[:el]Μετά το πέρας της εκδήλωσης «Επαναστατική μνήμη και προοπτική του αγώνα» στη Μεσολογγίου, πλήθος συντρόφων και συντροφισσών κατηφόρισε στην οδό Κωλέττη και Θεμιστοκλέους για να υπερασπιστεί την απελευθέρωση του κτηρίου.
Ακολουθεί το αυτοπαρουσιαστικό της κατάληψης:
Η σιωπή των μητροπόλεων βαραίνει σαν πέτρα πάνω στην πλάτη μας. Οι δρόμοι γεμάτοι βλέμματα κουρασμένα, σώματα που σέρνονται από συνήθεια, από φόβο, από υποταγή. Ο κόσμος κινείται μέσα σε προδιαγεγραμμένα μονοπάτια, χωρίς να αμφισβητεί, μετριάζοντας τα όνειρά του. Κάθε τι είναι προγραμματισμένο να λειτουργεί ακριβώς όπως θέλουν: δουλειά, κατανάλωση, υπακοή. Όμως, πάντα, κάτω από την επιφάνεια, κάτι βράζει.
Η ιστορία δεν γράφεται από τους υπάκουους. Κάποιοι επιλέγουν να σηκώσουν το βάρος της ανυπακοής. Να ραγίσουν το τσιμέντο της κανονικότητας. Να αναμετρηθούν με το αόρατο χέρι της εξουσίας που πνίγει κάθε πτυχή της ζωής μας. Η άρνηση της υποταγής δεν είναι μια απλή στάση. Είναι ένα κάλεσμα να αμφισβητήσουμε, να ανατρέψουμε, να πάρουμε πίσω όσα μας ανήκουν.
Είμαστε σύντροφοι και συντρόφισσες, αναρχικοί και αναρχικές που προερχόμαστε από διαφορετικές πολιτικές και ιδεολογικές αφετηρίες, αλλά βρεθήκαμε στις ίδιες φωτιές του αγώνα. Εκεί, όπου οι κοινοί αγώνες και οι συλλογικές εμπειρίες μας ένωσαν, αναγνωρίσαμε τη ζωτική ανάγκη για τη δημιουργία ενός χώρου συνάντησης, πολιτικής ζύμωσης, ανταλλαγής απόψεων και οργανωτικής ενδυνάμωσης. Σε μια περίοδο όπου η απομόνωση επιβάλλεται και οι κοινότητες αγώνα διαλύονται από την καταστολή, η συγκρότηση τέτοιων χώρων δεν είναι απλώς αναγκαία – είναι επιτακτική. Τα κατασταλτικά χτυπήματα των τελευταίων ετών δεν ήρθαν τυχαία. Η εξουσία επιχειρεί να εξαλείψει κάθε εστία αντίστασης, να συντρίψει κάθε μορφή αυτοοργάνωσης και να σβήσει τη φλόγα της αμφισβήτησης. Μεγάλα κεκτημένα χάθηκαν, το κίνημα οδηγήθηκε σε θέση άμυνας, η ύφεση είναι πλέον ορατή. Όμως, γνωρίζουμε πως η ιστορία γράφεται από αυτούς που δεν υποχωρούν, από αυτούς που δεν φοβούνται να αναμετρηθούν με την πραγματικότητα. Το να μείνουμε στην άμυνα σημαίνει να αποδεχθούμε την ήττα. Και αυτό δεν θα συμβεί. Ήρθε η στιγμή να μετατρέψουμε τα λόγια σε πράξεις, να μεταβούμε από την άμυνα στην επίθεση. Να καταστήσουμε σαφές ότι ο εχθρός δεν θα ξεμπερδέψει μαζί μας τόσο εύκολα. Να χαράξουμε το δικό μας πεδίο αγώνα, να διεκδικήσουμε τον χώρο και τον χρόνο μας. Να απελευθερώσουμε έδαφος από την κυριαρχία, να δημιουργήσουμε ένα ζωντανό κέντρο αντίστασης, μια ριζοσπαστική εστία ζύμωσης και δράσης. Αντιλαμβανόμαστε την κατάληψη ως αναπόσπαστο μέρος του κινήματος και το κίνημα ως οργανικό στοιχείο της κατάληψης. Η ύπαρξη εδαφών αγώνα δεν είναι απλώς ζήτημα πρακτικό, αλλά βαθιά πολιτικό. Οι καταλήψεις δεν είναι μόνο στέκια, δεν είναι μόνο χώροι φιλοξενίας. Είναι προπύργια αντίστασης, εργαστήρια ριζοσπαστικών πρακτικών, ρωγμές στην κανονικότητα που προσπαθούν να μας επιβάλουν. Και αυτή η πραγματικότητα είναι αδιαπραγμάτευτη.
Κάθε γειτονιά, κάθε δρόμος, κάθε πλατεία δεν είναι ένα ουδέτερο έδαφος. Είναι ένας ζωντανός χάρτης αντιθέσεων, συγκρούσεων και διεκδικήσεων. Οι πόλεις χτίζονται πάνω στην πειθάρχηση, στην αστυνόμευση, στην αποστείρωση του δημόσιου χώρου. Οι πλατείες γεμίζουν κάμερες, οι τοίχοι βάφονται γκρίζοι, τα κτίρια γίνονται απρόσιτα οχυρά για όσους δεν έχουν να πληρώσουν το τίμημα της ύπαρξης σε έναν κόσμο όπου τα πάντα κοστολογούνται .Η κυριαρχία εφαρμόζει ένα στρατηγικό σχέδιο καθολικού ελέγχου των μητροπόλεων, συντρίβοντας κάθε εστία αντίστασης. Με όπλο τη μαύρη προπαγάνδα και τον ιδεολογικό πόλεμο, επιχειρεί να διαμορφώσει συνειδήσεις, ενώ η εσκεμμένη υποβάθμιση γειτονιών μέσω της εξάπλωσης του οργανωμένου εγκλήματος και η βίαιη εκδίωξη του ντόπιου πληθυσμού στρώνουν το έδαφος για την πλήρη απορρόφηση από το κεφάλαιο. Η κρατική καταστολή λειτουργεί ως οπλισμένος φρουρός των επενδυτών, τα real estates κατασπαράζουν τη γη, τα σπίτια γίνονται εμπορεύματα, τα ενοίκια εκτινάσσονται, οι δημόσιοι χώροι μετατρέπονται σε αποστειρωμένα πεδία επιτήρησης και καταναλωτικής ομοιομορφίας. Η μάστιγα του εξευγενισμού και της κυριλοποίησης καταπίνει τις πόλεις, λειτουργώντας ως μηχανισμός καθυπόταξης και κοινωνικού ελέγχου. Τα Εξάρχεια, μια γειτονιά ποτισμένη με την ιστορία των αγώνων, βρίσκονται στο στόχαστρο της κρατικής και καπιταλιστικής επέλασης. Από τη μία, το κράτος εξαπολύει κύματα καταστολής: εκκενώσεις καταλήψεων, ενίσχυση της αστυνομικής παρουσίας, στρατιωτικοποίηση του χώρου. Από την άλλη, το κεφάλαιο λεηλατεί τη συλλογική μνήμη, απορροφώντας τα σύμβολα αντίστασης και μετατρέποντάς τα σε τουριστικό εμπόρευμα. Οι υποκουλτούρες μας παραχαράσσονται και προσαρμόζονται σε “εναλλακτικά” εμπορικά πρότζεκτ, ενώ η γειτονιά αλλοιώνεται για να εξυπηρετήσει τη βιομηχανία της διασκέδασης και του lifestyle.
Δεν θα τους αφήσουμε να μετατρέψουν τον τόπο των αγώνων μας σε ένα ακόμα διακοσμητικό αξιοθέατο. Για όλους αυτούς τους λόγους, ανοίγουμε την κατάληψη στην ιστορική γειτονιά των Εξαρχείων. Γιατί οι δρόμοι της δεν είναι προς πώληση. Γιατί οι αναμνήσεις δεν εμπορευματοποιούνται. Γιατί οι ζωντανές αντιστάσεις δεν γίνονται τουριστικό θέαμα, αλλά πεδία μάχης.
Οι καταλήψεις σίγουρα μπορούν να αποτελούν νησίδες αντίστασης στο αρχιπέλαγος του αγώνα . Είναι όμως οδοφράγματα. Είναι χώροι όπου η κυριαρχία χάνει τον έλεγχο, όπου το κράτος παύει να είναι ο απόλυτος ρυθμιστής της ζωής. Είναι εργαστήρια αγώνα, σημεία συνάντησης, κέντρα αυτοοργάνωσης και δράσης.
Η εξεγερσιακή και επαναστατική κουλτούρα δεν έρχεται από μόνη της. Καλλιεργείται. Αναπτύσσεται στα υπόγεια, στις πλατείες, στα στέκια, στα βλέμματα που δεν σκύβουν, στα σώματα που δεν δέχονται να πειθαρχήσουν στον εχθρό. Η κατάληψη δεν είναι ένα απομονωμένο γεγονός. Έχει την δυνατότητα να βαδίσει στην πρακτική της άρνησης, να υπενθυμίζει διαρκώς πως δεν είμαστε αριθμοί στα μητρώα του κράτους, δεν είμαστε γρανάζια στη μηχανή της παραγωγής, δεν είμαστε πιόνια στο σκάκι της εξουσίας. Είμαστε εδώ και παίρνουμε ό,τι μας ανήκει, δημιουργούμε τις ρωγμές από όπου ξεπηδούν οι νέες δυνατότητες.
Οι συγκυρίες λοιπόν μας αφήνουν αλώβητους ως προς την αναρχική μας συνείδηση και πράξη. Δεν θέλουμε να συνταχθούμε με την τρομολαγνεία που προκύπτει από τους ‘‘κατασταλτικά δυσμενείς καιρούς’’. Κόντρα σε ρεφορμιστικές ρητορικές, έκφανση των οποίων αποτελούν επιλογές πολιτικού κομφορμισμού στο πεδίο δράσης, πεισμώνουμε για διαρκή και ολική ρήξη. Αγωνία μας δεν είναι η καταστολή που υπήρχε και θα υπάρχει εναντίον μας αλλά το συνεχόμενο στοίχημα με τους εαυτούς μας, ως προς την αποφυγή πολιτικών στρατηγικών που θα απειλήσουν ένα κίνημα να περάσει στην λήθη μέσω μίας ολοένα και πιο ελλιπής μαχητικής παρουσίας τόσο σε επίπεδο γεγονότων όσο και δομών.
Αντιλαμβανόμαστε πως σαν κίνημα, η απουσία αγωνιστικής κουλτούρας μας αποδυναμώνει, μας καθιστά ευάλωτους και ανήμπορους μπροστά στην επέλαση της εξουσίας. Η αδράνεια ισοδυναμεί με ήττα. Εμείς λοιπόν, επιχειρούμε μέσα από αυτό το εγχείρημα να χτίσουμε μια στέρεη βάση που θα προωθήσει την επαναστατική/εξεγερσιακή προοπτική, θα εντείνει την απειλή απέναντι στους καταπιεστικούς μηχανισμούς του παρόντος και θα καλλιεργήσει τις εξεγερμένες συνειδήσεις του αύριο. Γιατί η εξέγερση δεν είναι θεωρητικό σχήμα. Είναι πράξη, είναι ζύμωση, είναι διαρκής σύγκρουση.
ΓΙΑΤΙ ΕΠΙΛΕΓΟΥΜΕ και ΠΡΟΩΘΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ και ΕΞΕΓΕΡΣΙΑΚΗ (ΑΜΕΣΗ ΔΡΑΣΗ) ως κουλτούρα;
i. Γιατί, αποτελεί το μόνο μέσο άμεσης αντιπαράθεσης με τον εχθρό στο εδώ και στο τώρα. Είναι η πρακτική που δημιουργεί “σημεία μηδέν”, σπάζοντας τις αλυσίδες της κανονικότητας, δίνοντας στα υποκείμενα τη δύναμη να καθορίσουν τη μοίρα τους.
ii. Γιατί, στον πυρήνα της, η Αναρχία είναι διαρκής πόλεμος για την ελευθερία. Δεν είναι σύνθημα, δεν είναι θεωρία, είναι σύγκρουση, είναι πράξη.
iii. Γιατί οι συντροφικές σχέσεις δεν είναι αφηρημένη έννοια, αλλά ζωντανές και αδιαπραγμάτευτες σχέσεις ανάμεσα στους αγωνιστές και τις αγωνίστριες. Σφυρηλατούνται στη φωτιά της μάχης, πλάι-πλάι σε κάθε κρίση, κάθε ήττα, κάθε δύσκολη στιγμή. Εκεί ξαναβρίσκουμε τον χαμένο συλλογικό μας εαυτό.
iv. Γιατί ωθεί τα υποκείμενα να ξεπερνούν τα όριά τους, να σπάνε τις αλυσίδες του φόβου, να αμφισβητούν το αδύνατο.
v. Γιατί η επιθετικότητα της άμεσης δράσης δεν είναι τυφλή βία, αλλά στρατηγική επιλογή. Η εξάπλωση της επαναστατικής δράσης, η γενίκευση της βίαιης αντιπαράθεσης με τις εξουσιαστικές δυνάμεις, είναι αναγκαία για την αποδόμηση του κρατικού και καπιταλιστικού οικοδομήματος και τη συντριβή των κοινωνικών σχέσεων καταπίεσης.
Καθήκον κάθε αγωνιζόμενου ανθρώπου είναι να εμπλουτίζει καθημερινά τα εργαλεία του που τόσο σε πρακτικό όσο και σε θεωρητικό επίπεδο θα τον φέρνουν στην εκπλήρωση των ιδανικών του. Απαιτείται τόλμη ,ρίσκο, φαντασία ,οργάνωση, πίστη και συνέπεια. Δεν αρκεί η πρόθεση, χρειάζεται η απόφαση. Για αυτούς τους λόγους λοιπόν, το άνοιγμα αυτής της κατάληψης αποτελεί για εμάς ένα κομμάτι αυτής της κατεύθυνσης
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
Μαζί μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, μπορούμε να διώξουμε το όραμα του τέλους πού φαίνεται πολύ κοντά
Μπορούμε να ζήσουμε σαν άνθρωποι περήφανοι και άνθρωποι ελεύθεροι
Μπορούμε να γκρεμίσουμε τον τοίχο και να δούμε μια ολόκληρη ζωή χαράς πού μας περιμένει!
Κατάληψη Ρασπράβα
Κωλέττη και Θεμιστοκλέους
Πηγή: Athens Indymedia[:]
