Tag: Italia

[:el]

«Αυτή είναι η λέπρα που αποκαλείτε πολιτισμό»

Αυθόρμητες δηλώσεις των Alfredo, Francesco, Michele, Matteo, Sara και Paolo κατά την προκαταρκτική ακρόαση διαδικασίας για την Επιχείρηση Sibilla (Περούτζια, 15 Ιανουαρίου 2025)

Δημοσιεύουμε τις αυθόρμητες δηλώσεις που διαβάστηκαν (σε μια περίπτωση, κατατέθηκαν και διαβάστηκαν από τον δικηγόρο για έναν σύντροφο που δεν μπόρεσε να παραστεί) από κάποιους από τους αναρχικούς συντρόφους και συντρόφισσες που κατηγορούνται στην Επιχείρηση Sibilla κατά την προκαταρκτική ακρόαση της 15ης Ιανουαρίου 2025 στην Περούτζια. Ανάμεσα στους κατηγορουμένους, ο Αλφρέντο Κόσπιτο, ο οποίος συνδέθηκε μέσω βιντεοδιάσκεψης από τη φυλακή του Μπανκάλι (στο Σασάρι), όπου κρατείται στο καθεστώς 41 bis, διάβασε και εκείνος μία δήλωση. Υπενθυμίζουμε ότι η ακρόαση ολοκληρώθηκε με την απόφαση «μη συνέχισης» για όλες τις κατηγορίες εναντίον όλων των κατηγορουμένων, σηματοδοτώντας την οριστική κατάληξη μιας διαβόητης διαδικασίας που, εκτός από την προσπάθεια φιμώματος της αναρχικής επαναστατικής δημοσιογραφίας, έπαιξε σημαντικό ρόλο στη μεταφορά του Αλφρέντο στο καθεστώς 41 bis.

Για κάποιες ώρες, ο Αλφρέντο είχε την ευκαιρία να ακούσει τις φωνές των συντρόφων του, να δει τα πρόσωπά τους, να μιλήσει, σπάζοντας το πέπλο σιωπής στο οποίο προσπαθούν να τον σκεπάσουν. Και αυτό είναι σίγουρα πιο συγκινητικό από οποιαδήποτε απόφαση που έχει παρθεί από οποιονδήποτε κρατικό γραφειοκράτη. Ιδιαίτερα, τα λόγια του Αλφρέντο αντηχούν σαν μία ισχυρή καταγγελία ενάντια στον ολοκληρωτισμό του 41 bis. Εκείνα τα αποτυπώματα παιδιών πάνω στους διαχωριστικούς υαλοπίνακες της αίθουσας επισκεπτηρίων πρέπει να ταράξουν τις συνειδήσεις, αυτών που ακόμη διαθέτουν συνείδηση.

Δεν γνωρίζουμε σε ποιο βαθμό η παρέμβαση των συντρόφων στην αίθουσα επηρέασε την απόφαση του δικαστηρίου να μην τολμήσει να προχωρήσει σε μία αμφιλεγόμενη διαδικασία. Ωστόσο, στις 15 Ιανουαρίου έγινε σαφές ότι ακόμη και οι μελλοντικές πιθανές συνεδριάσεις θα αποτελούσαν αναμφίβολα μία ευκαιρία για παρέμβαση, σπάζοντας την απομόνωση του 41 bis, τόσο από τον Αλφρέντο όσο και από τους υπόλοιπους κατηγορούμενους συντρόφους και συντρόφισσες.

Οπωσδήποτε, δεν θα έπρεπε να απαιτείται μία τέτοια δίκη για να ξεκινήσουν στιγμές κινητοποίησης ενάντια στην διεθνή ντροπή του 41 bis και, ειδικότερα για τον Αλφρέντο, από σήμερα οι δικαιολογίες για τη μεταφορά του σε αυτό το ειδικό καθεστώς έχουν χάσει σημαντικό έδαφος. Για να πληρώσει το τίμημα αυτής της αντίφασης, είναι πιο επιτακτική από ποτέ η ανάγκη να ακολουθηθούν άλλοι δρόμοι και να αναζωογονηθούν οι πρωτοβουλίες ενάντια στο 41 bis και τις πολεμοχαρείς και κατασταλτικές πολιτικές των κρατών.

***

Δήλωση του Alfredo Cospito κατά την προδικαστική ακρόαση της υπόθεσης Sibilla

Σήμερα, εσείς, οι εκπρόσωποι του δικαστικού σώματος αυτής της δημοκρατίας, μας δικάζετε για τα γράμματα στους τοίχους, για τα λόγια μας, για τα βιβλία και τα περιοδικά μας, αναγκάζοντας την αναρχία να περάσει στην παρανομία. Βρισκόμαστε σε καλή παρέα, με αυτήν την κυβέρνηση υπό μεταφασιστική ηγεσία, καθώς η λογοκρισία και η καταστολή επεκτείνονται σε όλο το κοινωνικό σώμα, επιταχύνοντας τη μετάβαση από την ολοκληρωτική δημοκρατία σε ένα κωμικοτραγικό γραφικό καθεστώς. Επομένως, πρέπει να σας ευχαριστήσω:μετά από ένα χρόνο σιωπής, χάρη στην αμήχανη και αναχρονιστική ποινική σας διαδικασία, μου επιτρέπεται επιτέλους να εκφράσω δημόσια τις σκέψεις μου. Αν και από απόσταση, και για ένα αστραπιαία σύντομο χρονικό διάστημα, σήμερα μπορώ να αφαιρέσω το φίμωτρό μου, την μεσαιωνική μάσκα του 41 bis που μια κεντροαριστερή κυβέρνηση μου επέβαλε πριν από χρόνια για να σιωπήσει μια ενοχλητική φωνή, όσο μειοψηφική και αβλαβής κι αν ήταν, σίγουρα όμως εχθρική προς την δημοκρατία σας. Αυτά τα δύο χρόνια του ειδικού καθεστώτος μου άνοιξαν οριστικά τα μάτια στο πραγματικό πρόσωπο του δικαίου σας, των συνταγματικών σας εγγυήσεων, αποκαλύπτοντας μου ένα εγκληματικό σύστημα ολοκληρωτισμού, βρώμικου και θανατηφόρου.

Σήμερα, σε αυτήν την αίθουσα, βρισκόμαστε ενώπιον μιας δικαστικής διαδικασίας βασισμένης σε μια συνέντευξη που δόθηκε μέσω ταχυδρομείου φυλακής, και όχι, όπως προσπαθεί να κάνει πιστευτή η κατηγορία, μέσω συνέντευξης με την αδελφή μου, που εκλήθη στο δικαστήριο μόνο επειδή συνέχιζε να συνομιλεί με τον αδελφό της. Κλασική στρατηγική όλων των αυταρχικών καθεστώτων στον κόσμο, κάτι που εφαρμόζεται τακτικά στο 41 bis, για να εξαφανίσει κάθε συναισθηματικό δεσμό με τον έξω κόσμο.

Είναι ενδεικτικό, σε κάθε συνέντευξη που κάνω, να βλέπω τα αποτυπώματα των χεριών των παιδιών στα θωρακισμένα τζάμια που τους χωρίζουν από τους πατέρες ή τις μητέρες τους. Αλλά τι να περιμένουμε από μια δημοκρατία που βάζει τα παιδιά στη φυλακή;

Φυσικά, αναλαμβάνω όλη την ευθύνη για τη συνέντευξη, και γι’ αυτό βρίσκομαι σήμερα στο 41 bis, όπως αναλαμβάνω την ευθύνη για όλα τα γραπτά μου, το τελευταίο, με χρονολογική σειρά, το μικρό μου δοκίμιο για το MIL στην Ισπανία μετά το Φράνκο, που γράφτηκε σε Υψηλή Ασφάλεια πριν μεταφερθώ σε αυτόν τον τάφο για ζωντανούς, και σίγουρα έχει ήδη δημοσιευτεί ή πρόκειται να δημοσιευτεί σύντομα.

Η ιδιαιτερότητα αυτής της δικαστικής μου υπόθεσης έγκειται στο γεγονός ότι με έβαλαν σ’ αυτό το καθεστώς για να με σιωπήσουν οριστικά, με την κατηγορία ότι κατέχω έναν «πρωταγωνιστικό ρόλο», όπως ορίζετε τον ρόλο μου με τη στρεβλή και παραμορφωμένη γλώσσα σας. Ένα κακό προηγούμενο, με ενοχλητικές συνέπειες.  Η αποδοχή της ιδέας ότι ένας αναρχικός μπορεί να παίξει έναν «πρωταγωνιστικό ρόλο», έναν αυταρχικό ρόλο εκ φύσεως, και ως εκ τούτου ασύμβατο με τη σκέψη της αναρχίας, ανοίγει τις πύλες του 41 bis σε όποιον ενοχλεί την εξουσία, είτε είναι μεμονωμένος επαναστάτης είτε ριζοσπαστικό κίνημα, και διευκολύνει τις ακραίες ποινικές διαδικασίες όπως αυτή στην οποία παρακολουθώ τώρα ως κατηγορούμενος. Το λέω αυτό γιατί είμαι πεπεισμένος ότι η μεταφορά μου στο 41 bis και αυτή η δίκη είναι, ουσιαστικά, επίθεση στην ελευθερία της σκέψης και του τύπου. Αυτό είναι το κεντρικό ζήτημα, η καρδιά αυτής της διαδικασίας.

Η επικινδυνότητα του 41 bis δεν μπορεί να περιοριστεί σε έναν γραφικό ηγέτη που στήνει μια αξιολύπητη παγίδα για μια εξίσου αξιολύπητη αντιπολίτευση (ενδεικτικό αυτού του γεγονότος είναι η μεταφορά μου πριν από δύο χρόνια από την μια πτέρυγα στην άλλη, ενόψει της άφιξης πολιτικών από την Ρώμη για να στήσουν μια θεατρική παράσταση με κομπάρσους πιο χρήσιμους για την περίπτωση). Η πραγματική του επικινδυνότητα είναι κάτι πολύ πιο σκοτεινή: μια εν δυνάμει φοβερή κατασταλτική συντόμευση σε περίπτωση κοινωνικής σύγκρουσης. Ποιος καλύτερος τρόπος για να φιμώσεις τα ριζοσπαστικά κινήματα και τις αντιστάσεις από ένα ήδη ενεργού και δοκιμασμένου καθεστώτος έκτακτης ανάγκης; Ένα καθεστώς εξαίρεσης όπου αναστέλλονται πολλά δικαιώματα, και όπου επικρατεί απόλυτη λογοκρισία, ήδη δοκιμασμένη με δεκαετίες πρακτικής. Ποιoι θα είναι οι πρώτοι που θα νιώσουν αυτό το ειδικό καθεστώς στο πετσί τους; Οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες που μάχονται για την Παλαιστίνη; Οι αναρχικοί και οι αναρχικές που συνεχίζουν αταλάντευτα να μιλούν για επανάσταση; Οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες που δεν υποτάχθηκαν ποτέ; Τέσσερις από αυτούς αντιστέκονται για δεκαετίες με περηφάνια σε αυτό το καθεστώς, στην απόλυτη απομόνωση, χωρίς ποτέ να υποχωρήσουν.

Αν ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος της Δύσης υπερβεί τα σύνορα της Ουκρανίας και εισβάλει στα σπίτια μας, αν οι κοινωνικές συγκρούσεις ξεπεράσουν το όριο που μπορεί να αντέξει ένας κλονισμένος μηχανισμός, ή ακόμη και αν η ομαλή και σταδιακή μετάβαση σε καθεστώς έκτακτης ανάγκης δεν είναι εφικτή, το 41 bis, χάρη ακριβώς στην προσχηματική του νομιμότητα, θα είναι το ιδανικό κατασταλτικό εργαλείο για μια υποχρεωτική κοινωνική αναστολή, ένα είδος ρητίνης για να επαναφέρουν στην τάξη τους απείθαρχους, ένα σταδιακό πραξικόπημα που εναρμονίζεται με το νόμο. Και αυτό εξηγεί γιατί ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης υφίσταται χωρίς να υπάρχει πραγματική έκτακτη ανάγκη. Για να γίνει αποδεκτή αυτή η επιβολή, αυτή η παρεκτροπή από το ίδιο σας το δίκαιο, ποιος καλύτερος Δούρειος Ίππος θα μπορούσε να υπάρχει αν όχι ο αγώνας ενάντια στους κακούς: τους μαφιόζους. Άτομα αδιανόητα για υπεράσπιση, που έγιναν αδιάφορα ακόμα και από τους ίδιους τους πολιτικούς που τους χρησιμοποίησαν για βρώμικες δουλειές και μετά τους έθαψαν εδώ μέσα για να αποφύγουν τις καταγγελίες για χάρες που δεν επιστράφηκαν ποτέ. Ένα μυστικό που δεν εκπλήσσει πλέον κανέναν.

Με την πρόφαση της καταπολέμησης των μαφιών έχετε ποδοπατήσει τους ίδιους τους νόμους σας, προδίδοντας το Σύνταγμα και αποκαλύπτοντας την ασυνέπειά του και την πραγματική του φύση ως φύλλο συκής. Με την πρόφαση της καταπολέμησης των μαφιών έχετε εφαρμόσει μια μορφή εθνοκαθαρτικής δίωξης. Εδώ μαζί μου, μόνο Καλαβρέζοι, Καμπανίτες, Σικελοί, Πουλιανοί και φυσικά και Ρομά, ανάξια παιδιά ενός Νότου γεμάτου με πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Άτομα που συνελήφθησαν μερικές φορές μόνο και μόνο λόγω του επωνύμου τους. Άτομα στα οποία τα δικαιώματα που θεωρούνται αδιαπραγμάτευτα αρνούνται να τους παραχωρηθούν για να τους πιέσουν να μετανοήσουν, κάτι που στην ανόητη αντίληψή σας για το δίκαιο μεταφράζεται ως καταγγελία του πατέρα τους, της μητέρας τους, του αδελφού ή της αδελφής τους. Δικηγόροι που κατηγορούνται για συνέργεια όταν δεν τρομοκρατούνται από τις απειλές του Εισαγγελέα Torquemada, κλειστά επισκεπτήρια με ενισχυμένο προστατευτικό θωράκισμα χωρίς καμία φυσική ή ανθρώπινη επαφή, συναντήσεις στις οποίες οι συγγενείς δέχονται επιδέσμους αν έχουν τατουάζ και καταγράφονται και βιντεοσκοπούνται για να βρουν προσχήματα για τη σύλληψη και την ανάκριση τους. Μια Δαμόκλειος σπάθη να αιωρείται συνεχώς πάνω από τα κεφάλια τους για να τρομοκρατήσουν εκείνους που, αταλάντευτα συνεχίζουν να μην εγκαταλείπουν τους δικούς τους. Ένα κρατικό τρομοκρατικό καθεστώς που έχει ως στόχο να στερήσει από τον φυλακισμένο την πιο φυσική αλληλεγγύη, εκείνη των παιδιών, των συζύγων, των μητέρων, η οποία είναι η μόνη αλληλεγγύη που μπορεί να κατανοήσει και να προσφέρει κάποιος εδώ μέσα. Μια κατασταλτική μέθοδος που αφαιρώντας την ανθρώπινη αλληλεγγύη και την ενσυναίσθηση, αποανθρωποποιεί. Φτάνοντας σε αυτό το σημείο, στον κρατούμενο μπορείς να κάνεις οτιδήποτε, γιατί δεν είναι πια άνθρωπος, είναι απλά ένας αριθμός από τον οποίο πρέπει να αποσπάσεις πληροφορίες. Στην περίπτωση που δεν υποκύψει, είναι ένα υποκείμενο προς βασανισμό με απομόνωση που σκοτώνει, στερώντας του κάθε ελπίδα, σε περίπτωση ισόβιας κάθειρξης μέχρι τον θάνατο.

Μια αντίληψη του δικαίου αντάξια της ηθικής σας. Αυτή είναι η λέπρα που ονομάζετε πολιτισμό.

Alfredo Copsito

***

Δήλωση του Francesco Rota κατά την προκαταρκτική ακρόαση της υπόθεσης Sibilla

Δεν θα είχα γράψει αυτή τη δήλωση αν δεν θεωρούσα ότι βρίσκεται υπό επίθεση όχι μόνο μια πορεία ανάλυσης και κριτικής εμβάθυνσης, δηλαδή ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής μου, αλλά κυρίως ένας αναρχικός σύντροφος που το κράτος τα τελευταία χρόνια έχει προσπαθήσει να τον θάψει κάτω από μια κουβέρτα απομόνωσης, με στόχο την εξόντωσή του, καθώς, σύμφωνα με τις αντιτρομοκρατικές αρχές, αποτελεί αντιπροσωπευτικό παράδειγμα μιας πολυδεκαετούς εμπειρίας επαναστατικού αγώνα. Ήταν άλλωστε προφανές ότι η μεταφορά σε 41 bis και η καταδίκη σε ισόβια ισοδυναμούσαν με μια απόπειρα εξόντωσης. Το διεθνές κίνημα αλληλεγγύης των ετών 2022-’23, με τη δύναμη των δράσεών του, κατάφερε πρώτα να σπάσει τη σιωπή και στη συνέχεια να διαταράξει την εύθραυστη πολιτική ισορροπία πάνω στην οποία στηριζόταν αυτή η απόπειρα.

Μετά από κάποια χρόνια ερευνών από τη δικαστική αρχή του Μιλάνου, οι οποίες είχαν ως στόχο να συνδέσουν με κάποιο τρόπο τους κατηγορούμενους με ενέργειες επίθεσης, η εισαγγελία της Περούτζια παρέλαβε στο πλαίσιο μιας έρευνας για έναν αναρχικό χώρο εκείνες τις πράξεις έρευνας που αφορούσαν τη σύνταξη και τη διανομή του περιοδικού για το οποίο σήμερα ζητείται παραπομπή σε δίκη. Φτάνοντας στα τελευταία χρόνια, φαίνεται να εμφανίζεται η αδίστακτη πρόθεση να χρησιμοποιηθεί αυτή η διαδικασία ως υποστήριξη στο καθεστώς 41 bis κατά του Alfredo Cospito. Αυτή η πρόθεση, μαζί με τη συνεχιζόμενη επίθεση κατά των αναρχικών επαναστατικών εκδόσεων στο πλαίσιο των πολεμικών πολιτικών των τελευταίων κυβερνήσεων, είναι μία από τις αιτίες για τις οποίες καταθέτω σήμερα αυτή τη δήλωση. Σε αυτό το πλαίσιο, εκφράζω ξανά και χωρίς μισόλογα την αλληλεγγύη μου στον Alfredo Cospito, επιβεβαιώνω όσα ήδη δήλωσα κατά τη διάρκεια της ακρόασης για τα προληπτικά μέτρα στις 14 Μαρτίου 2023 και επαναλαμβάνω τους λόγους της έντονης συμμετοχής μου στην κινητοποίηση του 2022-’23 κατά του 41 bis και του ισόβιου εγκλεισμού.

Πώς να δράσουμε απέναντι στην συνολική τεχνολογική στροφή που βρίσκεται σε εξέλιξη εδώ και δεκαετίες, αντιστεκόμενοι σε αυτή από τώρα, πριν να είναι αργά; Ποιες είναι οι συνέπειες στη κοινωνική σύγκρουση και στον επαναστατικό αγώνα από την τρέχουσα τεχνολογική διαδικασία και τις αλλαγές που έγιναν τα τελευταία χρόνια στην κοινωνική πραγματικότητα; Και πώς να προετοιμαστούμε προς αυτή την κατεύθυνση; Ποια σύγκρουση μπορεί να υπάρξει σε μια κοινωνία στην οποία εκδηλώνονται με τεράστια δυσκολία οι ικανότητες αγώνα και ταξικής οργάνωσης; Ποιοι είναι σήμερα οι εκμεταλλευτές, τα αφεντικά; Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που τίθενται στις σελίδες του περιοδικού που κατηγορείται, όπου η εισαγγελία βλέπει με κάθε τρόπο υποκίνηση και τρομοκρατικές προθέσεις. Ωστόσο, δεν είναι αυτό που θέλω να πω: οι αναλύσεις στο πεδίο του επαναστατικού αγώνα δεν αφορούν τα δικαστήρια, τα οποία για την ίδια τους τη φύση δεν μπορούν να κατανοήσουν την ουσία των αγώνων των αναρχικών.

Γνωρίζω από πάντα τον αναρχισμό και, με έκπληξη, χωρίς να με έχει καθοδηγήσει κανείς σε κάποια κατεύθυνση, ανακάλυψα τις ιδέες και την πρακτική των αναρχικών από τα λόγια των συντρόφων, από το παράδειγμά τους και από τα γραπτά που βρίσκονται στην αναρχική προπαγάνδα, την οποία σήμερα θεωρούν υπόθεση εγκληματικότητας με τον επιβαρυντικό όρο της τρομοκρατίας. Είναι λοιπόν δύσκολο να περιγράψω τι σημαίνουν για μένα τα κείμενα του αναρχισμού, με την πυκνότητα και το βάθος της ανάλυσης τους για την κοινωνική πραγματικότητα: κάποια είχαν τη δυνατότητα να ρίξουν φως σε φαινομενικά περιθωριακά σημεία που ποτέ πριν δεν είχα σκεφτεί, σχετικά με τα πράγματα του κόσμου και της ζωής στη συνολική τους διάσταση. Άλλα με σόκαραν με την ικανότητά τους να με παρενέβουν σαν ένα χαστούκι εναντίον κάθε συμβιβασμού και συμφιλίωσης.

Ο αναρχισμός δεν σημαίνει μόνο την ύπαρξη ενός κινήματος, αυτού του αναρχικού κινήματος, το οποίο μόνο με απλοϊκή αναγωγή θα μπορούσαμε να ορίσουμε καταρχάς ως ένα πολιτικό κίνημα, αλλά ήταν πάντα κάτι παραπάνω, κάτι βαθιά διαφορετικό που μιλάει για το όνειρο και την πιθανή πραγματοποίηση μιας ζωής διαφορετικής, ριζικά διαφορετικής από αυτή που ζούμε σήμερα. Ο αναρχισμός συνεπάγεται την έμπρακτη αμφισβήτηση των εγγυήσεών μας, των βεβαιοτήτων μας. Παλεύοντας για την αναρχία, σημαίνει λοιπόν αναπόφευκτα ότι εισερχόμαστε στην περιοχή του κινδύνου που συνδέεται με την επιθυμία για πλήρη, αυθεντική ελευθερία, και όχι φυσικά τις τεχνητές «ελευθερίες» της δημοκρατίας για τις οποίες οι δικαστές, οι ανακριτές και οι υπηρέτες του κράτους παρουσιάζονται ως υπέρμαχοι.

Αυτή η γνώση του αναρχισμού ήταν λοιπόν μια τεράστια τύχη για μένα και σήμερα δεν μπορώ παρά να σκέφτομαι την απουσία ενός αναρχικού, του πατέρα μου, που έκανε αυτή την τύχη δυνατή, απελευθερώνοντας τις διαίσθηση της καρδιάς από τους δεσμούς της απλής λογικής και φέρνοντας ψηλά εκείνη τη φωνή της ελευθερίας που μας πιέζει στην καρδιά.

Έτσι, καταλαβαίνετε ότι δεν απευθύνομαι σε εσάς σήμερα για να ζητιανέψω κάτι, για να προχωρήσω σε δικαιολογίες, για να ξεκινήσω μια συζήτηση, για να απαρνηθώ κάτι που για μένα δεν είναι μόνο το παντοτινό πάθος της ζωής μου, αλλά η αδιάλυτη ουσία των ιδεών μου, η ίδια μου η ζωή.

Francesco Rota

***

Δήλωση του Michele Fabiani κατά την προκαταρκτική ακρόαση της υπόθεσης Sibilla

Η νομική ρητορική θεωρεί ότι στις διαδικασίες καθορίζονται αλήθειες, και ότι ένα άτομο με βούληση πρέπει να αναλάβει θέλει-δεν θέλει τις ευθύνες του για εγκληματικές πράξεις. Μέχρι το σημείο που αθωώνεται κάποιος όταν διαπιστώνεται ότι ο κατηγορούμενος δεν είναι σε θέση να κατανοήσει και να αποφασίσει. Ποτέ δεν πίστευα κάτι τέτοιο σε όλη μου τη ζωή: πιστεύω ότι πρόκειται για μια ιδεολογική σαβούρα, χαρακτηριστική του αστικού φιλελευθερισμού, που εξομοιώνει την ανάγκη, την επιθυμία, τις υλικές συνθήκες, την προσωπική διαμόρφωση και τις έμφυτες παρορμήσεις με τις έννοιες της ενοχής και της αθωότητας. Αλλά σήμερα, για τις ανάγκες αυτής της παρέμβασης, θα ακολουθήσω το κοινότυπο. Ειδικά γιατί σήμερα εγκαινιάζεται η πιθανή έναρξη μιας συγκεκριμένης διαδικασίας, μιας διαδικασίας εναντίον βιβλίων και εφημερίδων.

Ποια αλήθεια κρύβει η Επιχείρηση Sibilla; Και ποια ευθύνη αναλαμβάνουν οι πρωταγωνιστές;

Για συνέπεια, ξεκινώ από τις δικές μου ευθύνες. Έχω γράψει άρθρα, έχω δημοσιεύσει και διανείμει αναρχικό έντυπο υλικό, έχω δημοσιεύσει αναρχικά βιβλία. Δημοσίευσα, μέσω των Εκδόσεων Monte Bove, το βιβλίο Ποια διεθνής; του Alfredo Cospito και πολλά άλλα. Και είμαι τόσο περήφανος που το έκανα, που ακριβώς τον περασμένο Οκτώβριο – σε μια σκόπιμα προκλητική κίνηση απέναντι στην προηγούμενη προκαταρκτική ακρόαση – τύπωσα την τρίτη έκδοση του βιβλίου.

Υπάρχουν, όμως, ευθύνες που πρέπει να αναλάβει και εκείνος που υποστηρίζει την κατηγορία, σε μια διαδικασία στην οποία το σώμα του εγκλήματος είναι βιβλία και εφημερίδες. Το λέω με απόλυτη ειλικρίνεια, πραγματικά δεν καταλαβαίνω πώς το Κράτος δεν κατανοεί μια τόσο προφανή αλήθεια: από τον καιρό του Σωκράτη και του Τζιορντάνο Μπρούνο, όλοι γνωρίζουν ότι αυτός που λογοκρίνεται, φιμώνεται, φυλακίζεται ή βασανίζεται για τις ιδέες του, κερδίζει δημοτικότητα και φήμη από την ίδια την ενέργεια της λογοκρισίας. Όλοι ξέρουν ποιοι ήταν ο Σωκράτης και ο Τζιορντάνο Μπρούνο, αλλά πιστεύω ότι κανείς εδώ μέσα δεν γνωρίζει τα ονόματα του Μελέτου ή του καρδινάλου Ιουλίου Αντωνίου Σαντόριο.

Εσείς σε ποια πλευρά της ιστορίας στέκεστε;

Όταν μιλάμε για ευθύνες, υπάρχει μία που είναι μεγαλύτερη από όλες και που, ειλικρινά, συντρίβει τις νομικές τεχνικές. Όταν μιλάμε για αλήθεια, δεν μπορώ να σιωπήσω για την πιο ντροπιαστική αλήθεια αυτής της διαδικασίας. Ενώ συζητάμε για την ποινική διαδικασία, υπάρχει ένας ελέφαντας στο δωμάτιο. Ακριβώς εδώ μέσα.

Δεν μπορώ να παραλείψω το σκάνδαλο ότι ένας συγκατηγορούμενός μου, ένας σύντροφός μου, είναι κλεισμένος σε καθεστώς 41 bis και συνδεδεμένος μέσω βιντεοδιάσκεψης. Όταν μιλάμε για αλήθεια, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι αυτή η έρευνα είχε κεντρικό ρόλο στην απόφαση να κλείσουν τον Alfredo Cospito σε καθεστώς 41 bis. Το είπε ο υπουργός Δικαιοσύνης στο κοινοβούλιο, το είπε και ο ίδιος ο εισαγγελέας Cantone σε ακρόαση.

Αυτό είναι σκάνδαλο όχι μόνο επειδή το 41 bis είναι μια διεθνής ντροπή, ένα καθεστώς φυλάκισης βασανιστηρίων στο οποίο κανείς δεν πρέπει να υποβάλλεται. Κυρίως είναι σκάνδαλο γιατί εμείς οι αναρχικοί λέμε τα πράγματα ξεκάθαρα. Σε αυτό το βιβλίο, Ποιά διεθνής;, δεν θα βρείτε καμπαλιστικά μηνύματα. Τα γραπτά των αναρχικών δεν είναι pizzini[1]! Ούτε θα βρείτε εντολές, γιατί οι αναρχικοί δεν έχουν ηγέτες και δεν παίρνουν εντολές από κανέναν.

Τα βιβλία δεν προορίζονται για να δίνουν εντολές, αλλά για να σκεφτείς με το μυαλό σου. Τα βιβλία διδάσκουν να υπακούς στις εντολές. Γι’ αυτό και προκαλούν τόσο φόβο.

Επιπλέον, αυτή η διαδικασία δημιουργεί ενδιαφέροντες αντιφάσεις. Σκεφτείτε το γεγονός ότι δεν είμαι ελεύθερος να στείλω αυτό το βιβλίο, όπως δεν είμαι ελεύθερος να στείλω την εφημερίδα Vetriolo στον Alfredo στη φυλακή. Αυτό είναι απλώς παράλογο, γιατί είναι προφανές ότι δεν κρύβω στις ραφές του Ποια διεθνής; ένα ξυράφι, ή μια συσκευή πομποδέκτη, ή ναρκωτικά, ούτε έχω διαμορφώσει το βιβλίο με τέτοιο τρόπο πουνα περιέχει κρυφά μηνύματα. Ούτε η κατηγορία, για να πω την αλήθεια, το υποστηρίζει.

Οι διατάξεις αυτές που εφαρμόζονται στον σύντροφό μας θα έπρεπε να μας κάνουν να σκεφτούμε τρεις σημαντικές παρατηρήσεις. Πρώτον, ο τρόπος σκέψης και δράσης του συστήματος αντιμαφίας και αντιτρομοκρατίας εμπνέεται από αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε «παρανοϊκή σκέψη». Δεύτερον, τα μέτρα αυτά είναι τόσο πιο παράλογα για έναν αναρχικό. Τρίτον, στην πραγματικότητα αυτά τα μέτρα δεν έχουν καμία προληπτική δικαιολογία, αλλά στοχεύουν σε έναν μοναδικό σκοπό: την εξόντωση του κρατουμένου.

Αυτό δημιουργεί ένα βραχυκύκλωμα και όσον αφορά τη δική μας διαδικασία. Πώς μπορεί ο Αλφρέντο να υπερασπιστεί τον εαυτό του για κατηγορίες που αφορούν τις ιδέες του και τα κείμενά του, αν δεν μπορεί να τα διαβάσει; Δεν αρκούν προφανώς μόνο τα έγγραφα της κατηγορίας, καθώς περιλαμβάνουν μόνο επιλεγμένα αποσπάσματα.

Υπάρχουν επίσης και μεγαλύτερες αντιφάσεις που παράγονται από το γενικότερο πλαίσιο. Προφανώς, έρευνες όπως αυτή εντάσσονται στο πλαίσιο του πολέμου στον οποίο έχουμε όλοι βυθιστεί. Υπάρχει, άλλωστε, ένας στενός δεσμός μεταξύ πολέμου και λογοκρισίας. Όταν μια χώρα είναι σε πόλεμο, υπάρχουν πράγματα που δεν μπορείς να πεις και πληροφορίες που δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν. Το 41 bis στον Αλφρέντο Κόσπιτο, η επιχείρηση Sibilla, οι αντιδημοκρατικοί νόμοι κατά των απεργιών και των διαμαρτυριών στις φυλακές, όπως εκείνοι που περιλαμβάνονται στο νομοσχέδιο 1660, είναι πράγματι εκφράσεις πολιτικών πολέμου.

Από τη μία πλευρά, αυτή είναι μια επιχειρησιακή αναγκαιότητα, από την άλλη όμως παράγει και μια αντίφαση: πώς το ιταλικό κράτος ζητά θυσίες από τους εργαζόμενους, αυξάνει το κόστος των λογαριασμών ή των καυσίμων, λέγοντας ότι είναι θυσίες που απαιτούνται για να πολεμήσουμε ενάντια σε αυτοκρατορίες ή σε κάποιοκακόβουλο καθεστώς στην Μέση Ανατολή, ενώ την ίδια ώρα δικάζει βιβλία και εφημερίδες και κλείνει πολιτικούς αντιπάλους σε 41 bis; Ένα κράτος που μας δικάζει για τις βίαιες ομιλίες μας, ενώ ταυτόχρονα εξάγει όπλα στο Ισραήλ και την Ουκρανία.

Σε αυτό το έδαφος, το κράτος είναι αδύναμο και μια διαδικασία όπως αυτή μπορεί να γίνει ευκαιρία για να ενισχύσουμε τον αγώνα αντί για να τον καταστείλουμε. Η σημερινή αυταρχική στροφή εντάσσεται στο πλαίσιο των πολεμικών μέτρων ενάντια στον εσωτερικό εχθρό. Αλλά οι στρατιωτικές κινήσεις δεν βοήθησαν σε τίποτα.

Η υπόθεση του Κόσπιτο αποδείχθηκε ότι ήταν ένα μπούμερανγκ που γύρισε πίσω σε εκείνους που την οργάνωσαν. Ήθελαν να κλείσουν το στόμα του συντρόφου, αλλά οι ιδέες του δεν ήταν ποτέ πριν τόσο διαδεδομένες. Οι εκδόσεις των κειμένων του Αλφρέντο πολλαπλασιάστηκαν. Το Ποιά διεθνής; είχε τρεις εκδόσεις και επτά επανεκδόσεις. Υπήρξαν δεκάδες διαδηλώσεις, πορείες, συγκρούσεις στους δρόμους. Ο αναρχισμός αναζωογονήθηκε τόσο πολύ που γεννήθηκαν ακόμη και νέα αναρχικά τραγούδια, ίσως μετά από μισό αιώνα μακριά. Διάβασα σε μια ιστοσελίδα ότι υπήρξαν σχεδόν 120 καταστροφικές άμεσες ενέργειες σε όλο τον κόσμο. Οι συμβολικές δράσεις ή πράξεις πολιτικής ανυπακοής, τα πανό, οι γραπτές αναφορές στους τοίχους, οι κουβάδες με μπογιά, η κατάληψη θεάτρων ή της έδρας της Αμνηστίας ή μιας ραδιοφωνικής εκπομπής, αυτές μετριούνται σε χιλιάδες.

Αυτοί που νομίζουν ότι αυτό μπορεί να σταματήσει κλείνοντας το στόμα ενός μόνο συντρόφου, ζουν σε αυταπάτες. Ψέμα είναι να λέτε ότι όλα αυτά προκλήθηκαν από το διαβολικό μυαλό ενός υποκινητή. Και ήρθατε σε αυτό το αδιέξοδο μόνοι σας. Αν η ηγεσία αυτού του κράτους αποτελείται από τον Delmastro και τον Donzelli, την Manuela Comodi ή τον Roberto Sparagna, ο Alfredo Cospito φαίνεται γίγαντας. Και ακόμα σήμερα, εδώ, όπως έλεγε ο ποιητής, οι νάνοι συνεχίζουν να ζητούν λογοκρισία εναντίον των γιγάντων που τους τρομάζουν.

Δεν φοβάμαι αυτή τη δίκη γιατί μια δίκη ενάντια σε βιβλία και εφημερίδες είναι μια δίκη στην οποία – ακόμα και για το ευρύ κοινό, όχι μόνο για τους αναρχικούς, για τους οποίους αυτό είναι πάντα αλήθεια – η πιο τιμητική θέση στην οποία μπορείς να καθίσεις είναι το εδώλιο του κατηγορουμένου.

Δεν φοβάμαι αυτή τη διαδικασία γιατί το κράτος είναι αδύναμο. Αυτό που συνέβη στις 10 Οκτωβρίου είναι πραγματικά σημαντικό: στη δικαστική εμπειρία μου, την οποία σίγουρα δεν επιθυμούσα, δεν είχα ποτέ παρακολουθήσει ακρόαση στην οποία οι κατηγορούμενοι ήθελαν να μιλήσουν και ο εισαγγελέας έψαχνε τεχνικές παρακάμψεις για να πετύχει αναβολή.

Η απειλή του αστυνομικού διευθυντή της Περούτζιας να εκδώσει φύλλα εξόδου για μια διαδήλωση στην οποία δεν συνέβη τίποτα ιδιαίτερα συγκρουσιακό είναι σημάδι των καιρών που διανύουμε, έκφραση αλαζονείας, αλλά κυρίως ένδειξη της αδυναμίας σας.

Αν η απλή παρουσία του Alfredo – ακόμη και στη φαντασματική μορφή της σύνδεσης μέσω βιντεοδιάσκεψης – αποτελεί ζωντανή αντίφαση για όλους εκείνους που θέλουν να τον κρατήσουν φυλακισμένο, τότε μιλάμε για κάτι πολύ πιο ισχυρό από αυτό που αντιλαμβάνονται.

Κλείνω με μια αυτονόητη αλήθεια. Ο αναρχισμός δεν είναι το προϊόν ενός σοφού ή ενός φιλοσόφου, αλλά ένα άγριο φυτό της ταξικής πάλης. Όποιος αγωνίζεται δεν χρειάζονται υποκίνηση. Όποιος το κάνει, έχει φτάσει στην συνειδητοποίηση της ανάγκης να αγωνιστεί. Η ακαταμάχητη υποκίνηση είναι αυτή που προκαλείται από τις αδικίες της κοινωνίας σας.

Ενώ τρέχουμε προς τον πυρηνικό πόλεμο και παρακολουθούμε ανήμποροι την πρώτη αυτοματοποιημένη γενοκτονία στην ιστορία, η απάντηση στο ερώτημα – ποιά διεθνής; – είναι πιο επίκαιρη από ποτέ. Και δεν βρίσκεται σε κανένα βιβλίο. Τα βιβλία θέτουν μόνο ερωτήσεις.

Αν με στείλουν σε δίκη, θα κάνω το παν για να εντείνω αυτές τις αντιφάσεις. Θα προσπαθήσω ναχρησιμοποιήσω τη δίκη του “Vetriolo” για να προπαγανδίσω τις ιδέες και τα επιχειρήματα της εφημερίδας. Πρώτ’ απ’ όλα, θ κάνω τα πάντα για να μετατρέψω αυτή τη δίκη σε ευκαιρία να σαμποτάρω το 41 bis, να συνομιλήσω με τον Alfredo και να επικοινωνήσω μαζί του.

Θέλω ο Alfredo να j;erei ότι ο αγώνας του έχει ταρακουνήσει τα βουνά. Μην το βάζεις κάτω. Είσαι παράδειγμα συνέπειας και θάρρους. Ο δρόμος προς την Ιθάκη είναι γεμάτος από δύσκολα εμπόδια, αλλά και θαυμάσιες περιπέτειες. Σε περιμένουμε πίσω στο σπίτι, σύντροφε.

Ζήτω η αναρχία!

Michele Fabiani

***

Δήλωση του Michele Fabiani κατά την προκαταρκτική ακρόαση της υπόθεσης Sibilla

Χαίρομαι που έχω τη δυνατότητα να μιλήσω αυτοπροσώπως αυτή τη φορά.

Θα ήθελα να ήμουν εδώ ήδη στις 10 Οκτωβρίου για την προκαταρκτική ακρόαση, η οποία αναβλήθηκε, αλλά δυστυχώς οι εργασιακές υποχρεώσεις που έχω για να ζήσω και τα 1.500 χιλιόμετρα που χωρίζουν την κατοικία μου από αυτή την αίθουσα με εμπόδισαν να είμαι εδώ. Δεν θα αναφερθώ στα σοβαρά λάθη, που σίγουρα δεν ήταν δικά μου, τα οποία οδήγησαν σε ελαττώματα στην κοινοποίηση εις βάρος μου και συνέβαλαν στην αναβολή της δίκης. Αυτά μιλούν από μόνα τους. Και στην πραγματικότητα, φανερώνουν πολλά περισσότερα. Αντιμετωπίζω αυτή την ακρόαση, καθώς και την ενδεχόμενη δίκη που θα προκύψει, με ηρεμία, γνωρίζοντας ότι δεν έχω τίποτα να υπερασπιστώ σε μια πολιτική δίκη όπως αυτή. Είμαι περήφανος που βρίσκομαι στο εδώλιο μαζί με μερικούς από τους πιο αγαπημένους μου συντρόφους. Χαίρομαι που μπορώ επιτέλους να χαιρετίσω τον Alfredo και να του εκφράσω όλη μου την αλληλεγγύη. Είμαι αποφασισμένος να κοιτάξω κατάματα όσους διεκδικούν το δικαίωμα να με κρίνουν.

Βρισκόμαστε εδώ γιατί πρέπει να απαντήσουμε ειδικότερα στην κατηγορία της υποκίνησης σε εγκλήματα με σκοπό την τρομοκρατία και την ανατροπή της δημοκρατικής τάξης. Δεν με ενδιαφέρει να εξετάσω τις κατηγορίες ή, όπως ανέφερα ήδη, να υπερασπιστώ τον εαυτό μου για αυτά τα εγκλήματα απόψεων. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να καταστήσω σαφείς τις σκέψεις μου για αυτήν την κατηγορία. Στη δική μου αντίληψη για τον αναρχισμό, όπως και για τη ζωή γενικότερα, δεν υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ υποκινητή και υποκινούμενου, δεν υπάρχουν κενές κεφαλές να γεμίσουν, δεν υπάρχουν μάζες για να κατευθυνθούν, και δεν έχω καμία πρόθεση να υποκινήσω τίποτα. Ο ίδιος ο όρος «υποκίνηση» έχει αρνητική, ύπουλη σημασία, υπονοώντας μια μορφή πειθούς μέσω εξαπάτησης ή χειραγώγησης. Γι’ αυτό πιστεύω, κύριοι, ότι δεν υπάρχει καλύτερος υποκινητής για εγκλήματα από το ίδιο το κράτος. Τι νομίζετε ότι δημιουργεί συναισθήματα εκδίκησης και εξέγερσης μεταξύ των καταπιεσμένων και εκμεταλλευμένων σε όλο τον κόσμο; Η διεξαγωγή πολέμου ή οι αναρχικοί; Πιστεύετε πραγματικά ότι αν κάποιος αποφασίσει να πάρει τη ζωή του στα χέρια του και να επαναστατήσει είναι επειδή το ψιθύρισαν οι αναρχικοί; Δεν αμφιβάλλετε ότι η συστηματική βία που διαπράττεται μέσω νόμων και κατασταλτικών μηχανισμών, πάντα εναντίον των προλετάριων και υπέρ της αστικής τάξης, μπορεί να προκαλέσει αντίδραση; Η ερώτηση είναι, λοιπόν, αν ο αναρχισμός προπαγανδίζει ιδέες εξέγερσης. Αν ως αναρχικός επιδιώκω την ήττα αυτού του άθλιου συστήματος; Φυσικά και ναι. Αν γράφω και επικροτώ τις θεωρίες και τις πρακτικές της ανατροπής; Μου φαίνεται αυτονόητο.

Η αλήθεια είναι ότι το κράτος, το κεφάλαιο, οι μηχανισμοί του και οι εκφραστές τους, συμπεριλαμβανομένων και εσάς, φοβούνται. Δεν φοβούνται τους αναρχικούς, ας είναι σαφές αυτό, φοβούνται ότι η κατάσταση μπορεί να ξεφύγει από τα χέρια τους, ότι ο έλεγχος που προσπαθούν να επιβάλουν μπορεί να καταρρεύσει. Κάθε άρρωστο σύστημα αναπόφευκτα μεταβαίνει σε αμυντική στάση, υιοθετώντας μέτρα για να διατηρήσει μια εσωτερική ισορροπία και να εξοντώσει τις απειλές, είτε εσωτερικές είτε εξωτερικές. Οι κρίσεις αυτής της ανισορροπίας γίνονται όλο και πιο αισθητές και οι υπεύθυνοι γίνονται ολοένα και πιο προφανείς στα μάτια του κόσμου: οικονομικές καταστροφές, περιβαλλοντικές καταστροφές, πόλεμοι, πανδημίες. Οι κρίσεις φέρνουν δυσαρέσκεια, η δυσαρέσκεια φέρνει θυμό, και ο θυμός οδηγεί σε εξεγέρσεις. Και αυτό, δεν μπορείτε να το επιτρέψετε. Προσπαθείτε να δράσετε προληπτικά, πλήττοντας αδιάκοπα εκείνους που σας έχουν ήδη δηλώσει τον πόλεμο εδώ και ενάμιση αιώνα, και εκείνους που σας θεωρούν εχθρούς ανεξαρτήτως κρίσης ή δυσαρέσκειας, προσπαθώντας να αποτρέψετε τη διάδοση ορισμένων ιδεώνπου ανήκουν σε εκείνους που έχουν αρχίσει να νιώθουν μια κάποια δυσπιστία και ένα συγκεκριμένο μίσος εναντίον σας. Γιατί αυτές οι ιδέες είναι επικίνδυνες για τη σταθερότητά σας και για τις άνετες θέσεις σας στους γυάλινους πύργους σας.

Ο κόσμος στον οποίο πιστεύετε και στον οποίο μας αναγκάζετε να ζούμε, βρίσκει την υλοποίησή του στον πόλεμο, στον δηλητηριασμό, στην στέρηση, στο εκβιασμό, στην εξόντωση, στην καταστολή, στα βασανιστήρια. Θα μπορούσα να συνεχίσω επ’ αόριστον, αλλά κλείνω εδώ αυτή την λίστα, κατανοώντας ότι μπορεί να θεωρηθεί ρητορική και τίποτα παραπάνω. Αλλά προφανώς υπάρχει ακόμα ανάγκη για λίγη ρητορική, εάν επιμένουμε να κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε τι είναι αυτό που υποκινεί τα άτομα να εξεγερθούν και προσπαθούμε να εντοπίσουμε την αιτία στους αναρχικούς. Και λοιπόν, πόλεμος, εναντίον των προλετάριων σε όλο τον κόσμο για να εξασφαλιστεί η εξουσία, ο πλούτος και η υπεροχή των πλουτοκρατών του πλανήτη. Δηλητηρίαση, όλων όσων μας περιβάλλουν και των σωμάτων μας με την βρωμιά που αναγκαζόμαστε να αναπνέουμε, να τρώμε και να απορροφούμε για το κέρδος αυτών που υπερασπίζεστε. Αποστέρηση, εδαφών, κουλτούρων και ανθρώπινου υλικού για την εξόρυξη πρώτων υλών που είναι χρήσιμες για την κίνηση της καπιταλιστικής μηχανής, είτε είναι πράσινη είτε με καύση. Και μετά ο εκβιασμός της μισθωτής εργασίας, χωρίς την οποία είναι αδύνατο να επιβιώσουμε σε αυτή την άρρωστη και παντοειδή κοινωνία. Σκλάβοι καταδικασμένοι να πουλήσουν τον ελεύθερο χρόνο τους για να φουσκώσουν τις τσέπες των αδίστακτων αφεντικών και όπου συχνά καταλήγουν να σκοτώνονται ή να ακρωτηριάζονται. Το ξέρουν κάτι οι εργάτες της Eni στο Καλεντζάνο, για παράδειγμα. Η εξόντωση των καταπιεσμένων, όπως αυτή που συμβαίνει στην Παλαιστίνη, με την οποία οι δυτικές βιομηχανίες του θανάτου αποκομίζουν τεράστια κέρδη και για την οποία, προσωπικά, σας θεωρώ όλους συνένοχους. Η καταστολή και η εξάλειψη όποιου δεν είναι σύμφωνος με την ιδέα σας για την κανονικότητα, την παραγωγικότητα και την χρησιμότητα, όποιου υπερβαίνει τις φανταστικές γραμμές σας που αποκαλείτε σύνορα, όποιου προσπαθεί να ξεφύγει από τις βόμβες που εσείς οι ίδιοι ρίχνετε και από την πείνα που εσείς οι ίδιοι προκαλείτε, όποιου σηκώνει το κεφάλι εναντίον του αφεντικού, εναντίον των στολών, εναντίον των νόμων. Και τα βασανιστήρια, αυτά που επιφυλάσσετε για όποιον καταλήγει στην παγίδα σας, αλλά δεν μπορείτε να λυγίσετε. Αυτά που είναι εγγενής στο καθεστώς εξόντωσης του 41 bis, κάτω από το οποίο θέλατε να θάψετε ζωντανό, εκτός από τόσους άλλους, τον αναρχικό μας σύντροφο Αλφρέντο Κόσπιτο, του οποίου το σχέδιο, η λεγόμενη Επιχείρηση Sibilla αποτελεί θεμελιώδες κομμάτι. Για μένα, ένα κομμάτι του αγώνα που ξεκίνησε ο Αλφρέντο από τον Οκτώβριο του 2022 μέχρι τον Απρίλιο του 2023 και τον οποίο οι σύντροφοί μας συνέχισαν με διαμαρτυρίες και άμεσες δράσεις σε διεθνές επίπεδο, κάνοντάς σας να πληρώσετε το τίμημα για αυτή την αηδιαστική διάταξη, συνεχίζεται σήμερα εδώ μέσα, σε αυτή την αίθουσα του δικαστηρίου.

Από εμένα θα έχετε μόνο και πάντα εχθρότητα.

Θέλω να εκφράσω την υποστήριξή μου σε όσους κατεβαίνουν στους δρόμους αυτές τις μέρες και δεν δίνουν δεκάρα για τους κανόνες και τη μετριοπάθεια, εναντίον της σιωνιστικής σφαγής και των χρηματοδοτών της, εναντίον του μονοπωλίου της βίας από την πλευρά της αστυνομίας και του Κράτους.

Διεθνιστική αλληλεγγύη με όλους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που στερούνται της ελευθερίας τους. Η σκέψη μου είναι με τον Κυριάκο, που σκοτώθηκε σε δράση στην Αθήνα στις 31 Οκτωβρίου 2024, και η αγάπη μου στη Μαριάννα, τραυματισμένη στην ίδια δράση και αυτή τη στιγμή κρατούμενη σε ένα κελί στις φυλακές Κορυδαλλού.

Matteo Monaco

***

Δήλωση της Sara Ardizzone κατά την προκαταρκτική ακρόαση της υπόθεσης Sibilla

Είμαι αναρχική. Ως αναρχική, είμαι εχθρός αυτού του Κράτους, όπως και κάθε άλλου Κράτους, από τη στιγμή που αυτό στην ουσία του προϋποθέτει την άσκηση στρατιωτικής και οικονομικής εξουσίας από ορισμένα άτομα πάνω σε άλλους ανθρώπους και στον πλανήτη γενικότερα. Είμαι εχθρός κάθε μορφής διακυβέρνησης που αυτό θεσπίζει, αφού η επιλογή ανάμεσα στη δημοκρατία και τη δικτατορία είναι απλώς η πιο λειτουργική για να διατηρηθεί ο έλεγχος πάνω στην καταπιεσμένη τάξη. Μισώ την υπάρχουσα τάξη και εκείνους που τη διατηρούν, γι’ αυτό πιστεύω στη δικαιοσύνη της βίας των καταπιεσμένων ενάντια στις αλυσίδες τους και ενάντια σε αυτούς που τις σφίγγουν.

Το να κάθομαι στο εδώλιο του κατηγορουμένου για να απαντήσω για φθορά αυτοκινήτων της ιταλικής ταχυδρομικής υπηρεσίας, μιας εταιρείας υπεύθυνης για τους αναγκαστικούς επαναπατρισμούς εκατοντάδων μεταναστών που διέφυγαν από τους πολέμους στους οποίους η Ιταλία είναι συνυπεύθυνη, δεν με προκαλεί ούτε ανησυχία ούτε ντροπή.

Αυτό που με εξοργίζει, για να το πω ήπια, είναι η κατασκευή που κάνατε γύρω από τον αναρχισμό. Ένα οικοδόμημα ψεμάτων που σκοπό έχει μόνο να αυξήσει τους χρόνους φυλάκισης για τους συντρόφους και τις συντρόφισσες, να δικαιολογήσει την εφαρμογή ειδικών καθεστώτων στα οποία διαφορετικά δεν θα μπορούσαν να προχωρήσουν. Η δημόσια κατηγορία δημιούργησε έναν κόσμο, έναν αναρχικό κόσμο γεμάτο αρχηγούς, όπου τα άρθρα των εφημερίδων γίνονται «διαταγές», όπου υπάρχουν εκείνοι που δίνουν εντολές και εκείνοι που τις δέχονται, όπου υπάρχουν εκείνοι που υποκινούν και εκείνοι που υποκινούνται.

Το πιο εκπληκτικό είναι ότι αυτό για το οποίο κατηγορείτε τον αναρχισμό, στην πραγματικότητα, είναι ο κόσμος σας. Μπροστά από κάθε στρατώνα των Καραμπινιέρων υπάρχει το σύνθημα «υπακούοντας σιωπηλά και πεθαίνοντας σιωπηλά», ένα σύνθημα που αφήνει ένα τεράστιο περιθώριο για ατομική δικαιολογία για εκείνους τους υπηρέτες που διαπράττουν καθημερινά τη κρατική βία. Ένα σύνθημα φτιαγμένο ειδικά για να αποφορτίσει τις συνειδήσεις από τις καθημερινές βαρβαρότητες ή, ίσως, για να αποστασιοποιηθεί από κάποια διαδικασία που ξεκινά μόνο όταν οι πράξεις των λεγόμενων «φυλάκων της δημόσιας τάξης» είναι πολύ υπερβολικές για να σιγαστούν.

Η ατομική ευθύνη είναι, ωστόσο, θεμέλιο του αναρχισμού. Δεν δίνω εντολές ούτε τις παίρνω: ούτε από κανέναν, ούτε σε κανέναν. Δρω μόνο σύμφωνα με τη συνείδησή μου, η οποία δεν έχει συμφέροντα ή πλεονεκτήματα και παραμένει η μοναδική φωνή που μπορώ να ακούσω.

Το να δω έναν αναρχικό, συγκατηγορούμενό μου σε αυτή τη δίκη, σε καθεστώς 41 bis, δεν είναι αποτρεπτικό για την πίστη μου στις ιδέες μου, αντίθετα, είναι ενισχυτικό. Με πείθει όλο και περισσότερο για την υποκρισία σας, με πείθει όλο και περισσότερο ότι, πέρα από την αδικία του 41 bis στην ειδική του εφαρμογή, το 41 bis γενικά είναι βασανιστήριο. Διότι δεν μπορείς να κρατήσεις ανθρώπους για αόριστο χρόνο χωρίς φυσική επαφή ή χωρίς να βλέπουν τον ουρανό. Με πείθει ότι υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ της βίας των καταπιεσμένων και των καταπιεστών: η πρώτη ακολουθεί μια ηθική, η δεύτερη καμία.

Πάντα για την αναρχία.

Να καταργηθεί το 41 bis.

Sara Ardizzone

***

Δήλωση του Paolo Arosio κατά την προκαταρκτική ακρόαση της υπόθεσης Sibilla

Δεν είναι συνήθεια μου να μιλάω μπροστά σε δικαστήριο ή σε δικαστικό σώμα. Ωστόσο, σήμερα αποφάσισα να το κάνω επειδή βλέπω κάποιες ιδιαιτερότητες σε αυτήν τη διάταξη εναντίον μας που πρέπει να τονιστούν. Πρώτα απ’ όλα, θέλω να διευκρινίσω ότι αυτά τα λίγα λόγια δεν έχουν σκοπό να παράσχουν στο δικαστήριο επιπλέον στοιχεία για την απόφασή του, ούτε φυσικά να δικαιολογήσουν με οποιονδήποτε τρόπο τις κατηγορίες εναντίον μου. Παρά το γεγονός ότι είναι προφανείς οι αντιφάσεις και οι παράδοξες πτυχές της έρευνας στην οποία έχω εμπλακεί με τους συντρόφους μου, από τη μία πλευρά δεν έχω νομικές γνώσεις, από την άλλη, έχω πολύ σεβασμό για τη νοημοσύνη και την αξιοπρέπειά μου ώστε να χάνομαι σε νομικές λεπτομέρειες ή σε αμφιλεγόμενα νομικά επιχειρήματα. Αντίθετα, θέλω να τονίσω ότι οι κατηγορίες και οι ενέργειες εναντίον μας σήμερα έχουν έναν χαρακτήρα που ξεπερνά τις νομικές δικαιολογίες με τις οποίες η κατηγορία επιχείρησε να καλύψει την υπόθεση. Υπάρχουν σαφείς πολιτικές και ηθικές επιλογές που οδήγησαν τις ανακριτικές αρχές να πραγματοποιήσουν αυτή την επιχείρηση, οι οποίες είναι πολύ πιο κοντά στην πολιτική και την ηθική παρά στη νομιμότητα. Νομίζω ότι είναι προφανές σε όλους ότι υπάρχουν τουλάχιστον δύο λόγοι που οδήγησαν σε αυτή την έρευνα.

Πρώτον, η συνεχής κλιμάκωση των κοινωνικών και πολιτικών εντάσεων, τόσο στην Ιταλία όσο και στον υπόλοιπο κόσμο, έχει θέσει τα κράτη μπροστά στην πιθανότητα κοινωνικών εκρήξεων και εξεγέρσεων εναντίον τους. Από τη λαϊκή και εθνική αντίσταση των Παλαιστινίων απέναντι στη γενοκτονία που διαπράττεται από το Ισραήλ, έως τη γνήσια έκρηξη οργής που διαπερνά τους δρόμους της Ιταλίας μετά από μία ακόμη ρατσιστική δολοφονία από την αστυνομία στο Μιλάνο. Από τις εκατοντάδες χιλιάδες λιποταξίες και σαμποτάζ, που έχουν γίνει καθημερινό φαινόμενο σε όλο το μέτωπο του πολέμου μεταξύ Ρωσίας και ΝΑΤΟ, μέχρι την «όμορφη και εκδικητική» δράση του Λουίτζι Μαντζιόνε στη Νέα Υόρκη. Από τις άγριες απεργίες στο Ιράν και την Ινδία μέχρι τις κινητοποιήσεις του γερμανικού προλεταριάτου, οι εντάσεις που προκαλούν ο καπιταλισμός και τα κράτη, οδηγούν σε ένα κύμα αντίστασης από τις καταπιεσμένες μάζες που κινδυνεύει να ξεφύγει από τον έλεγχό τους. Φοβούμενοι μήπως χάσουν το μονοπώλιο της βίας και τη δυνατότητα εκμετάλλευσης των ανθρώπων, οι καταπιεστές και αυτοί που υπερασπίζονται τα συμφέροντά τους, προχωρούν σε όλο και πιο καταπιεστικές και βίαιες πολιτικές. Πολιτικές πολέμου, γιατί μόνο ο πόλεμος μπορεί να επιταχύνει τις αντιφάσεις του καπιταλιστικού συστήματος και να πλήξει τους καταπιεσμένους.

Σε αυτό το πλαίσιο, οι κατηγορίες εναντίον μας περί υποκίνησης και οργάνωσης φαίνονται παράλογες. Η δραματική ανάδειξη των κοινωνικών αντιφάσεων δεν χρειάζεται την υποκίνηση μιας χούφτας αναρχικών για να εκδηλωθεί η οργή των καταπιεσμένων ούτε οι αγώνες τους απαιτούν κάποια μυστική οργάνωση για να δράσουν ενάντια στους καταπιεστές τους. Είναι, τουλάχιστον, γεγονός ότι από την εποχή που η αναρχική εφημερίδα Vetriolo σταμάτησε να εκδίδεται ή από τότε που η λογοκρισία σας έβαλε φραγμούς στους ιστοτόπους αντιπληροφόρησης Malacoda και RoundRobin, η κοινωνική σύγκρουση όχι μόνο δεν υποχώρησε, αλλά εντάθηκε ακόμη περισσότερο.

Η δεύτερη αιτία, που σίγουρα δεν ξεφεύγει από την πρώτη, αλλά αντίθετα είναι ένα τραγικό συμπέρασμά της, αφορά τις «προσωπικότητες» των πρωταγωνιστών αυτής της δικαστικής υπόθεσης. Από δεκαετίες διεξάγεται μια πολιτική σύγκρουση γύρω από τις κατασταλτικές στρατηγικές που το ιταλικό κράτος πρέπει να εφαρμόσει για να διαχειριστεί την αναπόφευκτη κρίση και τις συνέπειές της. Στο πλαίσιο αυτό, η Εθνική Διεύθυνση Αντιμαφίας και Αντιτρομοκρατίας αποτελεί μια στρατηγική επιλογή διαχείρισης της δημόσιας τάξης, η οποία έχει τις δικές της ομάδες εξουσίας, τα δικά της όργανα προπαγάνδας και τα δικά της συμφέροντα. Δεν είναι, λοιπόν, τυχαίο ότι αυτή η επιχείρηση, με σαφή λογοκριτικό και εκφοβιστικό χαρακτήρα, είχε τεράστιο ειδικό βάρος στις αποφάσεις να υποβληθεί ο αναρχικός σύντροφος Αλφρέντο Κόσπιτο στο καθεστώς 41 bis. Το καθεστώς 41 bis αντιπροσωπεύει, τόσο από προπαγανδιστική όσο και από νομική άποψη, το καμάρι ενός ολόκληρου συστήματος μηχανισμών που στην πράξη αποσκοπούν στην εγκαθίδρυση ενός καθεστώτος «αστυνομικού κράτους», όπου οι κατασταλτικές ανάγκες της δημόσιας τάξης είναι πρωταρχικές στη διαχείριση του κράτους. Ο αναρχικός σύντροφος Αλφρέντο Κόσπιτο υποβλήθηκε σε αυτό το απάνθρωπο καθεστώς για τη δικαιοσύνη και την αξιοπρέπεια των πράξεών του και της σκέψης του. Ωστόσο, η προσπάθεια να τον δαιμονοποιήσουν και να τον απομονώσουν απέτυχε πρώτα και κύρια λόγω των αγωνιστικών ικανοτήτων που ο ίδιος εξέφρασε και, επίσης, λόγω της κινητοποίησης εκατοντάδων ανθρώπων σε αλληλεγγύη με την κατάστασή του. Μια κινητοποίηση που, για άλλη μια φορά, δεν είχε καμία ανάγκη από υποκινητές ή διώκτες για να εκφραστεί, αλλά που είχε τη δυνατότητα, χάρη στη δύναμη και την ακεραιότητα του Αλφρέντο, να ανοίξει αντιφάσεις ακόμα και μέσα στα κρατικά όργανα, αμφισβητώντας τις δυνατές πλευρές της πολιτικής κατεύθυνσης που καθοδηγείται από τη DNAA. Έτσι, για να δικαιολογηθούν οι κατασταλτικές επιλογές για τη ζωή και το σώμα του συντρόφου, ζητείται από το δικαστήριο να ανοίξει μια νέα διαδικασία σε βάρος του, με σκοπό να βρει νομικά παραθυράκια που θα καλύψουν την εκδικητική και λογοκριτική θέληση των αστυνομικών μηχανισμών να πλήξουν τη συνοχή και την αξιοπρέπεια ενός επαναστάτη αναρχικού.

Αυτά, εν συντομία, είναι οι λίγες εξαιρέσεις που ήθελα να αναφέρω. Τώρα εξαρτάται από την ψευδή σας συνείδηση να βρείτε τις νομικές παρατυπίες με τις οποίες θα ανατρέψετε την αυταπόδεικτη αλήθεια αυτών των δηλώσεων και να προχωρήσετε στη διαδικασία της δίωξής μας.

Paolo Arosio

[1] Η ιταλική λέξη pizzino (πληθυντικός pizzini) προέρχεται από την σικελιανή λέξη pizzinu που σημαίνει ‘χαρτάκι’. Αυτά τα χαρτάκια χρησιμοποιούνται από την μαφία με κωδικοποιημένη γλώσσα για μυστική επικοινωνία.

Πηγή: La Nemesi

Μετάφραση: Ευλογημένη Η Φλόγα[:]