espivblogs.net

Το Σάββατο 27 Μαρτίου ενημερωθήκαμε από το in.gr και το άρθρο του Βασίλη Λαμπρόπουλου πως τα οχήματα μας και κατά συνέπεια εμείς, ανήκουμε σε ανεπίσημη λίστα υπόπτων «που κινούνται κοντά σε υπηρεσίες και σπίτια συναδέλφων και ενημερώνουν ή συμμετέχουν σε πεσίματα (!!!) σε συναδέλφους, οχήματα υπηρεσιακά και ιδιωτικά καθώς και σε κατοικίες τους».Στο άρθρο δε, αναφέρεται πως τη λίστα αυτή έχουν καταρτίσει στελέχη της ΕΛ.ΑΣ., αναφέροντας μάλιστα πως τα οχήματα αυτά έχουν θεαθεί το τελευταίο δεκαήμερο κοντά σε σπίτια μπάτσων στην Αθήνα.

Πάμε τώρα και σε δύο στιγμές της αλήθειας γύρω από την υπόθεση, καθώς από τον συγκεκριμένο δημοσιογράφο και τη συγκεκριμένη ιστοσελίδα δεν μπορούσαμε να περιμένουμε κάτι σχετικό με αυτήν: 1) Στη λίστα αυτή συμπεριλαμβάνονται τουλάχιστον 18 (!!!) οχήματα αγωνιστών και αγωνιστριών από τη Θεσσαλονίκη, τα οποία ουδέποτε κινήθηκαν στην Αθήνα, όπως αναφέρει το άρθρο και η σχετική λίστα. 2) Τα οχήματά μας αποτελούν οχήματα τα οποία χρησιμοποιούμε για να μετακινούμαστε στις πόλεις που ζούμε, από και προς τη δουλειά μας, τις οικογενειακές μας υποχρεώσεις αλλά και κινηματικές δραστηριότητες. Κάποιοι από εμάς είμαστε σε αυτά αρκετές ώρες της ημέρας καθώς εργαζόμαστε ως διανομείς.

Η ευρύτητα της στοχοποίησης που αφορά αγωνιστές και αγωνίστριες διαφορετικών πόλεων αλλά και πολιτικών συλλογικοτήτων μας κάνει ξεκάθαρη και τη στόχευσή της. Δεν είναι άλλωστε πρώτη φορά που αγωνιστές και αγωνίστριες μπαίνουν στο κάδρο της καταστολής, προληπτικά και χωρίς στοιχεία. Είτε με την παγίδευση των οχημάτων τους με κοριούς, είτε με τις φθορές στα λάστιχα τους.

Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν είναι κάποια ομάδα μπάτσων, κάποια συνδικαλιστική τους παράταξη, κάποιο ολόκληρο τμήμα ή συνεργαζόμενες υπηρεσίες αυτοί που δημιούργησαν αυτή τη λίστα. Ξέρουμε όμως πως πρόσβαση σε μία τέτοια ευρύτητα στοιχείων οχημάτων ανθρώπων από τόσες διαφορετικές πολιτικές ομάδες μπορούν να έχουν η Κρατική Ασφάλεια και η Αντιτρομοκρατική, για τις οποίες η σύνταξη της άλλωστε, μπορεί να γίνει με την απομνημόνευση των πινακίδων αυτών από τη συμμετοχή μας σε κάποια μοτοπορεία.Δεν ξέρουμε και σε ποιες και πόσες υπηρεσίες έχει κυκλοφορήσει αυτό το χαρτί. Ξέρουμε ότι αυτό το χαρτί, τόσο με τη δημοσιοποίησή του, όσο και με την – από τα πριν – κυκλοφορία του ανάμεσα σε εκατοντάδες αν όχι χιλιάδες μπάτσους, μας στοχοποιεί και θέτει άμεσα σε κίνδυνο τη σωματική μας ακεραιότητα, την ελευθερία μας και την ίδια μας τη ζωή.

Το ότι η ΕΛ.ΑΣ. χρησιμοποιεί τα ονόματα και τα οχήματά μας σε μία λίστα εσωτερικής κατανάλωσής μεταξύ των μελών της, πέρα από το ότι συνιστά μία κραυγαλέα προσπέραση των νόμων από αυτούς που τους εφαρμόζουν, δίνει τα στοιχεία μας σε κάθε μεμονωμένο μπάτσο και πλέον με τη δημοσιοποίησή της, σε κάθε παρακρατικό ή φασίστα.

Η στοχοποίηση με αυτόν τον τρόπο, δηλαδή χωρίς κανένα κριτήριο πέραν της συμμετοχής μας σε κινηματικές διαδικασίες δεν είναι κάτι προφανές απλά αποδεικνύει περίτρανα τον τρόπο με τον οποίο οι διωκτικές αρχές στοχοποιούν και κατηγορούν αγωνιστές, στην όποια κάθε φορά προσπάθεια τους να κάμψουν τις αντιστάσεις τις οποίες γεννιούνται. Δεν μπορούμε όμως να μην επισημάνουμε σε αυτήν τη περίπτωση τον τρόπο με τον οποίο σκέφτονται και πως αυτός οδηγεί σε αυτό που τόσα χρόνια αποκαλούμε δημιουργία ενόχων, με μόνο κριτήριο αυτό της πολιτική μας ταυτότητας και συνεπώς της εμπλοκής μας σε κινηματικές διαδικασίες.

Από την άλλη, αναγνωρίζοντας την ίδια την τραγικότητα της ύπαρξης 18 τουλάχιστον οχημάτων που κινούνται στη Θεσσαλονίκη σε μία λίστα για επιθέσεις που έγιναν στην Αθήνα, ξέρουμε καλά πως η λίστα αυτή θέλει να στείλει και ένα σαφές μήνυμα τόσο σε εμάς όσο και κύρια σε άλλους αγωνιστές και αγωνίστριες. Την ώρα που το κράτος αναδιπλώνεται προσωρινά απέναντι στη γενικευμένη καταστολή που συνάντησε ισχυρές κοινωνικές αντιστάσεις, στέλνει τώρα ένα πιο συγκεκριμένο μήνυμα ότι ανά πάσα στιγμή, οι αναρχικοί/ αναρχικές και οι κομμουνιστές/ κομμουνίστριες είμαστε στοχοποιημένοι νομικά αλλά και σωματικά από ένα κράτος που έχει συνέχεια στην τρομοκρατία, στις παράνομες παρακολουθήσεις, στη συνεργασία του με ακροδεξιές ομάδες.

Είμαστε κοινωνικοί αγωνιστές και αγωνίστριες που συμμετέχουν ως κομμάτι των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων στο κίνημα κοινωνικής απελευθέρωσης μέσα από τα σωματεία, τους συλλόγους, τις συλλογικότητές μας, υποστηρίζοντας τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις εναντίον του κρατικού αυταρχισμού και του καπιταλιστικού ολοκληρωτισμού. Απέναντι στην προσπάθεια της αστυνομίας και των ελεγχόμενων ΜΜΕ να τρομοκρατήσουν το κοινωνικό κίνημα, στοχοποιώντας όσους αποτελούν κομμάτι του, όπως εμείς, δηλώνουμε ότι οι κατασκευασμένες αθλιότητες που διακινούνται δεν μας τρομοκρατούν…Με ενότητα αλλά και αποφασιστικότητα θα σταθούμε απέναντι στο τέρας της κρατικής καταστολής και τρομοκρατίας υπερασπιζόμενοι/ες την υγεία, την εργασία, τη μόρφωση, την ελευθερία, τις συνθήκες ζωής της κοινωνικής βάσης, αλλά και το περιβάλλον από τη λεηλασία κράτους και κεφαλαίου.

Για ο,τι (μας) συμβεί από εδώ και πέρα, η ευθύνη βαραίνει αποκλειστικά και μόνο τον ίδιο τον Λαμπρόπουλο και τα ΜΜΕ, το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη και την ΕΛ.ΑΣ.

ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ , ΚΑΜΙΑ ΚΡΑΤΙΚΗ ΣΚΕΥΩΡΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΘΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΝ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΑ.Δ , Γ.Τ , Θ.Χ , Β.Α , Η.Ν , Σ.Κ , Χ.Ι , Μ.Τ , Θ.Χ , Κ.Φ , Ν.Ν , Γ.Τ , Δ.Σ , Χ.Τ , Δ.Γ , Δ.Π , Α.Κ , Π.ΜΠ

Οι 18 από τους 21 δικυκλιστές της λίστας “ύποπτων δικύκλων για επιθέσεις” (Λόγω αδυναμίας επικοινωνίας με 2 άτομα από την λίστα, αυτό το κείμενο υπογράφεται από τους/τις 18 που βρίσκονται στη Θεσσαλονίκη)

Μέσα σε μια εξευγενιστική φρενίτιδα βρισκόμαστε αντιμέτωπα με μια μεθοδευμένη κατασταλτική πολιτική ξεριζωμού και κρατικού παρεμβατισμού ενάντια στους χώρους του αγώνα αλλά και στα ίδια μας τα εαυτά με πρόσχημα ό,τι κατονομάζει και καταδιώκει σαν ιό. Εμείς λοιπόν επιλέγουμε την κατάληψη ως μέσο απάντησης και αντίστασης στις κρατικές επιτάξεις που μπαίνουν εκβιαστικά στις ζωές μας πραγματώνοντας την αλληλεγγύη μας στο σύνολο των καταλήψεων. Το δικαίωμα της στέγασης είναι συνεχώς απειλούμενο συμπληρώνοντας στα παραπάνω την αύξηση ενοικίων, την κυριλοποίηση των γειτονιών που μεταφέρει τα χαμηλά στρώματα στα περίχωρα των πόλεων και τους πλειστηριασμούς. Έτσι επιλέγουμε να μην συμβιβαστούμε στην καθημερινή βια του κράτους και του καπιταλισμού απέναντι στα σπίτια μας, να μην παραδοθούμε στην γκιλοτίνα της ιδιοκτησίας και του ενοικίου και να ξεκαθαριστεί ο πόλεμος παίρνοντας το μέρος της ανομίας ακόμα και στο που θα στεγαστούμε.

Η ανάγκη μας για την κατάληψη ενός χώρου ξεκίνησε από την ανάγκη να υπάρξουμε κάτω από μια στέγη χωρίς την καθημερινή εξαθλίωση για να την συντήρηση της. Με απώτερο στόχο να αποκτήσουμε ξανά έναν αναρχικό χώρο ζύμωσης, κοινωνικοποίησης, υπεράσπισης και ελεύθερης μετάδοσης των αγώνων καθώς και στέγασης αυτών, χώρο ορμητήριο για την υλοποίηση των ζωών μας, αποβάλλοντας τα κατάλοιπα του κόσμου τους. Μέσα σε αυτόν τον χώρο βρισκόμαστε να αντιμετωπίσουμε τις εσωτερικές μας αντιφάσεις και να συλλογικοποιήσουμε κάθε άρνηση μας αντιλαμβανόμενα την αντιεξουσία όχι σαν μια μελλοντική επιθυμία αλλά μια καθημερινή πάλη με τα εαυτά μας, τα γύρω μας και τις μεταξύ μας σχέσεις, αυτονομώντας κάθε πτυχή της ζωής μας. Για την εξασφάλιση όχι μόνο της προσωπικής μας βιωσιμότητας αλλά και της πολιτικής μας ολοκλήρωσης κάτω από ένα εγχείρημα με τα δικά μας προτάγματα και χαρακτηριστικά. Αρνούμαστε την εξαγορά του χρόνου και των ζωών μας στο τρίπτυχο νοίκι-δουλειά-κατανάλωση αναμένοντας τον θάνατο.

Έτσι στις αρχές του 2020 αποφασίσαμε να απαλλοτριώσουμε και να αξιοποιήσουμε έναν άδειο πανεπιστημιακό χώρο, το σημερινό Ρετιρέ, κατάληψη πολύμορφου αναρχικού αγώνα. Τα πανεπιστήμια υπήρξαν ανέκαθεν στα χρονικά, χώροι κοινωνικοποίησης και πολιτικοποίησης καθώς και κέντρα αγώνα, ένας κόντρα ρόλος από αυτόν που θέλει να βλέπει το κράτος. Δηλαδή έναν από τους πιο σημαντικούς πυλώνες για την λειτουργία των κρατών ανά τον κόσμο. Μια φάμπρικα αναπαραγωγής στείρας εκπαίδευσης και εξειδίκευσης τροφοδοτώντας ακαδημαϊκούς ελιτισμούς, ταξικές ανισότητες και επακόλουθες ιεραρχήσεις που καταλήγουν σε ένα φαύλο κύκλο αέναης εργασίας, υποδούλωσης και υποτίμησης πλασμένο και υποκινούμενο από κράτος και κεφάλαιο. Επιλέγουμε να παρεμβαίνουμε σε αυτούς τους χώρους δίπλα στα υπόλοιπα εξεγερμένα υποκείμενα που βρίσκονται εντός αυτών, διαταράσσοντας την επιβαλλόμενη (ετερο)κανονικότητα.

Δεν μας πείθει ένα καπιταλιστικό μοντέλο ζωής, που θέλει τις σχέσεις μας πελατειακές και εφήμερες και το σύνολο των ζωών μας παραδομένο στην ειδημοσύνη και τους κρατικούς θεσμούς. Μέσα από την συλλογικοποίηση των αναγκών μας επιλύουμε μόνα μας τις καθημερινές μας δυσκολίες με όπλα την αυτομόρφωση και όχι την ανάθεση, την αυτοοργάνωση και την δημιουργία και όχι το δόγμα από την παραγωγή στην κατανάλωση. Γι΄ αυτό δίνουμε υπόσταση στις αρνήσεις μας δημιουργώντας δομές που λειτουργούν σαν εργαλείο προς την αυτοδιαχείριση και την καθημερινή χειραφέτηση μας από κάθε συστημικό παράγωγο, στεγάζοντας δομές: ρουχισμού, εργαστήρι μεταποίησης και μορφοποίησης ρούχων, μεταξοτυπίας, καλλιέργειας φυτών και κομπόστ, ντίστρο διάχυσης και διανομής πολιτικού λόγου, φανζιν και μουσικής.

Δημιουργούμε ρωγμές στους συμβατικούς και προπάντων οικονομικούς όρους λειτουργίας και αυτοσυντήρησης του συστήματος. Αγκαλιάζουμε ατομικά και συλλογικά την αντικουλτούρα σαν τρόπο ζωής. Αντιστεκόμενα στην ιεράρχιση των αναγκών και την τυποποίηση αυτών αναγνωρίζουμε ως αδιαμφισβήτητες ανάγκες την έκφραση μας με οποιονδήποτε τρόπο, την καλοπέραση εκτός των καπιταλιστικών ορίων που βάζουν οι επιχειρήσεις και τα αντίτιμά τους.

Αντιλαμβανόμαστε τον αναρχικό αγώνα πολύμορφο και πολυτασικό, καθημερινό και αναγκαίο για την αξιοπρεπή και οριζόντια ύπαρξη όλων, άνευ φύλων, ειδών (species) και συνόρων. Έχοντας στα χέρια μας τόσο διαλλακτικά όσο και μαχητικά εργαλεία αναγνωρίζουμε τη βια σαν ένα με ποίκιλα πρόσημα. Απαντάμε σε κάθε έκφραση καταπίεσης και εξουσιαστικότητας: σπισιστική, φασιστική, σεξιστική, τρανσφοβική, ενάντια στις δομές εγκλεισμού και εκμετάλλευσης της φύσης. Ένας αγώνας που εμπεριέχει την προσωπική καθημερινή μας εξεγερτικότητα στα δεδομένα που γνωρίζουμε, τη συνεχή αμφισβήτηση και την άμεση επίθεση σε όσους είναι απέναντι μας και τους θεσμούς τους που μας πνίγουν. Ένας αγώνας απευθυνόμενος στην κοινωνία ακόμη και με αντικοινωνικούς όρους.

Ο απώτερος σκοπός μας, η ολική απελευθέρωση.

Κατάληψη Πολύμορφου Αναρχικού Αγώνα “Ρετιρέ”

retire_squat@riseup.net

Το Κράτος δεν διαχειρίζεται την πανδημία, την εκμεταλλεύεται

 

Τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο. Αυτή η αξιωματική θέση που προφέρεται από όλο και περισσότερο κόσμο στην Ελλάδα, μας συντροφεύει σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της καθημερινότητάς μας. Η κυβέρνηση των α(χ)ρίστων και των παιδεραστών μας βομβαρδίζει καθημερινά με σκάνδαλα (όπως στην περίπτωση Λιγνάδη – αλήθεια αν δεν προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να συγκαλύψουν τον παιδεραστή εγκάθετό τους, πόσα περισσότερα στοιχεία για κύκλωμα παιδεραστίας θα είχαν δει το φως της δημοσιότητας;), παραπληροφόρηση, καταστολή, απαγορεύσεις, όλα επενδυμένα με αλαζονεία και άρνηση της πραγματικότητας που βιώνουν εκατομμύρια άνθρωποι σε αυτή τη χώρα. Βρισκόμαστε ήδη στο τρίτο κύμα της πανδημίας, έναν ολόκληρο χρόνο μετά τις πρώτες απαγορεύσεις και η κατάσταση είναι χειρότερη παρά ποτέ. Τα υποστελεχωμένα, έτσι κι αλλιώς, νοσοκομεία ασφυκτιούν υπό το βάρος εκατοντάδων ακόμα και χιλιάδων ασθενών. Κόσμος πεθαίνει σε διαδρόμους νοσοκομείων ψάχνοντας ένα κρεβάτι ΜΕΘ. Οι εργαζόμενοι-ες στο σύστημα Υγείας καταρρέουν ψυχικά και σωματικά. Είναι ξεκάθαρο ότι ποτέ το σύστημα υγείας δεν ήταν θωρακισμένο, όπως μας διαβεβαίωνε τον Φλεβάρη του 2020 ο Κικίλιας, όμως να έχουμε περάσει ήδη στην τρίτη φάση της πανδημίας, να υπάρχει διεθνής πλέον εμπειρία από τη διαχείρισή της, να έχουν παρθεί ένα κάρο μέτρα περιστολής των ελευθεριών μας και να βρισκόμαστε στη χειρότερη κατάσταση παρά ποτέ ως σήμερα, αν αυτό δεν είναι στυγνή δολοφονία από τη μεριά του κράτους, τότε τι είναι; Και βέβαια, σε πλήρη επιβεβαίωση της πολιτικής της τοποθέτησης, η κυβέρνηση διαπραγματεύεται απίθανες αποζημιώσεις για επίταξη ιδιωτικών κλινικών, την ίδια στιγμή που τσακίζει ή φιμώνει τους νοσοκομειακούς γιατρούς. Τελευταίο παράδειγμα, η εκδικητική μη ανανέωση της σύμβασης του συνδικαλιστή γιατρού Κ. Καταραχιά, προέδρου του σωματείου εργαζομένων του νοσοκομείου «Άγιος Σάββας» στην Αθήνα, ο οποίος πρωτοστατεί σε κινητοποιήσεις του σωματείου του.

 

Ό,τι δεν είναι κερδοφόρο, δεν έχει σημασία για το κράτος. Δεν υπάρχει καμία διάθεση από πλευράς κυβέρνησης να παρθούν μέτρα, ούτε για ενίσχυση του ΕΣΥ, ούτε για ενίσχυση των μέσων μαζικής μεταφοράς, ούτε για βελτίωση των υποδομών στην παιδεία. Όλα τα παραπάνω είναι απαραίτητα ως κοινά αγαθά, που δεν παράγουν απαραίτητα κέρδος, βοηθούν όμως απόλυτα στην κοινωνική αναπαραγωγή και στη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των πολιτών. Αντ’ αυτού, η κυβέρνηση προτιμά την καταστολή, τα αδιανόητα πρόστιμα, την περιστολή κάθε είδους ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, τον ασφυκτικό έλεγχο του δημόσιου χώρου. Χρησιμοποιεί ως όργανα μία ανεξέλεγκτη αστυνομία που τρομοκρατεί τους πολίτες, όπως χαρακτηριστικά έκανε στη Νέα Σμύρνη, χρησιμοποιεί τα ΜΜΕ, τα οποία είναι πλήρως ελεγχόμενα και παραπληροφορούν τον κόσμο (π.χ αλλοιώνουν βίντεο που δείχνουν αστυνομικούς να φωνάζουν «πάμε να τους σκοτώσουμε» για διαδηλωτές ή εμφανίζουν ψεύτικες στατιστικές και παραποιημένα στοιχεία για την πανδημία, κατά παραγγελία του Μαξίμου) και φυσικά ενισχύει οικονομικά μόνο αυτά, όπως και το μεγάλο κεφάλαιο, το οποίο δεν έχει σταματήσει να τρέφεται κι εν μέσω πανδημίας ούτε στιγμή.

 

Το κράτος, λοιπόν, δεν διαχειρίζεται την πανδημία, απλώς την εκμεταλλεύεται. Την εκμεταλλεύεται για να εγκαθιδρύσει μία νέα κοινωνική συνθήκη, απελευθερωτική για την εξουσία και την αναπαραγωγή του κεφαλαίου. Κάθε αυταρχικό καθεστώς που σέβεται την υπόστασή του, φιμώνει την ελεύθερη πληροφορία, προσπαθεί να ελέγξει την γνώση (με αστυνομία στα πανεπιστήμια εν προκειμένω), διαλύει κάθε συνεκτική κοινωνική δομή που προστατεύει την ελεύθερη πρόσβαση των ανθρώπων σε κοινά αγαθά. Προσπαθεί να ισοπεδώσει τον δημόσιο χώρο, τις πλατείες, τα πάρκα και κάθε μέρος που οι άνθρωποι μπορούν να συγκεντρωθούν, να αμφισβητήσουν και εν τέλει να επιδιώξουν να ανατρέψουν την αυταρχικότητά του. Κάθε κράτος λοιπόν το πολύ που μπορεί να έχει είναι πράγματι μια αστυνομία, κατά τη ρήση του Αλμπέρ Καμύ. Θα προσθέταμε κι ένα στρατό, ένα εθνικό αφήγημα που ψάχνει αόρατους εχθρούς και ένα πλήρως φιμωμένο σύστημα ενημέρωσης των πολιτών.

 

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρέπει να αντισταθούμε στην πλήρη ισοπέδωση των ελευθεριών μας και των δικαιωμάτων μας. Πρέπει να αναγκάσουμε το καθεστώς να λάβει κάθε απαραίτητο μέτρο για την ενίσχυση του συστήματος υγείας, για την παιδεία, για τη μεταφορά. Η ενίσχυση των κοινών αγαθών αποτελεί βασική προϋπόθεση για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε. Αποτελεί όμως και τη βάση για την περαιτέρω σφυρηλάτηση εκείνων των κοινωνικών σχέσεων που είναι απαραίτητες για την χειραφέτηση και την απελευθέρωση όλων μας. Ο δημόσιος χώρος είναι η κορωνίδα της αντίστασής μας. Στις πλατείες, στα πάρκα, στις γειτονιές μας, στα πανεπιστήμιά μας, σε κάθε δημόσιο χώρο μπορούμε να εκφράσουμε την πλήρη αντίθεσή μας σε όσα συμβαίνουν γύρω μας, μπορούμε να οργανωθούμε, να αντισταθούμε και να νικήσουμε.

 

-ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΩΡΟΥ

-ΕΞΩ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ, ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ, ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ

-ΑΜΕΣΗ ΕΠΙΤΑΞΗ ΤΩΝ ΙΔΙΩΤΙΚΩΝ ΚΛΙΝΙΚΩΝ

-ΑΜΕΣΗ ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΟΥ ΕΣΥ, ΤΩΝ ΜΜΜ, ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ

-ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΑΡΑΛΟΓΩΝ ΚΑΙ ΕΞΟΝΤΩΤΙΚΩΝ ΠΡΟΣΤΙΜΩΝ