espivblogs.net

Βλέποντας τα βίντεο των παιδιών με τα υψωμένα χέρια και τους σκυφτούς ώμους να προσπαθούν να μιλήσουν με τους μπάτσους, να τους παρακαλάνε “να έρθουν μαζί” τους, να τους ζητάνε να μην χτυπάνε και να προσπαθούν σε κάθε περίπτωση να συνδιαλλαγούν μπας και αλλάξει κάτι από την εύλογη απαξιωτική συνέχεια, αισθάνθηκα ότι η εικόνα αυτή είναι οικτρή.

Κι αυτό γιατί αυτή η εικόνα δείχνει την απουσία της σωστής αντίληψης με το «με ποιους έχουν να κάνουν».

Με ποιους έχουν να κάνουν;

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν σκέφτονται, δεν σχετίζονται και δεν επικοινωνούν το ίδιο ανθρώπινα με εμάς. Αν για εμάς αξία έχουν οι σχέσεις, η ισότιμη συναναστροφή και ο διάλογος για την επίλυση των προβλημάτων, για άλλους έχει αξία η επιβολή με την βία. Η ζωή τους διέπεται βασικά από τη νοοτροπία της ισχύος. Είναι στάση ζωής και διαμορφώνει αξιακή κλίμακα. Θαυμάζουν τους δυνατότερους, κάθονται σούζα στους πλούσιους με τα πανάκριβα αυτοκίνητα, αισθάνονται δέος στους μαφιόζους στους οποίους κάθονται προσοχή. Στο γυμναστήριο μιλούν για το ΜMA και για μάχες σε κλουβιά. Αυτή είναι η κουλτούρα τους.

Αν για τον διαδηλωτή αξία έχει ο κάθε άνθρωπος, -ακόμα κι αν φοράει στολή, γι αυτούς αξία είναι όσοι έχουν τη δύναμη να επιβάλλουν τα θέλω τους. Αντίθετα όσοι είναι φτωχοί, μετανάστες, ρομά, αλλά και, ευαίσθητοι, καλλιεργημένοι, πνευματώδεις, δοτικοί, όλοι θεωρούνται αδύναμοι. Τους βλέπουν σαν κατώτερα όντα, σαν υπανθρώπους, σαν ζώα που δεν έχουν καταλάβει πως το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή είναι να έχεις δύναμη. Αυτή είναι η άποψή τους για τους διαδηλωτές και γι αυτό τους χτυπούν χωρίς ενσυναίσθηση. Αυτό τους κάνει να αισθάνονται «ανώτεροι», μια προσωρινή ικανοποίηση που αναπαράγει μέσα τους το φαντασιακό του «δυνατού» δίνοντάς του διάρκεια στο χρόνο και αποενοχοποίηση.

Είναι κάποιου είδους ένδειξη γενναιότητας όλο αυτό; όχι. Ακριβώς το αντίθετο. Η πηγή αυτής της συμπεριφοράς, έρχεται από ανθρώπους που καταφεύγουν στο θαυμασμό του αξιακού της επιβολής λόγω αδυναμίας να συσχετιστούν με όρους ισότητας με άλλους, ακόμα και σε επίπεδο τσαμπουκά. Συνήθως πρόκειται για διανοητικά ελλειμματικές προσωπικότητες που αναζητούν στο αξιακό της ισχύος την ευκολία, ώστε να αποφύγουν την όποια ζύμωση, διαπραγμάτευση και την πιθανά επακόλουθη τραυματική μείωση και ήττα.

Η επαγγελματική επιλογή του να γίνεις μπάτσος είναι από μόνη της μια επιλογή δειλίας και γι αυτό ασφάλειας και στο πεδίο της βίας. Όσο κι αν είναι θιασώτες της ισχύος, δεν επιλέγουν το δύσκολο δρόμο της παρανομίας την οποία κρυφοθαυμάζουν. Αντίθετα επιλέγουν το ασφαλές καταφύγιο της κρατικής νομιμότητας, με όλες τις υποδομές ισχύος που αυτό παρέχει ως κάλυψη στα μετόπισθεν: στρατός ενστόλων, φυλακές, ελεγχόμενα σύνορα, κτιριακές υποδομές, εξοπλισμός, κτλ. Αν μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε την επαγγελματική επιλογή να γίνεις μπάτσος και ειδικά στα ΜΑΤ-Δράση, θα έλεγε κανείς ότι μάλλον πρόκειται για μια επιλογή ενός δειλού που θέλει πλάτες για να κάνει το μάγκα και πληρώνεται γι αυτό. Αυτό από μόνο του κάτι λέει για τον τρόπο αντιμετώπισης τέτοιων ατόμων.

Κοινώς οι άνθρωποι αυτοί, λιποβαρείς από έρμα γενναιότητας αναζητούν την υπερίσχυση μέσα από το ασφαλές καταφύγιο της αστικής νομιμότητας. Δεν έχουν τα άντερα να αναζητήσουν το δρόμο της δύναμης, ούτε μέσα από την ελευθερία ούτε μέσα από τη παρανομία. Προτιμούν να έχουν τις πλάτες τους καλυμμένες έχοντας ένα ολόκληρο κράτος πίσω τους. Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι πρόκειται για τζάμπα μάγκες. Το βράδυ τριπλοκλειδώνουν σαν καλοί νοικοκυραίοι τις πόρτες ασφαλείας του μικρού διαμερίσματός τους, και τις νύχτες ονειρεύονται παρασημοφορήσεις από ανδραγαθήματα που ποτέ δεν θα έκαναν.

Το συγκεκριμένο είδος ανθρώπων κρίνεται από την διοίκηση της αστυνομίας ως το ιδανικό για την επιβολή της τάξης. Ακόμα κι αν δεν διέπονται από όλες τις παραπάνω ιδιότητες, σίγουρα τις αποκτούν μέσα από την κοινωνικοποίηση της κλούβας αλλά και της αγέλης του δρόμου. Είναι εγκατεστημένη κουλτούρα της ΕΛΑΣ με «τα λυμένα χέρια» κι όποιος εντός τους διαφέρει λίγο, τρώει κράξιμο.

Ποια οφείλει να είναι η δέουσα αντιμετώπιση αυτού του είδους ανθρώπων; Μα δεν μπορεί να είναι άλλη από την στυγνή εφαρμογή μεγαλύτερης ισχύος. Να αισθανθούν το μόνο πράγμα που αντιλαμβάνονται σαν στάση ζωής και που αναστέλλει την ισχύ τους δηλαδή το φόβο της άλλης δύναμης. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος που μπορεί να καταλαβαίνουν από το να αισθανθούν φόβο. Είναι ο μόνος τρόπος που καταλαβαίνουν αφού είναι η γλώσσα τους. Γι αυτό και σέβονται όσους αντιστέκονται με δύναμη και δεν κωλώνουν. Πρόκειται για μια ανασταλτική ισχύ ταχείας δράσης.

Το πώς αυτή η ισχύς θα πρέπει να εφαρμοστεί οργανωμένα, μεθοδικά, και αποτελεσματικά από τις δυνάμεις της κοινωνικής αυτοάμυνας, είναι θέμα συζήτησης και αποφάσεων όλων των  εξεγερτικών κοινωνικών δυνάμεων. Ανήκει στην προβληματική της αυτοργάνωσης της κοινωνικής αυτοάμυνας. Μέχρι να συμβεί αυτό, στην παρούσα φάση απαιτείται ως ελάχιστο καθήκον για την αυτοάμυνα και την παραμονή στο δρόμο, η ύπαρξη των στοιχειωδών μέσων ατομικής προστασίας.

Εκείνο που σίγουρα δεν θα έπρεπε να επαναληφθεί είναι η αξιοθρήνητη εικόνα άοπλου πλήθους να εγκαλεί για λογική στα μίσθαρνα όργανα του καθεστώτος. Δε μας ταιριάζει μια τέτοια λογική. Είναι αναξιοπρεπής κι εκτός τόπου και χρόνου.