Ιούνιος 2016. Δυο νέες κοπέλες, η μια 22χρονη και η άλλη 16χρονη, κάθονται σ’ ένα παγκάκι σε κεντρικό σημείο επαρχιακής πόλης, στις 3.30 τα ξημερώματα. Ένας 45χρονος βγαίνει μεθυσμένος από παρακείμενο μπαρ, τις πλησιάζει, τις υποτιμά λεκτικά, τους προσφέρει χρήματα για εκπόρνευση, και μετά την άρνησή τους τις παρενοχλεί σωματικά και επιτίθεται εναντίον τους. Αυτές νιώθουν την ανάγκη να αμυνθούν, η 22χρονη βγάζει από την τσάντα της ένα μαχαίρι, εκείνος επιτίθεται εναντίον της, πέφτει επάνω στο μαχαίρι και γίνεται το κακό.
Οι κοπέλες τρέχουν να απομακρυνθούν, όπως δείχνουν και τα βίντεο που υπήρχαν εκεί, εξαφανίζονται μέσα στη νύχτα, αλλά την άλλη μέρα εντοπίζονται από την αστυνομία και συλλαμβάνονται.
Η κατηγορία είναι φόνος εκ προθέσεως σε ήρεμη ψυχική κατάσταση για τη μεγάλη, συνέργεια σε φόνο εκ προθέσεως σε ήρεμη ψυχική κατάσταση για τη μικρή. Εκ προθέσεως, εναντίον ενός αγνώστου, σε ήρεμη ψυχική κατάσταση μέσα στα μαύρα χαράματα, μετά από επίθεση που δέχτηκαν. Πιο άδικη κατηγορία δε γίνεται.
Οι αρχές και μετέπειτα το δικαστήριο δεν δέχτηκαν το προφανές, ότι επρόκειτο για αυτοάμυνα, απλώς δέχτηκαν μετά από πολλές προσπάθειες την “ανάρμοστη συμπεριφορά του θύματος”
Η δράστις καταδικάζεται σε 15 χρόνια φυλάκιση, με βάση την κατηγορία, και παραμένει στη Θήβα από τότε, η “συνεργός” βγαίνει λόγω της ηλικίας σε έξι μήνες, αλλά η κατηγορία παραμένει και δικάζεται αργότερα σε δικαστήριο ανηλίκων.
Στο Εφετείο, η ποινή της δράστιδος πέφτει στα 10 χρόνια, εξαιτίας και του μεγάλου κύματος συμπαράστασης από φεμινιστικές οργανώσεις απ’ όλη την Ελλάδα. Πάντως η αυτοάμυνα δεν γίνεται δεκτή.
Τα δύο δικαστήρια που την καταδίκασαν έμαθαν ότι επρόκειτο για μια βαριά κακοποιημένη από τον πατέρα της κοπέλα, από τα μικράτα της, που ζούσε σε συνθήκες ακραίας φτώχιας και βίας, κάτι που της έδωσε την ώθηση ή την απελπισία να ξεκινήσει από το χωριό της με τα πόδια και να κάνει 18 χιλιόμετρα έως την παρακείμενη επαρχιακή πόλη, όπου δεν γνώριζε κανέναν και καμία. Κοιμόταν συνήθως στο δρόμο, έτρωγε από κάποια συσσίτια, βρήκε λίγες γυναίκες, φτωχές και καταραμένες, αλληλέγγυες, και προσπαθούσε να κάνει κάτι μικροδουλίτσες για ένα χαρτζιλίκι. Αυτό κράτησε 3 μήνες μέχρι την μοιραία και τραγική νύχτα.
Πάσχει από διάσπαση προσοχής, ίσως από τις κακοποιητικές συνθήκες μέσα στις οποίες μεγάλωσε, και αυτό το έμαθαν τα δικαστήρια.
Και οι αρχές της φυλακής τα έμαθαν όλα αυτά, τόσο από τις δικαστικές αποφάσεις που έφτασαν στα χέρια τους, όσο και από το υπόμνημα για την αποφυλάκισή της που κατέθεσε η δικηγόρος Ιωάννα Στεντούμη πριν 5 μήνες.
Ο καιρός περνούσε, ελάχιστες επισκέψεις στη φυλακή από την κακοποιημένη μητέρα και έναν αδελφό, και τακτικές μηνιαίες επισκέψεις από την ομάδα αλληλεγγύης που φτιάχτηκε γι’ αυτήν από την πρώτη μέρα που μάθαμε την υπόθεση και την στηρίζουμε από τότε ψυχολογικά, νομικά, υλικά.
Δεν άντεχε βέβαια τόση αδικία μέσα στη φυλακή, τόση αδικία γιατί αμύνθηκε για την αξιοπρέπειά της το μοιραίο βράδυ, και έκανε αρκετές ενέργειες αυτοτραυματισμού ή αυτοκτονίας. Από νοσοκομείο σε νοσοκομείο, εδώ στον Ευαγγελισμό, εκεί στο Δρομοκαίτειο, και πίσω στη Θήβα. Ο αυτοτραυματισμός είναι πειθαρχικό αδίκημα, όπως μάθαμε. Και τιμωρείται με πόντους, κάποιες φορές και με βίαιο σύρσιμο που καταλήγει στην κακοποίηση.
Εδώ κι έναν χρόνο πάψανε οι επισκέψεις, λόγω κορωναϊού. Πάψανε και τα δέματα, δεν γίνονται δεκτά. Τα αιτήματα των κρατουμένων για αποσυμφόρηση των φυλακών δεν έχουν γίνει δεκτά στην Ελλάδα, αντίθετα από πολλές, αν όχι όλες, τις άλλες χώρες τόσο στην Ευρώπη όσο και ευρύτερα.
Και είχαμε και τον άδικο θάνατο της κρατούμενης Ντενίρογλου, τον Απρίλη του 2020, στη βαθιά καραντίνα, γυναίκας με προβλήματα υγείας, που της αρνήθηκαν μετάβαση στο νοσοκομείο που ζητούσε, και πέθανε. Έτσι απλά. Και την μετέφεραν οι φρουροί σε ένα σεντόνι. Και αυτές εκεί διαμαρτυρήθηκαν, εξεγέρθηκαν για όλη αυτή την αδικία, βάλαν φωτιά στα στρώματα, αλλά κλήθηκε η αστυνομία να αποκαταστήσει την τάξη με βία, και σε όσες είχαν συμμετάσχει στη διαμαρτυρία επιβλήθηκαν πόντοι τιμωρίας. Αυτή η συγκεκριμένη πήρε 20 πόντους.
Έτσι, λόγω των πειθαρχικών, των αυτοτραυματισμών και της διαμαρτυρίας, κόπηκαν τα μεροκάματα που θα μπορούσαν να μετρήσουν για γρηγορότερη αποφυλάκιση. Τώρα η κοπέλα θα ήταν έξω σύμφωνα με τις προβλέψεις του νόμου για υφ’όρων απόλυση.
Αλλά το δικαστικό συμβούλιο, παρά την προσφυγή της με το υπόμνημα, απορρίπτει, ξανα-απορρίπτει και μετα-απορρίπτει το αίτημά της. Πόσο ακόμα να μείνει μέσα; Κι αν δεν αντέξει και κάνει και άλλους αυτοτραυματισμούς, πόσους ακόμα πόντους θα πάρει και πόσο θα παραταθεί η κράτησή της;
Ρωτάμε το υπουργείο, θα ρωτήσουμε το Συνήγορο του Πολίτη, θα ρωτήσουμε το νομικό κόσμο, θα ρωτήσουμε το Ίδρυμα Μαραγκοπούλου για τα ανθρώπινα δικαιώματα, και άλλους φορείς.
