espivblogs.net

Στις 28 Φεβρουαρίου 2023, 57 άνθρωποι της τάξης μας, εργαζόμενοι και φοιτητές, χάνουν άδικα την ζωή τους στις ράγες του σιδηροδρομικού δικτύου, μετά την σύγκρουση αμαξοστοιχιών στα Τέμπη. Πολλοί ακόμα τραυματίζονται ενώ μέχρι σήμερα ένας επιβάτης του σαπιοτραίνου της μνημονιακής εξυγίανσης παραμένει σε κώμα.

Δύο χρόνια μετά, στις 28 Φλεβάρη 2025, πραγματοποιείται η πιο ιστορική, η πιο μεγαλειώδης απεργιακή συγκέντρωση στην σύγχρονη ιστορία της χώρας. Η Ύβρις της πολιτικής εξουσίας προς τους συγγενείς των νεκρών γίνεται Νέμεσις: ολόκληρη η παραγωγή μπλοκάρει από εκατομμύρια απεργών, τα κέντρα των πόλεων βουλιάζουν. Στην Αθήνα ένας λαϊκός χείμαρρος σχηματίζει μια γραμμή οργής από την Πατησίων ως το Σύνταγμα και από το Σύνταγμα ως την Συγγρού και το Κουκάκι. Πολλές χιλιάδες διαδηλωτών μάχονται στην πρώτη γραμμή των οδοφραγμάτων σε πολύωρες μαζικές συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής, ανασυντάσσονται και επιστρέφουν στο Σύνταγμα ξανά και ξανά.

Δεκάδες τραυματίζονται, πολλές δεκάδες συλλαμβάνονται, εκατοντάδες προσάγονται από τους ένστολους προστάτες του κράτους και των αφεντικών. Η καταστολή δεν τρομάζει κανέναν. Μια υψωμένη γροθιά, μια βροχή από πέτρες, μια δυνατή κραυγή, ένα βλέμμα δακρυσμένο για τους νεκρούς μας και τους ανθρώπους τους, είναι το αποτύπωμα της μέρας.

Οι υπαίτιοι για το προδιαγεγραμμένο έγκλημα των Τεμπών δεν ήταν ένας «σταθμάρχης» και μια αλληλουχία «εγκληματικών αμελειών» όπως αρχικά διακήρυξε η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ψάχνοντας να αποδώσει την ευθύνη σε αποδιοπομπαίους τράγους. Η συγκέντρωση της 28ης Φλεβάρη αποτέλειωσε αυτά τα αφηγήματα, έκλεισε για πάντα την συζήτηση αυτή, βούλωσε οριστικά τα κυβερνητικά χείλη. Ήρθε η ώρα, η οργή μας να κλείσει και τα υπόλοιπα!

Υπεύθυνες για το έγκλημα των Τεμπών είναι όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις έως και σήμερα που οδήγησαν με τις πολιτικές της στάθμισης του μικρότερου δυνατού κόστους για τα κρατικά ταμεία έναντι της ανθρώπινης ζωής και ασφάλειας στην εγκληματική διάλυση των δομών του σιδηροδρομικού δικτύου και εν τέλει στο ξεπούλημα του, ιδιωτικοποιώντας τις σιδηροδρομικές μεταφορές ευθυγραμμιζόμενοι με τις επιταγές της Ε.Ε. και των θεσμών της διεθνούς επιτροπείας.

Υπεύθυνες είναι όλες οι κυβερνήσεις και οι αρμόδιοι υπουργοί που δεν εφάρμοσαν την σύμβαση 717 η οποία σύμφωνα ακόμα και από τα πορίσματα των δικών τους οργανισμών αν είχε εφαρμοστεί, δεν θα συνέβαινε ποτέ το έγκλημα των Τεμπών.

Υπεύθυνη είναι η εταιρεία κολοσσός της Hellenic Train που αφότου αγόρασε για ψίχουλα τις σιδηροδρομικές μεταφορές, αυγάτιζε ανενόχλητη τα κέρδη της, μη δίνοντας μία για την ασφάλεια των επιβατών της.

Υπεύθυνοι είναι αυτοί που μπάζωσαν τον τόπο του εγκλήματος και πέταξαν τα σώματα των ανθρώπων μας για να εξαφανιστούν τα στοιχεία που καταδεικνύουν ότι ορισμένοι από αυτούς έχασαν της ζωή τους όχι εξαιτίας της σύγκρουσης, αλλά εξαιτίας της έκρηξης που ακολούθησε λόγω εύφλεκτων υλικών που μετέφερε παράνομα η εμπορική αμαξοστοιχία και πιθανόν δεν θα μάθουμε ποτέ για ποιου μεγαλοκαρχαρία λαθρέμπορου τα συμφέροντα την έχασαν.

Ένα είναι σίγουρο. Το να περιμένουμε, οι ίδιοι οι υπαίτιοι να αποδώσουν δικαιοσύνη για το δικό τους έγκλημα οδηγεί σε μια τρανταχτή αντίφαση. Στην ίδια αντίφαση κέρδους – ανθρώπινης ζωής που είναι εγγενής στο ίδιο το dna του εκμεταλλευτικού συστήματος που κυριαρχεί και η οποία μπορεί να αναιρεθεί μόνο με την επαναστατική ανατροπή του και όχι αναμένοντας τα πορίσματα της σάπιας, ταξικής του «δικαιοσύνης». Σε αυτή την αντίφαση, οδηγούν και όσοι εκμεταλλευόμενοι το αίμα των Τεμπών, αξιώνουν εκλογικά μια εναλλαγή προσώπων στις καρέκλες της αστικής εξουσίας: προσώπων των οποίων οι πολιτικές, έβαλαν εξίσου την σφραγίδα τους στο έγκλημα των Τεμπών.

Η οργή για το έγκλημα των Τεμπών να γίνει οργή προς το σύνολο των υπευθύνων, προς το σύνολο του οικονομικού και πολιτικού συστήματος, να γίνει οργή ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Αν καταφέρουμε η δύναμη της οργής μας γίνει δύναμη ανατροπής, τότε οι ζωές μας θα αποκτήσουν αξία, σε μια άλλη κοινωνία που εμείς μπορούμε και πρέπει να οικοδομήσουμε. Αν αντίθετα η οργή μας γίνει καύσιμο εναλλαγής προσώπων στην διεύθυνση ενός συστήματος που θα μείνει στο απυρόβλητο, τότε οι ζωές μας θα συνεχίσουν καθημερινά να απαξιώνονται και να χάνονται είτε στις ράγες των τραίνων, είτε στα εργασιακά κάτεργα, είτε στις θάλασσες και τα σύνορα, είτε στους δρόμους και τα Α.Τ.

Μένουμε στους δρόμους. ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΡΑ

Οργάνωση και αγώνας σε κάθε σχολή, σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε γειτονιά

Μόνη λύση η Κοινωνική Επανάσταση

ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΣΤΕΚΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗΣ

Μηνιαίο πρόγραμμα Μαρτίου στο υπόγειο της Λ. Αλεξάνδρας με καφενεία, μπαρ, προβολές και ανοιχτά jam.

-6/3 20:00
Post Hardcore/Emo Καφενείο
Κείμενο ομάδας Post-Hardcore/Emo καφενείων

-7/3 21:00
Hip Hop Bar

-14/3 20:00
Προβολή “Building A Broken Mousetrap” (Jem Cohen, 2006)

-23/3 19:00
Ανοιχτό Jam – Φέρτε τα όργανα σας!

-28/3 20:00
Προβολή ”Leningrad Cowboys Go America” (Aki Kaurismaki, 1989)

Κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ‘80, προερχόμενο από τη hardcore punk και DIY σκηνή των ΗΠΑ, ξεπήδησε ένα καινούριο μουσικό ιδίωμα οργισμένο, συναισθηματικό, ενίοτε πειραματικό και θορυβώδες. Έχοντας σαν αφετηρία την αντίδραση στην ματσίλα που χαρακτήριζε εκείνη την εποχή τη σκηνή, πρόταξε την συναισθηματική έκφραση, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά. Ο λόγος για το post-hardcore, το οποίο αποτέλεσε καμπή για την underground μουσική σκηνή της εποχής, καθώς πέραν από την εξέλιξη του είδους μουσικά, έδειξε πως μπορεί να υπάρξει χώρος για συναισθήματα πέραν της οργής και του μίσους. Αποτέλεσε ένα πρώτο βήμα στο να γίνει πιο προσβάσιμη αυτή η μουσική σε άτομα που αποκλείονταν λόγω των μάτσο συμπεριφορών και αντιμετώπισε την εύθραυστη αρρενωπότητα που χαρακτήριζε το hardcore της εποχής. 

 

Ως εκκίνησή του το post-hardcore είχε το emocore και το emo, όμως γρήγορα μπλέχτηκε με άλλα είδη και αναπλάθηκε, επαναπροσδιορίστηκε, εξελίχθηκε και δημιούργησε διάφορα παρακλάδια όπως το screamo, το emoviolence, το sasscore κτλ. Μαζί με όλα αυτά εξαπλώθηκε σε πολλές χώρες σε όλο τον κόσμο, πάντα υπό το πρίσμα της DIY κουλτούρας και ηθικής του εκάστοτε τόπου. Συναυλίες σε καταλήψεις, κοινωνικά κέντρα, γκαράζ, αυλές σπιτιών και υπόγεια, κυκλοφορίες σε αυτοοργανώμενα distro και label και μια γενικότερη τάση και ανάγκη αμφισβήτησης, η οποία αντικατοπτρίζεται και στη γενικότερη στάση των μπαντών σε επίπεδο στίχων και θεματολογίας.

 

Τόσα χρόνια μετά, και αυτές οι μουσικές είναι ακόμα παρούσες σε underground και diy κύκλους, με διακυμάνσεις ανά τα χρόνια και τους τόπους. Τον τελευταίο καιρό ειδικά παρατηρείται μία άνθηση με όλο και περισσότερες screamo/emo/post-hardcore μπάντες να δημιουργούνται παγκοσμίως.

 

Η σειρά αυτή των καφενείων είναι μια προσπάθεια να συλλογικοποιήσουμε αυτή την ανάγκη να ακούμε και να παίζουμε τέτοια μουσική. Πέραν της προτίμησής μας στο είδος, θεωρούμε πως έχει νόημα να του αφιερώσουμε αυτή τη σειρά καφενείων, ως ένα είδος που φέρει πολιτικά προτάγματα από τις αρχές του. 

Μακριά από όρους θεαματικότητας, ανταγωνισμού και απομόνωσης, να φτιάξουμε ένα σημείο συνάντησης όπου μπορούμε να κουβεντιάζουμε για αυτά που ακούμε στο δωμάτιο μας, στο δρόμο, στα λεωφορεία.

Mέσα από αυτά τα μαζέματα η φλόγα της αμφισβήτησης που γέννησε αυτές τις μουσικές να δυναμώσει και να αποτελέσει το εφαλτήριο για τις επόμενες αυτοοργανώμενες μπάντες/χώρους/σκηνές.

When we move, it’s a movement. 

                                                                                                Αυτοοργανωμένη μουσική ομάδα StuΔio

Την προηγούμενη Παρασκευή ημέρα απεργίας και ημέρα που συμπληρώθηκαν δύο χρόνια από το δυστύχημα των Τεμπών μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι εκατοντάδες χιλιάδων ανθρώπων κατέβηκαν στον δρόμο· δήλωση που μόνο οι εκτιμητές της ΕΛΑΣ διαφωνούν. Μετά από τόσες και τόσες κρατικές δολοφονίες και τραγωδίες η εργατική τάξη και κοινωνία αποφάσισε να πάψει να ξεχνά και να

θυμηθεί τι σημαίνει συλλογική μνήμη. Η οργή η οποία υπήρχε στην πλατεία συντάγματος, αν θέλουμε να ξεπεράσουμε τις προβοκατολογίες που ακούστηκαν αυτή την εβδομάδα, και η οποία στόχευε στους

μπράβους της εξουσίας με τα μπλε “καταστάλθηκε” με την ανάλογη βία. Συλλήψεις πραγματοποιήθηκαν στον σωρό και αδιακρίτως. Από απλούς περαστικούς μέχρι μέλη του Ρουβίκωνα που σήκωσαν πανό για τα Τέμπη στα γραφεία της Hellenic Train και οι οποίοι βρίσκονταν συλληφθέντες μέχρι και την Τρίτη, η καταστολή χτύπησε παντού.

Από την πλευρά του το κράτος φυσικά κάνει ότι μπορεί για να μη σταματήσει τη συγκάλυψη με παρουσίαση πλαστού υλικού, αμφίβολα πορίσματα, μπράβους που όταν κανείς λέει την αλήθεια on camera ένα νεύμα τους αρκεί για να τον σταματήσει αλλά και απειλές άμεσες και έμμεσες στους συγγενείς των νεκρών σε μια προσπάθεια να τη βγάλει για μια ακόμη φορά καθαρή. Έφτασαν μάλιστα στο σημείο να χαρακτηρίζουν βάσιμες θεωρίες και κατηγορίες ως ψεκασμένες με την ελπίδα να απομονώσουν όσους και όσες έχουν το θάρρος να τις υπερασπίζονται δημόσια. Από που να ξεκινήσουμε; Από τον Άδωνη ο οποίος χτυπιέται και ωρύεται ότι η κυβέρνηση δεν κρύβει τίποτα ή από τον Βορίδη ο οποίος μας είπε λίγο πολύ ότι πολύ φασαρία κάνουμε για τα Τέμπη. Ευτυχώς όμως όλα αυτά φαίνεται να αποτυγχάνουν σε μεγάλο βαθμό. Εξαίρεση βέβαια αποτελούν οι φανατισμένοι ψηφοφόροι και ηλίθιοι που μπαίνουν και στη φωτιά για να αποδείξουν πόσο πιστεύουν στο σημερινό κράτος δικαίου (!) που έφτασαν στο σημείου να δημοσιεύσουν αφίσα ενάντια στα καλέσματα της επερχόμενης απεργίας.

Τα ΜΜΕ από την πλευρά τους κάνουν και αυτά ό,τι μπορούν για να διασφαλίσουν ότι η εικόνα της κυβέρνησης δε θα χαλάσει πολύ. Πιο πρόσφατο και χαρακτηριστικό είναι το θάψιμο της έκτασης των συγκεντρώσεων στις 26/01/2025. Δημοσιογράφος είναι και αυτός εξάλλου που κατάφερε να βρει βίντεο υπέρ των λεγομένων της κυβέρνησης από κάμερες ασφαλείας πριν ακόμη το βρουν οι αρμόδιοι.

Τα Τέμπη και ο αγώνας που ακολούθησε από τους συγγενείς των νεκρών ήταν η χαριστική βολή απέναντι στο κράτος για να χαθεί κάθε ψήγμα εμπιστοσύνης που μπορεί να είχε ο μέσος πολίτης. Ακόμη και όσοι και όσες είναι φανατικοί δεξιοί δε μπορούν να απαντήσουν πλέον με καμία σιγουριά ότι η κυβέρνηση δεν κρύβει τίποτα και δεν έχει βάλει πουθενά το χεράκι της. Ακόμα και για τον πρόσφατο θάνατο του Β. Καλογήρου ο κόσμος είναι αποπροσανατολισμένος. Είναι ξεκάθαρο πως κανείς δε μπορεί να πιστέψει και να αποκλείσει τίποτα διότι πολύ απλά δεν πιστεύει τίποτα από όσα ακούει από τα στόματα των υπεύθυνων και όποιο τελικό πόρισμα και να ανακοινωθεί η αμφιβολία δεν πρόκειται να σβήσει. Τα Τέμπη αποτέλεσαν τη χαριστική βολή για να κλονιστεί συθέμελα από τη βάση της κοινωνίας και προς τα πάνω κάθε εμπιστοσύνη στους θεσμούς. Μια εμπιστοσύνη που δε φαίνεται να επιστρέφει σύντομα.

Στην προσπάθεια σίγασης του ζητήματος αλλά και καπηλείας του ακούμε για μία ακόμη φορά επιχειρήματα γύρω από την αποπολιτικοποίηση και πολιτικοποίησή του. Από τη μία η κυβέρνηση θέλει να το σβήσει από τις σελίδες τις ιστορίας ενώ τα κόμματα της αντιπολίτευσης προσπαθούν να ανεβάσουν τις μονάδες τους στις επόμενες εκλογές. Δε θα ασχοληθούμε με το πόσο εμετικό είναι αυτό που μόλις αναφέρθηκε διότι αντιλαμβανόμαστε πως έτσι λειτουργεί το σύστημα και δε θέλουμε να μακρηγορήσουμε επ’ αυτού. Πρέπει να αναφέρουμε όμως ότι στην πραγματικότητα το πρόβλημα δεν είναι με αυτή την κυβέρνηση και αν αλλάξει θα είμαστε μια χαρά. Όποιος και αν ήταν διαχειριστής της εξουσίας η κατάσταση θα ήταν πάνω κάτω η ίδια και αυτό διότι αυτοί που κάνουν κουμάντο είναι οι κεφαλαιοκράτες. Τα δικά τους συμφέρονται εξασφαλίζουν οι κυβερνώντες. Δεν είναι τυχαίο πως στην υπόθεση των Τεμπών βασικοί εμπλεκόμενοι είναι ιδιωτικές εταιρίες, ενώ όταν η συζήτηση γυρίζει στο ξυλόλιο, το οποίο βρέθηκε στο σημείο, καμία σαφής απάντηση δε δίνεται ούτε

για τις συνέπειες αυτού αλλά ούτε και για το ποια ακριβώς είναι η χρήση του στη βιομηχανία των καυσίμων. Η Hellenic Train μάλιστα έφτασε στο σημείο να αναφέρει στο πόρισμα που κατέθεσε πως όχι απλώς δεν υπήρχαν εύφλεκτα υλικά στην εμπορική αμαξοστοιχία αλλά ότι η έκρηξη ήταν απλώς ένα τυχαίο γεγονός. Ακόμη και όταν ένας απλός Youtuber τόλμησε να υπονοήσει, άθελα του ή μη, κάτι για γνωστό δημοσιογράφο, υπέρμαχο των θέσεων του κυβερνόντος κόμματος, μπράβοι χτύπησαν την πόρτα συγγενών του ή το γεγονός πως μπράβοι επιχειρηματία έχουν απειλήσει επί σκηνής κωμικό για ένα του αστείο.

Για εμάς το ζήτημα των Τεμπών έχει πολιτικές προεκτάσεις, όχι από αυτές που μαζεύουν ψήφους, αλλά από εκείνες που μας υπενθυμίζουν πως για την εξουσία οι ζωές μας δεν έχουν καμία αξία. Πρώτη η εργατική τάξη οφείλει να δώσουμε τις απαντήσεις που αρμόζουν με την παρουσία στο δρόμο και τη διεκδίκηση καλύτερων όρων ζωής. Οφείλουμε να δώσουμε τις απαντήσεις που αρμόζουν ενάντια στην υποτίμηση των ζωών μας, την εξαθλίωσή μας και τον θάνατο μας σε μια χώρα που το μόνο που έχει σημασία είναι τα μεγαλύτερα κέρδη των κεφαλαιοκρατών. Οφείλουμε να παλέψουμε για τις ζωές μας σε μια χώρα που ζούμε από τύχη.

ΜΑΣ ΘΕΛΟΥΝ ΜΕ ΚΕΡΑΚΙΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΕΝΑ ΚΡΑΤΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟ,

ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΘΑ ΔΟΘΟΥΝ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ

ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ

ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΗΣ 28/2/25

ΠΟΡΕΙΑ ΤΕΤΑΡΤΗ 5 ΜΑΡΤΙΟΥ ΣΤΙΣ 18:30 ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΗΠΕΙΡΟΥ