Αναλυτική τοποθέτηση για τα γεγονότα των Αμπελοκήπων
Στις 31/10 ύψωσα γροθιά και με το ματωμένο μου στόμα ορκίστηκα ΑΓΩΝΑ. Στις 31/10 ύψωσα γροθιά και μέσα στα συντρίμμια της οδού Αρκαδίας είπα ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ ΠΑΡΩΝ.~Μαριάννα Μ.
Στις 31 του Οκτώβρη, έπειτα από έκρηξη που θα σημειωθεί σε διαμέρισμα στην οδό Αρκαδίας στους Αμπελόκηπους, ο σύντροφός μας Κυριάκος Ξυμητήρης, θα μεταβεί στην όχθη της ιστορίας, πλάι σε όσους και όσες έπεσαν στην μάχη για την κοινωνική απελευθέρωση. Δίπλα του στο διαμέρισμα θα βρίσκεται η επίσης αναρχική συντρόφισσά μας Μαριάννα Μ., η οποία ούσα πολυτραυματίας θα αποτελέσει το πρώτο σώμα πάνω στο οποίο ο κρατικός μηχανισμός θα εξαπολύσει την εκδικητικότητα του.
Το καθεστώς εξαίρεσης κατά τη νοσηλεία της συντρόφισσας εφαρμόζεται αμέσως μετά τη μεταφορά της στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός, όπου διατάζεται λήψη αίματος ενόσω δεν έχει τις αισθήσεις της. Καθ’ όλη τη διάρκεια φρουρείται επί 24ώρου βάσεως, με τους μπάτσους να μπαινοβγαίνουν στον θάλαμο της ΜΕΘ, χωρίς να τηρούν τα υγειονομικά πρωτόκολλα, λειτουργώντας επιβαρυντικά για την ίδια και τους υπόλοιπους ασθενείς του θαλάμου. Στην κλινική νοσηλεύτηκε με την πόρτα ανοιχτή, και τους μπάτσους να επιτηρούν ακόμα και κατά τη διάρκεια ιατρικών ελέγχων και εξετάσεων. Παράλληλα, ασκείται πίεση για απόσπαση κατάθεσης, με την ανακριτική αρχή να επιχειρεί να εκμεταλλευτεί τη σωματική, πνευματική και ψυχολογική κατάσταση της συντρόφισσας. Μια μέρα μετά το δεύτερο χειρουργείο στο οποίο υποβλήθηκε, και πολύ πριν αναρρώσει, η Μαριάννα μεταφέρεται στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού. Εκεί το κρατικό πρωτόκολλο βασανιστηρίων συνεχίζεται με την ανεπαρκή ιατρική περίθαλψη, την περιορισμένη πρόσβαση σε φάρμακα, και την υποχρεωτική λήψη DNA παρά την άρνηση της συντρόφισσας.
Το κυνήγι μαγισσών
Από την πρώτη στιγμή, ένα κλίμα τρομoϋστερίας και φόβου θα εμφυτεύεται μεθοδικά στην κοινωνία, με το κράτος να υφαίνει το προφίλ των συντρόφων μας, παρουσιάζοντας τους ως «τρομοκράτες». Μέσα σε αυτήν την φρενίτιδα, δεν θα αργήσει να επιστρατευτεί το γνώριμο εργαλείο ποινικοποίησης συντροφικών και φιλικών σχέσεων προκειμένου η υπόθεση να «δεθεί» στο ύψος των παραγόμενων προσδοκιών. Έτσι δύο ακόμη συντρόφια μας, η Δήμητρα Ζ. και ο Δημήτρης, θα οδηγηθούν στον ανακριτή και θα προφυλακιστούν με μοναδική κατηγορία την μεταφορά κλειδιών του διαμερίσματος. Την προφυλάκισή τους συμπληρώνει η δημοσιοποίηση των προσωπικών τους στοιχείων και φωτογραφιών (όπως και των αντίστοιχων της Μαριάννας), που σκοπό έχει να ενεργοποιήσει έναν κοινωνικό αυτοματισμό ρουφιανιάς, πρόθυμο να «αναγνωρίσει» και να εισφέρει πληροφορίες που θα βγάλουν την αντιτρομοκρατική από το αδιέξοδο των ερευνών της.
Παράλληλα, οι αιμοδιψείς μηχανισμοί του κράτους θα παράγουν δεκάδες σενάρια για τους εν δυνάμει στόχους, επιχειρώντας να μονοπωλήσουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο για την υπόθεση. Η αντιτρομοκρατική θα μιλήσει μέσα από τα δελτία των 20:00: Οι ειδήμονες των μίντια επιζητούν λυσσαλέα να συσχετίσουν την υπόθεση με άλλες καθώς και να συνδέσουν τα κατά φαντασία νήματα της «νέας τρομοκρατίας». Αναπαράγουν επίμονα εικόνες από το διαμέρισμα της οδού Αρκαδίας και τις φωτογραφίες των συλληφθέντων, στήνουν σενάρια για τις σχέσεις τους, σενάρια για τους εν δυνάμει στόχους, επιχειρώντας να μονοπωλήσουν το ενδιαφέρον. Όλα αυτά πάνω στη λογική της ρουφιανιάς και της εμπορευματοποίησης του θεάματος.
Στις 18 Νοεμβρίου ένας ακόμη σύντροφος μας, ο Νίκος Ρωμανός θα διωχθεί για την υπόθεση. Το μοναδικό στοιχείο που επιμελώς θα τον εμπλέκει, θα είναι ένα (!) δακτυλικό αποτύπωμα που θα ανευρεθεί σε μια σακούλα ανάμεσα στα συντρίμμια του διαμερίσματος. Το πασιφανές στήσιμο της δίωξης, μέσα από ένα ίχνος δαχτυλικού αποτυπώματος σε μια σακούλα –σε ένα αντικείμενο που είναι φτιαγμένο να αλλάζει χέρια, και άρα αποτυπώματα–, θα έρθει για να συμπληρώσει το παζλ των διώξεων. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, λίγες μέρες μετά, θα διωχθεί και θα προφυλακιστεί ακόμα ένα άτομο, ο Α. Κ. Με την τακτική αυτή οι περαιτέρω διώξεις εν δυνάμει θα αφορούν το σύνολο των ανθρώπων που δηλώνουν παρών στον κοινωνικό ανταγωνισμό, και συντάσσονται με το στρατόπεδο των «από τα κάτω».
Τα αφηγήματα περί σύνδεσης «παλιών και νέων» καθώς και η προδιαγεγραμμένη «κατάληξη» όσων έμπρακτα έχουν αντιπαρατεθεί με το κράτος, θα φιγουράρουν ως τα νέα επίδικα της υπόθεσης, όσο παράλληλα ο κατασταλτικός μηχανισμός θα επιχειρεί να ράψει κάθε πτυχή της υπόθεσης ξεχειλώνοντας εκ νέου τα όρια του νόμου περί τρομοκρατίας (187Α). Από αυτά τα όρια δεν θα μπορούσε να απουσιάζει το αγωνιστικό παρελθόν του Νίκου Ρωμανού, το οποίο θα οδηγήσει και στην προφυλάκισή του.
Δεν μπορούμε να μην σχολιάσουμε το πώς διαχειρίστηκε το κράτος το ζήτημα της κατάστασης του κτηρίου της οδού Αρκαδίας: Εξαρχής, ο υπουργός καταστολής, Μ. Χρυσοχοΐδης, ήταν αυτός που ανέλαβε να μοστράρει την υποτιθέμενη ηθική υπεροχή του κράτους έναντι των «τρομοκρατών» – παρουσιάζοντας ένα πρόσωπο που «μεριμνά» για την κατεστραμμένη περιουσία του «άμαχου» πληθυσμού που επλήγη από τη «θηριώδη βόμβα» των «αφελών βομβιστών». Η ΤΕΡΝΑ, μια εταιρία ιδιωτικών συμφερόντων, είναι αυτή στην οποία ανατέθηκε η αποκατάσταση του κτηρίου. Το κράτος, διά στόματος του ίδιου του πρωθυπουργού, εξασφάλισε δωρεά από την εταιρία, βρίσκοντας την ευκαιρία να καθαγιάζει για άλλη μια φορά το ιδιωτικό κεφάλαιο στο κοινωνικό φαντασιακό. Για την ιστορία, η ΤΕΡΝΑ είναι η εταιρία που έχει συνδεθεί με απευθείας αναθέσεις σε έργα που σχετίζονται με τον έλεγχο, την καταστολή, τον εξευγενισμό των γειτονιών μας και τη λεηλασία του περιβάλλοντος. Μέσα από αυτή τη διαχείριση, η κοινή γνώμη καταλήγει να θεωρεί τους ενορχηστρωτές των καταπιέσεων της –το κράτος και το κεφάλαιο– ως σωτήρες, την ίδια στιγμή, βέβαια που καλείται να απομονώσει και να στιγματίσει όσους και όσες αγωνίζονται.
Τα κράτη είναι οι μόνοι τρομοκράτες
Το κράτος κατέχει το νόμιμο μονοπώλιο στη βία, προκειμένου να διατηρεί τη δομική ανισότητα μεταξύ καταπιεστών και καταπιεσμένων. Η αντιτρομοκρατική νομοθεσία με τη σειρά της, έχει συγκροτηθεί με στόχο να αποτελέσει την πρώτη γραμμή άμυνας του κρατικού μηχανισμού απέναντι στην οργανωμένη υλική αμφισβήτηση του μονοπωλίου της νόμιμης βίας – απέναντι στον αγώνα που οπλίζεται με κάθε μέσο αμφισβητώντας στην πράξη την κρατική-καπιταλιστική οργάνωση της κοινωνίας. Η απόδοση του χαρακτηρισμού «τρομοκρατία», άλλωστε, επιχειρεί να αποσυνδέσει αυτήν την αγωνιστική δράση από το πολιτικό της υπόβαθρο, και να την παρουσιάσει ως εχθρική προς την κοινωνική βάση, ως δράση που απειλεί την κοινωνία. Υπό αυτό το πρίσμα, η αντιτρομοκρατική νομοθεσία βρίσκεται στην αιχμή του δόρατος της αντεπαναστατικής πολιτικής του κατασταλτικού μηχανισμού.
Από τη δική μας σκοπιά, η τρομοκρατία έχει διαφορετικό ορισμό:Τρομοκρατία είναι να σκοτώνεται το παιδί σου στην σύγκρουση δύο τρένων και έπειτα να χάνεται ξανά και ξανά, κάθε φορά που στον αγώνα για δικαίωση συναντάς τους εμπαιγμούς του κράτους…Τρομοκρατία είναι ο πόλεμος, τα ουρλιαχτά παιδιών κάτω από τα συντρίμμια που πλακώνουν οι συμμαχίες του ελληνικού κράτους…Τρομοκρατία είναι οι ένστολοι φονιάδες, που σουλατσάρουν στις γειτονιές μας και μηνύουν τους ανθρώπους που αγωνίζονται για την μνήμη των θυμάτων της κρατικής καταστολής…Τρομοκρατία είναι να σε μηνύουν οι ίδιοι οι φονιάδες του πατέρα σου…Τρομοκρατία είναι τα άψυχα σώματα που ξεβράζει το Αιγαίο.Τρομοκρατία είναι τα ματωμένα μεροκάματα.Τρομοκρατία είναι το πέπλο της αποκτήνωσης, του φόβου και του θανάτου που μέρα με τη μέρα απλώνεται πάνω από τα κεφάλια μας.
Μια από τις βασικότερες στοχοθεσίες της επιχείρησης που στήνεται, είναι λοιπόν ο αποπροσανατολισμός από το τι είναι τρομοκρατία. Διότι τα εγκλήματα κατά της κοινωνίας διαχρονικά φέρουν την σφραγίδα του κράτους και όσων το υπηρετούν. Με το αίμα στα χέρια του κρατικού μηχανισμού να παραμένει νωπό, εκείνος επιλέγει να στρέφει τα βέλη του στον κόσμο που σθεναρά βαδίζει τους δρόμους της αντίστασης και της αμφισβήτησης. Είναι ο μοναδικός τρόπος να διασφαλίσει την ακεραιότητα της εξουσιαστικής του ύπαρξης. Κάθε φορά που τα θεμέλιά του τρίζουν, επιλέγει την ανάδειξη και την απόπειρα πάταξης αυτού που ορίζει ως τον «εσωτερικό εχθρό». Αυτός ο εχθρός, ανάλογα τη συγκυρία, βλέπουμε να σχετίζεται με όλο και πλατύτερα κοινωνικά στρώματα και ομάδες. Τα κατασταλτικά αντανακλαστικά στοχεύουν να πατάξουν συνολικά τα αγωνιζόμενα κομμάτια, από τους υγειονομικούς, τους εκπαιδευτικούς και τους πυροσβέστες μέχρι αυτούς και αυτές που στοχεύουν στο όραμα της ολικής απελευθέρωσης. Η πάταξη κάθε φωνής που αντιδρά αποτελεί σκοπό και συνάμα μοναδική ευκαιρία για το κράτος να δικαιολογεί την χρησιμότητα του, ως εγγυητής της ασφάλειας και της τάξης.
Το κράτος, λοιπόν, έχει κάθε λόγο να επενδύει τα μέγιστα στις καμπάνιες που στήνει για να απονοηματοδοτήσει τις πρακτικές και τις δράσεις που έρχονται στην επιφάνεια με υποθέσεις όπως αυτή της οδού Αρκαδίας. Οι δράσεις αυτές, ως μέρος ενός συνολικού και πολύμορφου αγώνα προς την ολική απελευθέρωση, ποτέ τους δεν είχαν σκοπό να βλάψουν τυχαίους ένοικους ή να προκαλέσουν θύματα στα τυφλά. Στόχος τους ανέκαθεν ήταν να επιστρέψουν ελάχιστη από τη βία που βιώνει το κοινωνικό σύνολο στην καθημερινότητα. Στόχος τους είναι να υπηρετήσουν τη συλλογική αυτοάμυνα, δημιουργώντας ρωγμές στα κέντρα εξουσίας και τους θεσμούς των καταπιεστών.
Αυτοί είναι στην πραγματικότητα οι λόγοι που, τη στιγμή αυτή, στη διόπτρα της καταστολής βρίσκεται το σύνολο του ανταγωνιστικού κινήματος. Οι εισβολές και οι τοποθετήσεις καμερών της αντιτρομοκρατικής σε σπίτια συντρόφων, καθώς και οι απόπειρες να φυτρώσει η καχυποψία και φόβος ανάμεσα μας, δεν θα έχουν καμία τύχη. Οι εμφυλιακές τακτικές ποινικοποίησης, ακόμη και του περίγυρου της αντίστασης, γύρισαν και θα γυρνάνε μπούμερανγκ. Το κύμα αλληλεγγύης, που υπερασπίζεται από την πρώτη στιγμή τον νεκρό μας σύντροφο και τα διωκόμενα συντρόφια, αντανακλά τη δυναμική που κουβαλούν οι συντροφικές μας σχέσεις. Όσο και να προσπαθεί το κράτος να τις κάμψει, σπέρνοντας την καταστολή του, θα πρέπει να γνωρίζει καλά πως θα θερίσει θύελλες. Η αλληλεγγύη για εμάς είναι κοινωνικό καθήκον και θα την υπερασπιστούμε με κάθε κόστος. Οι αγώνες για εμάς είναι υπαρξιακή αναγκαιότητα ενάντια στην ασφυκτική αδικία, και θα τους υπερασπιστούμε με τις γροθιές μας υψωμένες, για κάθε συντρόφι μας που έπεσε στη μάχη ή φυλακίστηκε.
Σε πείσμα του κλίματος που διαμορφώνεται άνωθεν, στεκόμαστε αλληλέγγυα πλάι στα συντρόφια που διώκονται, και τιμούμε τη μνήμη του αγωνιστή Κυριάκου Ξυμητήρη. Για τα όσα συνέβησαν ή οδήγησαν στα γεγονότα της οδού Αρκαδίας δεν θα αφήσουμε στιγμή να μας μιλήσουν ούτε οι δυνάστες των ζωών μας, μήτε τα υποτακτικά σε αυτούς φερέφωνα. Τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο θα τον έχουμε εμείς και τα συντρόφια που διώκονται, εάν και όταν θελήσουν να τοποθετηθούν.
Αποτελούμε δίχτυ προστασίας για κάθε υποκείμενο που αγωνίζεται ενάντια στη βία του κράτους, αλλά και ασπίδα για τον ίδιο τον αγώνα που οραματίζεται την κοινωνική και ταξική απελευθέρωση. Σε πείσμα του καιρού, δηλώνουμε παρών στην υπεράσπιση κάθε διαδρομής αλλά και μέσου του αγώνα που συγκρούεται με τη δυστοπία που βιώνουμε. Βρισκόμαστε σε τροχιά σύγκρουσης τόσο με τον επιβαλλόμενο φόβο, όσο και τη σιγή της αποξένωσης που επιχειρεί η μετωπική επίθεση του κράτους στο ανταγωνιστικό κίνημα. Ξεκαθαρίζουμε στις Κασσάνδρες του τέλους της ιστορίας, πως οι πολύμορφοι αγώνες μας θα συνεχίσουν να σπάνε τις βιτρίνες της νομοτελειακής αδικίας που φέρει το όνομα «κρατική εξουσία». Οφείλουμε να καταστήσουμε σαφές πως δεν θα παραχωρήσουμε κανένα έδαφος στην επιχείρηση απονοηματοδότησης των αγώνων μας,μέσα από το βάπτισμα τους στην κολυμπήθρα του όρου «τρομοκρατία».
ΕΜΠΡΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ – ΠΙΣΩ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΠΟΥ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ – ΠΑΝΤΑ ΠΑΡΩΝ – ΣΥΝΩΝΥΜΟ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΙΑΧΗΣ
[Χανιά] Ανοιχτή συνέλευση αλληλεγγύης στα διωκόμενα συντρόφια της υπόθεσης Αμπελοκήπων
Άρθρα αναγνωστών μέσω Email
