Alfredo Cospito – espivblogs.net

24/01/202531/01/2025

[Prisiones Italianas] Palabras desde la audiencia preliminar de la Operación Sibilla por Alfredo, Francesco, Michele, Matteo, Sara y Paolo

Traducciones recibidas el 24/01/2024:

«Esta es la lacra a la que llamáis civilización» Palabras vivas desde la audiencia preliminar de la op. Sibilla (enero 2025)

Tras conocer con alegría el sobreseimiento general en la operación sibilla, traducimos y difundimos las declaraciones de Alfredo, Francesco, Michele, Matteo, Sara y Paolo durante la vista preliminar en Perugia del 15 enero 2025.

* * *

Publicamos las declaraciones leídas (una de ellas presentada y leída por el abogado de un compañero que no pudo estar presente) por algunos de los compañeros y compañeras anarquistas acusados en el proceso Sibilla durante la audiencia preliminar del 15 de enero de 2025 en Perugia. Entre los acusados, Alfredo Cospito, conectado por videoconferencia desde la cárcel de Bancali (en Sassari) donde está encarcelado en 41 bis, también leyó una declaración. Recordemos que la audiencia terminó con la no imputación de todos los cargos a todos los acusados, decretando la resolución definitiva de un proceso infame que, además de pretender silenciar la propaganda anarquista revolucionaria, desempeñó un importante papel en el traslado de Alfredo al 41 bis.

Durante unas horas Alfredo ha podido escuchar la voz de sus compañeros, ver sus caras y hablar, rompiendo así el manto de silencio en el que tratan de enterrarlo. Y esto es sin duda más emocionante que ninguna decisión tomada por cualquier burócrata del Estado. En particular, las propias palabras de Alfredo resuenan como una poderosa denuncia del horror totalitario del 41 bis. Esas huellas de manos de niños en el cristal divisorio de la sala de visitas deberían sacudir las conciencias de quienes aún tienen conciencia.

No sabemos hasta qué punto ha podido influir la intervención de los compañeros en la decisión del tribunal de no aventurarse en un juicio de por sí tambaleante. No obstante, el 15 de enero quedó claro que las posibles vistas posteriores habrían sido sin duda una oportunidad para intervenir, rompiendo el manto de aislamiento del 41 bis, por parte de Alfredo y los demás compañeros acusados.

Ciertamente, no debería hacer falta un juicio como éste para impulsar momentos de movilización contra la vergüenza internacional del 41 bis y, en el caso concreto de Alfredo, a partir de hoy las justificaciones para mantenerlo en este régimen especial han perdido un importante eslabón. Para hacerles pagar el precio de esta contradicción, es más urgente que nunca tomar otros caminos y reactivar las iniciativas contra el 41 bis y las políticas belicistas y represivas de los Estados.

* * *

Declaración leída por Alfredo Cospito durante la audiencia preliminar del proceso Sibilla

Hoy, vosotros, representantes del brazo judicial de esta república, nos juzgáis por pintadas en las calles, por nuestras palabras, por nuestros libros y periódicos, forzando así a la anarquía a pasar a la clandestinidad. No somos los únicos, con un gobierno post-fascista la censura y la represión se están extiendiendo a todo el cuerpo social, acelerando la transición de una democracia totalitaria a un régimen tragicómico ‘de opereta’ [sin credibilidad, ridículo – ndt]. Dicho esto, debo daros las gracias: después de un año de silencio, gracias a vuestra vergonzosa y anacrónica persecución, se me permite expresar públicamente mis pensamientos. Aunque sea de forma remota, aunque sea por el tiempo que dura un aleteo, hoy puedo arrancarme la mordaza medieval del 41 bis que un gobierno de centro-izquierda me ha aplicado hace algún año para acallar una voz incómoda, por minoritaria e irrelevante que fuera, pero sin duda enemiga de esta vuestra democracia. Estos dos años de régimen especial me han abierto definitivamente los ojos respecto a la verdadera cara de vuestra ley, de vuestras garantías constitucionales, revelándome un sistema criminógeno [1] de totalitarismo tan obsceno como burdo y asesino.

Hoy se nos juzga en un proceso inquisitorial basado en una entrevista realizada a través del correo ordinario de la cárcel, y no como pretende hacernos creer la acusación, a través de una visita con mi hermana, llevada al tribunal por el mero hecho de seguir visitando a su hermano impertérrita. Estrategia clásica de todos los regímenes autoritarios del mundo, utilizada con regularidad en el 41 bis, para hacer tierra quemada de cualquier vínculo afectivo con el mundo exterior.

En cada visita que recibo, es representativo ver las huellas de manos de niños en el cristal blindado que los separa de sus padres o de sus madres. Pero, después de todo, ¿qué se puede esperar de una democracia que mete a los niños en la cárcel?

Por supuesto que asumo toda la responsabilidad de la entrevista, motivo por el que hoy me encuentro en 41 bis, igual que asumo la responsabilidad de todos mis escritos, el último en orden cronológico el pequeño ensayo sobre el MIL en la España postfranquista escrito en régimen de Alta Seguridad antes de ser trasladado a esta tumba para vivos y que estoy seguro de que si no se ha publicado ya, pronto se publicará.

Y ahí radica la particularidad de mi historia judicial. Puesto en este régimen para silenciarme definitivamente con la acusación de rol dirigente, tal como definís mi papel en vuestro retorcido y enrevesado lenguaje. Un mal precedente judicial, con inquietantes implicaciones. Haber conseguido imponer la tesis de que un anarquista puede desempeñar un papel de dirigente, un papel intrínsecamente autoritario, y por tanto incompatible con lo que es el pensamiento mismo de la anarquía, abre de par en par las puertas del 41 bis a cualquiera que incomode al poder, sean revolucionarios individuales o movimientos radicales, además de facilitar procesos penales anómalos como el que hoy tengo que presenciar como acusado. Digo esto porque creo firmemente que mi traslado al 41 bis y este juicio en sí son fundamentalmente un ataque a la libertad de pensamiento y de prensa. Este es el centro de la cuestión, el meollo de este juicio.

El peligro del 41 bis no puede reducirse a un jerarca ‘de opereta’ que tiende una patética trampa a una oposición igualmente ‘de opereta’ (mi traslado heterodirigido hace dos años de una sección a otra ante la llegada de políticos desde Roma para montar un teatrillo con figurantes más útiles). Su verdadero peligro es algo mucho más oscuro, un formidable potencial atajo represivo en caso de conflicto social. Qué mejor manera de silenciar los movimientos y la oposición radical a un régimen de excepción ya activo y testado. Un estado de excepción en el que se suspenden muchos derechos, en el que reina la censura absoluta, ya probada durante décadas de práctica sobre el terreno. ¿Quiénes serán los primeros en experimentar en su piel este régimen especial? ¿Los compañeros que luchan por Palestina? ¿Los y las anarquistas que impertérritos siguen hablando de revolución? ¿Los comunistas y las comunistas que nunca se rindieron? Cuatro de ellos llevan décadas resistiendo con orgullo a este régimen en absoluto aislamiento, sin doblegarse jamás.

Si la guerra imperialista de Occidente traspasa las fronteras de Ucrania en reacción e irrumpe en nuestros hogares, si los conflictos sociales superan el límite sostenible de un mecanismo tambaleante, o incluso si la transición suave y gradual hacia un régimen no es factible, el 41 bis gracias a su propio barniz de legalidad será la herramienta represiva ideal para una anestesia social forzada, una especie de aceite de ricino para volver a meter en cintura a los recalcitrantes, un golpe de Estado gradual y legal. Y esto explicaría por qué se necesita un régimen de emergencia en ausencia de una emergencia real. Para que la gente acepte este forzamiento, esta aberración de su propia ley, qué mejor caballo de Troya que la lucha contra los villanos por excelencia: los mafiosos. Gente indefendible, convertida en irredimible por los mismos políticos que primero los utilizaron para el trabajo sucio y luego los enterraron aquí para evitar recriminaciones por favores hechos y nunca devueltos. Un secreto a voces que ya no sorprende a nadie.

Con la excusa de luchar contra las mafias habéis pisoteado vuestras propias leyes, traicionando la Constitución habéis revelado su inconsistencia y su verdadera esencia de hoja de parra [2]. Con la excusa de luchar contra las mafias habéis promulgado una especie de persecución étnica. Aquí conmigo, sólo calabreses, campanos, sicilianos, apulianos y, por supuesto, romaníes, los hijos impresentables de un sur poblado por ciudadanos de segunda. Personas detenidas a veces sólo por su apellido. Personas a las que se les niegan derechos teóricamente inviolables para empujarlas al arrepentimiento, que en vuestra aberrante concepción del derecho toma la forma de denunciar al propio padre, madre, hermano o hermana. Abogados acusados de complicidad cuando no se dejan intimidar por el fiscal Torquemada, visitas blindadas sin contacto físico ni humano, en las que se cubren con esparadrapo los tatuajes a los familiares, se les filma y registra en busca de pretextos para detenerlos e interrogarlos. Una espada de Damocles que pende constantemente sobre sus cabezas para aterrorizar a quienes, impertérritos, siguen sin querer abandonar a sus seres queridos. Un terrorismo de Estado que pretende privar al preso de la solidaridad más natural, la de hijos, esposas, maridos, madres, que es la única solidaridad que la gente de aquí puede permitirse y comprender. Una técnica represiva que deshumaniza privando de la solidaridad y la empatía humanas. Llegados a ese punto, se le puede hacer cualquier cosa al preso porque ya no es un ser humano, es sólo un número al que sacar información. Y en el caso que un sujeto a torturar no se doblegue privándole de toda esperanza con el aislamiento asesino, ergastolo ostativo hasta la muerte.

Una concepción del derecho digna de vuestra ética. Esta es la lacra a la que llamáis civilización.

Alfredo Cospito

ndt

1- En italiano «generador de delincuencia», en lenguaje sociológico término utilizado para referir los fenómenos de patología social (como el aumento de la delincuencia, o más sencillamente la desviación) a factores internos de las instituciones y formaciones sociales (instituciones criminógenas) o de la propia sociedad (sociedad c.) en la que se producen. En este caso sistema criminógeno.

2- Hoja de parra, en italiano foglia di fico (con la que se cubrieron Adán y Eva en el libro Génesis de la Biblia) es una expresión utilizada como metáfora para indicar la intención de ocultar, en el mejor de los casos, una acción deshonesta, fingiendo hacer una cosa, pero haciendo en realidad algo muy distinto de lo que se quiere hacer creer que se está haciendo.

– Ergastolo ostativo, cadena perpetua sin posibilidad de reducción ni ningún otro derecho con que cuentan el resto de reclusos.

* * *

Declaración entregada por Francesco Rota en la audiencia preliminar del proceso Sibilla

Nunca habría escrito esta declaración si no hubiera considerado que no solo se está atacando una trayectoria de análisis y de reflexión crítica, y por tanto una parte importante de mi vida, sino sobre todo a un compañero anarquista que el Estado ha querido sepultar bajo un manto de aislamiento destinado a su aniquilación, ya que según los órganos antiterroristas representaba décadas de experiencia en la lucha revolucionaria. Por otro lado, estaba claro que el traslado al 41 bis y la cadena perpetua equivalían a un intento de aniquilación. Sin embargo, el movimiento de solidaridad internacional de los años 2022-’23, con la fuerza de las acciones emprendidas, rompió primero el silencio y más tarde alteró el precario equilibrio político en el que se basaba este intento.

Después de algunos años de investigaciones por parte de la Fiscalía de Milán, destinadas a intentar vincular de alguna manera a los acusados con acciones de ataque, la Fiscalía de Perugia heredó, en el marco de una investigación sobre un local anarquista, los actos de investigación relativos a la redacción y distribución del periódico por el que ahora se nos acusa. Volviendo a los últimos años, he aquí la descarada intención de utilizar este procedimiento como un apoyo a la aplicación del 41 bis contra Alfredo Cospito. Esta intención, unida al continuo ataque a las publicaciones anarquistas revolucionarias como parte de la política beligerante de los últimos ejecutivos, es por tanto una de las razones por las que hoy presento este comunicado. En este sentido, expreso de nuevo y sin medias tintas mi solidaridad con Alfredo Cospito, reafirmo lo ya manifestado en la audiencia de revisión de las medidas cautelares del 14 de marzo de 2023 y reitero las razones de mi visceral participación en la movilización de 2022-’23 contra el 41 bis y la cadena perpetua hostil.

¿Cómo podemos actuar contra el giro tecnológico global que se está produciendo desde hace décadas, combatiéndolo ahora, antes de que sea demasiado tarde? ¿Qué implicaciones para la confrontación social y la lucha revolucionaria tienen el proceso tecnológico en curso y los cambios que se han producido en la realidad social en las últimas décadas? ¿Y cómo podemos prepararnos para ello? ¿Qué enfrentamiento puede tener lugar en una sociedad en la que las capacidades de lucha de clases y de organización se manifiestan con extrema dificultad? ¿Quiénes son hoy los explotadores, los patrones? Estas son algunas de las preguntas que se plantean en las páginas del periódico acusado, donde la fiscalía pretende ver a toda costa instigación y capacidades de orientación y de terrorismo. Sin embargo, no es eso lo que quiero decir: los análisis en el terreno de la lucha revolucionaria no son asunto de los tribunales, que por su propia constitución no pueden comprender la esencia de las luchas de los anarquistas.

Conozco el anarquismo desde que tengo uso de razón y, maravillado, sin que nadie me indicase ningún camino, descubrí las ideas y prácticas anarquistas mediante las palabras de los compañeros, por su ejemplo y por los escritos que se encuentran en esa propaganda anarquista que hoy se persigue como incitación al delito con el agravante de la finalidad terrorista. Es difícil, por tanto, describir lo que significaron para mí los textos anarquistas, con su densidad y profundidad de análisis de la realidad social: algunos tenían la capacidad reveladora de arrojar luz sobre aspectos sólo aparentemente marginales que nunca antes había considerado, relativos a las cosas del mundo y de la vida en su totalidad; otros, en cambio, me chocaban por ser una bofetada contra todo acomodo y contra toda concesión.

El anarquismo no sólo implica la existencia de un movimiento, el anarquista, que sólo a costa de una burda simplificación podríamos definir ante todo como un movimiento político, sino que siempre ha sido algo más, algo profundamente distinto que habla del sueño y de la posible realización de una vida diferente, radicalmente distinta de la que tenemos hoy. El anarquismo implica poner en peligro nuestra seguridad, el debilitamiento de nuestras garantías, de muchas de nuestras certezas. Luchar por la anarquía significa, por tanto, entrar inevitablemente en la dimensión de riesgo connatural al deseo de libertad integral, auténtica, no ciertamente las “libertades” democráticas artificiales de las que tribunales, inquisidores y mayordomos del Estado se erigen paladines.

Mi conocimiento del anarquismo ha sido, por tanto, una enorme fortuna, y hoy no puedo dejar de pensar en la ausencia de un anarquista, de mi padre, que hizo posible esta fortuna, desligando las intuiciones del corazón de las correas de la lógica mezquina y elevando ese grito de libertad que clama en nuestros corazones.

Comprenderéis, pues, que no me dirija hoy a vosotros para mendigar algo, para formular justificaciones, para iniciar un enfrentamiento, para negar algo que para mí no es sólo la pasión de toda mi vida, sino la esencia indisoluble de mis ideas, de mi vida misma.

Francesco Rota

* * *

Declaración leída por Michele Fabiani durante la audiencia preliminar del proceso Sibilla

La retórica legalista concibe el juicio como un momento en el que se establecen verdades, en el que un sujeto dotado de voluntad debe asumir voluntaria o involuntariamente la responsabilidad de actos dolosos. Hasta el punto de que se llega a absolver cuando se establece que el acusado no es capaz de comprender ni lo pretende. No he creído en nada similar en toda mi vida: me parece basura ideológica propia del liberalismo burgués el aplastar las necesidades básicas, las secundarias, las condiciones materiales, la formación personal, los impulsos inherentes a los conceptos de culpabilidad e inocencia. Pero hoy quiero perseguir, en la economía de esta intervención, el lugar común. Entre otras cosas porque hoy se celebra el probable comienzo de un juicio particular, un juicio contra libros y periódicos.

¿Qué tipo de verdad oculta la Operación Sibila? ¿Y qué responsabilidad asumen los protagonistas?

En aras de la coherencia, empezaré por mi propia responsabilidad. He escrito artículos, he publicado y difundido prensa anarquista, he publicado libros anarquistas. He publicado, a través de ediciones Monte Bove, el libro ¿Qué internacional? de Alfredo Cospito y muchos otros. Y estoy tan orgulloso de haberlo hecho que, precisamente el pasado octubre –en un gesto deliberadamente provocador hacia la anterior audiencia preliminar– imprimí la tercera edición.

Sin embargo, también hay responsabilidades que deben asumir quienes apoyan la acusación, en un juicio en el que los libros y periódicos son el cuerpo del delito. Lo digo con total sinceridad, realmente no puedo entender cómo el Estado es incapaz de comprender una evidencia tan elemental: desde tiempos inmemoriales, quien es censurado, amordazado, internado, torturado por sus ideas gana popularidad y fama por la propia acción de censura. Todo el mundo sabe quiénes son Sócrates y Giordano Bruno, no creo que nadie aquí conozca los nombres de Meleto o del cardenal Giulio Antonio Santorio.

¿De qué lado de la historia os sentáis?

Cuando se trata de responsabilidad, hay una que es mayor que todas y que francamente desborda los tecnicismos jurisprudenciales. Cuando se trata de la verdad, no puedo ocultar la verdad más vergonzosa de este juicio. Mientras debatimos sobre el proceso penal hay un elefante en la habitación. Justo aquí.

Simplemente no puedo omitir el escándalo de que un coacusado, un compañero mío, esté encerrado en 41 bis y conectado por videoconferencia. Cuando hablamos de la verdad, nadie puede negar que esta investigación jugó un papel central en la decisión de encerrar a Alfredo Cospito en el 41 bis. El Ministro de Justicia habló de ello en el Parlamento, el propio Fiscal Jefe Cantone habló de ello durante una audiencia.

Esto es un escándalo no sólo porque el 41 bis es una vergüenza internacional, un régimen penitenciario de tortura que nadie debería sufrir. Sobre todo es un escándalo porque los anarquistas decimos las cosas claras. En este libro, ¿Qué internacional?, no encontraréis una cábala de mensajes crípticos. ¡Los escritos de anarquistas no son ‘pizzini’! [papelitos mediante los que supuestamente pasan sus ordenes los capos mafiosos – ndt] Tampoco encontraréis órdenes, porque los anarquistas no tienen jefes y no siguen órdenes de nadie.

Los libros no sirven para dar órdenes, sino para razonar con el propio cerebro. Los libros enseñan a desobedecer las órdenes. Por eso dan tanto miedo.

Además, este proceso genera algunas contradicciones interesantes. Considérese el hecho de que no soy libre de enviar este libro, como tampoco soy libre de enviar el periódico «Vetriolo» a Alfredo en la cárcel. Esto resulta sencillamente absurdo, porque es evidente que no oculto en las tapas de ¿Qué Internacional?ninguna hoja de afeitar, ni un transceptor, ni estupefacientes, ni he paginado el libro de tal manera que su lectura pudiera contener mensajes codificados según una ingeniosa clave de rompecabezas. A decir verdad, ni siquiera la acusación alega esto.

Que estas disposiciones se apliquen contra nuestro compañero debe hacernos reflexionar sobre tres consideraciones importantes. La primera, que la forma de pensar y de actuar del carro antimafia-antiterrorista se inspira en lo que podríamos llamar «pensamiento paranoico». La segunda, que estas medidas son aún más absurdas para un anarquista. La tercera, que en realidad estas medidas no tienen ninguna razón preventiva, sino que persiguen un único fin: la aniquilación del prisionero.

Esto también genera un cortocircuito con respecto a este nuestro proceso judicial. ¿Cómo puede defenderse Alfredo de una acusación relativa a sus ideas y escritos si no puede leerlos? Evidentemente, no basta con los escritos de la acusación, que contienen pasajes deliberadamente seleccionados.

También hay contradicciones aún mayores producidas por el contexto general. Evidentemente, investigaciones como ésta se inscriben en el contexto de guerra en que todos estamos inmersos. De hecho, existe una estrecha relación entre la guerra y la censura. Cuando un país está en guerra, hay cosas que no se pueden decir y hay informaciones que no pueden circular. El 41 bis a Alfredo Cospito, la operación Sibilla, las leyes liberticidas contra las huelgas y las protestas en las cárceles como las contenidas en el proyecto de ley ex 1660 (ddl 1660) son a todos los efectos expresiones de políticas de guerra.

Si bien se trata de una necesidad operativa, también genera una contradicción: ¿con qué cara puede el Estado italiano pedir sacrificios a los trabajadores, subir el coste de las facturas o del combustible, alegando que son sacrificios necesarios porque hay que luchar contra las autocracias o contra algún pérfido régimen de Oriente Medio, mientras que al mismo tiempo juzga libros y periódicos y encierra a opositores políticos en 41 bis? Un Estado que nos juzga por nuestro discurso violento mientras exporta armas a Israel y Ucrania.

En este terreno el Estado es débil, y un proceso judicial como éste puede ser una oportunidad para alimentar la lucha en lugar de reprimirla. El actual giro autoritario forma parte de las medidas de guerra contra el enemigo interno. Pero tanto traqueteo de tropas no ha servido para nada.

El asunto Cospito ha resultado ser un boomerang que les ha vuelto en toda la cara a quienes lo orquestaron. Querían cerrar la boca al compañero y sus ideas nunca tuvieron tanta difusión. Las publicaciones de los escritos de Alfredo se multiplicaron. ¿Qué Internacional? tuvo tres ediciones y siete reimpresiones. Hubo decenas de manifestaciones, marchas, batallas callejeras. El anarquismo se revitalizó tanto que incluso nacieron nuevas canciones anarquistas, quizá después de medio siglo. Ha habido –leí en una página web– casi ciento veinte acciones directas destructivas en el mundo. Las acciones simbólicas o de desobediencia civil, las pancartas, las pintadas, los cubos de pintura, la ocupación de teatros o de la sede de Amnistía Internacional o de una emisora de radio, se cuentan por miles.

Os engañáis a vosotros mismos si creéis que esto se puede parar tapando la boca a un solo compañero. Mentís si afirmáis que todo esto fue movido por la mente diabólica de un agitador, un instigador. Es más, vosotros mismos os habéis metido en este lío. Desde luego, si la clase dirigente de este país está formada por Delmastro y Donzelli, Manuela Comodi o Roberto Sparagna, Alfredo Cospito parecería un gigante en comparación. Y aún hoy, aquí dentro, como cantaba el poeta, los enanos siguen pidiendo censura contra los temibles gigantes.

No temo este juicio porque un juicio contra libros y periódicos es uno en el que –incluso para el público en general y no sólo para los anarquistas, para quienes esto siempre es cierto– el asiento más honorable para sentarse es el banquillo de los acusados.

No temo este juicio porque en él el Estado es débil. Lo que ocurrió el pasado 10 de octubre es realmente significativo: en mi ciertamente indeseable experiencia judicial nunca había presenciado una vista en la que los acusados quieran hablar y el fiscal busque recursos técnicos para obtener un aplazamiento.

También es significativo lo que ha ocurrido aquí fuera; la amenaza del comisario de policía de Perugia de emitir ‘fogli di via’ por una manifestación en la que –lamentablemente– no ocurrió nada especialmente conflictivo, es sin duda un signo de los tiempos, puede ser expresión de cierta arrogancia, pero sin duda es sobre todo una muestra de vuestra debilidad.

La mera presencia de Alfredo –incluso en la forma fantasmal y fantasmagórica de un conexión por videoconferencia– representa una viva contradicción para todos aquellos a quienes les gustaría mantener a nuestro compañero enterrado vivo.

Concluyo, pues, con lo obvio. El anarquismo no es el producto de un erudito o de un filósofo, no es la cosecha de un cultivador intensivo de cerebros, sino una planta silvestre de la lucha de clases. Los que actúan no necesitan ser instigados. Los que lo hacen han madurado la necesidad de luchar. La instigación irresistible es la provocada por las injusticias de su sociedad.

Mientras nos precipitamos hacia la guerra nuclear y asistimos impotentes al primer genocidio automatizado de la historia, es precisamente la respuesta a esa pregunta –¿Qué internacional?– que tan dramáticamente está de actualidad hoy en día. Y no se encuentra en ningún libro. Los libros sólo hacen preguntas.

Si el juicio continúa haré todo lo posible por agudizar estas contradicciones. Intentaré utilizar el juicio contra «Vetriolo» como plataforma para propagar las ideas y tesis expresadas en ese periódico. Sobre todo, haré todo lo posible para convertir este juicio en una oportunidad para sabotear 41 bis, para dialogar con Alfredo, para comunicarme con él.

Quiero que Alfredo sepa que la lucha que ha llevado a cabo ha movido montañas. No te desanimes. Eres un ejemplo de coherencia y valentía. El camino hacia Ítaca está plagado de terribles obstáculos, pero también de maravillosas aventuras. Te esperamos en casa compañero.

¡Viva la anarquía!

Michele Fabiani

* * *

Declaración leída por Matteo Monaco durante la audiencia preliminar del proceso Sibilla

Tomo la palabra muy contento de poder hacerlo en persona esta vez.

Me hubiera gustado estar aquí el 10 de octubre para la vista preliminar que fue aplazada, pero desgraciadamente mis compromisos laborales y los 1.500 kilómetros que separan mi residencia de esta sala me lo impidieron. No insistiré en los graves errores, ciertamente no míos, que condujeron a las notificaciones defectuosas que se me hicieron y que dieron lugar al aplazamiento de la vista. Se califican por sí solos. Y también matizan mucho más la realidad. Afronto esta vista, así como el eventual juicio que vendrá, con serenidad. Consciente de que no tengo nada de lo que defenderme en un juicio político como éste. Orgulloso de estar en el estrado con algunos de mis compañeros más cercanos. Feliz de poder saludar por fin a Alfredo y expresarle toda mi cercanía y solidaridad. Decidido a mirar a la cara a aquellos que se arrogan el derecho de juzgarme.

Estamos aquí porque tenemos que responder, en particular, a la acusación de incitación al terrorismo y subversión del orden democrático. Bien. No me interesa entrar en el fondo de los cargos ni, como ya se ha dicho, defenderme de estos delitos de opinión. Lo que sí me gustaría es dejar claras mis consideraciones respecto a esta acusación.
En mi concepción del anarquismo, así como de la vida misma, no existe el binomio instigador-instigado, no hay calabazas vacías que llenar, no hay masas que dirigir y adiestrar, y no pretendo instigar a nada. El propio término «instigación» tiene una acepción negativa, solapada, que implica una especie de persuasión del otro mediante engaño o artimaña o manipulación. Y precisamente por eso, señores, creo que no hay mejor instigador a la delincuencia que el propio Estado. ¿Qué creéis que engendra sentimientos de venganza y revuelta entre los explotados y oprimidos de todo el mundo? ¿La exportación de la guerra o los anarquistas? ¿Estáis realmente convencidos de que si alguien decide tomar las riendas de su propia vida y rebelarse es porque los anarquistas se lo han susurrado al oído? ¿No os planteáis que la violencia sistémica perpetrada a través de leyes, instituciones y aparatos represivos, siempre dirigida hacia el proletariado y siempre en defensa de la burguesía, puede hacer que os salga el tiro por la culata? Entonces, ¿cuál es la cuestión? ¿Que el anarquismo difunda ideas de revuelta? ¿Que yo, como anarquista, apueste por la derrota de este sistema miserable? Por supuesto que sí. ¿Que escriba y aplauda teorías y prácticas de subversión? Me parece un secreto a voces.

La verdad es que el Estado, el capital, sus aparatos y sus personificaciones concretas, incluidos vosotros, tienen miedo. No tienen miedo de los anarquistas, sino de que la situación se les vaya de las manos, de que el control que dicen tener sobre el mundo se tambalee. Todo sistema enfermo tiende inevitablemente a ponerse a la defensiva, tomando medidas para intentar mantener un equilibrio interno e intentando aniquilar las amenazas, ya sean internas o externas. Los crujidos de este desequilibrio se perciben en casi todas partes, y poco a poco empiezan a ser cada vez más evidentes y, sobre todo, los culpables cada vez más claros a los ojos de la gente: desastres económicos, desastres medioambientales, guerras, pandemias. Las crisis, ya lo sabéis, generan descontento, el descontento se convierte muy fácilmente en rabia, la rabia desencadena revueltas. Y esto, todos vosotros, no os lo podéis permitir. Así que tratáis de actuar de forma preventiva, golpeando implacablemente a quienes llevan siglo y medio declarándoos la guerra y a quienes os consideran enemigos a pesar de las crisis y el descontento, tratando de impedir que ciertas ideas se propaguen entre quienes han empezado a albergar cierta desconfianza y resentimiento hacia vosotros. Porque son ideas peligrosas para vuestra estabilidad y para vuestros cómodos puestos en las torres de marfil.

El mundo en el que creéis y al que nos obligáis encuentra su realización en la guerra, el envenenamiento, la privación, el chantaje, el exterminio, la represión, la tortura. Podría seguir y seguir, pero terminaré aquí esta lista, que entiendo pueda ser percibida como retórica y nada más. Pero evidentemente sigue haciendo falta algo de retórica ante vuestra obstinación en fingir que no entendéis qué lleva a los individuos a rebelarse, intentando situar la causa en los anarquistas. Y así. Guerra, contra los proletarios de medio mundo para asegurar poder, riqueza y supremacía a los plutócratas del planeta. Envenenamiento, de todo lo que nos rodea y de nuestros cuerpos con la porquería que nos obligan a respirar, comer y absorber para el beneficio de quienes defendéis. Expropiación, de tierras, culturas y material humano para la extracción de materias primas útiles para hacer funcionar la máquina capitalista, ya sea verde o a combustión. Y luego el chantaje del trabajo asalariado, sin el cual es imposible sobrevivir en esta sociedad enferma y omnipresente; esclavos condenados a vender su tiempo libre para llenar los bolsillos de patronos sin escrúpulos y donde la gente a menudo acaba asesinada o mutilada, los trabajadores de Eni de Calenzano saben algo de eso, por poner un ejemplo. El exterminio de los oprimidos, como el que tiene lugar en Palestina con el que las fábricas de la muerte occidentales obtienen jugosos beneficios y del que, personalmente, os considero cómplices a todos. La represión y eliminación de los que no se ajustan a vuestra idea de normalidad, productividad y utilidad, de los que cruzan vuestras líneas imaginarias que llamáis fronteras, de los que intentan escapar de las bombas que vosotros mismos lanzáis y del hambre que vosotros mismos procuráis, de los que levantan la cabeza contra el amo, contra los uniformes, contra las leyes. Y la tortura, esa que reserváis a quien acaba en vuestras garras pero no lográis doblegar; esa inherente al régimen de aniquilación del 41 bis bajo cuyo manto quisisteis enterrar vivo, junto a muchos otros, a nuestro compañero anarquista Alfredo Cospito, proyecto del que la llamada Operación Sibilla representa una pieza fundamental. Para mí, una parte de la lucha que Alfredo emprendió entre octubre de 2022 y abril de 2023, y que sus compañeros siguieron mediante protestas y acción directa internacional, haciéndoos pagar el precio de este despreciable montaje, continúa hoy aquí en esta sala de tribunal.

Por mi parte tendréis sólo y siempre hostilidad.

Quiero expresar mi apoyo a todos los que salen a la calle estos días y a los que no les importan las normas ni la moderación, contra la masacre sionista y sus financiadores, contra el monopolio de la violencia por parte de la policía y el Estado.

Solidaridad internacionalista con todas las compañeras y compañeros privados de libertad. Memoria para Kyriakos, muerto en acción en Atenas el 31 de octubre de 2024, mi afecto para Marianne, herida en la misma y actualmente recluida en una celda de la prisión de Korydallos.

Matteo Monaco

* * *

Declaración leída por Sara Ardizzone durante la audiencia preliminar del proceso Sibilla

Soy anarquista. Como anarquista soy tan enemiga de este Estado como de cualquier otro, ya que en su esencia, todo Estado presupone el ejercicio de poder militar y económico de algunas personas sobre otras y sobre el planeta en general. Soy enemiga de cualquier forma de gobierno con que este pueda dotarse, ya que la elección entre democracia y dictadura es sólo la más funcional para mantener el control sobre la población o para ser más preciso: sobre la clase oprimida. Odio el orden existente y a quienes lo sostienen, por lo tanto creo en el carácter justo de la violencia de los oprimidos contra sus propias cadenas y contra quienes las aprietan.

Sentarme en el banquillo de los acusados y responder ante daños a coches del servicio postal italiano, una empresa responsable de la repatriación forzosa de cientos de migrantes que han huido de las guerras en las que Italia es copartícipe, no me causa ni disgusto ni vergüenza.

Lo que en cambio me deja indignada (por usar un eufemismo) es la construcción que habéis hecho del anarquismo. Un castillo de mentiras destinado únicamente a aumentar los años de prisión de compañeros y compañeras, destinado únicamente a justificar la aplicación de regímenes especiales allí donde de otro modo no resultarían. Por eso la fiscalía ha creado un mundo, un mundo anarquista hecho de líderes, donde los artículos de prensa se convierten en «órdenes», donde hay quien da órdenes y quien las recibe, donde hay quien instiga y quien es instigado.

Lo más sorprendente es que aquello de lo que acusáis al anarquismo, en realidad, es vuestro mundo. Delante de cada cuartel de los carabinieri se encuentra la inscripción «obbedir tacendo e tacendo morir» (obedecer en silencio y morir en silencio), un lema que deja un amplio margen a la justificación individual de los servidores que perpetran a diario la violencia de Estado. Un lema diseñado ad hoc bien para aliviar sus conciencias de las barbaridades cotidianas o, quizá, más probablemente, para librarse de algún juicio que sólo ha comenzado en caso de que la actuación de los llamados guardianes del orden público sea demasiado atroz como para ser silenciada.

En cambio, la responsabilidad individual es un fundamento del anarquismo. Ni recibo órdenes ni las doy: ni de nadie ni a nadie. Sólo actúo en respuesta a mi conciencia, que no tiene parámetros de interés o ventaja y sigue siendo la única voz que puedo escuchar.

Ver a un anarquista en el 41 bis coimputado en este proceso no es un freno a la convicción en mis ideas, al contrario, es un reforzador. Me convence cada vez más de vuestra hipocresía, me convence cada vez más de que, más allá de la injusticia del 41 bis en su rol específico, el 41 bis en general es una tortura. Porque no se puede mantener a seres humanos durante un tiempo indefinido sin contacto físico y sin ver el cielo. Me convence de que hay una enorme diferencia entre la violencia de los oprimidos y la de los opresores: la primera sigue una ética, la segunda ninguna.

Por la anarquía siempre.
Cerrar el 41 bis.

Sara Ardizzone

* * *

Declaración leída por Paolo Arosio durante la audiencia preliminar del proceso Sibilla

No acostumbro intervenir ante un tribunal. Sin embargo, si he decidido hacerlo hoy, es porque veo en este procedimiento contra nosotros ciertas particularidades que conviene subrayar. Aunque en primer lugar me gustaría dejar claro que estas breves palabras no pretenden, de ninguna manera, proporcionar al tribunal ningún otro elemento de juicio ni, menos aún, justificar en modo alguno lo que me acusáis de haber hecho. Por evidentes que sean los aspectos paradójicos y contradictorios de la investigación a la que, junto con mis compañeros, he sido sometido, por una parte, carezco de conocimientos jurídicos y judiciales y, por otra, respeto demasiado mi inteligencia y mi dignidad como para perderme en argumentos capciosos y discriminaciones sutiles. Por el contrario, quisiera subrayar, y por eso he tomado la palabra, que las acusaciones y las medidas que se nos imputan hoy ante este tribunal tienen un carácter que va más allá de las justificaciones jurídicas con las que la acusación ha revestido este asunto. Hay elecciones precisas que han movido a los órganos de investigación en su decisión de llevar a cabo esta operación, elecciones que entran en la esfera de la política y la ética mucho más que en la de la legalidad. Creo que resulta obvio para cualquiera que hay al menos dos órdenes de razones que han conducido a esta investigación.

En primer lugar, por un lado, la progresiva escalada de las tensiones sociales y políticas, en Italia y en todo el mundo, enfrenta a los aparatos del Estado con la posibilidad concreta de explosiones de ira y revuelta social contra ellos. Desde las formas de resistencia popular y nacional de las poblaciones palestinas opuestas al genocidio perpetrado por Israel hasta el auténtico estallido de cólera que atraviesa las calles en Italia tras un nuevo asesinato racista por parte de las fuerzas del orden en Milán; desde los cientos de miles de deserciones y sabotajes que, a ambos lados del frente, se han convertido en el pan de cada día en el conflicto por el reparto de las zonas de influencia entre la Federación Rusa y la OTAN hasta la «bella y vengadora» acción de Luigi Mangione en Manhattan; desde las huelgas salvajes en Irán y la India hasta las movilizaciones del proletariado alemán, cada vez más las tensiones que generan el capitalismo y los Estados están provocando una agitación de las masas oprimidas que amenaza con salirse de su control. Aterrorizados por perder el monopolio de la violencia y la posibilidad de explotar a sus semejantes, los opresores -y vosotros que defendéis sus intereses junto a ellos- tienen que intentar desplegar políticas cada vez más represivas y feroces. Políticas de guerra, porque la aceleración de las contradicciones internas del capital sólo puede conducir a la guerra, (políticas) que tienen la intención precisa de golpear, tanto dentro como fuera de sus propias fronteras, a los enemigos que siempre han sido explotados y asesinados, los oprimidos.

En este sentido, las acusaciones de instigación y organización contra nosotros parecen absurdas. La dramática aparición de contradicciones sociales no necesita ciertamente la instigación de un puñado de anarquistas para dar rienda suelta a la rabia, ni las luchas de los oprimidos necesitan quién sabe qué organización clandestina para comprender y actuar contra los aparatos de sus opresores. Es cuanto menos un hecho que desde que el periódico anarquista Vetriolo dejó de publicarse o desde que vuestra labor censora silenció las webs de contrainformación Malacoda y RoundRobin, el conflicto social no ha disminuido, al contrario, se ha agudizado cada vez más.

El segundo orden de razones, que ciertamente no va más allá del primero sino que es, por el contrario, un trágico corolario del mismo, se basa en las “personalidades” de los protagonistas de este asunto judicial. Desde hace décadas existe un enfrentamiento político en torno a las estrategias represivas que el Estado italiano debe desplegar para gestionar la inevitable crisis y sus consecuencias. En este sentido, la Dirección Nacional Antimafia y Antiterrorista (DNAA) representa una opción estratégica de gestión del orden público que cuenta con sus propios grupos de poder, órganos de propaganda e intereses específicos. No es casual, por tanto, que esta operación, de claro carácter censor e intimidatorio, tuviera un enorme peso específico en la decisión de someter al compañero anarquista Alfredo Cospito al régimen penitenciario del 41 bis. El 41 bis representa, tanto desde el punto de vista propagandístico como jurídico, el buque insignia de todo un sistema de aparatos destinados a instaurar un régimen de «estado policial», en el que las necesidades represivas del orden público son prioritarias en la gestión del Estado. Así, el compañero anarquista Alfredo Cospito fue sometido a este régimen inhumano por la rectitud y dignidad de sus acciones y pensamiento. Sin embargo, el intento de demonizarlo y aislarlo ha fracasado, en primer lugar por su capacidad de lucha y también por la movilización de cientos de personas en solidaridad con su condición. Una movilización que, una vez más, ciertamente no necesitaba de agitadores o instigadores para expresarse, pero que tuvo la capacidad, gracias a la fuerza e integridad de Alfredo, de abrir contradicciones incluso dentro de los aparatos del Estado, cuestionando los puntos fuertes de la corriente política perteneciente a la DNAA. Aquí, pues, para justificar las decisiones represivas tomadas sobre la vida y el cuerpo del compañero, se pide a este tribunal que abra un nuevo proceso contra él para buscar ‘hojas de parra’ legales que puedan cubrir la voluntad vengativa y censora del aparato policial de golpear la coherencia y la dignidad de un anarquista revolucionario.

Estas son, brevemente, las pocas excepciones que quería aportar. Ahora le toca a vuestra falsa conciencia encontrar los argumentos capciosos con los que refutar la obviedad de estas afirmaciones y proceder a juzgarnos.

Paolo Arosio

Traducido de: lanemesi.noblogs.org

Fuente:
//lucharcontrael41bis.noblogs.org/2025/01/24/esta-es-la-lacra-a-la-que-llamais-civilizacion-palabras-vivas-desde-la-audiencia-preliminar-de-la-op-sibilla/

18/01/202526/01/2025

[:el]Ιταλία [Επιχείρηση Sibilla]: Απόφαση μη συνέχισης της διαδικασίας[:]

[:el]

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΜΗ ΣΥΝΕΧΙΣΗΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ SIBILLA, ΦΩΝΑΖΟΥΜΕ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΑ: ΕΞΩ Ο ΑΛΦΡΕΝΤΟ ΑΠΟ ΤΟ 41 BIS! ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΤΥΠΟ!

Η προδικαστική ακρόαση της επιχείρησης Sibilla ολοκληρώθηκε με την απόφαση μη συνέχισης διαδικασίας για όλους τους κατηγορούμενους σε όλες τις κατηγορίες. Κατά τη διάρκεια της ακρόασης, διαβάστηκαν αυθόρμητες δηλώσεις από τον Αλφρέντο Κόσπιτο και άλλους τέσσερις συντρόφους και μία συντρόφισσα.

Θα επανέλθουμε με περισσότερες λεπτομέρειες για το τι συνέβη σήμερα, ξεκινώντας από τη διάδοση, τις επόμενες ώρες, των δηλώσεων των κατηγορουμένων. Η αίσθηση αυτών που γράφουν αυτές τις σύντομες σημειώσεις είναι ότι το κράτος «φοβάται» μια διαδικασία κατά την οποία, όπως αποδείχθηκε σήμερα, θα μπορούσε να σπάσει η απομόνωση του 41 bis, κάνοντας διάλογο, έστω και από απόσταση, με τον Αλφρέντο. Από την άλλη πλευρά, η απόφαση αυτή αποτελεί σημαντικό προηγούμενο για άλλες διαδικασίες (ξεκινώντας από τη δίκη Masa κατά του αναρχικού διεθνιστικού περιοδικού Bezmotivny), και αποδυναμώνει σοβαρά την προσπάθεια να δικαιολογηθεί ο εγκλεισμός του συντρόφου μας στο 41 bis.

Είναι επομένως κρίσιμο να ξανανοίξουμε τη μαχητική κινητοποίηση για να απελευθερώσουμε τον σύντροφό μας από αυτό το άθλιο καθεστώς βασανιστηρίων. Από σήμερα, η ατιμία αυτή είναι ακόμα πιο αδικαιολόγητη και στο μισητό έδαφος της αστικής δικαιοσύνης.

Επιπλέον, είναι σημαντικό ότι, παρά τις απειλές από το αστυνομικό τμήμα της Περούτζια μετά την αλληλέγγυα παρουσία της 10ης Οκτωβρίου, ο αριθμός των συντρόφων και συντροφισσών έξω από το δικαστήριο ήταν μεγαλύτερος και πιο αποφασιστικός.

ΕΞΩ Ο ΑΛΦΡΕΝΤΟ ΑΠΟ ΤΟ 41 BIS!
ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙ ΤΟ 41 BIS!
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΤΥΠΟ!

15/01/2025

Ορισμένοι κατηγορούμενοι και αλληλέγγυοι

Πηγή: La Nemesi

Μετάφραση: Ευλογημένη Η Φλόγα[:]

18/01/202527/01/2025

[:el]Περούτζια, Ιταλία: Δηλώσεις του Alfredo Cospito και των υπόλοιπων κατηγορούμενων της Επιχείρησης Sibilla κατά την διάρκεια της προκαταρκτικής ακρόασης της 15ης Ιανουαρίου[:]

[:el]

«Αυτή είναι η λέπρα που αποκαλείτε πολιτισμό»

Αυθόρμητες δηλώσεις των Alfredo, Francesco, Michele, Matteo, Sara και Paolo κατά την προκαταρκτική ακρόαση διαδικασίας για την Επιχείρηση Sibilla (Περούτζια, 15 Ιανουαρίου 2025)

Δημοσιεύουμε τις αυθόρμητες δηλώσεις που διαβάστηκαν (σε μια περίπτωση, κατατέθηκαν και διαβάστηκαν από τον δικηγόρο για έναν σύντροφο που δεν μπόρεσε να παραστεί) από κάποιους από τους αναρχικούς συντρόφους και συντρόφισσες που κατηγορούνται στην Επιχείρηση Sibilla κατά την προκαταρκτική ακρόαση της 15ης Ιανουαρίου 2025 στην Περούτζια. Ανάμεσα στους κατηγορουμένους, ο Αλφρέντο Κόσπιτο, ο οποίος συνδέθηκε μέσω βιντεοδιάσκεψης από τη φυλακή του Μπανκάλι (στο Σασάρι), όπου κρατείται στο καθεστώς 41 bis, διάβασε και εκείνος μία δήλωση. Υπενθυμίζουμε ότι η ακρόαση ολοκληρώθηκε με την απόφαση «μη συνέχισης» για όλες τις κατηγορίες εναντίον όλων των κατηγορουμένων, σηματοδοτώντας την οριστική κατάληξη μιας διαβόητης διαδικασίας που, εκτός από την προσπάθεια φιμώματος της αναρχικής επαναστατικής δημοσιογραφίας, έπαιξε σημαντικό ρόλο στη μεταφορά του Αλφρέντο στο καθεστώς 41 bis.

Για κάποιες ώρες, ο Αλφρέντο είχε την ευκαιρία να ακούσει τις φωνές των συντρόφων του, να δει τα πρόσωπά τους, να μιλήσει, σπάζοντας το πέπλο σιωπής στο οποίο προσπαθούν να τον σκεπάσουν. Και αυτό είναι σίγουρα πιο συγκινητικό από οποιαδήποτε απόφαση που έχει παρθεί από οποιονδήποτε κρατικό γραφειοκράτη. Ιδιαίτερα, τα λόγια του Αλφρέντο αντηχούν σαν μία ισχυρή καταγγελία ενάντια στον ολοκληρωτισμό του 41 bis. Εκείνα τα αποτυπώματα παιδιών πάνω στους διαχωριστικούς υαλοπίνακες της αίθουσας επισκεπτηρίων πρέπει να ταράξουν τις συνειδήσεις, αυτών που ακόμη διαθέτουν συνείδηση.

Δεν γνωρίζουμε σε ποιο βαθμό η παρέμβαση των συντρόφων στην αίθουσα επηρέασε την απόφαση του δικαστηρίου να μην τολμήσει να προχωρήσει σε μία αμφιλεγόμενη διαδικασία. Ωστόσο, στις 15 Ιανουαρίου έγινε σαφές ότι ακόμη και οι μελλοντικές πιθανές συνεδριάσεις θα αποτελούσαν αναμφίβολα μία ευκαιρία για παρέμβαση, σπάζοντας την απομόνωση του 41 bis, τόσο από τον Αλφρέντο όσο και από τους υπόλοιπους κατηγορούμενους συντρόφους και συντρόφισσες.

Οπωσδήποτε, δεν θα έπρεπε να απαιτείται μία τέτοια δίκη για να ξεκινήσουν στιγμές κινητοποίησης ενάντια στην διεθνή ντροπή του 41 bis και, ειδικότερα για τον Αλφρέντο, από σήμερα οι δικαιολογίες για τη μεταφορά του σε αυτό το ειδικό καθεστώς έχουν χάσει σημαντικό έδαφος. Για να πληρώσει το τίμημα αυτής της αντίφασης, είναι πιο επιτακτική από ποτέ η ανάγκη να ακολουθηθούν άλλοι δρόμοι και να αναζωογονηθούν οι πρωτοβουλίες ενάντια στο 41 bis και τις πολεμοχαρείς και κατασταλτικές πολιτικές των κρατών.

***

Δήλωση του Alfredo Cospito κατά την προδικαστική ακρόαση της υπόθεσης Sibilla

Σήμερα, εσείς, οι εκπρόσωποι του δικαστικού σώματος αυτής της δημοκρατίας, μας δικάζετε για τα γράμματα στους τοίχους, για τα λόγια μας, για τα βιβλία και τα περιοδικά μας, αναγκάζοντας την αναρχία να περάσει στην παρανομία. Βρισκόμαστε σε καλή παρέα, με αυτήν την κυβέρνηση υπό μεταφασιστική ηγεσία, καθώς η λογοκρισία και η καταστολή επεκτείνονται σε όλο το κοινωνικό σώμα, επιταχύνοντας τη μετάβαση από την ολοκληρωτική δημοκρατία σε ένα κωμικοτραγικό γραφικό καθεστώς. Επομένως, πρέπει να σας ευχαριστήσω:μετά από ένα χρόνο σιωπής, χάρη στην αμήχανη και αναχρονιστική ποινική σας διαδικασία, μου επιτρέπεται επιτέλους να εκφράσω δημόσια τις σκέψεις μου. Αν και από απόσταση, και για ένα αστραπιαία σύντομο χρονικό διάστημα, σήμερα μπορώ να αφαιρέσω το φίμωτρό μου, την μεσαιωνική μάσκα του 41 bis που μια κεντροαριστερή κυβέρνηση μου επέβαλε πριν από χρόνια για να σιωπήσει μια ενοχλητική φωνή, όσο μειοψηφική και αβλαβής κι αν ήταν, σίγουρα όμως εχθρική προς την δημοκρατία σας. Αυτά τα δύο χρόνια του ειδικού καθεστώτος μου άνοιξαν οριστικά τα μάτια στο πραγματικό πρόσωπο του δικαίου σας, των συνταγματικών σας εγγυήσεων, αποκαλύπτοντας μου ένα εγκληματικό σύστημα ολοκληρωτισμού, βρώμικου και θανατηφόρου.

Σήμερα, σε αυτήν την αίθουσα, βρισκόμαστε ενώπιον μιας δικαστικής διαδικασίας βασισμένης σε μια συνέντευξη που δόθηκε μέσω ταχυδρομείου φυλακής, και όχι, όπως προσπαθεί να κάνει πιστευτή η κατηγορία, μέσω συνέντευξης με την αδελφή μου, που εκλήθη στο δικαστήριο μόνο επειδή συνέχιζε να συνομιλεί με τον αδελφό της. Κλασική στρατηγική όλων των αυταρχικών καθεστώτων στον κόσμο, κάτι που εφαρμόζεται τακτικά στο 41 bis, για να εξαφανίσει κάθε συναισθηματικό δεσμό με τον έξω κόσμο.

Είναι ενδεικτικό, σε κάθε συνέντευξη που κάνω, να βλέπω τα αποτυπώματα των χεριών των παιδιών στα θωρακισμένα τζάμια που τους χωρίζουν από τους πατέρες ή τις μητέρες τους. Αλλά τι να περιμένουμε από μια δημοκρατία που βάζει τα παιδιά στη φυλακή;

Φυσικά, αναλαμβάνω όλη την ευθύνη για τη συνέντευξη, και γι’ αυτό βρίσκομαι σήμερα στο 41 bis, όπως αναλαμβάνω την ευθύνη για όλα τα γραπτά μου, το τελευταίο, με χρονολογική σειρά, το μικρό μου δοκίμιο για το MIL στην Ισπανία μετά το Φράνκο, που γράφτηκε σε Υψηλή Ασφάλεια πριν μεταφερθώ σε αυτόν τον τάφο για ζωντανούς, και σίγουρα έχει ήδη δημοσιευτεί ή πρόκειται να δημοσιευτεί σύντομα.

Η ιδιαιτερότητα αυτής της δικαστικής μου υπόθεσης έγκειται στο γεγονός ότι με έβαλαν σ’ αυτό το καθεστώς για να με σιωπήσουν οριστικά, με την κατηγορία ότι κατέχω έναν «πρωταγωνιστικό ρόλο», όπως ορίζετε τον ρόλο μου με τη στρεβλή και παραμορφωμένη γλώσσα σας. Ένα κακό προηγούμενο, με ενοχλητικές συνέπειες. Η αποδοχή της ιδέας ότι ένας αναρχικός μπορεί να παίξει έναν «πρωταγωνιστικό ρόλο», έναν αυταρχικό ρόλο εκ φύσεως, και ως εκ τούτου ασύμβατο με τη σκέψη της αναρχίας, ανοίγει τις πύλες του 41 bis σε όποιον ενοχλεί την εξουσία, είτε είναι μεμονωμένος επαναστάτης είτε ριζοσπαστικό κίνημα, και διευκολύνει τις ακραίες ποινικές διαδικασίες όπως αυτή στην οποία παρακολουθώ τώρα ως κατηγορούμενος. Το λέω αυτό γιατί είμαι πεπεισμένος ότι η μεταφορά μου στο 41 bis και αυτή η δίκη είναι, ουσιαστικά, επίθεση στην ελευθερία της σκέψης και του τύπου. Αυτό είναι το κεντρικό ζήτημα, η καρδιά αυτής της διαδικασίας.

Η επικινδυνότητα του 41 bis δεν μπορεί να περιοριστεί σε έναν γραφικό ηγέτη που στήνει μια αξιολύπητη παγίδα για μια εξίσου αξιολύπητη αντιπολίτευση (ενδεικτικό αυτού του γεγονότος είναι η μεταφορά μου πριν από δύο χρόνια από την μια πτέρυγα στην άλλη, ενόψει της άφιξης πολιτικών από την Ρώμη για να στήσουν μια θεατρική παράσταση με κομπάρσους πιο χρήσιμους για την περίπτωση). Η πραγματική του επικινδυνότητα είναι κάτι πολύ πιο σκοτεινή: μια εν δυνάμει φοβερή κατασταλτική συντόμευση σε περίπτωση κοινωνικής σύγκρουσης. Ποιος καλύτερος τρόπος για να φιμώσεις τα ριζοσπαστικά κινήματα και τις αντιστάσεις από ένα ήδη ενεργού και δοκιμασμένου καθεστώτος έκτακτης ανάγκης; Ένα καθεστώς εξαίρεσης όπου αναστέλλονται πολλά δικαιώματα, και όπου επικρατεί απόλυτη λογοκρισία, ήδη δοκιμασμένη με δεκαετίες πρακτικής. Ποιoι θα είναι οι πρώτοι που θα νιώσουν αυτό το ειδικό καθεστώς στο πετσί τους; Οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες που μάχονται για την Παλαιστίνη; Οι αναρχικοί και οι αναρχικές που συνεχίζουν αταλάντευτα να μιλούν για επανάσταση; Οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες που δεν υποτάχθηκαν ποτέ; Τέσσερις από αυτούς αντιστέκονται για δεκαετίες με περηφάνια σε αυτό το καθεστώς, στην απόλυτη απομόνωση, χωρίς ποτέ να υποχωρήσουν.

Αν ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος της Δύσης υπερβεί τα σύνορα της Ουκρανίας και εισβάλει στα σπίτια μας, αν οι κοινωνικές συγκρούσεις ξεπεράσουν το όριο που μπορεί να αντέξει ένας κλονισμένος μηχανισμός, ή ακόμη και αν η ομαλή και σταδιακή μετάβαση σε καθεστώς έκτακτης ανάγκης δεν είναι εφικτή, το 41 bis, χάρη ακριβώς στην προσχηματική του νομιμότητα, θα είναι το ιδανικό κατασταλτικό εργαλείο για μια υποχρεωτική κοινωνική αναστολή, ένα είδος ρητίνης για να επαναφέρουν στην τάξη τους απείθαρχους, ένα σταδιακό πραξικόπημα που εναρμονίζεται με το νόμο. Και αυτό εξηγεί γιατί ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης υφίσταται χωρίς να υπάρχει πραγματική έκτακτη ανάγκη. Για να γίνει αποδεκτή αυτή η επιβολή, αυτή η παρεκτροπή από το ίδιο σας το δίκαιο, ποιος καλύτερος Δούρειος Ίππος θα μπορούσε να υπάρχει αν όχι ο αγώνας ενάντια στους κακούς: τους μαφιόζους. Άτομα αδιανόητα για υπεράσπιση, που έγιναν αδιάφορα ακόμα και από τους ίδιους τους πολιτικούς που τους χρησιμοποίησαν για βρώμικες δουλειές και μετά τους έθαψαν εδώ μέσα για να αποφύγουν τις καταγγελίες για χάρες που δεν επιστράφηκαν ποτέ. Ένα μυστικό που δεν εκπλήσσει πλέον κανέναν.

Με την πρόφαση της καταπολέμησης των μαφιών έχετε ποδοπατήσει τους ίδιους τους νόμους σας, προδίδοντας το Σύνταγμα και αποκαλύπτοντας την ασυνέπειά του και την πραγματική του φύση ως φύλλο συκής. Με την πρόφαση της καταπολέμησης των μαφιών έχετε εφαρμόσει μια μορφή εθνοκαθαρτικής δίωξης. Εδώ μαζί μου, μόνο Καλαβρέζοι, Καμπανίτες, Σικελοί, Πουλιανοί και φυσικά και Ρομά, ανάξια παιδιά ενός Νότου γεμάτου με πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Άτομα που συνελήφθησαν μερικές φορές μόνο και μόνο λόγω του επωνύμου τους. Άτομα στα οποία τα δικαιώματα που θεωρούνται αδιαπραγμάτευτα αρνούνται να τους παραχωρηθούν για να τους πιέσουν να μετανοήσουν, κάτι που στην ανόητη αντίληψή σας για το δίκαιο μεταφράζεται ως καταγγελία του πατέρα τους, της μητέρας τους, του αδελφού ή της αδελφής τους. Δικηγόροι που κατηγορούνται για συνέργεια όταν δεν τρομοκρατούνται από τις απειλές του Εισαγγελέα Torquemada, κλειστά επισκεπτήρια με ενισχυμένο προστατευτικό θωράκισμα χωρίς καμία φυσική ή ανθρώπινη επαφή, συναντήσεις στις οποίες οι συγγενείς δέχονται επιδέσμους αν έχουν τατουάζ και καταγράφονται και βιντεοσκοπούνται για να βρουν προσχήματα για τη σύλληψη και την ανάκριση τους. Μια Δαμόκλειος σπάθη να αιωρείται συνεχώς πάνω από τα κεφάλια τους για να τρομοκρατήσουν εκείνους που, αταλάντευτα συνεχίζουν να μην εγκαταλείπουν τους δικούς τους. Ένα κρατικό τρομοκρατικό καθεστώς που έχει ως στόχο να στερήσει από τον φυλακισμένο την πιο φυσική αλληλεγγύη, εκείνη των παιδιών, των συζύγων, των μητέρων, η οποία είναι η μόνη αλληλεγγύη που μπορεί να κατανοήσει και να προσφέρει κάποιος εδώ μέσα. Μια κατασταλτική μέθοδος που αφαιρώντας την ανθρώπινη αλληλεγγύη και την ενσυναίσθηση, αποανθρωποποιεί. Φτάνοντας σε αυτό το σημείο, στον κρατούμενο μπορείς να κάνεις οτιδήποτε, γιατί δεν είναι πια άνθρωπος, είναι απλά ένας αριθμός από τον οποίο πρέπει να αποσπάσεις πληροφορίες. Στην περίπτωση που δεν υποκύψει, είναι ένα υποκείμενο προς βασανισμό με απομόνωση που σκοτώνει, στερώντας του κάθε ελπίδα, σε περίπτωση ισόβιας κάθειρξης μέχρι τον θάνατο.

Μια αντίληψη του δικαίου αντάξια της ηθικής σας. Αυτή είναι η λέπρα που ονομάζετε πολιτισμό.

Alfredo Copsito

***

Δήλωση του Francesco Rota κατά την προκαταρκτική ακρόαση της υπόθεσης Sibilla

Δεν θα είχα γράψει αυτή τη δήλωση αν δεν θεωρούσα ότι βρίσκεται υπό επίθεση όχι μόνο μια πορεία ανάλυσης και κριτικής εμβάθυνσης, δηλαδή ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής μου, αλλά κυρίως ένας αναρχικός σύντροφος που το κράτος τα τελευταία χρόνια έχει προσπαθήσει να τον θάψει κάτω από μια κουβέρτα απομόνωσης, με στόχο την εξόντωσή του, καθώς, σύμφωνα με τις αντιτρομοκρατικές αρχές, αποτελεί αντιπροσωπευτικό παράδειγμα μιας πολυδεκαετούς εμπειρίας επαναστατικού αγώνα. Ήταν άλλωστε προφανές ότι η μεταφορά σε 41 bis και η καταδίκη σε ισόβια ισοδυναμούσαν με μια απόπειρα εξόντωσης. Το διεθνές κίνημα αλληλεγγύης των ετών 2022-’23, με τη δύναμη των δράσεών του, κατάφερε πρώτα να σπάσει τη σιωπή και στη συνέχεια να διαταράξει την εύθραυστη πολιτική ισορροπία πάνω στην οποία στηριζόταν αυτή η απόπειρα.

Μετά από κάποια χρόνια ερευνών από τη δικαστική αρχή του Μιλάνου, οι οποίες είχαν ως στόχο να συνδέσουν με κάποιο τρόπο τους κατηγορούμενους με ενέργειες επίθεσης, η εισαγγελία της Περούτζια παρέλαβε στο πλαίσιο μιας έρευνας για έναν αναρχικό χώρο εκείνες τις πράξεις έρευνας που αφορούσαν τη σύνταξη και τη διανομή του περιοδικού για το οποίο σήμερα ζητείται παραπομπή σε δίκη. Φτάνοντας στα τελευταία χρόνια, φαίνεται να εμφανίζεται η αδίστακτη πρόθεση να χρησιμοποιηθεί αυτή η διαδικασία ως υποστήριξη στο καθεστώς 41 bis κατά του Alfredo Cospito. Αυτή η πρόθεση, μαζί με τη συνεχιζόμενη επίθεση κατά των αναρχικών επαναστατικών εκδόσεων στο πλαίσιο των πολεμικών πολιτικών των τελευταίων κυβερνήσεων, είναι μία από τις αιτίες για τις οποίες καταθέτω σήμερα αυτή τη δήλωση. Σε αυτό το πλαίσιο, εκφράζω ξανά και χωρίς μισόλογα την αλληλεγγύη μου στον Alfredo Cospito, επιβεβαιώνω όσα ήδη δήλωσα κατά τη διάρκεια της ακρόασης για τα προληπτικά μέτρα στις 14 Μαρτίου 2023 και επαναλαμβάνω τους λόγους της έντονης συμμετοχής μου στην κινητοποίηση του 2022-’23 κατά του 41 bis και του ισόβιου εγκλεισμού.

Πώς να δράσουμε απέναντι στην συνολική τεχνολογική στροφή που βρίσκεται σε εξέλιξη εδώ και δεκαετίες, αντιστεκόμενοι σε αυτή από τώρα, πριν να είναι αργά; Ποιες είναι οι συνέπειες στη κοινωνική σύγκρουση και στον επαναστατικό αγώνα από την τρέχουσα τεχνολογική διαδικασία και τις αλλαγές που έγιναν τα τελευταία χρόνια στην κοινωνική πραγματικότητα; Και πώς να προετοιμαστούμε προς αυτή την κατεύθυνση; Ποια σύγκρουση μπορεί να υπάρξει σε μια κοινωνία στην οποία εκδηλώνονται με τεράστια δυσκολία οι ικανότητες αγώνα και ταξικής οργάνωσης; Ποιοι είναι σήμερα οι εκμεταλλευτές, τα αφεντικά; Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που τίθενται στις σελίδες του περιοδικού που κατηγορείται, όπου η εισαγγελία βλέπει με κάθε τρόπο υποκίνηση και τρομοκρατικές προθέσεις. Ωστόσο, δεν είναι αυτό που θέλω να πω: οι αναλύσεις στο πεδίο του επαναστατικού αγώνα δεν αφορούν τα δικαστήρια, τα οποία για την ίδια τους τη φύση δεν μπορούν να κατανοήσουν την ουσία των αγώνων των αναρχικών.

Γνωρίζω από πάντα τον αναρχισμό και, με έκπληξη, χωρίς να με έχει καθοδηγήσει κανείς σε κάποια κατεύθυνση, ανακάλυψα τις ιδέες και την πρακτική των αναρχικών από τα λόγια των συντρόφων, από το παράδειγμά τους και από τα γραπτά που βρίσκονται στην αναρχική προπαγάνδα, την οποία σήμερα θεωρούν υπόθεση εγκληματικότητας με τον επιβαρυντικό όρο της τρομοκρατίας. Είναι λοιπόν δύσκολο να περιγράψω τι σημαίνουν για μένα τα κείμενα του αναρχισμού, με την πυκνότητα και το βάθος της ανάλυσης τους για την κοινωνική πραγματικότητα: κάποια είχαν τη δυνατότητα να ρίξουν φως σε φαινομενικά περιθωριακά σημεία που ποτέ πριν δεν είχα σκεφτεί, σχετικά με τα πράγματα του κόσμου και της ζωής στη συνολική τους διάσταση. Άλλα με σόκαραν με την ικανότητά τους να με παρενέβουν σαν ένα χαστούκι εναντίον κάθε συμβιβασμού και συμφιλίωσης.

Ο αναρχισμός δεν σημαίνει μόνο την ύπαρξη ενός κινήματος, αυτού του αναρχικού κινήματος, το οποίο μόνο με απλοϊκή αναγωγή θα μπορούσαμε να ορίσουμε καταρχάς ως ένα πολιτικό κίνημα, αλλά ήταν πάντα κάτι παραπάνω, κάτι βαθιά διαφορετικό που μιλάει για το όνειρο και την πιθανή πραγματοποίηση μιας ζωής διαφορετικής, ριζικά διαφορετικής από αυτή που ζούμε σήμερα. Ο αναρχισμός συνεπάγεται την έμπρακτη αμφισβήτηση των εγγυήσεών μας, των βεβαιοτήτων μας. Παλεύοντας για την αναρχία, σημαίνει λοιπόν αναπόφευκτα ότι εισερχόμαστε στην περιοχή του κινδύνου που συνδέεται με την επιθυμία για πλήρη, αυθεντική ελευθερία, και όχι φυσικά τις τεχνητές «ελευθερίες» της δημοκρατίας για τις οποίες οι δικαστές, οι ανακριτές και οι υπηρέτες του κράτους παρουσιάζονται ως υπέρμαχοι.

Αυτή η γνώση του αναρχισμού ήταν λοιπόν μια τεράστια τύχη για μένα και σήμερα δεν μπορώ παρά να σκέφτομαι την απουσία ενός αναρχικού, του πατέρα μου, που έκανε αυτή την τύχη δυνατή, απελευθερώνοντας τις διαίσθηση της καρδιάς από τους δεσμούς της απλής λογικής και φέρνοντας ψηλά εκείνη τη φωνή της ελευθερίας που μας πιέζει στην καρδιά.

Έτσι, καταλαβαίνετε ότι δεν απευθύνομαι σε εσάς σήμερα για να ζητιανέψω κάτι, για να προχωρήσω σε δικαιολογίες, για να ξεκινήσω μια συζήτηση, για να απαρνηθώ κάτι που για μένα δεν είναι μόνο το παντοτινό πάθος της ζωής μου, αλλά η αδιάλυτη ουσία των ιδεών μου, η ίδια μου η ζωή.

Francesco Rota

***

Δήλωση του Michele Fabiani κατά την προκαταρκτική ακρόαση της υπόθεσης Sibilla

Η νομική ρητορική θεωρεί ότι στις διαδικασίες καθορίζονται αλήθειες, και ότι ένα άτομο με βούληση πρέπει να αναλάβει θέλει-δεν θέλει τις ευθύνες του για εγκληματικές πράξεις. Μέχρι το σημείο που αθωώνεται κάποιος όταν διαπιστώνεται ότι ο κατηγορούμενος δεν είναι σε θέση να κατανοήσει και να αποφασίσει. Ποτέ δεν πίστευα κάτι τέτοιο σε όλη μου τη ζωή: πιστεύω ότι πρόκειται για μια ιδεολογική σαβούρα, χαρακτηριστική του αστικού φιλελευθερισμού, που εξομοιώνει την ανάγκη, την επιθυμία, τις υλικές συνθήκες, την προσωπική διαμόρφωση και τις έμφυτες παρορμήσεις με τις έννοιες της ενοχής και της αθωότητας. Αλλά σήμερα, για τις ανάγκες αυτής της παρέμβασης, θα ακολουθήσω το κοινότυπο. Ειδικά γιατί σήμερα εγκαινιάζεται η πιθανή έναρξη μιας συγκεκριμένης διαδικασίας, μιας διαδικασίας εναντίον βιβλίων και εφημερίδων.

Ποια αλήθεια κρύβει η Επιχείρηση Sibilla; Και ποια ευθύνη αναλαμβάνουν οι πρωταγωνιστές;

Για συνέπεια, ξεκινώ από τις δικές μου ευθύνες. Έχω γράψει άρθρα, έχω δημοσιεύσει και διανείμει αναρχικό έντυπο υλικό, έχω δημοσιεύσει αναρχικά βιβλία. Δημοσίευσα, μέσω των Εκδόσεων Monte Bove, το βιβλίο Ποια διεθνής; του Alfredo Cospito και πολλά άλλα. Και είμαι τόσο περήφανος που το έκανα, που ακριβώς τον περασμένο Οκτώβριο – σε μια σκόπιμα προκλητική κίνηση απέναντι στην προηγούμενη προκαταρκτική ακρόαση – τύπωσα την τρίτη έκδοση του βιβλίου.

Υπάρχουν, όμως, ευθύνες που πρέπει να αναλάβει και εκείνος που υποστηρίζει την κατηγορία, σε μια διαδικασία στην οποία το σώμα του εγκλήματος είναι βιβλία και εφημερίδες. Το λέω με απόλυτη ειλικρίνεια, πραγματικά δεν καταλαβαίνω πώς το Κράτος δεν κατανοεί μια τόσο προφανή αλήθεια: από τον καιρό του Σωκράτη και του Τζιορντάνο Μπρούνο, όλοι γνωρίζουν ότι αυτός που λογοκρίνεται, φιμώνεται, φυλακίζεται ή βασανίζεται για τις ιδέες του, κερδίζει δημοτικότητα και φήμη από την ίδια την ενέργεια της λογοκρισίας. Όλοι ξέρουν ποιοι ήταν ο Σωκράτης και ο Τζιορντάνο Μπρούνο, αλλά πιστεύω ότι κανείς εδώ μέσα δεν γνωρίζει τα ονόματα του Μελέτου ή του καρδινάλου Ιουλίου Αντωνίου Σαντόριο.

Εσείς σε ποια πλευρά της ιστορίας στέκεστε;

Όταν μιλάμε για ευθύνες, υπάρχει μία που είναι μεγαλύτερη από όλες και που, ειλικρινά, συντρίβει τις νομικές τεχνικές. Όταν μιλάμε για αλήθεια, δεν μπορώ να σιωπήσω για την πιο ντροπιαστική αλήθεια αυτής της διαδικασίας. Ενώ συζητάμε για την ποινική διαδικασία, υπάρχει ένας ελέφαντας στο δωμάτιο. Ακριβώς εδώ μέσα.

Δεν μπορώ να παραλείψω το σκάνδαλο ότι ένας συγκατηγορούμενός μου, ένας σύντροφός μου, είναι κλεισμένος σε καθεστώς 41 bis και συνδεδεμένος μέσω βιντεοδιάσκεψης. Όταν μιλάμε για αλήθεια, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι αυτή η έρευνα είχε κεντρικό ρόλο στην απόφαση να κλείσουν τον Alfredo Cospito σε καθεστώς 41 bis. Το είπε ο υπουργός Δικαιοσύνης στο κοινοβούλιο, το είπε και ο ίδιος ο εισαγγελέας Cantone σε ακρόαση.

Αυτό είναι σκάνδαλο όχι μόνο επειδή το 41 bis είναι μια διεθνής ντροπή, ένα καθεστώς φυλάκισης βασανιστηρίων στο οποίο κανείς δεν πρέπει να υποβάλλεται. Κυρίως είναι σκάνδαλο γιατί εμείς οι αναρχικοί λέμε τα πράγματα ξεκάθαρα. Σε αυτό το βιβλίο, Ποιά διεθνής;, δεν θα βρείτε καμπαλιστικά μηνύματα. Τα γραπτά των αναρχικών δεν είναι pizzini[1]! Ούτε θα βρείτε εντολές, γιατί οι αναρχικοί δεν έχουν ηγέτες και δεν παίρνουν εντολές από κανέναν.

Τα βιβλία δεν προορίζονται για να δίνουν εντολές, αλλά για να σκεφτείς με το μυαλό σου. Τα βιβλία διδάσκουν να υπακούς στις εντολές. Γι’ αυτό και προκαλούν τόσο φόβο.

Επιπλέον, αυτή η διαδικασία δημιουργεί ενδιαφέροντες αντιφάσεις. Σκεφτείτε το γεγονός ότι δεν είμαι ελεύθερος να στείλω αυτό το βιβλίο, όπως δεν είμαι ελεύθερος να στείλω την εφημερίδα Vetriolo στον Alfredo στη φυλακή. Αυτό είναι απλώς παράλογο, γιατί είναι προφανές ότι δεν κρύβω στις ραφές του Ποια διεθνής; ένα ξυράφι, ή μια συσκευή πομποδέκτη, ή ναρκωτικά, ούτε έχω διαμορφώσει το βιβλίο με τέτοιο τρόπο πουνα περιέχει κρυφά μηνύματα. Ούτε η κατηγορία, για να πω την αλήθεια, το υποστηρίζει.

Οι διατάξεις αυτές που εφαρμόζονται στον σύντροφό μας θα έπρεπε να μας κάνουν να σκεφτούμε τρεις σημαντικές παρατηρήσεις. Πρώτον, ο τρόπος σκέψης και δράσης του συστήματος αντιμαφίας και αντιτρομοκρατίας εμπνέεται από αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε «παρανοϊκή σκέψη». Δεύτερον, τα μέτρα αυτά είναι τόσο πιο παράλογα για έναν αναρχικό. Τρίτον, στην πραγματικότητα αυτά τα μέτρα δεν έχουν καμία προληπτική δικαιολογία, αλλά στοχεύουν σε έναν μοναδικό σκοπό: την εξόντωση του κρατουμένου.

Αυτό δημιουργεί ένα βραχυκύκλωμα και όσον αφορά τη δική μας διαδικασία. Πώς μπορεί ο Αλφρέντο να υπερασπιστεί τον εαυτό του για κατηγορίες που αφορούν τις ιδέες του και τα κείμενά του, αν δεν μπορεί να τα διαβάσει; Δεν αρκούν προφανώς μόνο τα έγγραφα της κατηγορίας, καθώς περιλαμβάνουν μόνο επιλεγμένα αποσπάσματα.

Υπάρχουν επίσης και μεγαλύτερες αντιφάσεις που παράγονται από το γενικότερο πλαίσιο. Προφανώς, έρευνες όπως αυτή εντάσσονται στο πλαίσιο του πολέμου στον οποίο έχουμε όλοι βυθιστεί. Υπάρχει, άλλωστε, ένας στενός δεσμός μεταξύ πολέμου και λογοκρισίας. Όταν μια χώρα είναι σε πόλεμο, υπάρχουν πράγματα που δεν μπορείς να πεις και πληροφορίες που δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν. Το 41 bis στον Αλφρέντο Κόσπιτο, η επιχείρηση Sibilla, οι αντιδημοκρατικοί νόμοι κατά των απεργιών και των διαμαρτυριών στις φυλακές, όπως εκείνοι που περιλαμβάνονται στο νομοσχέδιο 1660, είναι πράγματι εκφράσεις πολιτικών πολέμου.

Από τη μία πλευρά, αυτή είναι μια επιχειρησιακή αναγκαιότητα, από την άλλη όμως παράγει και μια αντίφαση: πώς το ιταλικό κράτος ζητά θυσίες από τους εργαζόμενους, αυξάνει το κόστος των λογαριασμών ή των καυσίμων, λέγοντας ότι είναι θυσίες που απαιτούνται για να πολεμήσουμε ενάντια σε αυτοκρατορίες ή σε κάποιοκακόβουλο καθεστώς στην Μέση Ανατολή, ενώ την ίδια ώρα δικάζει βιβλία και εφημερίδες και κλείνει πολιτικούς αντιπάλους σε 41 bis; Ένα κράτος που μας δικάζει για τις βίαιες ομιλίες μας, ενώ ταυτόχρονα εξάγει όπλα στο Ισραήλ και την Ουκρανία.

Σε αυτό το έδαφος, το κράτος είναι αδύναμο και μια διαδικασία όπως αυτή μπορεί να γίνει ευκαιρία για να ενισχύσουμε τον αγώνα αντί για να τον καταστείλουμε. Η σημερινή αυταρχική στροφή εντάσσεται στο πλαίσιο των πολεμικών μέτρων ενάντια στον εσωτερικό εχθρό. Αλλά οι στρατιωτικές κινήσεις δεν βοήθησαν σε τίποτα.

Η υπόθεση του Κόσπιτο αποδείχθηκε ότι ήταν ένα μπούμερανγκ που γύρισε πίσω σε εκείνους που την οργάνωσαν. Ήθελαν να κλείσουν το στόμα του συντρόφου, αλλά οι ιδέες του δεν ήταν ποτέ πριν τόσο διαδεδομένες. Οι εκδόσεις των κειμένων του Αλφρέντο πολλαπλασιάστηκαν. Το Ποιά διεθνής; είχε τρεις εκδόσεις και επτά επανεκδόσεις. Υπήρξαν δεκάδες διαδηλώσεις, πορείες, συγκρούσεις στους δρόμους. Ο αναρχισμός αναζωογονήθηκε τόσο πολύ που γεννήθηκαν ακόμη και νέα αναρχικά τραγούδια, ίσως μετά από μισό αιώνα μακριά. Διάβασα σε μια ιστοσελίδα ότι υπήρξαν σχεδόν 120 καταστροφικές άμεσες ενέργειες σε όλο τον κόσμο. Οι συμβολικές δράσεις ή πράξεις πολιτικής ανυπακοής, τα πανό, οι γραπτές αναφορές στους τοίχους, οι κουβάδες με μπογιά, η κατάληψη θεάτρων ή της έδρας της Αμνηστίας ή μιας ραδιοφωνικής εκπομπής, αυτές μετριούνται σε χιλιάδες.

Αυτοί που νομίζουν ότι αυτό μπορεί να σταματήσει κλείνοντας το στόμα ενός μόνο συντρόφου, ζουν σε αυταπάτες. Ψέμα είναι να λέτε ότι όλα αυτά προκλήθηκαν από το διαβολικό μυαλό ενός υποκινητή. Και ήρθατε σε αυτό το αδιέξοδο μόνοι σας. Αν η ηγεσία αυτού του κράτους αποτελείται από τον Delmastro και τον Donzelli, την Manuela Comodi ή τον Roberto Sparagna, ο Alfredo Cospito φαίνεται γίγαντας. Και ακόμα σήμερα, εδώ, όπως έλεγε ο ποιητής, οι νάνοι συνεχίζουν να ζητούν λογοκρισία εναντίον των γιγάντων που τους τρομάζουν.

Δεν φοβάμαι αυτή τη δίκη γιατί μια δίκη ενάντια σε βιβλία και εφημερίδες είναι μια δίκη στην οποία – ακόμα και για το ευρύ κοινό, όχι μόνο για τους αναρχικούς, για τους οποίους αυτό είναι πάντα αλήθεια – η πιο τιμητική θέση στην οποία μπορείς να καθίσεις είναι το εδώλιο του κατηγορουμένου.

Δεν φοβάμαι αυτή τη διαδικασία γιατί το κράτος είναι αδύναμο. Αυτό που συνέβη στις 10 Οκτωβρίου είναι πραγματικά σημαντικό: στη δικαστική εμπειρία μου, την οποία σίγουρα δεν επιθυμούσα, δεν είχα ποτέ παρακολουθήσει ακρόαση στην οποία οι κατηγορούμενοι ήθελαν να μιλήσουν και ο εισαγγελέας έψαχνε τεχνικές παρακάμψεις για να πετύχει αναβολή.

Η απειλή του αστυνομικού διευθυντή της Περούτζιας να εκδώσει φύλλα εξόδου για μια διαδήλωση στην οποία δεν συνέβη τίποτα ιδιαίτερα συγκρουσιακό είναι σημάδι των καιρών που διανύουμε, έκφραση αλαζονείας, αλλά κυρίως ένδειξη της αδυναμίας σας.

Αν η απλή παρουσία του Alfredo – ακόμη και στη φαντασματική μορφή της σύνδεσης μέσω βιντεοδιάσκεψης – αποτελεί ζωντανή αντίφαση για όλους εκείνους που θέλουν να τον κρατήσουν φυλακισμένο, τότε μιλάμε για κάτι πολύ πιο ισχυρό από αυτό που αντιλαμβάνονται.

Κλείνω με μια αυτονόητη αλήθεια. Ο αναρχισμός δεν είναι το προϊόν ενός σοφού ή ενός φιλοσόφου, αλλά ένα άγριο φυτό της ταξικής πάλης. Όποιος αγωνίζεται δεν χρειάζονται υποκίνηση. Όποιος το κάνει, έχει φτάσει στην συνειδητοποίηση της ανάγκης να αγωνιστεί. Η ακαταμάχητη υποκίνηση είναι αυτή που προκαλείται από τις αδικίες της κοινωνίας σας.

Ενώ τρέχουμε προς τον πυρηνικό πόλεμο και παρακολουθούμε ανήμποροι την πρώτη αυτοματοποιημένη γενοκτονία στην ιστορία, η απάντηση στο ερώτημα – ποιά διεθνής; – είναι πιο επίκαιρη από ποτέ. Και δεν βρίσκεται σε κανένα βιβλίο. Τα βιβλία θέτουν μόνο ερωτήσεις.

Αν με στείλουν σε δίκη, θα κάνω το παν για να εντείνω αυτές τις αντιφάσεις. Θα προσπαθήσω ναχρησιμοποιήσω τη δίκη του “Vetriolo” για να προπαγανδίσω τις ιδέες και τα επιχειρήματα της εφημερίδας. Πρώτ’ απ’ όλα, θ κάνω τα πάντα για να μετατρέψω αυτή τη δίκη σε ευκαιρία να σαμποτάρω το 41 bis, να συνομιλήσω με τον Alfredo και να επικοινωνήσω μαζί του.

Θέλω ο Alfredo να j;erei ότι ο αγώνας του έχει ταρακουνήσει τα βουνά. Μην το βάζεις κάτω. Είσαι παράδειγμα συνέπειας και θάρρους. Ο δρόμος προς την Ιθάκη είναι γεμάτος από δύσκολα εμπόδια, αλλά και θαυμάσιες περιπέτειες. Σε περιμένουμε πίσω στο σπίτι, σύντροφε.

Ζήτω η αναρχία!

Michele Fabiani

***

Δήλωση του Michele Fabiani κατά την προκαταρκτική ακρόαση της υπόθεσης Sibilla

Χαίρομαι που έχω τη δυνατότητα να μιλήσω αυτοπροσώπως αυτή τη φορά.

Θα ήθελα να ήμουν εδώ ήδη στις 10 Οκτωβρίου για την προκαταρκτική ακρόαση, η οποία αναβλήθηκε, αλλά δυστυχώς οι εργασιακές υποχρεώσεις που έχω για να ζήσω και τα 1.500 χιλιόμετρα που χωρίζουν την κατοικία μου από αυτή την αίθουσα με εμπόδισαν να είμαι εδώ. Δεν θα αναφερθώ στα σοβαρά λάθη, που σίγουρα δεν ήταν δικά μου, τα οποία οδήγησαν σε ελαττώματα στην κοινοποίηση εις βάρος μου και συνέβαλαν στην αναβολή της δίκης. Αυτά μιλούν από μόνα τους. Και στην πραγματικότητα, φανερώνουν πολλά περισσότερα. Αντιμετωπίζω αυτή την ακρόαση, καθώς και την ενδεχόμενη δίκη που θα προκύψει, με ηρεμία, γνωρίζοντας ότι δεν έχω τίποτα να υπερασπιστώ σε μια πολιτική δίκη όπως αυτή. Είμαι περήφανος που βρίσκομαι στο εδώλιο μαζί με μερικούς από τους πιο αγαπημένους μου συντρόφους. Χαίρομαι που μπορώ επιτέλους να χαιρετίσω τον Alfredo και να του εκφράσω όλη μου την αλληλεγγύη. Είμαι αποφασισμένος να κοιτάξω κατάματα όσους διεκδικούν το δικαίωμα να με κρίνουν.

Βρισκόμαστε εδώ γιατί πρέπει να απαντήσουμε ειδικότερα στην κατηγορία της υποκίνησης σε εγκλήματα με σκοπό την τρομοκρατία και την ανατροπή της δημοκρατικής τάξης. Δεν με ενδιαφέρει να εξετάσω τις κατηγορίες ή, όπως ανέφερα ήδη, να υπερασπιστώ τον εαυτό μου για αυτά τα εγκλήματα απόψεων. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να καταστήσω σαφείς τις σκέψεις μου για αυτήν την κατηγορία. Στη δική μου αντίληψη για τον αναρχισμό, όπως και για τη ζωή γενικότερα, δεν υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ υποκινητή και υποκινούμενου, δεν υπάρχουν κενές κεφαλές να γεμίσουν, δεν υπάρχουν μάζες για να κατευθυνθούν, και δεν έχω καμία πρόθεση να υποκινήσω τίποτα. Ο ίδιος ο όρος «υποκίνηση» έχει αρνητική, ύπουλη σημασία, υπονοώντας μια μορφή πειθούς μέσω εξαπάτησης ή χειραγώγησης. Γι’ αυτό πιστεύω, κύριοι, ότι δεν υπάρχει καλύτερος υποκινητής για εγκλήματα από το ίδιο το κράτος. Τι νομίζετε ότι δημιουργεί συναισθήματα εκδίκησης και εξέγερσης μεταξύ των καταπιεσμένων και εκμεταλλευμένων σε όλο τον κόσμο; Η διεξαγωγή πολέμου ή οι αναρχικοί; Πιστεύετε πραγματικά ότι αν κάποιος αποφασίσει να πάρει τη ζωή του στα χέρια του και να επαναστατήσει είναι επειδή το ψιθύρισαν οι αναρχικοί; Δεν αμφιβάλλετε ότι η συστηματική βία που διαπράττεται μέσω νόμων και κατασταλτικών μηχανισμών, πάντα εναντίον των προλετάριων και υπέρ της αστικής τάξης, μπορεί να προκαλέσει αντίδραση; Η ερώτηση είναι, λοιπόν, αν ο αναρχισμός προπαγανδίζει ιδέες εξέγερσης. Αν ως αναρχικός επιδιώκω την ήττα αυτού του άθλιου συστήματος; Φυσικά και ναι. Αν γράφω και επικροτώ τις θεωρίες και τις πρακτικές της ανατροπής; Μου φαίνεται αυτονόητο.

Η αλήθεια είναι ότι το κράτος, το κεφάλαιο, οι μηχανισμοί του και οι εκφραστές τους, συμπεριλαμβανομένων και εσάς, φοβούνται. Δεν φοβούνται τους αναρχικούς, ας είναι σαφές αυτό, φοβούνται ότι η κατάσταση μπορεί να ξεφύγει από τα χέρια τους, ότι ο έλεγχος που προσπαθούν να επιβάλουν μπορεί να καταρρεύσει. Κάθε άρρωστο σύστημα αναπόφευκτα μεταβαίνει σε αμυντική στάση, υιοθετώντας μέτρα για να διατηρήσει μια εσωτερική ισορροπία και να εξοντώσει τις απειλές, είτε εσωτερικές είτε εξωτερικές. Οι κρίσεις αυτής της ανισορροπίας γίνονται όλο και πιο αισθητές και οι υπεύθυνοι γίνονται ολοένα και πιο προφανείς στα μάτια του κόσμου: οικονομικές καταστροφές, περιβαλλοντικές καταστροφές, πόλεμοι, πανδημίες. Οι κρίσεις φέρνουν δυσαρέσκεια, η δυσαρέσκεια φέρνει θυμό, και ο θυμός οδηγεί σε εξεγέρσεις. Και αυτό, δεν μπορείτε να το επιτρέψετε. Προσπαθείτε να δράσετε προληπτικά, πλήττοντας αδιάκοπα εκείνους που σας έχουν ήδη δηλώσει τον πόλεμο εδώ και ενάμιση αιώνα, και εκείνους που σας θεωρούν εχθρούς ανεξαρτήτως κρίσης ή δυσαρέσκειας, προσπαθώντας να αποτρέψετε τη διάδοση ορισμένων ιδεώνπου ανήκουν σε εκείνους που έχουν αρχίσει να νιώθουν μια κάποια δυσπιστία και ένα συγκεκριμένο μίσος εναντίον σας. Γιατί αυτές οι ιδέες είναι επικίνδυνες για τη σταθερότητά σας και για τις άνετες θέσεις σας στους γυάλινους πύργους σας.

Ο κόσμος στον οποίο πιστεύετε και στον οποίο μας αναγκάζετε να ζούμε, βρίσκει την υλοποίησή του στον πόλεμο, στον δηλητηριασμό, στην στέρηση, στο εκβιασμό, στην εξόντωση, στην καταστολή, στα βασανιστήρια. Θα μπορούσα να συνεχίσω επ’ αόριστον, αλλά κλείνω εδώ αυτή την λίστα, κατανοώντας ότι μπορεί να θεωρηθεί ρητορική και τίποτα παραπάνω. Αλλά προφανώς υπάρχει ακόμα ανάγκη για λίγη ρητορική, εάν επιμένουμε να κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε τι είναι αυτό που υποκινεί τα άτομα να εξεγερθούν και προσπαθούμε να εντοπίσουμε την αιτία στους αναρχικούς. Και λοιπόν, πόλεμος, εναντίον των προλετάριων σε όλο τον κόσμο για να εξασφαλιστεί η εξουσία, ο πλούτος και η υπεροχή των πλουτοκρατών του πλανήτη. Δηλητηρίαση, όλων όσων μας περιβάλλουν και των σωμάτων μας με την βρωμιά που αναγκαζόμαστε να αναπνέουμε, να τρώμε και να απορροφούμε για το κέρδος αυτών που υπερασπίζεστε. Αποστέρηση, εδαφών, κουλτούρων και ανθρώπινου υλικού για την εξόρυξη πρώτων υλών που είναι χρήσιμες για την κίνηση της καπιταλιστικής μηχανής, είτε είναι πράσινη είτε με καύση. Και μετά ο εκβιασμός της μισθωτής εργασίας, χωρίς την οποία είναι αδύνατο να επιβιώσουμε σε αυτή την άρρωστη και παντοειδή κοινωνία. Σκλάβοι καταδικασμένοι να πουλήσουν τον ελεύθερο χρόνο τους για να φουσκώσουν τις τσέπες των αδίστακτων αφεντικών και όπου συχνά καταλήγουν να σκοτώνονται ή να ακρωτηριάζονται. Το ξέρουν κάτι οι εργάτες της Eni στο Καλεντζάνο, για παράδειγμα. Η εξόντωση των καταπιεσμένων, όπως αυτή που συμβαίνει στην Παλαιστίνη, με την οποία οι δυτικές βιομηχανίες του θανάτου αποκομίζουν τεράστια κέρδη και για την οποία, προσωπικά, σας θεωρώ όλους συνένοχους. Η καταστολή και η εξάλειψη όποιου δεν είναι σύμφωνος με την ιδέα σας για την κανονικότητα, την παραγωγικότητα και την χρησιμότητα, όποιου υπερβαίνει τις φανταστικές γραμμές σας που αποκαλείτε σύνορα, όποιου προσπαθεί να ξεφύγει από τις βόμβες που εσείς οι ίδιοι ρίχνετε και από την πείνα που εσείς οι ίδιοι προκαλείτε, όποιου σηκώνει το κεφάλι εναντίον του αφεντικού, εναντίον των στολών, εναντίον των νόμων. Και τα βασανιστήρια, αυτά που επιφυλάσσετε για όποιον καταλήγει στην παγίδα σας, αλλά δεν μπορείτε να λυγίσετε. Αυτά που είναι εγγενής στο καθεστώς εξόντωσης του 41 bis, κάτω από το οποίο θέλατε να θάψετε ζωντανό, εκτός από τόσους άλλους, τον αναρχικό μας σύντροφο Αλφρέντο Κόσπιτο, του οποίου το σχέδιο, η λεγόμενη Επιχείρηση Sibilla αποτελεί θεμελιώδες κομμάτι. Για μένα, ένα κομμάτι του αγώνα που ξεκίνησε ο Αλφρέντο από τον Οκτώβριο του 2022 μέχρι τον Απρίλιο του 2023 και τον οποίο οι σύντροφοί μας συνέχισαν με διαμαρτυρίες και άμεσες δράσεις σε διεθνές επίπεδο, κάνοντάς σας να πληρώσετε το τίμημα για αυτή την αηδιαστική διάταξη, συνεχίζεται σήμερα εδώ μέσα, σε αυτή την αίθουσα του δικαστηρίου.

Από εμένα θα έχετε μόνο και πάντα εχθρότητα.

Θέλω να εκφράσω την υποστήριξή μου σε όσους κατεβαίνουν στους δρόμους αυτές τις μέρες και δεν δίνουν δεκάρα για τους κανόνες και τη μετριοπάθεια, εναντίον της σιωνιστικής σφαγής και των χρηματοδοτών της, εναντίον του μονοπωλίου της βίας από την πλευρά της αστυνομίας και του Κράτους.

Διεθνιστική αλληλεγγύη με όλους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που στερούνται της ελευθερίας τους. Η σκέψη μου είναι με τον Κυριάκο, που σκοτώθηκε σε δράση στην Αθήνα στις 31 Οκτωβρίου 2024, και η αγάπη μου στη Μαριάννα, τραυματισμένη στην ίδια δράση και αυτή τη στιγμή κρατούμενη σε ένα κελί στις φυλακές Κορυδαλλού.

Matteo Monaco

***

Δήλωση της Sara Ardizzone κατά την προκαταρκτική ακρόαση της υπόθεσης Sibilla

Είμαι αναρχική. Ως αναρχική, είμαι εχθρός αυτού του Κράτους, όπως και κάθε άλλου Κράτους, από τη στιγμή που αυτό στην ουσία του προϋποθέτει την άσκηση στρατιωτικής και οικονομικής εξουσίας από ορισμένα άτομα πάνω σε άλλους ανθρώπους και στον πλανήτη γενικότερα. Είμαι εχθρός κάθε μορφής διακυβέρνησης που αυτό θεσπίζει, αφού η επιλογή ανάμεσα στη δημοκρατία και τη δικτατορία είναι απλώς η πιο λειτουργική για να διατηρηθεί ο έλεγχος πάνω στην καταπιεσμένη τάξη. Μισώ την υπάρχουσα τάξη και εκείνους που τη διατηρούν, γι’ αυτό πιστεύω στη δικαιοσύνη της βίας των καταπιεσμένων ενάντια στις αλυσίδες τους και ενάντια σε αυτούς που τις σφίγγουν.

Το να κάθομαι στο εδώλιο του κατηγορουμένου για να απαντήσω για φθορά αυτοκινήτων της ιταλικής ταχυδρομικής υπηρεσίας, μιας εταιρείας υπεύθυνης για τους αναγκαστικούς επαναπατρισμούς εκατοντάδων μεταναστών που διέφυγαν από τους πολέμους στους οποίους η Ιταλία είναι συνυπεύθυνη, δεν με προκαλεί ούτε ανησυχία ούτε ντροπή.

Αυτό που με εξοργίζει, για να το πω ήπια, είναι η κατασκευή που κάνατε γύρω από τον αναρχισμό. Ένα οικοδόμημα ψεμάτων που σκοπό έχει μόνο να αυξήσει τους χρόνους φυλάκισης για τους συντρόφους και τις συντρόφισσες, να δικαιολογήσει την εφαρμογή ειδικών καθεστώτων στα οποία διαφορετικά δεν θα μπορούσαν να προχωρήσουν. Η δημόσια κατηγορία δημιούργησε έναν κόσμο, έναν αναρχικό κόσμο γεμάτο αρχηγούς, όπου τα άρθρα των εφημερίδων γίνονται «διαταγές», όπου υπάρχουν εκείνοι που δίνουν εντολές και εκείνοι που τις δέχονται, όπου υπάρχουν εκείνοι που υποκινούν και εκείνοι που υποκινούνται.

Το πιο εκπληκτικό είναι ότι αυτό για το οποίο κατηγορείτε τον αναρχισμό, στην πραγματικότητα, είναι ο κόσμος σας. Μπροστά από κάθε στρατώνα των Καραμπινιέρων υπάρχει το σύνθημα «υπακούοντας σιωπηλά και πεθαίνοντας σιωπηλά», ένα σύνθημα που αφήνει ένα τεράστιο περιθώριο για ατομική δικαιολογία για εκείνους τους υπηρέτες που διαπράττουν καθημερινά τη κρατική βία. Ένα σύνθημα φτιαγμένο ειδικά για να αποφορτίσει τις συνειδήσεις από τις καθημερινές βαρβαρότητες ή, ίσως, για να αποστασιοποιηθεί από κάποια διαδικασία που ξεκινά μόνο όταν οι πράξεις των λεγόμενων «φυλάκων της δημόσιας τάξης» είναι πολύ υπερβολικές για να σιγαστούν.

Η ατομική ευθύνη είναι, ωστόσο, θεμέλιο του αναρχισμού. Δεν δίνω εντολές ούτε τις παίρνω: ούτε από κανέναν, ούτε σε κανέναν. Δρω μόνο σύμφωνα με τη συνείδησή μου, η οποία δεν έχει συμφέροντα ή πλεονεκτήματα και παραμένει η μοναδική φωνή που μπορώ να ακούσω.

Το να δω έναν αναρχικό, συγκατηγορούμενό μου σε αυτή τη δίκη, σε καθεστώς 41 bis, δεν είναι αποτρεπτικό για την πίστη μου στις ιδέες μου, αντίθετα, είναι ενισχυτικό. Με πείθει όλο και περισσότερο για την υποκρισία σας, με πείθει όλο και περισσότερο ότι, πέρα από την αδικία του 41 bis στην ειδική του εφαρμογή, το 41 bis γενικά είναι βασανιστήριο. Διότι δεν μπορείς να κρατήσεις ανθρώπους για αόριστο χρόνο χωρίς φυσική επαφή ή χωρίς να βλέπουν τον ουρανό. Με πείθει ότι υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ της βίας των καταπιεσμένων και των καταπιεστών: η πρώτη ακολουθεί μια ηθική, η δεύτερη καμία.

Πάντα για την αναρχία.

Να καταργηθεί το 41 bis.

Sara Ardizzone

***

Δήλωση του Paolo Arosio κατά την προκαταρκτική ακρόαση της υπόθεσης Sibilla

Δεν είναι συνήθεια μου να μιλάω μπροστά σε δικαστήριο ή σε δικαστικό σώμα. Ωστόσο, σήμερα αποφάσισα να το κάνω επειδή βλέπω κάποιες ιδιαιτερότητες σε αυτήν τη διάταξη εναντίον μας που πρέπει να τονιστούν. Πρώτα απ’ όλα, θέλω να διευκρινίσω ότι αυτά τα λίγα λόγια δεν έχουν σκοπό να παράσχουν στο δικαστήριο επιπλέον στοιχεία για την απόφασή του, ούτε φυσικά να δικαιολογήσουν με οποιονδήποτε τρόπο τις κατηγορίες εναντίον μου. Παρά το γεγονός ότι είναι προφανείς οι αντιφάσεις και οι παράδοξες πτυχές της έρευνας στην οποία έχω εμπλακεί με τους συντρόφους μου, από τη μία πλευρά δεν έχω νομικές γνώσεις, από την άλλη, έχω πολύ σεβασμό για τη νοημοσύνη και την αξιοπρέπειά μου ώστε να χάνομαι σε νομικές λεπτομέρειες ή σε αμφιλεγόμενα νομικά επιχειρήματα. Αντίθετα, θέλω να τονίσω ότι οι κατηγορίες και οι ενέργειες εναντίον μας σήμερα έχουν έναν χαρακτήρα που ξεπερνά τις νομικές δικαιολογίες με τις οποίες η κατηγορία επιχείρησε να καλύψει την υπόθεση. Υπάρχουν σαφείς πολιτικές και ηθικές επιλογές που οδήγησαν τις ανακριτικές αρχές να πραγματοποιήσουν αυτή την επιχείρηση, οι οποίες είναι πολύ πιο κοντά στην πολιτική και την ηθική παρά στη νομιμότητα. Νομίζω ότι είναι προφανές σε όλους ότι υπάρχουν τουλάχιστον δύο λόγοι που οδήγησαν σε αυτή την έρευνα.

Πρώτον, η συνεχής κλιμάκωση των κοινωνικών και πολιτικών εντάσεων, τόσο στην Ιταλία όσο και στον υπόλοιπο κόσμο, έχει θέσει τα κράτη μπροστά στην πιθανότητα κοινωνικών εκρήξεων και εξεγέρσεων εναντίον τους. Από τη λαϊκή και εθνική αντίσταση των Παλαιστινίων απέναντι στη γενοκτονία που διαπράττεται από το Ισραήλ, έως τη γνήσια έκρηξη οργής που διαπερνά τους δρόμους της Ιταλίας μετά από μία ακόμη ρατσιστική δολοφονία από την αστυνομία στο Μιλάνο. Από τις εκατοντάδες χιλιάδες λιποταξίες και σαμποτάζ, που έχουν γίνει καθημερινό φαινόμενο σε όλο το μέτωπο του πολέμου μεταξύ Ρωσίας και ΝΑΤΟ, μέχρι την «όμορφη και εκδικητική» δράση του Λουίτζι Μαντζιόνε στη Νέα Υόρκη. Από τις άγριες απεργίες στο Ιράν και την Ινδία μέχρι τις κινητοποιήσεις του γερμανικού προλεταριάτου, οι εντάσεις που προκαλούν ο καπιταλισμός και τα κράτη, οδηγούν σε ένα κύμα αντίστασης από τις καταπιεσμένες μάζες που κινδυνεύει να ξεφύγει από τον έλεγχό τους. Φοβούμενοι μήπως χάσουν το μονοπώλιο της βίας και τη δυνατότητα εκμετάλλευσης των ανθρώπων, οι καταπιεστές και αυτοί που υπερασπίζονται τα συμφέροντά τους, προχωρούν σε όλο και πιο καταπιεστικές και βίαιες πολιτικές. Πολιτικές πολέμου, γιατί μόνο ο πόλεμος μπορεί να επιταχύνει τις αντιφάσεις του καπιταλιστικού συστήματος και να πλήξει τους καταπιεσμένους.

Σε αυτό το πλαίσιο, οι κατηγορίες εναντίον μας περί υποκίνησης και οργάνωσης φαίνονται παράλογες. Η δραματική ανάδειξη των κοινωνικών αντιφάσεων δεν χρειάζεται την υποκίνηση μιας χούφτας αναρχικών για να εκδηλωθεί η οργή των καταπιεσμένων ούτε οι αγώνες τους απαιτούν κάποια μυστική οργάνωση για να δράσουν ενάντια στους καταπιεστές τους. Είναι, τουλάχιστον, γεγονός ότι από την εποχή που η αναρχική εφημερίδα Vetriolo σταμάτησε να εκδίδεται ή από τότε που η λογοκρισία σας έβαλε φραγμούς στους ιστοτόπους αντιπληροφόρησης Malacoda και RoundRobin, η κοινωνική σύγκρουση όχι μόνο δεν υποχώρησε, αλλά εντάθηκε ακόμη περισσότερο.

Η δεύτερη αιτία, που σίγουρα δεν ξεφεύγει από την πρώτη, αλλά αντίθετα είναι ένα τραγικό συμπέρασμά της, αφορά τις «προσωπικότητες» των πρωταγωνιστών αυτής της δικαστικής υπόθεσης. Από δεκαετίες διεξάγεται μια πολιτική σύγκρουση γύρω από τις κατασταλτικές στρατηγικές που το ιταλικό κράτος πρέπει να εφαρμόσει για να διαχειριστεί την αναπόφευκτη κρίση και τις συνέπειές της. Στο πλαίσιο αυτό, η Εθνική Διεύθυνση Αντιμαφίας και Αντιτρομοκρατίας αποτελεί μια στρατηγική επιλογή διαχείρισης της δημόσιας τάξης, η οποία έχει τις δικές της ομάδες εξουσίας, τα δικά της όργανα προπαγάνδας και τα δικά της συμφέροντα. Δεν είναι, λοιπόν, τυχαίο ότι αυτή η επιχείρηση, με σαφή λογοκριτικό και εκφοβιστικό χαρακτήρα, είχε τεράστιο ειδικό βάρος στις αποφάσεις να υποβληθεί ο αναρχικός σύντροφος Αλφρέντο Κόσπιτο στο καθεστώς 41 bis. Το καθεστώς 41 bis αντιπροσωπεύει, τόσο από προπαγανδιστική όσο και από νομική άποψη, το καμάρι ενός ολόκληρου συστήματος μηχανισμών που στην πράξη αποσκοπούν στην εγκαθίδρυση ενός καθεστώτος «αστυνομικού κράτους», όπου οι κατασταλτικές ανάγκες της δημόσιας τάξης είναι πρωταρχικές στη διαχείριση του κράτους. Ο αναρχικός σύντροφος Αλφρέντο Κόσπιτο υποβλήθηκε σε αυτό το απάνθρωπο καθεστώς για τη δικαιοσύνη και την αξιοπρέπεια των πράξεών του και της σκέψης του. Ωστόσο, η προσπάθεια να τον δαιμονοποιήσουν και να τον απομονώσουν απέτυχε πρώτα και κύρια λόγω των αγωνιστικών ικανοτήτων που ο ίδιος εξέφρασε και, επίσης, λόγω της κινητοποίησης εκατοντάδων ανθρώπων σε αλληλεγγύη με την κατάστασή του. Μια κινητοποίηση που, για άλλη μια φορά, δεν είχε καμία ανάγκη από υποκινητές ή διώκτες για να εκφραστεί, αλλά που είχε τη δυνατότητα, χάρη στη δύναμη και την ακεραιότητα του Αλφρέντο, να ανοίξει αντιφάσεις ακόμα και μέσα στα κρατικά όργανα, αμφισβητώντας τις δυνατές πλευρές της πολιτικής κατεύθυνσης που καθοδηγείται από τη DNAA. Έτσι, για να δικαιολογηθούν οι κατασταλτικές επιλογές για τη ζωή και το σώμα του συντρόφου, ζητείται από το δικαστήριο να ανοίξει μια νέα διαδικασία σε βάρος του, με σκοπό να βρει νομικά παραθυράκια που θα καλύψουν την εκδικητική και λογοκριτική θέληση των αστυνομικών μηχανισμών να πλήξουν τη συνοχή και την αξιοπρέπεια ενός επαναστάτη αναρχικού.

Αυτά, εν συντομία, είναι οι λίγες εξαιρέσεις που ήθελα να αναφέρω. Τώρα εξαρτάται από την ψευδή σας συνείδηση να βρείτε τις νομικές παρατυπίες με τις οποίες θα ανατρέψετε την αυταπόδεικτη αλήθεια αυτών των δηλώσεων και να προχωρήσετε στη διαδικασία της δίωξής μας.

Paolo Arosio

[1] Η ιταλική λέξη pizzino (πληθυντικός pizzini) προέρχεται από την σικελιανή λέξη pizzinu που σημαίνει ‘χαρτάκι’. Αυτά τα χαρτάκια χρησιμοποιούνται από την μαφία με κωδικοποιημένη γλώσσα για μυστική επικοινωνία.

Πηγή: La Nemesi

Μετάφραση: Ευλογημένη Η Φλόγα[:]

17/01/2025

[:el]Τασικμαλάγια, Ινδονησία: Ανάληψη ευθύνης για εμπρησμό αστυνομικού τμήματος σε αλληλεγγύη με τον Νίκο Ρωμανό, Alfredo Cospito και όλα τα φυλακισμένα μέλη της FAI/IRF[:en]Tasikmalaya, Indonesia: Claim of responsibility for the incendiary attack on a police post in solidarity with Nikos Romanos, Alfredo Cospito and all imprisoned members of FAI/IRF[:es]Tasikmalaya, Indonesia: Reivindicación del ataque incendiario a un puesto de policía en solidaridad con Nikos Romanós, Alfredo Cospito y todxs lxs miembrxs encarceladxs de FAI/IRF[:fr]Tasikmalaya, Indonésie : Revendication de l’attaque incendiaire d’un poste de police en solidarité avec Nikos Romanos, Alfredo Cospito et tous les membres emprisonné·es de la FAI/IRF[:de]Tasikmalaya, Indonesien: Anspruch auf Verantwortung für den Brandanschlag auf eine Polizeistation in Solidarität mit Nikos Romanos, Alfredo Cospito und allen inhaftierten Mitgliedern der FAI/IRF[:it]Tasikmalaya, Indonesia: Rivendicazione dell’attacco incendiario a un posto di polizia in solidarietà con Nikos Romanos, Alfredo Cospito e tutti i membri imprigionati della FAI/IRF[:id]Tasikmalaya, Indonesia: Klaim Tanggung Jawab atas Serangan Pembakaran Pos Polisi sebagai Solidaritas dengan Nikos Romanos, Alfredo Cospito dan Semua Anggota FAI/IRF yang Dipenjara[:]

[:el]

«Έχω ονειρευτεί έναν κόσμο στις φλόγες, να κυλάει στο άπειρο και να πετάει καυτούς μετεωρίτες και σπίθες στους έναστρους χώρους.»

~ Bruno Filippi

Αναλαμβάνουμε και πάλι την ευθύνη για επίθεση ενάντια σε ένα αστυνομικό τμήμα στις 17 Δεκεμβρίου 2024, στην περιοχή της Τασικμαλάγιας στην Δυτική Ιάβα.

Είμαστε ένας μικρός επαναστατικός πυρήνας που σχηματίστηκε από την αντιστασιακή συνείδηση, μία συγχώνευση συλλογικοτήτων και ελεύθερων ατόμων! Θα υπάρξουν κι άλλες επιθέσεις για την καταστροφή του κράτους και των οργάνων του!

Αυτή η ανάληψη ευθύνης απευθύνεται στον Νίκο Ρωμανό, τον Alfredo Cospito και σε όλα τα φυλακισμένα μέλη της FAI/IRF (Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία / Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο) σε όλο τον κόσμο. Δεν είστε μόνα!

Επειδή κανείς δεν αξίζει να είναι φυλακισμένος!

Μέχρι να ελευθερωθούν όλοι/ες!

Φωτιά στις φυλακές!!!

Ελεύθερη Ένωση της Αυτόνομης Φωτιάς

Πηγή: Ευλογημένη Η Φλόγα, Τεύχος 3

Οπτικοακουστικό υλικό:

[:en]

“I have dreamed of a world in flames, rolling in the infinite and

hurling red-hot meteors and sparks through the starry spaces.”

~ Bruno Filippi

We again claim the action of attacking a police post, on December 17, 2024 in the area of Tasikmalaya, West Java.

We are a small revolutionary cell formed from the consciousness of resistance, a fusion of collectives and free individuals! There will be more attacks to destroy the state and its instruments!

This communiqué is addressed to Nikos Romanos, Alfredo Cospito and all imprisoned FAI/IRF members around the world. You are not alone!

Because no one deserves to be imprisoned!

Until all are free!

Fire to the prison!!!

Free Association of Autonomous Fire

Source: Blessed Is The Flame, Issue 3

Footage:

[:es]

“He soñado con un mundo en llamas, rodando en el infinito y

lanzando meteoros y chispas al rojo vivo a través de los espacios estrellados.”

~ Bruno Filippi

Reivindicamos nuevamente la acción de atacar un puesto de policía, el 17 de diciembre de 2024 en la zona de Tasikmalaya, Java Occidental.

¡Somos una pequeña célula revolucionaria formada por la conciencia de resistencia, una fusión de colectivos e individuos libres! ¡Habrá más ataques para destruir el estado y sus instrumentos!

Este comunicado está dirigido a Nikos Romanós, Alfredo Cospito y todxs lxs miembrxs encarceladxs de FAI/IRF en todo el mundo. ¡No están solxs!

Porque nadie merece estar en prisión!

¡Hasta que todxs sean libres!

¡Fuego a la prisión!!!

Asociación Libre de Fuego Autónomo

Fuente: Bendita Sea La Llama, número 3

Metraje:

[:fr]

« J’ai rêvé d’un monde en flammes, roulant dans l’infini et

lançant des météores rouges et des étincelles à travers les espaces étoilés. »

~ Bruno Filippi

Nous revendiquons à nouveau l’attaque d’un poste de police, le 17 décembre 2024 dans la région de Tasikmalaya, Java Occidental.

Nous sommes une petite cellule révolutionnaire formée de la conscience de la résistance, une fusion de collectifs et d’individus libres ! Il y aura d’autres attaques pour détruire l’État et ses instruments !

Ce communiqué est adressé à Nikos Romanos, Alfredo Cospito et à tous les membres emprisonné·es de la FAI/IRF à travers le monde. Vous n’êtes pas seul·es !

Car personne ne mérite d’être emprisonné !

Jusqu’à ce que tou·tes soient libre·s !

Feu aux prisons !!!

Association libre du feu autonome

Source: Bénie Soit La Flamme, Numéro 3

Métrage:

[:de]

„Ich habe von einer Welt in Flammen geträumt, die sich unendlich dreht und glühende Meteoriten und Funken durch den sternenübersäten Raum schleudert.“

~ Bruno Filippi

Wir beanspruchen erneut die Aktion des Angriffs auf eine Polizeistation am 17. Dezember 2024 im Gebiet von Tasikmalaya, West-Java.

Wir sind eine kleine revolutionäre Zelle, die aus dem Bewusstsein des Widerstands hervorgegangen ist, eine Fusion von Kollektiven und freien Individuen! Es wird mehr Angriffe geben, um den Staat und seine Instrumente zu zerstören!

Dieses Kommuniqué ist an Nikos Romanos, Alfredo Cospito und alle inhaftierten Mitglieder der FAI/IRF weltweit gerichtet. Ihr seid nicht allein!

Denn niemand verdient es, eingesperrt zu sein!

Bis alle frei sind!

Feuer auf die Gefängnisse!!!

Freie Vereinigung des Autonomen Feuers

Quelle: Gesegnet Sei Die Flamme, Ausgabe 3

[:it]

«Ho sognato un mondo in fiamme, che rotola nell’infinito e lanciando meteoriti incandescenti e scintille attraverso gli spazi stellati.»

~ Bruno Filippi

Rivendichiamo nuovamente l’azione di attacco a un posto di polizia, il 17 dicembre 2024, nell’area di Tasikmalaya, Giava Occidentale.

Siamo una piccola cellula rivoluzionaria formata dalla consapevolezza della resistenza, una fusione di collettivi e individui liberi! Ci saranno altri attacchi per distruggere lo stato e i suoi strumenti!

Questo comunicato è rivolto a Nikos Romanos, Alfredo Cospito e a tutti i membri della FAI/IRF imprigionati nel mondo. Non siete soli!

Perché nessuno merita di essere imprigionato!

Fino a quando tutti non saranno liberi!

Fuoco alla prigione!!!

Associazione Libera del Fuoco Autonomo

Fonte: Beneditta Sia La Fiamma, numero 3

[:id]

“Saya telah bermimpi tentang dunia yang terbakar, bergulung dalam tak terhingga dan

melemparkan meteor dan percikan api yang menyala merah ke ruang bintang.”

~ Bruno Filippi

Kami kembali mengklaim aksi menyerang pos polisi, pada 17 Desember 2024 di daerah Tasikmalaya, Jawa Barat.

Kami adalah sel revolusioner kecil yang terbentuk dari kesadaran perlawanan, sebuah fusi kolektif dan individu bebas! Akan ada lebih banyak serangan untuk menghancurkan negara dan alat-alatnya!

Komunikasi ini ditujukan kepada Nikos Romanos, Alfredo Cospito dan semua anggota FAI/IRF yang dipenjara di seluruh dunia. Kalian tidak sendirian!

Karena tidak ada yang pantas dipenjara!

Hingga semua bebas!

Api untuk penjara!!!

Asosiasi Bebas Api Otonom

Akar: Berbahagialah Nyala Api, Edisi 3

[:]

15/10/2024

[EL, IT, EN] Ιταλία, Επιχείρηση Sibilla: Αναβολή της προκαταρκτικής ακρόασης για τις 15 Ιανουαρίου στην Πιερούτζια

Λήφθηκε μέσω email και μεταφράστηκε στα Ελληνικά από το αναρχομηδενιστικό εγχείρημα «Ευλογημένη Η Φλόγα»

Testo italiano qui sotto ★ English text below ★

[EL] Προκαταρκτική ακρόαση για την επιχείριση Sibilla: αναβολή για τις 15 Ιανουαρίου στην Περούτζια (Ιταλία)

Η προκαταρκτική ακρόαση της 10ης Οκτωβρίου για τη λεγόμενη κατασταλτική επιχείρηση Sibilla, στην οποία συμμετέχουν δώδεκα αναρχικοί, συμπεριλαμβανομένου του Alfredo Cospito, ο οποίος κρατείται υπό καθεστώς φυλάκισης 41 bis στη φυλακή Bancali (Sassari) και συνδέεται μέσω τηλεδιάσκεψης (υποχρεωτικά σύμφωνα με το 41 bis), έληξε με αναβολή λόγω έλλειψης ειδοποίησης.

Αρχικά είχε προγραμματιστεί να διεξαχθεί στο δικαστήριο της οδού XIV Settembre, το κτίριο που χρησιμεύει ως δικαστήριο προανάκρισης (εκεί είναι συνήθως όπου διεξάγονται ανακρίσεις εγγυήσεων, επανεξετάσεις και προκαταρκτικές ακροάσεις), αλλά μόνο όταν μπήκαν στην αίθουσα του δικαστηρίου οι ακούραστοι υπάλληλοι της απονομής της δικαιοσύνης συνειδητοποίησαν ότι δεν υπήρχαν κατάλληλες αίθουσες σε αυτό το κτίριο για ακροάσεις μέσω τηλεδιάσκεψης. Ως εκ τούτου, η ακρόαση μεταφέρθηκε εσπευσμένα στην κεντρική έδρα του δικαστηρίου της Περούτζια στην πλατεία Matteotti.

Αρκετοί κατηγορούμενοι σύντροφοι, συμπεριλαμβανομένου του ίδιου του Alfredo, ζήτησαν να τους επιτραπεί να κάνουν αυθόρμητες δηλώσεις, αλλά αντιμετώπισαν σθεναρή αντίσταση από τον γενικό εισαγγελέα Raffaele Cantone, ο οποίος αντικατέστησε την εισαγγελέα που ήταν υπεύθυνη για την έρευνα, Manuela Comodi, λόγω του ότι αυτή αντιμετώπισε κάποια νομικά προβλήματα. Όλα αυτά σε μια παράδοξη κατάσταση στην οποία η εισαγγελία ήταν αυτή που ζήτησε αναβολή, χωρίς την επίσημη έναρξη της ακροαματικής διαδικασίας και άρα και χωρίς να μπορεί να κάνει δηλώσεις.

Οι σύντροφοι που ήταν παρόντες (υπενθυμίζουμε ότι η προκαταρκτική ακρόαση γίνεται κεκλεισμένων των θυρών) κατάφεραν να «χαιρετήσουν» τον Alfredo στην κάμερα και μάλιστα ακούστηκαν για λίγο στο μικρόφωνο, αναστατώνοντας δικαστή και εισαγγελέα. Ο Alfredo απάντησε στους χαιρετισμούς κουνώντας και σηκώνοντας τις γροθιές του χαρούμενα.

Έξω από την αίθουσα του δικαστηρίου, μια συγκέντρωση περίπου είκοσι συντρόφων επανέλαβε την αλληλεγγύη τους στον Alfredo, την υπεράσπιση των αναρχικών εκδόσεων και την καταγγελία της αυταρχικής στροφής που βρίσκεται σε εξέλιξη ως έκφραση της πολεμικής πολιτικής.

Το επόμενο ραντεβού είναι λοιπόν για τις 15 Ιανουαρίου στην Περούτζια, στις 10 το πρωί, στην πλατεία Matteotti. Επιβεβαιώνοντας την αλληλεγγύη μας με τον Alfredo και την αποφασιστικότητά μας να υπερασπιστούμε τον αναρχικό τύπο, καλούμε τους συντρόφους να είναι παρόντες σε αλληλεγγύη και σε αυτή την περίπτωση.

Μερικοί κατηγορούμενοι και αλληλέγγυοι σύντροφοι.

[IT] Udienza preliminare per l’operazione Sibilla: rinvio al 15 gennaio a Perugia

Si è conclusa con un rinvio per difetto di notifica l’udienza preliminare del 10 ottobre per la cosiddetta operazione Sibilla, che vede coinvolti dodici anarchici fra i quali Alfredo Cospito, recluso in 41 bis nel carcere di Bancali (Sassari) e collegato in videoconferenza.

Prevista in un primo momento in via XIV Settembre, nell’edificio che funge da tribunale per le indagini preliminari (solitamente è lì che si tengono gli interrogatori di garanzia, si svolgono i riesami e appunto le udienze preliminari), solamente al momento di entrare in aula gli infaticabili funzionari dell’amministrazione della giustizia si sono accorti che in quell’edificio non vi sono aule idonee a ospitare udienze adibite alla videoconferenza. Pertanto l’udienza è stata spostata in tutta fretta presso la sede centrale del tribunale di Perugia in piazza Matteotti.

Diversi imputati, compreso lo stesso Alfredo, hanno chiesto di poter tenere delle dichiarazioni spontanee, ma hanno incontrato la ferma opposizione del Procuratore Capo Raffaele Cantone, che ha sostituito il PM titolare dell’inchiesta, Manuela Comodi, dopo che questa è incappata in alcuni guai giudiziari; il tutto in una paradossale situazione nella quale era l’accusa a chiedere un rinvio, senza l’apertura ufficiale dell’udienza e quindi anche senza poter svolgere le dichiarazioni.

I compagni imputati presenti (ricordiamo che l’udienza preliminare prevede lo svolgimento a porte chiuse) sono riusciti a “salutare” Alfredo inquadrati dalle telecamere e facendosi sentire anche al microfono per un breve momento, indispettendo giudice e procuratore. Alfredo ha risposto ai saluti sbracciandosi e alzando i pugni con allegria.

Fuori dall’aula un presidio di una ventina di solidali ha ribadito la solidarietà con Alfredo, la difesa della stampa anarchica e la denuncia della svolta autoritaria in atto come espressione delle politiche di guerra.

Il prossimo appuntamento è quindi per il 15 gennaio a Perugia, alle ore 10:00, in piazza Matteotti. Ribadendo la nostra solidarietà con Alfredo e la determinazione nel difendere l’agibilità della stampa anarchica, invitiamo i compagni e le compagne alla presenza solidale anche in questa occasione.

Alcuni imputati e solidali

[EN] Preliminary hearing for the Sibilla operation: postponement to January 15 in Perugia (Italy)

The preliminary hearing of October 10^th in the so-called Sibilla repressive operation, which involves twelve anarchists, including Alfredo Cospito, who is detained under 41 bis prison regime in Bancali prison (Sassari) and connected through videoconference (obligatory under 41 bis), ended with a postponement due to lack of notification.

Initially scheduled to take place at the court in via XIV Settembre, the building that serves as the court of preliminary investigation (this is usually where interrogations of guarantees, re-examinations and preliminary hearings are held), it was only when they entered the courtroom that the tireless officials of the administration of justice realised that there were no suitable rooms in that building for hearings using videoconferencing. Therefore, the hearing was hurriedly moved to the central seat of the court of Perugia in piazza Matteotti.

Several accused comrades, including Alfredo himself, asked to be allowed to make spontaneous statements, but were met with firm opposition by chief prosecutor Raffaele Cantone, who replaced the prosecutor in charge of the investigation, Manuela Comodi, after she ran into some legal troubles; all this in a paradoxical situation in which it was the prosecution that asked for a postponement, without the official opening of the hearing and therefore also without being able to make statements.

The comrades who were present (we remember that the preliminary hearing is held behind closed doors) managed to ‘greet’ Alfredo on camera and even made themselves heard on the microphone for a brief moment, upsetting the judge and prosecutor. Alfredo responded to the greetings by waving and raising his fists cheerfully.

Outside the courtroom, a gathering of some twenty comrades reiterated their solidarity with Alfredo, the defence of the anarchist publications, and the denunciation of the authoritarian turn underway as an expression of the politics of war.

The next appointment is therefore for January 15^th in Perugia, at 10 a.m., in piazza Matteotti. Reaffirming our solidarity with Alfredo and our determination to defend the agibility of the anarchist press, we invite the comrades to be present in solidarity on this occasion as well.

Some defendants and comrades in solidarity