“Η εξέγερση είναι το απαραίτητο στοιχείο της επανάστασης χωρίς το οποίο, χωρίς μια μακρά και επίπονη σειρά του οποίου, δεν θα υπάρξει καμιά επανάσταση και η εξουσία θα βασιλεύει ανενόχλητη με όλες τις τίς δυνάμεις. Δεν πρέπει να αποθαρρυνθούμε. Για άλλη μια φορά, ανεπαίσθητα, προετοιμαζόμαστε και αγωνιζόμαστε για την εξέγερση που θα έρθει, ένα μικρό μέρος του σπουδαίου μελλοντικού ψηφιδωτού της επανάστασης… Το καθήκον μας ως αναρχικοί, η κύρια έγνοια και η μεγαλύτερη επιθυμία μας, είναι να δούμε την κοινωνική επανάσταση να πραγματοποιείται: τρομερή αναστάτωση των ανθρώπων και σχηματισμοί που τελικά καταφέρνουν να θέσουν ένα τέλος στην εκμετάλλευση και να εγκαθιδρύσουν τη βασιλεία της δικαιοσύνης. Για μας τους αναρχικούς η επανάσταση είναι ο οδηγός μας, το σταθερό σημείο αναφοράς μας, δεν έχει σημασία τί κάνουμε ή ποιο είναι το πρόβλημα που μας απασχολεί. Η αναρχία που θέλουμε δεν θα είναι δυνατή χωρίς το οδυνηρό επαναστατικό ξέσπασμα. Αν θέλουμε να αποφύγουμε να τη μετατρέψουμε απλά σε ένα όνειρο θα πρέπει να αγωνιστούμε να καταστρέψουμε το Κράτος και τους εκμεταλλευτές μέσω της επανάστασης.”
Την Τετάρτη 6 Δεκέμβρη έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 86 ετών ο αναρχικός επαναστάτης Alfredo Bonanno. Γεννήθηκε στις 4 Μάρτη του 1937 στην Κατάνια της Σικελίας και από τα νεανικά του χρόνια ανέπτυξε πλούσια δράση που του στοίχισαν διώξεις, συλλήψεις, καταδίκες και φυλακίσεις. Πρόκειται για έναν άνθρωπο με πολυετή και πολύμορφη συμβολή στο διεθνές αναρχικό ανατρεπτικό ρεύμα της διάχυτης εξεγερσιακής τάσης του αναρχικού χώρου.
Τον Οκτώβριο του 1972 συλλαμβάνεται, καταδικάζεται και προφυλακίζεται στη φυλακή της Κατάνια για ανατρεπτική δράση, με αφορμή κάποια άρθρα του που είχαν δημοσιευθεί στο έντυπο “Ελευθεριακή Αριστερά”. Κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου αλλά και στα χρόνια που ακολούθησαν, θα συμμετάσχει μαζί με χιλιάδες άλλους αγωνιστές στην πρωτόγνωρη κινηματική παλίρροια που θα σαρώσει την ιταλική χερσόνησο με μια μοναδική, για τα ευρωπαϊκά μεταπολεμικά δεδομένα, μαζικότητα και ένταση.
Στο “ταραγμένο” 1977, τα λεγόμενα “χρόνια του μολυβιού”, με σύμβολο το περίστροφο P38, βρίσκονταν στην ημερήσια διάταξη οι μαζικές διαδηλώσεις και συγκρούσεις (με την αστυνομία) που διαλύονταν μόνο με χημικά και σφαίρες, οι επιθέσεις στους συνδικαλιστές ηγέτες, οι απαλλοτριώσεις των σούπερ μάρκετ, η διάχυση του σαμποτάζ σε διάφορους χώρους εκμετάλλευσης, οι δολοφονίες συντρόφων και οι οδομαχίες μέχρι θανάτου μεταξύ φασιστών και ριζοσπαστών νεολαίων.
Το 1977 θα κυκλοφορήσει το βιβλίο του “Η ένοπλη χαρά”, για την κυκλοφορία του οποίου θα καταδικαστεί σε ενάμιση χρόνο κάθειρξης και θα υποστεί τη λογοκρισία για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα.
Τον Μάρτιο του 1980, με βάση την κατάθεση του μετανοημένου Enrico Paghera, ο Bonanno μαζί με άλλες 3 συντρόφισσες και 2 συντρόφους θα κατηγορηθούν ως μέλη της οργάνωσης Azione Rivoluzionaria (Επαναστατική Δράση). Θ’ αποφυλακιστούν λίγους μήνες αργότερα και θ’ απαλλαχτούν από τις κατηγορίες τον Απρίλιο του 1981. Η Azione Rivoluzionaria ήταν μια από τις ένοπλες οργανώσεις του κινήματος με σαφείς αναρχικές θέσεις, που από το 1976 μέχρι τις αρχές του ’80 θα πραγματοποιήσει μια σειρά επιθέσεων εναντίον στόχων και ατόμων που αντιπροσώπευαν το κράτος, το κεφάλαιο και τα MME.
Το έργο του Αlfredo Bonanno στο επίπεδο της ανάλυσης και της θεώρησης είναι πλούσιο και πολυποίκιλο. Από τα μέσα της δεκαετίας του 70 μέσα από τις εκδόσεις Anarchismo και τις σελίδες του ομώνυμου περιοδικού και στη συνέχεια μέσα από τα περιοδικά ProvocAzione (Προβοκάτσια) και Canenero (Μαύρο Σκυλί), θα επεξεργαστεί οργανωτικά ζητήματα που αφορούν “ομάδες συγγένειας” και “άτυπες αυτοδιαχειριζόμενες δομές”.
Το 1988 κατά τη διάρκεια του αντιμιλιταριστικού συνεδρίου στη πόλη του Φορλί, ο Bonanno μαζί με άλλους συντρόφους και συντρόφισσες της εξεγερσιακής τάσης του αναρχικού κινήματος θα εκδιωχθούν από το συνέδριο από την πλειοψηφική αναρχοσυνδικαλιστική τάση της F.A.I.
Στις 2 Οκτωβρίου του 1989 καταδικάζεται σε 68 μήνες φυλακή για τη ληστεία κοσμηματοπωλείου στην Μπέργκαμο της Βορείου Ιταλίας, που έγινε στις 2 Φεβρουαρίου του ίδιου έτους. Κινητοποιήσεις αλληλεγγύης είχαν γίνει σε πολλές πόλεις της Ιταλίας, σε Βιέννη, Παρίσι, Καναδά, Σουηδία και Ελλάδα.
Στις αρχές του 1993 θα βρεθεί στην Ελλάδα στα πλαίσια εκδηλώσεων-συζητήσεων που είχαν διοργανωθεί από πρωτοβουλία αναρχικών στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και την Πάτρα και θα παρουσιάσει μια εισήγηση με τίτλο «η καινούργια μεταλλαγή του καπιταλισμού σε παγκόσμιο επίπεδο».
Τον Σεπτέμβριο του 1996 το ιταλικό κράτος θα εξαπολύσει ένα κατασταλτικό πογκρόμ ενάντια στο εξεγερσιακό κομμάτι του αναρχικού κινήματος. Οι κατασταλτικές μεθοδεύσεις θα ξεκινήσουν δύο χρόνια νωρίτερα, το 1994, με τη σύλληψη 3 συντρόφων ( Antonio Budini, Carlo Tesseri και Χρήστο Στρατηγόπουλο) και 2 συντροφισσών (Jean Weir και Ευαγγελία Τζούτζια) που κατηγορούνταν για τη ληστεία του Αγροτικού Ταμιευτηρίου του Serravalle στην περιοχή του Τρέντο και στη συνέχεια θα κατηγορηθούν για δύο ακόμα ανεξιχνίαστες ληστείες.
Θα διωχθούν 60 αναρχικοί για συμμετοχή σε “παράνομη ιεραρχικά δομημένη ένοπλη οργάνωση”, με κορυφή στην ιεραρχία τον Bonanno, την οποία οι μπάτσοι θα βαφτίσουν Ο.R.A.I (Εξεγερσιακή Αναρχική Επαναστατική Οργάνωση), χωρίς ποτέ να έχει γίνει κάποια ενέργεια μ αυτό το όνομα. Για 29 απ’ αυτούς θα εκδοθούν εντάλματα σύλληψης.
Τον Ιούλη του 1999 θα καταθέσει σαν μάρτυρας υπεράσπισης του αναρχικού Νίκου Μαζιώτη που δικαζόταν στην Αθήνα κατηγορούμενος για την τοποθέτηση βόμβας στο υπουργείο Βιομηχανίας και Ανάπτυξης, ενέργεια για την οποία είχε αναλάβει την ευθύνη.
Toν Ιούλη του 2004, τρεις μήνες μετά την ολοκλήρωση της δικαστικής παρωδίας ORAI, το ιταλικό κράτος εξαπολύει μια νέα κατασταλτική επιχείρηση, την οποία και βαφτίζει «Θερβάντες». Πραγματοποιούνται γύρω στις 40 εισβολές και έρευνες σε σπίτια και καταλήψεις αναρχικών σε διάφορες πόλεις της χώρας και 4 αναρχικοί συλλαμβάνονται. Η βασική κατηγορία είναι αυτή της σύστασης και συμμετοχής σε «ανατρεπτική οργάνωση με τρομοκρατικούς σκοπούς» με το όνομα Federazione Anarchica Informale (Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία), η οποία από τα τέλη του 2003 είχε αναλάβει τη ευθύνη για μια σειρά επιθέσεων ενάντια σε δομές της κυριαρχίας.
Τον Μάη 2005 οι ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας και των καραμπινιέρων με εντολές των εισαγγελιών του Λέτσε, του Κάλιαρι, της Ρώμης και της Μπολόνιας θα πραγματοποιήσουν 190 εισβολές σε σπίτια και καταλήψεις και θα συλλάβουν 22 άτομα. Οι κατηγορίες αφορούν διάφορες ενέργειες (τοποθετήσεις εμπρηστικών και εκρηκτικών μηχανισμών, αποστολές παγιδευμένων δεμάτων, επιθέσεις με μπογιές και καταστροφές καταστημάτων, υποκίνηση σε εξέγερση κρατούμενων μεταναστών, ανατρεπτική προπαγάνδα κ.α), καθώς και «σύσταση και συμμετοχή σε ανατρεπτική οργάνωση με τρομοκρατικούς σκοπούς για την ανατροπή της δημοκρατικής τάξης» και οι οποίες αφορούν την Federazione Anarchica Informale. Τα ΜΜΕ θα αποδώσουν για ακόμα μια φορά στον Alfredo την θεωρητική καθοδήγηση αυτής της οργάνωσης.
Τον Μάρτιο του 2009 ο Alfredo Bonanno θα βρεθεί και πάλι στην Ελλάδα προσκεκλημένος του Ελευθεριακού Ινστιτούτου Κοινωνικών Ερευνών μ’ αφορμή την κυκλοφορία της συλλογής κειμένων του με τίτλο «κυριαρχία και εξέγερση στη μεταβιομηχανική εποχή, εσωκλεισμένοι και αποκλεισμένοι» και θα μιλήσει σε δημόσιες εκδηλώσεις σε διάφορες πόλεις.
Την 1η Οκτώβρη 2009 συλλαμβάνονται και προφυλακίζονται μαζί με τον Χρήστο Στρατηγόπουλο για ληστεία τράπεζας που είχε πραγματοποιηθεί νωρίτερα την ίδια ημέρα στα Τρίκαλα. Ο Στρατηγόπουλος αναλαμβάνει προσωπικά την ευθύνη της ενέργειας, ενώ ο Bonanno αρνείται τις κατηγορίες. Ήδη κατά τον εγκλεισμό του στις φυλακές της Άμφισσας και του Κορυδαλλού o Alfredo αντιμετώπιζε σοβαρότατα προβλήματα υγείας. Συγκεκριμένα, καρδιακή ανεπάρκεια, σακχαρώδη διαβήτη, υπέρταση και σοβαρά μυοσκελετικά προβλήματα.
Πέρα από την πολύχρονη δράση του που περιλαμβάνει συλλήψεις και φυλακίσεις, έχει εκδόσει σειρά άρθρων, δοκιμίων, περιοδικών, μπροσουρών και βιβλίων, όπως: “Θεωρία και πρακτική της εξέγερσης”, “Κυριαρχία και εξέγερση στη μεταβιομηχανική κοινωνία”, “Απ’ τις ταραχές στην εξέγερση”, “Ας καταστρέψουμε την εργασία”, “Ασθένεια Και Κεφάλαιο”, “Εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας, εθνικισμός και ταξική συνείδηση”, “Η Ένοπλη Χαρά”, “Καταστροφή Του Κεφαλαίου Και Γενικευμένη Αυτοδιαχείριση”, “Μηδενισμός και θέληση για δύναμη”, “Ξέρω ποιος σκότωσε τον επιθεωρητή Λουίτζι Καλαμπρέζι”, ‘Τί είναι η εξέγερση;”, “Ο Μαλατέστα και η έννοια της επαναστατικής βίας”, “Οι μάζες”, “Οι νέοι σε μια μεταβιομηχανική κοινωνία”, “Πόλεμος και παγκοσμιοποίηση”, “Ρέκβιεμ για τα μέσα επικοινωνίας”, “Τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, ο πόλεμος και το κράτος”, “Πλασματικό κίνημα και πραγματικό κίνημα”, “Μερικές σύντομες σημειώσεις για τον Sacco και τον Vanzetti”, “Νέος κόσμος από την ανατροπή του καπιταλισμού”, “Μια κριτική των μεθόδων των Σωματείων”, “Ένοπλη πάλη και επαναστατικό κίνημα” κ.α.
“Ο επαναστατικός αγώνας είναι όπως μια φουρτουνιασμένη θάλασσα ενάντια στην οποία η πάλη θα ήταν μια άσκοπη τρέλα, επιβάλλεται να προσαρμοσθούμε στην κατεύθυνση των κυμάτων, κολυμπώντας άλλοτε με δύναμη και άλλοτε απαλά, συλλαμβάνοντας την ορμή της ζωής που η θάλασσα κρύβει μέσα της για να φθάσουμε στον επιθυμητό σκοπό. Η δύσκολη τέχνη του κολυμβητή κρύβει το πολιτικό νόημα της μειοψηφικής δράσης. Αυτή η τελευταία θέτει σε έμφαση το ταξικό της νόημα όταν εκρήγνυται απρόσμενα σαν καρπός της επαναστατικής μνήμης ή σαν ένδειξη για την παρούσα σύγκρουση.”
Πηγή: Τροχιά στο Άπειρο