Το παρόν κείμενο αποτελεί τη θέση μας σχετικά με την εκκένωση της κατάληψης Αλλότρια και την εκδίωξη της πολιτικής συνέλευσης και των ομάδων, από τον Ρουβίκωνα. Ταυτόχρονα αποτελεί μια ιστορική καταγραφή, την οποία θεωρούμε χρέος μας ως προς εμάς και τα συντρόφια μας που ήμασταν παρόντα και γίναμε αποδέκτριες/ες εξουσιαστικών, κυριαρχικών συμπεριφορών, αλλά και ως προς τις α/α/α αξίες και ιδέες που υπηρετούμε, οι οποίες δέχτηκαν ευθεία επίθεση. Να ξεκαθαρίσουμε επίσης, ότι πέραν της αυτοκριτικής και του απολογισμού που οφείλουμε για λάθος χειρισμούς σε πλευρές του ζητήματος της καταγγελίας για παραβιαστικές συμπεριφορές μέλους της συνέλευσης μας και δεδομένου ότι δεν αποσιωπήσαμε τις ανεπάρκειές μας, σε καμία περίπτωση δεν θα προσπεράσουμε/αποσιωπήσουμε το συλλογικό και ατομικό μας βίωμα.
Να συμπληρώσουμε εδώ, και εν είδει απολογισμού, ότι δυστυχώς δεν καταφέραμε να διαφυλάξουμε τις διαδικασίες μας όσο έπρεπε ώστε να αποφύγουμε την εργαλειοποίηση ενός πολύ σοβαρού ζητήματος, όπως αυτό των καταγγελιών, από τον Ρουβίκωνα.
ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΜΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΗΣ ΑΛΛΟΤΡΙΑΣ
Είναι κρίσιμο να γίνει αρχικά μια αναφορά στη δομή λειτουργίας του χώρου. Η Αλλότρια λειτουργεί με δύο διαφορετικές ανοιχτές συνελεύσεις, την διαχειριστική όπου συμμετέχουν ατομικότητες και όλες οι ομάδες που υπάρχουν στο χώρο και την πολιτική στην οποία συμμετέχουν ατομικότητες και ομάδες οι οποίες έχουν αποφασίσει ότι συνδιαμορφώνουν πολιτικά με την κατάληψη. Ο διαχωρισμός αυτός έγινε περίπου το Φεβρουάριο, (μέχρι τότε ο χώρος λειτουργούσε με κοινή διαχειριστική-πολιτική συνέλευση), μετά τις πολιτικές διαφωνίες που προέκυψαν με την ομάδα του Δυτικού Τομέα Ρουβίκωνα (Δ.Τ.Ρ.) που συνυπάρχει στην κατάληψη, κατά τη διάρκεια των αντιφασιστικών δράσεων στο Χαϊδάρι το Δεκέμβριο ‘23 – Ιανουάριο ‘24. Δράσεις που οργανώθηκαν αντανακλαστικά μετά τις φασιστικές εισβολές στις δύο καταλήψεις της πόλης. Κατά την εξέλιξη των διαδικασιών και της οργάνωσης των δράσεων τότε, η ομάδα του Δ.Τ.Ρ. επιδίωξε να επιβάλλει τη συμμετοχή του Ρουβίκωνα διακριτά, με χαρακτηριστική τη θέση “ότι δεν υπάρχει Δ.Τ.Ρ. και ότι Ρουβίκωνας και Σιδηρά Φάλαγγα είναι ένα” και εν τέλει, εν μέσω αντιδράσεων, να αποχωρήσει από τις δράσεις. Στις απολογιστικές διαδικασίες που ακολούθησαν μετά τις αντιφασιστικές δράσεις, η θέση του Δ.Τ.Ρ. ήταν ότι δεν μπορεί να υπάρχει κοινή διαχειριστική- πολιτική συνέλευση στην κατάληψη, ότι είναι αυτόνομη πολιτική ομάδα και δεν θέλουν να συμμετέχουν σε άλλη πολιτική συνέλευση, παράλληλα ήταν κοινή η θέση ότι δεν μπορούμε να συνδιαμορφώσουμε πολιτικά, οπότε και διαχωρίστηκε η συνέλευση. Σε αυτό το πλαίσιο λειτουργούσε ο χώρος μέχρι την εκκένωση.
ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΤΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ
Αφορμή για τα γεγονότα που ακολουθούν αποτέλεσε η δημοσίευση καταγγελίας θηλυκοτήτων για παραβιαστικές συμπεριφορές του Α. μέλους της πολιτικής συνέλευσης της Αλλότριας (κείμενα εδώ και εδώ). Από το Σάββατο 13/07 που μέλη της συνέλευσης έλαβαν γνώση των καταγγελιών, συγκαλέστηκε έκτακτη πολιτική συνέλευση την Κυριακή 14/07, όπου έγινε ενημέρωση για τα περιστατικά και στη συνέχεια τακτική πολιτική, την Τρίτη 16/07, όπου αποφασίστηκε η απομάκρυνση του Α. από την κατάληψη και τις διεργασίες της και έκτοτε αποχώρησαν και τα συγγενικά του πρόσωπα που συμμετείχαν στη συνέλευση. Στη διαδικασία της Τρίτης παραβρέθηκε μέλος του Δ.Τ.Ρ. (σημειώνουμε ότι ήταν η πρώτη επικοινωνία μας -φυσική ή διαδικτυακή- με την ομάδα του Δ.Τ.Ρ. μετά τη δημοσιοποίηση της καταγγελίας). Σε συζήτηση έξω από το χώρο, μέλος της συνέλευσης, του διευκρίνισε ότι η συγκεκριμένη είναι πολιτική συνέλευση στην οποία ο Δ.Τ.Ρ. έχει αποφασίσει ότι δεν συμμετέχει. Στη συνέχεια έγινε παρέμβαση στη συνέλευση από το μέλος του Δ.Τ.Ρ., αναφέρθηκε στην καταγγελία και ζήτησε τη σύγκλιση διαχειριστική συνέλευσης για το περιστατικό, αφού έλαβε την απάντηση ότι η διαχειριστική είναι μέρος της διαδικασίας και θα καλεστεί άμεσα μετά την ολοκλήρωση των διαδικασιών της πολιτικής, αποχώρησε. Παρόλα αυτά παρέμεινε στη συνέλευση άλλο μέλος του Δ.Τ.Ρ, άτυπα, ως ατομικότητα.
Ακολούθησε έκτακτη την Πέμπτη 18/07 για την συνδιαμόρφωση της δημόσιας τοποθέτησης της πολιτικής συνέλευσης πάνω στο θέμα. Κατά τη διάρκεια αυτών των διαδικασιών και μέχρι την διαχειριστική συνέλευση της Τρίτης 23/07, μεσολάβησαν γεγονότα που έχουν ήδη αναφερθεί στη δημόσια τοποθέτηση μας (το κείμενο της πολιτικής συνέλευσης εδώ). Έχει ήδη οριστεί απολογιστική συνέλευση για το τρόπο διαχείρισης της κατάστασης την Τρίτη 17/09/24, με σκοπό στη συνέχεια να συγκληθεί ανοιχτή απολογιστική συνέλευση με τη συμμετοχή ομάδων και συλλογικοτήτων, στα πλαίσια των ανοιχτών διαδικασιών μέσα στα οποία λειτουργεί η Αλλότρια.
Στη διαχειριστική, λοιπόν, συνέλευση την Τρίτη 23/07, μεταξύ των ομάδων που συμμετείχαν, ήταν και η ομάδα του Δ.Τ.Ρ.
Όταν άρχισε η προσέλευση μας στο χώρο, με έκπληξη διαπιστώσαμε την παρουσία περίπου 35-40 ατόμων-μελών του Ρουβίκωνα, στην πλειοψηφία τους άτομα από άλλους τομείς (η συνέλευση του Δ.Τ.Ρ. οριακά φτάνει τα 8-10) τα οποία δεν έχουν συμμετάσχει ποτέ σε καμία διεργασία του χώρου. Εισέβαλαν στη συνέλευση, παρά την θέση μας ότι πρόκειται για διαχειριστική συνέλευση των ομάδων που στεγάζονται στο χώρο και όχι για ανοιχτή συνέλευση ενημέρωσης, με το “γνωστό” επιχείρημα ότι «δεν υπάρχει Δυτικός Τομέας και ότι ο Ρουβίκωνας είναι ένας».
Προσπαθώντας να υποστηρίξουμε τις διαδικασίες μας, δεν αποχωρήσαμε παρά το γεγονός ότι ήταν προβλέψιμο τι θα ακολουθήσει, υπήρξε δε διαβεβαίωση από τον Δ.Τ.Ρ. ότι θα τοποθετηθούν μόνο τα μέλη του, ένα μέλος του κεντρικού τομέα και ένα μέλος του φεμινιστικού, η οποία φυσικά και δεν τηρήθηκε. Να σημειωθεί ότι ο συντονισμός της συνέλευσης έγινε καθόλη τη διάρκεια από μέλος του Δ.Τ.Ρ. με τη συναίνεση όλων των παρευρισκόμενων. Η εικόνα του χώρου, όταν ξεκίνησε η συνέλευση ήταν η εξής: από την πολιτική συνέλευση και τις ομάδες παρεβρίσκονταν 12 άτομα συνολικά και ο υπόλοιπος χώρος γέμισε με άτομα του Ρουβίκωνα, κάποια από τα οποία είχαν κάτσει σε διάταξη “αποκλεισμού” της (μοναδικής) εισόδου-εξόδου του χώρου, με αποτέλεσμα να πρέπει να τους παραμερίσει ή να τους ακουμπήσει όποιο άτομο ήθελε να μπει ή βγει.
Αρχικά έγινε ενημέρωση από την πολιτική συνέλευση για όσα ακολούθησαν από τη στιγμή που έλαβε γνώση της καταγγελίας, τις πολιτικές διαδικασίες και διεργασίες που παρεμβλήθηκαν και αναγνώστηκε το κείμενο θέσεων της πολιτικής συνέλευσης που συντάχθηκε προς δημοσιοποίηση.
Αμέσως μετά, χωρίς να ακολουθήσει πολιτική συζήτηση, ή έστω αμφισβήτηση και άσκηση κριτικής στο εν λόγω κείμενο, η πρώτη τοποθέτηση του Δ.Τ.Ρ. ήταν η εκ νέου αμφισβήτηση της δομής λειτουργίας του χώρου και του ίδιου του αυτοπαρουσιαστικού κειμένου που συνδιαμορφώθηκε από όλες τις ομάδες, η πλήρης απόρριψη του τρόπου διαχείρισης του ζητήματος εκ μέρους μας και εν τέλει η γνωστοποίηση της “απόφασής” τους προς όλους, η οποία ήταν: η εκδίωξη της συνέλευσης και των ομάδων της κατάληψης από το χώρο. Μας έδωσαν μάλιστα “τελεσίγραφο” 7 ημερών(!), δηλώνοντας ότι η “απόφασή” τους αυτή «θα στηριχθεί με κάθε τρόπο».
Στη συνέχεια τοποθετούνταν διαδοχικά άτομα του Ρουβίκωνα, τα οποία ενώ δεν έχουν παραβρεθεί ποτέ σε συνέλευση του χώρου, ανέφεραν γεγονότα και περιστατικά που συνέβησαν σε προηγούμενες συνελεύσεις, άσχετα με το θέμα και απολύτως αναληθή στα πλαίσια μιας γενικότερης επίθεσης στη συνέλευση. Ολοκληρώνοντας την τοποθέτηση τους αποχωρούσαν από τη συνέλευση, χωρίς φυσικά να ακούσουν το υπόλοιπο σώμα, για να περάσουν οι επόμενοι που περίμεναν στην πλατεία.
Το βασικό επιχείρημα που επικρατούσε σε όλες τις τοποθετήσεις των μελών του Ρουβίκωνα, ήταν ότι «ακούστηκε το όνομα του», ότι «έχει εκτεθεί/έχει γίνει ρεζίλι» και φυσικά δεν έγινε καμία τοποθέτηση/πρόταση σχετικά με το πως θα διαχειρίζονταν μια αντίστοιχη κατάσταση.
Η στάση τους ήταν επιθετική και εξουσιαστική, τόσο στο λόγο τους, όσο και στη γλώσσα του σώματος και τη φυσική τους παρουσία στο χώρο, καθώς και απαξιωτική στην ίδια τη διαδικασία. Σημειώθηκε πολλές φορές από ατομικότητες και μέλη των ομάδων ότι είναι πολύ επιθετικοί και το κλίμα που διαμορφώνουν είναι εχθρικό. Όταν μας δινόταν ο λόγος, είτε μας διέκοπταν φωνάζοντας και χτυπώντας τα χέρια στα τραπέζια, είτε ακούγονταν ειρωνείες και γέλια. Ο στόχος ήταν ο εκφοβισμός και η επιβολή, αρκετά συντρόφια μας δεν τοποθετήθηκαν μέσα σ’ αυτό το κλίμα φόβου και ανασφάλειας.
Σε μια διαδικασία που αφορούσε παραβιαστικές συμπεριφορές, επέδειξαν πλήθος τέτοιων συμπεριφορών απέναντι στο σώμα της συνέλευσης, παράδειγμα (όχι το μόνο) στην παρέμβαση συντρόφισσας προς μέλος του Δ.Τ.Ρ. να σταματήσει να χτυπάει το χέρι του στο τραπέζι, η απάντηση ήταν “απαιτώ να δεχτείτε ότι έτσι είμαι, έτσι μιλάω”. Επίσης, στην τοποθέτηση της (ανήλικης) συντρόφισσας, που ήρθε σε επαφή με τις καταγγέλουσες, ότι η πρόθεση της ήταν να σταθεί φροντιστικά δίπλα τους, η απάντηση από μέλος του φεμινιστικού τομέα του Ρουβίκωνα ήταν: «τι φροντιστικά; άμα ήταν κόρη μου κι εγώ θα σε τραμπούκιζα». Το ίδιο το περιεχόμενο του λόγου τους δε, ήταν συνεχώς αντιφατικό, και αλληλοσυγκρουόμενο, είτε γεμάτο από πολιτικά και λογικά άλματα, είτε εντελώς απολίτικο: πχ από τη μία ακούστηκε πως λόγω του τρόπου διαχείρισης του περιστατικού εκ μέρους μας «οι θηλυκοτητες δεν θα νιώθουν ασφαλής στο χώρο» και ταυτόχρονα, σε θηλυκότητα της συνέλευσης μας, που σχολίασε την επιθετική τους στάση απαντήθηκε: «Δεν φοράμε τίποτα περίεργα ρούχα, ούτε κόκκαλα (σ.σ. σε γάντια ή/και στα ρουχα), ούτε έχουμε σιδερογροθιές και όπλα».
Στην προσπάθεια να υποτιμήσουν την πολιτική συνέλευση τη χαρακτήριζαν «παρεάκι» ή «ομάδα-ομαδοποίηση αμφιβόλου προελεύσεως…» χαρακτηρισμός στον οποίο εμμένουν και στο δημόσιο κείμενο τους (εδώ). Υποστήριζαν ότι ο Ρουβίκωνας είναι η μοναδική πολιτική ομάδα στην κατάληψη, απαξιώνοντας τόσο την πολιτική συνέλευση της κατάληψης, όσο και τη φεμινιστική ομάδα που υπάρχει στο χώρο, με ξεκάθαρη πρόθεση να επιβάλλουν στην Αλλότρια, ως μόνη πολιτική θέση, τη δική τους.
Διεκδικούν ρόλο πρωτιάς και αποκλειστικότητας στην παρουσία τους στο χώρο, χαρακτηριστικό του τρόπου που αντιλαμβάνονται τις συλλογικές διαδικασίες, ενώ, στην πραγματικότητα όταν τους παραχωρήθηκε η πρόσβαση στο κτίριο (δηλαδή τους δόθηκαν κλειδιά!), ήδη στεγαζόταν σ’ αυτό η θεατρική ομάδα “όλο λάθως” και το Δίκτυο Τροφής Δυτ. Αττικής (ομάδα η οποία πλέον έχει αποχωρήσει), δεδομένα που τεχνηέντως αποσιωπήθηκαν και στα ίδια τα μέλη του Ρουβίκωνα από άλλους τομείς, όπως αντιληφθήκαμε. Άλλωστε, όπως έγινε προφανές, ήταν πολύ βολική γι’ αυτούς η κατάσταση “μη πλαισίου” που υπήρχε πριν τη συγκρότηση κεντρικής συνέλευσης με όρους κατάληψης, το Δεκέμβριο του ‘23. Η στέγαση, δηλαδή, ομάδων χωρίς καμία επικοινωνία και ζύμωση μεταξύ τους, χωρίς κεντρική συνέλευση και με αποσιώπηση του καταληψιακού (αναφέρονταν στο χώρο σαν “κτίριο Παλιού Δημαρχείου”), κατάσταση που προφανώς εξυπηρετούσε την επιβολή και επικράτηση τους στο χώρο.
Έθεσαν ως «casus belli*» τη δημοσιοποίηση της θέσης της πολιτικής συνέλευσης σχετικά με την δημόσια καταγγελία, με το επιχείρημα ότι “δεν συνδιαμορφώσαμε”! (όταν με κοινή απόφαση δεν συνδιαμορφώνουμε), απειλώντας ευθέως και ξεκάθαρα, προσπαθώντας να φιμώσουν τη συνέλευση. Με όλους τους τρόπους και τόνους επέβαλλαν ως δεδομένο αυτό που καλλιεργούν συνειδητά στον ευρύτερο χώρο: «την Αλλότρια την έχει ο Ρουβίκωνας», «όλοι ξέρουν ότι η Αλλότρια είναι του Ρουβίκωνα», «όποιος δεν συμπαθεί το Ρουβίκωνα, να σηκωθεί να φύγει». Κάπου εκεί μας έγινε και σαφές, ότι επρόκειτο για απόφαση καλά σχεδιασμένη και ειλημμένη από καιρό.
Η αποχή του Δ.Τ.Ρ. από τις διαδικασίες και δράσεις της κατάληψης γίνεται σταδιακά τον τελευταίο καιρό. Απείχε πολλές φορές το τελευταίο διάστημα ακόμα και από τη διαχειριστική συνέλευση, επέλεξε να μην στηρίζει ούτε το αυτοδιαχειριζόμενο καφενείο της κατάληψης, που ουσιαστικά μέσα από αυτό στηρίζονται οι δράσεις της, αλλά και τα όποια έξοδα για την συντήρηση και λειτουργία του κτιρίου. Η πρόθεση του να διαλύσει τη δομή της κατάληψης είναι προφανής και από τη στάση του στο κρίσιμο θέμα των παραβιαστικών συμπεριφορών του Α.
Την Τρίτη, 30/7, μέρα κατά την οποία έληγε το «τελεσίγραφο», φτάσαμε κανονικά στο χώρο για να διεξάγουμε την τακτική μας συνέλευση. Το σκηνικό γνωστό, και αναμενόμενο αυτή τη φορά, γεμάτη η πλατεία με άτομα του Ρουβίκωνα (τουλάχιστον 40-50) τα οποία παρεμπόδιζαν την είσοδο μας στο κτίριο με απειλές και τραμπουκισμούς («θα σε θάψω στον τάφο ρε μουνί», «αν πλησιάσετε το κτίριο θα σας γαμήσουμε»). Μετά από λίγο, εμβρόντητα παρακολουθήσαμε live αλλαγή κλειδαριάς στο κτίριο από κλειδαρά που κάλεσαν εκείνη τη στιγμή! Η στάση τους αυτή τη φορά, ακόμη πιο επιθετική, προκλητική και τραμπούκικη από την προηγούμενη, ούρλιαζαν ξεσηκώνοντας όλη τη γειτονιά που παρακολουθούσε τρομοκρατημένη απ’ τα μπαλκόνια, προκαλούσαν πλησιάζοντας απειλητικά και τραμπουκίζοντας όποιο συντρόφι είτε μιλούσε, είτε προσπαθούσε ακόμα και να μετακινηθεί στην πλατεία. Δημιουργούσαν στενό κλοιό με τα σώματα τους γύρω μας περιορίζοντας ακόμα και το χώρο μέσα στον οποίο κινούμαστε, μας ακολουθούσαν ομάδες ατόμων οπουδήποτε κι αν πηγαίναμε, παρεμβάλλονταν και στέκονταν ή κάθονταν ανάμεσα μας εμποδίζοντας μας ακόμα και να μιλήσουμε μεταξύ μας. Ατομικότητες δέχθηκαν προσωπικές επιθέσεις με βρισιές, απειλές και τραμπουκισμούς καθώς και απειλές στοχοποίησης μέσω δημοσιοποίησης φωτογραφιών. Ακούστηκαν και έλαβαν χώρα πράγματα πέρα από κάθε φαντασία, με κύριο επιχείρημα το «συγκαλύπτετε παραβιαστές και μας κάνετε ρεζίλι» και «δεν θα το ανεχτούμε άλλο αυτό». Προκαλούσαν λεκτικά και με χειρονομίες ώστε να δοθεί η “αφορμή” για άσκηση σωματικής βίας και πολλοί διάλογοι γίνονταν επί τούτου με κλιμακούμενη ένταση από μέρους τους, προερχόμενοι -υποτίθεται- από μια συσσωρευμένη “αγανάκτηση”. Το κλίμα που δημιούργησαν ήταν κλίμα κινδύνου κι απειλής (πχ χρειάστηκε συντρόφισσα να ρωτήσει αν μπορεί να χρησιμοποιήσει την τουαλέτα που βρίσκεται εξωτερικά του κτιρίου για να πάρει την απάντηση «δεν ξέρω, για ρίσκαρέ το..»!). Απευθύνονταν ατομικά σε θηλυκότητες της συνέλευσης με σχόλια όπως «είναι τουλάχιστον χαριτωμένα τα γατάκια» (οι “αντι-σεξιστές”, που “μαίνονται” κατά εξουσιαστικών και παραβιαστικών συμπεριφορών…). Ρώτησαν συντρόφισσα «πόσο χρονών είναι» -χωρίς να τους έχει η ίδια απευθύνει το λόγο- και όταν απάντησε ότι είναι 20 χρ., ανταπάντησαν «όσο χρονών είστε εσείς οι δύο (σ.σ. δίπλα της καθόταν άλλη συντρόφισσα) τόσα είναι τα χρόνια μου στο χώρο, για αυτό θα το κλείνεις όταν μιλάω…». Προσέγγιζαν ομαδικά οποιοδήποτε άτομο βρισκόταν στην πλατεία και δεν ήταν δικό τους ή δεν το γνώριζαν, ρωτώντας απειλητικά: «Ποιος είσαι εσύ; Από που είσαι; Τι ήρθες να κάνεις εδώ;». Μια πλήρης ασυμμετρία εξουσίας όπου η αριθμητική υπεροχή και τα “μπράτσα” επιβάλλουν το δικό τους αφήγημα. Χρησιμοποιούσαν παρελκυστικές τακτικές επικαλούμενοι λόγια και συμπεριφορές μελών της συνέλευσης που έχουν αποχωρήσει και μας καλούσαν όχι να απολογηθούμε, αλλά να αποχωρήσουμε σαν να εξέφραζαν εμάς και τη συνέλευσή μας! Διάβαζαν δυνατά στοιχεία της καταγγελίας στον περιβάλλοντα χώρο της κατάληψης φωνάζοντάς μας «Για αυτά δεν θυμώνετε τόσο όπως φαίνεται, αλλά θυμώνετε με το γεγονός πως είμαστε εμείς εδώ», το οποίο αποτελεί μεν θέατρο του παραλόγου, εξυπηρετεί δε τέλεια το αφήγημά τους.
Είναι γνωστό ότι και στους κινηματικούς χώρους κινούνται/συμμετέχουν και άτομα που εμφανίζουν παραβιαστικές συμπεριφορές, καθώς, όπως χρόνια φωνάζουν οι θηλυκότητες, “δεν έχουν κέρατα, ούτε είναι δράκοι φτερωτοί” να τους ξεχωρίζεις από μακριά και δυστυχώς δεν υπάρχει κάποιο “τεστ” για να τους εντοπίσεις a priori, παρά μόνο όταν λάβει χώρα η ίδια η παραβιαστική συμπεριφορά. Όταν λοιπόν η πολιτική μας συνέλευση έλαβε γνώση της καταγγελίας, κάλεσε αμέσως έκτακτη συνέλευση, και μετά από δύο μέρες, στην τακτική, αποπέμφθηκε ο καταγγελλόμενος και αποχώρησαν τα άμεσα συνδεδεμένα με αυτόν άτομα. Το επιχείρημα «αργήσατε να πάρετε δημόσια θέση» μπορεί να είναι μεν εντελώς αβάσιμο -γιατί ποιό “πρωτόκολλο” υπαγορεύει τον ακριβή χρόνο που πρέπει να γραφτεί ένα τέτοιο κείμενο, με ποιους όρους και ποιός/ά τελικά το κρίνει- αλλά επικίνδυνο όταν χρησιμοποιείται κατ’ επίφαση για να δικαιολογήσει “συγκάλυψη”. Το κείμενο συνδιαμορφώθηκε παράλληλα με τις διαδοχικές φυσικές διαδικασίες, εν μέσω συναισθηματικής φόρτισης και πίεσης, με τραγικά γεγονότα προσωπικού χαρακτήρα να παρεμβάλλονται και τα οποία δεν μπορούν να δημοσιευθούν για ευνόητους λόγους, με τη μισή συνέλευση να λείπει λόγω εποχής, είτε για δουλειά σεζόν, είτε για διακοπές και με μεγάλο μέρος της διαδικασίας να πραγματοποιείται μέσω τσατ.
σ.σ. Για την ιστορική καταγραφή και μόνο αναφέρουμε ότι την Τρίτη 30/07 παρόντα ήταν και μέλη της Κλειστής συνέλευσης για την υπόθεση Α.
ΕΚΚΕΝΩΣΗΣ ΣΥΝΕΧΕΙΕΣ ΚΑΙ ΑΣΥΝΕΧΕΙΕΣ
Η συνέχεια “παίζεται” μέχρι σήμερα στα social του Ρουβίκωνα όπου συνεχίζονται οι απειλές, ο εκφοβισμός και η ωμή επιβολή τόσο λεκτικά όσο και με τη δημοσίευση video και φωτογραφιών, που επιβεβαιώνουν την επικράτηση τους στο χώρο με χαρακτηριστικά δυνάμεων κατοχής.
Πέραν του πολιτικού, συλλογικού σοκ στο οποίο ήρθαμε, καθώς η εκκένωση μιας κατάληψης πραγματοποιείται όχι από το κράτος αλλά από τα ίδια τα “μέλη του κινήματος”, προσπαθούμε σήμερα να διαχειριστούμε και ατομικά το μετατραυματικό μας στρες αλλά και την οργή μας. Σε κάθε περίπτωση όμως, θεωρούμε ότι αυτή η εξέλιξη αφορά το ανταγωνιστικό κίνημα στο σύνολό του. Γίνεται αντιληπτό πως δεν πρόκειται για μια δημιουργική/προωθητική αντιπαράθεση ή ιδεολογική διαπάλη μεταξύ πολιτικών συλλογικοτήτων αλλά για ευθεία και πλήρη αμφισβήτηση κάθε ιδέας και αξίας του α/α/α χώρου, τις οποίες υποτίθεται πρεσβεύουν και υπηρετούν. Γιατί, μεταξύ άλλων, αναρωτιόμαστε: Ποιά θηλυκότητα άραγε θα αισθανόταν άνετα ανάμεσα σε μάτσο “συντρόφους” που φετιχοποιούν την υπόνοια ή την ευθεία απειλή βίας έναντι άλλων συντρόφων; Και ποιά “αντιεξουσιαστική” ιδεολογία υπαγορεύει την εκκένωση μιας κατάληψης με -ηγεμονικής αρρενωπότητας- επιβολή και μάλιστα μέσα στο κατακαλόκαιρο, παραπέμποντας στις πιο σκοτεινές πρακτικές του αστικού κράτους;
Δεν είναι η πρώτη φορά στην ιστορία του κινήματος, που μέλος συνέλευσης καταγγέλλεται για παραβιαστικές συμπεριφορές, ούτε πρώτη φορά που συνέλευση το διαχειρίζεται ως όφειλε. Είναι η πρώτη φορά όμως, που το έμφυλο λειτουργεί ως Δούρειος Ίππος ώστε να εκκενωθεί μια κατάληψη, όχι από μπάτσους, αλλά από αυτόκλητους “θεματοφύλακες” του α/α/α χώρου. Θα ήταν φαιδρό, αν δεν ήταν επικίνδυνο, γιατί αν σήμερα εργαλειοποιείται το έμφυλο για να εδραιωθεί μια τέτοια πρακτική, αύριο θα προκύψει κάτι άλλο.
Πού να φανταζόμασταν ότι στους άξονες δράσης που τέθηκαν το φετινό χειμώνα, μετά από συζητήσεις, σχετικά με την οργάνωση της άμυνάς μας και την υπεράσπιση του χώρου μας από τις δυνάμεις καταστολής, θα έπρεπε να συμπεριληφθεί και η απειλή ενδοκινηματικής βίας, με μαφιόζικα τελεσίγραφα και διορίες που παραπέμπουν σε άλλους πολιτικούς (και μη..) χώρους!
Γνωρίζουμε πως το ευρύτερο κίνημα, δεν το διατρέχουν απόλυτα κοινά, ενιαία και συνεκτικά χαρακτηριστικά, τόσο στην ιδεολογία όσο και στους τρόπους οργάνωσης και δράσης,.
Γνωρίζουμε πως οι κατά καιρούς διαφωνίες μας, οι συλλογικές νίκες και συλλογικές ήττες μας, έχουν γίνει εφαλτήριο για γόνιμους απολογισμούς, για περαιτέρω πολιτικές ζυμώσεις και βελτιστοποίηση της οργάνωσης και της δράσης μας.
Γνωρίζουμε και βιώνουμε σχέσεις αλληλεγγύης, συμπόρευσης και συντροφικότητας που λειτουργούν σαν τείχη και ορθώνονται απέναντι στο τέρας της κρατικής μηχανής, ώστε να μπορούμε απρόσκοπτα εντός αυτών αφενός να ετοιμάζουμε την αντεπίθεση, αφετέρου να χτίζουμε και προσωπικές σχέσεις αλληλοφροντίδας.
Στον αντίποδα εξουσιαστικές πρακτικές, μιλιταριστικού τύπου τακτικές επιβολής και επικράτησης και ματσό επιδείξεις ισχύος με σκοπό τον εκφοβισμό είναι χαρακτηριστικά των βαθιά ριζωμένων πατριαρχικών αξιών, δεν μπορούν να υπάρξουν στην αντιεξουσιαστική και αντιπατριαρχική κοινωνία που ονειρευόμαστε και δεν μπορούμε επουδενί να συμπορευτούμε σε κανένα επίπεδο με όσες/ους/α τις ασπάζονται, τις εκφέρουν και τις ασκούν.
Τέλος, είναι γνωστές, χρόνια τώρα, οι θέσεις και οι πρακτικές του Ρουβίκωνα σχετικά με την “αποτελεσματικότητα” και τα μέσα της. Ωστόσο, πρέπει να αναγνωριστεί ότι όσο οι πρακτικές αυτές είτε γίνονται ανεκτές και αποσιωπούνται, είτε παραβλέπονται, υποτιμώντας τες, χάριν μιας (φαντασιακής) “συνοχής” του κινήματος και “ενιαίας εικόνας αυτού προς τα έξω”, τόσο θα πληθαίνουν ποσοτικά και θα εντείνονται ποιοτικά, υποσκάπτοντας το ίδιο το κίνημα, τόσο σε συλλογικό όσο και σε ατομικό επίπεδο.
Γιατί, ποιά ενότητα του κινήματος μπορεί να στηριχθεί πάνω στον πλήρη διασυρμό όχι μόνο μιας ολόκληρης πολιτικής συνέλευσης, αλλά και της ίδιας της διαδικασίας που εξελίσσεται σε δεδομένη χρονική στιγμή, και τελικά αφορά ένα τεράστιο πολιτικό και αξιακό χάσμα; Για ποιά ενότητα να μιλήσουμε, όταν γίνεται ευθεία επίθεση σε μια συλλογικότητα που έχει αποπέμψει τον καταγγελλόμενο, έχει τοποθετηθεί δημόσια για το θέμα που έχει δηλαδή υπερασπιστεί γραπτώς και προφορικώς τις πράξεις της στο ακέραιο; Ενότητα χωρίς σεβασμό στις αποφάσεις, τις διαδικασίες και την αυτονομία των συλλογικοτήτων δεν υφίσταται. Οι πρακτικές της ομάδας αυτής, όχι μόνο μας βρίσκουν πλήρως αντίθετους/ες/α πολιτικά, αλλά μας ντροπιάζουν, μας κάνουν να αισθανόμαστε αμήχανα ενώ ταυτόχρονα αποτελούν κίνδυνο για το ίδιο το καταληψιακό και κινηματικό μέλλον.
Η Αλλότρια είναι μια ανοιχτή κατάληψη γειτονιάς, μόνο ως τέτοια μπορεί να αποτελέσει ένα συλλογικό πολιτικό χώρο ζύμωσης, δράσης και αντίστασης για το τοπικό ανταγωνιστικό κίνημα και όχι ως ένα κλειστό φρούριο-ορμητήριο μιας ομάδας που λειτουργεί με κλειστές διαδικασίες και αποκλεισμούς, εφαρμόζοντας εξουσιαστικές και τραμπούκικες πρακτικές.
Θα στηρίξουμε τις αξίες μας και τις διαδικασίες μας συλλογικά και αλληλέγγυα μέχρι τέλους.
Για μας η Αλλότρια είναι μια εκκενωμένη κατάληψη υπό κατοχή, με ό,τι αυτό σημαίνει και συνεπάγεται.
.
πολιτική συνέλευση
κατάληψης ΑλλότριΑ
Υ.Γ. Τη μέρα που μας έδωσαν το τελεσίγραφο, είπαν χαρακτηριστικά: «έχετε μια εβδομάδα διορία να μαζέψετε τα πράγματα σας και να φύγετε», κάτι που επανέλαβαν και τη μέρα της εκκένωσης. Επειδή στους χώρους του αγώνα δεν χωράει η έννοια της ιδιοκτησίας, ό,τι έχει παραχωρηθεί ή χαριστεί στην Αλλότρια ή έχει αγοραστεί με την οικονομική ενίσχυση συντρόφων/ισσών ανήκει στην κατάληψη και όχι σε ατομικότητες και θα παραμείνει εκεί, μέχρι την απελευθέρωση του χώρου. Τυχόν καταστροφή τους ή απομάκρυνση τους από το Ρουβίκωνα θα αποτελέσει άλλη μια απόδειξη των πρακτικών του και του χάσματος που τον χωρίζει από τον α/α/α χώρο. Πρόκειται για τον πλήρη εξοπλισμό και τις υποδομές του κτιρίου και των ομάδων, για υλικό που έχει φτιαχτεί από παιδιά σε διάφορες δράσεις μας, βιβλία, αφίσες και κινηματικό υλικό γενικότερα.
***
“[…] Είναι κοινό μυστικό ότι, τόσο ο πολύς κόσμος, όσο και οι περισσότεροι από αυτούς που θεωρούν τους εαυτούς τους επαναστατημένους, πιστεύουν ότι ανδρισμός και επαναστατικότητα είναι, λίγο-πολύ, ταυτόσημα. Εγκλωβισμένοι όλοι τους μέσα στην εικόνα που το κράτος προωθεί για τον επαναστάτη, δεν είναι πολλές φορές σε θέση ούτε καν να υποψιαστούν ότι σκέπτονται με τον ίδιο τρόπο και μιλάνε την ίδια γλώσσα με το κράτος. Βλέποντας το κράτος μόνο σαν ένα στρατιωτικό μηχανισμό που μεταχειρίζεται όπλα, φυλακές και ψυχιατρεία για να ελέγχει ή να εξοντώνει τους αντιπάλους του, αδυνατούν να συλλάβουν το πόσο το κράτος έχει απλωθεί, σαν καρκίνωμα, μέσα στον ίδιο τους τον εαυτό.’’
(‘’Για την ιδεολογία του σκληρού άντρα και την έμπρακτη αμφισβήτησή της από τους επαναστατημένους κρατούμενους’’ του Φίλιππα Κυρίτση- Το Κράξιμο, περιοδικό επαναστατικής ομοφυλόφιλης έκφρασης, τεύχος 8, Μάιος 1988, απόσπασμα από εδώ: https://paroksismos.squat.gr/?p=4079 )
*casus belli: “Αφορμή πολέμου” –διπλωματικός διεθνής όρος
** Το παρόν κείμενο ξεκίνησε να συντάσσεται την 23/07/24 και ολοκληρώθηκε την 07/08/24
