https://athens.indymedia.org/post/1634519/
09/03/2025 7:30 μμ.
Μετά από από 15 χρόνια Ο ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΛΑΜΠΡΟΣ ΦΟΥΝΤΑΣ ΖΕΙ: Σε όλα τα κοινωνικοαπελευθερωτικά-επαναστατικά κινήματα, οι αγωνιστές και οι αγωνίστριες που χάνουν τη ζωή τους μαχόμενοι για μια ελεύθερη κοινωνία, γίνονται σημείο πολιτικής αναφοράς όχι μόνο για όσους έζησαν και αγωνίστηκαν μαζί τους, αλλά –κυρίως– για τους επόμενους, για τις νέες γενιές αγωνιστών και αγωνιστριών. Για να παραμείνει όμως ένας αγωνιστής ζωντανός μέσα στην πάροδο του χρόνου, την ευθύνη την έχουν οι σύγχρονοί του. Να τον έχουν τιμήσει όπως του αρμόζει, να τον κρατούν μαζί τους στον αγώνα, να αναφέρονται σε αυτόν. Αυτό το καταφέρνουν τιμώντας τον αγώνα που ο ίδιος έδωσε, τον πολιτικό αγώνα για τον οποίο έχασε τη ζωή του, τα πολιτικά νοήματα, τους πολιτικούς-κοινωνικούς στόχους του και την ιστορική διαχρονικότητα αυτών. […]
Μετά από από 15 χρόνια
Ο ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΛΑΜΠΡΟΣ ΦΟΥΝΤΑΣ ΖΕΙ
Σε όλα τα κοινωνικοαπελευθερωτικά-επαναστατικά κινήματα, οι αγωνιστές και οι αγωνίστριες που χάνουν τη ζωή τους μαχόμενοι για μια ελεύθερη κοινωνία, γίνονται σημείο πολιτικής αναφοράς όχι μόνο για όσους έζησαν και αγωνίστηκαν μαζί τους, αλλά –κυρίως– για τους επόμενους, για τις νέες γενιές αγωνιστών και αγωνιστριών. Για να παραμείνει όμως ένας αγωνιστής ζωντανός μέσα στην πάροδο του χρόνου, την ευθύνη την έχουν οι σύγχρονοί του. Να τον έχουν τιμήσει όπως του αρμόζει, να τον κρατούν μαζί τους στον αγώνα, να αναφέρονται σε αυτόν. Αυτό το καταφέρνουν τιμώντας τον αγώνα που ο ίδιος έδωσε, τον πολιτικό αγώνα για τον οποίο έχασε τη ζωή του, τα πολιτικά νοήματα, τους πολιτικούς-κοινωνικούς στόχους του και την ιστορική διαχρονικότητα αυτών.
Το 2010 ήταν μια χρονιά πολιτικό ορόσημο για όλη την κοινωνία και για όσους/όσες αγωνίζονται. Ήταν η χρονιά που η χώρα βυθίστηκε σε μια άνευ προηγουμένου –στην σύγχρονη ιστορία της– κρίση. Μια κρίση που ξεκίνησε ως κρίση χρηματοπιστωτική, την οποία πυροδότησε η κατάρρευση των ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων μειωμένης εξασφάλισης στις ΗΠΑ το 2007, επεκτάθηκε σε παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση και έπληξε βάναυσα την χώρα ως κρίση χρηματοπιστωτική και κρίση χρέους. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ υπό την αιγίδα του Γ. Παπανδρέου, από τα τέλη του 2009 ετοιμαζόταν να παραδώσει τη χώρα στην μακροχρόνια εποπτεία υπερεθνικών οικονομικών και πολιτικών θεσμών (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα), ώστε να αποφύγει την παραδοχή ότι η χρεοκοπημένη Ελλάδα δεν είχε χρεοκοπήσει και έτσι να σώσει το εγχώριο τραπεζικό σύστημα και κατ’ επέκταση το ευρωπαϊκό. Το τίμημα γι’ αυτό θα ήταν μια σειρά από συμβάσεις δανεισμού με τους πιο ειδεχθείς όρους για την κοινωνική βάση. Γιατί αυτή θα σήκωνε όλο το βάρος για την αναστήλωση του οικονομικού καθεστώτος και την επιβίωση του πολιτικού συστήματος, το οποίο είχε περάσει στην πλήρη κοινωνική απονομιμοποίηση.
Όλα τα παραπάνω διαφαίνονταν ήδη από το φθινόπωρο του 2007. Άρχισαν να αποκρυσταλλώνονται το 2008 και το 2009 ήταν εμφανώς αναπότρεπτα. Έμενε στα κινήματα να δουν εγκαίρως την καταιγίδα που ερχόταν όχι για να προφυλαχθούν, αλλά για να είναι έτοιμα για τις ευκαιρίες αγώνα που θα δημιουργούσε η κρίση. Τα προηγούμενα χρόνια, τα χρόνια της “ανάπτυξης και της ευημερίας” το κεφάλαιο και το κράτος εφάρμοζε οικονομικές πολιτικές που στήριζαν την κεφαλαιακή επέκταση στο χρέος.
Ήταν δεδομένο ότι για την Ελλάδα η φούσκα του χρέους θα έσκαγε οδηγώντας σε μια μεγάλη δημοσιονομική κρίση, όπως είχαμε καταγράψει ως Επαναστατικός Αγώνας το 2005 σε προκηρύξεις με τις οποίες η οργάνωση αναλάμβανε την ευθύνη για τις επιθέσεις στο υπουργείο Απασχόλησης και υπουργείο Οικονομικών.
Όταν το 2007 φάνηκε πως ερχόταν αυτή η ώρα, η οργάνωση Επαναστατικός Αγώνας αφοσιώθηκε πολιτικά και επιχειρησιακά στην προετοιμασία της δράσης μέσα στην επερχόμενη κρίση. Μέσα από μια σειρά ενεργειών και προκηρύξεων το 2008 και 2009 ο Επαναστατικός Αγώνας επικέντρωνε στην αξιοποίηση της όποιας συστημικής αστάθειας και την πολιτική ανάδειξη των ευκαιριών αγώνα με αναλύσεις, με προτάσεις οργάνωσης για το επαναστατικό κίνημα και την κοινωνία, με προτάγματα για ριζική διέξοδο από την τότε κρίση και από την κάθε κρίση.
Ο σύντροφος Λάμπρος Φούντας έζησε και έδρασε μέσα σε αυτό το πολιτικό πλαίσιο. Αυτό το πολιτικό πλαίσιο δεν μπορεί να αφαιρεθεί. Γιατί τότε ο ίδιος θα μείνει πολιτικά κενός. Ο σύντροφος Λάμπρος Φούντας, μέλος του Επαναστατικού Αγώνα, δολοφονήθηκε από σφαίρα μπάτσου στις 10 Μαρτίου του 2010 στη Δάφνη κατά την προσπάθεια απαλλοτρίωσης αυτοκινήτου για την οργάνωση μιας ενέργειας εν όψει της επιβολής του πρώτου “μνημονίου”, της πρώτης μνημονιακής σύμβασης που επέβαλε η τρόικα και αποδέχτηκε η κυβέρνηση Παπανδρέου και σύσσωμη η πολιτική και οικονομική εξουσία τον Μάη του ίδιου χρόνου. Μιας ενέργειας που θα ακολουθούσε αυτές που είχαν προηγηθεί μέσα στην ίδια πολιτική κατεύθυνση, εντείνοντας τον αγώνα ενάντια σε ένα πολιτικό και οικονομικό σύστημα εξουσίας που βυθιζόταν στην κρίση και είχε αρχίσει να παραπέει.
Ο Λάμπρος Φούντας στέκεται ως σήμερα και θα στέκεται για πάντα πάνω από το υπερεθνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα Citibank, έναν από τους πρωτεργάτες της οικονομικής αφαίμαξης των λαών. Στέκεται πάνω από την Eurobank και τις εγχώριες συστημικές τράπεζες. Στέκεται και θα στέκεται ζωντανός πάνω από το χρηματιστήριο, τον ναό της κοινωνικής ληστείας, τον ναό της αρπαγής και της κοινωνικής λεηλασίας. Στέκεται και θα στέκεται για πάντα πάνω από όλους τους κομβικής σημασίας οικονομικούς και πολιτικούς θεσμούς, ενάντια στους οποίους έδρασε ο Επαναστατικός Αγώνας. Στέκεται ζωντανός πάνω από την Τράπεζα της Ελλάδας, το παράρτημα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και το γραφείο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου που χτύπησε ο Επαναστατικός Αγώνας τέσσερα χρόνια μετά τον θάνατό του, συνεχίζοντας έτσι την κοινή πορεία πολιτικού αγώνα ενάντια στην επιβολή των συμβάσεων δανεισμού. Ο θεσμός αυτός ήταν και παραμένει κεντρικός πυλώνας του καθεστώτος εποπτείας της χώρας, τότε ως ένας της τρόικας, σήμερα εποπτεύοντας την οικονομική πολιτική των κυβερνήσεων. Η ενέργεια αυτή αφιερώθηκε στον σύντροφο και αναλήφθηκε με το δικό του όνομα. Ο σύντροφος Λάμπρος Φούντας στέκεται ζωντανός πάνω από όλη την κοινωνία στην οποία αναφέρεται και πάνω από κάθε αγωνιστή και αγωνίστρια.
Ο Λάμπρος Φούντας είναι ζωντανός, όπως ζωντανό είναι το πολιτικό περιεχόμενο και τα μηνύματα της δράσης του. Ο χρόνος είναι παγωμένος και ο ίδιος είναι παντού. Γυρίζει το σήμερα στο 2010 και φέρνει το 2010 με όλες τις σημασίες του στο σήμερα. Μέσα σε αυτά τα 15 χρόνια τί άλλαξε; Η πολύτιμη ευκαιρία αγώνα που το ίδιο το σύστημα μας παραχώρησε με την βαθιά κρίση του, δεν αξιοποιήθηκε. Ο Λάμπρος Φούντας και ο Επαναστατικός Αγώνας έδειχνε την κατεύθυνση. Από τη διαμαρτυρία, από την εξέγερση στην κοινωνική επανάσταση. Από την εξέγερση, στην συγκρότηση ενός επαναστατικού κινήματος με στόχους και προοπτική για μια νέα κοινωνική οργάνωση. Από την εξέγερση, σε ένα συλλογικό σχέδιο για το ξεπέρασμα του κράτους και του κεφαλαίου.
Τα “μνημόνια” επιβλήθηκαν και αντί για αιτία ανατροπής, έγιναν οδοστρωτήρας που έφερε το πολιτικό σύστημα στη σημερινή απολυταρχική του μορφή. Γιατί όταν δεν κερδίζουμε εμείς το πολιτικό έδαφος που αφήνει ελεύθερο μια βαθιά συστημική κρίση, όταν δεν κερδίζουμε ως απελευθερωτικά κινήματα και ως κοινωνία το έδαφος που ανοίγει η απονομιμοποίηση του συτήματος εξουσίας, τότε αυτό θα καταλαμβάνεται από το κράτος, το οποίο, όλο και πιο εξαγριωμένο θα επιβάλλει μια όλο και πιο ανελέητη εξουσία, μια όλο και πιο ωμή καταπίεση.
Όλη η κοινωνία, τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα, έζησαν και ζουν τα αποτελέσματα των όσων ευκαιριών χάθηκαν τη διετία 2010-2012 και των πολιτικών κατευθύνσεων που πήραν τα κινήματα τα χρόνια που ακολούθησαν. Και ο πολιτικός αυτός χώρος που προτάσσει μια άλλη κοινωνία, μια κοινωνία ελευθερίας, ισότητας και κοινωνικής αλληλεγγύης, έχει τις μεγαλύτερες ευθύνες σε αυτή την περίοδο. Γιατί καμία γενικευμένη κοινωνική εξέγερση και –κυρίως– καμία κοινωνική επανάσταση, καμία ριζική κοινωνική αλλαγή δεν επιτυγχάνεται ποτέ στην ιστορία χωρίς την ενεργή παρουσία ενός επαναστατικού κινήματος.
Μέσα σε αυτά τα δεκαπέντε χρόνια όλες οι κυβερνήσεις εφάρμοσαν και εφαρμόζουν την ίδια πολιτική για την διαχείριση –και όχι την αντιμετώπιση– της κρίσης που ξέσπασε το 2010. Ακολουθούν την ίδια πολιτική δημιουργίας πλεονασμάτων στα κρατικά ταμεία μέσω της όλο και πιο ανηλεούς εκμετάλλευσης των κοινωνικά αδύναμων, μέσα από περικοπές στην υγεία, την εκπαίδευση, τους μισθούς, τις συντάξεις (οι αυξήσεις που δίνονται ανά καιρούς όλοι γνωρίζουν ότι είναι κοροϊδία αφού η αγοραστική τους δύναμη μειώνεται συνεχώς). Μέσα από περικοπές στην ασφάλεια των δημόσιων μεταφορών, την αντιμετώπιση των πυρκαγιών. Μέσα από την υποστήριξη της αισχροκέρδειας, αφού μέσω αυτής και της υπερφορολόγησης των αδύναμων, αλλά και των έμμεσων φόρων εισέρχονται δισεκατομμύρια στα κρατικά ταμεία που προορίζονται για την αναπαραγωγή του κράτους και την κερδοφορία του κεφαλαίου.
Την ίδια περίοδο το κρατικό χρέος αυξάνεται. Το 2010 που επιβλήθηκαν οι δανειακές συμβάσεις, το χρέος βρισκόταν στο 127% του ΑΕΠ (εισήλθαμε στο 2010 με χρέος 295 δις που μέσα σε λίγους μήνες κλιμακούμενης κρίσης έφτασε στο 142% του ΑΕΠ). Σήμερα το χρέος αυτό ξεπέρασε τα 400 δις. Η κυβέρνηση της ΝΔ πανηγυρίζει γιατί “μειώνει” το χρέος αυξάνοντάς το και το πετυχαίνει με την διατήρηση του πληθωρισμού και την άρνηση ελέγχου στις τιμές, καθώς ο πληθωρισμός, ως γνωστό, “ροκανίζει” το χρέος. Αν λοιπόν, υπάρχει απορία γιατί η κυβέρνηση αρνείται να κάνει οτιδήποτε για την ακρίβεια, αλλά αντιθέτως κάνει ό, τι μπορεί για να τη συντηρεί, αυτό γίνεται γιατί αυτή είναι η στρατηγική πολιτική της: μέσω πληθωρισμού φαίνεται να μειώνεται το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ και παράλληλα αυξάνει τα ποσοστά του ΑΕΠ από την οικονομική αφαίμαξη των χαμηλών κοινωνικά στρωμάτων μέσω της ακρίβειας και της υπερφορολόγησης, αλλά και της ελαχιστοποίησης των δημόσιων δαπανών σε ό, τι αφορά την καθημερινή ζωή και τα προβλήματα των οικονομικά αδύναμων, δηλαδή, της πλειοψηφίας. Και ο κύκλος του δανεισμού και της υπερχρέωσης των επόμενων γενιών συνεχίζεται…
Έτσι η πίστη της οικονομικά άρχουσας τάξης και κατ’ επέκταση, των υπερεθνικών εποπτικών θεσμών στην ελληνική οικονομία παραμένει ακλόνητη. Οι εποπτικοί θεσμοί που ισοβίως θα παρακολουθούν την πορεία της ελληνικής οικονομίας, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ο Ενιαίος Εποπτικός Μηχανισμός (SSM) και το Ενιαίο Συμβούλιο Εξυγίανσης (SRB), συγχαίρουν την κυβέρνηση για την υπεραπόδοση της οικονομίας ενώ η τελευταία αυξάνει τα ταμειακά της αποθέματα μέσω φόρων, περικοπών, κατακράτησης των δισεκατομμυρίων από το Ταμείο Ανάκαμψης που παρουσιάζει ως έσοδα. Όλα τα παραπάνω συνηγορούν στο να προσελκύει το ελληνικό κράτος δανειστές που βλέπουν να υπεραποδίδουν τα κρατικά χρέη σε περιβάλλον σταθερότητας. Μιας σταθερότητας προσωρινής που αναγνωρίζεται ως τέτοια και από τα κοράκια του χρέους, τους δανειστές, αφού δεν συνηθίζουν να αγοράζουν μακροπρόθεσμο, αλλά βραχυπρόθεσμο ελληνικό χρέος.
Κι όμως, δεν είναι σχήμα οξύμωρο. Το 2010 έσκασε μια παγκόσμια φούσκα που γεννήθηκε από το μοντέλο ανάπτυξης το οποίο βασιζόταν σε μεγάλο βαθμό στη δημιουργία κερδών μέσω του χρέους. Το χρέος εξακολουθεί και θα εξακολουθεί να παραμένει σημαντικότατη πηγή άντλησης κερδών για το κεφάλαιο. Και ενώ η οικονομική ανάπτυξη καταρρέει για τα περισσότερα κράτη καθώς υπολείπεται του ορίου ασφαλείας για την αναπαραγωγή του καπιταλισμού που είναι το 3%, ενώ το παγκόσμιο χρέος έχει τριπλασιαστεί από το 2010 με το κράτος των ΗΠΑ να πρωτοστατεί ως το πιο υπερχρεωμένο κράτος της εποχής μας, ενώ το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών αυξάνεται παντού, το χρέος είναι –περισσότερο και από το 2010– η βιομηχανία της ταχύτερης και μεγαλύτερης κερδοφορίας για το κεφάλαιο με σημαντική θέση να κατέχει το κρατικό χρέος. Συνεπώς, μια νέα παγκόσμια κρίση έχει ήδη εκκολαφθεί και αναμένεται να εκδηλωθεί, με τις γνωστές συνέπειες για την κοινωνική πλειοψηφία που θα υποχρεωθεί, για ακόμα μια φορά στην ιστορία, να σηκώσει το βάρος της αναστήλωσης του καπιταλισμού και των κρατών. Να πληρώσει για τα χρέη των πλουσίων, να πληρώσει ώστε το κεφάλαιο να έχει τις μικρότερες δυνατές απώλειες.
Ο σύντροφος Λάμπρος Φούντας αγωνίστηκε για να αντιμετωπιστούν ριζικά οι αιτίες που γεννούν τις κρίσεις, για να μην ξαναζήσουμε τέτοιες κρίσεις. Για την αντιμετώπιση των πραγματικών αιτιών που δεν είναι άλλες από τις πάγιες και διαχρονικές πολιτικές της καπιταλιστικής ανάπτυξης, της κερδοφορίας των πλουσίων και της αναπαραγωγής του κράτους.
Δεκαπέντε χρόνια μετά, τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα, δηλαδή, η κοινωνική πλειοψηφία ζει μια ζοφερή κατάσταση σε όλα τα επίπεδα της ζωής της. Ζει μέσα στην δίνη μιας χωρίς έλεος οικονομικής αφαίμαξης για την στήριξη του κράτους και την ενίσχυση των πλουσίων. Ζει σε εξαντλητικά ωράρια εργασίας με μισθούς πείνας, χωρίς να μπορεί να καλύψει τις βασικές της ανάγκες και με την στέγαση να γίνεται είδος πολυτελείας. Εργάτες σκοτώνονται στα εργατικά “ατυχήματα”, οι αρρώστιες θερίζουν χωρίς δυνατότητα ουσιαστικής αντιμετώπισης, με το σύστημα υγείας να είναι διαλυμένο.
Η κοινωνική πλειοψηφία ζει βυθισμένη όσο ποτέ στο άγχος της επιβίωσης και την κατάθλιψη ενός υπαρξιακού κενού που μεγαλώνει όσο δεν βλέπει προοπτική μιας καλύτερης ζωής. Βλέπει τα παιδιά της να εγκαταλείπουν τον τόπο τους, να γίνονται μετανάστες. Βλέπει ένα πολιτικό σύστημα να κάνει ό, τι μπορεί για να πετάξει τα παιδιά των φτωχών έξω από τα σχολεία σε όλο και πιο μικρές ηλικίες και να τα σπρώχνει στις πιο επισφαλείς και με μισθούς πείνας δουλειές.
Βλέπει τα παιδιά της να πεθαίνουν στα Τέμπη που επικυρώνουν την κυρίαρχη θέση όσων κατέχουν την εξουσία και τον πλούτο, ότι η ζωή όσων δεν έχουν εξουσία και πλούτο δεν έχει αξία. Βλέπει να καίγονται ζωντανοί στο Μάτι άνθρωποι κάθε ηλικίας για τους ίδιους λόγους. Γιατί είχαν, έχουν και θα έχουν μεγαλύτερη αξία oι αποπληρωμές του χρέους στους τραπεζίτες, η δημιουργία πλεονασμάτων με το ξεζούμισμα των φτωχών για την ενίσχυση του κεφαλαίου, από την ασφαλή ζωή της κοινωνικής βάσης. Γιατί το τίμημα της ύπαρξης του κεφαλαίου είναι η κερδοφορία με κάθε τρόπο και η απαξίωση της ζωής μπροστά στα κέρδη και την εξουσία.
Βλέπει τις ζωές ανθρώπων “τρίτης κατηγορίας”, τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, να χάνονται στις ελληνικές θάλασσες και να έχει μετατραπεί η Μεσόγειος σε ένα απέραντο νεκροταφείο. Βλέπει τους δεκάδες πνιγμένους με την ευθύνη του κράτους και της κυβέρνησης στην Πύλο και μια τρομακτική αδιαφορία να καλύπτει αυτό το έγκλημα. Το ίδιο το πολιτικό και οικονομικό σύστημα με την εκμετάλλευση χωρών, με τους πολέμους των κρατών της δύσης, των πολυεθνικών και των συμμάχων τους, με την κλιματική κρίση και την καταστροφή του πλανήτη γεννά τη μετανάστευση και αντιμετωπίζει τους ξεριζωμένους όπου γης ως σκουπίδια, ως απόβλητα του καπιταλισμού. Βλέπει τους διακρατικούς πολέμους να φουντώνουν. Στην Παλαιστίνη –με τις ευλογίες της κυβέρνησης και των δυτικών κρατών συνολικά– βλέπει να πραγματοποιείται μια ανελέητη γενοκτονία για τα συμφέροντα των δυτικών κρατών.
Βλέπει πως οι ζωές όλων όσων δεν κατέχουν εξουσία και χρήμα απαξιώνονται όλο και περισσότερο και τελικά, συντρίβονται στις “μετωπικές συγκρούσεις των τρένων” που προκαλεί η δίψα για κέρδη και εξουσία. Και καθώς είναι πλήρως απαξιωμένες αυτές οι ζωές, να θάβονται κάτω από “τόνους μπάζων” μήπως και ξεχαστεί το έγκλημα.
Το πολιτικό και οικονομικό καθεστώς εξουσίας είναι ένα καθεστώς καλυμμένου και ενίοτε απροκάλυπτου μίσους για τους ταξικά και κοινωνικά αδύναμους. Γιατί το κράτος γεννήθηκε μέσα από τον ανταγωνισμό, τον ρατσισμό, τον σεξισμό, τις διακρίσεις, τους διαχωρισμούς, τη βία του ισχυρού ενάντια στους αδύναμους. Μια ιεραρχημένη κοινωνική δομή είναι αδύνατο να προάγει την ισότητα σε οποιοδήποτε επίπεδο, είναι αδύνατο να μην ανταγωνίζεται την κοινωνική αλληλεγγύη, να μην ιεραρχεί τις ζωές των ανθρώπων.
Δεκαπέντε χρόνια μετά, η κοινωνική βάση ψάχνει τα νέα της “πατήματα” για να αντισταθεί μέσα από γεγονότα-αιχμή όπως το έγκλημα των Τεμπών, επιχειρώντας να αφήσει πίσω της την ηττοπάθεια που έφερε μια περίοδος αδιεξόδων της κοινωνικής αντίστασης στα “μνημόνια”.
Στους νέους αγώνες ο Λάμπρος Φούντας είναι παρόν. Δεκαπέντε χρόνια μετά ο σύντροφος Λάμπρος Φούντας στέκεται και δείχνει τον δρόμο. Τον δρόμο της ανάτασης των αντιστάσεων, τον δρόμο της νοηματοδότησης του αγώνα, τον δρόμο ενός αγώνα με βαθύ, ανθεκτικό, ουσιαστικό περιεχόμενο, ενός αγώνα που δείχνει διεξόδους και δεν μένει στην καταγγελία του αδιεξόδου. Δείχνει τον δρόμο της ύψιστης αγωνιστικής κοινωνικής αλληλεγγύης. Δείχνει τον δρόμο της Κοινωνικής Επανάστασης.
ΤΙΜΗ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΛΑΜΠΡΟ ΦΟΥΝΤΑ ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ
Πόλα Ρούπα – Νίκος Μαζιώτης, καταδικασμένα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα
