Santiago, Chile: Adjudicación de atentado incendiario contra bus RED a las afueras de la 58° Comisaría de Carabineros de Chile [Es/Gr/Pt]

Recibido el 29/08/2024:

Reivindicación de ataque incendiario de precisión a Bus Red afuera de la 58° Comisaria de Carabineros

Ante la molestia cotidiana de habitar este mundo lleno de injusticias y violencias, reunimos nuestros tiempos, nuestras fuerzas para, aunque sea por un momento, darle un vuelco a la pasividad que sujeta los ritmos de explotación y hacer de nuestro enojo y sentido de venganza una llamarada que encienda alarmas a su sistema de seguridad policial y carcelario, incendiando un bus Red de la línea I04 en las narices de la 58º Comisaria de Carabineros en la población Alessandri, ubicada en Antártica con Av. Jaime Larraín.

Desde esta comisaria salieron los pacos que asesinaron a los hermanos Vergara Toledo el 29 de marzo de 1985. Aquí mismo la compañera Luisa Toledo Sepúlveda se pronunció enrostrándoles a los cabeza hueca la valentía revolucionaria de sus hijos y familia.

Esta es una acción frente a la impunidad sistemática que ha formado y cubierto al Estado/Nación de $hile en represiones y seguimientos efectuados en todo su desarrollo histórico y que hoy se encuentra en su punto de democracia mal oliente, llorando la muerte de los tres “únicos pacos buenos” de Cañete que corrieron con la misma buena suerte de la familia Luchsinger-Mackay.

Hemos elegido la fecha 25 de julio como nombre de la firma de este grupo de afinidad, ya que ese mismo día durante la mañana en el año 2019, llegó a la oficina del ex ministro del Interior Rodrigo Hinzpeter un potente paquete compuesto de dinamita que no alcanzó a abrir y otro paquete compuesto de pólvora negra que el mayor de Carabineros Manuel Guzmán sí abrió, explotando en sus manos e hiriendo a otros ocho pacos de la 54° Comisaria de Huechuraba. La acción es reivindicada por el grupo Cómplices Sediciosos/Fracción por la venganza; y tiempo después, precedido de la redada represiva contra Mónica Caballero y Francisco Solar, este último termina asumiendo la responsabilidad de los hechos.

Traemos aquí este tipo de acciones porque deben ser tratadas como una victoria para la anarquía. Que el compañero Francisco Solar haya sido condenado por esta, no nos dice lo contrario. La acción logró ser lo que se propuso: atacar a los poderosos. Y para nosotrxs, atacarlos representa sin dudas un hecho para celebrar, reír y reivindicar. También para aprender a ser replicado de las mejores formas posibles, yendo por más y devolver con fuerza antagónica y subversiva el daño recibido; no quedarnos con los brazos cruzados y armarnos de valor.

Que la sintonía entre la calle y la cárcel se sienta.

Esta acción es un saludo para todxs lxs que duermen sin descanso en las sofisticadas construcciones de reclusión y aislamiento con las que intentan separarnos de quienes sentimos como hermanxs. Con fuego solidario para lxs compañerxs Aldo, Lucas, Mónica Caballero, Joaquín García, Panda, Ru, Tortuga, Tomás y a lxs detenidxs la madrugada del 6 de julio en el día de conmemoración de la muerte de Luisa Toledo.

Para Claudia López, Emilia Bau, Macarena Valdés, Mauricio Morales, Sebastián Oversluij, Matías Catrileo y Nicola Sacco y Bartolomeo Vanzetti asesinados en la silla eléctrica el 23 de agosto de 1927. La memoria de lxs nuestrxs la llevaremos al presente en sus ideas, en su lucha callejera, en su discurso y subversión que nos alimenta y potencia nuestro andar. ¡La salute e in voi!. Adherimos a la Semana Internacional de Solidaridad con lxs Presxs Anarquistas del 23 al 30 de agosto.

Tortuga: ¡esta va por ti! Vivirás eternamente en el fuego anárquico. Pese a los esfuerzos del poder y su carroña periodística por vomitar sobre tu historia, la memoria anárquica sabrá combatir con vitalidad. Los corazones indómitos continuamos activxs procurando que viva la anarquía ¡Luciano Pitronello, presente!

¡Armarse de valor y atacar a la autoridad es nuestra victoria!
¡Cualquier acción en su contra es totalmente valida!
¡Belén Navarrete presente en el caos y la anarquía!

Grupo de Afinidad 25 de julio – Nueva Subversión

En griego:

Αντιμέτωποι με την καθημερινή ενόχληση του να κατοικούμε σε αυτόν τον κόσμο γεμάτο αδικία και βία, συγκεντρώνουμε το χρόνο μας, τη δύναμή μας για να ανατρέψουμε, έστω και για λίγο, την παθητικότητα που κρατά τους ρυθμούς της εκμετάλλευσης και να κάνουμε τον θυμό και την αίσθηση της εκδίκησης μια φωτοβολίδα που βάζει συναγερμούς στο σύστημα ασφαλείας της αστυνομίας και των φυλακών, βάζοντας φωτιά σε ένα λεωφορείο Red στη γραμμή I04 κάτω από τον 58ο Αστυνομικό Σταθμό Καραμπινιέρων στην κωμόπολη Alessandri, που βρίσκεται στο Antártica con Av. Jaime Larraín.

Από αυτό το αστυνομικό τμήμα προήλθαν οι μπάτσοι που δολοφόνησαν τους αδερφούς Vergara Toledo στις 29 Μαρτίου 1985. Ακριβώς εδώ η συντρόφισσα Luisa Toledo Sepúlveda μίλησε επιδεικνύοντας στα κενά κεφάλια την επαναστατική γενναιότητα των παιδιών και της οικογένειάς της.

Αυτή είναι μια δράση ενάντια στη συστηματική ατιμωρησία που έχει διαμορφώσει και καλύπτει το κράτος / έθνος της Χιλής με καταστολές και παρακολουθήσεις σε όλη την ιστορική του ανάπτυξη και που σήμερα βρίσκεται στο στάδιο της βρωμερής δημοκρατίας, θρηνώντας το θάνατο των τριών «μοναδικών καλών μπάτσων» από τον Cañete που μοιράστηκαν την ίδια καλή τύχη με την οικογένεια Luchsinger-Mackay.

Επιλέξαμε την ημερομηνία 25 Ιουλίου ως το όνομα που υπογράφουμε ως ομάδα συγγένειας, αφού την ίδια μέρα το πρωί του 2019, έφτασε στο γραφείο του πρώην υπουργού Εσωτερικών Rodrigo Hinzpeter ένα μεγάλης ισχύος δέμα-βόμβα αποτελούμενο από δυναμίτη που δεν κατέληξε να ανοιχτεί και ένα άλλο δέμα αποτελούμενο από μαύρη πυρίτιδα που άνοιξε ο Ταγματάρχης των Καραμπινιέρων Manuel Guzmán, και εξερράγη στα χέρια του, οδηγώντας επίσης και στους τραυματισμούς άλλων οκτώ μπάτσων από το 54ο Αστυνομικό Τμήμα Huechuraba. Η ευθύνη αναλαμβάνεται από την ομάδα Αντάρτικες Συνενοχές / Φράξια Εκδίκησης, και λίγο καιρό αργότερα, πριν από την κατασταλτική επιδρομή κατά των Mónica Caballero και Francisco Solar, ο τελευταίος τελικά αναλαμβάνει την ευθύνη για τα γεγονότα.

Φέρνουμε εδώ τέτοιες ενέργειες γιατί πρέπει να αντιμετωπίζονται ως νίκη για την αναρχία. Το ότι ο σύντροφος Φρανσίσκο Σολάρ καταδικάστηκε για μια τέτοια ενέργεια, δεν δείχνει το αντίθετο. Η δράση πέτυχε τον στόχο της: να επιτεθεί στους ισχυρούς. Και για εμάς, η επίθεση εναντίον τους αποτελεί αναμφίβολα ένα γεγονός γιορτής, γέλιου και δικαίωσης. Επίσης, να μάθουμε να αντιγράφουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, να επιδιώκουμε περισσότερα και να ανταποδίδουμε με ανταγωνιστική και ανατρεπτική δύναμη τη βλάβη που έχουμε υποστεί, να μην καθόμαστε με τα χέρια σταυρωμένα και να αναπτύσσουμε θάρρος.

Ας γίνει αισθητή η σύνδεση δρόμου και φυλακής.

Αυτή η ενέργεια είναι ένας χαιρετισμός σε όλους/ες εκείνους/ες που κοιμούνται χωρίς ανάπαυση στις εξελιγμένες κατασκευές της απομόνωσης με τις οποίες προσπαθούν να μας χωρίσουν από αυτούς που νιώθουμε αδέρφια. Με πυρά αλληλεγγύης για τους/ις συντρόφους/ισσες Aldo, Lucas, Mónica Caballero, Joaquín García, Panda, Ru, Tortuga, Tomás και όσους κρατήθηκαν τα ξημερώματα της 6ης Ιουλίου, την ημέρα μνήμης του θανάτου της Luisa Toledo.

Για τους/ις Claudia López, Emilia Bau, Macarena Valdés, Mauricio Morales, Sebastián Oversluij, Matías Catrileo, κσι Nicola Sacco και για τον Bartolomeo Vanzetti που δολοφονήθηκε στην ηλεκτρική καρέκλα στις 23 Αυγούστου 1927. Θα φέρουμε στο παρόν τη μνήμη των δικών μας με τις ιδέες τους, με τους αγώνες τους στον δρόμο, με τον λόγο τους και την ανατροπή που μας τρέφει και ενισχύει τον διάβα μας. Σας χαιρετίζουμε! Στηρίζουμε τη Διεθνή Εβδομάδα Αλληλεγγύης με Αναρχικούς Κρατουμένους από 23 έως 30 Αυγούστου.

Tortuga: αυτό είναι για σένα! Θα ζεις αιώνια στην αναρχική φωτιά. Κόντρα τις προσπάθειες της εξουσίας και της δημοσιογραφικής βρώμας να αμαυρώσει την ιστορία σου, η αναρχική μνήμη θα παλεύει με ζωντάνια. Εμείς οι αδάμαστες καρδιές συνεχίζουμε να ενεργούμε, διασφαλίζοντας ότι η αναρχία θα συνεχίσει να είναι παρούσα.

Η νίκη μας είναι να συγκεντρώνουμε θάρρος και να κάνουμε επίθεση στην εξουσία!
Οποιαδήποτε δράση εναντίον της είναι απολύτως έγκυρη!
Belén Navarrete παρούσα στο χάος και την αναρχία!

Ομάδα συγγένειας 25η Ιουλίου,
Νέα Ανατροπή

En portugués:

Diante do estorvo cotidiano de habitar este mundo cheio de injustiças e violências, reunimos nosso tempo e nossas forças para, ainda que seja por um breve momento, virar a maré da passividade que sujeita os ritmos da exploração e fazer de nossa raiva e sentimento de vingança uma chama que faz soar os alarmes do sistema de segurança policial e carcerário, incendiando um ônibus Red da linha I04 de baixo do nariz da 58º Comissária de Carabineros no bairro Alessandri, localizada entre Antártica com Av. Jaime Larraín.

Desta delegacia saíram os pacos que assassinaram aos irmãos Vergara Toledo no 29 de Março de 1985. Aqui, até mesmo a camarada Luisa Toledo Sepulveda se pronunciou e censurou as pessoas de cabeça vazia pela coragem revolucionária dos seus filhos e familiares.

Esta é uma ação diante da impunidade sistemática que se formou e tomou o Estado/Nação do $hile em repressões e perseguições realizadas em todo seu desenvolvimento histórico e que hoje se encontra em seu ponto de democracia malcheirosa, chorando a morte dos três únicos “bons policiais” de Cañete que tiveram a mesma boa sorte da família Luchsinger-Mackay.

Escolhemos a data 25 de Julho como nome deste grupo de afinidade, pois nessa mesma data na manhã do ano de 2019, chegou ao escritório do ex Ministro do Interior Rodrigo Hinzpeter um pacote composto de dinamite, que não chegou a ser aberto e outro pacote de pólvora negra que o chefe dos carabineiros Manuel Guzmán abriu, explodindo suas mãos e ferindo a outros oito pacos da 54° Comissária de Huechuraba. A ação foi reivindicada pelo grupo Cómplices Sediciosos/Fracción por la venganza; e pouco depois, veio a operação repressiva contra Mónica Caballero e Francisco Solar, este último acaba assumindo a responsabilidade pelas ações.

Informamos este tipo de ações aqui, pois devem ser tratadas como uma vitória para a anarquia. Que o companheiro Francisco Solar tenha sido condenado por isso, não nos diz o contrário. A ação realizou seu propósito: atacar aos poderosos. E para nós, atacá-los representa sem dúvidas um feito a ser celebrado, a se rir e se reivindicar. Também para aprender a ser replicado da melhor forma possível, para devolver com força antagônica e subversiva o dano recebido; não fiquemos de braços cruzados e nos armemos de valor. Que se faça sentir, a sintonia entre a rua e a prisão.

Esta ação é uma saudação para todxs xs que dormem sem descanso nas sofisticadas construções de reclusão e isolamento com as quais tentam separá-los dos que sentimos como irmãos. Com fogo solidário para xs companheirxs Aldo, Luas, Mônica Cabellero, Joaquin Garcia, Panda, Ru, Tortuga, Tomás e xs detidxs da madrugada de 6 de Julho no dia de comemoração da morte de Luisa Toledo.

Para Claudia López, Emilia Bau, Macarena Valdés, Mauricio Morales, Sebastián Oversluij, Matías Catrileo, Nicola Sacco e Bartolomeo Vanzetti assassinados na cadeira elétrica em 23 de Agosto de 1927. Pela memória dxs nossxs, traremos suas ideias para o presente, na luta nas ruas, em seu discurso e subversão que nos alimenta e potencializa nossa caminhada. ¡La salute e in voi!. Aderimos a Semana Internacional de Solidariedade com xs Presxs Anarquistas de 23 a 30 de Agosto.

Tortuga: esta foi para você! Viveras eternamente no fogo anárquico. Apesar dos esforços do poder e seus carniças midiáticos vomitarem sobre tua história, a memória anárquica saberá combater com vitalidade. Os corações indomáveis continuamos ativxs procurando que viva a anarquia. ¡Luciano Pitronello, presente!

Armar-se de valor e atacar a autoridade é nossa vitória!
Qualquer ação em sua rebeldia é totalmente válida!
Belén Navarrete presente no caos e na anarquia!

Grupo de Afinidad 25 de Julio – Nueva Subversión

[Prisiones Chilenas] Un necesario diálogo cómplice. Palabras del compañero anarquista Francisco Solar [Es/Pt]

Recibido el 29/08/2024:

UN NECESARIO DIÁLOGO CÓMPLICE.
Palabras del anarquista Francisco Solar tras la semana de agitación solidaria contra su aislamiento.

Las acciones violentas irrumpen en el panorama social haciendo que el mensaje anárquico se extienda y genere la inquietud de autoridades y explotadores. Toman la palabra y por medio del hecho proponen estrategias e ideas. Señalan, por sí mismas, que el combate anárquico está vivo y que el Poder fracasa en su pretensión aniquiladora

Demuestran que es posible hacer de las ideas una amenaza real, haciendo indistinguibles el discurso y la acción. Son una verdadera muestra de solidaridad revolucionaria que se encuentran en plena sintonía con la lucha de lxs compañerxs al interior de la prisión.

Y las acciones anárquicas de envergadura realizadas las últimas semanas como lo fue la quema de camiones de Cemento Melón en San Antonio por parte de la Célula Insurreccional por el Maipo – Nueva Subversión se enmarcan claramente dentro de esa solidaridad anárquica que busca intensificar el conflicto. Que entiende la necesidad del ataque permanente y reivindica mediante los hechos las acciones por las cuales el Poder dicta condenas ejemplificadoras. Que hace que el régimen de aislamiento especial pierda gran parte de su peso. Todo mi reconocimiento a quienes decididamente dan continuidad y persisten en la ofensiva anárquica.

Estas acciones también tienen la capacidad de fortalecer nuestra memoria revolucionaria al mantener vivxs y presentes por medio del ataque a lxs compañerxs que nos han dejado. Destruyen el olvido y hacen del recuerdo acciones transgresoras. La ofensiva anárquica sabrá mantener entre nosotrxs al compañero, al guerrero Luciano Pitronello, quien de manera persistente y a pesar de todas las dificultades que tuvo como consecuencia de su opción combativa, no claudicó jamás. Supo aprender de las experiencias para fortalecer su claro posicionamiento Insurreccional. Decidió volcar su vida en este camino anárquico que, como el mismo lo demostró, es sin retorno. Su vida, sus prácticas, ideas y experiencias constituyen una verdadera propaganda por el hecho y representan un aliento para todxs nosotrxs al otorgarnos esa fuerza necesaria para continuar.

Los ataques violentos, con la preparación y riesgos que implican, dialogan con la multiplicidad de acciones y actividades enmarcadas dentro del mundo anárquico cualificando una postura confrontacional.

Esta necesaria sintonía entre las diversas y variadas prácticas contra la autoridad fortalece a cada una de ellas y al posicionamiento combativo en general. Un mural, unos afiches o lienzos establecen una conversación cómplice con la destrucción provocada por un artefacto explosivo retroalimentándose mutuamente. Un mitin, un foro o una actividad de difusión generan una comunicación sediciosa con los restos de una micro quemada. Y todo eso, a la vez, se entrelaza con la lucha de lxs compañerxs en prisión rompiendo visiones asistencialistas y victimistas. Dando vida a la solidaridad anárquica que se abre paso a pesar de los obstáculos que el Poder multiplica y perfecciona.

Y no es solo el ejercicio de la solidaridad lo que se está llevando a cabo, sino que lo que subyace es la construcción de relaciones que buscan oponerse a cualquier forma de autoridad, experimentando aquí y ahora caminos de libertad, fortaleciéndonos individual y colectivamente.

Un fuerte abrazo a todxs quienes levantaron las diversas expresiones de solidaridad en esta semana de agitación contra el aislamiento. Cada una de ellas son una clara muestra de lo que somos y que el Poder, por más que se esfuerce, jamás podrá detener.

El llamado es a extender esa bonita manera de practicar la solidaridad para romper con el régimen de aislamiento, para eliminar las condenas de la justicia militar y lograr la libertad del compañero Marcelo Villarroel y la de todxs lxs presxs anarquistas y subversivos que luchan en las cárceles.

Con la compañera anarquista Belén Navarrete Tapia en la memoria que se transforma en acción insurrecta. Su vida comprometida con la lucha es un motivo más para intensificar el enfrentamiento.

Vivan las acciones anárquicas!
Presxs anarquistas y subversivos a la calle!
Que las cárceles revienten!

Francisco Solar
Cárcel La Gonzalina-Rancagua
Agosto 2024

En portugués:

UM DIÁLOGO CÚMPLICE. | Palavras do anarquista Francisco Solar após a semana de agitação solidária contra seu isolamento.

Ações violentas irromperam no cenário social, fazendo com que a mensagem anarquista se espalhasse e gerasse a preocupação das autoridades e dos exploradores. Eles tomam a palavra e, por meio do ato, propõem estratégias e ideias. Mostram que a luta anarquista está viva e bem e que o poder está fracassando em sua tentativa de aniquilação.

Mostram que é possível fazer das ideias uma ameaça real, tornando o discurso e a ação indistinguíveis. Eles são uma verdadeira demonstração de solidariedade revolucionária que está totalmente em sintonia com a luta dos companheiros dentro da prisão.

E as ações anárquicas de grande escala realizadas nas últimas semanas, como a queima de caminhões da Melon Cement em San Antonio pela Célula Insurreccional pelo Maipo – Nueva Subversión, são claramente parte dessa solidariedade anárquica que busca intensificar o conflito. Que entende a necessidade de um ataque permanente e reivindica com atos as ações para as quais o Poder dita sentenças exemplares. Isso faz com que o regime especial de isolamento perca muito de seu peso. Todo meu reconhecimento àqueles que resolutamente continuam e persistem na ofensiva anárquica.

Essas ações também têm a capacidade de fortalecer nossa memória revolucionária, mantendo vivos e presentes os ataques aos companheiros que nos deixaram. Elas destroem o esquecimento e tornam a memória em ações transgressoras. A ofensiva anárquica saberá manter entre nós o companheiro, o guerreiro Luciano Pitronello, que com persistência e apesar de todas as dificuldades que teve como consequência de sua opção combativa, nunca desistiu. Soube aprender com as experiências para fortalecer sua clara posição insurrecional. Ele decidiu voltar sua vida para esse caminho anárquico que, como ele mesmo demonstrou, é um caminho sem volta. Sua vida, suas práticas, ideias e experiências constituem uma verdadeira propaganda do fato e representam um incentivo para todos nós, dando-nos a força necessária para continuar.

Os ataques violentos, com a preparação e os riscos envolvidos, dialogam com a multiplicidade de ações e atividades enquadradas no mundo anárquico, qualificando uma postura de confronto.

Essa harmonia necessária entre as diversas e variadas práticas contra a autoridade fortalece cada uma delas e a postura combativa em geral. Um mural, pôsteres ou telas estabelecem uma conversa cúmplice com a destruição provocada por um dispositivo explosivo, alimentando-se mutuamente. Um comício, um fórum ou uma atividade de divulgação gera uma comunicação sediciosa com os restos de um microfone queimado. E tudo isso, ao mesmo tempo, está entrelaçado com a luta dos companheiros na prisão, rompendo com visões assistencialistas e vitimizadoras. Dando vida à solidariedade anárquica que abre caminho apesar dos obstáculos que o poder multiplica e aperfeiçoa.

E não é apenas o exercício da solidariedade que está ocorrendo, mas o que está subjacente a ele é a construção de relações que buscam se opor a qualquer forma de autoridade, experimentando aqui e agora caminhos de liberdade, fortalecendo-nos individual e coletivamente.

Um grande abraço a todos que levantaram as diversas expressões de solidariedade nesta semana de agitação contra o isolamento. Cada uma delas é uma demonstração clara do que somos e que o poder, por mais que tente, jamais conseguirá deter.

O chamado é para estender essa bela forma de praticar a solidariedade para romper com o regime de isolamento, eliminar as sentenças da justiça militar e conseguir a liberdade do companheiro Marcelo Villarroel e de todos os presos anarquistas e subversivos que lutam nas cadeias.

Com a companheira anarquista Belén Navarrete Tapia na memória que se transforma em ação insurrecional. Sua vida comprometida com a luta é mais um motivo para intensificar o enfrentamento.

Vida longa às ações anarquistas!
Presos anarquistas e subversivos às ruas!
Que se explodam as prisões!

Francisco Solar
Prisão La Gonzalina-Rancagua
Agosto de 2024

Santiago, Chile: El hilo negro que enlaza nuestra historia. Texto de la Biblioteca Antiautoritaria Sacco y Vanzetti [Es/En]

Recibido el 27/08/2024:

Por estos días, con profundo pesar y amargura, fuimos al cementerio a despedir el cuerpo de un compañero anárquico que murió en un accidente laboral.

Un artefacto explosivo no fue capaz de apartarlo de todxs nosotrxs 13 años atrás, cuando explosó mientras lo instalaba. Sobrevivió, pese a la gravedad de sus heridas, estuvo más de 80 días internado, peleando por mantenerse con vida. Su cuerpo quedó con profundas mutilaciones y cicatrices…y siguió peleando. Enfrentó un juicio, la mediática exposición hasta el hartazgo, fue condenado y siguió peleando.

Le robó 13 años a la muerte y en ese tiempo levantó diversos proyectos, espacios, bibliotecas, actividades, hizo y deshizo, se acercó a compañerxs, se alejó de otrxs, pero un accidente en el trabajo, separó a Tortuga de todxs nosotrxs.

El 14 de agosto de 2010, la Fiscalía sur emanaba órdenes de detención y simultáneos allanamientos, además del desalojo de un espacio okupado. La Fiscalía buscaba desarticular una ficticia asociación ilícita creada en sus retorcidas mentes mercenarias. Perseguían a quienes estaban detrás de la instalación de una serie de artefactos explosivos que habían llegado para interrumpir la paz de los poderosos.

14 compañerxs fueron presentadxs como culpables y expuestxs al juicio legal y mediático, unx compañerx logró evadir esa jugada, iniciando un largo viaje de clandestinidad, que terminó 2 años y 3 meses después, el 19 de noviembre de 2012, para la última audiencia en el juicio contra Tortuga. La fecha por cierto, no fue un azar, fue un guiño entre cómplices.

Las fechas -dicen- se buscan y se encuentran, así las vueltas de la vida y sus senderos, nos hicieron ir a despedirte un 14 de agosto…

El mismo agosto que hizo que nos reuniéramos tantas veces en torno a la memoria de los compañeros Sacco y Vanzetti, memoria que hizo nacer un espacio okupado y una Biblioteca donde nos conocimos, en cuyas actividades, afilamos colectiva e individualmente nuestras ideas/prácticas, en tensión y debate, exabruptos y risas, rabia, alegría y compañerismo ácrata.

Hoy e irónicamente a través del mismo medio de la prensa oficial que vomitó contra Tortuga tras el accidente en 2011, que lo exhibió como un trofeo de guerra y que lo llenó de insultos e infamias, parte de su familia sanguínea intenta nuevamente hacer un secuestro de la vida del compañero.

Inventan un Tortuga “reinsertado en la sociedad”, “exitoso económicamente” y como supuestamente esto habría traído quiebres con sus compañerxs anárquicxs, con la Anarquía misma, deslizando arrepentimiento de su parte y envidia de sus compañerxs.

En el mismo medio de la vocería del poder, hay quien inventa que para nosotrxs, compañerxs del difuso entorno anárquico, Tortuga es un “héroe”, pero que al mismo tiempo, nuestra “envidia” o reproches no lo dejaban sanar, manejar su rabia o frustración tras el accidente. Nos acusa de no conocerlo y de querer manipularlo.

Que alguien que dice amar a Tortuga se exprese así de él, minimizando sus ideas y análisis, intentando extinguir su aporte a la Anarquía, faltando el respeto a su memoria, si bien nos entristece, no nos sorprende, es parte de la miseria que históricamente han vertido sobre compañerxs aquellos círculos familiares-sanguíneos que no respetan, ni conocen a quien dicen querer.

Hacemos un llamado a lxs compañerxs de todas partes, para que contribuyan a la defensa de nuestrxs hermanxs anárquicxs que han partido, que no se imponga ni la voz, ni la reinterpretación de quienes defienden el poder. La tarea de la memoria es continua y todxs podemos aportar en ella.

…“El dolor embarga nuestros corazones en estos momentos, pero es importante no bajar la moral, no decaer en el letargo que puede significar la pérdida de un hermano. No hay que olvidar que murió con la mirada fija en su objetivo. Y ese hecho debe sacudirnos, nos debe ayudar a abrir los ojos.

Estamos en guerra, los golpes serán muchos, de diversas formas, pero un/a guerrerx se hace tal, cuando no se detiene, cuando no claudica, cuando hace de su vida, entre otras cosas, una continua superación de obstáculos.

La crudeza de la muerte nos golpea y es tal la vorágine que a ratos cuesta creer que está ocurriendo. La muerte o la cárcel no es solo una consigna, hoy para nosotrxs es frase tatuada a sangre y fuego.”…

Lo escribimos el 22 de mayo de 2009, tras la muerte de Mauri y la cacería desatada en venganza. Y hoy esas palabras vuelven a convocarnos.

Cuánto hablamos de Mauri y su partida con Tortuga, cuanto nos retroalimentamos, avivando ese fuego que es la memoria, compartiendo la tristeza o la alegría, alivianando la carga entre compañerxs, aún con el paso del tiempo, que no diluye ninguna ausencia, solo enseña a convivir con ella, disimulando a veces el dolor frente a lxs demás…

En el intento por tratar de asimilar la partida física del compañero Tortuga, llega la noticia de la pérdida de otra compañera anárquica, Belén Navarrete, quien aportó y dio vida a la Anarquía en diferentes senderos y con diferentes herramientas, con hambre de aprendizaje, batallando contra la pasividad social y poniendo en tensión la autoridad, la legalidad y la comodidad.

Como duele la pérdida de compañerxs, como hace estallar cientos de artefactos en lo profundo del espíritu. Ningún corazón negro queda indiferente… porque los caminos de confrontación siempre se cruzan.

Elegir la vida del combate, la vida difícil, con sus bellezas y amarguras, nos aleja de las personas “normales” y nos hace conocer y cruzar caminos con compañerxs complejxs, con sus luces y sombras, pero con sinceras ganas de combatir al poder y las relaciones que lo sustentan.

Puede resultar amarga y compleja esa vida, es una forma de verlo, para nosotrxs, es la única forma de vivir, la única forma de encontrar la belleza en que todo cobra sentido, viviendo la Anarquía, superando los límites, tensionando nuestra propia existencia, abrazando el kaos.

La profundidad o complejidad de los sentimientos ante una partida, también pueden volverse una jaula, que ahoga y asfixia, haciendo que lxs compañerxs se aíslen o levanten en torno de ellxs paredes imposibles de escalar por lxs demás.

Hay quien puede sentirse solx en su soledad, cortando lazos cómplices y solidarios…hay que saber destruir esa dinámica que nos encierra en nuestra particular y amarga vivencia y que en definitiva beneficia siempre al poder y sus diferentes personeros. “Que unx compañerx no esté solx” también depende de la batalla de nosotrxs mismxs.

…“Ánimo compañerxs y en guardia. Vendrán por nosotrxs, tarde o temprano, de eso no tenemos duda. Por lo que resulta importante que la despiadada crítica al orden establecido cobre vida y se propague como la peste negra”…

Esperamos que pueda reunirse más allá de cualquier estrella, con su energía conspiradora, ese grupo de compañerxs que tanto se quiso en vida, Mauri, Angry y Tortuga; que emprendan nuevos destellos junto a Belén, junto a toda esa amplia marea de nuestrxs hermanxs que han partido.

Cuanto aprendemos de ti entrañable compañera Luisa Toledo, de tu agudeza en la mirada y lo certero de tu reflexión, cuanto aprendemos de la profundidad de tus palabras ante cada nueva partida.

Nadie está olvidadx, larga vida a la memoria negra!
Nunca derrotadxs, nunca arrepentidxs.

Biblioteca Antiautoritaria Sacco y Vanzetti
Fines de agosto 2024, a 97 años de la ejecución de Nicola Sacco y Bartolomeo Vanzetti.

En inglés:

The black thread that links our history

These days, with deep sorrow and bitterness, we went to the cemetery to say goodbye to the body of an anarchist comrade who died in a work accident.

An explosive device was unable to keep him away from all of us 13 years ago, when it exploded while he was installing it.

He survived, despite the severity of his injuries, and spent more than 80 days in hospital, fighting to stay alive. His body was left with deep mutilations and scars… and he kept fighting. He faced a trial, media exposure to the point of exhaustion, was convicted and kept fighting.

He stole 13 years from death and in that time he built various projects, spaces, libraries, activities, did and undid, got closer to comrades, distanced himself from others, but an accident at work separated Tortuga from all of us.

On 14 August 2010, the South Prosecutor’s Office issued arrest warrants and simultaneous raids, as well as the eviction of a squatted space. The Prosecutor’s Office was seeking to dismantle a fictitious illicit association created in their twisted mercenary minds. They were after those behind the installation of a series of explosive devices that had come to disrupt the peace of the powerful.

14 comrades were presented as guilty and exposed to the legal and media trial, one comrade managed to evade that move, beginning a long journey in clandestinity, which ended 2 years and 3 months later, on November 19, 2012, for the last audience in the trial against Tortuga. The date, by the way, was not a coincidence, it was a wink between accomplices.

Dates, they say, are looked for and found, and so the twists and turns of life and its paths made us go to say goodbye to you on 14 August…

The same August that made us meet so many times around the memory of the comrades Sacco and Vanzetti, a memory that gave birth to a squatted space and a Library where we met, in whose activities we collectively and individually sharpened our ideas/practices, in tension and debate, outbursts and laughter, anger, joy and anarchist comradeship….

Today, ironically, through the same official press that vomited against Tortuga after the accident in 2011, that exhibited him as a war trophy and filled him with insults and infamies, part of his blood family is once again trying to kidnap the comrade’s life.

They invent a Tortuga ‘reintegrated into society’, ‘economically successful’ and how this is supposed to have brought ruptures with his anarchist comrades, with Anarchy itself, insinuating regret on his part and jealousy of his comrades.

In the same medium of power’s spokesmanship, there are those who invent that for us, comrades of the diffuse anarchic environment, Tortuga is a ‘hero’, but that at the same time, our ‘jealousy’ or reproaches did not allow him to heal, to manage his anger or frustration after the accident. It accuses us of not knowing him and of wanting to manipulate him.

That someone who claims to love Tortuga should express himself this way about him, minimizing his ideas and analysis, trying to extinguish his contribution to Anarchy, disrespecting his memory, while it saddens us, does not surprise us, it is part of the misery that has historically been poured on comrades by those family-blood circles that do not respect, nor know who they claim to love.

We call on comrades everywhere to contribute to the defense of our departed anarchist brothers and sisters, that neither the voice nor the reinterpretation of those who defend power be imposed. The task of memory is ongoing and we can all contribute to it.

… ‘Pain fills our hearts at this time, but it is important not to lower our moral, not to fall into the numbness that can come with the loss of a brother. We must not forget that he died with his eyes fixed on his target. And that fact must shake us, it must help us to open our eyes.

We are at war, the blows will be many, in various forms, but a warrior becomes a warrior when he/she does not stop, when he/she does not give up, when he/she makes his/her life, among other things, a continuous overcoming of obstacles.

The rawness of death hits us and the hurricane is such that at times it is hard to believe that it is happening. Death or prison is not just a slogan, today for us it is a phrase tattooed in blood and fire…’…

We wrote it on 22 May 2009, after Mauri’s death and the hunt unleashed in revenge. And today those words are calling us back.

How much we talk about Mauri and his departure with Tortuga, how much we fed back, feeding the fire that is memory, sharing sadness or joy, easing the weight between comrades, even with the pass of time, which does not dissolve any absence, but only teaches us to live with it, sometimes hiding the pain in front of others…

In the attempt to try to assimilate the physical departure of comrade Tortuga, comes the news of the loss of another anarchist comrade, Belén Navarrete, who contributed and gave life to Anarchy in different ways and with different tools, with a hunger for learning, battling against social passivity and putting authority, legality and comfort in tension.

How the loss of comrades hurts, how it explodes hundreds of artefacts deep in the spirit. No black heart remains indifferent… because the paths of confrontation always cross.

Choosing the life of fight, the difficult life, with its beauties and bitterness, takes us away from ‘normal’ people and makes us meet and cross paths with complex comrades, with their lights and shadows, but with a sincere desire to fight against power and the relationships that sustain it.

It can be a bitter and complex life, that’s one way of looking at it, for us, it’s the only way to live, the only way to find the beauty in which everything makes sense, living Anarchy, overcoming limits, tensing our own existence, embracing chaos.

The depth or complexity of feelings in the face of a departure can also become a cage, suffocating and suffocating, causing companions to isolate themselves or to build walls around themselves that are impossible for others to climb.

There are those who can feel lonely in their loneliness, cutting complicit and supportive ties…we must know how to destroy this dynamic that locks us into our particular and bitter experience and that ultimately always benefits power and its various representatives. ‘That a comrade is not alone’ also depends on the battle of ourselves.

… ‘Cheer up comrades and be on guard. They will come for us, sooner or later, of that we have no doubt. So it is important that the ruthless critique of the established order comes alive and spreads like the black plague…’ …

We hope that he will be able to join beyond any star, with his conspiratorial energy, that group of comrades who loved each other so much in life, Mauri, Angry and Tortuga; that they will undertake new flashes together with Belén, together with all that large sea of our departed brothers and sisters.

How much we learn from you, dear comrade Luisa Toledo, from the sharpness of your gaze and the accuracy of your reflection, how much we learn from the depth of your words in the face of each new death.

Nobody is forgotten, long live the black memory!
Never defeated, never regretted.

Antiauthoritarian Library Sacco and Vanzetti
End of August 2024, 97 years after the execution of Nicola Sacco and Bartolomeo Vanzetti.

Santiago, Chile: Presentación de folleto y conversatorio entorno a la memoria y ofensiva informal/insurrecta en México

Recibido el 26/08/2024:

Lo que se estanca se pudre.

A 97 años del asesinato en Estados Unidos de los compañeros insurrectos anti-organizacionales Sacco y Vanzetti, afirmamos con convicción y coraje la importancia de construir y (A)rmar nuestra memoria historica negra y arrancarla entre el mar de las opiniones, señalamientos, difamaciones rojas, rojinegras, amarillas, blancas y un sin fin de colores.

Te invitamos a compartir desde la horizontalidad y sinceridad este turno para el conversatorio “Memoria y ofensiva informal/insurrecta en el territorio dominado por el estado mexicano.”

Y la presentación del folleto “Cronología Negra Contra la Devastación de la Tierra, México.”

Contaremos con acopio vegan para presxs.

Once mexicano (aporte voluntario, sino tienes posibilidad de darlo, no importa, ven igualmente estás invitado a compartir una rica comida mexicana)

Lo recaudado será aportado para el espacio y otra parte para el Tortu, compañero del caso Susaron.

Valparaíso, Chile: Actividad en el marco de la Semana de Solidaridad con lxs Presxs Anarquistas

Recibido el 26/08/2024:

Agosto nos sacude con la partida de dos compañerxs de ruta: Belén y Luciano. Sus cuerpxs ya no están en nuestra tierra, pero ellxs viven en la memoria de sus afines, en el recuerdo de sus acciones y en la huella que han dejado en este camino que transitamos contra toda forma de opresión.

Agosto también nos ha traído la Semana de Agitación para sacar del aislamiento al compañero Francisco Solar, quien cumple una condena de 86 años calificada como perpetua encubierta. Seguido, recordando esa horrible mañana del 23 de agosto de 1927 cuando los compañeros Nicola Sacco y Bartolomeo Vanzetti fueron asesinados por el estado norteamericano y cuyo caso levantó una gigantesca agitación y solidaridad sin fronteras. Fecha que nos convoca a levantar año a año, la Semana de Solidaridad Internacional por lxs Presxs Anarquistas y el fin de sus encierros.

En este contexto, les invitamos a participar de la proyección del Documental: “El honor de las Injurias: captura y caída de Felipe Sandoval”: una investigación realizada por José García-Alix sobre la controversial figura de Sandoval, anarquista vindicador del territorio español, en tiempos de lucha contra el franquismo y la burguesía cómplice. Y a continuar con una conversación acompañada de una once vegana.

MARTES 27 de AGOSTO
16.30 horas
Biblioteca Anarquista Cerro Lecherxs
Valparaíso