Στα τέλη του 2018, άρχισε να αποκαλύπτεται η υπόθεση του 57χρονου τότε καθηγητή και ιδιοκτήτη του φροντιστηρίου ΑΙΧΜΗ στα Χανιά, Ελευθέριου Αλέξανδρου (Άκη) Παπαδογιάννη, ο οποίος συστηματικά κακοποιούσε σεξουαλικά ανήλικες μαθήτριές του. Οι πρώτες καταγγελίες οδήγησαν στη σύλληψη και στη δημοσιοποίηση των στοιχείων του, γεγονός που έδωσε νέες διαστάσεις στην υπόθεση, καθώς βρέθηκαν και άλλα κορίτσια που τον κατήγγειλαν για σεξουαλική κακοποίηση. Το 2020, ο καθηγητής – παιδοβιαστής καταδικάστηκε πρωτόδικα σε ποινή κάθειρξης 20 ετών για κακουργηματικές πράξεις, ενώ τον Νοέμβριο του 2022 αποφυλακίστηκε, αφού πήρε αναστολή εκτέλεσης της ποινής.
Ο Παπαδογιάννης για χρόνια εκμεταλλευόταν -και ίσως εξακολουθεί να εκμεταλλεύεται- τη θέση εξουσίας, λόγω της ιδιότητας του ως εκπαιδευτικός, καθώς φρόντιζε να κερδίζει την εμπιστοσύνη των μαθητριών του και να μπορεί να τις παρενοχλεί και κακοποιεί σεξουαλικά. Μέχρι σήμερα, έχει το θράσος να κυκλοφορεί ελεύθερος ανάμεσά μας, να παρακολουθεί τις καταγγέλλουσες, να τις τρομοκρατεί και να τις εκφοβίζει. Τις ίδιες πρακτικές ακολουθεί και στις δικαστικές αίθουσες, όπου επιχειρεί με διάφορα τεχνάσματα την ψυχολογική εξόντωση των κοριτσιών και κατά τη διάρκεια των καταθέσεών τους εκμεταλλεύεται το δικαίωμα να μπορεί ο ίδιος να τους κάνει ερωτήσεις. Η βία που συνεχίζει να ασκεί νομιμοποιείται από την αστική δικαιοσύνη.
Από την πλευρά μας, δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη στις δικαστικές αρχές, αφού δεν είναι η πρώτη φορά που ξεπλένουν και συγκαλύπτουν (παιδο)βιαστές, δυσπιστούν ως προς το βίωμα των κακοποιημένων ατόμων, δεν δημιουργούν φροντιστικό περιβάλλον για αυτά, και τα εκθέτουν σε επανατραυματικές διαδικασίες. Εκεί που το κράτος εξαντλεί την αυστηρότητά του και θεσπίζει εκδικητικούς νόμους είναι τα άτομα που αντιστέκονται, αγωνίζονται και τολμάνε να μιλάνε, ενώ παράλληλα μεροληπτεί και μεταχειρίζεται προνομιακά τους κακοποιητές, ειδικά όταν είναι λευκοί, ντόπιοι, οικογενειάρχες και επιχειρηματίες.
Οι (παιδο)βιαστές δεν είναι ούτε άρρωστοι, ούτε ψυχικά διαταραγμένοι, ούτε τέρατα. Είναι άντρες καθημερινοί. Μπορεί να είναι τα αφεντικά μας, οι καθηγητές μας, οι γείτονες, οι πατεράδες μας. Σε μια κοινωνία που αποσιωπά περιστατικά έμφυλης βίας στο σπίτι, στη γειτονιά, στη δουλειά, στο φροντιστήριο, στο δημόσιο χώρο, κάποιες τόλμησαν να σπάσουν τη σιωπή. Βρήκαν το θάρρος να μιλήσουν για τα βιώματά τους, να καταγγείλουν τον κακοποιητή τους και να τρέξουν έναν πολυετή και ψυχοφθόρο νομικό αγώνα για να βρουν δικαίωση. Σε αυτόν τον αγώνα, μέσα και έξω από τις δικαστικές αίθουσες, δεν είναι μόνες τους. Θα είμαστε εκεί για να υποστηρίξουμε με κάθε τρόπο τις ίδιες, τις οικογένειές τους και όσες δεν μίλησαν ακόμα. Θα είμαστε εκεί για να μη νιώθει καμία μόνη απέναντι στην πατριαρχία και ό,τι τη συντηρεί. Θα είμαστε εκεί για να σπάσουμε τον φόβο.
Στις 24 και 31 Μαρτίου εκδικάζεται η έφεση του καθηγητή – παιδοβιαστή στο Εφετείο Χανίων. Καλούμε άτομα, ομάδες και συλλογικότητες της πόλης σε συγκέντρωση αλληλεγγύης και τις δύο μέρες στα Δικαστήρια στις 9:00 π.μ.
Δύο τρένα στην περιοχή των Τεμπών συγκρούονται με κόστος 57 ανθρώπινες ζωές και επιχειρείται μια εξόφθαλμη συγκάλυψη υπευθύνων και μπάζωμα των στοιχείων υπαιτιότητας, στην τροχιά ενός παντελώς υποβαθμισμένου ιδιωτικοποιημένου σιδηροδρομικού δικτύου.
Ένα σαπιοκάραβο ασφυκτικά γεμάτο μετανάστες βυθίζεται ανοικτά της Πύλου από τις εγκληματικές ενέργειες επαναπροώθησης του Ελληνικού Λιμενικού Σώματος, στέλνοντας στα βάθη του Αιγαίου 550 ανθρώπους, στην πλειοψηφία τους γυναικόπαιδα, οι οποίοι προσπαθούσαν να βρουν μια μοίρα στον ήλιο.
Στην Παλαιστίνη μαίνεται η livestream κεκλεισμένων των συνόρων εξουδετέρωση του παλαιστινιακού Λαού, που χρονολογείται από το 1948, καθώς το Ισραήλ συνεχίζει να βομβαρδίζει βάναυσα αμάχους, σε απόλυτη συνεργασία με τα περισσότερα δυτικά κράτη, συμπεριλαμβανομένου και του ελληνικού, τώρα, ακόμη πιο απροκάλυπτα, μετά την διάλυση της λεγόμενης εκεχειρίας(η οποία εν τέλει ουδέποτε τηρήθηκε από το σιωνιστικό Ισραήλ). Άλλη μια αφορμή που καθρεφτιζει τη διάλυση ψευδαίσθησης της Ισότητας και της Δημοκρατίας που αυτά τα κράτη βαυκαλίζονται ότι προασπίζουν.
Νομίζουν ότι τείνουμε να τα βλέπουμε σαν ξεχωριστά γεγονότα που εμφανίζονται σε timeline και γρήγορα “κατεβαίνουν” σαν πληροφορία. Διότι αυτό προσπαθούν: τον κατακερματισμό της αλήθειας, της κοινωνίας, του δίκιου, της αξιοπρέπειας. Όμως το παζλ αρχίζει και συμπληρώνεται. Αρχίζει και γίνεται ορατό πως το κέρδος είναι ο κοινός παρονομαστής που έχει υποβαθμίσει την κοινωνία σε μια ταξικά διαρθρωμένη ξεπεσμένη εταιρία, η οποία φυσικά δουλεύει για το κέρδος των αφεντικών. Όλα είναι ένα. Ένα μεγάλο φαγοπότι σε ματωμένο τραπέζι. Εταιρικές αναθέσεις, Funds, Cayman Islands, ενεργειακες επενδυσεις, σκάνδαλα, ιδιωτικοποιήσεις, πολεμικές φρεγάτες, ρατσιστικά tweetsμας ξεδιπλώνουν το ξεδιάντροπο αισχος τους με το οποίο προσπαθούν να μας εξοικειώσουν.
Δε θα συνηθίσουμε όμως το θάνατο. Δε θα συνηθίσουμε τον ξεπεσμό. Τέμπη , Πύλος, Παλαιστίνη μας θυμίζουν ότι δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη χωρίς την πανανθρώπινη δικαιοσύνη.
Σαν Συνέλευση Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό, σας καλούμε το Σάββατο 22 Μαρτίου, στις 12:00 το μεσημέρι στα Λιοντάρια, σε μια συγκέντρωση που στόχο έχει να αναδείξει την αναγκαιότητα του να γίνουν η Αντίσταση, η Αξιοπρέπεια και η Αλληλεγγύη κεντρικοί αξιακοί πυλώνες της κοινωνίας μας.
Αντιμπεριαλιστική Συγκέντρωση-Πορεία ,Πέμπτη 20/3 -ώρα:19:00,πλ.Λιονταριών. Η Παλαιστινιακή αντίσταση θα παραμείνει αγκάθι στον λαιμό των ιμπεριαλιστών!
«Το ανησυχητικό είναι ότι η ακραία πόλωση που δημιουργείται αποτελεί το καλύτερο λίπασμα για να αναπτυχθεί περισσότερο το αντισυστημικό κλίμα. Και οπωσδήποτε στέλνει από μόνη της κόσμο στις πλατείες της 28ης Φεβρουαρίου, ενισχύοντας τις συνθήκες αποσταθεροποίησης της χώρας. Υποθέτω παρέλκει να εξηγήσει κανείς τι μπορεί να σημαίνει αυτό, σε έναν κόσμο που αποσταθεροποιείται διαρκώς, μετά την επικράτηση του αντισυστημισμού στις ΗΠΑ…»
Το Βήμα, Γ. Παπαχρήστος, 24-2-2025, Το λίπασμα της αποσταθεροποίησης
«Θα μπορούσαμε εύκολα στην εποχή της παγκόσμιας τρέλας, να φύγουμε από τις ράγες της λογικής και να μπούμε σε μια φάση ακυβερνησίας και χάους. Η ελληνική κοινωνία ξέρει, όμως, πια να αποφεύγει τις καταστροφές, ίσως γιατί πέρασε ξυστά από μια πριν από δέκα χρόνια. Έχουμε ωριμάσει. […] Πολλοί από τους πολίτες που κατέβηκαν στον δρόμο γνωρίζουν καλά ότι δεν θα έχουν άλλη επιλογή πέραν του κ. Μητσοτάκη, όταν θα στηθούν πάλι οι κάλπες».
Καθημερινή, 2-3-2025, Α. Παπαχελάς, Το ηχηρό μήνυμα της οργής
Στο άμεσο χρονικό διάστημα που προηγήθηκε της συγκέντρωσης της 28ης Φεβρουαρίου για τους 57 νεκρούς στα Τέμπη, πλήθος δημοσιευμάτων περιέγραφαν τα «ανατριχιαστικά ευρήματα δημοσκοπήσεων, που προκαλούν σκοτεινές σκέψεις», για τον «κίνδυνο του αντισυστημισμού», καθώς «η Ελλάδα βρίσκεται στο κατώφλι μιας εποχής νέων περιπετειών». Οι πολέμιοι της συγκέντρωσης, δημοσιογράφοι, αναλυτές, κυβερνητικοί βουλευτές και υπουργοί, επιχειρούσαν με κάθε τρόπο να αποθαρρύνουν τον κόσμο να συμμετάσχει, γιατί τάχα οι συμμετέχοντες θα μετατραπούν σε αντικείμενο εκμετάλλευσης των «λαϊκιστών», με αποτέλεσμα «ο νέος διχασμός» να επιφέρει καταστροφικές συνέπειες στην «δημοκρατία και στους θεσμούς», στην «σταθερότητα» και στην «δύσκολα κερδισμένη κανονικότητα», ενώ κρύβει και «εθνικούς κινδύνους».
Λογαριασμοί στα social media παραποίησαντην αφίσα του συλλόγου «Τέμπη 2023» καλώνταςσε μη συμμετοχή στις συγκεντρώσεις
Οι προσπάθειες να αποδυναμωθούν οι συγκεντρώσεις της 28ης Φεβρουαρίου και να εμπεδωθεί το κλίμα τρομοκράτησης συνεχίστηκαν με εισαγγελικές εντολές για ποινική έρευνα και διώξεις ενάντια σε «προτροπές για την διάπραξη βίαιων ταραχών στο διαδίκτυο», αλλά και αναγγελίες για αστυνομοκρατία, προληπτικές προσαγωγές, συλλήψεις και «μηδενική ανοχή» εκ μέρους των 6.000 αστυνομικών, που θα επιτηρούν τους διαδηλωτές.
Και όμως, όλοι αυτοί οι σχεδιασμοί απέτυχαν πανηγυρικά.
Όπως τονίζαμε πρόσφατα, η «επιστροφή στην κανονικότητα» τέθηκε ως κοινός τόπος για το πολιτικό σύστημα, είτε προωθήθηκε ως ένα εγχείρημα αντι-αριστερής κατεύθυνσης είτε ως αντι-δεξιό πολιτικό εγχείρημα, με την ανασυγκρότηση της «προοδευτικής παράταξης». Μόνο που το «όραμα» της «επιστροφής στην κανονικότητα» έχει ξεθωριάσει, δεν πείθει, όπως δεν πείθουν, πλέον, λογικές του τύπου «το ποτήρι είναι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο» ή «βεβαιότητες» περί μιας αδιατάρακτης γενικής αντίθεσης και αντιπάθειας του κοινωνικού χώρου σε εκ νέου «περιπέτειες και αστάθεια». Όπως γράφαμε λίγο πριν τις εκλογές το καλοκαίρι του 2023, «Η «νέα κανονικότητα», όμως, συμβολίζει για τους αριστερούς και δεξιούς κατασκευαστές της και την κατοχύρωση της κοινωνικής ειρήνης, την περαιτέρω κοινωνική αδρανοποίηση. Λογαριάζουν δίχως τον ξενοδόχο. Ούτε τα επιδόματα, ούτε οι μικροπαροχές, ούτε ο «καλλωπισμός» του συστήματος υγείας και εργασίας, ούτε τα υπουργεία οικογένειας και οι ψηφιακοί «παράδεισοι», που υπόσχεται το κράτος Μητσοτάκη μπορούν να κρύψουν την πραγματικότητα».
Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, το γυάλινο φρούριο των τωρινών διαχειριστών των κρατικών υποθέσεων αποδεικνύεται λίαν εύθραυστο, ενώ ταυτόχρονα ο αμέσως επόμενος «καταλληλότερος» διαχειριστής μετά τον Μητσοτάκη αναδεικνύεται ο «Κανένας», σύμφωνα με πλήθος δημοσκοπήσεων, φθάνοντας το ποσοστό της κοινωνικής άρνησης και αμφισβήτησης των κομμάτων, των θεσμών και της πολιτικής που καταγράφηκαν τα χρόνια της «κρίσης» κυρίως στην διετία 2010-2012. Εδώ πρέπει να επαναλάβουμε, ότι η αριστερά, κοινωνικά απαξιωμένη και με εξαντλημένες τις αφομοιωτικές της δυνατότητες, πνέει τα λοίσθια, και δεν είναι σε θέση να κινητοποιήσει ούτε τα λιγοστά της μέλη και τους βαριεστημένους οπαδούς της, κατά πόσον να εκμεταλλευτεί μια κοινωνική οργή, που παραμένει πολιτικά ακηδεμόνευτη.
Σύμφωνα με τον Max Weber, η εμφάνιση του «χαρισματικού» ηγέτη προϋποθέτει την εκδήλωση «κρίσης»: «Η χαρισματική ηγεσία […] πάντοτε παρουσιάζεται σε έκτακτες, ειδικά πολιτικές ή οικονομικές περιστάσεις, σε ασυνήθιστες ψυχικές, ιδιαίτερα θρησκευτικές καταστάσεις, ή όταν τα παραπάνω συνυπάρχουν». Σε συνθήκες, λοιπόν, «κρίσης» ο «χαρισματικός ηγέτης» εμφανίζεται ως «παράκλητος», δηλαδή, εκείνος που «καλείται» προς βοήθεια, ο «παρηγορητής», με «εξαιρετικά» καθήκοντα, και με «εξαιρετική» αποστολή. Μην ξεχνάμε, ότι η σημερινή πολιτική καρικατούρα, που ονομάζεται Τσίπρας, ντύθηκε ακριβώς αυτό τον μανδύα του «παράκλητου» και «χαρισματικού» ηγέτη σε στιγμές «κρίσης» και μεγάλης συλλογικής «υπερδιέγερσης», ενώ απαίτησε, επίσης, την τυφλή υπακοή και την πίστη των υπηκόων στην «αποστολή» που ενσάρκωνε.
Ο Μητσοτάκης εμφανίστηκε το 2019 και πάλι ως «παράκλητος» ηγέτης, δηλαδή ως ένας τεχνοκράτης πολιτικός, ο οποίος κυριάρχησε πατώντας επάνω στην εξελισσόμενη πολιτική αποσύνθεση της κυβερνώσας αριστεράς, εμφανιζόμενος ως ο «μοναδικός», άρα και ως ο «χαρισματικός», που θα μπορούσε να διαφεντέψει την «νέα κανονικότητα» και μάλιστα μέσω μιας παγκόσμιας προβολής.
Στις 16-5-2022, άρθρο της γερμανικής εφημερίδας Handlesbatt τόνιζε, ότι ο Μητσοτάκης θα γίνει ο πρώτος πρωθυπουργός της Ελλάδας, που θα απευθύνει ομιλία στο Κογκρέσο των ΗΠΑ και «θα κάνει τα πάντα για να διακριθεί ως έμπιστος εταίρος της συμμαχίας». Στις αρχές Σεπτεμβρίου 2024, ο Μητσοτάκης λαμβάνει το βραβείο GlobalCitizen από την δεξαμενή σκέψης Atlantic Council (αμερικανική δεξαμενή σκέψης στον τομέα των διεθνών υποθέσεων, που ευνοεί τον Ατλαντισμό και ιδρύθηκε το 1961 με έδρα την Ουάσιγκτον). Το Ατλαντικό Συμβούλιο, σημειωτέον, έχει ως ιδρυτικό στόχο και αποστολή να ενθαρρύνει τη συνέχιση της συνεργασίας μεταξύ της Βόρειας Αμερικής και της Ευρώπης, η οποία ξεκίνησε μετά τον Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το βραβείο παρέδωσε στον κ. Μητσοτάκη ο διευθύνων σύμβουλος της Pfizer Άλμπερτ Μπουρλά, ο οποίος χαρακτήρισε τον Έλληνα πρωθυπουργό ως «έναν οραματιστή υπέρμαχο μιας νέας εποχής οικονομικής ευημερίας, έναν ηγέτη αφοσιωμένο στη χώρα του, που κέρδισε την εμπιστοσύνη των Ελλήνων. Έναν ταπεινό ηγέτη, του οποίου η επανεκλογή έδειξε ότι τηρεί τις πολιτικές του υποσχέσεις, ενώ παράλληλα έχει τον σεβασμό των ηγετών του κόσμου».
Από τότε φαίνεται ότι σαν να έχει περάσει ένας αιώνας!
Η αλλαγή διοίκησης στις ΗΠΑ, οι εξελίξεις στο «ουκρανικό», ο κατακερματισμός συμφερόντων στο εσωτερικό της λεγόμενης συλλογικής Δύσης, ακόμα και η αμφισβήτηση της χρησιμότητας του ΝΑΤΟ από τους αμερικανούς «φίλους», μοιάζουν να τοποθετούν τους τωρινούς διαχειριστές των κρατικών υποθέσεων στον ελλαδικό χώρο, μάλλον, στην λάθος πλευρά των διεθνών συσχετισμών. Άλλωστε, η «σωστή πλευρά της ιστορίας», μ’ αυτούς τους όρους, κρινόταν σε κάθε ιστορική περίοδο, κατά πόσον μάλιστα στην σημερινή ευρύτερη περίοδο, κατά την οποία μεταβάλλεται άρδην η μεταπολεμική τάξη πραγμάτων.
***
Όπως περιγράψαμε ήδη, η παταγώδης αποτυχία της ενορχηστρωμένης εκστρατείας ενάντια στην διαδήλωση της 28ης Φεβρουαρίου αποδείχθηκε κάτι παραπάνω από μνημειώδης. Όλες οι μεθοδεύσεις, για να συκοφαντηθεί η διαδήλωση και οι συμμετέχοντες σ’ αυτήν δεν ήταν αρκετές για να αποτρέψουν, ή έστω, να μετριάσουν τον «σεισμό», που καταγράφηκε από τις μεγαλύτερες μεταπολιτευτικές συγκεντρώσεις στον ελλαδικό χώρο, συνολικά 262, αλλά και τις 124 διαδηλώσεις σε ευρωπαϊκές πόλεις, στην Τουρκία στις ΗΠΑ, στην Αυστραλία ακόμα και στο Μεξικό, την Ιαπωνία και την νότια Κορέα.
Στην Αθήνα, από τις 9.15 το πρωί ξεκίνησε η πρωτοφανής προσέλευση διαδηλωτών, με τους συγκεντρωμένους να έχουν κατακλύσει ήδη στις 11.00 π.μ. την περιοχή πέριξ της πλατείας Συντάγματος. Εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές συνέχιζαν να προσεγγίζουν το κέντρο της πόλης από πολλές περιοχές της Αττικής, πλημμυρίζοντας την Πατησίων, την Βασιλίσσης Σοφίας από το ύψος των Ιλισίων, την Συγγρού από το ύψος του μετρό της Ακρόπολης και μετά, τις κεντρικές λεωφόρους και οδούς, Βασ. Αμαλίας, Βασ. Σοφίας, Πανεπιστημίου, Ακαδημίας και Σταδίου. Για πολλές ώρες σχεδόν όλες οι κεντρικές συνοικίες, των Εξαρχείων, του Κολωνακίου, της Βικτώριας, της πλατείας Κλαυθμώνος, της Ομόνοιας και βέβαια του Συντάγματος παρέμειναν ασφυκτικά γεμάτες από κόσμο.
Περίπου στη 1:00 μ.μ. και ενώ οι ομιλίες έχουν τελειώσει, εκατοντάδες διαδηλωτές εξαπολύουν σφοδρή επίθεση στο Κοινοβούλιο και εναντίον των δυνάμεων καταστολής που βρίσκονται στον προαύλιο χώρο, με βόμβες μολότοφ, πέτρες, μάρμαρα, καπνογόνα, καθώς και μεταλλικά και άλλα αντικείμενα. Διαδηλωτές πυρπολούν, επίσης, κουβούκλιο των ευζώνων. Οι σφοδρές επιθέσεις σε βάρος των κατασταλτικών δυνάμεων συνεχίζονται για ώρες, σε διάσπαρτα σημεία περιμετρικά της πλατείας Συντάγματος, σε όλο το μήκος της Λεωφόρου Βασ. Αμαλίας η οποία έμοιαζε με νταμάρι, στη Λεωφόρο Συγγρού, μέσα από τις στήλες του Ολυμπίου Διός, στην Καλλιρόης, στην Πανεπιστημίου, στη Σταδίου, γύρω από την Ομόνοια, μέχρι και τα Πατήσια.
Συνολικά, τόσο σε προληπτικό επίπεδο αλλά και κατά τη διάρκεια των επιθέσεων, οι κατασταλτικές δυνάμεις προχώρησαν σε 220 προσαγωγές ατόμων, από τις οποίες οι 73 μετατράπηκαν σε συλλήψεις με δεκάδες διαδηλωτές να παραπέμπονται για κακουργηματικού χαρακτήρα πράξεις, ενώ επίσης καταγράφηκαν δεκάδες τραυματισμοί διαδηλωτών και αστυνομικών.
Συσπείρωση Αναρχικών
Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ.257, Μάρτιος 2025
Καλούμε την Τρίτη 18/3, ώρα 09:00 στα δικαστήρια Χανίων, ημέρα εκδίκασης του εφετείου της υπόθεσης της εργοδοτικής δολοφονίας του Μανώλη Αφράτη.
Στις 21/05/2020 ο Μανώλης Αφράτης χάνει τη ζωή του εν ώρα εργασίας σε επαρχιακό δρόμο του Ρεθύμνου, οδηγώντας το εταιρικό φορτηγό της εταιρείας «Γαλακτοκομική Αμαρίου ΑΕ» (Cretan Kings Διανομές ΑΕ) του επιχειρηματία Μανουκαράκη, όταν έσπασαν τα φρένα του φορτηγού και ανετράπη.
Η εταιρία από την πρώτη στιγμή και σε συνεργασία με τις τοπικές αρχές προσπάθησε να συγκαλύψει και να αποκρύψει τις ευθύνες της για την κατάσταση στην οποία βρισκόταν το φορτηγό, το οποίο οδηγούσε για μεγάλο χρονικό διάστημα ο Μανώλης Αφράτης.
Όπως και στην περίπτωση του Κώστα Μανιουδάκη, όπου τα ΜΜΕ έσπευσαν να καλύψουν την κρατική δολοφονία με την είδηση ενός ξαφνικού θανάτου σε τυχαίο έλεγχο της τροχαίας, έτσι και στην περίπτωση του Μανώλη Αφράτη τα δελτία των ΜΜΕ μιλούσαν για δυστύχημα, για τροχαίο, για την κακιά στιγμή προσπαθώντας σκοπίμως να αποκρύψουν την πραγματικότητα.
Από τη μεριά της, η εισαγγελέας έθεσε αρχικά την υπόθεση στο αρχείο, γεγονός που έδωσε την ευκαιρία στην εταιρεία να καταστρέψει άμεσα το φορτηγό που οδηγούσε ο Μανώλης Αφράτης και κατ’ επέκταση το πιο σημαντικό τεκμήριο του εγκλήματος. Παρόμοια «σύμπτωση» έχει και η υπόθεση του Κώστα Μανιουδάκη, όπου ο εισαγγελέας στην προσπάθειά του να αρχειοθετήσει την υπόθεση απέρριψε, λίγες μέρες μετά την κρατική δολοφονία, το αίτημα της οικογένειας για παράδοση στις δικαστικές αρχές του οπτικοακουστικού υλικού από το παρακείμενο συνεργείο, με αποτέλεσμα αυτό να διαγραφεί.
Απέναντι σε όλο αυτό το σύστημα που συγκαλύπτει συνεχώς τόσο εργοδοτικές όσο και κρατικές δολοφονίες, η οικογένεια του Μανώλη Αφράτη και ο αλληλέγγυος κόσμος μετά από έναν πολύμηνο αγώνα κατάφερε να οδηγήσει την υπόθεση στα δικαστήρια. Το δικαστήριο καταδίκασε σε πρώτο βαθμό τον ιδιοκτήτη της εταιρείας ως υπεύθυνο για τις συνθήκες στις οποίες βρισκόταν το εταιρικό φορτηγό σε 2 χρόνια φυλάκισης με 3ετή αναστολή.
Ως ανοιχτή συνέλευση για την κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη δηλώνουμε την αλληλεγγύη στον αγώνα που διεξάγει η οικογένεια του Μανώλη Αφράτη για να αποδοθεί δικαιοσύνη.
Καλούμε την Τρίτη 18/3, ώρα 09:00 στα δικαστήρια Χανίων, ημέρα εκδίκασης του εφετείου της υπόθεσης της εργοδοτικής δολοφονίας του Μανώλη Αφράτη.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΜΑΝΩΛΗ ΑΦΡΑΤΗ
ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ
ανοιχτή συνέλευση για την κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη
