Τα ξημερώματα της Παρασκευής 23 Αυγούστου επισκεφτήκαμε το κατάστημα της Τράπεζας Πειραιώς επί της οδού Γρ. Ρακιντζή στο κέντρο της πόλης των Σερρών και λούσαμε με βενζίνη την πρόσοψή του και το παρευρισκόμενο ΑΤΜ. Αν και ο συναγερμός της τράπεζας χτύπησε την στιγμή της ανάφλεξης , μέχρι οι ανίδεοι μπάτσοι να αντιληφθούν τι συνέβη εμείς είχαμε ήδη αποχωρήσει από την περιοχή προ πολλού. Θα μπορούσαμε κάλλιστα να φύγουμε χαλαροί από το σημείο και να σταματήσουμε για κάνα ποτό στο δρόμο αντί να αφιερώσουμε χρόνο για να ακολουθήσουμε καλό σχέδιο διαφυγής. Η δράση είχε μικρή επιτυχία αφού δεν καταφέραμε να καταστρέψουμε ολοσχερώς το ΑΤΜ , όπως αρχικά σχεδιάζαμε. Θα φροντίσουμε οι επόμενες φορές να μην είναι έτσι.
Βρισκόμαστε σε μια συγκυρία η οποία δεν μας επιτρέπει να κάνουμε τίποτα άλλο παρά να της επιτεθούμε ολομέτωπα και να την καταστρέψουμε. Δεν αναζητούμε καμία ηθική νομιμοποίηση από τις μάζες για να δράσουμε βίαια. Πολιτικές τακτικές οι οποίες αποσκοπούν στην σταδιακή δόμηση ενός μαζικού αναρχικού κινήματος με κοινωνικά χαρακτηριστικά ώστε τελικά να φτάσουμε στην επανάσταση , αναβάλλοντας μονίμως την επίθεση για ένα αόριστο μέλλον , μας αφήνουν άκρως απογοητευμένους. Πιστεύουμε πως οι αντιπροτάσεις και οι θεωρίες για το πώς θα μπορούσε να είναι μια καλύτερη κοινωνία είναι άκρως δευτερεύουσες μπροστά στην ολική καταστροφή του υπάρχοντος. Εδώ θέλουμε να τονίσουμε πως δεν απορρίπτουμε γενικά και αόριστα τα μαζικά κινήματα. Εξάλλου , θεωρούμε πως το αντάρτικο (χωρίς να χαρακτηρίζουμε έτσι την συγκεκριμένη δράση) λειτουργεί ιδανικά σε συνδιασμό με ένα μαζικό μαχητικό αναρχικό κίνημα. Ο αγώνας πάντα θα είναι πολύμορφος. Δεν αρκούνε μόνο οι εμπρησμοί , οι βομβιστικές επιθέσεις και οι εκτελέσεις.Όμως επίσης δεν αρκούνε και οι ειρηνικές πορείες , τα τρικάκια και οι καταλήψεις-μαγαζάκια πολλές από τις οποίες , όπως σωστά έχουν παρατηρήσει και άλλοι πριν από εμάς , έχουν καταλήξει εναλλακτικά κέντρα διασκέδασης νέων. Η εξέγερση είναι ΠΑΝΤΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ.
Ζούμε σε έναν κόσμο στον οποίο καθημερινά άνθρωποι κοιμούνται στις λεωφόρους , βιάζονται σε στενά και παλεύουν να επιβιώσουν για να ζήσουν χωρίς ζωή , δεσμευμένοι από την μισθωτή σκλαβιά. Σε έναν κόσμο στον οποίο άνθρωποι βασανίζονται σε τμήματα και βρίσκονται αιχμάλωτοι για δεκαετίες απλά επειδή τόλμησαν να ζήσουν με αξιοπρέπεια μαχόμενοι ενάντια στην βαρβαρότητα του πατριαρχικού κρατικοκαπιταλιστικού συστήματος , ή επειδή διέπραξαν κάτι το οποίο αυθαίρετα η εξουσία κρίνει ανήθικο. Σε έναν κόσμο στον οποίο αμέτρητα ζωντανά βρίσκονται έγκλειστα σε ασφυκτικά μικρά κελιά για ολόκληρη την ζωή τους , αναμένοντας την σφαγή. Σε έναν κόσμο στον οποίο κάθε πιθανό κομμάτι της φύσης εκμεταλλεύεται ανελέητα στο όνομα του κέρδους και της “ανάπτυξης”.Όλα αυτά ενώ ταυτόχρονα η εξουσία αδιάκοπα αναπτύσσει νέες μεθόδους καταστολής του σώματος και του νου , νέες μηχανές θανάτου , νέες τεχνικές χειραγώγησης του πληθυσμού , νέες μεθόδους εκμετάλλευσης και καταστροφής του κάθε τι όμορφου σε αυτό τον κόσμο , άλλοτε βάφοντας τες στο ροζ και άλλοτε στο πράσινο , προωθώντας μια ψευτοπροοδευτική εικόνα , κάθε φορά με όλο και πιο προκλητικά ύπουλο και υποκριτικό τρόπο.
Απέναντι σε αυτή την απέραντη αδικία και εκμετάλλευση που κάποιοι αποκαλούνε ανάπτυξη λοιπόν , εμείς το μόνο που οφείλουμε να κάνουμε είναι να αναπτύξουμε με την σειρά μας νέα σχέδια δράσης και νέες μεθόδους επίθεσης , σε μια συνεχής διαδικασία εξέλιξης πολιτικά , στρατηγικά και υλικοτεχνικά. Άλλωστε η αυτοκριτική και συνεπώς η εξέλιξη αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της εξέγερσης.Προφανώς και το γεγονός ότι , σε αντίθεση με τους περισσότερους , επιλέγουμε να δράσουμε δεν μας καθιστά αλάνθαστους. Πέρα από κάθε πιθανή αυταπάτη και ψευδαίσθηση που μπορεί να τρέφουμε και πέρα από κάθε πιθανό πολιτικό λάθος που μπορεί να συνεπάγεται η κάθε δράση , εξακολουθούμε να αναπαράγουμε αυτό το σάπιο σύστημα στην καθημερινότητά μας , με όποια μορφή μπορεί να πάρει αυτό. Έτσι , οφείλουμε να αναζητούμε και να αναλύουμε τα λάθη μας ώστε να εξελισσόμαστε προς το καλύτερο.
Επίσης οφείλουμε να προσπαθούμε να ξεπεράσουμε τους φόβους μας. Φοβόμαστε πολύ τα βασανιστήρια , την αιχμαλωσία και τις συνέπειες για τους κοντινούς μας ανθρώπους που συνεπάγεται η σύλληψή μας. Άλλωστε για αυτό η συγκεκριμένη δράση δεν πήγε τόσο καλά , αφού πάνω στο άγχος της δράσης δεν μοιράσαμε σωστά την βενζίνη ώστε να μεγιστοποιηθεί η καταστροφή. Όμως ακόμη περισσότερο φοβόμαστε τον συμβιβασμό , να καταλήξουμε να ανεχτούμε όλα αυτά που καθημερινά βλέπουμε και μας εξοργίζουν και να αδρανοποιηθούμε.Επίσης φοβόμαστε την αφομοίωση , το να καταλήξουμε να αναζητούμε καθησυχαστικές θεωρίες ώστε να ζήσουμε ένα εναλλακτικό λαιφσταιλ , διατηρωντας την ψευδαίσθηση της αντίστασης. Να ζήσουμε μια ζωή κενή δίχως ζωή , δίχως δράση. Αναγνωρίζουμε πως πολλοί άνθρωποι δεν αντέχουν το άγχος της δράσης και το κατανοούμε . Όμως γνωρίζουμε πως ο καθένας μπορεί να συνησφέρει στην εξέγερση με τον δικό του τρόπο , ανεξάρτητα από τις ιδιαιτερότητες του. Πίσω από κάθε άμεση δράση βρίσκεται η παρακολούθηση , η προετοιμασία των πολεμοφοδίων και τα φλεγόμενα κείμενα. Πιστεύουμε πως ο καθένας μπορεί να συμμετέχει σε διάφορες πτυχές του αγώνα , ανεξάρτητα από την ψυχολογική και φυσική του υπόσταση. Οι υπόλοιποι απλώς ψάχνουν δικαιολογίες. Καλούμε όλο τον συνειδητοποιημένο κόσμο , αναρχικούς κοινωνικούς και μη , αναρχομηδενιστές , αναρχοκομμουνιστές , κομμουνιστές ή ακόμη και άτομα που επιλέγουν να μην προσδιορίζονται από κάποια συγκεκριμένη ιδεολογία , να πάψουν να ανέχονται αυτή την κόλαση , να σηκώσουν ανάστημα και να επιτεθούν με λύσσα και συνείδηση στην σύγχρονη δυστοπία. Να μην αρέσκονται σε μπαρ οικονομικής ενίσχυσης , παρεμβάσεις , ειρηνικές πορείες ή ακόμη και στα πλέον τυπικά κακά οργανωμένα καγκελάκια , όσο και αν τα εκτιμάμε όλα αυτά. Όλα αυτά που αναφέρουμε σε αυτό το κείμενο χρείζουν πολύ μεγαλύτερης ανάλυσης , η οποία πιθανώς να έρθει με μελλοντικές δράσεις.
Αλληλεγγύη σε όσα βρίσκονται αιχμάλωτα στα κολαστήρια της δημοκρατίας στην Ελλάδα και διεθνώς. Μακάρι να είχαμε την επιχειρησιακή δυνατότητα να σας βγάλουμε από τα κελιά σας αντί να στέλνουμε άδεια λόγια. Την ειλικρινή μας εκτίμηση και αγάπη σε όσα συνεχίζουν να κάνουν δράσεις
ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΙΛΗ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΜΕΧΡΙ ΤΙΣ ΦΙΛΛΙΠΙΝΕΣ ΘΑ ΣΑΣ ΚΑΙΜΕ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΚΑΟΥΜΕ ΖΩΝΤΑΝΟΙ
ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ
ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ.
Συνωμοσία για την Αύξηση της Εντροπίας
Πηγή: Athens Indymedia
SERRES, GREECE: CLAIM OF RESPONSIBILITY FOR INCENDIARY ATTACK IN A BANK
In the early hours of Friday, August 23, we visited the Piraeus Bank branch on Gr. Rakintzi Street in the center of Serres and doused its facade and the nearby ATM with gasoline. Although the bank alarm went off at the time of the ignition, by the time the clueless cops realized what had happened we had already left the area long ago. We might as well just casually leave the scene and stop for a drink on the way instead of taking the time to come up with a good escape plan. The action had little success since we did not manage to completely destroy the ATM, as we originally planned. We’ll make sure next time it’s not like that.
We are in a juncture that does not allow us to do anything but to attack and destroy it. We do not seek any moral legitimacy from the masses to act violently. Political tactics aimed at gradual construction of a mass anarchist movement with social characteristics to eventually reach the revolution, permanently postponing the attack on an indefinite future, leave us extremely disappointed. We believe that counterproposals and theories about how a better society could be are extremely secondary to the total destruction of the existent. Here we want to emphasize that we do not reject mass movements in generally and vaguely. After all, we believe that guerrilla warfare (without characterizing this particular action as such) works ideally in combination with a massive militant anarchist movement. The struggle will always be multifaceted. Arsons, bombings and executions are not enough. But neither are peaceful marches, flyers and squats which act like shops and which, as others before us have rightly observed, have ended up as alternative entertainment centres for young people. Insurrection is ALWAYS HERE AND NOW.
We live in a world where people sleep on roadways every day, raped in alleys and struggle to survive to live without life, committed by wage slavery. In a world in which people are tortured in police stations and have been captured for decades simply because they dared to live with dignity struggling against the barbarism of the patriarchal state capitalist system, or because they committed something that the authority arbitrarily deems immoral. In a world in which countless living beings are enclosed in choking small cells for their entire lives, awaiting their slaughter. In a world in which every possible part of nature is being taken advantage of in the name of profit and “growth”. All this while at the same time the authority constantly develops new methods of repression of body and mind, new death machines, new population manipulation techniques, new methods of exploiting and destroying everything beautiful in this world, sometimes painting them in pink, other times in green, promoting a fake progressive image, every time in an increasingly provocative and hypocritical way.
In the face of this immense injustice and exploitation that some people call growth, what we all have to do is to develop new action plans and new methods of attack, in a continuous process of political evolution, strategically and logistically. After all, self-criticism and therefore evolution is an integral part of insurrection. Obviously the fact that, unlike most, we choose to act does not make us unmistakable. Beyond any possible illusion and false sense that we can nourish and beyond any possible political mistake that each action can entail, we still reproduce this rotten system in our daily lives, in whatever form it can take. So we have to look for and analyze our mistakes to evolve for something better.
We also have to try to overcome our fears. We are very afraid of torture, captivity and the consequences for our close people which entails our arrest. After all, this is why this action did not go so well, since in the stress of action we did not distribute well the gasoline for the maximisation of damage. But we are even more afraid of compromise, ending up tolerating all that we see and enrage us every day and to become inactive. We are also afraid of assimilation, ending up seeking reassuring theories in order to live an alternative lifestyle, maintaining an illusion of resistance. To live a life empty, without life, without action. We recognise that many people do not withstand the stress of action and we understand it. But we know that anyone can contribute to insurrection in their own way, regardless of their particularities. Behind every immediate action lies the watch, the preparation of the munitions and the flaming texts. We believe that anyone can participate in various aspects of the struggle, regardless of their psychological and physical existence. The rest are just looking for excuses. We invite the whole conscious world, anarchists – both social and anti-social -, anarchonihilists, anarchocommunists, communists or even people who choose not to be identified by any specific ideology, to cease to tolerate this hell, to raise stature and attack with rage and conscience in modern dystopia. Do not like financial aid bar, interventions, peaceful marches or even the most typical bad organized railways, no matter how much we appreciate it. All that we mention in this text charges much greater resolution, which is likely to come with future actions.
Solidarity with those who are prisoners in the hellholes of democracy in Greece and internationally. We wish we had the operational capability to get you out of your cells instead of sending empty words. Our sincere appreciation and love to those who continue to take action.
FROM CHILE TO GREECE AND FROM TURKEY TO THE PHILIPPINES WE WILL BE BURNING YOU UNTIL WE’RE BURNED ALIVE
NOTHING IS OVER
EVERYTHING CONTINUES.
Conspiracy for the increase of entropy
Source: Athens Indymedia
Translation: Blessed Is The Flame
