Οι ασκοί του Αιόλου για την κρίση της έμφυλης καταπίεσης των ημερών άνοιξαν μετά την μαρτυρία της Μπεκατώρου. Μια ολυμπιονίκης αποφασίζει να εκτεθεί δημοσιοποιώντας την σεξουαλική της καταπίεση από μεγαλοπαράγοντα του αθλητικού κόσμου. Η δημοσιοποίηση γίνεται σε εκδήλωση, στη συνέχεια στα ΜΜΕ για να καταλήξει στη «δικαιοσύνη». Αυτό που ακολούθησε είναι η έξαρση ενός κοινωνικού φαινομένου που εκδηλώθηκε με όξυνση των αντιθέσεων επί του συγκεκριμένου. Από τη μία διάφοροι συστημικοί συνήγοροι της έμφυλης καταπίεσης που ξεδίπλωσαν όλη τους την πολεμική επιχειρηματολογία επί όσων γυναικών άρχισαν να δημοσιοποιούν τα τραυματικά τους βιώματα. «Γιατί τα δημοσιοποιούν τώρα;»…«γιατί πήγαιναν μόνες τους σε κλειστά γραφεία;»… «είχαν συμφέροντα που ματαιώθηκαν γι’ αυτό και τα δημοσιοποιούν;»… και άλλα ευτράπελα της ιστορίας. Από την άλλη, οι μαρτυρίες γενικεύτηκαν και απλώθηκαν σε όλο το φάσμα της οριακότητας των έμφυλων διακρίσεων. Από τον χώρο του (πρωτ)αθλητισμού που επικυριαρχείται από όλη την εγγενή παρακμή και την συνακόλουθη ματαιοδοξία της καριερίστικης λογικής -και ως απόρροια ακριβώς αυτής της λογικής- οι μαρτυρίες απλώθηκαν στον «χώρο της τέχνης».
Είναι αλήθεια ότι η θεσμική θέση των θυμάτων από τη μία δεν επέτρεπε την αποσιώπηση και από την άλλη το Θέαμα, ως κοινωνικός διαμεσολαβητικός μηχανισμός, αντιλήφθηκε ότι το νέο του καθήκον, προκειμένου να μην εκδηλωθεί δομική κρίση, είναι να ελέγξει τους κοινωνικούς κραδασμούς που θα προκληθούν. Για τους μηχανισμούς του Θεάματος έχει πολύ μεγάλη σημασία να αναλάβουν οι ίδιοι τους χειρισμούς της υπόθεσης, έτσι ώστε να μην θιχτούν οι συστημικές δομές που παράγουν και αναπαράγουν τους έμφυλους διαχωρισμούς και, εντέλει, να παραδοθούν στην «δικαιοσύνη» οι απολύτως αναπόφευκτοι και ελάχιστοι -για την αναγκαιότητα μιας συμβολικής αποκάθαρσης- αποδιοπομπαίοι τράγοι.
Οι μαρτυρίες των θυμάτων σεξουαλικής και επαγγελματικής κακοποίησης που άρχισαν να πληθαίνουν τέθηκαν σε έναν μηχανισμό παραγωγής κοινωνικού θορύβου, όπου χωνεύτηκαν διαφορετικά ποιοτικά και ποσοτικά μεγέθη κακοποιήσεων. Με αυτόν τον τρόπο αμβλύνεται η απόσταση μεταξύ θύτη και θύματος και οι υποθέσεις εκβάλλουν στα δικαστήρια μετά από μια κατευθυνόμενη «κοινωνική κόπωση», αποδυναμωμένες πια από τα αυθεντικά τους περιεχόμενα. Με αυτή την τακτική, ο δρόμος προς την «δικαιοσύνη» θα ελέγχεται και θα ακολουθείται διαρκώς από τους προβολείς του Θεάματος αντλώντας τις απαραίτητες γι’ αυτό το έργο «μεταγραφές» από τον κόσμο των διάσημων δικολάβων, όπως ο Κούγιας. Οι κώδικες του Θεάματος είναι αυτοί που θα συντάξουν αρχικά και θα μεταφράσουν κοινωνικά τις δικογραφίες.
Οι θεσμοί υπάρχουν για να αλληλοσυμπληρώνονται. Είναι λογικό, η ανάγκη των κακοποιημένων θυμάτων να μην περιορίζεται στην τιμωρία των κακοποιητών αλλά να εκτείνεται στο μπλοκάρισμα των θεσμικών προνομίων που επιτρέπουν την αυθαιρεσία των φυσικών τους φορέων επί ψυχών και σωμάτων. Οι θεσμοί υπάρχουν για να εντάσσουν στο Σύστημα κάθε κοινωνική ανάγκη. Κι εδώ έρχεται να επιβεβαιωθεί μια άλλη μορφή κοινωνικής διαμεσολάβησης: ο κατεστημένος συνδικαλισμός. Χιλιάδες «καλλιτέχνες» [κι εδώ τα εισαγωγικά έχουν να κάνουν με την αμφισβήτηση των αστικών κριτηρίων της έννοιας του καλαίσθητου] σπεύδουν να γραφτούν στα σωματεία τους.
Χωρίς να υπάρχει διάκριση των «επαγγελμάτων» μέσα στο επιτηδευμένα θολό τοπίο των «τεχνών» είναι αναπόφευκτο να δημιουργείται μια εξαιρετικά προβληματική διαταξικότητα μέσα στον χώρο των αντίστοιχων σωματείων. Θιασάρχες μαζί με νεόκοπους ηθοποιούς, «φτασμένοι» τεχνικοί με τους βοηθούς τους, ιδιοκτήτες σχολών με τους υπαλλήλους τους… ένας αχταρμάς που καλείται να διαχειριστεί, στο προκείμενο, συμπεριφορές χωρίς κι αυτή τη φορά να θίξει τις αιτίες που τις παράγουν. Το πρόβλημα έχει ήδη ηθικοποιηθεί, χρεώνεται σε προσωπικές εκτροπές που βαίνουν προς τον εξοστρακισμό τους και όλα αυτά θα διαμορφώσουν μια συνθήκη όπου οι επόμενες κακοποιήσεις απλώς θα πρέπει να είναι πιο «προσεκτικές» και «εσωστρεφείς» κι όχι τόσο αλαζονικές, αυτονόητες και επιπόλαιες όπως ήταν έως τώρα.
Όχι, δεν είμαστε «μηδενιστές». Θεωρούμε ότι όλη αυτή η κατάσταση καλώς και έχει εκφράσει όλες της τις δυναμικές γι’ αυτό και έχει φτάσει τους συστημικούς μηχανισμούς σε μια τέτοια οριακή κατάσταση που πρέπει να διασταλούν για να χωρέσουν και να εκτονώσουν τους κραδασμούς. Αυτοί οι κραδασμοί, ωστόσο, δεν πρέπει να χωνευτούν από το Σύστημα αλλά να δημιουργήσουν τέτοια ρωγμή σε αυτό έτσι ώστε να πληγούν ανεπανόρθωτα οι μηχανισμοί που παράγουν τις έμφυλες διακρίσεις, τις σεξουαλικές και επαγγελματικές κακοποιήσεις.
Για παράδειγμα, η πρωτοβουλία «support art workers» μπόρεσε να συσπειρώσει από τα κάτω χιλιάδες ανθρώπους και με αφορμή την πανδημία να ανακατέψει την τράπουλα των στημένων παιχνιδιών της «καλλιτεχνικής νομενκλατούρας» και των κρατικών διασυνδέσεών της. Η επιλογή, ωστόσο, της μετατροπής μέρους της πρωτοβουλίας σε συνδικαλιστική παράταξη και της καθόδου στις σωματειακές εκλογές οδήγησε τελικά στην ενσωμάτωση των ζωτικών ριζοσπαστικών της στοιχείων στον κατεστημένο συνδικαλισμό, στους κώδικες και τις αλλοτριώσεις του. Ο δρόμος για την δημιουργία ενός αυτόνομου σωματείου βάσης που θα έθετε όλα τα ζητήματα των «κλάδων» σε μια νέα δυναμική πορεία ουσιαστικής ανατροπής των καταπιεστικών και εκμεταλλευτικών θεσμικών θεσφάτων, προσωρινά έστω, χάθηκε.
Εξάλλου το πρόβλημα του τρόπου με τον οποίο μεταδίδεται η γνώση της τέχνης (σε ωδεία, θεατρικές σχολές, εικαστικά ατελιέ κ.ά.) με τις δεδομένες αυστηρά ιεραρχημένες σχέσεις που έχουν, ανισότιμες και εκμεταλλευτικές λειτουργούν ως πηγή παραγωγής και αναπαραγωγής κάθε είδους κακοποιήσεων. Η απόσταση με μια απελευθερωτικη αυτομόρφωση που προϋποθέτει ισοτιμια, αλληλοσεβασμο και ανιδιοτελη ειλικρίνεια είναι κάτι παραπάνω από εξόφθαλμη.
Είναι δεδομένο ότι σε μια πατριαρχικη κοινωνια, οι δημοσιευμένες κακοποιήσεις ειναι μια σταγόνα στον ωκεανο των συνολικών κακοποιήσεων που βασίζονται στις έμφυλες διακρίσεις, στον φυλετικό ρατσισμό και στους ταξικους διαχωρισμούς. Η υπόθεση των κακοποιήσεων δεν μπορεί να αφεθεί στα χέρια ούτε της Τατιάνας ούτε της Ακρίτα, ούτε του Κούγια, ούτε του Μπιμπίλα, ούτε των δικαστών και των μπάτσων, ούτε των κομματικών δικολάβων. Όσο θα απομακρύνεται από τα χέρια των από τα κάτω τόσο θα επιστρέφει εναντίον τους πιο βαθιά και καταστροφικά από πριν.
Θαλερός – Αντίστροφη Μέτρηση – Timetrap
[μέλη της δικτύωσης αυτοοργανωμένων εγχειρημάτων για την αντιεμπορευματική δημιουργία]
