Tag: Παλαιστίνη

Posted on

Ηράκλειο : Ενημέρωση απο την προβολή & την συζήτηση από την Συνέλευση αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό

Σάββατο 2 Νοεμβρίου, η προβολή στην Ανδρόγεω μας έδωσε για άλλη μια φορά την ευκαιρία να βρεθούμε κοντά ο ένας στην άλλη.Μας έδωσε τον χρόνο να ακούσουμε και να χαρούμε με τις μικρές νίκες μιας κοινότητας που ζει υπό το ζυγό του ισραηλινού απαρτχάιντ.
Πως το δίκιο, η ενότητα, η αποφασιστικότητα κι η οργάνωση σε κάνουν δυνατότερο από την μπότα που βρίσκεται στον λαιμό σου και μπορείς να νικήσεις ακόμα και όταν πιστεύουν ότι έχεις χάσει.
Για όλους τους λόγους του κόσμου να μην σταματήσουμε να μιλάμε για την Παλαιστίνη.
Ακολουθεί το κείμενο της διοργάνωσης Film Lab Palestine για όλους εμάς που συμμετείχαμε στο Palestine cinema days είτε ως συμμετέχοντες στην οργάνωση των προβολών είτε ως θεατές και υποστηρικτές.
“Δεν ονειρευτήκαμε τίποτα παραπάνω από μια ζωή τόσο απλή όσο η ίδια η ζωή.”
Mahmoud Darwish
“Όταν γράφαμε το κείμενο για το Palestine Cinema Days σε όλο τον κόσμο πέρυσι, η γενοκτονία στη Γάζα είχε ξεκινήσει μόλις μερικές βδομάδες.Λανθασμένα πιστεαμε ότι ο πόλεμος θα σταματούσε σε μερικές μέρες, βδομάδες, ίσως και μερικούς μήνες. Όμως συνεχίζεται από το 1948, από τη Νάκμπα, που σημαίνει καταστροφή στα Αραβικά, ξεκίνησε με την καταστροφή εκατοντάδων Παλαιστινιακών χωριών και την έξωση με τη βία 750.000 Παλαιστινίων από τα σπίτια τους.
Από τότε, η εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων δεν έχει σταματήσει και διεξάγεται από το Ισραήλ με απόλυτη ατιμωρησία, όπως και οι σφαγές που έγιναν στο Λίβανο κατά τις εισβολές του 1978 και 1982, αλλά και τον πόλεμο του 2006, για να ονοματίσουμε μόνο μερικές.Σήμερα, ένα χρόνο μετά, είμαστε ακόμα εδώ, γράφοντας ξανά για θηριωδία, ενώ η πολεμική μηχανή του Ισραήλ βομβαρδίζει τη Γάζα, τη Δυτική όχθη και το Λίβανο.
Τι έχει συμβεί στον κόσμο μας; Πως μπορούμε να καθόμαστε καθόμαστε στο πλάι ενώ αμέτρητες ζωές αμάχων εξολοθρεύονται και ο κόσμος δεν κάνει τίποτα; Αρνούμαστε να ξαναμετράμε τα νούμερα που αλλάζουν κάθε λεπτό γιατί οι νεκροί μας και οι ακρωτηριασμένοι μας είναι πολλά περισσότερα από στατιστική. Αυτή η δίψα για αίμα – δεν είναι το σύμπτωμα της συλλογικής ψύχωσης των Ισραηλινών, Αμερικάνικων και παγκόσμιων κοινωνικοπολιτικών δομών;
Ναι, είμαστε ακόμα εδώ, ζωντανοί – κυριολεκτικά στεκόμενοι δίπλα από βόμβες, κάτω από εμπάργκο και αδιαφορία. Ζωντανοί, αναπνέοντας αυτό το βαρύ αέρα που μυρίζει μπαρούτι και φώσφορο – μία σκόνη που φτιάχνεται στις ΗΠΑ, Γερμανία, Γαλλία, Αγγλία..
Ναι, είμαστε ακόμα εδώ, ζωντανοί! Φοβόμαστε, πενθούμε τους νεκρούς μας, αλλά γελάμε κιόλας.
Όσο για εσάς, που διοργανώνετε και παρευρίσκεστε στις προβολές, είστε οι τελευταίοι μαχητές της ελευθερίας, οι τελευταίοι που στέκονται, ενώ τόσοι άλλοι έχουν διαλέξει να γονατίσουν. Σας ευχαριστούμε που αρνείστε να παραδοθείτε και που συνείζετε να υπερασπίζεστε την κοινή μας ανθρωπιά.
Τόσα καθεστώτα είναι συνένοχα σε αυτά τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Οι ΗΠΑ χρηματοδοτούν και οπλίζουν αυτή τη μηχανή μαζικά. Το ίδιο ισχυέι για αρκετές χώρες της Ευρωπαικής ένωσης. Ακόμα και η Βραζιλία, της οποίας ο πρόεδρος και έχει δημόσια παραδεχτεί ότι ο πόλεμος στη Γάζα είναι γενοκτονία, παραμένει ο τρίτος σε σειρά εξαγωγέας καυσίμων για το Ισραήλ. Και αυτό είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Σας παρακινούμε να ενημερωθείτε για τη στάση της και τις δράσεις της κυβέρνησης σας και να ζητήσετε την αλλαγή με όποιον τρόπο μπορείτε.
Σήμερα, το Palestina Cinema Days θα φωτίσει οθόνες σε όλο τον κόσμο. Αν ο κόσμος του αύριο είναι καλύτερος, είναι εξ αιτίας ανθρώπων σαν και σας. Ένας κόσμος όπου η αποικιοκρατία, ο ιμπεριαλιστικός τρόμος και η αδικία δεν θα έχουν πια θέση. Ένας κόσμος που ηγείται από την ανθρωπότητα, για την ανθρωπότητα. Ένας κόσμος που θα προστατέψει τους πιο ευάλωτους με όλη του τη δύναμη. Ένας υγιής κόσμος. Ένας δίκαιος κόσμος. Είμαστε ακόμα εδώ, και θα παραμείνουμε, αποφασισμένοι να φτιάξουμε ένα καλύτερο μέλλον κι ένα καλύτερο κόσμο.”

Λευτεριά και αυτοδιάθεση στην Παλαιστίνη

Συνέλευση αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό Ηρακλείου

πηγή: https://www.instagram.com/p/DB5zHlnu4OZ/?igsh=Zms1MWliMHcydG9q&img_index=7

Posted on

Λασίθι : Προβολή της ταινίας ”The Wanted 18” (2014)| Σάββατο 2/11/24 στις 20:00,Πολιτιστική Αίθουσα Λατώ (Αρχαύλη) Κριτσά

Palestine Cinema Days – 2/11 – Πολιτιστική Αίθουσα Λατώ (Αρχαύλη) Κριτσά – 20:00
Προβολή της ταινίας *Aida Returns* ακολουθούμενη από ερωτήσεις και απαντήσεις με την *Αλεξία Τσούνη*, ακτιβίστρια και σκηνοθέτιδα, η οποία θα είναι μαζί μας online.
*Ελεύθερη είσοδος – Ελληνικοί Υπότιτλοι*
*Aida Returns της Carol Mansour*
Με αφορμή τη ζοφερή επέτειο της Διακήρυξης Μπάλφουρ, που γιορτάζεται στις 2 Νοεμβρίου, και σε μια προσπάθεια να ενισχύσουμε τις φωνές των Παλαιστινίων, προβάλλουμε την ταινία «Aida Returns» σε σκηνοθεσία Carole Sansour στις 8:00 μ.μ. – Πολιτιστική Αίθουσα Λατώ (Αρχαύλη) Κριτσά.
“Όταν άρχισα να κινηματογραφώ τη μητέρα μου ήταν για καθαρά προσωπικούς λόγους. Διότι μόλις εμφάνισε τη νόσο Αλτσχάιμερ, έχανε σταθερά τη μνήμη της και την αίσθηση της ταυτότητάς της και ένιωσα μια ακατανίκητη ανάγκη να την «κρατήσω» πριν την κυριεύσει η νόσος. Πέρασα ώρες κινηματογραφώντας τις καθημερινές μας αλληλεπιδράσεις στο τηλέφωνό μου. Εκείνη βρισκόταν στο Μόντρεαλ, ενώ εγώ ήμουν στη Βηρυτό. Οι επισκέψεις μου και οι συνομιλίες μας γίνονταν όλο και πιο συχνές όσο εκείνη εξασθενούσε.
Από τότε που άρχισα να την κινηματογραφώ το 2007, η συζήτηση με τη μητέρα μου επέστρεφε αναπόφευκτα στη Γιάφα και στην παιδική και νεανική της ηλικία εκεί πριν από το 1948: το σπίτι της, το σχολείο της, την οικογένειά της, τους φίλους της. Παρά το γεγονός ότι είχε μια σχετικά προνομιούχα ζωή στη Βηρυτό, το Κάιρο και το Μόντρεαλ, ήταν πάντα η Yafa. Με την πάροδο του χρόνου, οι ιστορίες της γίνονταν όλο και λιγότερο συνεκτικές, εκτός από τις περιπτώσεις που άρχιζε να αναπολεί τη Γιάφα. Ήταν αυτές οι αναμνήσεις στις οποίες επιστρέφαμε ξανά και ξανά, και ήταν αυτές οι αναμνήσεις που συνέχιζαν να φέρνουν μια λάμψη στα μάτια της.
Η Aida είχε επιθυμήσει να αποτεφρωθεί όταν πέθανε. Είχε επίσης ξεκαθαρίσει ότι επιθυμούσε να επιστρέψει στη Γιάφα. Μετά την κηδεία επέστρεψα στη Βηρυτό φέρνοντας μαζί μου όλο το υλικό από τις συνεντεύξεις μας μαζί με μέρος της τέφρας της. Κράτησα τις στάχτες με την ελπίδα ότι μια μέρα θα μου παρουσιαζόταν η ευκαιρία να την πάρω πίσω για την τελευταία της ανάπαυση. Σχεδόν τρία χρόνια αργότερα, ένας φίλος που ζει στη Ραμάλα έτυχε να βρίσκεται στη Βηρυτό. Η Τάνια πρότεινε να μεταφέρει η ίδια τις στάχτες πίσω. Ως πολίτης των ΗΠΑ, θα μπορούσε να το κάνει. Αυτό που ξεκίνησε ως μια περιστασιακή συζήτηση, ανέπτυξε τεράστια δυναμική, καθώς πακετάραμε τις στάχτες για να τις μεταφέρουμε πίσω στην Παλαιστίνη. Η Τάνια βιντεοσκόπησε αυτή τη διαδικασία και το ταξίδι της στη Ραμάλα στο τηλέφωνό της για να το δείξω σε φίλους και συγγενείς. Έλαβα δεκάδες σύντομα βίντεο από το τηλέφωνο καθώς επέστρεφαν στην Παλαιστίνη, συναντώντας αγνώστους στη διαδρομή – όλοι πρόθυμα βοηθούσαν την Aida στο ταξίδι της επιστροφής.”
*Σχετικά με την Αλεξία Τσούνη, Q&A κύρια προσκεκλημένη*
Η Αλεξία Τσούνη είναι πτυχιούχος Πολιτικός Μηχανικός ΕΜΠ, και Συνεργαζόμενη Ερευνήτρια στο Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών. Είναι σκηνοθέτρια, μέλος της WIFT GR (Γυναίκες στον Κινηματογράφο και στην Τηλεόραση – Ελλάδα) και της Ένωσης Ελληνικού Ντοκιμαντέρ. Έχει σκηνοθετήσει τα ντοκιμαντέρ “Αθώα” (Ελλάδα 2024), “Αυτοάμυνα” (Ελλάδα 2024), “Shalom – Salaam – Peace” (Παλαιστίνη – Ισραήλ – Ολλανδία, 2024), “Make Art Not War” (Ουκρανία – Ρωσία – Λιθουανία – Φινλανδία – ΗΠΑ, 2023), “Hantush – ένα παραμύθι” (Παλαιστίνη – Ισπανία, 2022), “Πίσω στη Ζωή” (Ελλάδα – Μπαγκλαντές, 2021), “CoronaViolence” (Ελλάδα, 2020), “Maurice Montet: αντιρρησίας συνείδησης και ολικός πασιφιστής” (Γαλλία, 2020), και “Peace vs Piece” (Παλαιστίνη, 2019). Η Αλεξία Τσούνη είναι επίσης ακτιβίστρια για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ειρήνη, και εθελόντρια σε ελληνικές και διεθνείς μη κυβερνητικές οργανώσεις. Έχει διατελέσει Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Γραφείου για την Αντίρρηση Συνείδησης και Αντιπρόεδρος του ελληνικού τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας. Είναι συνιδρύτρια και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του σωματείου γυναικείων δικαιωμάτων Το Μωβ, καθώς και συνιδρύτρια και Πρόεδρος του κοινωνικού συνεταιρισμού FemArtAct φεμινιστικής, καλλιτεχνικής και ακτιβιστικής δράσης.
Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Αγίου Νικολάου
Posted on

Ρέθυμνο : Προβολή της ταινίας ”The Wanted 18” (2014) | Σάββατο 2/11/24 στις 19:00 στο Τζεπέτο

Το Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2024 στις 19:00 θα πραγματοποιηθεί προβολή της ταινίας ”The Wanted 18′‘ (2014), στο συνεταιρισμό Τζεπέτο (Kατεχάκη και Χειμάρας), σε συνεργασία με την AFLAMUNA και το ”Palestine Cinema Days”, με ταυτόχρονες προβολές Παλαιστινιακού κινηματογράφου σε όλο τον κόσμο.
Μετά την προβολή θα ακολουθήσει συζήτηση.
Λευτεριά στην Παλαιστίνη
Ελευθεριακή Συνέλευση Τερμίτες
Posted on

Ηράκλειο: Προβολή της ταινίας “The Wanted 18”,θα ακολουθήσει ελεύθερη συζήτηση | 2/11-ώρα:19:00,αίθουσα ανδρόγεω

Η Συνέλευση Αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό σας προσκαλεί στην προβολή της ταινίας “The Wanted 18” (2014) σε σκηνοθεσία του Paul Cowan και του Amer Shomali. Η προβολή θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο  2 Νοεμβρίου στις 19:00 στην αίθουσα Ανδρόγεω, σε συνεργασία με την AFLAMUNA* και το “Palestine Cinema Days”, με ταυτόχρονες προβολές Παλαιστινιακού κινηματογράφου σε όλο τον κόσμο. Η ημερομηνία αυτή συμπίπτει με την μαύρη επέτειο της Διακήρυξης Μπάλφουρ, με την οποία η βρετανική κυβέρνηση υποσχέθηκε στους σιωνιστές εβραίους της Μ.Βρετανίας υποστήριξη στη μετανάστευση τους στην Παλαιστίνη και στη δημιουργία ενός “σπιτιού” για τον εβραϊκό λαό, με την προϋπόθεση ότι δεν θα θετούν σε κίνδυνο τα δικαιώματα των εβραίων του εξωτερικού και των μη εβραίων που ζούσαν ήδη εκεί.

Η ταινία “The Wanted 18” αφηγείται μια αληθινή, και συνάμα απίστευτη, ιστορία που διαδραματίζεται κατά τη διάρκεια της πρώτης Ιντιφάντα στην Παλαιστίνη. Μέσα από έναν ευρηματικό συνδυασμό ντοκιμαντέρ, κινουμένων σχεδίων και δραματοποιημένων σκηνών, η ταινία παρουσιάζει την ειρηνική αντίσταση μιας παλαιστινιακής κοινότητας, η οποία αγόρασε 18 αγελάδες για να παράγει γάλα τοπικά και να αντισταθεί στο ισραηλινό καθεστώς κάνοντας μποϊκοτάζ, κερδίζοντας έτσι έναν βαθμό αυτάρκειας. Όμως, το μικρό αυτό αγρόκτημα σύντομα βρέθηκε στο στόχαστρο των ισραηλινών αρχών, που χαρακτήρισαν τις αγελάδες ως “απειλή για την εθνική ασφάλεια”.
Με καυστικό χιούμορ, έντονο πολιτικό μήνυμα και αφηγηματική προσέγγιση, η ταινία αναδεικνύει τη δύναμη της αντίστασης και της αυτοοργάνωσης, φέρνοντας στο προσκήνιο την ανθρώπινη πλευρά του αγώνα για ελευθερία. Μετά την προβολή, θα ακολουθήσει ελεύθερη συζήτηση.

*Η AFLAMUNA είναι μια πολιτιστική μη κερδοσκοπική οργάνωση που εδρεύει στη Βηρυτό και εργάζεται για την αξιοποίηση της δύναμης του ανεξάρτητου αραβικού κινηματογράφου για την ανάδειξη των πιο πιεστικών κοινωνικών, πολιτικών και πολιτιστικών κινημάτων της εποχής μας. Ιδρύθηκε ως συνεταιρισμός με την επωνυμία Beirut DC το 1999 από μια ομάδα Λιβανέζων κινηματογραφιστών και πολιτιστικών διοργανωτών και έγινε μη κερδοσκοπικός οργανισμός το 2006 με το ίδιο όνομα, εγκαινιάζοντας πολλαπλά προγράμματα και πρωτοβουλίες που βοήθησαν τον ανεξάρτητο κινηματογράφο να ανθίσει στην αραβική περιοχή. Σήμερα, μετά από πάνω από δύο δεκαετίες, η AFLAMUNA διατηρεί αυτή την κληρονομιά, έχοντας παράλληλα το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον.

Λευτεριά στην Παλαιστίνη

Συνέλευση Αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό

πηγή:https://www.instagram.com/thinkofothers_crete/p/DBssotIOa4v/

Posted on

Ηράκλειο: Κοινή δήλωση ομάδων /συλλογικοτήτων για την Παλαστίνη

Κοινή δήλωση από:
-Συνέλευση αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό Ηρακλείου
-Δίκτυο Αντιφασιστικών Πυρήνων στο Ηράκλειο Κρήτης, Antifa Her
-Αντιεξουσιαστική ομάδα Belum Urbi
-Τρανσφεμινιστική Αλληλεγγύη
Ηρακλείου
Αντιεξουσιαστική πρωτοβουλία φοιτη-τριών/ών στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, Api Nere
-Ελευθεριακή ομάδα στο Ελληνικό Μεσογειακό Πανεπιστήμιο (Ελ.Με.Πα.), Τριβόλια
-Αγροτική Κολλεκτίβα Becollective
-Aυτοδιαχειριζόμενη συναυλιακή ομάδα, ΣΤΟΑ 60
Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύτηκε στο γερμανικό indymedia
Πώς να αναγνωρίσετε μια γενοκτονία όταν τη δείτε.
Κοινή δήλωση από τις Αντιεξουσιαστικές, Αντιφασιστικές & Τρανσφεμινιστικές Συλλογικότητες Ηρακλείου, με αφορμή τη βραχυπρόθεσμη «κατάληψη» της Rote Flora στα τέλη της άνοιξης, καθώς και σχετικά με τη θέση ενός τμήματος του Αυτόνομου κινήματος στη Γερμανία.
Ως τοπικό κίνημα, έχουμε μακροχρόνιες σχέσεις και επαφές με ανθρώπους και δομές στην πόλη του Αμβούργου και σε άλλες πόλεις της Γερμανίας.
Ως εκ τούτου, αισθανόμαστε την ανάγκη να ξεκαθαρίσουμε τη βάση στην οποία είμαστε ανοιχτά να συνεχίσουμε αυτή τη σχέση και πού βρίσκονται τα όριά μας.
Γράφουμε από μια τοποθεσία και γεωγραφία που έχει βιώσει μακρά ιστορία αποικισμού από διάφορες αυτοκρατορίες.
Από τους Ρωμαίους, τους Βυζαντινούς, τους Ενετούς, τους Οθωμανούς, τους Ιταλούς και τους Γερμανούς φασίστες, μέχρι την ηγεμονία των Βρετανών και των ΗΠΑ, υπάρχει μια μακρά συλλογική μνήμη για το πώς μοιάζει η κατοχή και τι συλλογική τιμωρία, μαζική δολοφονία και απόπειρα εξόντωσης σημαίνει.
Για εμάς (και συμπτωματικά για πολλά άλλα έθνη που βίωσαν την αποικιοκρατία), είναι εύκολο να αναγνωρίσουμε όλα τα παραπάνω σε όσα συμβαίνουν στα εδάφη της Παλαιστίνης από τότε που ξεκίνησε το σιωνιστικό σχέδιο ενός εβραϊκού κράτους εποίκου.
Αλλά αναγνωρίζουμε και κάτι άλλο που είναι πολύ οικείο: την αντίσταση στην αποικιοκρατική κυριαρχία και την καταπίεση.
Το βρίσκουμε αλαζονικό, οριενταλιστικό (η στάση σας ενάντια στην ενωμένη παλαιστινιακή αντίσταση προέρχεται ξεκάθαρα από μια ισλαμοφοβική και δυτική κοσμοθεωρία καλυμμένη με αριστερό/προοδευτικό πέπλο) και αηδιαστικό (που εσείς και η FC St. Pauli Club) δεν καταδικάζετε τις ενέργειες μιας -ξεκάθαρα- ακροδεξιάς κυβέρνησης (αυτής του Ισραήλ) που σφάζει τον παλαιστινιακό (γηγενή) πληθυσμό με όλη τη στρατιωτική και πολιτική βοήθεια και υποστήριξη (κυρίως) δυτικών δυνάμεων.
Μια κυβέρνηση που, για να πραγματοποιήσει τα αποικιακά της σχέδια, δεν διστάζει να παρασύρει ολόκληρη την περιοχή (αν όχι ολόκληρο τον κόσμο) σε έναν ακόμη μεγάλο πόλεμο. Αυτή τη στιγμή, η σφαγή έχει επεκταθεί ακόμη περισσότερο και ο λαός του Λιβάνου πρέπει να πληρώσει το τίμημα του ρατσισμού και των “δύο μέτρων – δύο σταθμών” των δυτικών κυβερνήσεων και κοινωνιών που δεν κάνουν τίποτα για να σταματήσουν αυτή την “τρέλα”.
Το να μην παίρνουμε ξεκάθαρη στάση εναντίον του Κράτους του Ισραήλ είναι ντροπή για την ιστορία της “Left” (με την τοπική σημασιολογία) και θα ήταν καλύτερα να αφήσετε το κτίριο στους ανθρώπους που έχουν εκφράσει την υποστήριξή τους σε αυτούς που πάντα υποστηρίζαμε+ εμείς, (ευρύτερα) οι “Lefts”: τους/τις/τα καταπιεσμένους/ες/α.
Έχοντας αναφέρει όλα αυτά, χαιρετίζουμε τα συντρόφια που τάχθηκαν στο πλευρό του αγώνα για μια Παλαιστίνη, ελεύθερη να καθορίσει το μέλλον της.
Ασφαλώς είμαστε επικριτικά απέναντι σε κάθε έθνος-κράτος και δεν βλέπουμε καμία πραγματική λύση σε αυτού του είδους τις δομές, αλλά αυτό που έχει σημασία τώρα είναι να παλέψουμε για να τερματίσουμε την αποικιοκρατική κυριαρχία & να επιμεινουμε ότι “Ποτέ ξανά” σημαίνει «Ποτέ ξανά για κανένα». Γιατί σήμερα, είναι πιο επείγον από ποτέ να βρούμε τρόπους για να κινητοποιήσουμε τις κοινωνίες ενάντια στον διαφαινόμενο τρίτο παγκόσμιο πόλεμο στον οποίο σπρώχνει το καπιταλιστικό σύστημα το ίδιο και εμάς.
{ΕΝ}
Shared statement by:
– Solidarity rally for the Palestinian people of Heraklion
-Antifa Cores Network in Heraklion, Crete, Antifa Her
-Belum Urbi anti-government group
-Transfeminist Solidarity
Heraklion
Anti-authority initiative for three students at the University of Crete, Api Nere
-Liberal group at the Hellenic Mediterranean University (El. Μεε. .α. ), Trivolia
-Rural Collective Becollective
-Self-managed concert group, STOA 60
The following text was published in German indymedia
How to recognize a genocide when you see it.
Joint statement by the Anti-Authoritarian, Anti-Fascist & Transfeminist Collectives of Heraklion, on the occasion of the short-term “occupation” of Rote Flora in late spring, and on the position of a section of the Autonomous movement in Germany.
As a local movement, we have long-standing relationships and contacts with people and structures in the city of Hamburg and other cities in Germany.
Therefore, we feel the need to clarify the basis on which we are open to continuing this relationship and where our boundaries lie.
We write from a location and geography that has experienced a long history of colonization by various empires.
From the Romans, Byzantines, Venetians, Ottomans, Italians, and German fascists, to British and US hegemony, there is a long collective memory of what occupation looks like and what collective punishment, mass murder, and attempted extermination means.
For us (and coincidentally for many other nations that have experienced colonialism), it is easy to recognize all of the above that has been happening on the Palestinian lands since the Zionist plan of a Jewish settler state began.
But we also recognize something else that is very familiar: resistance to colonial domination and oppression.
We find this arrogant, orientalist (your stance against the united Palestinian resistance clearly stems from an Islamophobic and western worldview covered in a leftist/progressive veil) and disgusting (that you and the FC St. Pauli Club) do not condemn the actions of a -clearly- far-right (Israeli) government that slaughters the Palestinian (indigenous) population with all military and political assistance and support (mainly) western forces.
A government that, to carry out its colonial plans, does not hesitate to drag the entire region (if not the whole world) into another great war. Right now, the slaughter has spread even further, and the Lebanese people must pay the price for racism and the “two-foot-two-standers” of Western governments and societies that are doing nothing to stop this “madness.”
Not taking a clear stand against the State of Israel is a disgrace to the history of the “Left” (with local rhetoric) and it would be better to leave the building to the people who have expressed their support for those we have always supported + we, the (literally) “Lefts”: the oppressed/s.
Having said it all, we salute the comrades who stood by the struggle for a Palestine, free to determine its future.
Of course we are critical of every nation-state and don’t see any real solution to these structures, but what matters now is that we fight to end colonial domination & insist that “Never Again” means “Never Again for anyone.” Because today, it is more urgent than ever to find ways to mobilize societies against the looming third world war that the capitalist system is pushing us into.
Πηγή:https://www.facebook.com/story.php?story_fbid=537427859045603&id=100083351792134&_rdr