espivblogs.net

Το ίδιο παραμύθι με τις φάτνες και τους μάγους κάθε χρόνο ανανεώνεται σε ένα κοινωνικό φαντασιακό που αναζητάει έτσι αφορμές για να επικυρώνει ανά πάσα στιγμή την δυνατότητα ανάθεσης της ανθρώπινης μοίρας σε μια υπερφυσική δύναμη και, φυσικά, να κρατάει ανοιχτή την προοπτική της σωτηρίας. Δεν έχει σημασία το περιεχόμενο της σωτηρίας αλλά η προοπτική αυτή καθεαυτή. Πρόκειται για μια έννοια που εγκαλείται για να εκτονώνει τις υπαρξιακές αβαρίες. Άλλοι βουτάνε μέσα στα οικογενειακά τραπέζια κι άλλοι μελαγχολούν λόγω της αγοραφοβίας των ημερών ή της γενικευμένης αγαπησιάρικης υποκρισίας. Και αυτή η αγαπησιάρικη υποκρισία του κοινωνικού φαντασιακού είναι που απλώνει το βρώμικο και φθαρμένο πέπλο της φιλανθρωπίας για να κάνει την απαράδεκτη κατάσταση ακόμη πιο απαράδεκτη.

Κι απ’ την άλλη, εξελίσσεται πάντα ένας εγκλωβισμός. Κάθε απόπειρα κατάδειξης της αντίθεσης του επιτηδευμένου γιορτινού κλίματος σε σχέση με την άθλια κατάσταση αυτού του κόσμου είτε χρεώνεται με μιζέρια είτε χωνεύεται από μια ευκαιριακή φιλανθρωπική συγκατάνευση. Αυτό, όμως, δεν αρκεί για να ματαιώνει κάθε παρόμοια απόπειρα.

Ναι είναι ξεφτίλα όλο αυτό το καταναλωτικό ποδοβολητό στα εμπορικά κέντρα. Ναι είναι ξεφτιλισμένες οι γιορτινές οικογενειακές εκεχειρίες πάνω από την γεμιστή γαλοπούλα. Ναι είναι ξεφτιλισμένα τα τυποποιημένα δώρα που μπαζώνουν τις σιωπές μεταξύ των ανθρώπων. Ναι είναι ξεφτιλισμένη κάθε αποστροφή για την κοινωνική απονομιμοποίηση της γενικευμένης μιζέριας. Ναι είναι ξεφτίλα να ανανεώνεις ένα βαρετό παραμύθι για να υποκλίνεσαι ως δούλος ενός επουράνιου σωτήρα. Ναι είναι μικροψυχία να μεγεθύνεις τα εκκωφαντικά πανηγύρια σε επίπεδο επικοινωνιακού μεγαλείου.

Και ναι, είναι πιο καλή η μοναξιά ενάντια στην κατανάλωση παρουσίας, είναι προτιμότερη η βίωση μιας αυθεντικής λύπης ενάντια στα άθλια τσιφτετέλια.

                                                                                                                                                     Οδός Καλλιρόης, χριστούγεννα 2014

Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε το 2001 στο 2ο τεύχος του περιοδικού Tiqqun. Τo Tiqqun εκδιδόταν στη Γαλλία από το 1999 ως το 2001 και είχε σαφείς επιρροές από τον Αγκάμπεν και τους Καταστασιακούς. Το 2007, πρώην μέλη του Tiqqun δημοσίευσαν την μπροσούρα με τίτλο “Η Εξέγερση που Έρχεται” (υπογράφοντας ως “Αόρατη Επιτροπή”). Το πιο γνωστό μέλος του Tiqqun είναι ο Julien Coupat, o οποίος κατηγορήθηκε και φυλακίστηκε το 2008 για το υποτιθέμενο σχέδιό του να σαμποτάρει τα τρένα υψηλής ταχύτητας στη Γαλλία (υπόθεση των “Εννιά της Tarnac”).

Η μετάφραση του κειμένου έγινε από την κατάληψη Σινιάλο προκειμένου να φιλοξενηθεί στο 2ο τεύχος του περιοδικού Carex Flacca που κυκλοφόρησε τον Νοέμβρη 2014.

Άρθρο Πρώτο
Ο προορισμός του δημόσιου χώρου είναι η ανταλλαγή και η κυκλοφορία των εμπορευμάτων. Όπως και τα υπόλοιπα εμπορεύματα, οι άνθρωποι κινούνται ελεύθερα εντός αυτού του χώρου.

Άρθρο 2
Ο δημόσιος χώρος είναι ο χώρος που δεν ανήκει σε κανέναν. Αυτό που δεν ανήκει σε κανέναν ανήκει στο Κράτος. Το Κράτος παραχωρεί στην εμπορευματική σημειοκρατία την κατάληψη του εν λόγω χώρου.

Άρθρο 3
Τα γραφεία φτιάχνονται για να δουλεύουμε. Η παραλία φτιάχνεται για να μαυρίζουμε. Όσοι θέλουν να διασκεδάσουν πηγαίνουν οικειοθελώς στους χώρους διασκέδασης, στις ντισκοτέκ και σε άλλα θεματικά πάρκα φτιαγμένα γι αυτόν το λόγο. Στις βιβλιοθήκες υπάρχουν τα βιβλία. Στα γηροκομεία υπάρχουν οι ηλικιωμένοι. Στις επαύλεις υπάρχουν οι οικογένειες. Η ζωή φτιάχνεται από στιγμές αποκομμένες μεταξύ τους. Κάθε στιγμή έχει τη θέση της. Όλα είναι σε τάξη. Κανένας δεν παραπονιέται.

Άρθρο 3α
Η αταξία έχει επίσης τη δική της ξεχωριστή λειτουργία. Επιστρέφει στην ολότητα, στη θέση που προβλέπεται για τα απρόβλεπτα γεγονότα. Για την ευημερία του συνόλου, οι πολίτες προσκαλούνται να εμφανίζονται στην εθνική οδό κατά τη διάρκεια των γιορτών που διοργανώνονται εις γνώση τους, σε τακτά διαστήματα, από τις υπηρεσίες του Υπουργείου Εσωτερικών και Πολιτισμού. Οι εκπρόσωποι ατμόσφαιρας θα βρίσκονται εκεί για να σας εξυπηρετήσουν. Δεν απαγορεύεται να είστε φιλικοί μαζί τους, ακόμα και όταν συμμορφώνεστε με τους κανόνες.

Άρθρο 4
Σε κάθε παιδί αντιστοιχεί ένας αναφερόμενος ενήλικας. Αυτός ο ενήλικας είναι υπεύθυνος ενώπιον του Νόμου για τη συμπεριφορά του παιδιού που του έχει ανατεθεί. Λόγω της ανολοκλήρωτης ακόμα ψυχοκοινωνικής διαμόρφωσης και για το ίδιο το συμφέρον της ανάπτυξής τους, τα παιδιά δεν επιτρέπεται να παίζουν στον δημόσιο χώρο χωρίς την επιτήρηση των αναφερόμενων ενηλίκων. Σε κάθε περίπτωση, τα παιδιά ταξινομούνται σε δύο κατηγορίες : τα υπερκινητικά, τα οποία παίρνουν Ριταλίν, και τα υποκινητικά, στα οποία ταιριάζει να πάρουν Πρόζακ. Χαρούμενα γενέθλια!

Άρθρο 5
Για να διατηρηθεί το τοπίο και για να γίνει σεβαστή η κοινωνική ατμόσφαιρα, τα σώματα που δε συμμορφώνονται με τους ισχύοντες αισθητικο-υγειονομικούς κανόνες – οι οποίοι δημοσιεύονται καθημερινά στον εθνικό τύπο – απέχουν από την κυκλοφορία σε δημόσιους χώρους από τις εννιά το πρωί μέχρι τις οκτώμισι το βράδυ. Σε αυτό το χρονικό διάστημα, ωστόσο, οι ζητιάνοι θα γίνονται ανεκτοί στα πιο πολυσύχναστα σημεία, όπου συμμετέχουν στη διαπαιδαγώγηση του συνόλου λόγω του αποκρουστικού παραδείγματος που αποτελούν.

Άρθρο 6
Ο σκοπός της ζωής είναι η ευτυχία. Η ευτυχία είναι ένα αντικειμενικό δεδομένο που μετριέται σε ακριβείς ποσότητες. Εξάλλου, όλοι το γνωρίζουν στις μέρες μας: εκεί όπου βασιλεύει η διαφάνεια βασιλεύει και η ευτυχία. Καθετί που δεν επιδιώκει να δειχθεί επιδιώκει απλώς, με αυτόν τον τρόπο, να κρυφτεί. Και καθετί που επιδιώκει να κρυφτεί πρέπει να θεωρείται ύποπτο. Κατά συνέπεια, η εξαφάνιση οποιασδήποτε αδιαφάνειας από τη ζωή σας αποτελεί παρεμβατικό καθήκον της Βιοεξουσίας. Η Βιοεξουσία θέλει την ευτυχία σας. Αν χρειαστεί, θα την θελήσει εναντίον σας.

Άρθρο 7
Για την ασφάλεια όλων, ο δημόσιος χώρος πρέπει να επιτηρείται πλήρως. Εκεί όπου ο έλεγχος παραμένει ατελής, το πλήθος καλείται να καταστέλλει στο εσωτερικό του κάθε συμπεριφορά που αντίκειται στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Κάθε ανώνυμη συνάθροιση και κάθε ανώμαλη συμπεριφορά θα πρέπει, επομένως, να αναφέρονται στα κοντινότερα περίπολα της Δράσης Πρόληψης της Εγγύτητας (Δ.Π.Ε.). Είναι καθήκον του πολίτη να καταγγέλλει τους πράκτορες του Φανταστικού Κόμματος. Αυτή η καταγγελία είναι μια πράξη που γίνεται για το καλό τους και για το καλό όλων.

Άρθρο 8
Ο δημόσιος χώρος είναι ένας ουδέτερος χώρος, δηλαδή κάθε ιδιόρρυθμη εκδήλωση της ύπαρξης αποτελεί πλήγμα στην ακεραιότητα του άλλου. Στο εξής, θα εφαρμοστούν τα πάντα – αστική επίπλωση, κατάλληλος διάκοσμος, Συνεχής Έλεγχος (Σ.Ε.) – για να καταστούν αδύνατες τέτοιες εκδηλώσεις, οι οποίες είναι γνωστό ότι προκαλούν απαράδεκτες οχλήσεις στους συμπολίτες μας.

Άρθρο 9
Ευχαριστούμε το σύνολο εκείνων που, με τη συμπεριφορά τους, συνέβαλαν ώστε η διατύπωση αυτών των αρχών να είναι αυτονόητη.

Άρθρο 10
ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΠΙΑ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ.

Κείμενο που μοιράστηκε κατά τη διάρκεια της πορείας στο Μοναστηράκι για την ΑΟΖ.
Για να διαβάσεις και την σχετική αφίσα πάτα εδώ.

Ανέβηκε, σε μορφή .torrent, στον Black-Tracker το ντοκιμαντέρ “The Archtecture of Doom (Η Αρχιτεκτονική της Κόλασης)”. Μπορείτε να το κατεβάσετε στο link http://www.black-tracker.gr/details.php?id=587.

Μετάφραση / Υποτιτλισμός: Κατάληψη Σινιάλο

 Η “αρχιτεκτονική της κόλασης” είναι ένα σουηδικό ντοκιμαντέρ του 1989, σκηνοθετημένο από τον Πήτερ Κόεν σε αφήγηση του Ρολφ Αρσένιους.

Η ταινία εξερευνά την εμμονή του Αδόλφου Χίτλερ είχε με το δικό του ιδιαίτερο όραμα ως προς το τι ήταν και τι δεν ήταν αισθητικά αποδεκτό και πώς εφαρμόστηκαν  αυτές οι έννοιες στη διάρκεια του Τρίτου Ράιχ. Η εμμονή του με την τέχνη που θεωρείται καθαρή, σε αντίθεση με τα δήθεν εκφυλισμένα avant-garde έργα εβραίων και σοβιετικών καλλιτεχνών, αποκαλύπτεται βαθιά συνδεδεμένη με την εξίσου υποκειμενική και αυστηρή εξιδανίκευση του Χίτλερ για την φυσική ομορφιά και την υγεία. Μια σειρά των λεγόμενων εκθέσεων εκφυλισμένης τέχνης επιχορηγούταν προκειμένου να απεικονίζουν την μοντερνιστική ζωγραφική και γλυπτική ως εκφράσεις της ψυχικής ασθένειας και της γενικής διαφθοράς. Η κλασική τέχνη που ενίσχυσε το προσωπικό γούστο του Χίτλερ, από τα Ρωμαϊκά αγάλματα μέχρι τις ολλανδικές ελαιογραφίες, αδρανοποιήθηκε από όλη την ναζιστική κατεχόμενη Ευρώπη.

Ο Χίτλερ εμφανίζεται ως ερασιτέχνης αρχιτέκτονας, σχεδιάζοντας νέα κτίρια για το Τρίτο Ράιχ που εκφράζουν το αυτοκρατορικό του όραμα για να ανταγωνιστούν εκείνα της κλασικής αρχαιότητας. Λέγεται ότι ήταν πολύ εξοικειωμένος με τις μεγάλες όπερες της Ευρώπης. Επισκέπτεται το Παρίσι με μια ομάδα αρχιτεκτόνων και καλλιτεχνών επιφορτισμένη με την ανοικοδόμηση του Βερολίνου ώστε να ταιριάζει με τη ναζιστική αισθητική. Η ταινία θεωρεί ότι η συγγένεια του Χίτλερ με την ελληνική και ρωμαϊκή αρχαιότητα εκφράζεται επίσης στην επιμονή του για μια ολοκληρωτική στρατηγική του πολέμου. Σε αυτό που ο Χίτλερ φανταζόταν ότι ήταν η Σπάρτης και η Ρώμη, ο πόλεμος είχε τη σημασία της εξολόθρευσης του εχθρού και της υποδούλωσης του πληθυσμού διαγράφοντας την ιστορία των ηττημένων.

 * η μετάφραση του ντοκιμαντέρ στην ελληνική γλώσσα έγινε από ομάδα υποτιτλισμού της κατάληψης Σινιάλο. Μας εντυπωσίασαν τα πλούσια στοιχεία που φωτίζουν μια τελείως άγνωστη πλευρά του ναζισμού. Με δεδομένο ότι οι Ναζί κινηματογραφούσαν σχεδόν όλες τους τις κινήσεις, έχουμε τώρα την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε σπάνιες εικόνες από τα αρχεία τους και να κατανοήσουμε σε βάθος μια σημαντική πλευρά της ιδεολογικής υπόστασης του εθνικοσοσιαλισμού. Η επιμελλημένη συσκότηση της αστικοδημοκρατικής λογικής για την κοινωνική πρόσληψη της ναζιστικής ιδεολογίας από τη μία και η οικονομοκεντρική νομοτέλεια της μαρξιστικής ερμηνείας του φασισμού από την άλλη μάς έχουν αποκλείσει από την ουσιαστική κατανόηση του φαινομένου: τις διεργασίες της αποδοχής του σε επίπεδο κοινωνικής συνείδησης. Αυτό το ντοκιμαντέρ αποπειράται να καλύψει αυτή τη διεργασία με τον καλύτερο δυνατό τρόπο: αποκωδικοποιώντας την ίδια τη γλώσσα του εθνικοσοσιαλισμού.

Στο προηγούμενο (πρώτο) τεύχος του Carex Flacca, υπήρχε ένα κείμενο με τίτλο “Για την εισβολή των εμπορευματικών σχέσεων στο δημόσιο χώρο”. Σε αυτό το κείμενο, ανάμεσα σε άλλα, γράφαμε:

[…] Θεωρώντας τον Δημόσιο χώρο ως τη χωρική αποτύπωση της “δημόσιας σφαίρας”, του πεδίου εκείνου δηλαδή μέσα στο οποίο αναπτύσσεται η διαλεκτική των ανθρώπινων σχέσεων δίχως να υπόκειται σε κανενός είδους εμπορευματική σχέση, γίνεται αντιληπτό ότι ο χώρος αυτός εξ ορισμού έχει ελάχιστα να προσφέρει στο διαρκές καπιταλιστικό διακύβευμα της σχέσης μεταξύ παραγωγής και κατανάλωσης. Και γι’ αυτό το λόγο δέχεται την επιτηδευμένη απαξίωση της Κυριαρχίας. […] Αυτή η πραγματικότητα της απαξίωσης και απονέκρωσης μετατρέπει τον Δημόσιο χώρο σε βορά του “αναπτυξιακού” Κεφαλαίου που έρχεται να τον “αξιοποίησει” με την πρόφαση της διευκόλυνσης των πληθυσμών, της κάλυψης κοινωνικών αναγκών, του καλλωπισμού της πόλης, της μετατροπής του σε ένα “ασφαλές” περιβάλλον. Οι πεζόδρομοι και οι πλατείες γεμίζουν τραπεζοκαθίσματα, τα πάρκα γεμίζουν καφετέριες και εμπορικά κέντρα που “πουλάνε με θέα το πράσινο”, οι αλάνες μετατρέπονται σε πολυώροφα πάρκινγκ αυτοκινήτων κ.ο.κ. Πρόκειται για την επέλαση του Κεφαλαίου που έρχεται να αναδιατάξει και να επανανοηματοδοτήσει το Δημόσιο τοπίο, αφαιρώντας τα χαρακτηριστικά ελευθερίας του και τροφοδοτώντας το με περιεχόμενα που το ορίζουν εκ νέου στη βάση των καπιταλιστικών προσταγών. […]

Χαρακτηριστικό παράδειγμα λεηλασίας του Δημόσιου χώρου στο Αιγάλεω αποτελεί ο πεζόδρομος της Αγ. Λαύρας. Πρόκειται για έναν πεζόδρομο που, μέχρι πριν λίγα χρόνια, περνούσε απαρατήρητος στην καθημερινή ροή της πόλης. Για την ακρίβεια, οι πιο υποψιασμένοι τον γνωρίζαμε ως τον πεζόδρομο πάνω στον οποίο βρίσκεται ο “Όμιλος Φίλων Ελληνικής Αστυνομίας”, ενώ ελάχιστοι γνώριζαν για την κλινική “Αγ. Ειρήνη” που υπάρχει εκεί μέχρι και σήμερα.

Από τα μέσα της πρώτης δεκαετίας της χιλιετίας, στον πεζόδρομο της Αγ. Λαύρας άρχισαν να ανοίγουν τα πρώτα “ρακάδικα” και κάποια café-bar. Πρόκειται για την εποχή όπου στη μητρόπολη έχει ήδη προωθηθεί και εγκαθιδρύεται η εναλλακτική κουλτούρα της περιοχής του Ψυρρή: ρακάδικα, καφενέδες και ναργιλεδάδικα που παίρνουν τη σκυτάλη από τα παραδοσιακά κουτούκια και ρεμπετάδικα. Η νέα εναλλακτική μόδα στοχεύει στις νέες ηλικίες (κυρίως φοιτητές), μερακλώνει με ρεμπέτικους αμανέδες και σύγχρονη “έντεχνη” μουσική, καταναλώνει φθηνό αλκοόλ (κυρίως κρασί και ρακή) και παρουσιάζεται ως ο αντίποδας της mainstream διασκέδασης της Πίστας και των Clubs.

Με την ταμπέλα του “εναλλακτισμού” αυτά τα μαγαζιά κατάφεραν να αποκτήσουν ένα σταθερά αυξανόμενο κοινό που τροφοδοτούταν διαρκώς -και εκτός των άλλων- από τον κόσμο της (φοιτητικής κι όχι μόνο) αριστεράς αλλά και της αντιεξουσίας. Λειτούργησαν, έτσι, ως μια ακόμη δεξαμενή ενσωμάτωσης στη μεγάλη αγκαλιά του Κεφαλαίου όλων εκείνων των ανθρώπων που μέχρι τότε αρνούνταν να κοινωνικοποιηθούν στα club του Μπουρναζίου ή της Παραλιακής. Και, όπως είναι φυσικό, αυτή η ενσωμάτωση λειτούργησε αντιθετικά προς οποιαδήποτε υπόνοια αυτοοργάνωσης των επιθυμιών, της δημιουργικότητας, της συλλογικής έμπνευσης και ψυχαγωγίας σε μια κατεύθυνση επιθετική προς τις υπάρχουσες εμπορευματικές σχέσεις. Με άλλα λόγια, το ελληνικό κεφάλαιο φρόντισε ώστε να ενσωματώσει και να αφομοιώσει τις κοινωνικές αντιθέσεις, δημιουργώντας θεματικές ζώνες διασκέδασης “που όλους τους χωράνε”. Τουλάχιστον φαινομενικά.

Αυτό που δε γίνεται αντιληπτό είναι ότι η μάσκα του εναλλακτισμού των συγκεκριμένων μαγαζιών έρχεται να επισκιάσει μια πραγματικότητα που όχι μόνο δε θίγει αλλά αντίθετα διευρύνει τις καπιταλιστικές σχέσεις στο σύνολό τους, όπως θα δούμε παρακάτω.

Ας επιστρέψουμε στο Αιγάλεω και στον πεζόδρομο της Αγ. Λαύρας. Στην ιστοσελίδα ενός από τα πρώτα ρακάδικα που άνοιξαν στην περιοχή διαβάζουμε: «Η Ρακαδημία γεννήθηκε το 2007 στο Αιγάλεω. Το πρώτο μεζεδοπωλείο του πεζόδρομου. Καλό φαγητό, καλές τιμές και καλή διάθεση. Σήμερα η Ρακαδημία μεγάλωσε, ομόρφυνε και ωρίμασε.» Πράγματι, όταν η Ρακαδημία ξεκίνησε τη λειτουργία της ήταν ένα μικρό γωνιακό μαγαζάκι. Τώρα τα τραπεζοκαθίσματά της εκτείνονται σε όλο τον πεζόδρομο στο πλάι εκατοντάδων άλλων τραπεζοκαθισμάτων γειτονικών μαγαζιών. Από το 2007 μέχρι και σήμερα, ο πεζόδρομος της Αγ. Λαύρας έγινε ένα θεματικό πάρκο [1] εναλλακτικής συνάντησης και διασκέδασης. Τα μαγαζιά που άνοιξαν, ως επί το πλείστον φοιτητικά καφενεία και ρακάδικα, έχουν αλλάξει παντελώς την εικόνα ενός συνοικιακού (μέχρι άλλοτε) πεζόδρομου, δημιουργώντας ένα κλίμα ασφυξίας. Σε μια λωρίδα γης περίπου 150 τ.μ. στριμώχνονται εκατοντάδες τραπεζοκαθίσματα καθιστώντας αδύνατη ακόμη και την προσπέλαση του πεζόδρομου στις ώρες αιχμής. Μια λωρίδα γης που νοικιάζουν εδώ και χρόνια οι δημοτικές τοπικές αρχές στους μαγαζάτορες έναντι χρηματικών ποσών [2].

Σε αυτό το σημείο, έχει μια σημασία να προσεγγίσουμε τα συγκεκριμένα μαγαζιά από γεωγραφική και πολεοδομική σκοπιά. Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, τα μαγαζιά της Αγ. Λαύρας επενδύουν στη νεανική πελατεία και ιδιαίτερα στους φοιτητές. Το Αιγάλεω είναι μια πόλη που φιλοξενεί τα μοναδικά δύο Τεχνολογικά Ιδρύματα του λεκανοπεδίου (ΤΕΙ Αθήνας και ΤΕΙ Πειραιά), ενώ συνορεύει με το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο που βρίσκεται επί της Ιεράς Οδού. Με δεδομένο αυτό, το Αιγάλεω είναι μια πόλη που κατοικείται από μεγάλο αριθμό φοιτητών και φοιτητριών και συνεπώς αποτελεί πρόσφορο πεδίο για την εγκαθίδρυση και εξάπλωση φοιτητικών καφενείων όπως αυτά στην Αγ. Λαύρας.

Ακόμη, είναι γνωστό ότι οι πεζόδρομοι και οι πλατείες αποτελούν τα αγαπημένα σημεία επίδοξων μαγαζατόρων, μιας και “προσφέρουν” δυνατότητα επέκτασης του μαγαζιού στο Δημόσιο χώρο ενώ ταυτόχρονα είναι σχετικά απομακρυσμένα από τις οδικές αρτηρίες και το θόρυβο των δρόμων. Ανάμεσα στους πολλούς πεζόδρομους της πόλης, η Αγ. Λαύρας (όπως και η Χρυσοστόμου Σμύρνης [3]) βρίσκεται ακριβώς στο κέντρο της πόλης συνορεύοντας με τους δύο κεντρικότερους δρόμους της ευρύτερης περιοχής (Ιερά Οδός και Λεωφόρος Θηβών). Ταυτόχρονα βρίσκεται σε ελάχιστη απόσταση από το σταθμό ΜΕΤΡΟ Αιγάλεω (περίπου 430μ.) και σε λίγο μεγαλύτερη από το σταθμό ΜΕΤΡΟ της Αγ. Μαρίνας (περίπου 1χλμ.). Πρόκειται, λοιπόν, για ένα σημείο που βρίσκεται πάνω στον κεντρικότερο κόμβο ροής εμπορευμάτων της Δυτικής Αττικής.

Τέλος, δεν μπορεί να παραληφθεί το γεγονός ότι ο πεζόδρομος της Αγ. Λαύρας ήταν -μέχρι το 2007- ένας πεζόδρομος χωρίς κάποια ιδιαίτερη αξιοποίηση από το Κεφάλαιο. Κατά κύριο λόγο, ήταν μια κατοικήσιμη γειτονιά που φιλοξενούσε ένα-δυο παραδοσιακά καφενεία και καφετέριες. Το γεγονός αυτό διευκόλυνε στη μετέπειτα δημιουργία (από το μηδέν) ενός θεματικού πάρκου [4] εναλλακτικής διασκέδασης που απευθύνεται κυρίως στη φοιτητική κοινότητα.

Και επειδή όπως γράψαμε, τα συγκεκριμένα μαγαζιά αποτελούν, στην πραγματικότητα, προπύργια των καπιταλιστικών σχέσεων, η εμπορευματοποίηση του πεζόδρομου ήρθε παρέα με όλα του κόσμου τα απεχθή:

– Η επιθετική εγκαθίδρυση των μαγαζιών άλλαξε ριζικά το τοπίο. Η μαζική προσέλευση κόσμου και η ασφυκτική κατανάλωση διασκέδασης μέχρι τις πρώτες πρωϊνές ώρες όχι μόνο κατήργησε στην πράξη τη δημόσια χρήση του πεζόδρομου αλλά αναδιέταξε συνολικά τη ζωή των κατοίκων της γύρω περιοχής που είδαν τη γειτονιά τους να γίνεται κεντρικός κόμβος της εναλλακτικής κουλτούρας.

– Εκτός αυτού, το εργασιακό καθεστώς των συγκεκριμένων μαγαζιών δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τον εργασιακό μεσαίωνα που θα ονειρευόταν ο απεχθέστερος καπιταλιστής: χαμηλά ημερομίσθια, ευέλικτα ωράρια και πόστα, ανασφάλιστη εργασία, απλήρωτες υπερωρίες, χαμαλοδουλειές, καθεστώς φόβου συνεχών απολύσεων. Έτυχε να δουλέψουμε σε ένα από αυτά τα μαγαζιά για λίγο καιρό και γνωρίζουμε από πρώτο χέρι τί θα πει να εργάζεσαι στην Αγ. Λαύρας.

– Και φυσικά μπράβοι… Πληρωμένοι θαμώνες των γυμναστηρίων που αναλαμβάνουν να “ρυθμίζουν” τις σχέσεις του μαγαζιού με τον περίγυρό του: τους πελάτες, τους γείτονες, τα υπόλοιπα μαγαζιά, τους μπάτσους κ.λπ. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε πληροφορηθεί για (ή βρεθεί μπροστά σε) περιπτώσεις “ρύθμισης” καταστάσεων από τα συγκεκριμένα ανθρωπάρια. Το 2011, για παράδειγμα, βρεθήκαμε μπροστά στον ξυλοδαρμό μετανάστη που δούλευε στο μαγαζί “De Facto” από το αφεντικό και τους μπράβους του επειδή ζήτησε επίμονα τα δεδουλευμένα του. Τότε, μάλιστα, οι μπάτσοι όχι μόνο δεν ενόχλησαν τον μαγαζάτορα αλλά συνέλαβαν έναν σύντροφο επειδή τραβούσε φωτογραφίες! Λίγες μέρες μετά καλέσαμε σε αποκλεισμό του μαγαζιού. Κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης, οι μπάτσοι κάνοντας ελέγχους σε κόσμο της συγκέντρωσης, και δίχως να το ξέρουν, σταμάτησαν δύο από τους μπράβους του συγκεκριμένου μαγαζιού ανακαλύπτοντας ότι είναι οπλισμένοι. Φυσικά, δεν τους συνέλαβαν… Λίγο καιρό αργότερα, αναγνωρίσαμε κάποιους από τους μπράβους που είχαν ακροβολιστεί γύρω από τη συγκέντρωσή μας (έξω από το De Facto) μέσα στο Δημαρχείο Αιγάλεω κατά τη διάρκεια δημοτικού συμβουλίου στο οποίο κάναμε παρέμβαση. Τους είχε καλέσει -ως προσωπικό ασφαλείας- κάποιος δημοτικός σύμβουλος της πλειοψηφίας… Οι μαρτυρίες από γείτονες για τον εκφοβισμό που δέχονται όποτε δηλώνουν την ενόχλησή τους για τη φασαρία που επικρατεί κάθε βράδυ στην Αγ. Λαύρας είναι χαρακτηριστικές.

Είναι δεδομένο, λοιπόν, ότι αν τα café-bar της Χρυσοστόμου Σμύρνης, οι πίστες της Ιεράς Οδού και τα μαγαζιά της Παραλιακής δε μας χωράνε μία φορά, τα ρακάδικα της Αγ. Λαύρας δε μας χωράνε δέκα. Γιατί, όσο κι αν αναγνωρίζουμε μία κοινή απεχθή κουλτούρα και στις δύο περιπτώσεις (αυτή της εμπορευματοποίησης της διασκέδασης, της μαζικής κατανάλωσης, της αλλοτρίωσης και της απαξίωσης των ανθρώπινων σχέσεων), δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι η δεύτερη περίπτωση φοράει τη μάσκα του διαφορετικού, πλασάρεται ως εναλλακτική λύση και επιχειρεί να βάλει από το παράθυρο όλα αυτά που θέλουμε να πετάξουμε από την πόρτα αυτού του κόσμου. Και θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να βρει το παράθυρο κλειστό…

 

[1] Ο όρος “θεματικό πάρκο” χρησιμοποιείται σχεδόν καταχρηστικά στην έκταση του κειμένου για να περιγράψει το σύνολο μιας γεωγραφικής έκτασης που χαρακτηρίζεται από μια κοινή κουλτούρα.
[2] Ο νέος αριστερός δήμαρχος Δ. Μπίρπας έχει εξαγγείλει ότι θα τελειώνει με αυτήν την κατάσταση και θα ανακαλέσει τις άδειες για τα τραπεζοκαθίσματα, ωστόσο δεν τον πολυπιστεύουμε μιας και όπως βλέπουμε έχει άλλες σημαντικότερες προτεραιότητες όπως η καταστροφή του Μπαρουτάδικου και η κοπή των δέντρων του Πατινάζ… Δεν περιμέναμε τίποτα καλύτερο…
[3] Πεζόδρομος επίσης γεμάτος με mainstream καφετέριες και μπαρ.
[4] Τα περισσότερα ονόματα μαγαζιών που συναντάει κανείς στην Αγ. Λαύρας ενισχύουν τον χαρακτήρα του θεματικού πάρκου: Ρακαδημία, Ρακοθεωρίες, Giarakaki, Ρακί Αμάν Μεζέ, Ποινολόγιο κ.λπ.

[Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε στο δεύτερο τεύχος του περιοδικού Carex Flacca της κατάληψης Σινιάλο το Νοέμβρη ’14]