Χιλή: Mónica Caballero Sepúlveda, Pablo Bahamondes Ortiz, Francisco Solar Domínguez, Marcelo Villarroel Sepúlveda, Juan Aliste Vega και Joaquín García Chancks σχετικά με τις εκλογές στη Χιλή.
Δημοσιεύθηκε αρχικά από το Contra Info. Μεταφράστηκε στα αγγλικά από το Anarchist News και στα Ελληνικά από το Blessed is the flame.
Αναρχικά και ανατρεπτικά λόγια από τις Χιλιανές φυλακές. Μπροστά στην ανακατάταξη της Κυριαρχίας και την καπιταλιστική διαιώνισή της: Ούτε μπότες ούτε ψήφοι, μόνο αγώνας!!
Φαίνεται ότι, σύμφωνα με τα όσα πρεσβεύει η υπηκοότητα, είμαστε μάρτυρες μιας καίριας στιγμής στην ιστορία αυτής της επικράτειας- έχουμε στριμωχτεί με την πλάτη στον γκρεμό και, αν δεν κάνουμε κάτι, η πτώση μας θα είναι επικείμενη- φαίνεται ότι είμαστε μάρτυρες ενός ανοιχτού πολέμου, ενός αιματοκύλισματος, μεταξύ δύο πολιτικών πόλων που είναι εχθροί σε τέτοιο βαθμό, όπως στον ψυχρό πόλεμο, που θέτει σε κίνδυνο τη διαβίωση και το μέλλον όλων των όντων στην επικράτεια που κυριαρχείται από το Χιλιανό κράτος.
Από τη μία πλευρά η πολεμική κραυγή λέει: «Κομμουνισμός ή Ελευθερία!», και από την άλλη: «Δημοκρατία ή φασισμός!». Μπροστά σε ένα τέτοιο δραματικό σενάριο μας παρουσιάζεται το βασικό εργαλείο για την αντιμετώπιση αυτού του πλαισίου, ικανό να σταματήσει μια για πάντα αυτό το αιματοκύλισμα : η συμμετοχή στις εκλογές, η ψήφος ως απελευθερωτικό όπλο.
Δεν είμαστε ούτε τυφλοί ούτε κουφοί, βαδίζουμε με πλήρη συνείδηση αυτού και πολλών άλλων πραγμάτων που συμβαίνουν σε αυτή την περιοχή, αλλά δεν αποστασιοποιούμαστε απλά από αυτά, αντίθετα κηρύσσουμε τον πόλεμο σε κάθε θεσμική περίπτωση που επιδιώκει οποιαδήποτε διαιώνιση της Καθεστηκυίας Τάξης.
Αρνούμαστε πλήρως κάθε εγκυρότητα αυτής της ψευδούς αντιπαράθεσης μεταξύ δύο δήθεν διαφορετικών συστημάτων, ο άξονας στον οποίο διεξάγεται η μάχη είναι και θα συνεχίσει να είναι αυτός της Δημοκρατίας και της διαχείρισης του Κεφαλαίου. Η ύπαρξη μιας «μάχης» μεταξύ διαφορετικών πολιτικών προσπαθεί μόνο να δικαιολογήσει το υποτιθέμενο εύρος του συστήματος Δημοκρατίας-Κεφαλαίου, την «ποικιλόμορφη» ουσία του και τον υποτιθέμενο χώρο για κάθε είδους απόψεις, σε καμία περίπτωση δεν θέλουμε να γίνουμε αποδεκτοί από ένα σύστημα ή μια κοινωνία που απορρίπτουμε, δεν θέλουμε να είμαστε απλώς μια ακόμη πολιτική ανάμεσα στις επιλογές μέσα σε αυτό το σύστημα- θέλουμε να καταστρέψουμε όλες τις επιλογές και τη δομή που τις υποστηρίζει. Δεν έχουμε καμία σχέση με το εκλογικό σόου και το σκηνικό των εκλογών, των δημοψηφισμάτων, των ψηφοφοριών και τα συναφή, θεωρούμε ότι αυτό δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια προσαρμογή του κουρδίσματος, η αναδιάταξη από την αστική τάξη για να διατηρήσει τα προσχήματα και να συμβαδίσει με το ρυθμό της υπάρχουσας επιβαλλόμενης τάξης.
Έχουμε τη βεβαιότητα ότι ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των εκλογικών αποτελεσμάτων αυτού του δημοψηφίσματος, ουσιαστικά τίποτα δεν θα αλλάξει. Ακόμα και αν πάμε πέρα από αυτές τις συγκυρίες ποιος διαγωνίζεται για τη διοίκηση και τη διαχείριση της καταπίεσης, ο θεσμικός κόσμος, άρα και οι εκλογές, δεν ήταν ποτέ δικός μας. Με αυτόν τον τρόπο, όποιος ψηφίζει, όποιος επιλέγει ελεύθερα να επενδύσει στην εξουσία κάποιου άλλου, είναι εξίσου υπεύθυνος με τον κυβερνήτη που θα δώσει τις εντολές να σκοτώσει, να στρατιωτικοποιήσει και να φυλακίσει. Όποιος ψηφίζει αποφασίζει μέσω του εκλογικού δικαιώματος να εκχωρήσει μέρος της αυτονομίας του για να ενισχύσει την αλυσίδα της καταπίεσης και, επομένως, το κράτος. Δεν θα γίνουμε συνένοχοι της όποιας εκάστοτε διοίκησης, δεν το κάναμε αυτό στα τέλη της δεκαετίας του ’80, όταν, όπως και τώρα, η βετεράνος πολιτική εξουσία εγκαθίδρυσε ένα βασίλειο του φόβου για να μην αφήσει στην συγκρουσιακή αντιπολίτευση εκείνης της συγκυρίας -όπως οι ομάδες ένοπλου αγώνα- κανένα περιθώριο να αναπνεύσει, αναπτύσσοντας ένα αστικό εκλογικό σκηνικό που είχε σκοπό να βάλει το τελευταίο καρφί στο φέρετρο οποιασδήποτε επίπλαστης ρήξης με ένα απλό Ναι ή Όχι.
Σε αυτό το σημείο είχαμε ήδη καθορίσει την ανατρεπτική μας θέση, και από τότε, ουσιαστικά τίποτα δεν έχει αλλάξει.
Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι, και δεν πρέπει να είναι, σε καμία περίπτωση ο στόχος αυτού του κειμένου, να πείσουμε ή έστω να θεωρητικολογήσουμε για τη συμμετοχή των πολιτών στις εκλογικές διαδικασίες, δεν θα ήταν σωστό να είμαστε απαιτητικοί ή να υπολογίζουμε αυτή την υπάκουη μάζα με τα δικά μας κριτήρια- το σημείο που μας ενδιαφέρει είναι όταν διαβάζουμε για μια μεγάλη ποικιλία χαρακτήρων που αυτοαποκαλούνται «ανταγωνιστικοί φορείς» ή ακόμα και αυτοαποκαλούνται ανατρεπτικοί, επαναστάτες, αντιστασιακοί ή αναρχικοί, κάνουν καλέσματα να συμμετάσχουν στις εκλογές και μάλιστα να ψηφίσουν έναν συγκεκριμένο υποψήφιο.
Μερικά από τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούν για να δικαιολογήσουν αυτή την πορεία δράσης είναι σε σχέση με την απώλεια των πολιτικών δικαιωμάτων -που πάντα εγγυάται το κράτος-, κυρίως στο πεδίο των «ευάλωτων» μειονοτήτων ή των αντιφρονούντων.
Δεν αγνοούμε την αλλαγή που θα αντιπροσώπευε, τη βαθιά ριζωμένη επικύρωση ενός θεσμικά συντηρητικού λόγου, τη δυναμική που έχει ένα μεγάλο μέρος της αλλοτριωμένης κοινωνίας -η οποία δεν απέχει και τόσο πολύ από το σημερινό πλαίσιο-, αλλά πιστεύουμε ότι οι πραγματικοί αγώνες -όλων των ειδών-, από μια αναρχική, ανατρεπτική ή επαναστατική θέση, δεν πρέπει ποτέ να αναζητούν επικύρωση ή ενσωμάτωση από τους θεσμούς ή την κοινωνία, το να παραδοθούμε, με τις διαφορές και τις ιδιαιτερότητές μας, στη θεσμική «ενσωμάτωση» συνεπάγεται την αραίωση της ανταγωνιστικής ατομικότητάς μας σε έναν χώρο που δεν μας ανήκει, του οποίου ο μόνος σκοπός είναι να διευρύνει το πεδίο της δημοκρατικής συμμετοχής, χωρίς να αμφισβητεί πραγματικά την υποκείμενη δυναμική της. Δεν βλάπτει να επισημάνουμε ότι, παρά τη διακύμανσή τους, είτε επεκτείνουν είτε μειώνουν τα πολιτικά δικαιώματα σε συγκεκριμένες συγκυρίες, δεν μας αρμόζει να περιμένουμε από τους διαχειριστές της καταπίεσης να μας παραχωρήσουν τα εν λόγω «δικαιώματα» -ένας όρος που έχει πλέον αποκηρυχθεί επαρκώς-, θα φτάσουμε στην ελευθερία μας με τα δικά μας μέσα σε πλήρη αυτονομία. Ούτε η θεσμοθέτηση, ούτε καν η κοινωνικοποίηση αποκλινουσών ιδεών ή πολιτικών συνιστούν πραγματική αλλαγή στις ατομικές ή συλλογικές πρακτικές. Οι δυναμικές που περιορίζουν τις ελευθερίες μας πρέπει να καταπολεμηθούν με συγκρούσεις, αλλά κυρίως με μια ολοκληρωμένη ανάπτυξη του ατόμου και μια συνεχή κριτική, όχι μέσω της ψηφοφορίας ούτε μέσω της συμμετοχής των πολιτών.
Παραδόξως, καθίσταται αναγκαίο να αναφερθούμε σε ένα θέμα που φαινόταν να είναι απολύτως διευθετημένο στους χώρους και τα άτομα που ισχυρίζονται ότι επιλέγουν την αντιπαράθεση με την Εξουσία. Δεν έχουμε το δικαίωμα να πούμε ποιος είναι ή δεν είναι ανατρεπτικός, δεν είναι δουλειά μας να το κάνουμε, είναι μόνο η συμβίωση μεταξύ λόγου και πράξης που μπορεί να δώσει μαρτυρία για αυτή την πραγματικότητα, αν από τη μία πλευρά προτείνεται μια ολοκληρωτική ρήξη με το υπάρχον, γίνονται συνεχώς καλέσματα για το τέλος του καπιταλισμού ή κάθε ίχνος εξουσίας, είναι τουλάχιστον θλιβερό το γεγονός ότι προτείνουν να επικυρώσουν αυτές τις πτυχές χρησιμοποιώντας την ψήφο ως πολιτικό «εργαλείο», μια ενέργεια που αποτελεί ένα ανοιχτό χτύπημα στην πλάτη και ενίσχυση της δημοκρατικής θεσμικότητας του κεφαλαίου- παρόλο που αυτή φαινόταν να ταλαντεύεται λίγο περισσότερο από δύο χρόνια πριν.
Νομίζαμε ότι η κατανόηση αυτής της γιγάντιας αβύσσου μεταξύ πράξης και λέξεων ήταν μια βασική αρχή των ατόμων που τοποθετούνται ως «επαναστάτες»- φαίνεται να είναι αλήθεια ότι κάθε μέρα όλο και περισσότερο οι λέξεις χάνουν το νόημά τους και ότι στοιχηματίζοντας στην ριζοσπαστική αισθητική είναι το πρωταρχικό κίνητρο πολλών «κριτικών» ατόμων.
Αν δεν είμαστε ικανοί να αναλάβουμε τη σύγκρουση σε όλες τις μορφές της, θα είμαστε απλώς μέρος αυτής της μάζας που απεχθανόμαστε και μέρος αυτών που, παρά το γεγονός ότι ισχυρίζονται ότι είναι «ξύπνιοι» ή οργανωμένοι, θα είναι πάντα μέρος μιας αγέλης που επευφημεί ηγέτες και μορφές που ασκούν εξουσία, ώστε να μπορούν να παραμείνουν υποταγμένοι, με την άνεση και την ασυνέπεια αυτών που μόνο κηρύττουν την καταστροφή αυτής της άθλιας πραγματικότητας.
Καταστολή, φυλακή και θάνατος, το έχουμε ζήσει με σάρκα και οστά κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, με τις κυβερνήσεις της Concertación και με τη Chile Vamos, και έχουμε τη βεβαιότητα ότι αυτό δεν θα διαφέρει από την κυβέρνηση της Apruebo Dignidad, πολύ περισσότερο με έναν πρόεδρο από το Frente Social Cristiano. Ανεξάρτητα από το ποιος θα κυβερνήσει, οι στόχοι μας δεν αλλάζουν: η καταστροφή του καπιταλισμού, του κράτους, των κατασταλτικών μηχανισμών- το τέλος της ανάγκης να κυβερνάμε και να κυβερνιόμαστε. Δεν μας ενδιαφέρει ένα «μικρότερο κακό» ή ένας «πιο ανθρώπινος» πράσινος καπιταλισμός.
Που ποντάρουμε; Εκεί που ποντάρουμε πάντα, στο αδιάσπαστο πείσμα που μας χαρακτηρίζει: επέκταση και εμβάθυνση της μόνιμης και ασταμάτητης σύγκρουσης, γνωρίζοντας καλά ότι δεν είμαστε ούτε σωτήρες ούτε εκπρόσωποι κανενός ή τίποτα, εκτός από τον εαυτό μας. Η επιλογή μας για αντιπαράθεση γίνεται σε πρώτο πρόσωπο, γιατί καταλαβαίνουμε ότι δίνοντας χτυπήματα αρχίζουμε να απελευθερωνόμαστε και αν και άλλοι επιλέξουν να ακολουθήσουν αυτόν τον δρόμο, άριστα, αλλά αν όχι, αυτό δεν θα είναι λόγος να αποθαρρυνθούμε, πόσο μάλλον να εγκαταλείψουμε τις πεποιθήσεις μας, πέφτοντας και επικυρώνοντας τον θεσμικό δρόμο. Δεν είμαστε διαφωτισμένοι, πολύ περισσότερο δεν είμαστε αυτοί που θα αποφασίσουν τι πρόκειται να συμβεί, αλλά θα γίνουμε κατανοητοί γι’ αυτό που είμαστε, από την πρακτική μας, από το να ενεργούμε πάντα σύμφωνα με τις ιδέες μας, για τον εξεγερσιακό σκοπό και για την αναρχική, ανατρεπτική και εξεγερσιακή συνενοχή που διαδίδει την εξέγερση- το πολεμικό μας μονοπάτι γίνεται έτσι στην απτή δυνατότητα να είμαστε ελεύθεροι.
Ανατρεπτικοί, αναρχικοί και mapuche: έξω από τη φυλακή, τώρα!!!
Κλιμάκωση της σύγκρουσης, εντατικοποίηση της επίθεσης!
Μαχόμενη νεολαία: μόνιμη εξέγερση!
Θάνατος στο κράτος, ζήτω η αναρχία!
Η πεποίθηση είναι δική μας!
Όσο υπάρχει δυστυχία, θα υπάρχει εξέγερση!
Mónica Caballero Sepúlveda
-Γυναικεία Φυλακή του San Miguel
Pablo Bahamondes Ortiz
-C.D.P. Santiago Uno
Francisco Solar Domínguez
Marcelo Villarroel Sepúlveda
Juan Aliste Vega
Joaquín García Chancks
-C.P Rancagua “La Gonzalina”
Δεκέμβριος 2021
Περιοχή που κυριαρχείται από το Χιλιανό κράτος.