γυναικεία αναρχική ομάδα Mujeres Libres εξέφρασε την ακόλουθη έκκληση: «Σύντροφε, αδελφέ: μην πάρεις μέρος στον αγώνα υπό τον φόβο των Μαυριτανών, τον όλεθρο των χριστιανών γυναικών… δεν χρειάζεσαι την ενθάρρυνση των οπορτουνιστών που, για να κερδίσουν μια νίκη – σχεδόν πάντα για το κόμμα τους – καταφεύγουν στις πιο ποταπές μεθόδους υποκίνησης… Παλεύεις για τον εαυτό σου. Μέσα από τη βαθύτερη πεποίθησή σου και όχι λόγω των γελοίων απειλών, μεγαλύτερης ή μικρότερης ακρίβειας και τρόμου, για την ταπείνωση της γυναίκας σου, η οποία, εκτός των άλλων, μοιράζεται το ιδανικό σου και ξέρει πώς να υπερασπιστεί τόσο αυτό, όσο και τον εαυτό της».
Μέχρι το τέλος του 1936, όταν και δημοσιεύτηκε αυτή η δήλωση, τέτοιες αξιακές θέσεις δεν ήταν πιθανό να αναπαραχθούν από τις επίσημες εφημερίδες της CNT. Πριν από την είσοδο της οργάνωσης στην κεντρική Ρεπουμπλικανική κυβέρνηση το Νοέμβριο, με την Montseny και τον García Oliver να αναλάβουν υπουργικούς ρόλους, το εκδοτικό συμβούλιο της Solidaridad Obrera είχε εκκαθαριστεί. Ένα μέλος της ομάδας που αντικατέστησε παλιότερα μέλη ήταν ο Salvador Cánovas Cervantes, ένας αμφιβόλου ποιότητος χαρακτήρας, που θεωρούσε τον αναρχισμό ως «φυλετικό», αυτόχθονο ισπανικό κίνημα. Ένας άλλος ήταν ο Jacinto Toryho, ο οποίος τον Ιανουάριο του 1937 παρουσίασε μια ομιλία του βετεράνου γεωγράφου Gonzalo de Reparaz, η οποία στη συνέχεια δημοσιεύθηκε από το τμήμα προπαγάνδας της CNT-FAI με τον τίτλο «Τι θα μπορούσε να κάνει η Ισπανία στο Μαρόκο και τι έχει κάνει». Αυτό το περίεργο φυλλάδιο θρηνούσε για την χαμένη ευκαιρία της Ισπανικής Αποικιοκρατίας, η οποία, αν είχε υπάρξει πιο διαφωτισμένη στο Μαρόκο, θα μπορούσε να έχει μετατρέψει το προτεκτοράτο σε «λίκνο μιας νέας ισπανικής αυτοκρατορίας».
Αξίζει να εξεταστεί εάν η επέκταση ενός τέτοιου πολιτισμικοκεντρικού τρόπου σκέψης στο αναρχικό κίνημα, και ιδιαίτερα μεταξύ ορισμένων από εκείνους που βρίσκονταν σε θέσεις επιρροής, μπορεί να στάθηκε εμπόδιο για μια πιο συνεκτική προσέγγιση στο Μαρόκο κατά τη διάρκεια του πολέμου. Αλλά ακόμη και αν αγνοήσουμε τέτοια παραδείγματα ως θλιβερές ανωμαλίες, η εναλλακτική αντίληψη για τους Μαροκινούς ως συμμάχους, που άνθισε εν συντομία όταν τέθηκε από τον Γκαρσία Όλιβερ, ήταν επίσης περιορισμένη. Καταρχήν, υπέθετε την ύπαρξη της ταύτισης συμφερόντων και σκοπών μεταξύ των αυτοδιορισμένων εκπροσώπων του μαροκινού έθνους, στην Επιτροπή Δράσης του Μαρόκου και των ιθαγενικών φυλών του Riff, που είχαν αντισταθεί δυναμικά στις εισβολές στην επικράτειά τους τις προηγούμενες δύο δεκαετίες. Αυτό δεν αποτελούσε πραγματικότητα, όπως κατέστησε σαφές η ιστορικός Maria Rosa de Madariaga. Ο Γκαρσία Όλιβερ, που θυμόταν τη συνάντησή του με την ευγενή και πολύγλωσση Επιτροπή Δράσης του Μαρόκου, απογοητεύτηκε που αυτή δεν ήταν το είδος των λαμπρών και φανατικών εθνικιστών που περίμενε να συναντήσει. Αργότερα αποκάλυψε σε μια επιστολή προς τον Abel Paz, ότι η αποτυχία ολόκληρου του σχεδίου δεν είχε τόση σχέση με τους αναρχικούς ή τους Ρεπουμπλικάνους, όση με το γεγονός ότι «οι Άραβες και οι Μαροκινοί βρίσκονταν ακόμη εν μέσω ενός κοσμικού ονείρου, από το οποίο θα τους ξυπνούσαν μόνο οι Εβραίοι, με τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ». Αυτό μπορούμε να το αναγνώσουμε ως μια ακόμη πτυχή της “εξωτικοποίησης” των Μαροκινών, η οποία είχε υπηρετήσει άλλους τομείς της CNT ως δικαιολόγηση της πατερναλιστικής αποικιοκρατίας και της ρατσιστικής προπαγάνδας, ή ως ένα παρήγορο αντι-αφήγημα, που σχεδιάστηκε για να μετατοπίσει την ευθύνη για την ήττα. Πολύ πιθανό να ήταν και τα δύο.
Ο ρόλος του Μαρόκου στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο είναι ένα στοιχείο της μακροχρόνιας τάσης να επανεξετάζουμε τον πόλεμο και να θέτουμε μη αντικειμενικά αντεπιχειρήματα που οδηγούν σε ένα παρήγορο παράλληλο σύμπαν, στο οποίο έχασε ο φασισμός. Η συνεργασία με το Ρεπουμπλικανικό κράτος είναι ένα άλλο τέτοιο στοιχείο. Το τελευταίο περιόρισε την αυτονομία του ισπανικού αναρχισμού και εμπόδισε το κίνημα στο σύνολό του να ενεργήσει σύμφωνα με τις αρχές του. Μια διακήρυξη ανεξαρτησίας για το Ισπανικό Μαρόκο και οι απρόβλεπτες συνέπειές της, είναι ένα φανταστικό σενάριο, που μπορεί να είχε προέλθει από μια εναλλακτική πορεία. Αυτό είναι μεν πιθανό, αλλά η στενότερη εξέταση της ιστορίας δεν παρέχει παρηγορητικές εγγυήσεις. Η συνεργασία (με το Ρεπουμπλικανικό κράτος) ενθάρρυνε και δημιούργησε ηγεμονικές τάσεις που υπήρχαν ήδη στο κίνημα: Το σημαντικότερο σημείο σε αυτό το άρθρο είναι η κατανόηση ενός πολιτισμού που κουβαλούσε εθνικιστικά και ρατσιστικά κατάλοιπα. Το γεγονός ότι το μεγαλύτερο και πιο επιτυχημένο αναρχικό κίνημα στην ιστορία δεν μπόρεσε να ξεπεράσει εντελώς αυτά τα εμπόδια προς τον ελευθεριακό κομμουνισμό, ίσως να μην εκπλήσσει, δεδομένης της διεθνούς απομόνωσης του κινήματος και της κυριαρχίας της ρατσιστικής «κοινής λογικής» της περιόδου. Και ενώ η ευκολία με την οποία οι αναρχικοί κατάφεραν να καταφύγουν στη δική τους παράδοση για να δικαιολογήσουν τις εθνικιστικές θέσεις είναι ενοχλητική, ο διεθνισμός που προωθήθηκε από τις σελίδες της Solidaridad Obrera το καλοκαίρι του 1936 και διατυπώθηκε παράλληλα με έναν διασυνδεδεμένο αντι-σεξισμό και αντι-ρατσισμό από τις Mujeres Libres, μας παρέχουν τους πόρους που μπορούν να μας βοηθήσουν να προφυλαχτούμε από τον εφησυχασμό επάνω σε αυτά τα ζητήματα σήμερα.
Μετάφραση: Γιάννης Βολιάτης
Πηγή: alerta.gr
Από το Παρίσι μέχρι την Αθήνα αγώνας ενάντια στους ολυμπιακούς αγώνες
Τα τελευταία χρόνια στο γαλλικό κράτος λαμβάνουν χώρα σημαντικές οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές διεργασίες. Ένα ισχυρό κράτος πυλώνας των γεωπολιτικών και γεωστρατηγικών εξελίξεων παγκόσμια, εφαρμόζει στο εσωτερικό του μια συνεχόμενη συνθήκη έκτακτης ανάγκης. Η οικονομική ευμάρεια των προηγούμενων δεκαετιών έχει δώσει τη θέση της σε έναν κύκλο οικονομικής αστάθειας, με φτωχοποίηση μεγάλων κοινωνικών κομματιών. Μεταρρυθμίσεις και περικοπές των συντάξεων, αυξήσεις στα supermarket, στα ενοίκια, στις μεταφορές, ρατσιστικές κρατικές δολοφονίες έχουν φέρει έντονες εξεγερσιακές καταστάσεις, με μεγαλειώδεις απεργίες και συγκρούσεις να απλώνονται από άκρη σε άκρη σε όλη την επικράτεια. Η συνεχής στρατιωτική εμπλοκή τόσο με ανθρώπινο δυναμικό όσο και με στρατιωτικό υλικό, στις σφαγές ανά τον κόσμο (Ουκρανία, στήριξη Ισραήλ και αλλού), σε συνδυασμό με τις μεταναστευτικές ροές και την οικονομική συρρίκνωση, οδήγησαν στην εθνικιστική άνοδο, οξύνοντας τη πατριωτική προπαγάνδα. Χαρακτηριστικό δείγμα της κατάστασης που επικρατεί ενδοκυριαρχικά στην Γαλλία, είναι το καθεστώς ακυβερνησίας μετά τις τελευταίες ευρωεκλογές και εθνικές εκλογές, σε μια προσπάθεια επαναπροδιορισμού της πολιτικής σκηνής στο γαλλικό κράτος. Μέσα σε αυτή τη συνθήκη στα τέλη Ιουλίου ξεκινούν οι ολυμπιακοί αγώνες στο Παρίσι.
Η ιδέα των ολυμπιακών αγώνων ήρθε από τον Πιέρ ντε Κουμπερτέν που ήθελε να επεκτείνει την Παγκόσμια Έκθεση του Παρισίου με διεθνείς αθλητικούς αγώνες. Αυτή η έκθεση είχε σαν στόχο να παρουσιάσει την Γαλλία ως μια μεγάλη αποικιοκρατική δύναμη και πάνω σε αυτή την προσέγγιση, χτίστηκαν οι σύγχρονοι ολυμπιακοί αγώνες. Ο διαχωρισμός των αθλητών και αθλητριών γίνεται με βάση το έθνος-κράτος και με αυτή την ιδιότητα ανταγωνίζονται μέχρι και σήμερα. Τα αθλήματα ήταν κυρίως προσανατολισμένα σε αγωνίσματα “πολέμου” όπως είναι η σκοποβολή, η ξιφασκία ή η ιππασία, που θα αναδείκνυαν τον καλό στρατιώτη αλλά και σε πιο αστικά αθλήματα όπως ήταν το τένις και το γκολφ. Οι παρελάσεις, οι σημαίες, τα συστήματα βαθμολόγησης και οι εθνικοί ύμνοι στις απονομές ολοκληρώνουν την εικόνα των κρατών που θέλουν να επικρατήσουν όχι μόνο στο πεδίο της μάχης αλλά και στο γήπεδο. Αρκετές από τις αλλαγές που πραγματοποιήθηκαν στην διεξαγωγή των αγώνων έγιναν το 1936 όταν οι ναζί διοργάνωσαν τους αγώνες στο Βερολίνο και τους χρησιμοποίησαν για προπαγάνδα και προώθηση της ιδεολογίας τους. Με την αθροιστική βαθμολόγηση των μεταλλίων ανά έθνος να αναδεικνύει την Γερμανία πρώτη και να “αποδεικνύει” την “ανωτερότητα της άριας φυλής”.
Η συμμετοχή των αθλητ(ρι)ών σαν εκπροσώπους ενός έθνους κράτους προωθεί την έξαρση της εθνικιστικής/πατριωτικής αφήγησης. Η ανάδειξη φυλών που “υπερέχουν” σε κάποιο άθλημα από κάποιες άλλες, ο ανταγωνισμός και η “στέψη” του καλύτερου κράτους, αποτυπώνεται σε αισθήματα εθνικής υπερηφάνειας και ανάτασης, καθώς και συνολικής ισχυροποίησης του κράτους. Μια νίκη και ένα μετάλλιο στους ολυμπιακούς αγώνες είναι ικανή να δώσει το κατάλληλο ντοπάρισμα ώστε να αποπροσανατολίσει από τη δυσμένεια της καθημερινότητας. Άλλωστε τα συγκροτητικά χαρακτηριστικά των κρατών/εθνών βασίζονται πάνω στις αντιθέσεις, στις υπεροχές, στην λατρεία του ένδοξου παρελθόντος και τη συνέχιση αυτού στο σήμερα. Οι αθλητ(ρι)ές με μεγάλες επιδόσεις και προβολές αναδεικνύονται σε εθνικά σύμβολα και ήρωες μαχόμενοι/ες για τη διατήρηση και επέκταση της αίγλης του κράτους που εκπροσωπούν. Αυτή η συνθήκη οικοδομεί ένα όνειρο σε εξαθλιωμένα και μη υποκείμενα, κοινωνικής ανέλιξης μέσω της επίτευξης ενός ρεκόρ ή μιας καλής απόδοσης. Σε αυτή την περίπτωση η επιβράβευση μπορεί να επιφέρει την χορήγηση υπηκοότητας ή να τους περιμένει μια θέση στον στρατό ή σε κάποιο άλλο ένστολο σώμα. Σε αντίθεση με την νίκη που επιβραβεύεται, η ήττα προκαλεί εθνική θλίψη, συνοδεύεται από αναθέματα στους/ις αθλητ(ρι)ές και καλέσματα για ρεβανσισμό στις επόμενες αθλητικές διοργανώσεις.
Ο καπιταλισμός προωθεί τον ανταγωνισμό σε όλα τα επίπεδα της καθημερινότητας, από το σχολείο, τη δουλειά, μέχρι τις κοινωνικές σχέσεις, διακηρύσσει ότι ο μόνος αποδεχτός δρόμος στην κοινωνία είναι να γίνεις ο καλύτερος με κάθε κόστος. Η επιτυχία είναι άμεσα συνδεδεμένη με την αποτυχία του άλλου και το ατομικό μπαίνει πάντα πάνω από το συλλογικό. Οι διάφορες ατάκες του τύπου “δούλεψε σκληρά για να πετύχεις”, “αν δεν έχεις πετύχει δεν έχεις προσπαθήσει αρκετά”, κλπ έχουν σαν στόχο το άτομο να αποδεχτεί ότι αυτό ευθύνεται για την αποτυχία, την φτώχεια και την αδικία που βιώνει καθημερινά χωρίς να αμφισβητεί τον σάπιο κόσμο της εξουσίας και τις ανισότητες που παράγει. Το αέναο κυνήγι της νίκης, του χρυσού μεταλλίου και των ρεκόρ, φτιάχνουν μια συνθήκη που ο αθλητισμός παύει να είναι υγεία. Οι αθλητές / αθλήτριες πρέπει να αντεπεξέλθουν στην εξοντωτική προπόνηση, στις στερήσεις, στα φάρμακα, στην αποκοπή τους από το κοινωνικό σύνολο, στη σιδερένια πειθαρχία. Το ντόπινγκ καταλήγει να είναι τόσο φυσιολογικό αφού οι μελλοντικές συνέπειες είναι “μικρές” μπροστά στην επιτύχια και δόξα. Όλο αυτό προωθείται από τα κράτη και τις αθλητικές ομοσπονδίες αφού έτσι και αλλιώς οι αθλητές για αυτούς είναι αναλώσιμοι όπως και κάθε στρατιώτης. Κόντρα στο πως ορίζουν τον αθλητισμό, εμείς προτάσσουμε το παιχνίδι και την διασκέδαση χωρίς να έχει σημασία το σκορ ή η απόδοση. Αθλούμαστε για να έρθουμε πιο κοντά, να κουραστούμε μαζί και να κτίσουμε δεσμούς συλλογικότητας και αλληλοβοήθειας, χωρίς να αποκλείουμε κανένα με βάση το σωματότυπο, το φύλο ή την καταγωγή του.
Στους ολυμπιακούς αγώνες στην αρχαία ελλάδα υπήρχε αποκλεισμός στην παρακολούθηση και συμμετοχή γυναικών. Ακόμα όμως και όταν μεταγενάστερα δόθηκε σε αυτές η δυνατότητα συμμετοχής, ο πατριαρχικός κόσμος ήταν εκεί για να θυμίζει την θέση τους. Τα αθλήματα διαχωρίζονται σε ανδρικά και γυναικεία με τις περισσότερες περιπτώσεις τα καθαρά γυναικεία να αφορούν πιο καλλιτεχνικής φύσεως αγωνίσματα όπως π.χ συγχρονισμένη κολύμβηση. Η μέτρηση των επιπέδων τεστοστερόνης και οιστρογόνων σε αθλήτριες προκειμένου να αποδείξουν το φύλο τους (χαρακτηριστικό το παράδειγμα της Σεμένια που λόγω των επιδόσεών της συνεχώς αμφισβητούνταν το φύλο της) οι φαρμακευτικές αγωγές, το ντόπινγκ, ο ανταγωνισμός και ο σεξισμός αποτελούν δομικά στοιχεία αυτών των οργανώσεων. Όσο και αν προωθείται η ψευτοσυμπεριληπτικότητα των σωματότυπων μέσω των διαφόρων αθλημάτων, η ένδυση σε αυτά είναι πολύ συγκεκριμένα προσανατολισμένη και στοχευμένη προς τέρψιν του θεάματος (πχ στολές αθλητριών σε αγωνίσματα δρόμου σε σχέση με τις αθλήτριες σε αγωνίσματα ρίψεων). Το κυνήγι της επίδοσης και της διάκρισης, τα πολύ αυστηρά ποσοστά λίπους και βάρους οδηγούν πολλές φορές σε σοκ τα σώματα των αθλητριών έχοντας σαν αποτέλεσμα επιπτώσεις στην έμμηνο ρήση και γενικότερα στην σωματική και ψυχική υγεία. Οι διακηρύξεις ισότητας και η στροφή προς αύξηση των μικτών αθλημάτων δεν είναι παρά μια επικοινωνιακή πολιτική, στην οποία επιδιώκεται να διαχωριστεί ο κόσμος εντός και εκτός των σταδίων, σε μια προσπάθεια συγκάλυψης του κόσμου που παράγει και αναπαράγει την πατριαρχία.
Κάθε κράτος που διοργανώνει τους αγώνες βρίσκει την τέλεια ευκαιρία να εφαρμόσει περισσότερα μέτρα επιτήρησης και καταστολής. Στην Αθήνα το 2004 οι κάμερες ασφαλείας, τα ζέπελιν που πετούσαν στον αέρα και οι τηλεφωνικές παρακολουθήσεις ήταν μερικά μόνο από τα μέτρα επιτήρησης που επιστρατεύτηκαν. Στο Παρίσι 4000 καινούργιες κάμερες τεχνητής νοημοσύνης, μαζί με drones θα καταγράφουν και θα αναφέρουν αυτόματα στην αστυνομία ότι θεωρείτε “ύποπτο”. Με αφορμή τους ολυμπιακούς αγώνες, έκτακτες νομοθεσίες έκαναν την Γαλλία την πρώτη χωρά στην ΕΕ που δίνει άδεια σε τεχνολογίες τεχνητής νοημοσύνης να αναλύουν υλικό από βίντεο και ήχο σε μαζική κλίμακα. Όλο αυτό σε συνδυασμό με πάνοπλους αστυνομικούς και στρατό να κάνουν περιπολίες στην πόλη. Αυτά τα εργαλεία που δοκιμάζονται για την “ομαλή” διεξαγωγή των αγώνων, θα είναι τα ίδια που θα στραφούν ενάντια σε κάθε αγώνα των από τα κάτω ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο.
Το έδαφος που χτίζει η καταστολή έρχεται να εκμεταλλευτεί το κεφάλαιο. Οι μετανάστες είναι τα αόρατα εργατικά χέρια που θα χτίσουν τα φαραωνικά έργα των ολυμπιακών αγώνων και έπειτα θα πρέπει να εξαφανιστούν στην αφάνεια των γκέτο και των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Οι μετανάστες θα δουλέψουν σε αυτά τα έργα κακοπληρωμένοι, με ελάχιστα μέτρα προστασίας, χαρακτηριστικές οι εκατόμβες νεκρών και τραυματιών σε κάθε διοργάνωση. Ο φυσικός κόσμος θα λεηλατηθεί ακόμα περισσότερο, δάση θα αποψιλωθούν, στάδια θα κατασκευαστούν στην έρημο, ότι χρειάζεται θα επιστρατευτεί προκειμένου να μπορέσει το κεφάλαιο να ρέει ελεύθερα. Η επαναχάραξη των πόλεων προκειμένου να υποδεχτούν τα πλήθη αθλητών και τουριστών περνά πάνω από την ανάπλαση κεντρικών αρτηριών, την επέκταση των δημοσίων συγκοινωνιών και την επιτήρησή τους, την εκδίωξη των αστέγων, των χρηστών και των αδέσποτων σαν τα μυαρά εκείνα άτομα που θα χαλάσουν την βιτρίνα του καλογυαλισμένου κόσμου που προσπαθούν να δείξουν. Οι έμποροι κατοικίας προκειμένου να πάρουν κομμάτι της πίτας θα εκδιώξουν τον ντόπιο πληθυσμό για να μετατρέψουν κάθε σπίτι σε AirBnB. Οι αυξήσεις των τιμών θα κάνουν ακόμα πιο ασφυκτική την καθημερινότητα των ατόμων που ζουν στις περιοχές που φιλοξενούν τους ολυμπιακούς αγώνες, ενώ κάθε αφεντικό θα καρπώνεται κάθε δυνατό υπερκέρδος από αυτές τις μέρες. Το τέλος των αγώνων βρίσκει τις περιοχές αυτές με μια καταστολή που ήρθε για να μείνει και με εργάτριες, εργάτες εξουθενωμένες και εξαθλιωμένους.
Η εκεχειρία των ολυμπιακών αγώνων αποτελεί επί της ουσίας την επιδίωξη της απρόσκοπτης ροής του κεφαλαίου, της επιτήρησης μέσω καμερών και συστημάτων ελέγχου, είναι ο εξευγενισμός και η τουριστικοποίηση, είναι το θέαμα και η κυρίαρχη προπαγάνδα. Στην αρένα του ανταγωνισμού και της εθνικής υπεροχής που στήνουν να προτάξουμε την αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων σε όποια γωνιά του πλανήτη και αν έτυχε να γεννηθούν. Απέναντι στη καταστολή και στη διαρκή προσπάθεια επιτήρησης, αφομοίωσης κάθε αγώνα απαντάμε με συλλογικές σχέσεις και ακόμα πιο μαχητικούς αγώνες για μια ζωή ελευθερίας και αλληλεγγύης. Στα ανταγωνιστικά τους παιχνίδια και σχεδιασμούς αντιπροτείνουμε τη συνεργασία και την ισότητα μεταξύ των απανταχού γης από τα κάτω. Αρνούμαστε να γίνουμε κρέας στις οβίδες των πολέμων τους, αρνούμαστε να γίνουμε τα πιόνια στο σκάκι των ανταγωνισμών τους. Αγωνιζόμαστε και φέρουμε στις καρδιές μας έναν άλλον κόσμο.
Καμία εκεχειρία στον κοινωνικό και ταξικό πόλεμο
Σαμποτάζ στους ολυμπιακούς αγώνες καμία συμμετοχή στις εθνικιστικές φιέστες τους
ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΑΙΝΙΑΣ
Everything, Everywhere All at Once
Daniel Kwan/Daniel Scheinert, 2022, 139΄
Μια κωμωδία – δράμα με γερή δόση παραλογισμού. Μια μεσήλικη μετανάστρια από την Κίνα, καλείται να συνδεθεί με τις υπόλοιπες ζωές της στο πολυσύμπαν για να σώσει την ίδια την ύπαρξη.
Κυριακή 28/7, 9μμ
Ανοιχτή Λαϊκή Συνέλευση Περιστερίου
sineleusiperisteri.espivblogs.net
