Περί κακοποιήσεων και άλλων δαιμονίων

Οι ασκοί του Αιόλου για την κρίση της έμφυλης καταπίεσης των ημερών άνοιξαν μετά την μαρτυρία της Μπεκατώρου. Μια ολυμπιονίκης αποφασίζει να εκτεθεί δημοσιοποιώντας την σεξουαλική της καταπίεση από μεγαλοπαράγοντα του αθλητικού κόσμου. Η δημοσιοποίηση γίνεται σε εκδήλωση, στη συνέχεια στα ΜΜΕ για να καταλήξει στη «δικαιοσύνη». Αυτό που ακολούθησε είναι η έξαρση ενός κοινωνικού φαινομένου που εκδηλώθηκε με όξυνση των αντιθέσεων επί του συγκεκριμένου. Από τη μία διάφοροι συστημικοί συνήγοροι της έμφυλης καταπίεσης που ξεδίπλωσαν όλη τους την πολεμική επιχειρηματολογία επί όσων γυναικών άρχισαν να δημοσιοποιούν τα τραυματικά τους βιώματα. «Γιατί τα δημοσιοποιούν τώρα;»…«γιατί πήγαιναν μόνες τους σε κλειστά γραφεία;»… «είχαν συμφέροντα που ματαιώθηκαν γι’ αυτό και τα δημοσιοποιούν;»… και άλλα ευτράπελα της ιστορίας. Από την άλλη, οι μαρτυρίες γενικεύτηκαν και απλώθηκαν σε όλο το φάσμα της οριακότητας των έμφυλων διακρίσεων. Από τον χώρο του (πρωτ)αθλητισμού που επικυριαρχείται από όλη την εγγενή παρακμή και την συνακόλουθη ματαιοδοξία της καριερίστικης λογικής -και ως απόρροια ακριβώς αυτής της λογικής- οι μαρτυρίες απλώθηκαν στον «χώρο της τέχνης».   

Είναι αλήθεια ότι η θεσμική θέση των θυμάτων από τη μία δεν επέτρεπε την αποσιώπηση και από την άλλη το Θέαμα, ως κοινωνικός διαμεσολαβητικός μηχανισμός, αντιλήφθηκε ότι το νέο του καθήκον, προκειμένου να μην εκδηλωθεί δομική κρίση, είναι να ελέγξει τους κοινωνικούς κραδασμούς που θα προκληθούν. Για τους μηχανισμούς του Θεάματος έχει πολύ μεγάλη σημασία να αναλάβουν οι ίδιοι τους χειρισμούς της υπόθεσης, έτσι ώστε να μην θιχτούν οι συστημικές δομές που παράγουν και αναπαράγουν τους έμφυλους διαχωρισμούς και, εντέλει, να παραδοθούν στην «δικαιοσύνη» οι απολύτως αναπόφευκτοι και ελάχιστοι -για την αναγκαιότητα μιας συμβολικής αποκάθαρσης- αποδιοπομπαίοι τράγοι.

Οι μαρτυρίες των θυμάτων σεξουαλικής και επαγγελματικής κακοποίησης που άρχισαν να πληθαίνουν τέθηκαν σε έναν μηχανισμό παραγωγής κοινωνικού θορύβου, όπου χωνεύτηκαν διαφορετικά ποιοτικά και ποσοτικά μεγέθη κακοποιήσεων. Με αυτόν τον τρόπο αμβλύνεται η απόσταση μεταξύ θύτη και θύματος και οι υποθέσεις εκβάλλουν στα δικαστήρια μετά από μια κατευθυνόμενη «κοινωνική κόπωση», αποδυναμωμένες πια από τα αυθεντικά τους περιεχόμενα. Με αυτή την τακτική, ο δρόμος προς την «δικαιοσύνη» θα ελέγχεται και θα ακολουθείται διαρκώς από τους προβολείς του Θεάματος αντλώντας τις απαραίτητες γι’ αυτό το έργο «μεταγραφές» από τον κόσμο των διάσημων δικολάβων, όπως ο Κούγιας. Οι κώδικες του Θεάματος είναι αυτοί που θα συντάξουν αρχικά και θα μεταφράσουν κοινωνικά τις δικογραφίες.

Οι θεσμοί υπάρχουν για να αλληλοσυμπληρώνονται. Είναι λογικό, η ανάγκη των κακοποιημένων θυμάτων να μην περιορίζεται στην τιμωρία των κακοποιητών αλλά να εκτείνεται στο μπλοκάρισμα των θεσμικών προνομίων που επιτρέπουν την αυθαιρεσία των φυσικών τους φορέων επί ψυχών και σωμάτων. Οι θεσμοί υπάρχουν για να εντάσσουν στο Σύστημα κάθε κοινωνική ανάγκη. Κι εδώ έρχεται να επιβεβαιωθεί μια άλλη μορφή κοινωνικής διαμεσολάβησης: ο κατεστημένος συνδικαλισμός. Χιλιάδες «καλλιτέχνες» [κι εδώ τα εισαγωγικά έχουν να κάνουν με την αμφισβήτηση των αστικών κριτηρίων της έννοιας του καλαίσθητου] σπεύδουν να γραφτούν στα σωματεία τους.

Χωρίς να υπάρχει διάκριση των «επαγγελμάτων» μέσα στο επιτηδευμένα θολό τοπίο των «τεχνών» είναι αναπόφευκτο να δημιουργείται μια εξαιρετικά προβληματική διαταξικότητα μέσα στον χώρο των αντίστοιχων σωματείων. Θιασάρχες μαζί με νεόκοπους ηθοποιούς, «φτασμένοι» τεχνικοί με τους βοηθούς τους, ιδιοκτήτες σχολών με τους υπαλλήλους τους… ένας αχταρμάς που καλείται να διαχειριστεί, στο προκείμενο, συμπεριφορές χωρίς κι αυτή τη φορά να θίξει τις αιτίες που τις παράγουν. Το πρόβλημα έχει ήδη ηθικοποιηθεί, χρεώνεται σε προσωπικές εκτροπές που βαίνουν προς τον εξοστρακισμό τους και όλα αυτά θα διαμορφώσουν μια συνθήκη όπου οι επόμενες κακοποιήσεις απλώς θα πρέπει να είναι πιο «προσεκτικές» και «εσωστρεφείς» κι όχι τόσο αλαζονικές, αυτονόητες και επιπόλαιες όπως ήταν έως τώρα.

Όχι, δεν είμαστε «μηδενιστές». Θεωρούμε ότι όλη αυτή η κατάσταση καλώς και έχει εκφράσει όλες της τις δυναμικές γι’ αυτό και έχει φτάσει τους συστημικούς μηχανισμούς σε μια τέτοια οριακή κατάσταση που πρέπει να διασταλούν για να χωρέσουν και να εκτονώσουν τους κραδασμούς. Αυτοί οι κραδασμοί, ωστόσο, δεν πρέπει να χωνευτούν από το Σύστημα αλλά να δημιουργήσουν τέτοια ρωγμή σε αυτό έτσι ώστε να πληγούν ανεπανόρθωτα οι μηχανισμοί που παράγουν τις έμφυλες διακρίσεις, τις σεξουαλικές και επαγγελματικές κακοποιήσεις.

Για παράδειγμα, η πρωτοβουλία «support art workers» μπόρεσε να συσπειρώσει από τα κάτω χιλιάδες ανθρώπους και με αφορμή την πανδημία να ανακατέψει την τράπουλα των στημένων παιχνιδιών της «καλλιτεχνικής νομενκλατούρας» και των κρατικών διασυνδέσεών της. Η επιλογή, ωστόσο, της μετατροπής μέρους της πρωτοβουλίας σε συνδικαλιστική παράταξη και της καθόδου στις σωματειακές εκλογές οδήγησε τελικά στην ενσωμάτωση των ζωτικών ριζοσπαστικών της στοιχείων στον κατεστημένο συνδικαλισμό, στους κώδικες και τις αλλοτριώσεις του. Ο δρόμος για την δημιουργία ενός αυτόνομου σωματείου βάσης που θα έθετε όλα τα ζητήματα των «κλάδων» σε μια νέα δυναμική πορεία ουσιαστικής ανατροπής των καταπιεστικών και εκμεταλλευτικών θεσμικών θεσφάτων, προσωρινά έστω, χάθηκε.

Εξάλλου το πρόβλημα του τρόπου με τον οποίο μεταδίδεται η γνώση της τέχνης (σε ωδεία, θεατρικές σχολές, εικαστικά ατελιέ κ.ά.) με τις δεδομένες αυστηρά ιεραρχημένες σχέσεις που έχουν, ανισότιμες και εκμεταλλευτικές λειτουργούν ως πηγή παραγωγής και αναπαραγωγής κάθε είδους κακοποιήσεων.  Η απόσταση με μια απελευθερωτικη αυτομόρφωση που προϋποθέτει ισοτιμια, αλληλοσεβασμο και ανιδιοτελη ειλικρίνεια είναι κάτι παραπάνω από εξόφθαλμη.

Είναι δεδομένο ότι σε μια πατριαρχικη κοινωνια, οι δημοσιευμένες κακοποιήσεις ειναι μια σταγόνα στον ωκεανο των συνολικών κακοποιήσεων που βασίζονται στις έμφυλες διακρίσεις, στον φυλετικό ρατσισμό και στους ταξικους διαχωρισμούς. Η υπόθεση των κακοποιήσεων δεν μπορεί να αφεθεί στα χέρια ούτε της Τατιάνας ούτε της Ακρίτα, ούτε του Κούγια, ούτε του Μπιμπίλα, ούτε των δικαστών και των μπάτσων, ούτε των κομματικών δικολάβων. Όσο θα απομακρύνεται από τα χέρια των από τα κάτω τόσο θα επιστρέφει εναντίον τους πιο βαθιά και καταστροφικά από πριν.

Θαλερός – Αντίστροφη Μέτρηση – Timetrap

[μέλη της δικτύωσης αυτοοργανωμένων εγχειρημάτων για την αντιεμπορευματική δημιουργία]

Ανταπόκριση και φωτογραφίες από την πορεία στους Αγίους Αναργύρους και το μπλοκ της Πρωτοβουλίας Αναρχικών Αναργύρων – Καματερού

Μετά από κάλεσμα «κατοίκων και συλλογικοτήτων» πραγματοποιήθηκε σήμερα τοπική διαδήλωση στους Αγίους Αναργύρους ενάντια στην «κρατική τρομοκρατία» με αφορμή τα γεγονότα στην Νέα Σμύρνη. Η διαδήλωση είχε ως αφετηριακό σημείο την πλατεία των Αγίων Αναργύρων και ολοκληρώθηκε με την συμμετοχή παραπάνω από 300 διαδηλωτών/τριων στην πλατεία ελευθερίας στον ίλιον, με κυρίαρχο σύνθημα «το πάθος για την λευτεριά είναι δυνατότερο από όλα τα κελιά».

Το αναρχικό μπλοκ που συγκροτήθηκε από την Πρωτοβουλία Αναρχικών Αγίων Αναργύρων – Καματερού με πανό «ένα κράτος δεν μπορεί να έχει καμία ηθική, το μόνο που μπορεί να έχει είναι μια αστυνομία», πλαισιώθηκε από πολλές δεκάδες κατοίκων όλων των ηλικιών και έδωσε τον αγωνιστικό παλμό και τον πολιτικό τόνο σε όλη την διαδήλωση. Τα αντικρατικά/αντικαπιταλιστικά συνθήματα του αναρχικού μπλοκ ακολουθήθηκαν από την συντριπτική πλειοψηφία της νεολαίας και ηχήθηκαν δυνατά στους δρόμους των γειτονιών μας.

ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ

https://athens.indymedia.org/media/upload/2021/03/13/ft5.jpg

https://athens.indymedia.org/media/upload/2021/03/13/f4.png

https://athens.indymedia.org/media/upload/2021/03/13/ft3.jpg

[Νίκαια] Παρέμβαση με αφορμή ρατσιστικές επιθέσεις στην πλ. μετρό

Στις 12/3 πραγματοποιήσαμε παρέμβαση με τρικάκια και πανό στην πλατεία του μετρό στη νίκαια έπειτα από ρατσιστικές επιθέσεις. Ακολουθεί το κείμενο της παρέμβασης.

ΟΥΤΕ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ, ΟΥΤΕ ΞΕΝΟΦΟΒΙΑ ΣΦΑΓΕΙΟ ΔΕΝ ΘΑ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ Η ΠΛΑΤΕΙΑ

Από τον Ιούλιο του 2020 και το άνοιγμα του σταθμού του μετρό Νίκαιας, η πλατεία του αγ. Νικολάου έχει φανερώσει για τα καλά τις κοινωνικές συγκρούσεις που προϋπήρχαν στην ευρύτερη περιοχη. Η τοπική εξουσία, τα αφεντικά και η αστυνομία επιχειρούν με τακτικά και σταθερά βήματα, το σχέδιο τους για τον εκτοπισμό όσων δεν ταιριάζουν στα ιδανικά της ανάπτυξης και της καθαρότητας, δηλαδή κυρίως των μη λευκών μεταναστών και των καταπιεσμένων, που αποτελούν εδώ και δεκαετίες τον κύριο κορμό της γειτονιάς.

Η τελευταία εκδοχή αυτής της πίεσης εκφοβισμού και εκτοπισμού , ήταν η ρατσιστική επίθεση που δέχτηκαν μετανάστες από το Πακιστάν το σαββατοκύριακο 27-28 Φλεβάρη από 15μελη ομάδα εφήβων, με αποτέλεσμα τον βαρύτατο τραυματισμό τριών εξ αυτών (με πολλαπλά κατάγματα στη γνάθο μεταξύ άλλων), χωρίς καμιά άλλη αφορμή πέρα από το χρώμα του δέρματός τους και την καταγωγή τους. Οι έφηβοι (ηλικίας από 13 ως 17 χρόνων) χρησιμοποιώντας τα ξύλινα στηρίγματα των νέων δέντρων της πλατείας, επιχείρησαν με αυτόν τον τρόπο τον “έλεγχό” της, σε μια εφαρμογή του δόγματος “εδώ μόνο εμείς” και με μια πρακτική που θυμίζει ανησυχητικά τις προ λίγων ετών επιθέσεις των νεοναζί στους ίδιους ανθρώπους της ίδιας πλατείας, με τα γνωστά σε όλους επακόλουθα.

Κι αν η δράση των νεοναζί ταγμάτων εφόδων μοιάζει άγνωστη για την πλειοψηφία των σημερινών εφήβων (που το 2011-2013 ήταν ίσως πολύ μικροί για να την θυμούνται), τα όνειρά τους για πλατείες “μόνο για έλληνες”, θα καταλάβουν ότι γρήγορα μετατρέπονται σε εφιάλτες. Κάθε παρόμοια απόπειρα θα αντιμετωπίζεται από τους ντόπιους και τους μετανάστες με τον ίδιο τρόπο που αντιστοιχεί στους φασίστες και στους μιμητές τους. Στην πλατεία του αγ. Νικολάου, στους δρόμους και στις γειτονιές της Νίκαιας, ο φόβος δεν θα επιστρέψει.

Δεν υπάρχει κανένας χώρος για το φασιστικό ρατσιστικό δηλητήριο, κανένα έδαφος για ξενοφοβικά πογκρόμ, καμιά πλατεία για το ακροδεξιό ακροατήριο της μισαλλοδοξίας που χωρίζει τους ανθρώπους σε φυλές, φύλα, σεξουαλικές προτιμήσεις και σωματικά πρότυπα, για να οδηγήσει σε κοινωνικό κανιβαλισμό τους καταπιεσμένους, ανοίγοντας τον δρόμο στη διεύρυνση της εκμετάλλευσής τους από τα αφεντικά, στην πειθάρχησή τους από το κράτος. Οι σχέσεις αλληλεγγύης με τους μετανάστες, η καθημερινή οικειοποίηση του δημόσιου χώρου κάθε πλατείας και γειτονιάς, η συλλογική μαχητική υπεράσπιση των ζωών μας μπροστά σε απειλές, τραμπουκισμούς, ξυλοδαρμούς και δολοφονικές επιθέσεις, είναι τα αναχώματα που έχουμε ήδη στήσει απέναντι στον φασιστικό οχετό του παρελθόντος και σε κάθε πιθανή απόπειρα επιστροφής του.

Πάρτε το λοιπόν χαμπάρι!

ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

Πάροδος αυτοοργανωμένος χώρος έκφρασης αλληλεγγύης και σύγκρουσης

parodos@espiv.net

parodos.espivblogs.net

[Μυτιλήνη] Περιοδικό “κλάξον”: Με μια ψύχραιμη ματιά… RESPECT!

Σε βίντεο από τα γεγονότα της Νέας Σμύρνης βλέπουμε τα εξής ξεκάθαρα:

Ένστολος κρατάει δεμένο πισθάγκωνα κάποιον. Μία γυναίκα κάνει το αυτονόητο για κάθε νοήμονα άνθρωπο, δηλαδή υπερασπίζεται (άοπλη) τον “δεμένο πισθάγκωνα”. Ρίχνει δύο φάπες στον πάνοπλο και ένα λάκτισμα. Σημείωση: Από τη γλώσσα του σώματος συμπεραίνουμε ότι την πνίγει το δίκιο και μια σχετική αφοβία, χαρακτηριστικό περιστάσεων στις οποίες σε πνίγει το δίκιο. Δεν νομίζετε;

Ακολουθεί το λιντσάρισμα της γυναίκας από άλλους εποχούμενους πάνοπλους, οι οποίοι προφανώς πάνε να σώσουν τον εν κινδύνω από τις φάπες και το λάκτισμα συνάδελφό τους. Ακούγεται γενικά ότι η συγκεκριμένη Άφοβη, δεχόταν επί τρεις-τέσσερις μέρες απειλές παντός είδους από αντράκια παλιάς-βεβαίως βεβαίως-κοπής. Εξαιρετικά πιθανό, δεν νομίζετε; Παρεμπιπτόντως, μαθαίνουμε ότι οι φοιτήτριες του ΑΠΘ αυτές τις μέρες ακούγανε διάφορα χυδαία από τους ένστολους άντρακλες που σταθμεύσανε στο πανεπιστήμιο. Αυτά τα χυδαία που ακούνε οι γυναίκες κάθε μέρα στο δρόμο, στη δουλειά, στην επιστροφή για το σπίτι μετά τη δουλειά, στο σπίτι, στο στο στο στο!

Το εξαιρετικό της υπόθεσης είναι πως αυτό το βίντεο το πλασάρουν οι πάνοπλοι ως απόδειξη ότι “εμείς δεν φταίγαμε”, “αυτή το ξεκίνησε”. 

Εν τω μεταξύ θυμηθήκαμε κάτι “σοκαριστικές” στιγμές, δεκαετίες πριν, αλλού, όπου εκπαιδευμένοι πάνοπλοι άντρες του καθήκοντος υπήρξαν “θύματα ύπουλων θηλυκών συμπεριφορών”. Βιετνάμ, 1967:

Σημείωση: Οι “ατρόμητοι” εμφιλοχωρούν παντού και κοκορεύονται μέχρι τη στιγμή που θρυμματίζεται με πάταγο η εικόνα. Οι Άφοβες, απλά Είναι.

πηγή