Παρέμβαση στην ιντερνετική ομιλία ισραηλινής καθηγήτριας κοινωνικής λειτουργού για την παιδική κακοποίηση.
Στις 8/1/2025, συμπληρώνεται κοντά 1 χρόνος και 3 μήνες γενοκτονίας στην Παλαιστίνη. Χρόνος ισοπέδωσης, δολοφονίας και ολικού αποκλεισμού του λαού και των παιδιών της Γάζας από το κράτος του Ισραήλ. Έπειτα από:
πολλοστά διεθνή καλέσματα για ΟΛΙΚΟ μποϊκοτάζ του Ισραήλ ΚΑΙ σε ακαδημαϊκό επίπεδο. Αλλά και
την -προ ημερών- απόφαση του IFSW, όργανο που λογοδοτούν όλοι οι κοινωνικοί λειτουργοί στον πλανήτη, να αποβάλλει τους Ισραηλινούς κοινωνικούς λειτουργούς ως έκπτωτους από τις αξίες του επαγγέλματος -καθιστώντας τους παρίες της επιστήμης-, με την αιτιολογία ότι έχουν αποδεδειγμένα αποτύχει να τηρήσουν τις ανθρωπιστικές αξίες που το επάγγελμα προτάσσει.
Κι όμως η ΕΛΨΕ με κεντρικό παρουσιαστή τον Ηλία Κουρκούτα, καθηγητή Ψυχολογίας στο Παιδαγωγικό Τμήμα Ρεθύμνου, κάλεσαν την καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο της Χάιφα, κοινωνική λειτουργό και ψυχοθεραπεύτρια, Rachel Lev-Wiesel, να παρουσιάσει το ερευνητικό της εργαλείο πάνω στην παιδική προστασία και συγκεκριμένα σε θύματα σεξουαλικής κακοποίησης!
Το link της συνάντησης zoom δόθηκε από το Πανεπιστήμιο Κρήτης και συμμετείχαν διάφοροι καθηγητές (από πανεπιστήμια πολλών πόλεων της Ελλάδας) ως απλοί συμμετέχοντες.
Μέσα σε αυτό το κλίμα λοιπόν διεξήχθει η συζήτηση αυτή.
Ωστόσο να θυμίσουμε ότι σύμφωνα με τον κώδικα δεοντολογίας του επαγγέλματος: ένας/μια κοινωνικός/κή λειτουργός έχει δικαίωμα και ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ όταν καταστρατηγούνται δικαιώματα με βάση το νόμο να υπηρετήσει μόνο το υπέρτατο αγαθό, την ανθρώπινη ζωή και την αξιοπρέπεια.
Εύλογα λοιπόν, γεννώνται δύο ερωτήματα: Είναι αρμόδια μια Ισραηλινή καθηγήτρια να μιλάει για την παιδική προστασία σε μια γωνιά του πλανήτη όπου αυτά τα δικαιώματα καταστρατηγούνται εμφανώς; Που στέκεται η κυρία Lev -Wiesel;
Χωρίς πολλή σκέψη, κάποια από μας λοιπόν, ακόμη κι αν το αντιληφθηκαμε τελευταία στιγμή, πρωτοβουλιακά αποφασίσαμε να παρέμβουμε στην διαδικτυακή αυτή ομιλία.
Αρχικά για να θέσουμε τα σωστά ερωτήματα στην καθηγήτρια και δεύτερον, να δείξουμε για άλλη μια φορά την αντίρρηση μας στο ακαδημαϊκό (κι όχι μόνο) ξέπλυμα και κανονικοποίηση της γενοκτονίας των Παλαιστινίων από τους σιωνιστές.
Έτσι, οδηγηθήκαμε αυθόρμητα σαν άτομα στην ανοικτή πλατφόρμα συζήτησης, όπου αφού ακούσαμε την ομιλία, γράφαμε συνθήματα αλληλεγγύης προς τον παλαιστινιακό λαό και κατά της δολοφονίας, φυλάκισης, βασανισμού και κακοποίησης των παιδιών της Γάζας.
Στη συνέχεια ακολούθησε η παρακάτω τοποθέτηση μέλους της πρωτοβουλίας που δημιουργήθηκε για την παρέμβαση:
I feel nauseated for more than one reasons. As a mental health professional I can’t stay silent.For me it is at least contradictory to host an academic from Israel to talk about child protection while in Gaza is committed genocide focusing in the killing of children.Furthermore I feel disgusted due to the fact that the IFSW has banned the israeli social worker from the community “because they have failed to preserve peace” and they have actively participate in the massacre I wanted to ask mrs Lev-Wiesel where she stands?
Αισθάνομαι αηδία για παραπάνω από έναν λόγους.Ως επαγγελματίας ψυχικής υγείας δεν μπορώ να μείνω σιωπηλή.Για μένα είναι τουλάχιστον αντιφατικό να φιλοξενείται μια ακαδημαϊκός από το Ισραήλ για να μιλήσει για την προστασία των παιδιών ενώ στη Γάζα διαπράττεται γενοκτονία με επίκεντρο τη δολοφονία παιδιών.Επιπλέον αισθάνομαι αηδία λόγω του γεγονότος ότι η IFSW έχει απαγορεύσει στους ισραηλινούς κοινωνικούς λειτουργούς την είσοδο στην κοινότητα «επειδή απέτυχαν να διατηρήσουν την ειρήνη» και συμμετέχουν ενεργά στη σφαγή.Ήθελα να ρωτήσω την κα Lev-Wiesel πού στέκεται;
Έπειτα από την τοποθετηση αυτή η αμηχανία ήταν διάχυτη και κάποιοι καθηγητές προσπάθησαν να μειώσουν την σημασία της παρέμβασης μας, του λόγου και των ίδιων των γεγονότων και να βγάλουν απ’την δύσκολη θέση την ισραηλινή καθηγήτρια.
Όταν τέθηκε η ερώτηση αυτή ακούσαμε να απαντάει “για την φρίκη της 7ης Οκτωβρίου και τα εγκλήματα της Χαμάς”. Όμως, δεν ακούσαμε τίποτα για την ενορχηστρωμένη γενοκτονία των Παλαιστινίων(μάλιστα ούτε ο Κουρκουτας αναφέρθηκε σε αυτούς όχι ως Παλαιστίνιους αλλά ως άραβες).
Συνέχισε υπενθυμίζοντας μας πόσο ειρηνίστρια είναι κι ότι είχε φίλους στην Παλαιστίνη που έφυγαν από τη χώρα τους λόγο της Χαμάς…ότι δεν είναι όλοι ίδιοι κι ότι είναι δύσκολο να μένεις στο Ισραήλ και να κοιμάσαι τα βράδια. Αποκάλεσε τον Νετανιάχου ψυχοπαθή (μια επιστημόνισσα!) ρίχνοντας του όλη την ευθύνη για τις σφαγές και μας “κούνησε το δάκτυλο” ότι είναι “complicated” η κατάσταση κι ότι όλοι/ες/α εμείς παγκοσμίως δεν καταλαβαίνουμε…Και μας κάλεσε στο Ισραήλ ώστε να δούμε ιδίοις ομμασι την πολυπλοκότητα του πράγματος.
Για εμάς όμως τα πράγματα είναι ξεκάθαρα:
Η παιδική προστασία δεν είναι μερικό προνόμιο αλλά αναγνωρισμένο δικαίωμα όλων των παιδιών.
Δυστυχώς, τονίζουμε ότι τα μικρόφωνα ελέγχονταν από τους διαχειριστές και όσα τραγούδια και συνθήματα και να είπαμε δεν ακούστηκαν.
Το μήνυμα μας όμως πέρασε στο τσατ και στην τοποθέτηση της συντρόφισσας.
Ωστόσο να θυμίσουμε ότι το επάγγελμα της κοινωνικής εργασίας ιστορικά καλείται πάντοτε να διαλέξει πλευρά ακόμα και σε δύσκολους καιρούς
Κοινωνικοί λειτουργοί ήταν εκείνοι που διεκπαιρεωναν υποθέσεις εβραϊκών οικογενειών και την αποστολή τους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης κάτι που βαραίνει την ιστορία του επαγγέλματος.
Κανένας δε νοιάζεται αν κοιμούνται ήσυχοι οι δολοφόνοι σιωνιστές.
Λευτεριά στην Παλαιστίνη
Αφήστε την Γάζα και τα παιδιά της να ζήσουν.
Θάνατος στον σιωνισμό.
Ντροπή για τους ακαδημαϊκούς που προσπαθούν για καριερίστικους λόγους να ξεπλύνουν μια γενοκτονία και σπάνε το παγκόσμιο μποϊκοτάζ για ολική απομόνωση του Ισραήλ.
Φανταζόμαστε ότι υπήρχαν κι άλλοι υποψήφιοι καθηγητές/τριες από οπουδήποτε αλλού που μπορούσαν να μιλήσουν για τα συγκεκριμένα θέματα στους φοιτητές των σχολών αυτών χωρίς να είναι εριστική η επιλογή τους σαν ομιλητές για την κοινωνία.
Το Ηράκλειο πάντα με τη σωστή πλευρά της ιστορίας.
Πρωτοβουλία κοινωνικών λειτουργών και μελών της συνέλευσης αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό Ηρακλείου
Αλληλεγγύη σε πρόσφυγες και μετανάστ(ρι)ες –
