Αφίσα που κολλήθηκε στα σχολεία της Πάτρας εν όψει της 28ης Οκτωβρίου 2024
Εναντια στην επιβολή του εθνικισμού και του μιλιταρισμού στα σχολεία
Αγωνιζόμαστε για μια ελεύθερη, αλληλέγγυα, συμπεριληπτική κοινωνία
Προτάσσουμε την ταξική ενότητα ενάντια σε κάθε μορφή φασισμού, εθνικισμού και οποιουδήποτε διαχωρισμού
Ανοιχτή Αντιφασιστική Συνέλευση Πάτρας | asp2023@espiv.net
*συνέλευση κάθε Παρασκευή στις 19:00 στην κατάληψη Παραρτήματος
Κείμενο που μοιράστηκε από μέλη της Ανοιχτής Αντιφασιστικής Συνέλευσης Πάτρας κατά την παρέμβασή μας στη λαϊκή αγορά της Αγυιάς το Σάββατο 11/10/2024
Στον απόηχο της καπιταλιστικής κρίσης και των μνημονίων – τότε που για τη σωτηρία των τραπεζών χρησιμοποιήθηκαν πρακτικές αφαίμαξης της κοινωνικής βάσης – ο νεοφιλελευθερισμός συνεχίζει να ξηλώνει τις συλλογικές κατακτήσεις, προτάσσοντας τον ατομικισμό και ξεριζώνοντας τις κεκτημένες κοινωνικές αξίες που μέχρι πρότινος θεωρούνταν δεδομένες. Η αντιμετώπιση από πλευράς κράτους και κεφαλαίου της ανθρώπινης ζωής με όρους κόστους – κέρδους, έχει οδηγήσει σε μια σειρά επιθέσεων κατά της εργατικής τάξης αλλά και εις βάρος ευρύτερων καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων κοινωνικών στρωμάτων. Η απαξίωση της ανθρώπινης ζωής καταδεικνύεται και από τις κρατικές/καπιταλιστικές δολοφονίες, όπως αυτές των 57 νεκρών στα Τέμπη, των τουλάχιστον 550 νεκρών μεταναστ(ρι)ών στο ναυάγιο της Πύλου, των αμέτρητων δολοφονημένων στα σύνορα, των αντιεργατικών νομοσχεδίων που οδηγούν σε καθημερινά θανατηφόρα εργατικά ‘’ατυχήματα’’, των χιλιάδων νεκρών από την περίοδο της πανδημίας που συνεχώς αυξάνονται λόγω της υποβάθμισης της δημόσιας υγειονομικής περίθαλψης, την επίσης υποβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης αλλά και των ρατσιστικών και ομοφοβικών δολοφονιών.
Πέρα από αυτό, γίνεται αντιληπτό πως οι φασιστικές ρητορικές, οι οποίες κατά την διάρκεια των μνημονίων εκφράζονταν κυρίως από συγκεκριμένες φασιστικές ομάδες, όπως η Χ.Α., πλέον διαχέονται σε ολόκληρη την κοινωνία από κυβερνητικούς εκπρόσωπους και θεσμούς που προωθούν μια απολυταρχική και «αντιανθρωπιστική» αντίληψη. Οι ρητορικές αυτές διεισδύουν στον κοινωνικό ιστό μέσω θεσμικών οδών, ενισχύοντας και κανονικοποιώντας την ηθική και αξιακή κατάπτωση της σημερινής πραγματικότητας. Σε μία τέτοια συνθήκη, οι μπάτσοι-λιμενικοί πρωτοστατούν στις ρατσιστικές δολοφονίες, αφού αποτελούν τα εκτελεστικά τσιράκια του κράτους. Στις 21 Σεπτεμβρίου βασανίζεται και δολοφονείται βάναυσα ο μετανάστης Μοχάμεντ Καμράν Ασίκ στο ΑΤ Αγίου Παντελεήμονα. Ένα περιστατικό κρατικής ρατσιστικής βίας που έρχεται να προστεθεί στην μακριά λίστα των ρατσιστικών δολοφονιών της ΕΛΑΣ – ενός σώματος βαθύτατα εμβαπτισμένου σε φασιστικές ρητορικές και συνδεδεμένου με περιστατικά βασανισμών, βιασμών και άλλων δολοφονιών, μέχρι και με κυκλώματα trafficking και διακίνησης ναρκωτικών. Άλλωστε, η αντιμετώπιση των μεταναστ(ρι)ών από το ελληνικό κράτος είναι δομικά ρατσιστική και έχει διττή φύση. Από τη μια, το μεταναστευτικό υποκείμενο αντιμετωπίζεται ως φτηνό εργατικό δυναμικό για την εγχώρια παραγωγή – που πρέπει όμως να παραμένει υποβαθμισμένο (χωρίς χαρτιά, πολιτογράφηση κλπ) άρα και «οικονομικά προσιτό». Από την άλλη, προβάλλεται ως ο ‘’εξωτερικός εχθρός’’ του έθνους, τονώνοντας την εθνική ενότητα και αποπροσανατολίζοντας τους από τα κάτω της κοινωνίας από την ταξική πάλη και την εκμετάλλευση που οι ίδιοι υφίστανται από το κράτος και τον καπιταλισμό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η πολιτική της Ε.Ε. για τις μεταναστευτικές ροές, μια πολιτική που ανοιχτά προωθεί τα δολοφονικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα pushbacks, ενώ παράλληλα, όταν υπάρχει έλλειψη φτηνού εργατικού δυναμικού, παραχωρεί στους/στις μετανάστριες/ες άδειες εργασίας.
Ακόμα περισσότερο, η τάση του ελληνικού κράτους προς ένα ολοκληρωτικό μοντέλο διαχείρισης, υποκινεί και συγκαλύπτει ρατσιστικά εγκλήματα, όπως οι δολοφονίες διάφορων φτωχοδιαβόλων στα ΑΤ. Αυτό το ολοκληρωτικό κρατικό μοντέλο διαχείρισης έχει οδηγήσει σε ένα κράτος και μια οικονομία – ρυθμιστή των πάντων. Τα πρόσφατα παραδείγματα των κρατικών και καπιταλιστικών εγκλημάτων, των Τεμπών, της Πύλου, της διαχείρισης της πανδημίας, της διάλυσης της δημόσιας υγειονομική περίθαλψης, των εργατικών ατυχημάτων- δολοφονιών και των χιλιάδων παρακολουθήσεων, έχουν δημιουργήσει μια νέα πραγματικότητα, μέσα στην οποία η συνεχής υπονόμευση της ανθρώπινης ζωής αποτελεί τη μόνη σταθερά.
Επιπροσθέτως, ο επιβαλλόμενος ταξικός χαρακτήρας της πραγματικότητας αυτής οδηγεί στην πλήρη απαξίωση των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων. Η κοινωνική βάση αδυνατεί να εξασφαλίσει τα αναγκαία είδη πρώτης ανάγκης λόγω ακρίβειας, δυσκολεύεται να καλύψει τα απαραίτητα ιατρικά έξοδα λόγω της κατάρρευσης του ΕΣΥ, να εισαχθεί στα δημόσια και “δωρεάν” πανεπιστήμια λόγω των ταξικών φραγμών, με αποτέλεσμα οι από τα κάτω να βρίσκονται υπό των ορίων της αξιοπρεπούς διαβίωσης. Οπότε, σε ένα σύστημα διακυβέρνησης και οργάνωσης της κοινωνίας, στο οποίο βιώνουμε την ολοκληρωτική επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου, ο αντιανθρωπιστικός χαρακτήρας είναι κυρίαρχος, ενώ οι ζωές των φτωχών αξίζουν λιγότερο. Αυτή η διαρκής βαρβαρότητα του καπιταλισμού, ο οποίος συμπεριλαμβάνει και το κράτος ως βασικό ρυθμιστή της κίνησης του κεφαλαίου και ως διαμεσολαβητή στις ανθρώπινες σχέσεις, δεν μπορεί να θεωρηθεί τυχαία. Η «οικονομίστικη»/«κεφαλαιοκρατική» προσέγγιση της πραγματικότητας (δηλαδή με κριτήριο το κόστος – κέρδος) οδηγεί αναπόφευκτα σε μια βαθιά υποβάθμιση της αξίας της ανθρώπινης ζωής, αλλά και της ζωής εν γένει (λόγου χάρη η λεηλασία της φύσης και του περιβάλλοντος από το κεφάλαιο). Δεν πρόκειται για μια απλή αξιακή κρίση, αλλά για ένα δομικό ξεριζωμό των κεκτημένων και δεδομένων αξιών. Για παράδειγμα, οι ζωές των κρατουμένων, και κατά συνέπεια η αξία της ανθρώπινης ζωής, ευτελίζονται μέσω των απάνθρωπων συνθηκών κράτησης και των ρατσιστικών επιθέσεων. Η “αυτοκτονία” του 29χρονου από το Μπαγκλαντές μέσα στο Α.Τ Ομόνοιας στη 1 Οκτώβρη 24, δέκα μέρες μετά την δολοφονία του Μοχάμεντ Καμράν Ασίκ, επιβεβαιώνει δυστυχώς αυτή την συνθήκη.
Ταυτόχρονα, το κράτος από τη μεριά του, προσπαθεί να διατηρεί την ομαλή ροή του κεφαλαίου διαμέσου της εθνικής ενότητας και του εκφασισμού πλατιών κοινωνιών στρωμάτων. Δεν είναι εξάλλου λίγες οι φορές στη διάρκεια της παγκόσμιας ιστορίας, όπου υπήρξαν απολυταρχικά, δικτατορικά, ναζιστικά και φασιστικά κράτη, ο εθνικιστικός χαρακτήρας των οποίων ικανοποιούσε τις ανάγκες του κεφαλαίου, ενώ απέστρεφε την κοινή γνώμη από τους πραγματικούς δυνάστες της – το κράτος και το κεφάλαιο. Στα κράτη του σήμερα, οι κοινωνικές αντιστάσεις εξαλείφονται με την κρατική καταστολή να οργιάζει (με την ποινικοποίηση απεργιών, τις μεθοδεύσεις και τα φουσκωμένα κατηγορητήρια στις πολιτικές διώξεις κλπ). Η κοινωνία απογυμνώνεται από την συλλογική και ταξική συνείδηση και ο νεοφιλελευθερισμός έχει δημιουργήσει τις κατάλληλες προϋποθέσεις επέλασης του κεφαλαίου κι την επιβολή σιγής νεκροταφείου στην κοινωνία. Η απειλή μιας ολοκληρωτικά φασιστικής οργάνωσης τόσο του κράτους όσο και της κοινωνίας δεν είναι τόσο άμεση – αν και πάντα θα παραμονεύει, καθώς ο φασισμός ιστορικά εξασφαλίζει την ομαλή λειτουργία του καπιταλισμού σε συνθήκες δομικής καπιταλιστικής κρίσης, όταν το κράτος και τα αφεντικά νιώθουν πως η εξουσία ενδέχεται να ξεγλιστρήσει από τα χέρια τους. Ως αποτέλεσμα, η κοινωνία φασιστικοποιείται, όταν δεν υπάρχουν συλλογικές αντιστάσεις στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Οι κανιβαλικές συμπεριφορές που αναδύονται καθημερινά, επιβεβαιώνουν πως πολλοί και πολλές θα πατήσουν επί πτωμάτων, για να διασφαλίσουν την επιβίωσή τους. Μέσα σ’ αυτόν τον αλληλοφαγωμό, οι λακέδες και τα τσιράκια του κράτους μέσω των ΜΜΕ εκφράζουν ρητορικές μίσους, κανονικοποιώντας την πραγματικότητα αυτή ελέγχοντας τις κοινωνικές αντιδράσεις. Οι συνεχείς επιθέσεις σε άτομα ΛΟΑΤΚΙ, σε θηλυκότητες, σε μετανάστ(ρι)ες και πληθυσμιακές μειονότητες (πχ Ρομά) και σε κοινωνικούς(-ες) αγωνιστ(ρι)ές επιβεβαιώνουν την κανονικοποίηση της βίας και του θανάτου. Συνεπώς, είναι εμφανής η παρείσφρηση και η άνωθεν επιβολή των κανιβαλικών ρητορικών στον κοινωνικό ιστό, με τους τρόπους εκδήλωσης της βιαιότητας στις παιδικές και εφηβικές ηλικίες να αποτελούν επίσης δείκτη της αξιακής και κοινωνικής κρίσης στην παρούσα συγκυρία.
Αναδεικνύεται, λοιπόν, ότι ο φασισμός έχει πολλά και διαφορετικά προσωπεία. Ένα από αυτά που ριζώνει στην κοινωνία είναι αυτό του κοινωνικού εκφασισμού και συνιστά έναν βασικό πυλώνα επίθεσης στους από τα κάτω από το κράτος και το κεφάλαιο. Είναι μια επίθεση που στοχεύει στην εξάλειψη τόσο της συλλογικής και ταξικής συνείδησης όσο και εναντίον εκείνης της κουλτούρας αποδοχής της διαφορετικότητας, ενάντια στους ανθρώπους που αγωνίζονται για μια άλλη κοινωνία ελευθερίας, αλληλεγγύης και ισότητας, χωρίς κράτη, εξουσίες, καταπιεστές και καταπιεζόμενους. Είναι η κανονικοποίηση της απαξίωσης της ζωής προς μια νέα κοινωνική πραγματικότητα, όπου ρυθμιστής των πάντων είναι ο καπιταλισμός και το εκάστοτε κράτος με κριτήρια ποιος παράγει, ποιος καταναλώνει, ποιος περισσεύει και ποιος αποτελεί εμπόδιο στη γενικευμένη επίθεση εναντίον της ζωή μας. Πρόκειται, δηλαδή, για μια μετατόπιση του κράτους στον ολοκληρωτισμό.
Κόντρα σε αυτή τη δυστοπική πραγματικότητα που μας επιβάλλεται, ο αντιφασιστικός αγώνας οφείλει να αποτελεί ένα μεγάλο ανάχωμα. Και αυτό, γιατί ο φασισμός διοχετεύεται κάθετα στην κοινωνία από την κυρίαρχη τάξη του κράτους και του κεφαλαίου, διαπερνώντας και μολύνοντας όλα τα κοινωνικά στρώματα. Ο αντιφασιστικός αγώνας οφείλει να εκμηδενίσει το φασιστικό λόγο και τις αντίστοιχες ρητορικές και πρακτικές με μαχητικούς όρους, μην επιτρέποντας καμία δυνατότητα κοινωνικής διείσδυσης στους φασίστες. Παράλληλα, οφείλει να δημιουργήσει και μια πλατιά κοινωνική βάση, όπου τα αντιφασιστικά ιδανικά θα είναι ζωντανά. Χρειάζεται ένας πλατύς κοινωνικός αγώνας με σταθερή και στοχευμένη παρέμβαση σε κάθε πόλη, γειτονιά, χώρο εργασίας, σχολείο, μιας και ο κοινωνικός εκφασισμός μπορεί να εμφανιστεί σε κάθε έναν από τους προαναφερθέντες χώρους. Ακόμη, ο αντιφασιστικός αγώνας θα πρέπει να είναι ένας αγώνας ενάντια στο κράτος, τον καπιταλισμο, την πατριαρχία και τον κόσμο της εξουσίας. Ενάντια στην ανάθεση και οποιαδήποτε ρητορική και πρακτική καταπίεσης, αποκλεισμού και εκμετάλλευσης. Γιατί ο αντιφασισμός είναι αγώνας για μια κοινωνία ισότιμη, ελεύθερη και αλληλέγγυα.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ (ΠΑΡΑ)ΚΡΑΤΙΚΟ ΦΑΣΙΣΜΟ, ΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΕΚΦΑΣΙΣΜΟ
& ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ ΚΡΑΤΟΥΣ & ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ, ΙΣΟΤΙΜΟ & ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟ
Ανοιχτή Αντιφασιστική Συνέλευση Πάτρας | asp2023@espiv.net
Συνέλευση του εγχειρήματος κάθε Παρασκευή, στις 19:00, στην κατάληψη Παραρτήματος
Ως Ανοιχτή Αντιφασιστική Συνέλευση Πάτρας στηρίζουμε το κάλεσμα σε έκτακτη συνέλευση για την δολοφονία του Mohamed Kamran, σήμερα 26/9/2024 στις 19:00 στην κατάληψη Παραρτήματος.
Ο Μohamed Kamran αγνοούταν επί μία εβδομάδα μέχρι που βρέθηκε νεκρός στο Α.Τ. Αγ. Παντελεήμονα όπου βασανίστηκε μέχρι θανάτου. Ο Mohamed Kamran δεν αποτελεί εξαίρεση, από τα σύνορα μέχρι τα Α.Τ. μπάτσοι βασανίζουν, βιάζουν και δολοφονούν όσους κράτος, κεφάλαιο και πατριαρχία υποδεικνύουν. Ως Ανοιχτή Αντιφασιστική Συνέλευση Πάτρας στηρίζουμε το κάλεσμα σε έκτακτη συνέλευση για την δολοφονία του Mohamed Kamran, σήμερα 26/9 στις 19:00 στην κατάληψη Παραρτήματος.
Συγκέντρωση, 18/9/2024, 18:00, πλ. Γεωργίου
Πριν από 11 χρόνια, στις 18/9/13 δολοφονείται ο αντιφασίστας Παύλος Φύσσας στο Κερατσίνι από τον χρυσαυγίτη Γ. Ρουπακιά, ο οποίος εδρασε με άλλους νεοναζι ταγμάτων εφόδου και με τους μπάτσους σιωπηλούς θεατές. Ο Παύλος Φύσσας στοχοποιηθηκε για τον συνεπη αντιφασιστικό λόγο του και την δράση του στις γειτονιές του Πειραιά. αυτη δεν ηταν η μόνη περίπτωση επίθεσης, και δολοφονίας απο την συγκεκριμενη οργάνωση. Στις 17 Ιανουαρίου του ίδιου έτους οι Δ. Λιακόπουλος και Χ. Στεργιόπουλος δολοφονούν τον εικοσιεπτάχρονο μετανάστη Σαχζάτ Λουκμάν στα άνω Πετράλωνα,δρώντας φανερά, και με την πλήρη ανοχή του κράτους. Εκείνη την περίοδο , εξάλλου , είχαν πραγματοποιήθει πληθώρα φασιστικών επιθέσεων και πογκρομ κατά μεταναστών, πλανόδιων πολιτών, Αιγύπτιων αλλιεργάτων ιχθυόσκαλας, επιθέσεις σε ΛΟΑΤΚΙ+, αλλά και εναντίων εργατων-συνδικαλιστικων του ΠΑΜΕ στην ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του περαματος.
Η αυξηση και αναβαθμιση αυτων των παρακρατικών φασιστικών επιθέσεων έλαβε χώρα εν μέσω της κοινωνικής οργής για την οικονομική κρίση την περιοδο επιβολής των μνημονίων, και αποτέλεσε μια ανώδυνη ατραπό για το σύστημα διοχετεύοντας αυτή την οργή μακριά από το κράτος και τα αφεντικά.
Παράλληλα η Χ.Α. εντός και εκτός Βουλής στήριζε το μέγαλο κεφάλαιο υπερψηφίζοντας τις μνημονιακές επιταγές, απειλώντας και βάζοντας στο στόχαστρο εργατικά σωματεία και δομές αλληλεγγύης. Για αυτό άλλωστε απολάμβανε τόσο την μιντιακή κολακεία, από κανάλια που άνηκαν στα ίδια αφεντικά, όσο και την κρατική ανοχή, με τους φάκελους των εγκλημάτων τους να λιμνάζουν στο γραφείο του Δένδια.
Χαρακτηριστική ήταν η απροθυμία της αστυνόμιας – ενθερμων ψηφοφόρων της Χ.Α- να λάβει και να καταγράψει τις μαρτυρίες των ρατσιστικών επιθέσεων, ενώ πολλές φορές μετανάστριες που είχαν προσπαθήσει να καταγγείλουν κάποιο ρατσιστικό έγκλημα συλλαμβάνονταν λόγω έλλειψης χαρτιών.
Από την άλλη το αντιφασιστικό κίνημα ήταν ο μοναδικός φραγμός στην δολοφονική δράση της Χ.Α. με πολύμορφους αγώνες στον δρόμο, καθώς η δικαστική “αντιμετώπιση” ήρθε μετά από την γενικευμένη οργή της δολοφονίας του Φύσσα και μόνο όταν η Χ.Α. σταμάτησε να εξυπηρετεί τις πολιτικές επιδιώξεις του κράτους και του κεφαλαίου. Εκείνη τη περίοδο η Χρυσή Αυγή ήταν πιο χρήσιμη ως ο ένας πόλος στην θεωρία των δύο άκρων, με τον άλλο πόλο να αποτελεί τον ουσιαστικό εχθρό του συστήματος, δηλαδή τα αγωνιζόμενα κοινωνικά υποκείμενα και συγκεκριμένα τις καταλήψεις και τους αυτοργανωμενους χώρους αγώνα.
-Η θεωρία των δύο είναι ένα ξεκάθαρα κρατικό επικοινωνιακό αφήγημα που εξισώνει τον ταξικό κοινωνικό αγώνα με την φασιστική/νεοναζιστική δράση.
Σήμερα, με την πολιτική ηγεσία της Χ.Α. καταδικασμένη από την αστική δικαιοσύνη, η ακροδεξιά και ο φασισμός συνεχίζουν να εξαπλώνονται συνεχώς στην κοινωνία μας. Πληθώρα ακροδεξιών και φασιστικών κομμάτων στην Ελλάδα και στην υπόλοιπη Ευρώπη διεκδικούν μερίδιο στην κρατική εξουσία, ενώ παράλληλα μαζί με τις παρακρατικές τους οργανώσεις διαχέουν τον σκοταδιστικό και μισαλλόδοξο λόγο τους στην κοινωνία. Το ελληνικό κράτος και κεφάλαιο, έχοντας το μονοπώλιο της βίας, έχει τη δυνατότητα να αναβαθμίζει την βία εναντίον της κοινωνικής βάσης σε μεγαλύτερο βαθμό από οποιαδήποτε φασιστική οργάνωση. Απαξιεί, βασανίζει και δολοφονεί οποιοδήποτε άνθρωπο δεν «βάζει πλάτη» στα συμφέροντά τους ή περισσεύει στην καπιταλιστική βαρβαρότητα: αναρίθμητοι πνιγμένοι και δολοφονημένοι μετανάστες στα σύνορα, χιλιάδες φυλακισμένοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, εξήντα συνάνθρωποί μας δολοφονημένοι στα Τέμπη, πληθώρα δολοφονημένων από μπάτσους (Zackie, Μάγγος, Σαμπάνης, Φραγκούλης, Μιχαλόπουλος, Μανιουδάκης), δεκάδες εργατικές δολοφονίες και τραυματισμοί από υπερεργασία, θηλυκότητες και ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα δολοφονημένα και βασανισμένα (υπόθεση της 12-χρονης από τον Κολωνό, βιασμός στο ΑΤ Ομόνοιας, γυναικοκτονία έξω από το ΑΤ Αγ. Αναργύρων), εκατοντάδες νεκροί από την δολοφονική διαχείριση της πανδημίας και την διάλυση του συστήματος υγείας, και εκατομμύρια στρέμματα δασών καμένα. Το κράτος και το ντόπιο κεφάλαιο όχι απλά δεν έχουν πληρώσει για κανένα από τα παραπάνω εγκλήματα, αλλά πάντα σπεύδουν να αποποιηθούν τις ευθύνες και να καθαγιάσουν την δράση τους. Από τα συγχαρητήρια σε λιμενικούς και μπάτσους για την «δουλειά» τους, μέχρι το «τραγικό ανθρώπινο λάθος» και τα «πρωτόγνωρα καιρικά φαινόμενα» το μήνυμα είναι απλό: Για το κράτος και το κεφάλαιο είμαστε απλά υποκείμενα προς εκμετάλλευση, η ζωή μας έχει τιμή, άλλοτε είναι μικρότερη από το κόστος συντήρησης ενός σιδηροδρόμου, άλλοτε μικρότερη από είκοσι ευρώ βενζίνη και αυτό πρέπει να το δεχτούμε ως κανονικότητα. Όσοι τολμούν να το αμφισβητήσουν και να φανταστούν μια ζωή αξιοπρέπειας, ισότητας και ελευθερίας θα λοιδορηθούν έως το σημείο της απανθρωποποίησης και θα εξοντωθούν.
Ταυτόχρονα, ο φασισμός συμμετέχει σε αυτή την εξόντωση διαιρώντας-αποπροσανατολίζοντας την κοινωνική βάση και διοχετεύοντας την κοινωνική οργή στα ήδη καταπιεσμένα στρώματά της, απομακρύνοντάς το κράτος, το κεφάλαιο και την εξουσία που καταδυναστεύουν τη ζωή μας. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν τα τρομολαγνικά αφηγήματα που παρουσιάζουν αφενός τους πρόσφυγες ως “υπανθρώπους” που απειλούν την “εθνική” ομοιογένεια, την έννομη τάξη και τις “δυτικές” αξίες και αφετέρου, τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα ως μέλη μιας παγκόσμιας συνομωσίας αλλοίωσης της “αγίας” χριστιονορθόδοξης οικογένειας και των “αξιών του εθνους”. Ο φασιστικός λόγος όμως πέρα από μισαλλόδοξος, είναι και ένας λόγος ολοκληρωτικός. Χειριζόμενος το φόβο και το μίσος, τα οποία ο ίδιος έσπειρε, ωθεί τους ανθρώπους να υποτάξουν οποιαδήποτε συλλογική – ατομική ελευθερία και επιδίωξη μπροστά στο αφήγημα του “έθνους” και της “ασφάλειας”, των “σωτήριων” προσωπείων του κράτους και του ντόπιου κεφαλαίου.
Τα τελευταία χρόνια στην Πάτρα βλέπουμε αρκετές προσπάθειες από φασίστες που προσπαθούν να οργανωθούν και να βρουν ζωτικό χώρο στο κοινωνικό πεδίο. Γράφοντας συνθήματα σε σχολεία, ειδικά στην περιοχή της Αγυιάς, βεβηλώνοντας μνημεία αγωνιστών όπως του Τεμπονέρα έξω από το 3ο Γυμνάσιο στην Βουδ και πραγματοποιώντας ομο-τρανσφοβικές επιθέσεις σε ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα. Οι συγκεκριμένες απόπειρες δημόσιας παρουσίας δεν μας βρίσκουν άπραγα ως αγωνιστικά υποκείμενα. Εμείς απαντάμε με την φυσική μας παρουσία σε συγκεντρώσεις και παρεμβάσεις, πατάμε τα συνθήματα όπου αυτά βγαίνουν και μην αφήνοντας τους χώρο κοινωνικής παρέμβασης. Η ρητορική μίσους που προσπαθούν να ριζώσουν δεν χωράει ούτε στην Πάτρα, ούτε πουθενά όσο υπάρχουν άτομα που μάχονται για μια καλύτερη και πιο δίκαιη κοινωνία.
Ο δικός μας αντιφασιστικός αγώνας είναι αγώνας συλλογικός και ταξικός ενάντια στο φασισμό, κρατικό και παρακρατικό. Είναι αγώνας ενάντια στο κράτος, την πατριαρχία, το κεφάλαιο και την εξουσία. Αγώνας αντισυστημικός και αντιθεσμικός για μια κοινωνία ελεύθερη και μια ζωή αξιοπρέπειας, συμπερίληψης και αποδοχής όλων των ανθρώπων ανεξαρτήτως φύλου, φυλής ή σεξουαλικού προσανατολισμού. Αυτό το κείμενο είναι ένα ανοικτό κάλεσμα για ανάληψη πολύμορφων αντιφασιστικών δράσεων: Στην οικογένεια, τη γειτονιά, το σχολείο και την δουλειά δεν δίνουμε ούτε σπιθαμή γής στους φασίστες.
ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΣ, ΑΝΤΙ-ΙΕΡΑΡΧΙΚΟΣ, ΔΙΑΡΚΗΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ ΟΛΩΝ ΟΣΩΝ ΛΕΗΛΑΤΕΙΤΑΙ Η ΖΩΗ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ
ΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΙΣΟΤΗΤΑΣ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
Ανοιχτή Αντιφασιστική Συνέλευση Πάτρας
15/06/2025, Σκάλες Γεροκωστοπούλου, Παρέμβαση κατά της ομοφοβίας
Το βράδυ του Σαββάτου 15/6, μέλη της Ανοιχτής Αντιφασιστικής Συνέλευσης Πάτρας από κοινού με συντροφικό κόσμο, κάναμε παρέμβαση στις σκάλες της Γεροκωστοπούλου, μοιράζοντας τη σχετική ανακοίνωση της συνέλευσης στο διερχόμενο κόσμο, ενώ ταυτόχρονα τοποθετήθηκε πανό ως μια πρώτη αντανακλαστική αντίδραση και απάντηση στο δημόσιο πεδίο σε σχέση με το περιστατικό της ομοφοβικής επίθεσης εναντίον νεαρού ατόμου στην πόλη της Πάτρας στις αρχές της εβδομάδας. Αρκετός νεαρός κόσμος ενημερώθηκε για την επίθεση που δε γνώριζε, ενώ η ανταπόκριση που λάβαμε ήταν πολύ θετική. Η σχετική ανακοίνωση:
ΚΑΜΙΑ ΟΜΟΦΟΒΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΝΑ ΜΗ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ
Ένα νέο περιστατικό ομοφοβικής επίθεσης έλαβε χώρα στην Πάτρα, αυτή τη φορά εναντίον ενός νεαρού ατόμου τα ξημερώματα της Δευτέρας 10 Ιούνη. Το περιστατικό έγινε στην περιοχή της Άνω πόλης, τη στιγμή που ο νεαρός κατέβαινε από τον δρόμο του Παλαιού Δημοτικού Νοσοκομείου και κατευθυνόταν προς τα σκαλάκια που οδηγούν στην οδό Σωτηριάδου μπροστά από το Δημοτικό Βρεφοκομείο. Εκείνη τη στιγμή, τρία άτομα, εξαπολύοντας εναντίον του ομοφοβικές βρισιές, του επιτέθηκαν με γροθιές και κλωτσιές, με αποτέλεσμα να τον τραυματίσουν στα πλευρά και να του ματώσουν το πρόσωπο, προτού το βάλουν στα πόδια.
Η εν λόγω ομοφοβική επίθεση είναι μία μόνο από τις πολλές άλλες που έχουν λάβει χώρα τόσο στην πόλη της Πάτρας όσο και στην υπόλοιπη επικράτεια. Ενδεικτικά αναφέρουμε την περσινή τρανσφοβική επίθεση που δέχτηκε φοιτήτρια στο Τμήμα Επιστημών Εκπαίδευσης του Πανεπιστήμιου Πατρών, όταν διάφοροι τραμπούκοι τη χτύπησαν με γροθιές και κλωτσιές ρίχνοντάς της μπογιές σε διάφορα σημεία του σώματός της. Πρόσφατη είναι, εξάλλου, η στοχοποίηση των γραφείων της ΛΟΑΤΚΙ οργάνωσης Colour Youth στην Αθήνα, από ομάδα φασιστών που έγραψαν φασιστικά συνθήματα στην πόρτα των γραφείων. Τέλος, δε μπορούμε να μην αναφέρουμε τη μαζική ομοφοβική επίθεση (με χαρακτηριστικά δημόσιας διαπόμπευσης και λιτζαρίσματος) εναντίον δύο μελών της lgbtq κοινότητας το Μάρτη στην πλ. Αριστοτέλους στη Θεσσαλονίκη ή και τη δολοφονία της μετανάστριας τρανς γυναίκας Άννας Ιβάνοβα στον Άγ. Παντελεήμονα.
Τα προαναφερθέντα περιστατικά ομο – τρανσφοβικής βίας έλαβαν και λαμβάνουν χώρα σε μια συγκυρία κατά την οποία πλήθος ομοφοβικών, ακροδεξιών πολιτικών και παπάδων βρήκαν και συνεχίζουν να βρίσκουν ελεύθερο πεδίο να ξεράσουν στη δημόσια σφαίρα το μισαλλόδοξο και αντιδραστικό τους δηλητήριο με αφορμή την ψήφιση του νόμου για τον πολιτικό γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Μέσα από τους τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς δέκτες εκφέρεται και κανονικοποιείται καθημερινά ένας σεξιστικός και ομοφοβικός λόγος εναντίον όσων συνανθρώπων μας δε συμμορφώνονται πλήρως με τις επιβαλλόμενες νόρμες της πατριαρχίας. Οι αντιδραστικές αυτές ιδέες της ομοφοβίας και της τρανσφοβίας βρίσκουν, δυστυχώς, απήχηση σε κάποια κοινωνικά κομμάτια, μόνο και μόνο επειδή τα τρανς, queer ή τα ομοφυλόφιλα άτομα δε χωρούν στα κατασκευασμένα πατριαρχικά πρότυπα. Και μιλάμε για πρότυπα, καθώς ένα μεγάλο κομμάτι της νεολαίας ποτίζεται καθημερινά και συστηματικά με το δηλητήριο του μίσους προς τη διαφορετικότητα, τόσο από το σχολείο, την οικογένεια, όσο και την εκκλησία αλλά και την ίδια τη συστημική πατριαρχία του κράτους και του κεφαλαίου. Ένα μίσος και μια απόρριψη της διαφορετικότητας που δεν περιορίζεται μόνο στη σεξουαλικότητα αλλά επεκτείνεται με μάτσο χαρακτηριστικά και εναντίον των γυναικών αλλά και εις βάρος των μεταναστών/στριών με ξεκάθαρα ρατσιστικά χαρακτηριστικά. Άλλωστε, ο σοβινισμός, ο εθνικισμός, ο ρατσισμός αλλά και το αντιδραστικό τρίπτυχο ‘’πατρίς-θρησκεία-οικογένεια’’ είναι παραδοσιακές αξίες του ελληνικού κράτους και καπιταλισμού. Αν σ΄ όλα αυτά προσθέσουμε το μισογυνισμό, τη ματσίλα, τις γυναικοκτονίες, την υποτίμηση, την περιφρόνηση και την καταπίεση των ανθρώπων που δε χωρούν στα κατασκευασμένα και επιβαλλόμενα πατριαρχικά καλούπια, αντιλαμβανόμαστε σε ποιες σάπιες ‘’αξίες’’ δομείται η ιδεολογία του ελληνικού κράτους κι εν πολλοίς την ιδεολογία αυτή ασπάζεται κι επικροτεί ένα κομμάτι της κοινωνίας.
Σε κάθε περίπτωση, μια τέτοια στοχοποίηση εναντίον συνανθρώπων μας για τη διαφορετική σεξουαλική ή έμφυλη ταυτότητα και έκφραση αντί για τη στοχοποίηση των αφεντικών, των πολιτικών λαμόγιων, της αστυνομίας, της εκκλησίας και των δομών του κρατικού μηχανισμού δεν είναι τίποτε άλλο παρά η πρακτική εφαρμογή του αλληλοφαγώματος ανάμεσα στους από τα κάτω της κοινωνίας, μια έκφανση του κοινωνικού αυτοματισμού και του καθημερινού φασισμού της διπλανής πόρτας, που λειτουργεί ως βαλβίδα αποσυμπίεσης για τους πραγματικούς δυνάστες της ζωής μας, για την Εξουσία του κράτους, του κεφαλαίου και της πατριαρχίας.
Ωστόσο, ο πόλεμος που έχουμε δεν αφορά μονάχα στο τέρας του κράτους, του κεφαλαίου και της πατριαρχίας. Ο δικός μας πόλεμος είναι όχι μόνο ταξικός ενάντια στους δυνάστες, καταπιεστές κι εκμεταλλευτές της ζωής μας αλλά και κοινωνικός. Στεκόμαστε δηλαδή ξεκάθαρα εχθρικά ως προς τις ρατσιστικές, μισογυνικές και ομο – τρανσφοβικές διακρίσεις και καταπιέσεις, αλλά και απέναντι στην έμφυλη βία, απ΄ όποιον κι αν αναπαράγεται εντός κοινωνίας.
Απέναντι σε όλα αυτά οφείλουμε να προτάξουμε τις δικές μας αξίες, τη μηδενική ανοχή σε περιστατικά έμφυλης βίας, βιασμών, και κακοποίησης, όπου αντιλαμβανόμαστε ότι αυτά συμβαίνουν. Απέναντι στην ομο – τρανσφοβία, το φασισμό και το ρατσισμό είτε αυτές οι αντιδραστικές λογικές και πρακτικές εκφράζονται από τους καθημερινούς φασίστες και ρατσιστές της διπλανής πόρτας είτε από το κράτος, τους οργανωμένους φασίστες και την εκκλησία, η απάντηση μπορεί να δοθεί μόνο από τα χειραφετημένα και ταξικά συνειδητοποιημένα κομμάτια της κοινωνίας μας. Διότι εχθρικά προς την ακροδεξιά, το φασισμό, το ρατσισμό και το μίσος δε θα σταθεί κανένα φιλελεύθερο κράτος, όσο κι αν αυτό αποδύεται το μανδύα του δήθεν προοδευτικού με την ψήφιση του πολιτικού γάμου των ομόφυλων ζευγαριών. Μέσα από συλλογικούς, μαχητικούς, συμπεριληπτικούς αγώνες ενάντια στην πατριαρχία, το κράτος και το κεφάλαιο μπορούμε να ορθώσουμε αναχώματα και να χειραφετηθούμε όλες και όλοι βάζοντας το σπόρο και για άλλη κοινωνία πραγματικής ισότητας, αλληλεγγύης, αποδοχής, ελευθερίας και αλληλοβοήθειας.
ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΕ ΟΜΟΦΟΒΙΑ, ΤΡΑΝΣΦΟΒΙΑ, ΜΙΣΟΓΥΝΙΣΜΟ & ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ
ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΙ & ΜΑΧΗΤΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ & ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ – ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ – ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ
Ανοιχτή Αντιφασιστική Συνέλευση Πάτρας | asp2023@espiv.net
*Συνέλευση κάθε Παρασκευή στις 19:00 στην Κατάληψη Παραρτήματος
