[ΙΤΑΛΙΑ] ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ALFREDO COSPITO – ΣΕ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ 20 ΟΚΤΩΒΡΗ / ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΔΙΕΘΝΗ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ
Στις 20 Οκτωβρίου, ο αναρχικός Alfredo Cospito, κατά τη διάρκεια μιας ακρόασης στο Εποπτικό Δικαστήριο του Σάσσαρι, προσπάθησε να διαβάσει μια αρθρωμένη δήλωση, με την οποία επρόκειτο να ανακοινώσει ότι ξεκινά απεργία πείνας ενάντια στο καθεστώς των φυλακών 41 bis, στο οποίο υπόκειται, και κατά της εχθρικής ποινής της ισόβιας κάθειρξης. Μια μάχη που ο Alfredo δεν σκοπεύει να τερματίσει, μέχρι ακόμα και τον ίδιο του το θάνατο. Ο σύντροφος, ο οποίος βρίσκεται στο 41 bis από την περασμένη 5η Μαΐου, με διάταγμα που υπέγραψε η τότε Υπουργός Δικαιοσύνης Marta Cartabia, κρατείται πλέον στη φυλακή Μπανκάλι στη Σαρδηνία.
Ο Alfredo Cospito είναι ένας αναρχικός που υπήρξε πάντα στην πρώτη γραμμή των αγώνων, δεν υπήρξε ποτέ διατεθειμένος να συμβιβαστεί ή να τα παρατήσει. Είναι ένας σύντροφος που αγωνίζεται από τα τέλη της δεκαετίας του 1980, περίοδο κατά την οποία φυλακίστηκε ως ολικός αντιρρησίας συνείδησης (για την άρνησή του να υπηρετήσει την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία), και ο οποίος, μετά τη σύλληψή του το 2012, στη δίκη που ακολούθησε, ανέλαβε την ευθύνη για τον πυροβολισμό του στελέχους της Ansaldo Nucleare, Roberto Adinolfi, μια πράξη που πραγματοποιήθηκε από τον Πυρήνα “Olga Nucleus” της Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας -Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο (FAI/IRF) και συνέβη στις 7 Μαΐου του ίδιου έτους στη Γένοβα.
Ο Alfredo ήταν πάντα ενεργός για την υπεράσπιση των συντρόφων που επλήγησαν από την καταστολή, σε κάθε γωνιά του κόσμου. Ο αγώνας του αφορά αντικειμενικά όλους/ες τους/ις κρατούμενους/ες, μεταξύ των οποίων θυμόμαστε ιδιαίτερα τους/ην τρεις αγωνιστές/τρια των Ερυθρών Ταξιαρχιών για την οικοδόμηση του Μαχητικού Κομμουνιστικού Κόμματος εγκλωβισμένους/η για περισσότερα από 17 χρόνια στο 41 bis (Nadia Lioce, Roberto Morandi, Marco Mezzasalma). Το 2009, η συντρόφισσα Diana Blefari, από την ίδια οργάνωση, αυτοκτόνησε, αφού έζησε σε αυτό το σκληρό καθεστώς των φυλακών.
Ο Alfredo βρισκόταν αδιάκοπα στη φυλακή για 10 χρόνια, τα οποία πέρασε σε τμήματα Υψίστης Ασφαλείας μέχρι τη μεταφορά του στο 41 bis. Το 2016 ενεπλάκη στην επιχείρηση “Scripta Manent”, κατηγορούμενος για ανατρεπτική συνεργασία με σκοπό την τρομοκρατία και πολλαπλές εκρηκτικές επιθέσεις. Μετά από απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου τον Ιούλιο του τρέχοντος έτους, η κατηγορία για τον Alfredo και την Anna Beniamino επαναδιατυπώθηκε με τον όρο «πολιτική σφαγή», δηλαδή τη μοναδική ποινή που σημαίνει ισόβια φυλάκιση. Το ιταλικό κράτος, που πάντα προστάτευε τους φασίστες μαζικούς δολοφόνους, τώρα θέλει να καταδικάσει δύο αναρχικό/ή για σφαγή σε μια επίθεση που δεν προκάλεσε ούτε θύματα ούτε τραυματισμούς.
Ο Alfredo συνεισφέρει για πολλά χρόνια με άρθρα, εκδοτικά έργα και προτάσεις στη διεθνή αναρχική συζήτηση. Για το λόγο αυτό, έχει λογοκριθεί πολλές φορές και του έχει απαγορευτεί η επικοινωνία με τον έξω κόσμο, καταδικάστηκε για τη δημοσίευση του επαναστατικού αναρχικού φύλλου “KNO3” και της τελευταίας έκδοσης του “Αναρχικός Μαύρος Σταυρός”, ενώ βρίσκεται υπό έρευνα για την έκδοση της αναρχικής εφημερίδας «Vetriolo». Μετά από αυτά τα μέτρα, επιβλήθηκε στον Alfredo το 41 bis τον Μάιο και στη συνέχεια μεταφέρθηκε, από τη φυλακή του Τέρνι, στη φυλακή Μπανκάλι στο Σάσσαρι. Αυτό τον εμποδίζει από οποιαδήποτε επαφή με τον έξω κόσμο. Το 41 bis χρησιμεύει στην πλήρη απομόνωση του κρατούμενου από τον έξω κόσμο.
Το μέτρο επιβάλλεται για τέσσερα χρόνια, αλλά στην πραγματικότητα ο μόνος τρόπος για να βγει κανείς είναι η δήλωση μετανοίας και η συνεργασία με τις δυνάμεις καταστολής. Με άλλα λόγια, το 41 bis είναι βασανιστήριο, καθώς έχει σχεδιαστεί για να προκαλέσει ταλαιπωρία με σκοπό την εκβιαστική απόσπαση ομολογιών ή δηλώσεων.
Αυτό το καθεστώς φυλακής συνεπάγεται μια ώρα επίσκεψης το μήνα με γυάλινο διαχωριστικό, υπό ηλεκτρονική επιτήρηση, με ηχογράφηση και καταγραφή σε βίντεο. Μόνο εάν τα μέλη της οικογένειας δεν έχουν τη δυνατότητα να πάνε στο επισκεπτήριο, επιτρέπεται ένα μηνιαίο τηλεφώνημα διάρκειας 10 λεπτών εναλλακτικά της επίσκεψης στη φυλακή, αλλά για να γίνει αυτό, το μέλος της οικογένειας του κρατουμένου πρέπει να πάει σε αστυνομικό τμήμα ή μέσα σε κάποια φυλακή. Επιπλέον, υπάρχει μόνο μία ώρα συνεύρεσης και κοινωνικοποίησης εντός του τμήματος της φυλακής, η οποία λαμβάνει χώρο σε ομάδες που αποτελούνται από τουλάχιστον δύο έως το πολύ τέσσερις κρατούμενους: ο διαχωρισμός σε αυτές τις ομάδες αποφασίζεται απευθείας από τα γραφεία των γραφειοκρατών στη Ρώμη και ισχύει για αρκετούς μήνες.
Το 41 bis είναι ένα καθεστώς εξόντωσης στη φυλακή, έχει σχεδιαστεί για να προκαλεί σωματική και ψυχική βλάβη μέσω της τεχνικής της αισθητηριακής στέρησης: Είναι μια πολιτική και κοινωνική θανατική ποινή που έχει σχεδιαστεί για να σπάσει κάθε μορφή επαφής με τον έξω κόσμο. Η αντιμετώπιση του Alfredo μας θυμίζει τα λόγια που αποδίδονται στον Μπενίτο Μουσολίνι μιλώντας για τον Γκράμσι: «Αυτός ο εγκέφαλος πρέπει να εμποδίζεται από το να λειτουργεί για είκοσι χρόνια».
Ένα παράδειγμα της μαύρης τρύπας, στην οποία καταλήγει κάποιος μόλις εισέλθει στο 41 bis, είναι ακριβώς αυτό που συνέβη στις 20 Οκτωβρίου κατά τη διάρκεια της ακρόασης στο Εποπτικό Δικαστήριο του Σάσσαρι. Σε αυτή την ακρόαση, ο αλληλέγγυος κόσμος δεν επετράπη να εισέλθει στην αίθουσα του δικαστηρίου, ο σύντροφος συνδέθηκε μέσω τηλεδιάσκεψης από τη φυλακή, όπως ορίζουν οι κανόνες του 41 bis, και όταν προσπάθησε να διαβάσει τη δήλωσή του, η φωνή του αφαιρέθηκε με το πάτημα ενός κουμπιού. Η δήλωση παραμένει λογοκριμένη από τους δικαστές: Αν οι δικηγόροι τη δημοσίευαν, θα κινδύνευαν με βαριές ποινικές ευθύνες.
Η ιστορία του συντρόφου Alfredo Cospito είναι επιφορτισμένη με ένα όλο και πιο σκοτεινό κατασταλτικό κλίμα στη χώρα. Εκτός του αναρχικού κινήματος, γινόμαστε επίσης μάρτυρες της ολοένα και πιο καταπιεστικής καταστολής εναντίον εργαζομένων, φοιτητών και κοινωνικών κινημάτων. Επιτρέψτε μας ν’ αναφέρουμε την πιο χαρακτηριστική περίπτωση: Αυτό το καλοκαίρι, η εισαγγελία στην Πιατσέντσα (Πλακεντία) άνοιξε έρευνα εναντίον συνδικαλιστών κατηγορώντας τους για «εκβιασμό» επειδή απαιτούσαν, μέσω ενός «ριζοσπαστικού» αγώνα (πικετοφορίες και οδοφράγματα), αυξήσεις μισθών από τα αφεντικά.
Θέλουμε να γίνει κατανοητό ακόμη και στο εξωτερικό ότι η κατασταλτική παρακμή που υιοθετεί το ιταλικό κράτος επηρεάζει το καθένα προσωπικά, αφού ένα τέτοιου μεγέθους προηγούμενο στην καρδιά της Ευρώπης θα μπορούσε να αποτελέσει προάγγελο περαιτέρω κατασταλτικών βημάτων και σε άλλα γεωγραφικά πλάτη. Όλα αυτά συμβαίνουν, ενώ η κοινωνική κρίση και η διεθνής στρατιωτική κρίση χειροτερεύουν μέρα με τη μέρα. Γνωρίζουμε ότι αυτά είναι τα ιδανικά πλαίσια για τις κυβερνήσεις να εφαρμόσουν αυταρχικές στροφές. Έχουμε μερικές εβδομάδες για να σώσουμε τη ζωή του Alfredo Cospito, για να αποτρέψουμε τη δολοφονία του, αλλά κυρίως για να δώσουμε ένα σήμα αντεπίθεσης σε αυτό που συμβαίνει. Το κράτος είναι υπεύθυνο για τη ζωή και την υγεία του συντρόφου μας. Ας κινητοποιηθούμε σε όλο τον κόσμο, ας πιέσουμε το ιταλικό κράτος για να απελευθερωθεί ο Alfredo από το 41 bis.
Οκτώβριος 2022
Συντρόφισσες και Σύντροφοι
[ITALY] WE DO NOT ALLOW THE MURDER OF ALFREDO COSPITO – ON HUNGER STRIKE SINCE OCTOBER 20th / CALL FOR INTERNATIONAL MOBILIZATION
On Oct. 20th, the anarchist Alfredo Cospito, during a trial at the Sassari Supervisory Court, made an attempt to read an articulate statement in which he was about to announce that he is starting a hunger strike against the 41 bis prison regime to which he is subjected and against the hostile life sentence. A battle that Alfredo does not intend to stop, until his own death. The comrade, who has been in 41 bis since last May 5th, under a decree signed by then Minister of Justice Marta Cartabia, is now being detained in the Bancali prison in Sardinia.
Alfredo Cospito is an anarchist who has always been at the front line of struggles, never willing to compromise or give up. He is a comrade who has been fighting since the late 1980s, a period in which he was imprisoned as a total objector (for refusing to serve in the obligatory military service) and who, after his arrest in 2012, during the trial that followed, claimed the responsibility for the shooting of Ansaldo Nucleare executive Roberto Adinolfi, an act that was carried out by the Cell “Olga Nucleus” / Informal Anarchist Federation – International Revolutionary Front (FAI/IRF) and occurred on May 7th of the same year in Genoa.
Alfredo has been always active in the defense of comrades affected by repression, in every corner of the world. His struggle objectively concerns all detainees, among whom we particularly remember the three militants of the Red Brigades for the Construction of the Combatant Communist Party locked up for more than 17 years in 41 bis (Nadia Lioce, Roberto Morandi, Marco Mezzasalma). In 2009, comrade Diana Blefari, from the same organization, committed suicide after her living in this harsh prison regime.
Alfredo has been uninterruptedly in prison for 10 years, which he spent in High Security sections until his transfer to 41 bis. In 2016 he was involved in Operation “Scripta Manent”, accused of subversive association for the purpose of terrorism and multiple explosive attacks. Following a Supreme Court verdict in July this year, the sentence for Alfredo and Anna Beniamino was reformulated to “political massacre,” the only punishment which means prison for life. The Italian state that has always been protecting fascist mass murderers now wants to condemn two anarchists for massacre for an attack that caused neither victims nor injuries.
Alfredo has been for many years contributing articles, editorial projects and proposals to the international anarchist debate. For this reason, he has been censored several times and banned from communicating with the outside world, being condemned for the publication of the revolutionary anarchist folio “KNO3” and the latest edition of “Anarchist Black Cross” and currently under investigation for the publication of the anarchist newspaper “Vetriolo.” After these measures, Alfredo was imposed to 41 bis in May and subsequently transferred from Terni prison to Bancali prison in Sassari. This blocks him from any contact with the outside world.
The 41 bis serves to totally isolate the prisoner from the outside world. The measure is imposed for four years, but in fact the only way to get out is to repent and cooperate with the repressive forces. In other words, 41 bis is torture, as it is designed to induce suffering for the purpose of extorting confessions or statements.
This prison regime implies one hour of visitation per month with glass dividing, under electronic surveillance, and with audio and video recording. Only if family members do not have the opportunity to go to the interview, a monthly 10-minute phone call is allowed as an alternative to the prison visit, but in order to do so, the family member of the detainee must go to a Carabinieri station or inside a prison. In addition, there is only one hour of air time and social time inside the section, which take place in groups consisting of a minimum of two to a maximum of four prisoners: the division into groups is decided directly by the bureaucrats’ offices in Rome and it applies for several months.
The 41 bis is a prison regime of annihilation, it is designed to cause physical and mental damage through the technique of sensory deprivation; it is a political and social death sentence designed to break all forms of contact with the outside world. Alfredo’s treatment reminds us of the words attributed to Benito Mussolini about Gramsci: “This brain must be prevented from functioning for twenty years”.
An example of the black hole into which one ends up once enters 41 bis is precisely what happened on October 20th during the hearing at the Sassari Probation Court. In this hearing, the sympathizers were prevented from entering the courtroom, the comrade was connected via videoconference from prison as prescribed by 41 bis rules, and when he attempted to read his statement, his voice was taken away by pressing a button. The statement is secreted by the judges; if the lawyers released it, they would risk a heavy criminal sentence.
The story of the Comrade Alfredo Cospito is entangled with an increasingly of dark repressive climate in the country. Outside the anarchist movement, we are also witnessing the increasingly oppressive repression against workers, students, and social movements. Let us cite the most striking case: this summer the prosecutor’s office in Piacenza opened an investigation against trade unionists accusing them of “extortion” because they were demanding, through a “radical” struggle (picketing and roadblocks), salary increases from the bosses.
We want to be understood even abroad that the repressive decline that the Italian state is adopting affects everyone personally, since a precedent of this magnitude in the heart of Europe could be a harbinger of further repressive rushes in other latitudes as well. All these are happening while the social crisis and the international military crisis are getting worse by the day. We know that these are the ideal contexts for governments to implement authoritarian turns. We have a few weeks to save Alfredo Cospito’s life, to prevent his assassination, but most importantly to give a signal of counterattack to what is happening. The state is responsible for the life and health of our comrade. Let’s mobilize around the world, let’s pressure the Italian state so that Alfredo can be released from 41 bis.
October 25, 2022
Comrades and comrades
Πηγή: Athens Indymedia