[:el]Προς το διεθνές αναρχικό κίνημα: Τρεις προτάσεις ασφαλείας[:]

[:el]Αυτό το κείμενο απευθύνεται στο διεθνές αναρχικό κίνημα, το οποίο θα ορίσουμε ως το άθροισμα των ατόμων που αγωνίζονται για αναρχικές ιδέες σε όλο τον κόσμο. Αυτό το κίνημα βρίσκεται σε σύγκρουση με τους φυσικούς του εχθρούς — το κράτος, τις φασιστικές ομάδες κ.λπ. — και πρέπει να προστατευτεί αν θέλει να επιβιώσει σε αυτή τη σύγκρουση. Σε αυτό το κείμενο, κάνουμε τρεις προτάσεις προς το διεθνές αναρχικό κίνημα για να τις αναλογιστεί τα επόμενα χρόνια, προκειμένου να επιτραπεί στους αναρχικούς να συνεχίσουν να επιτίθενται περιορίζοντας τις πιθανότητές τους να συλληφθούν.

1. Διαμοιρασμός γνώσεων σε διεθνές επίπεδο

Οι εχθροί μας οργανώνονται διεθνώς μέσω συνεργασιών μεταξύ της αστυνομίας και των μυστικών υπηρεσιών και των νέων εξελίξεων στην επιστήμη και την τεχνολογία — η αυξανόμενη ακρίβεια της εγκληματολογίας του DNA και ο πολλαπλασιασμός των ντρόουνς είναι μόνο δύο παραδείγματα. Αυτό σημαίνει ότι μια κατασταλτική τεχνική που χρησιμοποιείται σε μια χώρα μπορεί σύντομα να εμφανιστεί σε μια άλλη όπου δεν χρησιμοποιείται ακόμη. Σημαίνει επίσης ότι ένα αποτελεσματικό αντίμετρο που χρησιμοποιείται από αναρχικούς σε μια χώρα μπορεί να είναι αποτελεσματικό σε μια άλλη. Ως εκ τούτου, θα πρέπει να μοιραστούμε τη γνώση των κατασταλτικών τεχνικών και των αντιμέτρων σε διεθνές επίπεδο.

Ιδανικά, οποιαδήποτε εμπειρία καταστολής ή πειραματισμού με αντίμετρα μπορεί να ενδιαφέρουν άλλους αναρχικούς θα πρέπει να γράφεται, να μεταφράζεται σε πολλές γλώσσες και να δημοσιοποιείται. Όταν συλλαμβάνονται και δκάζονται αναρχικοί, μπορούμε πολλές φορές να λάβουμε δικαστικά έγγραφα που αποκαλύπτουν πως συνελήφθησαν: θα πρέπει να το εκμεταλλευτούμε αυτό και να δημοσιεύουμε αναλύσεις τέτοιων εγγράφων, λαμβάνοντας υπόψη ότι οι πληροφορίες που λαμβάνονται με αυτόν τον τρόπο μπορεί να είναι τμηματικές ή παραποιημένες. Θα πρέπει να πειραματιστούμε με νέα αντίμετρα και να γράφουμε και να δημοσιεύουμε αναφορές για αυτά τα πειράματα (εκτός από τις περιπτώσεις όπου το κράτος ενδέχεται να προσαρμόσει και να αποδυναμώσει το αντίμετρο διαβάζοντας την αναφορά). Θα πρέπει να προσπαθήσουμε να συλλέξουμε πηγαίες πληροφορίες: να διαβάσουμε εγχειρίδια αστυνομικής εκπαίδευσης, να κλέψουμε αστυνομικά αρχεία, να αναλύσουμε διαρροές δεδομένων από σέρβερς της αστυνομίας.

Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του διεθνούς αναρχικού κινήματος είναι η αποκέντρωση του. Αυτό δεν το βλέπουμε ως αδυναμία αλλά ως δύναμη: εκτός από την αποτροπή των ιεραρχιών που είναι εγγενείς σε κεντρικούς οργανισμούς, καθιστά πιο δύσκολο να μας στοχοποιήσουν οι εχθροί μας επειδή δεν μπορούν να ανατρέψουν ολόκληρο το κίνημα όταν διαλύουν ένα μέρος του. Ωστόσο, αυτή η αποκέντρωση καθιστά επίσης πιο δύσκολο να ανταλλάσσουμε γνώσεις διασυνοριακά. Για να το ξεπεράσουμε αυτό, βλέπουμε δύο επιλογές: την ανάπτυξη άτυπων δεσμών με άλλους αναρχικούς σε συναντήσεις σε διεθνή φεστιβάλ βιβλίου και άλλες εκδηλώσεις και η χρήση του Διαδικτύου. Προτείνουμε τη χρήση του No Trace Project ως διεθνή πλατφόρμα για να μοιραστούμε τη γνώση που είναι κατάλληλη για κοινή χρήση στο Διαδίκτυο, όχι ως αντικατάσταση άτυπων δεσμών αλλά ως χρήσιμο συμπλήρωμα για τη διάδοση πληροφοριών πέρα ​​από τα υπάρχοντα άτυπα δίκτυα.

2. Καθιέρωση ενός βασικού πρτύπου ασφάλειας

Οι αναρχικοί που πραγματοποιούν άμεσες δράσεις θα πρέπει να αναλύσουν τους κινδύνους που συνδέονται με τις ενέργειές τους και να λάβουν τις κατάλληλες προφυλάξεις: να ντύνονται ανώνυμα, να προσέχουν τη βιντεοπαρακολούθηση και τα ίχνη DNA κ.λπ. Ωστόσο, δεν είναι αρκετό αυτό. Εάν λαμβάνουν προφυλάξεις μόνο αυτοί που πραγματοποιούν ενέργειες, είναι ευκολότερο για τους εχθρούς μας να στοχοποιήσουν αυτά τα άτομα. Αυτό γίνεται, πρώτον, επειδή βγάζουν μάτι — αν, για παράδειγμα, μόνο μερικοί σύντροφοι αφήνουν πάντα τα τηλέφωνά τους στο σπίτι, θα μπορούσε αυτό να γίνει ένα προφανές σημείο εκκίνησης για μια έρευνα χωρίς άλλα συγκεκριμένα στοιχεία. Και δεύτερον, επειδή οι εχθροί μας μπορούν να λάβουν πληροφορίες γι ‘αυτούς μέσω των φίλων τους που δεν κάνουν ενέργειες — αν αφήνεις το τηλέφωνό σου στο σπίτι αλλά βγαίνεις συχνά με φίλους που έχουν μαζί τους τα τηλέφωνά τους, μια έρευνα θα μπορούσε να παρακολουθήσει τα τηλέφωνα των φίλων σου για να λάβει πληροφορίες για εσένα. Επομένως, θα πρέπει να δημιουργήσουμε ένα βασικό πρότυπο ασφαλείας που να συμφωνούν να ακολουθήσουν όλοι στα αναρχικά δίκτυα, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που δεν έχουν προβεί ποτέ σε άμεσες δράσεις και δεν έχουν καμία πρόθεση να το κάνουν.

Δεν μπορούμε να πούμε ποιο θα πρέπει να είναι αυτό το βασικό πρότυπο, καθώς θα εξαρτάται από κάθε τοπικό πλαίσιο, αλλά μπορούμε να δώσουμε μερικές ιδέες. Ο καθένας τουλάχιστον θα πρέπει να βοηθήσει στην απόκρυψη πληροφοριών από τους εχθρούς μας, να μην κάνει εικασίες για το ποιος εμπλέκεται σε μια δράση, να μην καυχιέται για τη δική του συμμετοχή σε μια δράση, να μην μιλάει στην αστυνομία και να κρυπτογραφεί (χρησιμοποιώντας ισχυρό κωδικό πρόσβασης) οποιονδήποτε υπολογιστή ή τηλέφωνο χρησιμοποιείται για συνομιλίες με άλλους αναρχικούς. Να συζητάς απόρρητα θέματα αποκλειστικά σε εξωτερικούς χώρους και χωρίς ηλεκτρονικές συσκευές και να μην κάνεις σαφές στο κοινωνικό σου περιβάλλον με ποιον κάνεις απόρρητες συζητήσεις (π.χ. μην ζητάς από κάποιον να «πάτε μια βόλτα» μπροστά σε άτομα που δεν συμμετέχουν στο εγχείρημα που συζητείται). Επιπλέον, πιστεύουμε ότι όλοι θα πρέπει να σταματήσουν να χρησιμοποιούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (και οπωσδήποτε να σταματήσουν να δημοσιεύουν φωτογραφίες άλλων αναρχικών, ακόμη και με τη συγκατάθεσή τους, γιατί αυτό βοηθά το κράτος να χαρτογραφήσει τα αναρχικά δίκτυα) και να αφήνουν τα τηλέφωνά τους στο σπίτι ανά πάσα στιγμή (όχι μόνο κατά τη διάρκεια δράσεων). Το να έχεις μαζί σου το τηλέφωνό σου έχει επιπτώσεις στην ασφάλεια όλων όσων αλληλεπιδράς μαζί τους.

Μπορεί να είναι δύσκολο να πειστεί κανείς να ακολουθήσει ένα τέτοιο βασικό πρότυπο ασφάλειας, ειδικά αν πιστεύει ότι δεν έχει προσωπικό συμφέρον να το ακολουθήσει. Εάν κάποιος είναι απρόθυμος, θα πρέπει να του υπενθυμίσουμε ότι δεν διακυβεύεται μόνο η ασφάλειά του, αλλά και η ασφάλεια άλλων αναρχικών γύρω του που μπορεί να πραγματοποιούν ή να σχεδιάζουν να πραγματοποιήσουν άμεσες δράσεις. Όλοι όσοι θέλουν να γίνονται δράσεις έχουν συμφέρον να κάνουν τα αναρχικά δίκτυα όσο το δυνατόν πιο δύσκολα για τις αρχές καταστολής.

3. Εξερεύνηση νέων οριζόντων

Οι εχθροί μας εξελίσσονται με την πάροδο του χρόνου καθώς τελειοποιούν τις στρατηγικές και τις τεχνικές τους. Δεν πρέπει να προετοιμαστούμε για τις μάχες που έχουν ήδη γίνει, αλλά για αυτές που έρχονται. Θα πρέπει επομένως να υπερβούμε τις τρέχουσες πρακτικές ασφαλείας μας, να προβλέψουμε την εξέλιξη των εχθρών μας και να αναπτύξουμε νέα αντίμετρα.

Εδώ είναι τρία ζητήματα που πιστεύουμε ότι το διεθνές αναρχικό κίνημα πρέπει να διερευνήσει τα επόμενα χρόνια.

Ντρόουνς (δρόνοι)

Η εναέρια παρακολούθηση γίνεται γρήγορα φθηνότερη και πιο αποτελεσματική. Πώς πρέπει να αντιδρούμε στην παρουσία αστυνομικών ντρόουνς σε ταραχές, αναρχικές εκδηλώσεις κ.λπ.; Πώς μπορούμε να εντοπίσουμε ή να καταρρίψουμε ντρόουνς; Πρέπει άραγε να προετοιμαστούμε για τον κίνδυνο χρήσης ντρόουνς για εναέριες περιπολίες ρουτίνας και αν ναι, πώς;

Τεχνολογίες αναγνώρισης προσώπου

Το 2023, ένας δημοσιογράφος εντόπισε τη Γερμανίδα αριστερή μαχήτρια Daniela Klette, η οποία κρυβόταν για δεκαετίες, χρησιμοποιώντας τεχνολογία αναγνώρισης προσώπου για να ταιριάξει μια φωτογραφία της από δεκαετίες πριν με μια πρόσφατη φωτογραφία από το Facebook που τραβήχτηκε κατά τη διάρκεια ενός μαθήματος χορού. Τι μπορούμε να κάνουμε απέναντι σε αυτήν την απειλή; Πώς μπορούμε να προετοιμαστούμε για την αυξανόμενη ενσωμάτωση της τεχνολογίας αναγνώρισης προσώπου στα δημόσια συστήματα βιντεοπαρακολούθησης;

Έλλειψη ορατότητας της αστυνομικής δραστηριότητας

Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, οι ασύρματοι χρησιμοποιούνταν από αναρχικούς για να παρακολουθούν τις συχνότητες της αστυνομίας, για παράδειγμα για να μάθουν για την κοντινή αστυνομική δραστηριότητα ενώ εκτελούσαν μια άμεση δράση. Στις περισσότερες περιπτώσεις, αυτό είναι πλέον αδύνατο επειδή οι επικοινωνίες της αστυνομίας είναι κρυπτογραφημένες. Μπορούμε άραγε να αναπτύξουμε νέες τεχνικές για να αντικαταστήσουμε λειτουργικά τους ασυρμάτους ή, γενικότερα, να αποκτήσουμε πληροφορίες για τη δραστηριότητα της αστυνομίας σε μια δεδομένη περιοχή;

Σχετικά με τους συντάκτες

Είμαστε το No Trace Project. Τα τελευταία τρία χρόνια, κατασκευάζουμε εργαλεία για να βοηθήσουμε τους αναρχικούς να κατανοήσουν τις δυνατότητες των εχθρών τους, να υπονομεύσουν τις απόπειρες παρακολούθησης και τελικά να δράσουν χωρίς να συλληφθούν. Σκοπεύουμε να συνεχίσουμε τα επόμενα χρόνια. Τα σχόλια είναι ευπρόσδεκτα. Μπορείτε να επισκεφτείτε τον ιστότοπό μας στη διεύθυνση notrace.how και να επικοινωνήσετε μαζί μας στο notrace@autistici.org.

Αυτό το κείμενο είναι διαθέσιμο ως μπροσούρα.

Ας προετοιμαστούμε, και η τύχη να είναι με το μέρος μας.[:]

Ηράκλειο : Παρέμβαση με γιγαντοπανό στον λιμενοβραχίονα του Κούλε στα πλαίσια της διεθνούς ημέρας τιμής και μνήμης στον αναρχικό σύντροφο Κυριάκο Ξυμητήρη

Στα πλαίσια της διεθνούς ημέρας τιμής και μνήμης στον αναρχικό σύντροφο Κυριάκο Ξυμητήρη, 30 σύντροφοι και συντρόφισσες μεταβήκαμε στον λιμενοβραχίονα Ηρακλείου, όπου ανοίχτηκε πανό 50 μέτρων, την ώρα που αποχωρούσαν τα επιβατικά πλοία για Αθήνα.

Όσοι χάνονται στην φωτιά του αγώνα δεν πεθαίνουν ποτέ.

Λευτεριά στις συντρόφισσες Μαριάννα και Δήμητρα και τον σύντροφο Δημήτρη που διώκονται για την υπόθεση των Αμπελοκήπων.

Ηράκλειο Κρήτης, Φρούριο Κούλε
Αναρχικοί – Αναρχικές, 16-11-2024

Άρθρα αναγνωστών μέσω Email

Ηράκλειο : 51 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου | Πορεία 17 Νοέμβρη-ώρα: 18:00 , πλατεία Ελευθερίας

51 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου

Ο αγώνας για την κοινωνική απελευθέρωση, ενάντια σε κράτος, κεφάλαιο, φασισμό & πατριαρχία συνεχίζεται

Απέναντι στην υποτίμηση των ζωών μας και τη γενικευμένη κρατική

τρομοκρατία να αναζωπυρώσουμε τους αγώνες στο σήμερα. Μια υψωμένη

γροθιά για όσους και όσες συνεχίζουν να αντιστέκονται. Σύντροφε Κυριάκο,

θα ζεις για πάντα μέσα στους αγώνες και στις καρδιές μας…

Πορεία – Κυριακή 17 Νοέμβρη 2024 -ώρα: 18:00 , πλατεία Ελευθερίας ,

Αναρχικοί /Αναρχικές Ηρακλείου Κρήτης

Άρθρα αναγνωστών μέσω Email

Ρέθυμνο: Ανακοίνωση της Ανοιχτής Συνέλευσης Υπεράσπισης του Στεκιού Πολιτιστικών Ομάδων – Η δημιουργία δεν μπαίνει σε κλουβί, δε βγαίνουμε απ’ το Στέκι ό,τι κι αν συμβεί!

Η δημιουργία δεν μπαίνει σε κλουβί, δε βγαίνουμε απ’ το Στέκι ό,τι κι αν συμβεί!

Στις 5/11, με αφορμή την ανάγκη επικοινωνίας των χρόνιων διεκδικήσεων των Πολιτιστικών Ομάδων (Π.Ο.), παρευρεθήκαμε σε συνάντηση με τη νέα Αντιπρύτανη Διοικητικών Υποθέσεων και Φοιτητικής Μέριμνας του Π.Κ., Σοφία Σχίζα. Από την αρχή της συζήτησης, επιχείρησε να καταστήσει σαφή την αυταρχικότερη στάση με την οποία πλέον η διοίκηση του Πανεπιστημίου επιλέγει να μας αντιμετωπίζει. Συγκεκριμένα, με θράσος και με γλώσσα που αποκαλύπτουν τη στοχοπροσήλωση που έχει στον ρόλο της, μας δήλωσε ότι η διοίκηση του πανεπιστημίου θα έχει ξεκάθαρα παρεμβατικό και ελεγκτικό ρόλο στη δράση και τον συντονισμό των ομάδων. Επιπλέον, μας ανέφερε ότι ούτε λίγο ούτε πολύ αποτελούμε «βιτρίνα του Πανεπιστημίου προς τα έξω», δίνοντάς μας να καταλάβουμε ότι πρέπει να καταστρατηγηθεί ο μέχρι τώρα ανεξάρτητος χαρακτήρας των ομάδων.

Αυτό που βιώσαμε σε αυτόν τον εριστικό και παρατεταμένο μη συμπεριληπτικό μονόλογο ήταν απαξίωση, τρομοκρατία και αλαζονεία. Ελάχιστα ασχολήθηκε με το πραγματικό περιεχόμενο των αιτημάτων μας και αυτό σε μια προφανή προσπάθεια να τοποθετήσει εκείνη την κουβέντα σε ό, τι αφορούσε μονάχα τις επιδιώξεις της. Στην κορύφωση αυτής της ρητορικής, μας ζητήθηκε να παραδώσουμε τα υλικά των ομάδων και να εκκενώσουμε τον χώρο του Στεκιού των Πολιτιστικών. Επικαλέστηκε την θυροκολλημένη σε εμάς -από αρχές Αυγούστου- εντολή εκκένωσης, μιας και το κτίριο είχε κριθεί ακατάλληλο από την ίδια υπηρεσία που δεν είχε φροντίσει να το συντηρήσει. Επιπλέον, μας ανακοίνωσε ότι, μετά το πέρας της συζήτησης, θα ερχόταν αυτοπροσώπως στο Στέκι για να επιθεωρήσει, να καταγράψει και να παραλάβει το υλικό, ακόμα και χωρίς τη συναίνεσή μας. Μετά την άκαμπτη στάση της και, αφού αγνόησε όσα είχαμε να πούμε ή όσα αντιπροτείναμε, επισκέφθηκε πράγματι τον χώρο μαζί με μια υπάλληλο της υπηρεσίας. Ωστόσο, μέλη των ομάδων που βρίσκονταν ήδη εκεί υπερασπίστηκαν τον χώρο, και παρά την ένταση που προσπάθησε να καλλιεργήσει, τελικά αποχώρησε άπραγη.

Στην ουσία, αυτή τη στιγμή, το πανεπιστήμιο θεωρεί δική μας ευθύνη να εκκενώσουμε έναν χώρο, του οποίου την ύπαρξη και τη συντήρηση έχει το ίδιο πρωτίστως αγνοήσει τα τελευταία 7 χρόνια που βρισκόμαστε εδώ. Η χαρακτηριστική φράση της αντιπρυτάνισσας ότι «το στέκι αποτελεί το μεγαλύτερο αγκάθι για το πανεπιστήμιο στο Ρέθυμνο», συμπυκνώνει την αποποίηση της ευθύνης του ιδρύματος να εξασφαλίσει έναν κατάλληλο χώρο για τις π.ο. και τη μετακύλησή της στις ίδιες τις ομάδες. Την ίδια στιγμή που το πανεπιστήμιο αμφισβητεί την θεσμικά κατοχυρωμένη ύπαρξη των ομάδων, δεν έχει μεριμνήσει να εκπληρώσει την υποχρέωσή του να παρέχει ένα φοιτητικό στέκι. Αυτή η αντιστροφή της πραγματικότητας δημιουργεί μια συνθήκη κατ’ επείγοντος, που παρουσιάζει την επίλυση του προβλήματος σαν κάτι που βαραίνει εμάς, ενώ το ίδιο το κράτος (θεσμός) είναι υπεύθυνο για την πρόκλησή του.

Αξίζει, ωστόσο, να επισημανθεί πως το συγκεκριμένο περιστατικό αναδεικνύει μια συνολική αντιδραστική τάση και συντηρητικοποίηση του ακαδημαϊκού περιβάλλοντος, επισφραγίζοντας την κατάργηση του ασύλου, η οποία στοχεύει στη συστηματική καταστολή της φοιτητικής αυτενέργειας και των ανεξάρτητων φωνών εντός του πανεπιστημίου. Αυτή η συστηματική προσπάθεια αποτυπώνεται σε πανελλαδικό επίπεδο στις εκκενώσεις φοιτητικών στεκιών και στον περιορισμό ελεύθερων χώρων εντός πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, έχοντας ως στόχο την εξάλειψη της πιο ριζοσπαστικής πλευράς του φοιτητικού κινήματος. Παραδείγματα αποτελούν η εκκένωση χώρων όπως το ιστορικό κτίριο Γκίνη για τη δημιουργία πολιτιστικού χώρου από το ίδρυμα Ωνάση, η παρουσία αστυνομίας στα campus, καθώς και τα χτυπήματα σε καταλήψεις και αυτοδιαχειριζόμενους χώρους, όπως το στέκι Primavera, το κυλικείο της Ιατρικής ΑΠΘ, το Στέκι Πολυτεχνείου Κρήτη κ.α. Συχνά, η καταστολή είναι άμεση, ενώ άλλοτε φοράει τον μανδύα της «αναβάθμισης» των χώρων, όταν αυτοί μπορούν να γίνουν αντικείμενο εκμετάλλευσης από το ιδιωτικό κεφάλαιο. Ενδεικτικό παράδειγμα, η πτώση του ασανσέρ των εστιών του ΑΠΘ, σε στιγμή που κανείς δεν βρισκόταν μέσα, γεγονός το οποίο μετά τις κινητοποιήσεις και τις αντιδράσεις που πυροδότησε, οδήγησε σε συλλήψεις φοιτητριών μέσα στον χώρο του πανεπιστημίου.

Εδώ όμως δεν πρέπει να παραλείψουμε να πούμε το εξής: η κατάσταση που πάει να εδραιωθεί στα πανεπιστήμια, αποτελεί μόνο μία πτυχή της ευρύτερης, συντονισμένης επίθεσης που εξαπολύει το κράτος σε όλα τα κοινωνικά πεδία, διαμορφώνοντας μια συνθήκη διαρκούς καταπίεσης και βαρβαρότητας. Η συνθήκη αυτή εκδηλώνεται άλλοτε ως άμεση βία και καταστολή, και άλλοτε μέσω της απαξίωσης των ζωών μας, με την ακρίβεια, την εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης, την κατάρρευση των δημόσιων δομών, την τουριστικοποίηση, την αύξηση των ενοικίων καθώς και τη λεηλασία της γης. Ακόμη και το πανεπιστήμιο λειτουργεί ως επιχείρηση, ανακαινίζοντας τους ιδιόκτητους χώρους του και μετατρέποντάς τους σε ξενοδοχεία ενοικιαζόμενα σε ιδιώτες και μαγαζιά (πχ. Σπίτι της Ευρώπης, προσεχώς Δημητρακάκη). Ειδικά στο Ρέθυμνο, όπου η πόλη κατακλύζεται από τη βιομηχανία του τουρισμού, προς όφελος του ντόπιου κεφαλαίου και των κτηματομεσιτών, εκτοπίζοντας τους κατοίκους και τα φοιτητά και δημιουργώντας μια συνθήκη αποκλεισμού και εξαίρεσης, η ανάγκη για ύπαρξη ενός ανοιχτού κοινωνικού και πολιτιστικού χώρου στο κέντρο της πόλης είναι επιτακτική.

Λίγα λόγια για την ιστορία του στεκιού και τις διεκδικήσεις των Π.Ο.

Από την ίδρυση του Π.Κ. στο Ρέθυμνο, οι πολιτιστικές ομάδες δημιουργήθηκαν με αφορμή την ανάγκη για αδιαμεσολάβητη έκφραση και για σύνδεση με τα κοινωνικά και φοιτητικά κινήματα της εποχής. Μέσα από εμβληματικούς αγώνες και πρωτοβουλίες(π.χ. καταλήψεις Τιμίου Σταυρού, Ξενία, Δημητράκακη) κατάφεραν να αποτελέσουν αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας της πόλης και να συσπειρώσουν τον φοιτητικό κόσμο, δημιουργώντας μια πολιτιστική παράδοση, που ανατάραξε τα νερά της πόλης φέρνοντας σε επαφή τους ντόπιους με κουλτούρες ανθρώπων από όλη την Ελλάδα και τον κόσμο. Ένα από τα πάγια αιτήματα των ομάδων ήταν η απόκτηση ενός μόνιμου χώρου στην πόλη, που θα φιλοξενούσε όλες τις ομάδες ταυτόχρονα και θα ενίσχυε τη διασύνδεσή τους με την τοπική κοινωνία.

Το 2010, οι πολιτιστικές ομάδες απέκτησαν έναν χώρο στην πόλη, έστω και με ενοίκιο, ο οποίος τους έδωσε την ευκαιρία να αναπτύξουν πολυποίκιλες δραστηριότητες, ζώντας επτά χρόνια γεμάτα δημιουργία, κοινωνικοπολιτική ζύμωση και πολιτιστική παραγωγή. Ο χώρος αυτός λειτούργησε ως ένας ανοιχτός κόμβος για πρωτοβουλίες, πολιτικές συνελεύσεις και ομάδες που αντιπροσώπευαν την οριζοντιότητα, τον αντιεμπορευματικό χαρακτήρα, και την εναντίωση σε κάθε μια απ’τις κυρίαρχες καταπιέσεις που υφίστανται οι από κάτω. Όμως, το 2017, η δημιουργική αυτή περίοδος τερματίστηκε απότομα, καθώς οι ομάδες αναγκάστηκαν σε έξωση και το πανεπιστήμιο αδιαφόρησε επί της ουσίας για την άμεση αποκατάσταση της στέγασής τους. Από τότε, οι πολιτιστικές ομάδες στεγάζονται σε έναν μικρό και ανεπαρκή χώρο στην οδό Πατριάρχου Γρηγορίου, που είχε παραχωρηθεί ως κληροδότημα στο πανεπιστήμιο, και το οποίο δόθηκε ανεπίσημα για την αποθήκευση του εξοπλισμού, χωρίς θεσμική αναγνώριση και υπό συνεχή αβεβαιότητα. Το αίτημα για μόνιμο χώρο που να ανήκει στο πανεπιστήμιο και να βρίσκεται εντός της πόλης, παραμένει σταθερό και επίκαιρο.

Η σχέση που έχει κατακτηθεί μεταξύ πολιτιστικών ομάδων και πανεπιστημίου μέσα από όλα αυτά τα χρόνια αγώνων, αφορά την υποστήριξη των ομάδων απ’ τη μεριά του ιδρύματος -όπως και οφείλει- σε υλικό επίπεδο, χωρίς παρεμβάσεις ή απαίτηση πλήρους λογοδοσίας για το περιεχόμενο των δράσεων και πρωτοβουλιών μας. Για εμάς, η ιδιότυπη αυτή σχέση επικυρώνει μέσα από τις διαχρονικές μας διεκδικήσεις, το πώς αναγιγνώσκουμε τη σχέση μας με τον θεσμό. Εμείς δεν βλέπουμε ότι υπάρχουμε επειδή υπάρχει το πανεπιστήμιο, αλλά το πανεπιστήμιο και το κράτος υπάρχουν επειδή υπάρχουμε εμείς. Εμείς δημιουργούμε αυτόν τον κόσμο και γι’ αυτό μας ανήκει. Όχι ως δικαίωμα, αλλά ως αυτονόητη φυσική απόρροια της συλλογικής ζωής. Έτσι, αυτή η ιδιότυπη σχέση αφορά την διεκδίκηση να μας επιστρέφει το πανεπιστήμιο αυτό που εμείς του δίνουμε, την επανάκτηση του δημόσιου χώρου και κεφαλαίου προκειμένου να το διαχειριστούμε εμείς, ως ιστορικό υποκείμενο.

Στα πλαίσια της ολοένα και εντεινόμενης καπιταλιστικής επίθεσης, το πανεπιστήμιο ως φορέας του κράτους και της αγοράς, επιβάλλει ένα μοντέλο διαχείρισης που προσομοιάζει όλο και περισσότερο με ιδιωτική επιχείρηση. Με πρόφαση την «εξυγίανση» και τον «εκσυγχρονισμό», απομακρύνει κάθε ζωντανό και ενεργό κύτταρο που δεν μπορεί να του αποδώσει οικονομικό κέρδος ή στάτους, ενισχύει την εξατομίκευση, την εντατικοποίηση και τη διάλυση των κοινοτήτων, προσπαθώντας παράλληλα να εμφανίσει ένα δημόσιο προφίλ που θα ευνοεί της ακαδημαϊκές μπίζνες και τη χρηματοδότησή του. Βλέπει τις πολιτιστικές ομάδες, και κατ’ επέκταση τη φοιτητική κοινότητα, ως ένα ακόμα προϊόν προς εκμετάλλευση, αναζητώντας τρόπους για να την αξιοποιήσει για την προβολή του. Υπαγορεύει το χρηστό ήθος, βαπτίζει το χαμαλίκι και την ανάθεση σε εθελοντισμό και μοιράζει βεβαιώσεις και συστατικές στους πρόθυμους που θα του βγάλουν τη δουλίτσα. Ως εκ τούτου, τα πραγματικά υποκείμενα που δίνουν υπόσταση στον θεσμό (η φοιτητική κοινότητα), αντιμετωπίζονται σαν εργαλεία μιας εταιρείας και μετατρέπονται αντίστοιχα σε εμπόρευμα ή πελάτες.

Δεν έχουμε καμία πρόθεση να επιτρέψουμε την εργαλειοποίησή μας ως «βιτρίνα» και «κοινωνικό πρόσωπο» του ιδρύματος, ούτε την οικειοποίηση της δραστηριότητάς μας από τις επιδιώξεις του πανεπιστημίου. Διεκδικούμε την ανάγκη μας να υπάρχουμε συλλογικά, συνδεδεμένα με την κοινωνία και όχι αποκομμένα σε ένα αποστειρωμένο campus, να εκφραζόμαστε και να δημιουργούμε παράγοντας πολιτισμό αδιαμεσολάβητα και αντιεμπορευματικά, δίχως τις επιταγές του πανεπιστημίου που θέλει να κατευθύνει τη συλλογική ταυτότητα των φοιτητών, μετατρέποντάς τους σε βιτρίνα του.Η στάση μας απέναντι στην ιδιωτικοποίηση της παιδείας, την εμπορευματοποίηση της φοιτητικής ζωής και την εξαφάνιση των συλλογικών μορφών έκφρασης είναι ξεκάθαρη: αγωνιζόμαστε για αδιαμεσολάβητη πρόσβαση στη γνώση, για αδιαμεσολάβητη πρόσβαση στον πολιτισμό, μακριά από τις επιταγές της αγοράς και του πανεπιστήμιου-επιχείρηση. Αγωνιζόμαστε για την επανοικειοποίηση όσων μας ανήκουν.

Απαιτούμε Άμεσα:

  • την παραχώρηση ενός από τους ιδιόκτητους χώρους του πανεπιστήμιου μέσα στην πόλη για μόνιμη στέγαση των πολιτιστικών ομάδων. (Όπως κτήριο Δημητρακάκη, σπίτι της Ευρώπης)
  • την επισκευή του κτιρίου επί της Πατριάρχου Γρηγορίου, αφ’ ότου έχει εξασφαλιστεί προσωρινά χώρος για στέκι, έστω και με ενοίκιο.

Ανοιχτή Συνέλευση Υπεράσπισης του Στεκιού Πολιτιστικών Ομάδων

Πηγή: https://www.facebook.com/groups/politistikes.rethymnou/?fref=ts

Κάλεσμα σε διεθνή ημέρα μνήμης και δράσης για τον αναρχικό σύντροφο Κυριάκο Ξυμητήρη | Σάββατο 16/11/24

Το Σάββατο 16/11, καλούμε ομάδες, συλλογικότητες, όλους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες ανά τον κόσμο σε ημέρα μνήμης και δράσεων για τον νεκρό αναρχικό αγωνιστή και αγαπημένο σύντροφό μας Κυριάκο Ξυμητήρη.

Προσκαλούμε όποια συντρόφια απ’ το εξωτερικό το επιθυμούν να αποστείλουν κείμενα που θα ήθελαν να διαβαστούν στην πολιτική εκδήλωση μνήμης που θα πραγματοποιηθεί την ίδια ημέρα στην Αθήνα για τον σύντροφο Κυριάκο.

synelallil@riseup.net

Η 31 Οκτώβρη για πάντα χαραγμένη στις καρδιές κάθε αγωνιστή/τριας.Με οργή κι αποφασιστικότητα στεκόμαστε δίπλα στα συντρόφια μας

Στις 31/10/24, ύστερα από έκρηξη μηχανισμού σε διαμέρισμα στους Αμπελόκηπους έπεσε στη μάχη για την κοινωνική και ταξική απελευθέρωση ο αναρχικός σύντροφός μας Κυριάκος Ξυμητήρης, ενώ η αναρχική συντρόφισσά μας Μαριάννα Μ., που επίσης βρισκόταν στο διαμέρισμα, καταλήγει πολυτραυματίας και μέχρι αυτήν τη στιγμή βρίσκεται νοσηλευόμενη και φρουρούμενη στο Νοσοκομείο Ευαγγελισμός. Παράλληλα, συλλαμβάνονται και οδηγούνται στον ανακριτή δύο ακόμη άτομα, με τον σύντροφο Δημήτρη και την αναρχική συντρόφισσα Δήμητρα να προφυλακίζονται.

Η αναρχική συντρόφισσα Μαριάννα Μ. βρίσκεται φρουρούμενη στο νοσοκομείο του Ευαγγελισμού, με όλο τον κατασταλτικό μηχανισμό και την αντιτρομοκρατική να στοχεύουν να αποσπάσουν την κατάθεση της συντρόφισσας. Δεν έχουμε ξεχάσει περιπτώσεις βασανισμού συντρόφων και συντροφισσών που βρέθηκαν αιχμάλωτοι και φρουρούμενοι σε νοσηλευτικά ιδρύματα και υπέστησαν σωματική κακοποίηση μέσα από πρακτικές επιβολής ιατρικών πράξεων, με τη σωματική, συναισθηματική και πνευματική τους κατάσταση να γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης. Τέτοιου είδους επιβολές της κρατικής εξουσίας αποτελούν ξεκάθαρα βασανιστήρια.

Καμία σκέψη να μην τους περάσει από το μυαλό για περαιτέρω αστυνομική πίεση ή συνέχιση της (προ)ανακριτικής διαδικασίας στην πολυτραυματία συντρόφισσα Μαριάννα, ενώ νοσηλεύεται και καλείται να διαχειριστεί το συναισθηματικό, πνευματικό και πολιτικό φορτίο μετά από την έκρηξη. Η ανάκρισή της είναι βασανισμός και οι κάθε είδους συμμετέχοντες σε αυτήν είναι βασανιστές της κρατικής εξουσίας. Η διοίκηση και το προσωπικό του Ευαγγελισμού φέρουν την κύρια ευθύνη για οτιδήποτε συμβεί στη συντρόφισσά μας. Οποιοδήποτε μέλος της ιατρικής κοινότητας συναινέσει ή απλά σιωπήσει σε μια τέτοια διαδικασία θα είναι συνένοχο στην επιδιωκόμενη κρατική βία και τον επιχειρούμενο βασανισμό της συντρόφισσας Μαριάννας. Κρατική βία έχει ασκηθεί στη συντρόφισσά μας με τα καθάρματα της αντιτρομοκρατικής να της παίρνουν αποτυπώματα, ενώ η ίδια βρισκόταν υπό την ευθύνη του ιατρικού προσωπικού, χωρίς να έχει διαφύγει τον κίνδυνο, και χωρίς την συναίνεσή της, αφού δεν είχε τις αισθήσεις της.

Ο κανιβαλισμός πάνω στα πρόσωπα και τα σώματα των συντρόφων και συντροφισσών έχει ξεκινήσει με τις κάθε είδους μεθοδεύσεις όλου του κρατικού μηχανισμού υπό την καθοδήγηση της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας και του υπουργού ΠροΠο Χρυσοχοΐδη. Η συκοφάντησή τους σε κανάλια και πρωτοσέλιδα των γνωστών ρουφιάνων των ΜΜΕ είναι ακόμα ένα σημείο του εμετικού ρόλου των μέσων διάχυσης της κρατικής και καπιταλιστικής προπαγάνδας. Η λεπτομερής αναφορά και δημοσιοποίηση φωτογραφιών και βίντεο από τον τόπο του συμβάντος στηλιτεύει τον νεκρό σύντροφο και αποτυπώνει την ωμότητα που αντιμετωπίζουν την οικογένεια και τους οικείους του. Παράλληλα, με την αποπολιτικοποίηση της δράσης των συντροφιών μας επιχειρείται να παρουσιαστούν ως αμοραλιστικοί βομβιστές που καταστρέφουν σπίτια πολιτών, με στόχο να τους απομονώσουν κοινωνικά ώστε να αφεθούν εκτεθειμένα στην καταστολή.

Το κράτος, οι ιδεολογικοί του μηχανισμοί και το κεφάλαιο επιχειρούν για άλλη μια φορά να πλήξουν τις γραμμές του ανταγωνιστικού κινήματος, να απονοηματοδοτήσουν τα πολιτικά του περιεχόμενα, τις επιλογές αγώνα και την επαναστατική παράδοση δεκαετιών. Πριν η συντρόφισσα Μαριάννα ανακτήσει τις δυνάμεις της και μιλήσει όπως αυτή επιθυμεί και όπως ο νεκρός σύντροφος θα επιθυμούσε, έχουν λυσσασμένα εξαπολύσει την κρατική προπαγάνδα εναντίον τους, εναντίον όλου του κόσμου του Αγώνα και των επιλογών του. Η λοιδορία και η συκοφάντηση της επαναστατικής πάλης βρίσκονται στην αιχμή του δόρατος της αντεπαναστατικής προπαγάνδας. Σε αυτό στεκόμαστε ανυποχώρητα απέναντι, υπερασπιζόμενες την επαναστατική Υπόθεση, αλλά και τη βούληση των ανθρώπων που βρίσκονται στο κάδρο της καταστολής.

Για τα γεγονότα της 31/10 και τις πολιτικές επιλογές αγώνα που οδήγησαν σε αυτά, δεν θα μιλήσουν οι ρουφιάνοι των κρατικών μηχανισμών και του κεφαλαίου. Θα μιλήσει καταρχάς, όταν το επιλέξει, η συντρόφισσα που τα έζησε και πλήρωσε βαρύ τίμημα και οι σύντροφοι που διώκονται για αυτά. Θα μιλήσει το ανταγωνιστικό κίνημα, όλες και όλοι εμείς που πορευτήκαμε μαζί με τον σύντροφο Κυριάκο και τη συντρόφισσα Μαριάννα, εμπνευστήκαμε και συνεχίζουμε να εμπνεόμαστε από την καθαρή ματιά και την ανυποχώρητη αγωνιστικότητά τους. Εμείς που αναγνωρίζουμε την παρουσία τους σε όλα τα πεδία του αγώνα, και αντιλαμβανόμαστε πως τα συντρόφια αποτελούν την ενσάρκωση του ανοιχτού κινηματικού διαλόγου. Τα συντρόφια έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στον αγώνα ενάντια στην καταπίεση, για την οικοδόμηση ενός κόσμου ισοτιμίας και ελευθερίας, αναλαμβάνοντας ευθύνες και επιλογές που οδήγησαν τον Κυριάκο στον θάνατο, και τη Μαριάννα ως πολυτραυματία σε καθεστώς αιχμαλωσίας. Μέσα από τη στάση και την παρουσία τους έχουν δοθεί με το σώμα, την ψυχή και τη σκέψη τους στην επαναστατική Υπόθεση, και μέσα από αυτήν τη διαδρομή βρίσκονται στην εμπροσθοφυλακή της αγωνιζόμενης κοινωνίας.

Η Μαριάννα και ο Κυριάκος είναι για χρόνια αδιάλειπτα παρόντες σε εγχειρήματα αλληλεγγύης κρατουμένων, στο αντιπολεμικό-διεθνιστικό κίνημα, στον αγώνα για την παλαιστινιακή αντίσταση, σε δράσεις για την υπεράσπιση της γειτονιάς των Εξαρχείων, στους αγώνες εντός των πανεπιστημίων, στην υπεράσπιση των απελευθερωμένων χώρων, των καταλήψεων και σε κάθε κοινωνικό και ταξικό αγώνα. Δοσμένοι σε αυτούς, πάντα με τη διάθεση να ανακαλύψουμε μαζί τις πιο εξεγερσιακές τους προεκτάσεις. Δεν έχουν υπερασπιστεί μόνο θεωρητικά τον πολύμορφο αγώνα προς την κοινωνική απελευθέρωση, αλλά αποτελούν την πιο αληθινή του ενσάρκωση. Έχουν πάρει θέση μάχης, με όλα τα μέσα, ενάντια στον κόσμο της εξουσίας, το κράτος, το κεφάλαιο, τον ρατσισμό, την πατριαρχία, από την πλευρά των καταπιεσμένων και των εξεγερμένων, πάντα με όραμα έναν καλύτερο κόσμο, έναν κόσμο αλληλεγγύης, ισότητας και ελευθερίας.

Απέναντι σε έναν κόσμο που πετάει στο περιθώριο οποιοδήποτε άτομο δεν χωράει στην κανονικότητά του, που φυσικοποιεί την εκμετάλλευση και την καταπίεση των από τα κάτω, το αναρχικό-αντιεξουσιαστικό κίνημα αγωνίζεται με όλα τα μέσα. Η πολύμορφη δράση είναι αυτή που θα οδηγήσει στη ριζοσπαστικοποίηση και την πληρότητα των απαντήσεών μας και της επίθεσής μας στο υπάρχον. Οι επιλογές επαναστατικής αντιβίας και ένοπλης πάλης, ως αναπόσπαστο κομμάτι του πολύμορφου αγώνα, ξεπερνούν τα όρια της αστικής νομιμότητας, και αμφισβητούν το κρατικό μονοπώλιο στη βία. Τέτοιες επιλογές αγώνα είναι που κρατάνε ζωντανό το νήμα της εξέγερσης από εκείνο τον Νοέμβρη του ’73 έως σήμερα. Τέτοιες επιλογές αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι μίας ιστορικής εξεγερσιακής συνέχειας, που διατηρεί ζωντανό μέσα στις καρδιές και τα μυαλά μας το όραμα για την κοινωνική επανάσταση.

Η επιχείρηση υπονόμευσης του επαναστατικού λόγου και η επακόλουθη καταστολή δείχνουν πως τα καθάρματα που βρίσκονται στις υπηρεσίες της κρατικής τρομοκρατίας φοβούνται τους ανθρώπους που δεν συμβιβάζονται με την αδικία, την ανισότητα, την εκμετάλλευση. Απέναντι στην επιχείρηση προπαγάνδας και τρομοκράτησης του κράτους και των αφεντικών, αλλά και την απόπειρα αποπολιτικοποίησης των αναβαθμισμένων επιλογών, απαντάμε καταρχάς πολιτικά και ανεξάρτητα από την συγκεκριμένη υπόθεση. Το οφείλουμε –εκτός όλων των άλλων– σε όλους αυτούς και όλες αυτές που έδωσαν τη ζωή τους, που φυλακίστηκαν, που αγωνίστηκαν μέσα στα τόσα χρόνια του κοινωνικού και ταξικού πολέμου. Η ένοπλη πάλη είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι του ριζοσπαστικού κινήματος, του πολύμορφου κοινωνικού και ταξικού αγώνα, ριζωμένο βαθιά στην αγωνιστική παράδοσή μας, και το υπερασπιζόμαστε αδιαπραγμάτευτα.

Απέναντι στον κόσμο της εξατομίκευσης και της μοιρολατρίας, προτάσσουμε τον αγώνα με όλα τα μέσα. Δυναμώνουμε ο ένας δίπλα την άλλη, υπερασπιζόμαστε τα συντρόφια μας. Κάτω τα χέρια από το συντροφικό και φιλικό περιβάλλον, κανένας και καμία δεν θα αφεθεί μόνος και μόνη απέναντι στην κατασταλτική εκστρατεία του κράτους και του κεφαλαίου. Απέναντι στις μεθοδεύσεις της αντιτρομοκρατικής και τον κανιβαλισμό των μίντια, η αλληλεγγύη μας να αποτελέσει τείχος προστασίας για τα αιχμάλωτα συντρόφια μας και σε οποιεσδήποτε επιπλέον διώξεις. Η καταστολή δεν μας τρομάζει και στεκόμαστε στο πλευρό τους χωρίς δισταγμό.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΑ ΜΑΡΙΑΝΝΑ

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΕΜΑΣ, ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΜΑΖΙ ΜΑΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΑ ΔΗΜΗΤΡΑ

Συνέλευση αλληλεγγύης στους φυλακισμένους,φυγόδικους 

και διωκόμενους αγωνιστές και αγωνίστριες

πηγή: https://athens.indymedia.org/post/1632649/