Posts

Posted on

Παρέμβαση της Ανοιχτής Αντιφασιστικής Συνέλευσης Πάτρας για την πρόσφατη ομοφοβική επίθεση στην πόλη

15/06/2025, Σκάλες Γεροκωστοπούλου, Παρέμβαση κατά της ομοφοβίας

Το βράδυ του Σαββάτου 15/6, μέλη της Ανοιχτής Αντιφασιστικής Συνέλευσης Πάτρας από κοινού με συντροφικό κόσμο, κάναμε παρέμβαση στις σκάλες της Γεροκωστοπούλου, μοιράζοντας τη σχετική ανακοίνωση της συνέλευσης στο διερχόμενο κόσμο, ενώ ταυτόχρονα τοποθετήθηκε πανό ως μια πρώτη αντανακλαστική αντίδραση και απάντηση στο δημόσιο πεδίο σε σχέση με το περιστατικό της ομοφοβικής επίθεσης εναντίον νεαρού ατόμου στην πόλη της Πάτρας στις αρχές της εβδομάδας. Αρκετός νεαρός κόσμος ενημερώθηκε για την επίθεση που δε γνώριζε, ενώ η ανταπόκριση που λάβαμε ήταν πολύ θετική. Η σχετική ανακοίνωση:

ΚΑΜΙΑ ΟΜΟΦΟΒΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΝΑ ΜΗ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ

Ένα νέο περιστατικό ομοφοβικής επίθεσης έλαβε χώρα στην Πάτρα, αυτή τη φορά εναντίον ενός νεαρού ατόμου τα ξημερώματα της Δευτέρας 10 Ιούνη. Το περιστατικό έγινε στην περιοχή της Άνω πόλης, τη στιγμή που ο νεαρός κατέβαινε από τον δρόμο του Παλαιού Δημοτικού Νοσοκομείου και κατευθυνόταν προς τα σκαλάκια που οδηγούν στην οδό Σωτηριάδου μπροστά από το Δημοτικό Βρεφοκομείο. Εκείνη τη στιγμή, τρία άτομα, εξαπολύοντας εναντίον του ομοφοβικές βρισιές, του επιτέθηκαν με γροθιές και κλωτσιές, με αποτέλεσμα να τον τραυματίσουν στα πλευρά και να του ματώσουν το πρόσωπο, προτού το βάλουν στα πόδια.

Η εν λόγω ομοφοβική επίθεση είναι μία μόνο από τις πολλές άλλες που έχουν λάβει χώρα τόσο στην πόλη της Πάτρας όσο και στην υπόλοιπη επικράτεια. Ενδεικτικά αναφέρουμε την περσινή τρανσφοβική επίθεση που δέχτηκε φοιτήτρια στο Τμήμα Επιστημών Εκπαίδευσης του Πανεπιστήμιου Πατρών, όταν διάφοροι τραμπούκοι τη χτύπησαν με γροθιές και κλωτσιές ρίχνοντάς της μπογιές σε διάφορα σημεία του σώματός της. Πρόσφατη είναι, εξάλλου, η στοχοποίηση των γραφείων της ΛΟΑΤΚΙ οργάνωσης Colour Youth στην Αθήνα, από ομάδα φασιστών που έγραψαν φασιστικά συνθήματα στην πόρτα των γραφείων. Τέλος, δε μπορούμε να μην αναφέρουμε τη μαζική ομοφοβική επίθεση (με χαρακτηριστικά δημόσιας διαπόμπευσης και λιτζαρίσματος) εναντίον δύο μελών της lgbtq κοινότητας το Μάρτη στην πλ. Αριστοτέλους στη Θεσσαλονίκη ή και τη δολοφονία της μετανάστριας τρανς γυναίκας Άννας Ιβάνοβα στον Άγ. Παντελεήμονα.

Τα προαναφερθέντα περιστατικά ομο – τρανσφοβικής βίας έλαβαν και λαμβάνουν χώρα σε μια συγκυρία κατά την οποία πλήθος ομοφοβικών, ακροδεξιών πολιτικών και παπάδων βρήκαν και συνεχίζουν να βρίσκουν ελεύθερο πεδίο να ξεράσουν στη δημόσια σφαίρα το μισαλλόδοξο και αντιδραστικό τους δηλητήριο με αφορμή την ψήφιση του νόμου για τον πολιτικό γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Μέσα από τους τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς δέκτες εκφέρεται και κανονικοποιείται καθημερινά ένας σεξιστικός και ομοφοβικός λόγος εναντίον όσων συνανθρώπων μας δε συμμορφώνονται πλήρως με τις επιβαλλόμενες νόρμες της πατριαρχίας. Οι αντιδραστικές αυτές ιδέες της ομοφοβίας και της τρανσφοβίας βρίσκουν, δυστυχώς, απήχηση σε κάποια κοινωνικά κομμάτια, μόνο και μόνο επειδή τα τρανς, queer ή τα ομοφυλόφιλα άτομα δε χωρούν στα κατασκευασμένα πατριαρχικά πρότυπα. Και μιλάμε για πρότυπα, καθώς ένα μεγάλο κομμάτι της νεολαίας ποτίζεται καθημερινά και συστηματικά με το δηλητήριο του μίσους προς τη διαφορετικότητα, τόσο από το σχολείο, την οικογένεια, όσο και την εκκλησία αλλά και την ίδια τη συστημική πατριαρχία του κράτους και του κεφαλαίου. Ένα μίσος και μια απόρριψη της διαφορετικότητας που δεν περιορίζεται μόνο στη σεξουαλικότητα αλλά επεκτείνεται με μάτσο χαρακτηριστικά και εναντίον των γυναικών αλλά και εις βάρος των μεταναστών/στριών με ξεκάθαρα ρατσιστικά χαρακτηριστικά. Άλλωστε, ο σοβινισμός, ο εθνικισμός, ο ρατσισμός αλλά και το αντιδραστικό τρίπτυχο ‘’πατρίς-θρησκεία-οικογένεια’’ είναι παραδοσιακές αξίες του ελληνικού κράτους και καπιταλισμού. Αν σ΄ όλα αυτά προσθέσουμε το μισογυνισμό, τη ματσίλα, τις γυναικοκτονίες, την υποτίμηση, την περιφρόνηση και την καταπίεση των ανθρώπων που δε χωρούν στα κατασκευασμένα και επιβαλλόμενα πατριαρχικά καλούπια, αντιλαμβανόμαστε σε ποιες σάπιες ‘’αξίες’’ δομείται η ιδεολογία του ελληνικού κράτους κι εν πολλοίς την ιδεολογία αυτή ασπάζεται κι επικροτεί ένα κομμάτι της κοινωνίας.

Σε κάθε περίπτωση, μια τέτοια στοχοποίηση εναντίον συνανθρώπων μας για τη διαφορετική σεξουαλική ή έμφυλη ταυτότητα και έκφραση αντί για τη στοχοποίηση των αφεντικών, των πολιτικών λαμόγιων, της αστυνομίας, της εκκλησίας και των δομών του κρατικού μηχανισμού δεν είναι τίποτε άλλο παρά η πρακτική εφαρμογή του αλληλοφαγώματος ανάμεσα στους από τα κάτω της κοινωνίας, μια έκφανση του κοινωνικού αυτοματισμού και του καθημερινού φασισμού της διπλανής πόρτας, που λειτουργεί ως βαλβίδα αποσυμπίεσης για τους πραγματικούς δυνάστες της ζωής μας, για την Εξουσία του κράτους, του κεφαλαίου και της πατριαρχίας.

Ωστόσο, ο πόλεμος που έχουμε δεν αφορά μονάχα στο τέρας του κράτους, του κεφαλαίου και της πατριαρχίας. Ο δικός μας πόλεμος είναι όχι μόνο ταξικός ενάντια στους δυνάστες, καταπιεστές κι εκμεταλλευτές της ζωής μας αλλά και κοινωνικός. Στεκόμαστε δηλαδή ξεκάθαρα εχθρικά ως προς τις ρατσιστικές, μισογυνικές και ομο – τρανσφοβικές διακρίσεις και καταπιέσεις, αλλά και απέναντι στην έμφυλη βία, απ΄ όποιον κι αν αναπαράγεται εντός κοινωνίας.

Απέναντι σε όλα αυτά οφείλουμε να προτάξουμε τις δικές μας αξίες, τη μηδενική ανοχή σε περιστατικά έμφυλης βίας, βιασμών, και κακοποίησης, όπου αντιλαμβανόμαστε ότι αυτά συμβαίνουν. Απέναντι στην ομο – τρανσφοβία, το φασισμό και το ρατσισμό είτε αυτές οι αντιδραστικές λογικές και πρακτικές εκφράζονται από τους καθημερινούς φασίστες και ρατσιστές της διπλανής πόρτας είτε από το κράτος, τους οργανωμένους φασίστες και την εκκλησία, η απάντηση μπορεί να δοθεί μόνο από τα χειραφετημένα και ταξικά συνειδητοποιημένα κομμάτια της κοινωνίας μας. Διότι εχθρικά προς την ακροδεξιά, το φασισμό, το ρατσισμό και το μίσος δε θα σταθεί κανένα φιλελεύθερο κράτος, όσο κι αν αυτό αποδύεται το μανδύα του δήθεν προοδευτικού με την ψήφιση του πολιτικού γάμου των ομόφυλων ζευγαριών. Μέσα από συλλογικούς, μαχητικούς, συμπεριληπτικούς αγώνες ενάντια στην πατριαρχία, το κράτος και το κεφάλαιο μπορούμε να ορθώσουμε αναχώματα και να χειραφετηθούμε όλες και όλοι βάζοντας το σπόρο και για άλλη κοινωνία πραγματικής ισότητας, αλληλεγγύης, αποδοχής, ελευθερίας και αλληλοβοήθειας.

ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΕ ΟΜΟΦΟΒΙΑ, ΤΡΑΝΣΦΟΒΙΑ, ΜΙΣΟΓΥΝΙΣΜΟ & ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ

ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΙ & ΜΑΧΗΤΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ & ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ – ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ – ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ

Ανοιχτή Αντιφασιστική Συνέλευση Πάτρας | asp2023@espiv.net

*Συνέλευση κάθε Παρασκευή στις 19:00 στην Κατάληψη Παραρτήματος

Posted on

Καμία θέση για τους φασίστες στον δημόσιο λόγο και χώρο

Αντιφασιστική Συγκέντρωση, Τρίτη 11/06/2024 στις 18:00 στην πλ. Υψηλών Αλωνίων

Καμία θέση για τους φασίστες στον δημόσιο λόγο και χώρο

Πριν από λίγες ημέρες φασίστες έγραψαν φασιστικά – ναζιστικά σύμβολα σε διάφορα μνημεία αγωνιστών στην πόλη της Πάτρας. Αρχικά στο μνημείο του Νίκου Τεμπονέρα έξω από το ομώνυμο σχολικό συγκρότημα, επίσης στο μνημείο των πεσόντων του Πολυτεχνείου στην παραλιακή αλλά και στο μνημείο των εκτελεσθέντων αγωνιστών από τους ναζί και τους ντόπιους συνεργάτες τους στο Γηροκομειό. Τρεις ημέρες αργότερα βεβήλωσαν και το μνημείο του Νίκου Μπελογιάννη στην πλατεία Παντοκράτορος. Τα φασιστικά – ναζιστικά σύμβολα σβήστηκαν αντανακλαστικά, ενώ την ώρα καθαρισμού ενός εκ των μνημείων, οι μπάτσοι προχώρησαν σε προσαγωγή αντιφασίστα που βρισκόταν εκεί. Φυσικά, το γεγονός αυτό δεν μας προκαλεί εντύπωση, μιας και οι δυνάμεις της καταστολής, ευθυγραμμισμένες με τις επιταγές του κρατικού μηχανισμού, προστατεύουν το (παρα)κράτος, εξασφαλίζοντας τον χώρο που επιθυμούν οι φασιστικές λογικές και πρακτικές. Χαρακτηριστικό είναι άλλωστε και το πρόσφατο παράδειγμα της 1ης Νοέμβρη του 2023 με τις διμοιρίες των ΜΑΤ να προστατεύουν τα φασιστικά πανελλαδικά καλέσματα σε συγκεντρώσεις, πραγματοποιώντας παράλληλα επιθέσεις στους αντιφασίστες που απάντησαν με αντι-καλέσματα.

Εξάλλου, έχει καταστεί φανερό πως τα τελευταία χρόνια το πολιτικό τόξο στην κεντρική πολιτική σκηνή έχει μετατοπιστεί προς τα ακροδεξιά, τόσο σε ένα επίπεδο λόγου, όσο και σε αυτό των πρακτικών. Αφενός, το ίδιο το κράτος έχει επιλέξει να διαχειρίζεται την ασφυκτική για πλατιά κοινωνικά κομμάτια πραγματικότητα με τρόπο ολοκληρωτικό, μέσα από το μοντέλο της κατάστασης έκτακτης ανάγκης που δικαιολογεί την επίθεση εναντίον όσων αγωνίζονται, για να πάψει η υποτίμηση των ζωών τους. Απεργίες κηρύσσονται παράνομες, διαδηλώσεις χτυπιούνται από τις δυνάμεις της καταστολής, κατειλημμένοι χώροι αγώνα εκκενώνονται σε μια προσπάθεια αφενός να περαστεί το μήνυμα πως όσοι / όσες αγωνίζονται θα πατάσσονται, αφετέρου προκειμένου να προωθηθεί το αφήγημα περί «ασφάλειας» προς τέρψιν ενός (ακρο)δεξιού κομματιού της κοινωνίας (αλλά και) για ψηφοθηρικούς λόγους. Ενδεικτική ως προς αυτό είναι η πρόσφατη επιχείρηση – σκούπα στο κέντρο της Αθήνας εναντίον μεταναστ(ρι)ών που οδήγησε στην σύλληψη 40 ανθρώπων και την προσαγωγή άλλων 189. Οι 38 από αυτούς πρόκειται να απελαθούν. Άλλωστε, ο θεσμικός – κρατικός – καπιταλιστικός ρατσισμός έχει προϊστορία στην ελλαδική επικράτεια. Χιλιάδες μετανάστριες και μετανάστες πνίγονται στα νερά του Αιγαίου, (είναι ακόμα πολύ νωπός ο μαζικός πνιγμός εκατοντάδων μεταναστών / στριών στα ανοιχτά της Πύλου, αποτέλεσμα των εγκληματικών ενεργειών του ελληνικού πολεμικού ναυτικού) άλλοι δολοφονούνται στις νάρκες του Έβρου, αμέτρητοι έγκλειστοι σε στρατόπεδα κράτησης, καθώς και πλήθος άλλων φτωχοδιαβόλων ξεζουμίζονται καθημερινά στα εργασιακά κάτεργα ή στα ματωμένα χωράφια της ελληνικής υπαίθρου για τα κέρδη των αφεντικών τους.

Εκτός όλων αυτών, παρατηρούμε ότι πληθώρα ακροδεξιών κομμάτων βρίσκουν πάτημα μέσα από μια ελαστική προς την ακροδεξιά αστική δημοκρατία, προκειμένου να μπορούν να διαχέουν το μισαλλόδοξο, εθνικιστικό και ομο / τρανσφοβικό λόγο τους. Τέτοιες, λοιπόν, φασιστικές δράσεις, όπως εκείνες της βεβήλωσης των μνημείων, δε λαμβάνουν χώρα σε μια ουδέτερη χρονική συγκυρία, αλλά αντιθέτως είναι άλλη μια απόδειξη πως ο φασιστικός λόγος και οι φασιστικές πρακτικές εκπορεύονται από την εξουσία και διαχέονται κάθετα προς την κοινωνία σε μια συγκυρία συστημικής νομιμοποίησης της ακροδεξιάς. Ως εκ τούτου, ο δικός μας ρόλος ως μέρος του αντιφασιστικού κινήματος της Πάτρας είναι διπλός: να αντιπαλεύουμε τον θεσμικό φασισμό του κράτους, αλλά και να μην αφήνουμε «ζωτικό χώρο» στους φασίστες της διπλανής πόρτας να διαχέουν το μίσος τους. Αυτό, δηλαδή, που κάνει επί σειρά ετών, το αντιφασιστικό κίνημα της Πάτρας, ήδη από την εποχή που η Χ.Α ήταν κοινοβουλευτικό κόμμα κι επιχειρούσε να βρει πάτημα στο δημόσιο χώρο. Κι αν η Χ.Α δεν κατόρθωσε να ριζώσει στην Πάτρα, αυτό, εν πολλοίς, οφείλεται, στα οξυμμένα αντιφασιστικά αντανακλαστικά πολλών αντιφασιστριών / στών, που έδωσαν μάχες, για να τους κόψουν το δρόμο προς την κοινωνική γείωση του φασιστικού τους λόγου.

Σε κάθε περίπτωση, ο ακροδεξιός – φασιστικός λόγος συσκοτίζει κάθε πεδίο ταξικής εκμετάλλευσης στο όνομα της εθνικής ενότητας και της κρατικής συνοχής, τη στιγμή που η κοινωνική βάση είναι αντιμέτωπη με το αυξημένο κόστος ζωής, τους πλειστηριασμούς και τις εξώσεις πρώτης κατοικίας, την κατάρρευση και ιδιωτικοποίηση των δημόσιων δομών και υπηρεσιών, τα εργατικά «ατυχήματα» – δολοφονίες, τις γυναικοκτονίες και την καθημερινή πατριαρχική απειλή, αλλά και τη συμμετοχή του ελληνικού κράτους στη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού. Προτάσσει, δηλαδή, την ενότητα ανάμεσα στους καταπιεζόμενους και τους ίδιους τους καταπιεστές τους. Κατ΄ αυτόν τον τρόπο μπορεί το κεφάλαιο να κυκλοφορεί ελεύθερα και τα αφεντικά να πλουτίζουν στις πλάτες των από τα κάτω. Παράλληλα διαχέονται στον κοινωνικό ιστό επίπλαστες ανισότητες και διαχωρισμοί, όπως αυτοί του φύλου, του σεξουαλικού προσανατολισμού, της καταγωγής, της εθνικότητας και του θρησκεύματος, δημιουργώντας έτσι την ψευδαίσθηση για την ύπαρξη ενός «εσωτερικού εχθρού» στον οποίο καταλογίζονται τα δεινά της κρατικής – καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Ταυτόχρονα, η προσοχή των από τα κάτω αποτραβιέται από την ταξική εκμετάλλευση στους χώρους εργασίας, αλλά και σε κάθε άλλο επίπεδο κοινωνικής και προσωπικής ζωής που ρυθμίζεται και διαμεσολαβείται από το κράτος και το κεφάλαιο, επιχειρώντας να διοχετευτεί η οργή της κοινωνικής πλειοψηφίας σε ανώδυνες ατραπούς για το σύστημα.

Συμπερασματικά, για εμάς ο αντιφασιστικός αγώνας είναι μια καθημερινή και πολυεπίπεδη σύγκρουση που πραγματώνεται ταυτόχρονα τόσο με ιδεολογικούς και κοινωνικούς όσο και με άμεσους φυσικούς όρους. Είναι ένας αγώνας ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο, ένας αγώνας που στήνει αναχώματα στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό μέσα από την σύσφιξη των κοινωνικών – ταξικών σχέσεων και την ενδυνάμωση των συλλογικών διαδικασιών οριζόντια και συμπεριληπτικά, ένας αγώνας που δίνεται πλατιά, διαθεματικά και πολύμορφα. Μέσα από τον αντιφασιστικό αγώνα αρθρώνουμε αντιστάσεις απέναντι στην κρατική, καπιταλιστική και πατριαρχική επίθεση που δεχόμαστε. Οραματιζόμενες έναν κόσμο χωρίς εξουσία, διακρίσεις, κράτη, έθνη, σύνορα, στρατούς και αφεντικά, προτάσσοντας την ισότητα, την αλληλεγγύη, την αυτοοργάνωση και την αυτενέργεια, κάνουμε υπαρκτό τον αντιφασισμό στον δημόσιο λόγο και στις κοινωνικές μας σχέσεις και τον υπερασπιζόμαστε εμπράκτως στον δημόσιο χώρο.

ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ

ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ, ΤΙΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ

ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ-ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ – ΚΕΦΑΛΑΙΟ – ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑ

Ανοιχτή Αντιφασιστική Συνέλευση Πάτρα

Posted on

1η ανακοινωμένη διαδικασία της Ανοιχτής Αντιφασιστικής Συνέλευσης Πάτρας, 9/4/2024

Τρίτη 9/4/2024, 19:00, κατάληψη Παραρτήματος (Κορίνθου & Αράτου)

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΛΗΘΗ

ΕΙΝΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΙΣΟΤΗΤΑΣ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

O ρόλος και η λειτουργία του φασισμού στον καπιταλισμό ανέκαθεν ήταν συγκεκριμένος. Σημειώνουμε τρία βασικά σημεία:

  • Ο φασισμός, ως η πιο σκληρή μορφή του αστικού κράτους, ταυτίζεται με την αναδιάρθρωση του σε μια ολοκληρωτική μορφή, την ανενόχλητη κυκλοφορία του κεφαλαίου και το κέρδος των αφεντικών και τον αναδεικνύει ως τον κυρίαρχο ρυθμιστή της κοινωνικής ζωής.
  • Αξιοποιεί την εθνικιστική ρητορική, το μιλιταρισμό και το θρησκευτικό φονταμενταλισμό. Αποσκοπεί στην επιβολή του ρατσισμού, του φυλετισμού, της υποβάθμισης της ανθρώπινης ζωής και υπόστασης, την βίαιη καταστολή­ των κινημάτων προς όφελος της εξουσίας, την ανακατεύθυνση της κοινωνικής συνείδησης των φτωχότερων στρωμάτων από τους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες και τα οράματα της χειραφέτησης και απελευθέρωσης από τα δεσμά της ταξικής εκμετάλλευσης, επιβάλλοντας την εθνική ενότητα ανάμεσα στους καταπιεσμένους και τους καταπιεστές τους.
  • Μέσα από το πατριαρχικό πλαίσιο της ετεροκανονικότητας, υποτιμά τη θέση των γυναικών προσδιορίζοντάς τες ως αναπαραγωγικές μηχανές του έθνους- κράτους και συνάμα οξύνει την καταπίεση και τη θανατηφόρα βία, συνθλίβοντας και καταπιέζοντας οποιοδήποτε άτομο παρεκκλίνει απ΄αυτό, προσδιορίζοντάς το ως εχθρό προς εξολόθρευση (μετανάστριες, lgbtq άτομα, ρομά φτωχοδιαβόλους, γενικότερα αποκλεισμένες κοινωνικές ομάδες). Ειδικά στον ελλαδικό χώρο, αυτό εκφράζεται από το τρίπτυχο “Πατρίς- Θρησκεία- Οικογένεια”, τον εθνικισμό, το ρατσισμό, τη μισαλλοδοξία και τον σεξισμό.

Continue reading “1η ανακοινωμένη διαδικασία της Ανοιχτής Αντιφασιστικής Συνέλευσης Πάτρας, 9/4/2024”

Posted on

Αυτοπαρουσιαστικό Ανοιχτής Αντιφασιστικής Συνέλευσης Πάτρας

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΛΗΘΗ ΕΙΝΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΙΣΟΤΗΤΑΣ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ O ρόλος και η λειτουργία του φασισμού στον καπιταλισμό ανέκαθεν ήταν συγκεκριμένος. Σημειώνουμε τρία βασικά σημεία:
  • Ο φασισμός, ως η πιο σκληρή μορφή του αστικού κράτους, ταυτίζεται με την αναδιάρθρωση του σε μια ολοκληρωτική μορφή, την ανενόχλητη κυκλοφορία του κεφαλαίου και το κέρδος των αφεντικών και τον αναδεικνύει ως τον κυρίαρχο ρυθμιστή της κοινωνικής ζωής.
  • Αξιοποιεί την εθνικιστική ρητορική, το μιλιταρισμό και το θρησκευτικό φονταμενταλισμό. Αποσκοπεί στην επιβολή του ρατσισμού, του φυλετισμού, της υποβάθμισης της ανθρώπινης ζωής και υπόστασης, την βίαιη καταστολή των κινημάτων προς όφελος της εξουσίας, την ανακατεύθυνση της κοινωνικής συνείδησης των φτωχότερων στρωμάτων από τους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες και τα οράματα της χειραφέτησης και απελευθέρωσης από τα δεσμά της ταξικής εκμετάλλευσης, επιβάλλοντας την εθνική ενότητα ανάμεσα στους καταπιεσμένους και τους καταπιεστές τους.
  • Μέσα από το πατριαρχικό πλαίσιο της ετεροκανονικότητας, υποτιμά τη θέση των γυναικών προσδιορίζοντάς τες ως αναπαραγωγικές μηχανές του έθνους- κράτους και συνάμα οξύνει την καταπίεση και τη θανατηφόρα βία, συνθλίβοντας και καταπιέζοντας οποιοδήποτε άτομο παρεκκλίνει απ΄αυτό, προσδιορίζοντάς το ως εχθρό προς εξολόθρευση (μετανάστριες, lgbtq άτομα, ρομά φτωχοδιαβόλους, γενικότερα αποκλεισμένες κοινωνικές ομάδες). Ειδικά στον ελλαδικό χώρο, αυτό εκφράζεται από το τρίπτυχο “Πατρίς- Θρησκεία- Οικογένεια”, τον εθνικισμό, το ρατσισμό, τη μισαλλοδοξία και τον σεξισμό.
Αυτές είναι μερικές απ’ τις κυριότερες αιχμές που εγκαθίδρυσαν ιστορικά τα φασιστικά καθεστώτα τόσο ιδεολογικά όσο και σε επίπεδο καθημερινής ζωής. Το φασιστικό όραμα εξυπηρετεί την πιο απρόσκοπτη λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος. Η οργανωτική μορφή, ο -επιφανειακά διαφορετικός- λόγος που χρησιμοποιεί ανά τις ιστορικές περιόδους και οι πολιτικές σκοπιμότητες του φασισμού αλλάζουν και διαμορφώνονται σε συνάρτηση με τις εκάστοτε πολιτικές ανάγκες που δημιουργούνται ιστορικά από την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο καπιταλισμός σε πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο. Ωστόσο, η ουσία του φασισμού παραμένει η ίδια από τον Μεσοπόλεμο μέχρι σήμερα. Η κληρονομιά αυτών των πρακτικών όχι μόνο δεν παρακάμφθηκε ή δεν καταδικάστηκε αλλά χρησιμοποιήθηκε για την ισχυροποίηση της εξουσίας στη μεταπολεμική Ευρώπη. Αρκεί να δούμε τις διοικητικές θέσεις που ανέλαβαν ναζί στη Δυτική Γερμανία στον νέο διαμοιρασμό του κόσμου που προέκυψε από τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, και να μελετήσουμε τον θαυμασμό για τις νομικές πειθαρχικές διατάξεις των φασιστών από διάφορους μεγαλοεπιχειρηματίες, όπως ο Henry Ford, που έλεγε πως “Το αμερικάνικο εργοστάσιο πρέπει να παραδειγματιστεί από τη πειθαρχία των Γερμανών εργατ(ρι)ών.”. Ακόμα και στις μέρες μας, αρκεί να δούμε τις πολεμικές ρητορικές μίσους και τη δημιουργία σύγχρονων στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών από την “αντιφασιστική” κατά τα άλλα αστική δημοκρατία. Ή ακόμη, οι προπηλακισμοί και ο κοινωνικός κανιβαλισμός αποκλεισμένων/εξαθλιωμένων κοινωνικών κομματιών που μπαίνουν στο στόχαστρο του κράτους και των φασιστών ως μη-παραγωγικών και μιαρών ανθρώπων που δεν αξίζουν να ζουν, γιατί δεν είναι χρήσιμοι για το κεφάλαιο. Τέλος, μας αρκεί να δούμε τις συνεχείς επιθέσεις φασιστών στα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας που παλεύουν για μια ζωή ελεύθερη από τα δεσμά της εξουσίας, του κράτους, του πατριαρχικά δομημένου κόσμου, της ταξικής εκμετάλλευσης, καταδεικνύοντας επάξια πως ο φασισμός είναι δομικό στοιχείο κράτους και κεφαλαίου. Είναι σάρκα από τη σάρκα του ίδιου εξουσιαστικού συμπλέγματος καταπίεσης και αντίληψης για το ποια άτομα πρέπει να ζουν και ποια περισσεύουν. Για να προσδιορίσουμε και το φαινόμενο στα ελληνικά δεδομένα και πριν τη γιγάντωση της Χρυσής Αυγής, οι φασιστικές επιθέσεις στις παραπάνω κοινωνικές ομάδες ήταν συχνές. Άνθρωποι που στελέχωναν τα τάγματα εφόδου πριν και μετά την άνοδό της, ήταν και είναι άνθρωποι που πιστεύουν στη φασιστική ιδεολογία, προέρχονται από οικογένειες συνεργατών των ναζί, χουντικούς, από κόσμο της νύχτας και του μαύρου κεφαλαίου, αλλά και καθημερινοί μικροαστοί και νοικοκυραίοι που δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό να πατήσουν επί πτωμάτων, ώστε να ανέλθουν στην ταξική πυραμίδα. Όλοι αυτοί καμία σχέση δεν έχουν με τα απελευθερωτικά κινήματα. Τουναντίον, ιδεολογικά βρίσκονται με τη μπάντα του καπιταλισμού, του κράτους και της πατριαρχίας. Αυτό αποδείχθηκε εξόφθαλμα τη περίοδο 2008-2013, με κορύφωση τη δολοφονία του μετανάστη εργάτη Σαχζάντ Λουκμάν και του αντιφασίστα μουσικού Παύλου Φύσσα. Πρόκειται για μια περίοδο οξυμένης φάσης του κοινωνικού-ταξικού ανταγωνισμού, κατά την οποία το κράτος όχι μόνο είχε ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας με τη Χρυσή Αυγή, αλλά τη χρησιμοποίησε και ως αντιεξεγερτικό εργαλείο, για να αποπροσανατολίσει την κοινωνική συνείδηση από την καπιταλιστική κρίση που τότε άρχιζε να λεηλατεί τα φτωχά στρώματα. Σκοπός της εξουσίας τότε ήταν να στρέψει και να διοχετεύσει την κοινωνική οργή σε ανώδυνα μονοπάτια για το σύστημα. Πολύτιμος αρωγός στη διαμόρφωση αυτής της πραγματικότητας υπήρξαν τα ΜΜΕ που προμόταραν τη Χ.Α αλλά και το φασιστικό λόγο εν γένει. Μια δεκαετία αργότερα, οι φασιστικές ρητορικές καταλαμβάνουν και πάλι μεγάλο κομμάτι του πολιτικού λόγου στον ελλαδικό χώρο, αυτή τη φορά με πολύμορφες προσεγγίσεις, μέσω της νεοσυντηριτικής (alt-right) πολιτικής τάσης που βρίσκεται παγκοσμίως σε έξαρση. Οι φασίστες δεν παρεκκλίνουν από την ατζέντα της εθνικής ενότητας, ωστόσο εστιάζουν στην εκάστοτε πολιτική- κοινωνική συγκυρία που τους εξυπηρετεί προκειμένου να διαχύσουν τη μισαλλοδοξία τους (μακεδονικό, αντιεμβολιαστικό κίνημα,ταυτότητες, straight pride κ.α.). Ακόμα, πέρα από τα ακροδεξιά κομματικά στελέχη στο βήμα της βουλής, διάφοροι δήθεν ανεξάρτητοι δημοσιογράφοι και πάσης φύσεως ιντερνετικές περσόνες οικειοποιούμενοι τα social media, πουλάνε αντισυστημισμό και αφύπνιση, διεδικώντας κοινωνικό και πολιτικό χώρο σε καθημερινή βάση. Είναι οι ίδιοι που υποκίνησαν τα ρατσιστικά πογκρόμ στον Έβρο πριν από λίγους μήνες στο όνομα μιας πατριωτικής πολιτοφυλακης, βάζοντας βούτυρο στο ψωμί της εξουσίας στην προσπάθειά της να αποποιηθεί κάθε ευθύνη σε σχέση με την κρατική διαχείριση των πυρκαγιών, αναπαράγοντας το αφήγημα περί εμπρηστών – μεταναστών. Η ιδεολογική και ρητορική συνάφεια διάφορων ακροδεξιών ομάδων τόσο σε ελλαδικό όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι όσο αντισυστημισμό κι αν πουλάνε δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα κομβικό γρανάζι του καπιταλισμού. Για αυτό και ο φασισμός δεν θα μπορούσε ποτέ να αντιμετωπιστεί στη ρίζα του με συστημικά μέσα, με δικαστήρια και φυλακίσεις, όπως δεν έγινε ούτε στη δίκη της Νυρεμβέργης αλλά ούτε και σε αυτή της Χρυσής Αυγής. Ακόμα και όταν αναγκάστηκε το κράτος να καταδικάσει τη Χ.Α, το έκανε υιοθετώντας τη ρητορική των δύο άκρων, εξισώνοντας τα γιατί επί της ουσίας δεν αντιλαμβάνεται εκείνη ως εχθρό αλλά τα οργανωμένα κομμάτια του ταξικού/ αντικαπιταλιστικού/ αντικρατικού κινήματος. Για αυτό και δεν μπορεί να υπάρξει θεσμικός αντιφασισμός. Ο αντιφασιστικός αγώνας είναι μια καθημερινή και πολυεπίπεδη σύγκρουση που πραγματώνεται ταυτόχρονα τόσο με ιδεολογικούς και κοινωνικούς όσο και με άμεσους φυσικούς όρους. Δεν εκπορεύεται από «ειδήμονες» και δεν στοχεύει αποκλειστικά και μόνο στα εκφασισμένα κοινωνικά τμήματα. Αντ’ αυτού, είναι ο αγώνας της ζωής ενάντια στο θάνατο, είναι ένας αγώνας ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο, που στήνει αναχώματα στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό μέσα από την σύσφιξη των κοινωνικών – ταξικών σχέσεων και την ενδυνάμωση των συλλογικών διαδικασιών οριζόντια και συμπεριληπτικά, είναι ένας αγώνας που δίνεται πλατιά, διαθεματικά και πολύμορφα – εσωστρεφώς και εξωστρεφώς. Μέσα από τον αντιφασιστικό αγώνα αρθρώνουμε αντιστάσεις απέναντι στην κρατική, καπιταλιστική και πατριαρχική επίθεση που δεχόμαστε. Οραματιζόμενες έναν κόσμο χωρίς εξουσία, διακρίσεις, κράτη, έθνη, σύνορα, στρατούς και αφεντικά, προτάσσοντας την ισότητα, την αλληλεγγύη, την αυτοοργάνωση και την αυτενέργεια, κάνουμε υπαρκτό τον αντιφασισμό στον δημόσιο λόγο και στις κοινωνικές μας σχέσεις και τον υπερασπιζόμαστε εμπράκτως στον δημόσιο χώρο. ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ, ΤΙΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ-ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ – ΚΕΦΑΛΑΙΟ – ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑ  
Posted on

Κυρ 6/4 Εκδήλωση: Κατάληψη η άνθηση στη σήψη

Κατάληψη: Η άνθηση στη σήψη

Διαβάσαμε, συζητάμε, παρουσιάζουμε: 3 κείμενα από 3 καταλήψεις

Στη κατάληψη αντιβίωση την Κυριακή 6/4 στις 7:00 μ.μ.

στον χώρο δεν θα λειτουργήσει μπαρ φέρτε ότι θέλετε

ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΑΝΘΙΖΕΙ Ο,ΤΙ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥ

Ανοιχτή α/α συνέλευση