Author: f

Το καλοκαίρι του 2019 ζήσαμε μια ακόμα εναλλαγή στην κεντρική πολιτική σκηνή. Συνοδεύτηκε με την απαραίτητη μετεκλογική φιλολογία, γεμάτη με «ευχές» και «κατάρες» για το νέο που έρχεται και το παλιό που φεύγει. Στεκόμαστε ενάντια στην αντίληψη της πολιτικής ως αλληλουχία κυβερνητικών εναλλαγών και αθροίσματος αφορισμών. Οφείλουμε, κόντρα στον αποπροσανατολισμό, να εστιάσουμε στις πολιτικές του ελληνικού κράτους με χαρακτήρα διαρκή και «υπερκομματικό». Διότι ο εθνικός κορμός αρθρώνεται με άξονα αυτές. Διότι αποτελούν τους φορείς ικανοποίησης των υλικών και ιδεολογικών συμφερόντων των ντόπιων αφεντικών. Η αντιμετώπιση των μεταναστών/τριών εργατών/τριών εκ μέρους του ελληνικού κράτους από τη δεκαετία του 90’ και μετά αποτελεί ακριβώς μια τέτοια πολιτική.
Δεν μας ξένισε λοιπόν, που από τις πρώτες νομοθετικές πρωτοβουλίες της νέας κυβέρνησης ήταν η κατάργηση απόδοσης ΑΜΚΑ στους μετανάστες και τις μετανάστριες. Αποτέλεσε ακόμα μια κίνηση του ελληνικού κράτους συνεπής με την εθνική γραμμή της υποτίμησης της ζωής του πολυεθνικού προλεταριάτου. Στέκεται επάξια δίπλα στην φρίκη των «κέντρων υποδοχής και ταυτοποίησης» των νησιών του ανατολικού αιγαίου και των κλειστών κέντρων κράτησης, όπως και στις (παράνομες-κρυφές) επαναπροωθήσεις μεταναστών στον έβρο και στο αιγαίο.
Τι σημαίνει όμως πρακτικά για τις ζωές χιλιάδων μεταναστών, ανδρών, γυναικών και παιδιών, η στέρηση του ΑΜΚΑ; Χρησιμοποιώντας τα ίδια τα λόγια του υπουργείου εργασίας και κοινωνικής ασφάλισης: Ο ΑΜΚΑ (Αριθμός Μητρώου Κοινωνικής Ασφάλισης) είναι ουσιαστικά η ταυτότητα εργασίας και ασφάλισης κάθε εργαζόμενου, συνταξιούχου και προστατευόμενου μέλους της οικογένειάς τους στη χώρα μας. Με τον ΑΜΚΑ θα εξυπηρετήστε σε όλες σας τις συναλλαγές που αφορούν την εργασία και την ασφάλιση όπως: να προχωρήσετε σε έναρξη απασχόλησης και ασφάλισης, να καταβάλετε τις ασφαλιστικές σας εισφορές, να εκδώσετε ή να ανανεώσετε το βιβλιάριο ασθένειας, να πάρετε τη σύνταξή σας ή τις οποιεσδήποτε παροχές…, ενώ αλλού αναφέρεται σε αυτόν ως: υποχρεωτικό και μοναδικό αριθμό για την εργασιακή και ασφαλιστική ταυτοποίηση των δικαιωμάτων μας. Απαγορεύεται λοιπόν ρητά από το ελληνικό κράτος στους μετανάστες και τις μετανάστριες η δυνατότητα εργασίας και οποιασδήποτε κοινωνικής ασφάλισης*. Τελεία και παύλα. Χωρίς αναστολές και χωρίς άλλοθι.
Μετά από αντιδράσεις διαφόρων διεθνών οργανισμών, η ελληνική κυβέρνηση, προσπάθησε να τα μπαλώσει με κάποιο τρόπο (αν μη τι άλλο με ελληνικότατο στυλ…). Θα εκδοθεί αντί για ΑΜΚΑ ένας «προσωρινός αριθμός ασφάλισης και υγειονομικής περίθαλψης αλλοδαπού» που θα δίνει πρόσβαση στο δημόσιο σύστημα υγείας…για έξι μήνες, μέχρι να εξεταστεί δηλαδή το αίτημα ασύλου. Και αν γίνει αποδεκτό τότε θα μετατρέπεται αυτός ο προσωρινός αριθμός σε ΑΜΚΑ. Επίσης δεν θα εξασφαλίζεται η δυνατότητα εργασίας και άρα κοινωνικής ασφάλισης μέσω αυτού του αριθμού όχι για έξι μήνες αλλά ούτε για μια μέρα. Φυσικά ενώ η διάταξη για την χορήγηση αυτού του αριθμού βρίσκεται σε ισχύ από 1/11/2019 εκκρεμεί η κοινή υπουργική απόφαση για την εφαρμογή της.
Μετανάστες και μετανάστριες ερχόμενοι στην ελλάδα, εισέρχονται πια στην κόλαση του προσωρινού. Η διαχείρισή τους, από το ελληνικό κράτος, όλο και περισσότερο παραπέμπει σε αιχμαλώτους πολέμου παρά σε ανθρώπους εκδιωγμένους από τις χώρες τους προς αναζήτηση καλύτερων συνθηκών ζωής. Η καθημερινότητα των ξεχειλισμένων «κέντρων υποδοχής και ταυτοποίησης» δίχως τις στοιχειώδες συνθήκες διαβίωσης, η απαγόρευση εύρεσης νόμιμης εργασίας, η υπό αίρεση και με όρους μαζικών εμβολιασμών (οι τελευταίοι μάλιστα με την «αρωγή» του στρατού) ιατροφαρμακευτική περίθαλψη αποτελούν την σκληρή επιβεβαίωση του χαρακτήρα αυτής της διαχείρισης.
Στόχος αυτής της, πολεμικού τύπου, κρατικής μεταναστευτικής πολιτικής είναι η κατά το δυνατόν εντονότερη υποτίμηση της ζωής του πολυεθνικού προλεταριάτου με ταυτόχρονη μετατροπή των μεταναστών και μεταναστριών σε υπόδειγμα βιοπολιτικής διαχείρισης του συνόλου της τάξης μας. Η στέρηση της δυνατότητας νόμιμης εργασίας και τα πολύ στενά όρια πρόσβασης στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, δείχνουν μέχρι που μπορεί να φτάσει η υποβάθμιση, από τη πλευρά του κεφαλαίου, της αξίας του εμπορεύματος των εμπορευμάτων, της εργατικής δύναμης. Και αυτό δεν αφορά μόνο κάποιους «άλλους» και κάποιες «άλλες». Αφορά το σύνολο της εργατικής τάξης. Όχι με όρους φιλανθρωπίας. Αλλά με όρους υλικούς. Διότι τα μοντέλα αντιμετώπισης των κατώτερων και πιο ευάλωτων στρωμάτων της τάξης μας πάντα σχεδιάζονταν με γνώμονα τη γενίκευσή τους˙ αυτό κανείς και καμία δεν μπορεί να το αγνοεί. Και για αυτό η ταξική μας θέση είναι πλάι στους μετανάστες, πλάι στις μετανάστριες και ενάντια στο ρατσιστικό οχετό και τα πολλαπλά του προσωπεία. Με περισσότερο πείσμα, με όσες δυνάμεις έχουμε και για όσο χρειαστεί.