Η φετινή 8η Μάρτη μας βρίσκει μπροστά στην επιβεβαίωση των όσων ήδη έχουμε εδώ και χρόνια διαπιστώσει μέσα από τα σώματά μας και παλεύουμε εναντίον: Το κράτος και η πατριαρχία δολοφονούν. Μεγάλο μέρος της κοινωνίας φαίνεται πλέον να αντιλαμβάνεται πως για το κράτος είμαστε όλ@ αναλώσιμ@. Για πρώτη φορά, ένα τεράστιο μέρος αυτής αποφάσισε τόσο μαζικά να εκφραστεί μέσα από τις συγκινητικά ογκώδεις συγκεντρώσεις, συνδέοντας τα κρατικά εγκλήματα, τις διασταυρούμενες καταπιέσεις και την επίθεση του ολοκληρωτικού καπιταλισμού ενάντια στη ζωή.
Λίγους μήνες μετά το έγκλημα των Τεμπών, είχαμε το πολύνεκρο ναυάγιο της Πύλου, κρατικές δολοφονίες, τις οποίες το κράτος προσπάθησε να συγκαλύψει. Δύο χρόνια μετά, έχει γίνει ξεκάθαρο το πλαίσιο και οι συνθήκες στις οποίες συντελέστηκαν τα εγκλήματα. Όλους αυτούς τους ανθρώπους τους δολοφόνησε το ελληνικό κράτος. Οπως χιλιάδες δολοφόνησε στην περίοδο της πανδημίας και συνεχίζει να δολοφονεί καθημερινά μέσω της φτώχειας, της διάλυσης των δομών υγείας και των εργοδοτικών δολοφονιών.
Ο ισοπεδωτικός καπιταλισμός ειναι πλέον καθημερινά μπροστά μας. Ο συστημικός ρατσισμός, η απαξίωση της ζωής μας έναντι των κερδών τους, η διάλυση κάθε κοινωνικής δομής, η διαρκής φτωχοποίηση και ο γενικός αποκλεισμός της τάξης μας (υγεία-παιδεία-στέγη-τροφή-ανεργία-επισφάλεια -μια ατέλειωτη παρένθεση) οδηγούν μονόδρομα σε κοινωνικό κανιβαλισμό, ατομικισμό και δαιμονοποίηση των αξιών, της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης και της αξιοπρέπειας, αποσκοπώντας στον πλήρη εκφασισμό της κοινωνίας.
Μία τακτική θανατοπολιτικής που τελειοποιήθηκε στην περίοδο της πανδημίας, όταν εργαλειοποιώντας την υγεία και την διατήρηση της ζωής, εφάρμοσαν ακραίες κατασταλτικές μεθόδους τόσο σωματικές όσο και ψυχολογικές. Ποινικοποίησαν και απαγόρευσαν οποιοδήποτε αντίλογο. Ποδοπάτησαν ελευθερίες.
Το μοτίβο της συγκάλυψης είναι κοινό σε κάθε έγκλημά τους. Στο έγκλημα της Πύλου οι καταγραφές από τα σκάφη του Λιμενικού “χάθηκαν”, τα αποδεικτικά στοιχεία απαξιώθηκαν κι επιχειρήθηκε η ποινικοποίηση των ναυαγών μεταναστών, μια πάγια τακτική του κράτους στις επαναπροωθήσεις του λιμενικού. Στο έγκλημα των Τεμπών ξήλωσαν και μπάζωσαν το πεδίο, εξαφανίζοντας τα στοιχεία μαζί με ανθρώπινα μέλη, νομίζοντας ότι έτσι θα γλιτώσουν από τις ευθύνες τους.
Υποτίμησαν την οργή και την αποφασιστικότητα των γονέων και των συγγενών των νεκρών, τους οποίους ήθελαν άφωνους και συντετριμένους να ανάβουν καντήλια και να προσεύχονται. Ξεκίνησαν τη συκοφάντηση και τη δολοφονία χαρακτήρα όσων αναζητούσαν την αλήθεια, με κύριο στόχο την Μαρία Καρυστιανού. Τι φοράει, αν χτενίζεται, αν κλαίει, αν μοιρολογεί,γιατί μιλάει,γιατί ψάχνει, όπως «αναρωτιόντουσαν» και για τη Μάγδα Φύσσα. Τους ενοχλούν οι γυναίκες που δε σκύβουν το κεφάλι, δεν υποτάσσονται στο πατριαρχικό σύστημα και στη μοίρα που αυτό τους επιφυλάσσει, καθώς γνωρίζουν τη δύναμη και τη σημασία που μπορεί να αποκτήσει ένα θηλυκό σύμβολο αγώνα. Η επίθεση αυτή μόνο με αλληλεγγύη και συσπείρωση μπορεί να νικηθεί. Όπως συνέβη με τη Μάγδα Φύσσα,τη μητέρα της Κυριακής, τη μαμά του/της Ζακ/Ζάκι Οh, τους γονείς της Ε.Τοπαλούδη, τον πατέρα του Βασίλη Μάγγου, τους γονείς του Σ.Λουκμάν,τους γονείς των θυμάτων των Τεμπών, η σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα παρουσιάζει ένα ορατό μονοπάτι μανάδων και γονιών που πολεμούν ενάντια στο ελληνικό κράτος, ζητώντας δικαίωση για τις κρατικές δολοφονίες των παιδιών τους.
Οι πτυχές της καπιταλιστικής και πατριαρχικής δυστοπίας που ζούμε γίνονται όλο και πιο ανυπόφορες. Απανταχού οι εξουσιαστές, ολοένα και πιο αισχρά, στρέφονται στον φασισμό και νεοναζισμό, κι όμως απέναντί τους είναι ένας κόσμος που εξεγείρεται. Ακόμα κι ένα μετριοπαθές μανιφέστο, όπως εκείνο του Luigi, δεν μπορούσε παρά να βρει έκφραση μόνο μέσα από μια ριζοσπαστική πολιτική πράξη αντιβίας. Ο κόσμος μας εξεγείρεται γιατί η συστημική βία μας δολοφονεί, ενώ οι υπαίτιοι προστατεύονται από τους ίδιους εκείνους θεσμούς και νόμους στους οποίους προσπαθούν να επιβάλλουν εμπιστοσύνη και υπακοή.”ΔΕΝ ΕΧΩ ΟΞΥΓΟΝΟ”,τρείς λέξεις βαθύ πόνου για να ξυπνήσουν τα αντανακλαστικά της αντίστασης και της επανοικειοποίησης βασικών αξιών, για μια ζωή που αξίζει να βιωθεί. Αυτήν ακριβώς την αντίσταση θέλουν να εξαφανίσουν με ακραία καταστολή και προβοκατορολογία, απαξιώνοντας τη δίκαιη λαϊκή αντιβία που μπορεί να γίνει ποτάμι οργής και να τους σαρώσει.
Από τους δολοφόνους CEO στις ΗΠΑ, μέχρι τους Μακρυγιαννάκηδες γιατρούς στην Κρήτη, κανένας νόμος δεν μερίμνησε για τα σώματά μας και ουδέποτε τιμώρησε τους εγκληματίες. Ένα σαθρό καθεστώς ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και μία ούτως ή άλλως βασισμένη στο λευκό ανδρικό σώμα ιατρική «επιστήμη»/φροντίδα ήδη μας υπενθυμίζουν ότι τα σώματα των φτωχών και δη γυναικών, θηλυκοτήτων, λοατκια+ ατόμων, ήταν και είναι ανάξια προσοχής και φροντίδας. Οι ζωές μας βιώνονται σαν μια σκοτεινή αποτρόπαια ειρωνεία, τα σώματά μας παραβιάζονται και κακοποιούνται από τους γιατρούς είτε μέσα από οργανωμένα δίκτυα παράνομης αλλά ανεμπόδιστης τελικά εμπορίας -όπως στην περίπτωση του Μακρυγιαννάκη- αλλά και μέσα από περιστατικά παρενόχλησης, παραβίασης κι ασέλγειας από γυναικολόγους που έχουν καταγγελθεί στην πόλη μας κι έχουμε δημοσιεύσει στο προηγούμενο διάστημα.
Οι κακοποιητές μας όμως δεν έχουν απλώς συστημική στήριξη. Η πατριαρχία είναι δομικό συστατικό του καθεστώτος. Αυτό καθαυτό μας κακοποιεί και μας δολοφονεί. Οι γυναικοκτονίες είναι κρατικές δολοφονίες. Η Γεωργία στην Σαλαμίνα δολοφονήθηκε παρά τις καταγγελίες για ενδοοικογενειακή βία που είχε κάνει στο τμήμα και παρά το περιβόητο panic button που πάτησε. Η Κυριακή δολοφονήθηκε έξω από το αστυνομικό τμήμα, στο οποίο απευθύνθηκε για βοήθεια και αποτέλεσε την αιματηρή απόδειξη ότι καμία αστυνομία και κανένα κράτος ποτέ δεν υπήρξε και ούτε θα υπάρξει για την προστασία μας.”Το περιπολικό δεν είναι ταξί”. Και όντως δεν είναι ταξί, είναι η υλική προέκταση των ένστολων δολοφόνων που βίασαν την 19χρονη στο Α.Τ. Ομόνοιας,των μπάτσων που δολοφονούν μετανάστες μέσα στα κολαστήρια τμήματα, παρουσιάζοντάς τις ως ξαφνικούς θανάτους, από εκείνους που το κράτος γνωρίζει καλά. Η greek police mafia και οι υποθέσεις τράφικινγκ σε Κολωνό, Ηλιούπολη, υπόθεση Αμαρυλλίς, αλλά κι εδώ στο Μυλοπόταμο και στο Παγκρήτιο, δείχνει ξεκάθαρα ότι το οργανωμένο έγκλημα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το κράτος.
Κάθε γυναικοκτονία συνέβη επειδή από την κεντρική κρατική εξουσία, μέχρι τις γειτονιές μας η πατριαρχία είναι κυρίαρχη. Όσοι ακούνε τις φωνές και τα χτυπήματα στο δίπλα σπίτι, αν στην χειρότερη δεν αδιαφορούν, τότε φοβούνται να παρέμβουν ή δεν βρίσκουν νόημα να καταγγείλουν σε κάποιον «αρμόδιο» φορέα. Αυτό το μούδιασμα φάνηκε και στην δολοφονία του Άγγελου, ένα μούδιασμα που έδειξε την ντροπιασμένη του μορφή όταν εκ των υστέρων μετατράπηκε σε πρόχειρη και βιαστική κατηγορία κουτσομπολιού σαν άναρθρες κραυγές που θα ξεχαστούν από τις τύψεις όσων δεν μίλησαν και την κρατική αδιαφορία εκείνων που δεν ενήργησαν.
Κρατάμε το νήμα των εξεγερμένων εργατριών κλωστοϋφαντουργίας, των ανταρτισσών της Ισπανικής Επανάστασης και της Ελληνικής Αντίστασης, των προσφυγισσών που μπαίνουν στις βάρκες με τα παιδιά τους, των φυλακισμένων της Πέτρου Ράλλη, των μεταναστριών στα στρατόπεδα-κολαστήρια, των εργατριών που παίρνουν κάθε πρωί ή βράδυ τον ίδιο δρόμο, των Παλαιστίνιων κολασμένων αυτής της γης,των δολοφονημένων από το ελληνικό κράτος στα Τέμπη.
📍Καλούμε στην πλατεία Λιονταριών, Σάββατο 8η Μάρτη, στις 6:30 το απόγευμα.
✊🏼 Η ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΗ ΟΡΓΗ ΜΑΣ ΝΑ ΣΑΡΩΣΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ, ΚΡΑΤΟΣ-ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ-ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ
πηγή: https://www.facebook.com/photo/?fbid=1393015558577905&set=a.769395047606629
ΤΟ ΓΡΑΝAΖΙ ΤΗΣ ΑΝAΠΤΥΞΗΣ “ΛΑΔΩΝΕΤΑΙ” ΜΕ ΑIΜΑ