Bar Οικονομικής Στήριξης των Οικογενειών Φυλακισμένων Αγωνιστών/στριών
Παρασκευή 21.01 στην Κατάληψη 111 από τις 20:00
Αναρχικοί/ες
Πηγή: Kinimatorama
Τους Συντρόφους θέλω και όχι τον όχλο… (+Αφίσα)
Αναδημοσίευση ποιήματος που δημιουργήθηκε από τα μέλη των ΣΠΦ, μέλος της FAI/IRF, Τσαβδαρίδης Ανδρέας και ο αναρχομηδενιστής Μάνδυλας Σπύρος.
Δημιουργήσαμε μια αφίσα με απόσπασμα του ποιήματος(τα τονισμένα).
Στην Ιταλία, στις 30 Οκτωβρίου, δικάζονται τα δύο αδέρφια μας, Alfredo Cospito και Nicola Gai, κατηγορούμενοι για τους πυροβολισμούς ενάντια σε μεγαλοστέλεχος πυρηνικής εταιρίας. Την επίθεση ανέλαβε ο πυρήνας Όλγα FAI/IRF.
Γνωρίζω ανθρώπους… ανθρώπους βουβούς και φλύαρους,
δειλούς και θρασείς, ταπεινούς και αλαζόνες…
Ανθρώπους που ζουν υπάκουοι σαν πρόβατα και άλλους
που παραμονεύουν ύπουλα σαν ύαινες.
Γνωρίζω ανθρώπους που ονειρεύονται δίχως φαντασία
και ζουν δίχως να ονειρεύονται… ανθρώπους που τα μάτια τους
έχουν συνηθίσει να κοιτάνε χαμηλά και τ’ αυτιά τους
να δέχονται εντολές “ξύπνα”, “δούλευε”,
“πλήρωνε”, “αγόρασε”, “πίστευε”, “συμβιβάσου”…
Ανθρώπους απ’ το μοναχικό πλήθος που περιμένουν καρτερικά
στην ουρά της ζωής… που περιμένουν το αιώνιο αύριο,
τις καλύτερες μέρες, το αισιόδοξο μέλλον, τις απαντήσεις στις προσευχές τους…
Περιμένουν να πιστέψουν κάθε υποψήφιο σωτήρα
και κάθε απατεώνα της σκέψης που θα τους υποσχεθεί μια καλύτερη ζωή.
Όμως αυτοί που περιμένουν να ζήσουν ένα καλύτερο αύριο,
σήμερα είναι κιόλας νεκροί.
Γνωρίζω ανθρώπους, μα λίγοι είναι σύντροφοί μου.
Αργός Θάνατος ή Εξέγερσή εδώ και Τώρα…
Να οι δύο δρόμοι που ανοίγονται μπροστά μας.
Διαλέγουμε εκεί που τολμούν οι δυνατοί. Έχει πιο καθαρό αέρα
και το πλήθος που υποκλίνεται στα ψεύτικα είδωλά του
δεν ασχημαίνει την αισθητική μας.
Είναι ωραία να κοιτάς απ’ τη Βουνοκορφή του Μοναδικού
ακόμα κι αν το πλήθος εύχεται κρυφά να πέσεις στον γκρεμό
για να μη ντρέπεται για το μικρό του ανάστημα.
Τα λόγια μας σαν λεπίδα χαράζουν το σήμερα
και οι πράξεις μας καίνε τις γέφυρες με το χθες…
Με πείσμα και θέληση μέχρι να δολοφονήσουμε την εξουσία.
Για τον Nikola και τον Alfredo
Για τους Αναρχικούς της Πράξης
Μηδενιστική Πρωτοβουλία για την 6 Δεκέμβρη : Απολογιστική 6ης Δεκέμβρη
Αντικατασταλτικό κείμενο εναντία στην υποχρεωτική λήψη DNA από τους 14 συντρόφους
ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΙ/ΕΣ
Την περσινή χρονιά εν μέσω καθολικής καραντίνας και ειδικής απαγόρευσης για το τριήμερο του Πολυτεχνείου, σύντροφοι προχώρησαν στις 14/11/2020 σε ταυτόχρονη κατάληψη του Πολυτεχνείου στην οδό Πατησιών και της Πρυτανείας του Ε.Μ.Π. στην Πολυτεχνειούπολη του Ζωγράφου, με πρόταγμα την εξέγερση ενάντια στην κοινωνική ασφυξία και την κρατική πίεση. Το κράτος ακολουθώντας τα κατασταλτικά δόγματα έσπευσε να εκκενώσει τις δύο καταλήψεις προχωρώντας συνολικά σε 92 συλλήψεις συντροφισσών/φων. Η κίνηση των καταλήψεων απέκτησε ιδιαίτερη σημασία καθώς εντάχθηκε σε μια συνολική διαδρομή αγώνων από τα πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και τις κινήσεις αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Δ. Κουφοντίνα μέχρι τη συγκρουσιακή αντικατασταλτική διαδήλωση στη Ν. Σμύρνη.
Μετά το φετινό καλοκαίρι ο σύντροφος Η.Κ. δέχτηκε κλήση, προκειμένου να καταθέσει DNA σχετικά με δείγμα πάνω σε κινητό αντικείμενο, το οποίο βρέθηκε στην περσινή κατάληψη της Πρυτανείας του Ε.Μ.Π. Σύμφωνα με την κλήση το δείγμα «ταυτίζεται με αυτό αγνώστου άνδρα που προσδιορίστηκε κατά την εξέταση χαρτιών με τις καστανέρυθρες κηλίδες, που κατασχέθηκαν έξωθι της πολυκατοικίας επί της οδού Σπύρου Τρικούπη αρ. 3 στην Αθήνα, όπου πρώτες πρωινές ώρες της 07-12-2014 άγνωστα άτομα επιτέθηκαν σε αστυνομικούς ομάδων Δέλτα με ρίψη βομβών μολότοφ, και άλλων αντικειμένων». Ταυτοχρόνως σχηματίστηκε δικογραφία για τον ίδιο λόγο για άλλους 13 συντρόφους, κάποιοι από τους οποίους έχουν δεχτεί ήδη κλήση για υποχρεωτική λήψη DNA.
Η χρήση του DNA ως ενοχοποιητικού και καταδικαστικού στοιχείου στον ελλαδικό χώρο έχει τις ρίζες του στο 2001 με τον πρώτο τρομονόμο. Τότε χρησιμοποιούταν για περιπτώσεις προσώπων, για τα οποία υπήρχαν «σοβαρές ενδείξεις ότι έχουν συμμετάσχει στη συγκρότηση εγκληματικών οργανώσεων». Η αστυνομική ταυτοποίηση ενός δείγματος DNA βέβαια έχει αποδειχτεί μια αρκετά σαθρή διαδικασία που αφορά σε συλλογή «μεικτών δειγμάτων» και σύγκριση τμημάτων DNA, τα οποία με στατιστικές μεθόδους κατά προσέγγιση και που εργαλειοποιούνται στα χέρια του κράτους ως μηχανισμός για την κατασκευή υποθέσεων-σκευωριών. Επιπλέον, με την τακτική του φακελώματος δημιουργεί βάσεις δεδομένων, από τις οποίες ανασύρει δείγματα κατά το δοκούν. Επομένως, χρησιμοποιεί την «αυθεντία μιας επιστημονικής μεθόδου» για να σύρει ανθρώπους σε δικαστήρια, να τους φυλακίσει ή να τους κρατήσει σε καθεστώς ομηρίας.
Διανύουμε μια περίοδο διαρκούς κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Το κράτος μέσα από νομοσχέδια στο χώρο της παιδείας (όπως η κατάργηση του ασύλου, η εισαγωγή πανεπιστημιακής αστυνομίας, οι ιδιωτικοποιήσεις των πανεπιστημίων, η ελάχιστη βάση εισαγωγής και η αξιολόγηση) και της εργασίας (αντεργατικός νόμος, κατάργηση πρωτοβάθμιων σωματείων, απαγόρευση των απεργιών) δημιουργεί μια όλο και πιο ασφυκτική πραγματικότητα. Σε αυτή την κατεύθυνση συνέβαλε και το διάστημα των καθολικών καραντινών, του ελέγχου των μετακινήσεων και ποινικοποίησης των συναθροίσεων. Επίσης, μετά το καλοκαίρι μέσα από τα κρατικά/επιστημονικά διατάγματα περί άμεσα ή έμμεσα υποχρεωτικών εμβολιασμών, τα πιστοποιητικά υγειονομικών φρονημάτων και τις διακρίσεις εμβολιασμένων-ανεμβολίαστων, διευρύνονται το καθεστώς εξαίρεσης και οιπεριφραγμένες ζώνες ελεγχόμενης πρόσβασης-αποκλεισμών εντός της κοινωνικής ζωής αυξάνοντας την κοινωνική δυσφορία και συμπίεση. Επιπλέον, στους χώρους εργασίας, με την εφαρμογή ή την απειλή της αναστολής εργασίας άνευ αποδοχών ή την απόλυση, το κράτος θέτει εξοντωτικά διλήμματα στους «από κάτω», που αγγίζουν τα όρια του βιοπορισμού.
Παράλληλα, το κράτος εντείνει την καταστολή με την εφαρμογή των αστυνομικών δογμάτων «Νόμου και Τάξης» και «Μηδενικής Ανοχής». Όσο εντείνεται το καθεστώς έκτακτης ανάγκης και αυξάνεται η κοινωνική ασφυξία, ο ρόλος της αστυνομίας ως εγγυητής της κυριαρχικής ομαλότητας αναβαθμίζεται. Επιδιώκοντας να φτάσει στην πλήρη απαγόρευση των ακηδεμόνευτων διαδηλώσεων, χτυπάει με σφοδρότητα πορείες (όπως αυτή που πραγματοποιήθηκε στις 26/10 για αλληλεγγύη στους δεκατέσσερις συντρόφους και ενάντια στην υποχρεωτική λήψη DNA), ενισχύει το νομικό του οπλοστάσιο (όπως η αναβάθμιση των ποινών σε μια σειρά άρθρων του ποινικού κώδικα τον Σεπτέμβρη, οι οποίες αφορούν στις διαδηλώσεις, τους κοινωνικούς/ταξικούς αγώνες, την έντυπη και ηλεκτρονική αντιπληροφόρηση κ.α.) και εκσυγχρονίζει τους τρόπους και τα μέσα ελέγχου και επιτήρησης των αγωνιζόμενων. Αναβαθμίζοντας τον τεχνολογικό του εξοπλισμό ή αξιοποιώντας τον ήδη υπάρχοντα (drones, κάμερες στις διαδηλώσεις, ηλεκτρονική παρακολούθηση, ψηφιακός έλεγχος, δημιουργία βάσης δεδομένων γενετικού υλικού) προσθέτει περισσότερα «βέλη στη φαρέτρα» του προς εκφοβισμό και αποθάρρυνση του κόσμου του αγώνα. Μέσα από τα χτυπήματα διαδηλώσεων, τις εκκενώσεις καταλήψεων, τα push back μεταναστ(ρι)ών στα ανοιχτά του Αιγαίου, τις δολοφονικές επιθέσεις και αστυνομικές εκτελέσεις (όπως η κρατική δολοφονία του Ν. Σαμπάνη στο Πέραμα), είναι σαφές ότι έχει σκοπό να επιβάλει ένα καθεστώς ελέγχου και επιτήρησης σε όσους/ες αγωνίζονται και θανατοπολιτικής σε όσες/ους κρίνονται περιττές/οι.
Σε αυτό το πλαίσιο κρατικών επιδιώξεων εντάσσεται και η υπόθεση των 14 αγωνιστών που συνελήφθησαν στην Πρυτανεία του Ε.Μ.Π. Έρχεται να προστεθεί σε ένα κάδρο υποθέσεων από τις πιο πρόσφατες (υποχρεωτική λήψη DNA σε φοιτητές/τριες της ΑΣΟΕΕ, προφυλάκιση Χ.Μ., υποθέσεις Κώστα Κ. και Β. Σταθόπουλου), μέχρι τις παλαιότερες των αμέσως προηγούμενων ετών που κατά κύριο λόγο αφορούσαν βαρύτατα κατηγορητήρια (του Τ. Θεοφίλου, του Α. Σειρηνίδη, της Ηριάννας και του Περικλή, των αγωνιστών από τις Σκουριές Χαλκιδικής) από τα οποία απαλλάχτηκαν στο τέλος δικαστικά.
Απέναντι στο κόσμο του ελέγχου, της καταστολής, των αποκλεισμών, στεκόμαστε αλληλέγγυες/οι σε όσες/ους διώκονται ή βρίσκονται όμηροι στα χέρια του κράτους. Να σταθούμε ανάχωμα στις μεθοδεύσεις, τις σκευωρίες και τις κατασταλτικές ορέξεις τους.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ΛΗΨΗ DNA
ΚΑΙ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΒΑΣΗΣ ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 14 ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ
«απόβλητα» από τις περιοχές του Πειραιά
Pierleone Porcu – ‘Επαναστατική Αλληλεγγύη’
Υπάρχουν πολλαπλοί τρόποι να εκφράσεις την αλληλεγγύη σου απέναντι σε συντρόφια εγκληματοποιημένα από το κράτος, η εκάστοτε μέθοδος απηχεί επιπλέον άμεσα και την επιλεγμένη από τον καθένα μορφή να επεμβαίνει στον κοινωνικό πόλεμο γενικότερα.
Είναι αυτοί που εκλαμβάνουν την αλληλεγγύη ως παροχή κοινωνικών υπηρεσιών στον έναν ή την άλλη φυλακισμένη σύντροφο, κατ’ αυτόν τον τρόπο επιτελούν την πολιτική τους δραστηριότητα: Αναζητώντας δικηγόρους, στέλνοντας χρήματα και ρούχα στις φυλακές, συμμετέχοντας σε επισκεπτήρια και πάει λέγοντας. Αυτή η αμιγώς ανθρωπιστική αλληλεγγύη μεταφράζεται προσέτι σε σύσταση επιτροπών υπεράσπισης και άλλων ομόλογων εκστρατειών με απώτερο σκοπό τον επηρεασμό της κοινής γνώμης.
Έπειτα, υπάρχουν εκείνοι οι οποίοι αντιλαμβάνονται την αλληλεγγύη εντός ενός αυστηρά πολιτικάντικου πλαισίου και την επιδεικνύουν μέσα από σωρό ”διακρίσεων” επιστρατευμένους ώστε να μην τσαλακώσουν την εικόνα της δραστηριότητας τους. Έτσι, καιροσκοπικά, υπερασπίζονται και δείχνουν αλληλεγγύη σε όσους διαλαλούν την αθωότητα τους αλλά όχι σε όσους αναλαμβάνουν την ευθύνη για τις δράσεις τους.
Άλλες ακόμα, άμα διαβλέψουν την πιθανότητα να εξασφαλιστεί κέρδος στα πλαίσια πολιτικής προπαγάνδας, σπεύδουν να τυπώσουν τρικάκια και έντυπα τυπικής αλληλεγγύης με τον σύντροφο ή τις συντρόφισσες που συνελήφθησαν. Ήτοι, διατρανώνουν λεκτικά την αλληλεγγύη τους δίχως πρακτικά να υπάρχει ίχνος της.
Έπειτα, υφίσταται η αλληλεγγύη σε ιδεολογικό πλαίσιο. Αυτή συνιστά την εκδοχή του Μαρξιστικού-Λενινιστικού ένοπλου κόμματος. Εκδηλώνουν αλληλεγγύη στους έχοντες θέσεις παρόμοιες με τις δικές τους και βρίσκονται σε έντονη αντίθεση με όσους δεν μοιράζονται ή δεν αναγνωρίζουν την πολιτική γραμμή ή στρατηγική τους, συχνά λογοκρίνοντας ή εξοστρακίζοντας όσες κρίνουν ακατάλληλες.
Τι πιστεύουμε ότι θα έπρεπε να εννοούμε όταν λέμε επαναστατική αλληλεγγύη τότε; Το πρώτο στοιχείο είναι η αναγνώριση της επαναστατικής αλληλεγγύης ως προέκτασης της ήδη ασκούμενης εξεγερσιακής κοινωνικής πρακτικής εντός της ταξικής πάλης, δηλαδή ως μια άμεση παρουσίαση επιθετικών δράσεων ενάντια σε κάθε δομή εξουσίας, μικρή ή μεγάλη που παρίσταται μέσα στην χωρική εμβέλεια του δράστη. Και αυτό επειδή όλες οι παραπάνω θα έπρεπε να κατανοούνται ως συνυπεύθυνες για οτιδήποτε διαδραματίζεται στην κοινωνική πραγματικότητα, συμπεριλαμβανομένης της εγκληματικοποίησης και της σύλληψης συντροφισσών ανεξαρτήτως τόπου. Η περιχαράκωση της αμφισβήτησης της καταστολής που σύντροφοι μας υφίστανται σε κάτι αυστηρά συνδεδεμένο μόνο με τον δικαστικό ή αστυνομικό μηχανισμό θα ήταν εξαιρετικά κοντόφθαλμη. Η εγκληματικοποίηση και σύλληψη συντρόφων οφείλει να προσληφθεί μέσα στο περιεχόμενο σύνολου του κοινωνικού πολέμου, ακριβώς επειδή αυτά είναι τα αξιοποιημένα από τα κράτη σπασμωδικά υλικά μέσα αποτροπής της ριζοσπαστικοποίησης σε όλους τους τομείς. Ανεξαρτήτως πόσο εμβριθές ή ασήμαντο είναι, κάθε συμβάν καταστολής εντάσσεται στους συσχετισμούς του κοινωνικού πολέμου ενάντια στις δομές κυριαρχίας.
Η δεύτερη πτυχή έχει να κάνει με την θεμελιώδη υπεράσπιση κάθε επαναστατημένου συντρόφου, ανεξάρτητα από τι κατηγορίες επισύρει το νομικό και αστυνομικό σύμπλεγμα του κράτους, αφενός επειδή συνιστά ζήτημα αποδέσμευσης τους από τα νύχια του, ήτοι από την κατάσταση ”ομηρίας” στην οποία υποβιβάστηκαν. Αφετέρου, ενδείκνυται να μην αφήσουμε ανεκμετάλλευτη την αφορμή εντατικοποίησης της επίθεσης ενάντια στον ”νόμο” αποκρυσταλλωμένος ως η ρυθμιστική έκφραση των ενεργών σχέσεων εξουσίας στην διαστρωματωμένη κοινωνία.
Το τρίτο χαρακτηριστικό αφορά την άρνηση της υπερασπιστικής γραμμής που είναι ενσωματωμένη στο συνταγματικό δίκαιο, όπως για παράδειγμα το δίπολο ”ενοχής” και ”αθωότητας” των διωκόμενων συντροφισσών, και αυτό επειδή έχουμε ήδη αναρίθμητους λόγους να τους προασπίσουμε δίχως οποιοδήποτε να μπορεί να δικαιώσει μία καιροσκοπική πολιτικάντικη αποκήρυξη. Δεν μπορούμε και δεν επιτρέπεται να θεωρούμε τους εαυτούς μας δικηγόρους, αλλά εξεγερμένους αναρχικούς σε πόλεμο με την κατεστημένη κοινωνία σε όλα τα μέτωπα. Αποσκοπούμε στην ολοκληρωτική καταστροφή της τελευταίας από την κορυφή ως τον πάτο, δεν μας απασχολεί να την δικάσουμε όπως κάνει αυτή απέναντι μας. Γι’ αυτόν τον λόγο θεωρούμε κάθε καταδίκη κατασκευασμένη από τους κρατικούς γύπες, εναντίον των εξεγερμένων προλετάριων, πολλώ δε μάλλον όταν αυτοί είναι σύντροφοι, καταδίκη των ίδιων μας τον εαυτόν και τοιουτοτρόπως την εκδικούμαστε με όσα μέσα κρίνουμε τελεσφόρα αναλόγως την διάθεση και τις προσωπικές μας κλήσεις.
Η τέταρτη και τελευταία ποιότητα αφορά την στάση μας απέναντι στις αιχμάλωτες συντρόφισσες απέναντι στις οποίες οφείλουμε να διατηρήσουμε μία συμπεριφορά αντίστοιχης εκείνης που μοιραζόμαστε με συντρόφους εκτός της φυλακής. Αυτό συνεπάγεται πως η επαναστατική αλληλεγγύη πάντα και σε κάθε περίπτωση συνοδεύεται από ριζική κριτική. Μπορούμε να και όντως δείχνουμε αλληλεγγύη σε συντρόφους δίχως απαραίτητα να εγκολπώνουμε τις απόψεις τους. Όσες εκφράζουν αλληλεγγύη προς αιχμάλωτες συντρόφισσες δεν εμπεριέχονται απαραίτητα στις πεποιθήσεις τους και στις τρόπους σκέψεις του ενώ το ίδιο ισχύει και τούμπαλιν σε ότι τις αφορά. Ενεργά στεκόμαστε στο πλευρό όλων των αιχμάλωτων συντρόφων σε όλα και για όλα έως το σημείο όπου οι πράξεις μας δεν αντιβαίνουν ή αντιφάσκουν με τον επαναστατικό και εξεγερμένο μας τρόπο να υπάρχουμε. Αυτός εντοπίζεται σε μία αποκλειστική σχέση μεταξύ κοινωνικών επαναστατών σε κατάσταση εξέγερσης και όχι σε μία ανταλλαγή θέσεων. Δεν θυσιάζουμε κανένα κομμάτι του εαυτού μας όπως δεν προσδοκούμε κάτι αντίστοιχο και από τους άλλους.
Προτάσσουμε την αλληλεγγύη ως μία μορφή συνενοχής, πρόσληψης αμφίδρομης ευχαρίστησης, κατά κανένα τρόπο ως ένα καθήκον ή μία θυσία για τον ”αγαθό και όσιο σκοπό” αφού αυτός ο σκοπός είναι καθόλα προσωπικός, ο ίδιος μας ο εαυτός.
Εκκινώντας από αυτές τις βάσεις, πρωταρχικής σημασίας στην ατομική διαδικασία ανάπτυξης αναρχικής εξεγερσιακής δράσης, η αναρχική αλληλεγγύη αποκτά το νόημα της κατ’ αυτόν τον τρόπο, διότι απλή υλική υποστήριξη θα παρείχαμε σε οποιοδήποτε φιλικό μας πρόσωπο κατέληγε στην φυλακή.
Η επαναστατική αλληλεγγύη είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξης μας ως εξεγερμένοι αναρχικοί. Είναι αυτή της η διάσταση επιτακτικό να τονίζεται ακατάπαυστα, ακριβώς επειδή παρέχει την ευκαιρία να διευρύνουμε ότι ήδη κάνουμε από μόνοι μας.
Pierleone Porcu
Πηγή:darknights