ΕΚΔΗΛΩΣΗ- ΣΥΖΗΤΗΣΗ με τον Raul Zibechi *
«Τα όρια των κινητοποιήσεων ως μορφής αγώνα ενάντια στην παγκόσμια επέλαση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας»
Παρασκευή 21 Ιούνη στις 20:00 στην κατάληψη Rosa Nera
Η εκδήλωση πραγματοποιείται στα πλαίσια των εικοστών γενεθλίων της κατάληψης.
«…τώρα είναι ίσως η κατάλληλη στιγμή να προβληματιστούμε σχετικά με αυτές τις οικονομίες του αγώνα και να κατανοήσουμε καλύτερα τις συγκεκριμένες μορφές τους. Όχι για να γράψουμε ακαδημαϊκή διατριβή, αλλά με άλλο στόχο, πιο επείγοντα και πιο βαθύ: να ενισχύσουμε τις αντιστάσεις και να διαχωρίσουμε ξεκάθαρα τις χειραφετικές πρακτικές από εκείνες που αναπαράγουν το καταπιεστικό σύστημα».
* Ο Raúl Zibechi γεννήθηκε το 1952 στο Μοντεβιδέο της Ουρουγουάης. Μεταξύ 1969 και 1973 ήταν μέλος του Frente Estudiantil Revolucionario (FER), μιας φοιτητικής ομάδας που συνδεόταν με το Εθνικό Απελευθερωτικό Κίνημα Tupamaros. Κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής δικτατορίας, η οποία ξεκίνησε το 1973, συμμετείχε ενεργά στην αντίσταση κατά του καθεστώτος μέχρι το 1975, όταν μετακόμισε στο Μπουένος Άιρες για να εξοριστεί το 1976, μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα, στη Μαδρίτη της Ισπανίας, όπου συνδέθηκε για περισσότερα από δέκα χρόνια με το Κομμουνιστικό Κίνημα και το αντιμιλιταριστικό κίνημα κατά του ΝΑΤΟ.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1980 άρχισε να δημοσιεύει άρθρα σε αριστερά περιοδικά και εφημερίδες (Página Abierta, Egin, Liberación) και σε μέσα ενημέρωσης της Λατινικής Αμερικής (Página /12, Αργεντινή) και Mate Amargo (Ουρουγουάη). Όταν επέστρεψε στην Ουρουγουάη, δημοσίευσε στην εβδομαδιαία εφημερίδα Brecha, όπου έγινε συντάκτης του Internacionales. Εργάστηκε επίσης για το περιβαλλοντικό περιοδικό Tierra Amiga, μεταξύ 1994 και 1995.
Από το 1986, ως δημοσιογράφος και κοινωνικός ερευνητής, έχει ταξιδέψει σχεδόν σε όλες τις χώρες της Λατινικής Αμερικής, με ιδιαίτερη έμφαση στην περιοχή των Άνδεων. Είναι εξοικειωμένος με τα περισσότερα κινήματα της περιοχής έχοντας αναπτύξει ουσιαστικές σχέσεις με τα αστικά κινήματα της Αργεντινής, τους αγρότες της Παραγουάης, τις κοινότητες των ιθαγενών της Βολιβίας, του Περού, των Μαπούτσε και της Κολομβίας. Όλο το θεωρητικό του έργο αποσκοπεί στην κατανόηση και την υπεράσπιση των οργανωτικών διαδικασιών αυτών των κινημάτων.
Η ανάλυση των κοινωνικών κινημάτων της Λατινικής Αμερικής τον οδήγησε στη διαπίστωση ότι αυτά διαφέρουν σημαντικά από εκείνα της Ευρώπης και των Ηνωμένων Πολιτειών, καθώς είναι εδαφικά κινήματα, όπου τα μέλη των κοινωνικών τομέων που τα απαρτίζουν (αυτόχθονες, αγρότες, λαϊκά στρώματα των πόλεων) ζουν διαφορετικά, δίνοντας έμφαση στην κοινωνική και πολιτισμική διαφορά ως άξονα της κοινωνικής αλλαγής.
Στα εδάφη που ελέγχονται από τα κινήματα, κυριαρχούν μη καπιταλιστικές κοινωνικές σχέσεις, δηλαδή οι αξίες χρήσης έναντι των ανταλλακτικών αξιών, η υγεία και η εκπαίδευση δεν είναι εμπορεύματα και ασκούνται με διαφορετικό τρόπο από ό,τι στην ηγεμονική κοινωνία, συχνά δημιουργούνται μορφές μη κρατικής εξουσίας που βασίζονται στη συνέλευση, η οποία είναι το συλλογικό όργανο λήψης αποφάσεων, όπως για παράδειγμα “τα συμβούλια καλής διακυβέρνησης στην Τσιάπας”, τα “cabildos” στις περιοχές Nasa της Κολομβίας και “cuarteles indígenas” των Aymara στο Αλτιπλάνο της Βολιβίας.
Αυτό το σύνολο των χαρακτηριστικών τον οδήγησε στην πεποίθηση ότι ο όρος “κοινωνικά κινήματα” δεν είναι επαρκής για την κατανόηση της κοινωνικής δράσης στη Λατινική Αμερική και, ως εκ τούτου, επινόησε την έννοια των “κοινωνιών σε κίνηση”, η οποία αναφέρεται στο σύνολο των κοινωνικών σχέσεων που είναι διαφορετικές από τις ηγεμονικές και οι οποίες συνιστούν έναν κόσμο σε κίνηση, με τη διπλή έννοια της αντίστασης στο κυρίαρχο πολιτικό-οικονομικό-κοινωνικό μοντέλο, αλλά ταυτόχρονα και της διαδικασίας δημιουργίας ενός νέου κόσμου που βασίζεται σε αυτές τις εδαφικοποιημένες κοινωνικές σχέσεις. Με αυτή την έννοια, ένα μεγάλο μέρος του έργου του συνίσταται στο να καταδείξει την ύπαρξη μη καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων μεταξύ των καταπιεσμένων, αλλά και στο να κάνει ορατό το πώς τα κινήματα είναι φορείς ενός νέου κόσμου, σε αντίθεση με την κλασική μαρξιστική-λενινιστική αντίληψη που τα θεωρεί απλά μέσα αγώνα για την κατάκτηση της κρατικής πολιτικής εξουσίας.
20 χρόνια κατάληψη Rosa Nera