“Κύριε Πρέσβη, σας κακομαθαίνουμε…” ή πώς να γίνεις συνένοχος σε μια γενοκτονία.

 

Ενημέρωση της Συνέλευσης Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό από την επίσκεψη του σιωνιστή ισραηλινού πρέσβη Νόαμ Κατς στο Ηράκλειο.

Την Τρίτη 11/02 το πρωί, ο Ισραηλινός Πρέσβης καταφθάνει και ξεναγείται στο Ίδρυμα Τεχνολογίας Έρευνας (ΙΤΕ) στο Ηράκλειο Κρήτης, ένα εξέχον ερευνητικό ινστιτούτο της Ελλάδας που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της έρευνας.

Η επίσκεψη του Νοαμ Κάτς στο Ηράκλειο παρέμεινε incognito, κρυφή από δημοσιογράφους, πολίτες αλλά και ερευνητές. Το γνώριζε βέβαια ο κ. Ταβερναράκης, πρόεδρος του ΙΤΕ, αλλά δε το αξιολόγησε σημαντικό να το αναφέρει καν στους/στις υπολοίπους/ες εργαζόμενους/ες στο ΙΤΕ, οι οποίοι/ες χωρίς να γνωρίζουν τίποτα σχετικά, ξαφνικά βλέπουν να περιφέρονται στον εργασιακό τους χώρο ο κ. Ταβερναράκης μαζί με τον Νόαμ Κατς και τους μπράβους του. Μαθαίνουν περί τίνος πρόκειται και ανησυχητικά λίγοι εξ αυτών συγκεντρώνονται.
Εμείς με τη σειρά μας, όταν πληροφορήθηκαμε για το γεγονός  αποφασίσαμε αμέσως να κινητοποιηθούμε. Δε θα μας επέτρεπε τίποτα διαφορετικό η συνείδησή μας απ’το να δηλώσουμε την αντίθεσή μας ο εκπρόσωπος ενός κατοχικού κράτους άπαρτχαιντ, υπεύθυνου για τον θάνατο δεκάδων χιλιάδων αμάχων, χιλιάδων παιδιών, υπεύθυνου για τη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού, όπως το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ,να κυκλοφορεί ως φιλοξενούμενος στα εδάφη τα οποία κι εμείς πατάμε και ζούμε.

Καταφέρνουμε μετά από λίγη ώρα, μερικές δεκάδες άτομα, να μαζευτούμε αυθόρμητα στην είσοδο του ΙΤΕ και ξεκινήσαμε να προσεγγίζουμε το κεντρικό κτήριο με σκοπό να έρθουμε αντιμέτωποι με τον σιωνιστή Νόαμ Κατς και τους προστάτες του και να δηλώσουμε πως είναι ανεπιθύμητος. Δημιουργείται μια κινητικότητα και έτσι γίνεται αντιληπτό ότι προετοιμάζεται το “καλωσόρισμα” που αρμόζει σε ένα σφαγέα. Ενώ λοιπόν ο Ισραηλινός Πρέσβης επρόκειτο να ξεναγηθεί στο ινστιτούτο Λέιζερ ΙΗΔΛ, που ξεδιάντροπα δέχτηκε την πρόσκληση του προέδρου του ΙΤΕ, μαθαίνουμε ότι τον φυγαδεύουν με συνοπτικές διαδικασίες. Άτομα συγκεντρώνονται στην μπροστινή είσοδο του κτηρίου κρατώντας πανό και σημαίες της Παλαιστίνης όταν από πλαϊνή είσοδο εμφανίζονται τα οχήματα του Κατς και των μπράβων του, τα οποία επιτάχυναν απότομα και επικίνδυνα προς τον συγκεντρωμένο κόσμο, με αποτέλεσμα ένα μέλος της συνέλευσής μας να κινδυνεύσει να πατηθεί από το προπορευόμενο όχημα και από τύχη να μην έχουμε θύματα. Ενώ ο κόσμος συνέχιζε να συγκεντρώνεται στο ΙΤΕ, γνωστοποιείται η εσπευσμένη αποχώρηση του. Παρακάτω όμως, σε περιφερειακό δρόμο όπου είχαν σταματήσει τα οχήματα του λόγω κίνησης, τον πέτυχαν άλλα άτομα και του πέταξαν αυγά από πολύ μικρή απόσταση. Ήταν η ελάχιστη κίνηση που θα μπορούσε να εκφράσει την αηδία εκ μέρους όλων μας, προς τον εκπρόσωπο του τέρατος του σιωνισμού.

Στη συνέχεια ένα μέρος των ατόμων που είχαν συγκεντρωθεί, αποφάσισε να απευθυνθεί στον πρόεδρο του Ιδρύματος Νεκτάριο Ταβερναράκη ζητώντας το λόγο που δέχτηκε τον Ισραηλινό Πρέσβη, την ίδια στιγμή που τον τελευταίο ενάμιση χρόνο έχει γραφτεί μια από τις πιο σκοτεινές σελίδες της ιστορίας των τελευταίων δεκαετιών και που ανακοινώνεται η επανέναρξη της γενοκτονίας και τα σχέδια εθνοκάθαρσης. Επικρατούσε πολύς θυμός απ’ τη μεριά μας. Η παρουσία ενός τέτοιου προσώπου αμαυρώνει την ιστορία του νησιού μας. Αυτή τη γη, που έχει δοκιμαστεί από άλλους γενοκτόνους στο παρελθόν, οι οποίοι τελικά συνέβαλαν στο να μετατραπεί αυτός ο Δαυίδ του παρελθόντος, σε Γολιάθ του παρόντος.

 

Ο κ. Ταβερναράκης υπερασπιζόμενος τη δουλική του στάση απέναντι στον σφαγέα πρέσβη του Ισραήλ, μετέθεσε την ευθύνη πρόσκλησης του, στη Γενική Γραμματεία Έρευνας και Καινοτομίας και υποστήριξε ότι ως πρόεδρος ενός ιδρύματος, που “δεν του ανήκει”, αλλά και ως Έλληνας, όφειλε να επιδείξει φιλοξενία. Δεν πιστεύει ότι πρέπει να αποκλείονται τέτοια πρόσωπα από εκπαιδευτικά ιδρύματα και στην ερώτηση μας αν αυτό που συμβαίνει στην Παλαιστίνη από το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ είναι γενοκτονία απάντησε άβολα “έχω διαφορετική άποψη από τη δική σας”.

Την στιγμή που μας αποκαλούσε “μη δημοκράτες”.. εκείνος λίγο πριν έσφιγγε το χέρι του εκπρόσωπου ενός από τα πιο φασιστικά καθεστώτα της εποχής μας, αυτό του σιωνιστικού δολοφονικού κράτους του Ισραήλ.

Δεν περιμέναμε κάτι καλύτερο από τον άνθρωπο που επί προεδρίας του, το ΙΤΕ, εντάχθηκε στο πρόγραμμα DIANA του ΝΑΤΟ, ενισχύοντας τον ρόλο του ιδρύματος ως κέντρο ανάπτυξης τεχνολογιών πολέμου, με πολύ πιο άμεσο ρόλο σε τωρινές συρράξεις απ’ όσο θα θελε να πιστεύει ο ίδιος.

Δε μας απάντησε όμως σε πολύ σημαντικά ερωτήματα όπως, το τι συζητήθηκε με τον ισραηλινό πρέσβη, ούτε για το τι είδους συνεργασίες σχεδιάζουν εις βάρος μας, εμβαθύνοντας την άθλια συνυπαιτιότητα του ελληνικού κράτους στη γενοκτονία.

Δε μας απάντησε για το ηθικό δίδαγμα που με τη στάση του, δόθηκε στους ερευνητές εργαζόμενους/φοιτητές στο ΙΤΕ. Υπάρχει μόνο το συμφέρον και ο οπορτουνισμός;

Ελπίζουμε αυτό να μην είναι η σύγχρονη ηθική της επιστήμης και ο κόσμος που την απαρτίζει, να βρει το σθένος να ορθώσει ανάστημα και να υπηρετήσει την ανθρωπότητα με ήθος και ιστορική ευθύνη.

Την επόμενη μέρα μάθαμε, πάλι εκ των υστέρων και χωρίς, να ανακοινωθεί εκ των προτέρων στον Τύπο ως είθισται, ότι ο ισραηλινός πρέσβης επισκέφθηκε τον Περιφερειάρχη Κρήτης Σταύρο Αρναουτάκη και “συζητήθηκαν θέματα που αφορούν τη συνεργασία στους τομείς του τουρισμού, των ερευνητικών-εκπαιδευτικών ιδρυμάτων αλλά και του πρωτογενή τομέα”, όπως αναφέρουν τα τοπικά ΜΜΕ.

Συνεχίστηκε λοιπόν κι από τα κεντρικά θεσμικά όργανα του νησιού η απαράδεκτη διεθνής έκθεση των κατοίκων της Κρήτης και η ακούσια μετατροπή μας σε συνενόχους μιας γενοκτονίας.

Ο λαός της Κρήτης δε θέλει καμιά συνεργασία με τους δολοφόνους του Ισραήλ! Και το ξέρουν πολύ καλά, γι’ αυτό κρύβονται ακόμη κι απ’τους δημοσιογράφους του νησιού.

Κύριε Ταβερναράκη, κύριε Αρναουτάκη, κι εσείς που δεχτήκατε αυτό το φονιά στις επιχειρήσεις σας, τους ανθρώπους που το ’40 συμπεριφέρονταν όπως εσείς, που έβαζαν σε προτεραιότητα την τσέπη και την καρέκλα τους όταν οι αποφάσεις τους διευκόλυναν τον θάνατο εκατομμυρίων, τους λένε σήμερα συνεργάτες των ναζί. Καμία επιστημονική, πολιτική ή οικονομική ιδιότητα δεν ξεπλένει την απαράδεκτη στάση σας. Η ακρότητα των καιρών μας, επιβάλλει να παίρνουμε θέση απέναντι στο θάνατο, απέναντι σε μια γενοκτονία που συντελείται livestream και με τη συναινεσή σας. Σε αντίθεση με τους κυρ’ Παντελήδες της εποχής μας, όπως εσάς, εμείς θα είμαστε εκεί να παλεύουμε  ενάντια στην ηθική έκπτωση της ανοχής στο άδικο, για να ανθίσει η ομορφιά του να είμαστε Άνθρωποι (με κεφαλαίο “Α”).

Σας αφιερώνουμε ένα απόσπασμα από ένα κείμενο του αείμνηστου Μάνου Χατζιδάκη, “το πρόσωπο του Τέρατος” στο οποίο μας αποδείξατε πως τόσο μοιάζετε.

“Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. Και η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει ή ομορφιά.

Ό Φρανκενστάιν έγινε πόστερ καί στολίζει το δωμάτιο ενός όμορφου αγοριού. Το αγόρι Ονομάζεται Πινοσέτ ή Βιντέλλα, κι ολομόναχο χορεύει με πάθος ένα ταγκό ελλειπτικό. Δεν υπάρχει Μουσική, ούτε τραγουδιστής από κοντά. Μονάχα ένας ρυθμός ατέλειωτος καί αριθμοί. Χίλιοι, πεντακόσιοι, πέντε χιλιάδες, δέκα, εκατό χιλιάδες, αριθμοί όχι εντελώς αποσαφηνισμένοι των εξαφανισθέντων, βασανισθέντων καί νεκρών. Και το ταγκό να συνεχίζεται, το δε ποδόσφαιρο στίς φάσεις του, να κόβει την αναπνοή εκατομμυρίων θεατών επί της Γης. Εκατομμύρια περισσότεροι άπ’ όσους εννοούνε ν’ άντιδράσουνε στο τέρας, καί εξαφανίζονται μες σε χαντάκια, σε ρεματιές ή στίς αγροτικές ερημιές.

Από την ώρα πού ό Φρανκεστάιν γίνεται στόλισμα νεανικού δωματίου, ο κόσμος προχωράει μαθηματικά στην εκμηδένιση του. Γιατί δεν είναι πού σταμάτησε να φοβάται, αλλά γιατί συνήθισε να φοβάται. Κι εγώ με τη σειρά μου δεν φοβάμαι τίποτα περισσότερο, άπ’ το μυαλό της κότας.

Άπ’ το να υποχρεωθώ να συνομιλήσω με μια κότα ή μ’ ένα σκύλο, ή τέλος πάντων, μ’ ένα ζώο δυνατό πού βρυχάται. Τί να τους πω καί πώς να τους το πω; Καί μήπως δεν είναι εξευτελισμός, αν επιχειρήσω να μεταφράσω ή να καλύψω τίς σκέψεις μου, κάτω από φράσεις απλοϊκές καί ηλίθια νοήματα, για να καθησυχάσω τυχόν τη φιλυποψία μιας κότας, πού όμως έχει άνωθεν τοποθετηθεί για να μας ελέγχει καί να μας καθοδηγεί;

Ή υποταγή ή ό εθισμός σε μια τέτοια συνύπαρξη, ή συνδιαλλαγή, δεν προκαλεί τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της λήθης, του πώς πρέπει, του πώς οφείλουμε να σκεφτόμαστε, να πράττουμε καί να μιλάμε; Αναμφισβήτητα αρχίσαμε να τό ανεχόμαστε. Καί ή ανοχή, πολλαπλασιάζει τα ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί καί τα βοήθα να συνθέσουν με ακρίβεια τη μορφή του τέρατος, πού προΐσταται, ελέγχει καί μας κυβερνά. Το τέρας σχηματίζεται από τα ζώα κι άπ’ τους εχθρούς. Κι ό εχθρός γεννιέται, δεν γίνεται. Μας παρακολουθεί άπ’ το σχολείο, σαν ήμασταν παιδιά, κι επιζητεί τον εξαφανισμό μας.”

 

Ο Σιωνισμός, όπως και ο φασισμός, δεν πρέπει να γίνει ποτέ αποδεκτός από τον πληθυσμό της Κρήτης!

 

Πλήρης αποκλεισμός του δολοφονικού Κράτους του Ισραήλ.

 

Λευτεριά στην Παλαιστίνη, το ανάχωμα της εποχής μας απέναντι στον ολοκληρωτισμό.

 

Συνέλευση Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό,

Ηράκλειο, 12/02/2025

Σαν σήμερα: “ιστορική” φωτογραφία του “1943” του Περιφερειάρχη Κρήτης Σταύρου Αρναουτάκη, του προέδρου του Ινστιτούτου Τεχνολογίας έρευνας Νεκτάριου Ταβερναράκη και του Fritz Schubert, γνωστού και ως δήμιου της Κρήτης.

 

Ο ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ ΣΗΜΕΡΑ

[:el]

Άρθρο που βρήκαμε μεταφρασμένο στη σελίδα Rabid Proletarians. Το δημοσιεύουμε, μιας και περιγράφει εύστοχα υφιστάμενες παθογένειες του αναρχικού χώρου, διατηρώντας όμως  σε κάποια σημεία τις ενστάσεις και τις  διαφωνίες μας.

Εισαγωγή του Robert Graham:

Ο Gabriel Kuhn είναι συγγραφέας και συντάκτης πολυάριθμων κειμένων σχετικά με τον αναρχισμό, την εξέγερση και την επανάσταση, συμπεριλαμβανομένων των Ποδόσφαιρο εναντίον Κράτους: Αντιμετώπιση του Ποδοσφαίρου και Ριζοσπαστική ΠολιτικήΖωή κάτω απ’ το Jolly Roger: Αντανακλάσεις της Χρυσής Εποχής της Πειρατείας, μια συλλογή από τον Gustav Landauer, Επανάσταση και Άλλα Κείμενα: Μια Πολιτική Ανάγνωση, του Erich Mühsam, Απελευθερώνοντας την Κοινωνία από το Κράτος και Άλλα Κείμενα: Μια Πολιτική Ανάγνωση, και Όλη η Δύναμη στα Συμβούλια! Μια Καταγραφή της Ιστορίας της Γερμανικής Επανάστασης του 1918-1919. Έχει blog στο PM Pressτον κυριότερο εκδότη του. Τα ακόλουθα αποσπάσματα είναι από το άρθρο του, «Η Επανάσταση Είναι Κάτι Περισσότερο Από Μια Λέξη: 23 Θέσεις Για Τον Αναρχισμό». Σκέφτηκα ότι ήταν μια χρήσιμη συμβολή στη παρούσα κατάσταση που αντιμετωπίζουν οι αναρχικοί, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ. Περιέλαβα μερικά κείμενα του Gustav Landauer από τον Πρώτο Τόμο του Αναρχισμού: Μια καταγραφή της ιστορίας των Ελευθεριακών ιδεών. Αναλύω τις ρίζες του αναρχικού κινήματος μέσα από τους αγώνες και τις συζητήσεις της Διεθνούς Ένωσης Εργατών (γνωστή και ως «Πρώτη Διεθνής») «Δεν φοβόμαστε την αναρχία – την επικαλούμαστε»: Η Πρώτη Διεθνής και η προέλευση του Κινήματος αναρχικών.

Αναρχισμός: ένα πολιτικό κίνημα

Η προέλευση του αναρχισμού ως ένα αυτοπροσδιοριζόμενο πολιτικό κίνημα χρονολογείται πίσω στο κοινωνικό ζήτημα της Ευρώπης των μέσων του 19ου αιώνα. Οι αναρχικοί ήταν μέλη της Διεθνούς Ένωσης Εργατών, γνωστής ως Πρώτη Διεθνής, μαζί με πολιτικές δυνάμεις που αργότερα θα μετατρέπονταν σε σοσιαλδημοκράτες από τη μία και Λενινιστές από την άλλη. Θεωρούμε αυτή την προέλευση σημαντική και βλέπουμε τον αναρχισμό ως κομμάτι της αριστερής παράδοσης. Είμαστε αντίθετοι στην δήλωση του αναρχισμού ως “φιλοσοφία”, “ηθική”, “τρόπο ζωής” ή “αξία”, παρά ως ένα πολιτικό κίνημα. Η υπαρξιακή τοποθέτηση είναι ένα πράγμα· η οργάνωση για την πολιτική αλλαγή είναι κάτι άλλο. Χωρίς κατάλληλη οργάνωση, ο αναρχισμός εύκολα υποβαθμίζεται σε μια ευγενή ιδέα, που αντανακλά περισσότερο σε θρησκεία ή χιπστερισμό παρά σε πολιτική στόχευση. Την ίδια στιγμή, ο αναρχισμός δεν είναι απλά αντιεξουσιαστική ταξική πάλη. Είναι ευρύτερος και περιλαμβάνει ενέργειες που κυμαίνονται από τη δημιουργία κοινωνικών κέντρων, μέχρι την αποδόμηση των στερεοτύπων γύρω από το φύλο και την σύλληψη εναλλακτικών τρόπων μεταφοράς. Η πρωταρχική διάσταση του αναρχισμού πάντα περιελάμβανε ερωτήματα που δεν απαντιόταν στις στενές διαστάσεις της αριστεράς: διατροφικά, σεξουαλικά και πνευματικά ζητήματα, όπως επίσης θέματα προσωπικών αξιών…

Το πρόβλημα της Αναρχίας σήμερα

Το πρόβλημα της Επανάστασης στοιχειώνει τον αναρχισμό από την σύλληψή του. Άλλα προβλήματα έχουν εμφανισθεί και εξαφανιστεί, αναλόγως την ιστορική περίσταση και κατάσταση του κινήματος. Εδώ παρουσιάζονται τα κυριότερα που είμαστε σε θέση να προσδιορίσουμε σήμερα.

– Υπάρχει μια ατυχής αίσθηση ηθικής υπεροχής, που συχνά επισκιάζει την πολιτική δουλειά. Το πρόβλημα που ελοχεύει φαίνεται πως είναι δύο κίνητρα που επικαλύπτονται όταν άτομα δραστηριοποιούνται σε αναρχικούς κύκλους: το ένα είναι ότι θες να αλλάξεις τον κόσμο, το δεύτερο είναι ότι θες να είσαι καλύτερος/η από τον μέσο άνθρωπο. Το τελευταίο συχνά οδηγεί στην αυτοπεριθωριοποίηση καθώς κάθε αίσθηση της ηθικής υπεροχής βασίζεται στην αίσθηση του ανήκειν σε μια επιλεγμένη ομάδα των λίγων παρά της μάζας. Όταν αυτό κυριαρχεί, η ταυτότητα σου έρχεται πριν από τις πράξεις σου και υποδεικνύει τις προσωπικές ανεπάρκειες των άλλων πέρα από την πολιτική αλλαγή. Ειρωνικά, στοχοποιούνται άτομα από την ίδια τάξη με εμάς παρά ο εχθρός, μέσα από την θλιβερή λογική του “αν δεν μπορείς να χτυπήσεις αυτούς που χρειάζεται να χτυπήσεις, χτυπάς αυτούς που έχεις σε ελάχιστη απόσταση”. Ο συνδυασμός της κριτικής των άλλων μαζί με τον ανταγωνισμό των δίπλα σου, για την κατάκτηση της υψηλότερης μικρο-ηγεμονικής θέσης αντίκειται σε κάθε κίνημα που προτάσσει την επαναστατική ακεραιότητα.

– Το αναρχικό κίνημα είναι σε μεγάλο βαθμό υποκουλτούρα. Οι υποκουλτούρες είναι υπέροχες. Παρέχουν “στέγη” σε άτομα (συχνά ως σανίδα σωτηρίας), διατηρούν την γνώση του ακτιβισμού, επιτρέπουν τον πειραματισμό και πάει λέγοντας. Αλλά η διαφωνία δεν είναι επανάσταση. Έτσι, αν η πολιτική περιορίζεται σε υποκουλτούρα, η επαναστατική ρητορική καταλήγει κενή και αλλοτριωμένη. Οι άνθρωποι μισούν αυτό και γάμησε τα, αλλά με ποιο κόστος;

– Η τυπική εξωστρεφής συμπεριφορά (διάθεση) πολλών αναρχικών κύκλων κυμαίνεται από την γκρίνια για όλα μέχρι την ολοκληρωτική αγένεια. Κατά καιρούς, οι υποτιθέμενοι μικρόκοσμοί μας ενός απελευθερωμένου κόσμου είναι μεταξύ των πιο αφιλόξενων τοπίων που μπορεί κανείς να φανταστεί: σκοτεινοί, βρώμικοι και συνωστισμένοι από τύπους που μπερδεύουν την εχθρικότητα με την επανάσταση. Το να συμπεριφέρεσαι σαν μαλάκας δεν σε κάνει πιο ριζοσπαστικό, σε κάνει απλά μαλάκα. Δυστυχώς, η επιθετικότητα συχνά χαρακτηρίζει εσωτερικές διαφωνίες. Τα threads συζητήσεων σε κάποια online αναρχικά forums είναι από τα πιο ασφαλή μέσα ώστε να απορρίψουν οι άνθρωποι τον αναρχισμό μια για πάντα. Μια ριζοσπαστική προσέγγιση σε μια σύγκρουση χαρακτηρίζεται από την ανοικτότητα και την αυτοκριτική, όχι από ανώνυμους βρυχηθμούς.

– Παρά την θεωρητική εγκόλπωση της ατομικότητας και της διαφορετικότητας, πολλές καταστάσεις εντός της αναρχίας είναι πανομοιότυπες. Ένα μέσο cafe σε κεντρικό δρόμο συγκεντρώνει μια πολύ μεγαλύτερη ποικιλία ανθρώπων από τις περισσότερες αναρχικές συγκεντρώσεις. Υπάρχουν ιστορικοί λόγοι γι’ αυτό,αλλά ουσιαστικά, η αναρχική κουλτούρα – η γλώσσα, η εμφάνιση, οι κοινωνικοί κώδικες – είναι απλά πολύ ομογενοποιημένη. Πώς γίνεται οι αναρχικοί να αποτελούν αφιλόξενο περιβάλλον για τους ανθρώπους λόγω του τι φορούν, τρώνε, ακούν κλπ;

– Υπάρχει ένας καίριος διαχωρισμός στους αναρχικούς κύκλους μεταξύ των ακτιβιστών που αντιτίθενται στην αδικία και αυτών που βιώνουν την αδικία. Όλοι οι ακτιβιστές χρειάζεται να δρούνε μαζί για να αλλάξουν το οτιδήποτε, αλλά πρέπει να εξετάζοντα τα διαφορετικά κίνητρα. Ενώ τα άτομα που ανταποκρίνονται σε ένα κάλεσμα θεωρώντας το ως αποστολή τείνουν να είναι ιδεολόγοι, τα άτομα που επηρεάζονται από την αδικία είναι συχνά πιο πραγματιστές. Αν αυτή η διαφορά δεν εντοπίζεται, τα άτομα θα διαχωριστούν και θα σκορπίσουν. Στην χειρότερη περίπτωση, παραμένουν μόνο οι ιδεολόγοι με αφηρημένες διαφωνίες σχετικά με την προσωπική ταυτότητα ή την αποδεκτή γλώσσα υποθέτοντας πως αποτελούν την πιθανή πρώτη γραμμή της ριζοσπαστικής πολιτικής, ενώ χάνουν κάθε επαφή με την πολιτική δουλειά και την πραγματικότητα. Η ριζοσπαστική πολιτική τότε γίνεται κυρίως πνευματική εξάσκηση που απευθύνεται στο τίποτα σχετικά με την ποιότητα των πρωταγωνιστών της ως αφοσιωμένων και υπεύθυνων συντρόφων.

– Οι έννοιες του ελεύθερου και ασφαλούς χώρου, αντίστοιχα, συχνά συγχέονται. Οι ασφαλείς χώροι είναι χώροι όπου οι άνθρωποι βρίσκουν φροντίδα και υποστήριξη, είναι αναγκαίοι για τον κόσμο που ζούμε. Αλλά είναι χώροι που εκπληρώνουν ένα συγκεκριμένο σκοπό. Δεν είναι οι ελεύθεροι χώροι που επιδιώκουμε να δημιουργήσουμε, χώροι δηλαδή όπου οι άνθρωποι εκφράζονται ελεύθερα, εμπλέκονται σε διαφωνίες, και από κοινού λύνουν προβλήματα που προκύπτουν. Αυτό κάνει τους ανθρώπους να αισθάνονται ασφάλεια μακροπρόθεσμα είναι η συλλογική δυνατότητα να υπερπηδούν τα όρια. Η απόλυτη ασφάλεια είναι αδύνατη. Οι αδυναμίες, οι παρανοήσεις και οι ενοχλήσεις είναι κομμάτι της κοινωνικής ζωής και δεν θα εξαφανιστούν ούτε και στις πιο αναρχικές κοινωνίες.

– Η ιδέα ότι ο καθένας θα μπορεί να κάνει οτιδήποτε μπερδεύεται με την ιδέα ότι ο καθένας θα έχει την δυνατότητα να κάνει τα πάντα. Η εισαγωγή των ικανοτήτων ή η διάδοση τη γνώσης από έμπειρους ακτιβιστές και διοργανωτές χλευάζεται. Αυτό οδηγεί στο να αντιμετωπίσουμε τις ίδιες παγίδες και να επανεφεύρουμε τον τροχό ξανά και ξανά.

-Υπάρχει μια σχεδόν πλήρης έλλειψη οράματος και στρατηγικού προσανατολισμού στο αναρχικό κίνημα. Επιπλέον, οι οργανωτικές δομές είναι σε κρίση. Ο αυθορμητισμός, το πρότυπο ομάδας συγγένειας, και η ρομαντική αντίληψη της πολλαπλότητας έχουν ηγεμονεύσει. Όλες αυτές οι έννοιες είναι γεμάτες ρωγμές. Οι μόνες μακρόχρονες κοινότητες που επιτρέπεται να υπάρξουν με βάση αυτές τις έννοιες, αποτελούνται από μια χούφτα φίλων, που είναι μια ανεπαρκής βάση για την οργάνωση που απαιτείται για την κοινωνική αλλαγή. Η κύρια απάντηση σε αυτό μέσα από το αναρχικό κίνημα, κυρίως είναι ο πλατφορμισμός, υποτιμά την σημασία της ατομικής ευθύνης, που οδηγεί στην σύγχυση της τυπικότητας με την αποτελεσματικότητα…

Ένα άρθρο του Gabriel Kuhn

από: https://rabidproletarians.espivblogs.net/archives/693 

[:en]

Εισαγωγή του Robert Graham:

Ο Gabriel Kuhn είναι συγγραφέας και συντάκτης πολυάριθμων κειμένων σχετικά με τον αναρχισμό, την εξέγερση και την επανάσταση, συμπεριλαμβανομένων των Ποδόσφαιρο εναντίον Κράτους: Αντιμετώπιση του Ποδοσφαίρου και Ριζοσπαστική ΠολιτικήΖωή κάτω απ’ το Jolly Roger: Αντανακλάσεις της Χρυσής Εποχής της Πειρατείας, μια συλλογή από τον Gustav Landauer, Επανάσταση και Άλλα Κείμενα: Μια Πολιτική Ανάγνωση, του Erich Mühsam, Απελευθερώνοντας την Κοινωνία από το Κράτος και Άλλα Κείμενα: Μια Πολιτική Ανάγνωση, και Όλη η Δύναμη στα Συμβούλια! Μια Καταγραφή της Ιστορίας της Γερμανικής Επανάστασης του 1918-1919. Έχει blog στο PM Pressτον κυριότερο εκδότη του. Τα ακόλουθα αποσπάσματα είναι από το άρθρο του, «Η Επανάσταση Είναι Κάτι Περισσότερο Από Μια Λέξη: 23 Θέσεις Για Τον Αναρχισμό». Σκέφτηκα ότι ήταν μια χρήσιμη συμβολή στη παρούσα κατάσταση που αντιμετωπίζουν οι αναρχικοί, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ. Περιέλαβα μερικά κείμενα του Gustav Landauer από τον Πρώτο Τόμο του Αναρχισμού: Μια καταγραφή της ιστορίας των Ελευθεριακών ιδεών. Αναλύω τις ρίζες του αναρχικού κινήματος μέσα από τους αγώνες και τις συζητήσεις της Διεθνούς Ένωσης Εργατών (γνωστή και ως «Πρώτη Διεθνής») «Δεν φοβόμαστε την αναρχία – την επικαλούμαστε»: Η Πρώτη Διεθνής και η προέλευση του Κινήματος αναρχικών.

Αναρχισμός: ένα πολιτικό κίνημα

Η προέλευση του αναρχισμού ως ένα αυτοπροσδιοριζόμενο πολιτικό κίνημα χρονολογείται πίσω στο κοινωνικό ζήτημα της Ευρώπης των μέσων του 19ου αιώνα. Οι αναρχικοί ήταν μέλη της Διεθνούς Ένωσης Εργατών, γνωστής ως Πρώτη Διεθνής, μαζί με πολιτικές δυνάμεις που αργότερα θα μετατρέπονταν σε σοσιαλδημοκράτες από τη μία και Λενινιστές από την άλλη. Θεωρούμε αυτή την προέλευση σημαντική και βλέπουμε τον αναρχισμό ως κομμάτι της αριστερής παράδοσης. Είμαστε αντίθετοι στην δήλωση του αναρχισμού ως “φιλοσοφία”, “ηθική”, “τρόπο ζωής” ή “αξία”, παρά ως ένα πολιτικό κίνημα. Η υπαρξιακή τοποθέτηση είναι ένα πράγμα· η οργάνωση για την πολιτική αλλαγή είναι κάτι άλλο. Χωρίς κατάλληλη οργάνωση, ο αναρχισμός εύκολα υποβαθμίζεται σε μια ευγενή ιδέα, που αντανακλά περισσότερο σε θρησκεία ή χιπστερισμό παρά σε πολιτική στόχευση. Την ίδια στιγμή, ο αναρχισμός δεν είναι απλά αντιεξουσιαστική ταξική πάλη. Είναι ευρύτερος και περιλαμβάνει ενέργειες που κυμαίνονται από τη δημιουργία κοινωνικών κέντρων, μέχρι την αποδόμηση των στερεοτύπων γύρω από το φύλο και την σύλληψη εναλλακτικών τρόπων μεταφοράς. Η πρωταρχική διάσταση του αναρχισμού πάντα περιελάμβανε ερωτήματα που δεν απαντιόταν στις στενές διαστάσεις της αριστεράς: διατροφικά, σεξουαλικά και πνευματικά ζητήματα, όπως επίσης θέματα προσωπικών αξιών…

Το πρόβλημα της Αναρχίας σήμερα

Το πρόβλημα της Επανάστασης στοιχειώνει τον αναρχισμό από την σύλληψή του. Άλλα προβλήματα έχουν εμφανισθεί και εξαφανιστεί, αναλόγως την ιστορική περίσταση και κατάσταση του κινήματος. Εδώ παρουσιάζονται τα κυριότερα που είμαστε σε θέση να προσδιορίσουμε σήμερα.

– Υπάρχει μια ατυχής αίσθηση ηθικής υπεροχής, που συχνά επισκιάζει την πολιτική δουλειά. Το πρόβλημα που ελοχεύει φαίνεται πως είναι δύο κίνητρα που επικαλύπτονται όταν άτομα δραστηριοποιούνται σε αναρχικούς κύκλους: το ένα είναι ότι θες να αλλάξεις τον κόσμο, το δεύτερο είναι ότι θες να είσαι καλύτερος/η από τον μέσο άνθρωπο. Το τελευταίο συχνά οδηγεί στην αυτοπεριθωριοποίηση καθώς κάθε αίσθηση της ηθικής υπεροχής βασίζεται στην αίσθηση του ανήκειν σε μια επιλεγμένη ομάδα των λίγων παρά της μάζας. Όταν αυτό κυριαρχεί, η ταυτότητα σου έρχεται πριν από τις πράξεις σου και υποδεικνύει τις προσωπικές ανεπάρκειες των άλλων πέρα από την πολιτική αλλαγή. Ειρωνικά, στοχοποιούνται άτομα από την ίδια τάξη με εμάς παρά ο εχθρός, μέσα από την θλιβερή λογική του “αν δεν μπορείς να χτυπήσεις αυτούς που χρειάζεται να χτυπήσεις, χτυπάς αυτούς που έχεις σε ελάχιστη απόσταση”. Ο συνδυασμός της κριτικής των άλλων μαζί με τον ανταγωνισμό των δίπλα σου, για την κατάκτηση της υψηλότερης μικρο-ηγεμονικής θέσης αντίκειται σε κάθε κίνημα που προτάσσει την επαναστατική ακεραιότητα.

– Το αναρχικό κίνημα είναι σε μεγάλο βαθμό υποκουλτούρα. Οι υποκουλτούρες είναι υπέροχες. Παρέχουν “στέγη” σε άτομα (συχνά ως σανίδα σωτηρίας), διατηρούν την γνώση του ακτιβισμού, επιτρέπουν τον πειραματισμό και πάει λέγοντας. Αλλά η διαφωνία δεν είναι επανάσταση. Έτσι, αν η πολιτική περιορίζεται σε υποκουλτούρα, η επαναστατική ρητορική καταλήγει κενή και αλλοτριωμένη. Οι άνθρωποι μισούν αυτό και γάμησε τα, αλλά με ποιο κόστος;

– Η τυπική εξωστρεφής συμπεριφορά (διάθεση) πολλών αναρχικών κύκλων κυμαίνεται από την γκρίνια για όλα μέχρι την ολοκληρωτική αγένεια. Κατά καιρούς, οι υποτιθέμενοι μικρόκοσμοί μας ενός απελευθερωμένου κόσμου είναι μεταξύ των πιο αφιλόξενων τοπίων που μπορεί κανείς να φανταστεί: σκοτεινοί, βρώμικοι και συνωστισμένοι από τύπους που μπερδεύουν την εχθρικότητα με την επανάσταση. Το να συμπεριφέρεσαι σαν μαλάκας δεν σε κάνει πιο ριζοσπαστικό, σε κάνει απλά μαλάκα. Δυστυχώς, η επιθετικότητα συχνά χαρακτηρίζει εσωτερικές διαφωνίες. Τα threads συζητήσεων σε κάποια online αναρχικά forums είναι από τα πιο ασφαλή μέσα ώστε να απορρίψουν οι άνθρωποι τον αναρχισμό μια για πάντα. Μια ριζοσπαστική προσέγγιση σε μια σύγκρουση χαρακτηρίζεται από την ανοικτότητα και την αυτοκριτική, όχι από ανώνυμους βρυχηθμούς.

– Παρά την θεωρητική εγκόλπωση της ατομικότητας και της διαφορετικότητας, πολλές καταστάσεις εντός της αναρχίας είναι πανομοιότυπες. Ένα μέσο cafe σε κεντρικό δρόμο συγκεντρώνει μια πολύ μεγαλύτερη ποικιλία ανθρώπων από τις περισσότερες αναρχικές συγκεντρώσεις. Υπάρχουν ιστορικοί λόγοι γι’ αυτό,αλλά ουσιαστικά, η αναρχική κουλτούρα – η γλώσσα, η εμφάνιση, οι κοινωνικοί κώδικες – είναι απλά πολύ ομογενοποιημένη. Πώς γίνεται οι αναρχικοί να αποτελούν αφιλόξενο περιβάλλον για τους ανθρώπους λόγω του τι φορούν, τρώνε, ακούν κλπ;

– Υπάρχει ένας καίριος διαχωρισμός στους αναρχικούς κύκλους μεταξύ των ακτιβιστών που αντιτίθενται στην αδικία και αυτών που βιώνουν την αδικία. Όλοι οι ακτιβιστές χρειάζεται να δρούνε μαζί για να αλλάξουν το οτιδήποτε, αλλά πρέπει να εξετάζοντα τα διαφορετικά κίνητρα. Ενώ τα άτομα που ανταποκρίνονται σε ένα κάλεσμα θεωρώντας το ως αποστολή τείνουν να είναι ιδεολόγοι, τα άτομα που επηρεάζονται από την αδικία είναι συχνά πιο πραγματιστές. Αν αυτή η διαφορά δεν εντοπίζεται, τα άτομα θα διαχωριστούν και θα σκορπίσουν. Στην χειρότερη περίπτωση, παραμένουν μόνο οι ιδεολόγοι με αφηρημένες διαφωνίες σχετικά με την προσωπική ταυτότητα ή την αποδεκτή γλώσσα υποθέτοντας πως αποτελούν την πιθανή πρώτη γραμμή της ριζοσπαστικής πολιτικής, ενώ χάνουν κάθε επαφή με την πολιτική δουλειά και την πραγματικότητα. Η ριζοσπαστική πολιτική τότε γίνεται κυρίως πνευματική εξάσκηση που απευθύνεται στο τίποτα σχετικά με την ποιότητα των πρωταγωνιστών της ως αφοσιωμένων και υπεύθυνων συντρόφων.

– Οι έννοιες του ελεύθερου και ασφαλούς χώρου, αντίστοιχα, συχνά συγχέονται. Οι ασφαλείς χώροι είναι χώροι όπου οι άνθρωποι βρίσκουν φροντίδα και υποστήριξη, είναι αναγκαίοι για τον κόσμο που ζούμε. Αλλά είναι χώροι που εκπληρώνουν ένα συγκεκριμένο σκοπό. Δεν είναι οι ελεύθεροι χώροι που επιδιώκουμε να δημιουργήσουμε, χώροι δηλαδή όπου οι άνθρωποι εκφράζονται ελεύθερα, εμπλέκονται σε διαφωνίες, και από κοινού λύνουν προβλήματα που προκύπτουν. Αυτό κάνει τους ανθρώπους να αισθάνονται ασφάλεια μακροπρόθεσμα είναι η συλλογική δυνατότητα να υπερπηδούν τα όρια. Η απόλυτη ασφάλεια είναι αδύνατη. Οι αδυναμίες, οι παρανοήσεις και οι ενοχλήσεις είναι κομμάτι της κοινωνικής ζωής και δεν θα εξαφανιστούν ούτε και στις πιο αναρχικές κοινωνίες.

– Η ιδέα ότι ο καθένας θα μπορεί να κάνει οτιδήποτε μπερδεύεται με την ιδέα ότι ο καθένας θα έχει την δυνατότητα να κάνει τα πάντα. Η εισαγωγή των ικανοτήτων ή η διάδοση τη γνώσης από έμπειρους ακτιβιστές και διοργανωτές χλευάζεται. Αυτό οδηγεί στο να αντιμετωπίσουμε τις ίδιες παγίδες και να επανεφεύρουμε τον τροχό ξανά και ξανά.

-Υπάρχει μια σχεδόν πλήρης έλλειψη οράματος και στρατηγικού προσανατολισμού στο αναρχικό κίνημα. Επιπλέον, οι οργανωτικές δομές είναι σε κρίση. Ο αυθορμητισμός, το πρότυπο ομάδας συγγένειας, και η ρομαντική αντίληψη της πολλαπλότητας έχουν ηγεμονεύσει. Όλες αυτές οι έννοιες είναι γεμάτες ρωγμές. Οι μόνες μακρόχρονες κοινότητες που επιτρέπεται να υπάρξουν με βάση αυτές τις έννοιες, αποτελούνται από μια χούφτα φίλων, που είναι μια ανεπαρκής βάση για την οργάνωση που απαιτείται για την κοινωνική αλλαγή. Η κύρια απάντηση σε αυτό μέσα από το αναρχικό κίνημα, κυρίως είναι ο πλατφορμισμός, υποτιμά την σημασία της ατομικής ευθύνης, που οδηγεί στην σύγχυση της τυπικότητας με την αποτελεσματικότητα…

Ένα άρθρο του Gabriel Kuhn

από: https://rabidproletarians.espivblogs.net/archives/693 

[:]

Παρ 14/2 Εκδήλωση αλληλεγγύης για την υπόθεση του Αντρέα Φ.

Εκδήλωση Ενημέρωσης ενόψει του δικαστηρίου του συντρόφου Αντρέα Φλώρου, από την συνέλευση αλληλεγγύης στην Πάτρα

Παρασκευή 14/02 στις 19:00 στην Κατάληψη Αντιβίωση

Θα υπάρξει τηλεφωνική επικοινωνία με τον σύντροφο

Στις 22/4/2024, λίγο πριν τις ευρωεκλογές, η αντιτρομοκρατική συνέλαβε τον
αναρχικό σύντροφο Αντρέα Φ. από το σπίτι του στην Πάτρα με την κατηγορία
της συμμετοχής στην οργάνωση «Σύμπραξη εκδίκησης» στο πλαίσιο του 187Α.
Στις 26/4 αποφασίστηκε η προφυλάκισή του και από τότε είναι έγκλειστος στη
φυλακή της Άμφισσας. Ο ίδιος αρνείται το σύνολο των κατηγοριών.
Πρόκειται για μια μεθοδευμένη δίωξη η οποία στοχεύει ξεκάθαρα τόσο την
πολιτική και προσωπική υπόσταση του συντρόφου, όσο και το ευρύτερο
πολύμορφο αντιεξουσιαστικό κίνημα της Πάτρας του οποίου ο Αντρέας είναι
ενεργό και δραστήριο μέρος για σχεδόν 20 χρόνια.

ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΗΜΕΡΟ ΔΡΑΣΗΣ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΞΥΜΗΤΗΡΗ

ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΗΜΕΡΟ ΔΡΑΣΗΣ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΞΥΜΗΤΗΡΗ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΜΝΗΜΗΣ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 7/02 | 20:00
(τοποθέτηση πλακέτας Μεσολογγίου)

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΠΟΡΕΊΑ ΜΝΗΜΗΣ
ΣΑΒΒΑΤΟ 8/02 | 13:00
(προσυγκέντρωση Προπύλαια)

Στις 31.10.24 ο αναρχικός Κυριάκος Ξυμητήρης σκοτώνεται από έκρηξη σε διαμέρισμα στους Αμπελόκηπους. Ο Κυριάκος ήταν για χρόνια αδιάλειπτα παρών σε εγχειρήματα αλληελγγύης κρατουμένων, στο αντιπολεμικό-διεθνιστικό κίνημα, σε δράσεις για την υπεράσπιση της γειτονιάς των Εξαρχείων, στους αγώνες εντός των πανεπιστημίων, στην υπεράσπιση των απελευθερωμένων χώρων των καταλήψεων και σε κάθε κοινωνικό και ταξικό αγώνα. Δοσμένος σε αυτούς, πάντα με τη διάθεση να ανακαλύψουμε μαζί τις πιο εξεγερσιακές τους προεκτάσεις. Δεν υπερασπιζόταν απλά θεωρητικά τον πολύμορφο αγώνα προς την κοινωνική απελευθέρωση, αλλά αποτελούσε την πιο αληθινή του ενσάρκωση. Επέλεξε να πολεμήσει μέχρι τέλους μαχόμενος με όλα τα μέσα τον κόσμο της εξουσίας, το κράτος, το κεφάλαιο, τον ρατσισμό, την πατριαρχία. Επέλεξε να αγωνιστεί από την πλευρά των καταπιεσμένων και των εξεγερμένων για έναν καλύτερο κόσμο, για έναν κόσμο αλληλεγγύης, ισότητας, ελευθερίας.

Στις 31/10 ύψωσα γροθιά και με το ματωμένο μου στόμα ορκίστηκα αγώνα.
Στις 31/10 ύψωσα γροθιά και μέσα στα συντρίμμια της οδού Αρκαδίας είπα Κυριάκος Ξυμητήρης παρών.
Μαριάννα Μ.

Απέναντι στον κόσμο που πετάει στο περιθώριο οποιοδήποτε άτομο δεν χωράει στην κανονικότητά του, που φυσικοποιεί την εκμετάλλευση και την καταπίεση των από τα κάτω, το αναρχικό – αντιεξουσιαστικό κίνημα αγωνίζεται για την κοινωνική επανάσταση. Οι επιλογές επαναστατικής αντιβίας και ένοπλης πάλης είναι αναπόσπαστο κομμάτι του πολύμορφου αγώνα. Ξεπερνούν τα όρια της αστικής νομιμότητας, αμφισβητούν το κρατικό μονοπώλιο στη βία και τις υπερασπιζόμαστε αδιαπραγμάτευτα.

Για ακόμα μια φορά είμαστε μάρτυρες στην προσπάθεια του κρατικού μηχανισμού να στήσει δικογραφίες, να στοχοποιήσει αγωνιστές και αγωνίστριες βαφτίζοντάς τους τρομοκράτες και να επιτεθεί στον κόσμο του αγώνα. Στεκόμαστε ανυποχώρητα απέναντι, υπερασπιζόμαστε την επαναστατική Υπόθεση, αλλά και τους ανθρώπους που βρίσκονται στο κάδρο της καταστολής.

Αλληλεγγύη στην αναρχική συντρόφισσα Μαριάννα Μ., στην αναρχική συντρόφισσα Δήμητρα, στον σύντροφο Δημήτρη, στον αναρχικό σύντροφο Ν. Ρωμανό και στον Α.Κ.

Συνέλευση Αλληλεγγύης στους φυλακισμένους, φυγόδικους και διωκόμενους αγωνιστές και αγωνίστριες