ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ, ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ & ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ
Συμπληρώνονται φέτος 51 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, στις 17 Νοέμβρη 1973. Μία εξέγερση που συμπύκνωνε τον αγώνα ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση που δεχόταν η κοινωνία και οδήγησε λίγους μήνες αργότερα στην πτώση της ακροδεξιάς στρατιωτικής δικτατορίας. Η «περίοδος της μεταπολίτευσης» που ακολούθησε κλείνει πλέον με μία ακόμη «χούντα». Ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός, όπως εκφράζεται από την κυβέρνηση της ΝΔ, είναι εδώ, επιχειρεί να τσακίσει κάθε κοινωνικό κεκτημένο των προηγούμενων ετών και να καταστείλει κάθε κοινωνική κίνηση εναντίωσης για την περαιτέρω εδραίωση της κυριαρχίας.
Το κράτος έχει επενδύσει όλες του τις δυνάμεις στην καταστολή της κοινωνίας. Τα τελευταία χρόνια έχουν θεσμοθετηθεί εκτρώματα σε εργασιακά και κοινωνικά ζητήματα. Από τους νόμους για το εργασιακό και το ασφαλιστικό, όπου «καλουπώνουν» την κοινωνία να δουλεύει μέχρι να πεθάνει κυριολεκτικά, μέχρι το νέο Ποινικό Κώδικα, όπου για ασήμαντα «αδικήματα» αγωνιστ(ρι)ές μπορεί να φυλακιστούν ή να εξοντωθούν οικονομικά, και το στίβαγμα ψυχών στα κέντρα κράτησης μεταναστών, η ακροδεξιά πολιτική διαπερνά όλες τις πτυχές της κοινωνίας.
Πέρα από το θεσμικό πλαίσιο, όμως, οι κρατικές αυθαιρεσίες έχουν γίνει καθεστώς εις βάρος των καταπιεσμένων. Οι αστυνομικές αυθαιρεσίες περιλαμβάνουν από επιθέσεις σε απλούς πολίτες μέχρι συλλήψεις και ξυλοδαρμούς αγωνιστών, συνεχόμενες δολοφονίες σε αστυνομικά τμήματα, μόνιμη εγκατάσταση στο δημόσιο χώρο προς επιβολή του φόβου της καταστολής, μέχρι επιθέσεις σε κινητοποιήσεις εργατικών φορέων (πρόσφατη επίθεση στους πυροσβέστες) και φοιτητικών κινητοποιήσεων (συλλήψεις μελών του σωματείου στην έρευνα, στρατοπέδευση εντός των πανεπιστημίων, κ.α). Ταυτόχρονα, το κράτος αναβαθμίζει τα δολοφονικά του εργαλεία, εντείνει την πολεμική προετοιμασία τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό του, με αποκορύφωμα τη γενοκτονία που συντελείται αυτή τη στιγμή εναντίον των Παλαιστινίων. Ζούμε καταστάσεις βγαλμένες από τα πιο τρελά όνειρα της χούντας.
Αυτές οι κρατικές πολιτικές έχουν ως ξεκάθαρο σκοπό, πέρα από την επιβολή εξουσίας, την απρόσκοπτη κερδοφορία του κεφαλαίου εις βάρος των εκμεταλλευομένων. Η εργασιακή πραγματικότητα, όπως έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια, «στριμώχνει» την κοινωνία στην εξαθλίωση και στο θάνατο. Οι χαμηλοί μισθοί, σε συνδυασμό με τις αυθαιρεσίες των αφεντικών που γίνονται με τις ευλογίες του κράτους, την αυξανόμενη ακρίβεια και την ποινικοποίηση κάθε εργατικής διεκδίκησης, δημιουργούν ένα ασφυκτικό τοπίο. Τα εργατικά ατυχήματα, πολλά εκ των οποίων θανατηφόρα, διαρκώς αυξάνονται, ως αποτέλεσμα του όλο και χαμηλότερου κόστους παραγωγής προς όφελος της κερδοφορίας των αφεντικών. Η ζωή των ανθρώπων της τάξης μας έχει επικυρωθεί ως αναλώσιμη για τους φορείς της κυριαρχίας. Οι πτυχές της κοινωνικής αναπαραγωγής καταρρέουν, με διαλυμένο και υποστελεχωμένο ΕΣΥ, κατακερματισμένο και καθοδηγούμενο δημόσιο σύστημα παιδείας και αμελητέα έως ανύπαρκτη οποιασδήποτε μορφής δημόσια μέριμνα. Την ίδια στιγμή, οι κεφαλαιοκράτες μένουν στο απυρόβλητο, με φοροελαφρύνσεις και την κρατική ασυδοσία που τους παρέχεται.
Η συστημική βία της πατριαρχίας επιτίθεται κάθετα στον κοινωνικό ιστό. Η θεσμική αποτύπωση της πατριαρχίας επιχειρεί να εμποτίσει για τα καλά στη συνείδηση των ανθρώπων τους εξουσιαστικούς μηχανισμούς εντός της κοινωνίας και να τονώσει τον διάχυτο κοινωνικό κανιβαλισμό με στόχο τη διάσπαση μεταξύ των καταπιεσμένων. Τα αυξανόμενα περιστατικά έμφυλης βίας, οι γυναικοκτονίες με πρόσφατα παραδείγματα τα τραγικά περιστατικά σε Πάτρα και Αγρίνιο, αλλά και η συγκάλυψη και η δικαιολόγηση της βίας από θεσμικούς φορείς και ΜΜΕ, αποτυπώνουν, δυστυχώς, με τον καλύτερο τρόπο το ασφυκτικό περιβάλλον που δημιουργείται. Μισαλλόδοξα, ρατσιστικά, σεξιστικά και ομοφοβικά παραληρήματα καταλαμβάνουν όλο και περισσότερο χώρο στο δημόσιο λόγο. Η τόνωση της εθνικής υπερηφάνειας, η προσήλωση σε αναχρονιστικούς θεσμούς όπως αυτός της θρησκείας, η προάσπιση των συμφερόντων της πατριαρχίας αποτελούν κρατικές στρατηγικές και είναι πάντα εναντίον των καταπιεσμένων και των απόκληρων αυτού του κόσμου.
ΚΑΤΩ Η ΕΞΟΥΣΙΑ
Η σύγχρονη καπιταλιστική, κρατική και πατριαρχική δυστοπία μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με οργάνωση και αγώνα. Την περίοδο της δικτατορίας η καταστολή οδηγούσε σε ματαιότητα, τώρα η ματαιότητα οδηγεί σε καταστολή. Η συλλογική μας δύναμη είναι αυτή που θέτει τα αναχώματα στην επέλαση της κρατικής καταστολής, των κάθε λογής φασιστών που αναδύονται στο προσκήνιο και των εξουσιαστικών μηχανισμών. Ο χρόνος είναι τώρα και ο τόπος είναι εδώ να οργανώσουμε τη συλλογική μας αντεπίθεση και να ανατρέψουμε στην κοινωνία τη σιγή νεκροταφείου που η κυριαρχία επιχειρεί να δομήσει. Μέσα από αντιεραρχικούς και ακηδεμόνευτους αγώνες να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας. Όπως συνέβη και το Νοέμβρη του ’73, οι αγώνες οφείλουν να περιέχουν ένα κομμάτι του κόσμου που ονειρευόμαστε και να αποτινάξουν κάθε καταπιεστική και εξουσιαστική επιβολή από πάνω μας.
