Το παιδί στο Πατινάζ

309

Έλα μη φοβάσαι.Έλα θα είμαστε όλοι μαζί , θα κυλιόμαστε στα χώματα που παίζαμε μικροί και θα πίνουμε μπύρα στην υγειά όσων έφυγαν γιατί ήθελαν να φύγουν ή γιατί φοβήθηκαν ή γιατί απλά μας τους πήραν άλλοι μακρυά.Έλα να ερωτευτούμε το αύριο και να παλέψουμε ,να ματώσουμε  για αυτό που περιμένουμε χρόνια ολόκληρα να ρθει.Τότε ίσως και να φτάσουμε λίγο πιο κοντά σε αυτό το αύριο που πια ούτε εμείς πιστεύουμε αλλά δεν παύουμε να ελπίζουμε να δούμε για μια έστω στιγμή.Να τα θυμάσαι αυτά , γιατί είναι λόγια μιας ερωτευμένης με το χθες το αύριο και το σήμερα μαζί.Τα λόγια μιας διαταραγμένης , μιας κοινωνικά αποκαλούμενης τρελής.Λέει είναι ερωτευμένη με τη ζωή και ας μην μοιάζει με αυτό που φαντάστηκε σαν ήταν μικρό παιδί.
Τότε που έπαιζε με κάτι πλαστικά ανθρωπάκια στον κήπο της. Εκεί βρήκε και την πρώτη της παπαρούνα. Κάπως ετσι πίστεψε πως είναι σε ένα μαγεμένο δάσος , τότε που λες , φαντάστηκε για πρώτη φορά πως θα είναι ο κόσμος όταν μεγαλώσει.Τι και αν μεγάλωσε και ήταν αλλιώς , αυτή η φλόγα υπάρχει ακόμα και κάνει τα μάτια της να λάμπουν σαν σπάνιο πετράδι.Τα ξωτικά και τα πλάσματα που πετούσαν τα βράδια στην γειτονιά της περιμένει κάθε βράδυ να τα δει ξανά να περνάνε απο το παραθυρό της , αλλά αυτά πήγαν σε άλλα παιδιά πιο νέα στην καρδιά που δεν έμαθαν ακόμα τα νέα.Βλέπεις δεν είδαν ακόμα τις ειδήσεις των 8.Μακάρι να μην είχε δει και αυτή η μικρή ποτέ της αυτά τα νέα.Παλιονέα.
Και απο δω και απο κει και πέρα δώθε ή ίδια ιστορία απο την αρχή.Που να ήξερε πως μετά απο χρόνια θα βρεθεί ξανά σε αυτό το μέρος.Ποπο…το είχε ξεχάσει.Μα να!μα ναι αυτό είναι το λάθος που κάνουν οι μεγάλοι και το έκανε και αυτή..ξέχασε.
Εκει βρέθηκε απόψε εκει που έμαθε να κάνει πατίνια μικρή.Εκει που στην εφηβεία αλήτεψε κάνοντας σκέιτμπορντ σε αυτό το πατινάζ που αν δεν το πάρουμε απόψε στα χέρια μας θα γλιστρήσει στα χέρια των μεγάλων αύριο και δεν θα υπάρχει πια.
Δεν θα υπάρχει και έτσι κανένα άλλο παιδί δεν θα μάθει να παίζει κυνηγητό εκει , δεν θα μάθει πατίνια σαν αυτή , δεν θα δώσει εκει στα κρυφά το πρώτο του φιλί , δεν θα δει πως μέσα σε αυτή την πόλη υπάρχουν σημεία σαν αυτό που σε ταξιδεύουν αλλού.Σημεία που κοιτάς τον ουρανό και φαντάζει σαν να μην είσαι σε αυτή την γκρίζα πόλη που θέλουμε τόσο πολύ να καεί για να φυτρώσει μια νέα πιο φιλική σε όλους μας.
Αυτό και άλλα τόσα για ένα πατινάζ που δεν είναι απλά ένα πατινάζ, είναι κομμάτι του χθες μας είναι κομμάτι της παιδικότητάς μας, είναι η ελπίδα μας να θυμόμαστε πάντα και να αναβιώνουμε την παιδική μας ηλικία.Γιατί πέρα απο τις σβούρες που έκανες παιδί με τα πατίνια βλέπεις ακόμα τη μορφή σου στο κέντρο του πατινάζ να γυρνάει ξανά και ξανά όλο και πιο γρήγορα και φαντάζεις τόσο ευτυχισμένος.Για αυτό το πατινάζ που όταν πας εκεί μετά απο χρόνια, γιατί έτσι ξαφνικά εξαφανίστηκες μια μέρα και έχασες την παιδικότητά σου ή στην έκλεψαν δεν ξέρεις πια τέλος πάντων τι έγινε , ε λοιπόν για αυτό το πατινάζ που σαν βρέθηκες εκει ξανά είδες πως οι ανηφόρες μίκρυναν για εσένα γιατί μεγάλωσες αλλά δεν παύουν να είναι τόσο σημαντικές γιατί σε έμάθαν να ανεβαίνεις μεγαλύτερες.Έδωσε χαρά στα παιδικά χρόνια και λησμονιά στα ενήλικα χρόνια μας.Μα γιατί φοβάσαι τόσο πολύ τα παιδικά σου χρόνια;Μάντεψε, γιατί εσύ είσαι πια κομμάτι στις ειδήσεις των 8.Θα μας βρεις εκει και θα μπερδευτείς γιατί όταν θα έρχονται οι μπουλντόζες κατά πάνω μας θα δεις ξαφνικά “να παίζει” η εικόνα , σαν να είναι χαλασμένη σκηνή ταινίας και μια θα βλέπεις τα αγριεμένα πρόσωπα μας και μια θα βλέπεις κάτι πιτσιρίκια – κάτι αλητάκια που παίζουν και ζουν , ενω εσύ αργοπεθαίνεις.Δεν μου ανήκει , δεν σου ανήκει , ανήκει σε άλλους πια…
Ανήκει σε αυτή την μικρή που ήμουν κάποτε και ακόμα υπάρχει μέσα μου , ανήκει στον μικρό γιώργο που έμαθε να δίνει χρώμα στους γκρίζους τοίχους του σχολείου δίπλα ,ανήκει στο παιδάκι που είδα στις 14 Οκτώβρη 2014 να κάνει ποδήλατο εκεί, ανήκει στην μικρή άννα που έπεσε και άνοιξε το γονατό της προσπαθώντας να σκαρφαλώσει στο δέντρο , στον μικρό αλέξη που αγαπούσε την ελευθερία..και την φίλη μου την ελευθερία που προσπάθησαν όλοι να κατακτήσουν….μα πως;

ΤΟ ΠΑΤΙΝΑΖ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ , ΤΣΙΜΕΝΤΟ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ.

http://wandererpepe.blogspot.gr

Σε απεργία πείνας ο Ισραηλινός αντιρρησίας συνείδησης Ούντι Σεγκάλ

Έχουμε αναφερθεί στον Ούντι Σεγκάλ
Τα νεώτερα είναι ότι μετά από 4 διαδοχικές φυλακίσεις και 50 ημέρες εγκλεισμου, και μετά την επιβολή και 5ης ποινής φυλάκισης, ο Ισραηλινός αντιρρησίας συνείδησης Ούντι Σεγκάλ ξεκίνησε απεργία πείνας

O 18χρονος Ούντι Σεγκάλ, παρουσιάστηκε στις 30/10/2014 στη βάση κατάταξης στο Ταλ Χασομέρ και διακήρυξε για μια ακόμα φορά την άρνησή του να υπηρετήσει για λόγους συνείδησης, εξαιτίας της αντίθεσής του στην κατοχή του παλαιστινιακού λαού και στις διακρίσεις που υφίστανται οι Παλαιστίνιοι εντός του Ισραήλ, όπως και την αντίθεσή του στην επίθεση στη Γάζα. Ο Ούντι καταδικάστηκε για 5η φορά, αυτή τη φορά σε 10 ημέρες φυλάκισης, στη στρατιωτική φυλακή Νο 6 στο Ατλίτ. Ο Ούντι ξεκίνησε απεργία πείνας μέχρι την αποφυλάκισή του. Σύμφωνα με τη Haaretz, έχει περάσει ήδη 50 μέρες στη φυλακή.

Πηγές: μήνυμα από τη New Profile, Haaretz

Λίγα λόγια για μια επαίσχυντη ανακοίνωση της δημοτικής αρχής…

Όπως έχουμε ήδη ενημερώσει, δημοσιεύτηκε η ανακοίνωση της δημοτικής αρχής σχετικά με τα τελευταία γεγονότα στο Πατινάζ. Η ανακοίνωση αυτή πείθει και τον πιο επιφυλακτικό  σε σχέση με το ήθος των δημοτικών αρχόντων.

Η απάντηση της κατάληψης Σινιάλο… πρόταση την πρόταση:

1

Από πουθενά δεν προκύπτει ότι ο χώρος δίπλα στο Πατινάζ ονομάζεται πλέον “χώρος του παιδικού σταθμού” και όχι χώρος του άλσους Μπαρουτάδικο. Αυτά τα τετελεσμένα αυτονόητα είναι που καταδεικνύουν την κουλτούρα της επιβολής.

2

Δεν υπάρχουν αντιδραστικοί κάτοικοι της πόλης αλλά κάτοικοι που αντιδρούν στο έργο. Το πνεύμα του Γκαίμπελς κατηφόρισε προς το δημαρχείο της πόλης. Οι 60 “αντιδραστικοί” βρίσκονταν εκεί από τα χαράματα γιατί αποτελούσαν την περιφρούρηση του χώρου. Στη συνέχεια πλαισιώθηκαν από πολλούς άλλους υπερασπιστές του άλσους. Αντιθέτως… οι… 100… που ήθελαν να γίνει το έργο αποτελούνταν στην συντριπτική τους πλειονότητα από υπαλλήλους του δήμου, οι οποίοι υποχρεώθηκαν προκειμένου να μην απειληθεί το μεροκάματό τους να βρεθούν εκεί εκβιαστικά από την δημοτική αρχή. Τεκμηρίωση του γεγονότος αποτελούν τα πρακτικά του τελευταίου δημοτικού συμβουλίου όπου ο παράταξη “λαϊκή συσπείρωση” καταγγέλλει τον δήμαρχο επ’ αυτού.

3

Η “ευαισθησία” όσων αντιδρούν στο έργο έχει σαφές και αδιαμφισβήτητο διακύβευμα. Την αποδεδειγμένη εδώ και 3 χρόνια φροντίδα για τον συγκεκριμένο χώρο. Όπως δεδομένη είναι και η αναισθησία των δημοτικών αρχόντων που τον έχουν παρατήσει παντελώς.

4

Η μπουλντόζα, σύμβολο της “ανάπλασης του Αιγάλεω” , όπως την αντιλαμβάνεται ο δημαρχέϊκος εκχυδαϊσμός εμποδίστηκε. Με περηφάνια: όπως διδάσκουν οι κάτοικοι της Χαλκιδικής, του Αγρνίου και της Κρήτης.

5

Το κλιμάκιο του δασαρχείου δεν έφυγε με άλλο ύφος αλλά με το ίδιο που ήρθε. Εξαναγκασμένο από κατοίκους να κάνει τη δουλειά του, είδε τα χαρτιά και μήνυσε προς τις υπηρεσίες του δήμου ότι το έργο είναι παράνομο. Έδωσε μάλιστα στους κατοίκους χάρτη όπου ο χώρος του Πατινάζ αποτυπώνεται ως αναπόσπαστο μέρος του άλσους ακυρώνοντας όλα τα τεκμήρια νομιμότητας του έργου. Το έγγραφο θα αναρτηθεί σύντομα.

6

Φαίνεται ότι η χυδαιότητα δεν έχει όρια. Είναι κάτι παραπάνω από προκλητικό σε ανακοίνωση της η δημοτική αρχή να προκαταλαμβάνει την παρουσία των ΜΑΤ στην πόλη χρεώνοντάς την στους υπερασπιστές του άλσους που… αποκτούν με αυτόν τον τρόπο λόγο ύπαρξης. Οποία ξεφτίλα!

7

Οι 1.000 άνθρωποι που θα υπερασπιστούν τις μπουλντόζες της πιο χυδαίας “ανάπλασης” των τελευταίων χρόνων στο Αιγάλεω δεν πρόκειται να βρεθούν. Εκτός κι αν γίνουν χίλιες οι προσλήψεις έκτακτων δημοτικών υπαλλήλων με σύμβαση έργου: “τον τραμπουκισμό αγωνιζόμενων κατοίκων του Αιγάλεω”.

8

Όπως φαίνεται, το Αιγάλεω θα γίνει πεδίο μάχης όχι από “χουλιγκάνους με υπαρξιακά προβλήματα” αλλά από την αδιαλλαξία μιας δημοτικής αρχής που προωθεί τον κοινωνικό αυτοματισμό, αυτή τη βασική ιδεολογική συνιστώσα του κοινωνικού εκφασισμού, με μια επιχειρηματολογία που βρίθει διαστρεβλώσεων, ψεμμάτων, λοιδοριών και εξουσιαστικής αλαζονείας.

9.

Τα υπόλοιπα στο δρόμο.

Ή με τις μπουλντόζες, τους εργολάβους, την αστυνομία, τους “αρχόντους’, τους παρατρεχάμενους και τις συνεντεύξεις τύπου…

Ή με το άλσος, τους αντιστεκόμενους, τις συνελεύσεις, την ελευθερία και την αξιοπρέπεια.

IMG_9507.jpg_thumb

                                                         Φωτό από τη συνέλευση των “αντιδραστικών” αμέσως μετά την αποχώρηση της μπουλντόζας από το Πατινάζ

ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ Σ.ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗ ΣΥΛΛΗΨΗ ΤΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΤΙΘΕΜΕΝΗ ΠΑΡΑΒΙΑΣΗ ΤΩΝ ΠΕΡΙΟΡΙΣΤΙΚΩΝ ΤΗΣ ΟΡΩΝ

ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ Σ.ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗ ΣΥΛΛΗΨΗ ΤΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΤΙΘΕΜΕΝΗ ΠΑΡΑΒΙΑΣΗ ΤΩΝ ΠΕΡΙΟΡΙΣΤΙΚΩΝ ΤΗΣ ΟΡΩΝ.

Όπως έγινε γνωστό με συνέλαβαν για ακόμα μία φορά για υποτιθέμενη παραβίαση των περιοριστικών μου όρων. Συγκεκριμένα για τον όρο που αφορά τη διαμονή. Ο όρος αυτός σημαίνει να δηλώσεις τη σταθερή και μόνιμη κατοικία σου, δεν αφορά τη διανυκτέρευση αλλά ουσιαστικά αφορά το να μην είσαι “αγνώστου διαμονής”. Στην περίπτωση λοιπόν που μου έχει απαγορευτεί να μείνω το βράδυ οπουδήποτε αλλού πέρα από το διαμέρισμα μου θα έπρεπε να με συλλαμβάνουν εδώ και δύο χρόνια συνεχόμενα, για όλες τις φορές που κοιμήθηκα στο σπίτι της μητέρας μου, του αδερφού μου, σε σπίτια φίλων μου ή για όσες φορές δεν γύρισα το βράδυ σπίτι μου για οποιονδήποτε λόγο. Αλλά φυσικά αυτό δεν έχει συμβεί διότι δεν έχω κατ’οίκον περιορισμό ούτε κάποιον όρο που αφορά τη διανυκτέρευση.

 

Να τονίσω επίσης ότι δεν έχω τον όρο που αφορά την απαγόρευση εξόδου από την Αττική. Κοινώς η αντιτρομοκρατική η οποία παρεπιπτόντως δεν με συνέλαβε όταν πήγα Κόρινθο, Κύθηρα, Αστυπάλαια, Νάξο και Άνδρο, όχι γιατί δεν με παρακολουθούσαν (με παρακολουθούν ακόμα και όταν πάω μέχρι το περιπτέρο) αλλά γιατί κάθε φορά κρίνει πότε “την παίρνει” να εξυπηρετήσει συγκεκριμένες σκοπιμότητες δίνοντας στον περιοριστικό όρο που μου έχει επιβληθεί διαφορετική ερμηνεία.

 

Μάλιστα μετά την σύλληψη μου στην Θεσ/νικη για την υποτιθέμενη παραβίαση των περιοριστικών μου όρων μετά από ένα μήνα πήγα στην Άνδρο και την Νάξο και η αντιτρομοκρατική ήταν από πίσω μου από τη στιγμή που ξεκίνησα από το σπίτι μου μέχρι τη στιγμή που έφτασα στα συγκεκριμένα νησιά. Οποιαδήποτε δικαιολογία ότι δεν αντιλήφθηκαν ότι έφυγα θα ήταν γελοία, γιατί τους έχω από πίσω μου κάθε μέρα, κάθε λεπτό και τους βλέπω.

 

Η αντιτρομοκρατική λοιπόν έχει φτάσει στο σημείο να μας επιβάλλει όρους που δεν μας επιβλήθηκαν ποτέ από την δικαστική εξουσία. Φυσικά κάποιο δικαστηριο, κάποια στιγμή θα κρίνει ότι δεν υπάρχει αυτός ο όρος και θα σε αθωώσει όπως έγινε στην περίπτωση του συντρόφου Κ.Σακκά αλλά κάποια στιγμή θα σε καταδικάσει όπως έγινε στην περίπτωση του συντρόφου Π.Γεωργιάδη ακόμα κι αν δεν σου έχει επιβληθεί αυτός ο όρος.

 

Για να περάσω λοιπόν στην προ ημερών σύλληψη μου και στο θέμα του βασανισμού με σκοπό τη λήψη του dna μου. Η σύλληψη έγινε από δέκα περίπου άντρες της αντιτρομοκρατικής που φορούσαν κουκούλες, οι οποίοι μας μετέφεραν εμένα και τη φίλη και συντρόφισσα Μαρία Οικονόμου στο τμήμα της Δημητσάνας. Εκεί από την πρώτη στιγμή ενημέρωσα για το πρόβλημα υγείας μου και τους μπάτσους του τμήματος και της αντιτρομοκρατικής. Μετά απο οχτώ ώρες περίπου στο τμήμα της Δημητσάνας μου ζητάνε να δώσω dna  και αποτυπώματα κάτι το οποίο αρνούμαι να κάνω. Τότε μου ανακοινώνεται από τους μπάτσους του τμήματος ότι έχουν εισαγγελική εντολή να μου το πάρουν με τη βία. Μετά από δέκα λεπτά περίπου ορμάνε στο γραφείο που με είχαν πέντε μπάτσοι, τρεις του τοπικού τμήματος και δύο της αντιτρομοκρατικής, οι οποίοι φορούσαν χειρουργικά γάντια και χειρουργικές μάσκες. Εγώ ήμουν καθισμένη σε ενα διθέσιο καναπέ κρατώντας σφιχτά κλειστό το στόμα μου. Τότε ορμάνε πάνω μου και με ακινητοποιούν κρατώντας μου τα χέρια και τα πόδια μου.

 

Ένας μπάτσος κρατούσε τα δύο πόδια μου κλειστά και ακινητοποιημένα και οι άλλοι δύο τα χέρια μου, ένας για κάθε χέρι. Ο τέταρτος πίεζε με όλη του τη δύναμη δεξιά και αριστερά τη γνάθο μου για να καταφέρει να ανοίξει το στόμα μου, ενώ ταυτόχρονα μου έκλεινε τη μύτη, προκαλώντας μου ασφυξία.

 

Με έπιανε από το λαιμό και με πίεζε ενώ δίνοντας μάχη για να μην ανοίξω το στόμα μου ξεριζώνοντας μαλλιά από το κεφάλι μου. Την πρώτη φορά σταμάτησαν γιατί καθώς δεν είχα σκοπό να ανοίξω το στόμα μου ούτε και όταν μου έκλειναν τη μύτη, έφτασα στο σημείο να είμαι ένα βήμα πριν να χάσω τις αισθήσεις μου. Εκεί φώναξε ένας “πίσω, πίσω, σταματάμε να ηρεμήσει” και απομακρύνθηκαν απότομα όλοι μαζί.

 

Μετά την πρώτη προσπάθεια πέρασε ένα τέταρτο και ήρθαν ξανά πιο αποφασισμένοι και περισσότεροι. Έξι τη δεύτερη φορά έγινε η ίδια δουλειά. Τη δεύτερη φορά σταμάτησαν γιατί ένας από αυτούς λίγο πριν κοντέψω για δεύτερη φορά να χάσω τις αισθήσεις μου φώναξε “δεν γίνεται έτσι, δεν γίνεται έτσι, πίσω, πίσω”.

 

Φυσικά δεν είναι η πρώτη φορά που γίνονται αυτά. Έχω αναφερθεί εκτενώς και στην πολιτική μου δήλωση στο δικαστήριο για τα βασανιστήρια και τις κακοποιήσεις που γίνονται μέσα στα αστυνομικά τμήματα και στα κρατητήρια.

 

Σ’αυτό που θέλω στο κείμενο αυτό είναι συν τοις άλλοις να απαντήσω σε όλους εκείνους που καλοπροαίρετα βέβαια αναρωτήθηκαν “γιατί πήγα εκδρομή, αφού ήξερα τι θα γινόταν?” ή στο ότι “ήταν αναμενόμενο ότι θα γίνει, δύο μέρες πριν το έκαναν και στον Π.Γεωργιάδη” και άλλα τέτοιου είδους ερωτήματα που μου έκαναν σύντροφοι.

 

Η καταστολή φυσικά είναι αναμενόμενη. Το ότι στην πολιτική ατζέντα της κυβέρνησης περιέχεται η ολοένα εντεινόμενη επίθεση στους πολιτικούς της αντιπάλους και αυτό είναι αναμενόμενο. Το αναμενόμενο δεν θα έπρεπε να είναι η καταστολή αυτή να επηρεάσει τόσο πολύ την καθημερινότητα μας ώστε να κινούμαστε βάση της τρομοκρατίας που μας επιβάλλει η “αντι”τρομοκρατική και οι πολιτικοί της προϊστάμενοι.

 

Η καταστολή από τη φύση της είναι επεκτατική και όπου δεν συναντάει αναχώματα “επιτίθεται”.

Αν φτάσουμε στο σημείο να πρέπει στη ζωή μας να παλέψουμε να μην εισβάλλει η καταστολή στην καθημερινότητα μας, φανταστείτε μετά πόσο θα πρέπει να παλέψουμε για να μην καταφέρει το όποιο κατασταλτικό μοντέλο της εκάστοτε κυβέρνησης να εισβάλλει στην απόφαση του καθενός και της καθεμιάς για πιο αγωνιστικές πρακτικές.

 

Και όχι δεν ήταν αναμενόμενο ότι θα με συλλάβουν. Γιατί κάθε φορά που φεύγω κρίνουν βάσει συνθηκών, πολιτικού σκηνικού ή συμφερόντων για το αν θα το κάνουν. Σίγουρα το ότι αποφάσισα να φύγω μια διήμερη εκδρομή δεν ήταν αγωνιστική πρακτικη. Ήταν μία απλή καθημερινή κίνηση. Θα ήταν όμως σίγουρα ήττα, όταν τους είδα στα κτελ, να πάρω την απόφαση να γυρίσω πίσω, μην τυχόν ακόμα μία φορά με συλλάβουν για υποτιθέμενη παραβίαση περιοριστικού όρου.

 

Από την άλλη η εξουσία για να καταστείλει τον εσωτερικό εχθρό εμπλουτίζει συνεχώς το νομικό της οπλοστάσιο και μιλάω φυσικά για την χρήση του dna και την εκμετάλλευση του ως βασικό στοιχείο το οποίο αρκεί για να καταδικαστούν σύντροφοι σε δεκάδες χρόνια φυλακή. Ήδη μέχρι τώρα έχουν καταδικαστεί με βάση το dna οι σύντροφοι  Σαραφούδης, Ναξάκης, Θεοφίλου, Ντάλιος και Χαρίσης. Ενώ αρκετοί σύντροφοι στο παρελθόν βρέθηκαν αντιμέτωποι με βαριές κατηγορίες με μοναδικό στοιχείο το dna. Άσχετα αν έχουν δωθεί αγώνες στα δικαστήρια μέσω επιστημόνων οι οποίοι προσπαθούν να εξηγήσουν πόσο αναξιόπιστο στοιχείο θεωρείται το dna ορισμένες φορές, πόσο εύκολα μεταφέρεται και πόσο με λάθος τρόπο μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τα χέρια της αντιτρομοκρατικής.

 

Ταυτόχρονα, η κατασκευή των φυλακών τύπου Γ’, η απομάκρυνση του συντρόφου Σταμπούλου σε φυλακή που του απαγορεύει να βρίσκεται μαζί με άλλους πολιτικούς κρατούμενους, τα “χαλασμένα” τηλέφωνα των φυλακών Διαβατών με σκοπό να μη μιλήσει ο σύντροφος Ν.Μαζιώτης, η εκδικητική μεταγωγή των 4 κρατουμένων που διαμαρτυρήθηκαν στο διευθυντή των φυλακών για την πολιτική απομόνωση του συντρόφου κλείνωντας τα τηλέφωνα της πτέρυγας, η -για πολλοστή φορά- εκδικητική στάση απέναντι στον Σ.Ξηρό σχετικά με την αίτηση αποφυλάκισης του, οι συλλήψεις των συντρόφων Κ.Σακκά και Π.Γεωργιάδη για την υποτιθέμενη παραβίαση περιοριστικών όρων, οι επερχόμενες μεταγωγές αγωνιστών στις φυλακές τύπου Γ’ είναι η απόδειξη πως στόχος της κυβέρνησης σε αυτή την προεκλογική περίοδο είναι όσοι δηλωμένα στέκονται ανάχωμα στα σχέδια της.

 

Ο παραπάνω σχεδιασμός του κράτους ο οποίος αποσκοπεί πρωτίστως στην εξουδετέρωση του εσωτερικού εχθρού, που δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο αλλά η φυσική συνέχεια της σκλήρυνσης του κατασταλτικού μοντέλου από την εποχή της οικονομικής κρίσης και μετά, πρέπει να αντιμετωπιστεί από το σύνολο του επαναστατικου χωρου με όξυνση του αγώνα και οργάνωση υποδομών.

 

Ιστορικά δεν υπήρξε ποτέ περιόδος που αυτοί που αγωνίζονται να μην βρίσκονται στο στόχαστρο της κρατικής κατασταλτικής επίθεσης. Ιδιαίτερα σε περιόδους συστημικής αστάθειας όπως αυτή που βιώνουμε στις μέρες μας είναι λογικό η ένταση αυτής της επίθεσης να αυξηθεί καθώς οτιδήποτε μη αφομοιώσιμο από το σύστημα μπορεί με τη δράση του να προκαλέσει ισχυρούς κραδασμούς στο εσωτερικό του. Και εκεί ακριβώς στοχεύει το κράτος με την καταστολή του. Είτε θα αφομοιωθείς και θα είσαι ακίνδυνος είτε αν συνεχίσεις την δράση σου θα βρεθείς αντιμέτωπος με την αναβαθμισμένη καταστολή. Συγκεκριμένα στον Ελλαδικό χώρο με μία άνευ προηγουμένου οικονομική αφαίμαξη των προλετάριων με νέα οικονομικά μέτρα να έρχονται και με μία κυβέρνηση που στον τομέα της ασφάλειας έχει υιοθετήσει ακροδεξιά ατζέντα είναι σίγουρο πως το παραπάνω διλημμα θα τίθεται όλο και πιο έντονα.

 

Για να μην γίνουμε λοιπόν μια ακίνδυνη “συνιστώσα” πρέπει να πιστέψουμε στις δυνάμεις μας και το κυριότερο να οργανώσουμε ένα επαναστατικό κίνημα πολύμορφο και πολυτασικό . Ένα κίνημα που θα μάθει να επιτίθεται αλλά και να “χτίζει”. Ένα κίνημα που θα δώσει πρώτα από όλα σε εμάς τη δύναμη να οξύνουμε τον αντικαθεστωτικό αγώνα, αλλα και στα κοινωνικά σύνολα που απευθυνόμαστε την ελπίδα πως αξίζει να κάνουν το βήμα παραπάνω και να αγωνιστούν για την προοπτική της κοινωνικής επανάστασης. Ένα κίνημα ανάχωμα στον όλο και εντονότερο εκφασισμό της κοινωνίας.

 

Και για να γίνουν όλα τα παραπάνω, καθώς για τίποτα δεν υπάρχει μαγική συνταγή, χρειάζονται μικρά σταθερά βήματα σε όλους τους τομείς. Χρειάζεται να αποβάλλουμε από πάνω μας το ρόλο του μονίμως ηττημένου, του θύματος της κρατικής καταστολής και να ορίσουμε τις ζωές και την αγωνιστική μας δράση όχι αποδεχόμενοι την κρατική τρομοκρατία αλλά με βασική προοπτική την κοινωνική απελευθέρωση.

 

Κλείνοντας θέλω να αναφέρω ότι δεν θεωρώ καθόλου τυχαίο ότι με συνέλλαβαν για ακόμα μία φορά περίπου είκοσι μέρες πριν τελειώσει το δικαστήριο στο οποίο δικάζομαι μαζί με άλλους συντρόφους εδώ και δύο χρόνια.

Όπως επίσης δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι στα δικαστήρια της Τρίπολης στήθηκε από την αντιτρομοκρατική ένα τέτοιο σκηνικό  “τρόμου” καθώς υπήρχαν είκοσι κουκουλοφόροι γύρω μου, οι δέκα από αυτούς πάνοπλοι. Εικόνες που σε ένα επαρχιακό δικαστήριο προκαλούν περίεργες εντυπώσεις. Είναι πραγματικά υπερβολικό αν σκεφτεί κανείς ότι όλη αυτή η επιχείρηση στήθηκε για μία υποτιθέμενη παραβίαση περιοριστικού όρου. Τόσο υπερβολική που ακόμα κι αν υπήρχε παραβίαση όρου θα προξενούσε φοβερή εντύπωση το γεγονός ότι ήμουν δεμένη πισθάγκωνα με χειροπέδες, περικυκλωμένη από ένα “στρατό” με παρατεταμένα όπλα, απαγορεύοντας στο κοινό να παρακολουθήσει τη δίκη. Ας ηρεμήσουν. Ένας από τους στόχους τους είναι να πάω κρατούμενη στην απόφαση του δικαστηρίου μου που τελειώνει σε λίγες μέρες. Σε ένα δικαστήριο που ο εισαγγελέας πρότεινε να καταδικαστώ με ποινικά βαρύτατες κατηγορίες βάση του dna μου που βρέθηκε πάνω σε ένα όπλο. Το παράδοξο όμως δεν είναι ότι θέλουν το dna μου και ότι δόθηκε μάχη για να μου το πάρουν. Το παράδοξο είναι ότι έχουν σκοπό να με καταδικάσουν εξαιτίας του dna μου που έχει βρεθεί πάνω σε όπλο, χωρίς να μου το έχουν πάρει ποτέ.

 

 Από μεριάς μου δεν συνεργάζομαι. Ξέρω ότι αν ξαναθελήσουν μπορούν με χειρότερους όρους να μου το πάρουν. Άλλωστε μου το είπαν ξεκάθαρα: “Γυναίκα είσαι, μπορούμε να σου κάνουμε χειρότερα πράγματα. Μην μας αναγκάσεις, δώσε το dna σου” . Όπως επίσης μου είπαν ότι θα μπορούσαν να μου έχουν ρίξει και μπουνιές. Εδώ είμαι. Ας έρθουν.

 

ΚΑΜΙΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ.

 

ΑΓΩΝΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

 

                                                                                 Στέλλα Αντωνίου

                                                                                      30/10/2014

Πρώτες συναντήσεις μαθημάτων.

bookstep

 

Πρώτες συναντήσεις μαθημάτων αυτομόρφωσης:

Ισπανικά: Σάββατο, 13.00

Φωτογραφία: Κυριακή, 12.00

Σεμινάρια Ψηφιακού Μοντάζ:  Κυριακή, 13.30

Κιθάρα: Κυριακή, 18.00

Θεωρία της Μουσικής: Δευτέρα, 20.00

Νοηματική γλώσσα: Τρίτη, 17.00