Tag: Κατάληψη Rosa Nera

6 Δεκέμβρη 2008, βράδυ. Ο ειδικός φρουρός Κορκονέας περνώντας κάθετα από πεζόδρομο των Εξαρχείων, τραβάει χειρόφρενο, ξεπεζεύει από το φανταστικό του άλογο, σημαδεύει και εκτελεί 16χρονο μαθητή… επειδή τον εκνεύρισε. Η σκανδάλη πολύ ελαφριά για τους ένστολους φρουρούς του Νόμου και της Τάξης, και η ζωή των άλλων πολύ ασήμαντη για αυτούς που είναι βέβαιοι για το ακαταδίωκτο του σιναφιού τους. Ο Γρηγορόπουλος άλλωστε, ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος νεκρός θα ήταν από χέρι μπάτσου της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Η μεγαλειώδης εξέγερση που ξεσπά το επόμενο 20ήμερο σε όλη τη χώρα εν τέλει θα τον στείλει στη φυλακή μαζί με τον συνεργό του Σαραλιώτη, σπάζοντας την παράδοση ασυλίας, η οποία ανάσταλθηκε όσο οι μνήμες της εξέγερσης ήταν ακόμη νωπές. Καθώς όμως η καθημερινότητα άρχισε να συνθλίβεται στη μέγγενη της ραγδαίας φτωχοποίησης της ζωής μας, αυτήν που αποκαλέστηκε μνημονιακή κρίση, το αστυνομικό κράτος επανήλθε δριμύτερο.

Γνωρίζουμε σήμερα το πώς η διαβόητη κρίση χρέους που ξέσπασε σχεδόν την επαύριο της αντικρατικής εξέγερσης αξιοποιήθηκε για την πλήρη οικονομική, ηθική και πολιτική υποταγή των χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων – τα οποία μέχρι τότε βρίσκονταν σε τροχιά αμφισβήτησης της εγχώριας τάξης πραγμάτων. Η διαχείριση δε συνιστούσε μία συντονισμένη στρατηγική αντι-εξέγερσης που μπήκε σε κίνηση για να αντιστρέψει τα κεκτημένα του Δεκέμβρη, τη μαζική είσοδο δηλ. των μαζών σε μια κουλτούρα συλλογικής παραγωγής πολιτικής από τα κάτω, με την άνθηση κινημάτων πόλης, συνελεύσεων γειτονιάς, καταλήψεων, αυτόνομων εργατικών και φοιτητικών σωματείων, μετωπικών πρωτοβουλιών αντίστασης και αλληλεγγύης και συγκρουσιακών αγώνων. Και ήταν αυτή ακριβώς η κληρονομιά του Δεκέμβρη που έδωσε τον τόνο και τα χαρακτηριστικά της ύστατης αντίστασης στις μνημονικές πολιτικές, ως τη συντριβή της από το γκλομπ του μπάτσου και το μαχαίρι του χρυσαυγίτη – με το τελευταίο να ανοίγει έναν νέο κύκλο αντίστασης, αυτή τη φορά όμως με άλλα χαρακτηριστικά, και ορίζοντα τη φυσική επιβίωση των αντιστεκόμενων υποκειμένων.

Ο μηχανισμός της αντι-εξέγερσης μπήκε σε εφαρμογή με τον πλήρη συντονισμό κράτους και κεφαλαίου, για την αναστροφή μιας πορείας ριζοσπαστικοποίησης της ελληνικής κοινωνίας, η οποία αν και σαφώς πυροδοτήθηκε με την αντικρατική εξέγερση του 2008, εντούτοις ζυμώθηκε νωρίτερα, καθόλη την δεκαετία του 2000. Με μια σειρά εμβληματικών αγώνων σε περιβαλλοντολογικά, αντιπολεμικά, αντιπαγκοσμιοποιητικά, εργασιακά και φοιτητικά μέτωπα, με κορωνίδα φυσικά το φοιτητικό κίνημα ενάντια στο άρθρο 16.

Κι όμως, προφανώς δεν τους αρκεί που ατιμώρητοι δολοφονούν μαζικά εξ αιτίας των πολιτικών τους. Δεν τους αρκεί που την βγάζουν καθαρή με τα δυστυχήματα στα Τέμπη και στα ανοιχτά της Πύλου, με τη δομική ευθύνη τους στις καταστροφές από πυρκαγιές και πλημμύρες, με όλα αυτά τα κρατικά εγκλήματα που τείνουν να θεωρούνται κανονικότητα και αναπόδραστη μοίρα. Ούτε η άνεση με την οποία συνεχίζουν οι ένστολοι συμμορίτες να δολοφονούν – από τον Φραγκούλη και Σαμπάνη ως τον Μάγγο και τον Μανιουδάκη, για αναφερθούμε μονάχα σε μερικά από τα θύματά τους τα τελευταία χρόνια.

Κι όμως δεν εφησυχάζονται. Ακόμα τρέμουν τον Δεκέμβρη – και τους Δεκέμβρηδες που μπορούν να έρθουν, αν η κοινωνία ξαναμπεί σε κίνηση. Προφανώς και ως κίνηση αντιπερισπασμού της κοινής γνώμης, ακόμα παλεύουν να ξεμπερδέψουν με τη μνήμη της εξέγερσης, συνδέοντας την πχ μέσω του Ρωμανού με την υπόθεση των Αμπελόκηπων, κατασκευάζοντας ιστορίες για αγρίους. Ξαναζεσταίνουν το κρύο πιάτο της “τρομοκρατίας” που ετοίμασαν με την ίδια συνταγή από καταθέσεις πολυτραυματιών πάνω στο κρεβάτι τους, αποτυπώματα της πλάκας, και τις φιλικές σχέσεις “φακελωμένων” στην πάντα ενημερωμένη database της ασφάλειας – η οποία μπάζει από παντού φυσικά όταν πρόκειται για νονούς του εγκλήματος που εκτελούν μαφιόζικα μέρα μεσημέρι ή ναρκόπλοια ανώνυμων εφοπλιστων.

Για τον Νίκο Ρωμανό ειδικά, η εκδικητικότητά τους είναι ευθέως ανάλογη της σχέσης του με τον Αλέξη Γρηγορόπουλο, η οποία ήταν κι αυτή που καθόρισε την πορεία και δράση του τα προηγούμενα χρόνια. Όμως, αν δεν απατώμαστε, για τη δική τους αστική δικαιοσύνη, ένοχον ποιούν τα αποδεικτικά στοιχεία, όχι το παρελθόν ενός ανθρώπου, όσο κι αν αυτό γίνει σήριαλ στα δελτία της καθεστωτικής κακοχωνεμένης προπαγάνδας.

16 χρόνια μετά, οι ίδιες οι αιτίες οι παλιές έναν Δεκέμβρη ψάχνουν. Όχι και τόσο παλιά δηλ, γνωρίσαμε βιωματικά – κι όχι από τα βιβλία της ιστορίας – το μεγαλείο της εξεγερτικής συνθήκης και ό,τι αυτή επέφερε στο συλλογικό θυμικό και τον προσωπικό ψυχισμό μας. Έχοντας στο νου ότι οι εξεγέρσεις δεν πέφτουν από τον ουρανό, συνεχίζουμε ολόψυχα να υπερασπιζόμαστε τη μόνη συνθήκη που τις φέρνει πιο κοντά μας, αυτήν της συλλογικής οριζόντιας οργάνωσης και άμεσης δράσης.