Το Κράτος και οι Τάξεις του Camillo Berneri, δημοσιεύτηκε στην «Guerra di Classe» (Ταξικός Πόλεμος), 17 Οκτωβρίου 1936 [1], η ελληνική μετάφραση έγινε από τη σελίδα “Ούτε Θεός Ούτε Αφέντης” και ανέβηκε πρόσφατα στη σελίδα “Λυσσασμένοι Προλετάριοι” από όπου και το αναδημοσιεύουμε.
Ο Λένιν το 1921 όρισε το σοβιετικό ρωσικό κράτος ως «ένα εργατικό κράτος με γραφειοκρατική παραμόρφωση σε μια χώρα με αγροτική πλειοψηφία». Αυτός ο ορισμός πρέπει σήμερα να τροποποιηθεί ως εξής: το Σοβιετικό Κράτος είναι ένα γραφειοκρατικό Κράτος στο οποίο μια γραφειοκρατική αστική τάξη και μια μικροαστική εργατική τάξη βρίσκονται σε διαδικασία σχηματισμού, ενώ η αγροτική αστική τάξη εξακολουθεί να επιβιώνει.
Ο Boris Souvarine στο βιβλίο του για τον Στάλιν (Παρίσι, 1935) δίνει αυτή την απεικόνιση της κοινωνικής πτυχής της ΕΣΣΔ:
«Η λεγόμενη σοβιετική κοινωνία στηρίζεται στη δική της μέθοδο εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, του παραγωγού από τη γραφειοκρατία, του τεχνικού από την πολιτική εξουσία. Η ατομική ιδιοποίηση της υπεραξίας αντικαθίσταται από μια συλλογική ιδιοποίηση από το κράτος, μια παρακράτηση που γίνεται για την παρασιτική κατανάλωση των λειτουργών… η επίσημη τεκμηρίωση δεν μας αφήνει καμία αμφιβολία: η γραφειοκρατία παίρνει ένα αδικαιολόγητο μέρος της παραγωγής, που αντιστοιχεί λίγο-πολύ στο παλιό καπιταλιστικό κέρδος, από τις υποταγμένες τάξεις, τις οποίες υποβάλλει σε ένα αδυσώπητο σύστημα εφίδρωσης. Έχει έτσι σχηματιστεί γύρω από το κόμμα μια νέα κοινωνική κατηγορία, που ενδιαφέρεται να διατηρήσει την καθιερωμένη τάξη και να διαιωνίσει το κράτος του οποίου ο Λένιν προέβλεψε την εξαφάνιση με την εξαφάνιση των τάξεων. Αν οι Μπολσεβίκοι δεν έχουν τη νόμιμη ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και των μέσων ανταλλαγής, διατηρούν τον κρατικό μηχανισμό που τους επιτρέπει όλα τα λάφυρα με ποικίλα κυκλικά μέσα. Η απλή ελευθερία από περιορισμούς στην επιβολή κόστους λιανικής πώλησης πολλαπλάσιου του κόστους παραγωγής, περιέχει το πραγματικό μυστικό της γραφειοκρατικής τεχνικής εκμετάλλευσης, που χαρακτηρίζεται επιπλέον από διοικητική και στρατιωτική καταπίεση».
Ο βοναπαρτισμός δεν είναι παρά η πολιτική αντανάκλαση της τάσης αυτής της νέας αστικής τάξης να διατηρήσει και να βελτιώσει την ίδια την κοινωνικοοικονομική της κατάσταση. Στην έκκληση του 1935 προς το παγκόσμιο προλεταριάτο από τον μπολσεβίκο-λενινιστή Ταμπόφ (Tambov), μπορεί κανείς να διαβάσει:
«Ο στόχος της κομματικής γραφειοκρατίας συνίσταται αποκλειστικά στην απομόνωση και τα βασανιστήρια των αντιπάλων μέχρι να γίνουν δημόσια άχρηστοι, δηλαδή απολίτικοι άθλιοι. Ο γραφειοκράτης, στην πραγματικότητα, δεν επιθυμεί να γίνεις αληθινός κομμουνιστής. Δεν το χρειάζεται αυτό. Γι’ αυτόν αυτό είναι επιβλαβές και θανάσιμα επικίνδυνο. Ο γραφειοκράτης δεν θέλει ανεξάρτητους κομμουνιστές, θέλει άθλιους σκλάβους, εθελόδουλους και πολίτες του χειρότερου είδους…
Θα ήταν δυνατόν κάτω από μια αληθινή προλεταριακή εξουσία ο αγώνας ενάντια στη γραφειοκρατία, ενάντια στους κλέφτες και τους ληστές που ιδιοποιούνται ατιμώρητοι τα αγαθά των σοβιέτ, που είναι η αιτία της απώλειας εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων από το κρύο και την πείνα, θα ήταν δυνατόν ένας αγώνας ή μια απλή διαμαρτυρία ενάντια σε αυτούς τους άθλιους να θεωρείται αντεπαναστατικό αδίκημα;»
Η σκληρή πάλη μεταξύ των «επαναστατικών» αντιπολιτεύσεων και της «συντηρητικής» ορθοδοξίας είναι ένα φαινόμενο που είναι απολύτως φυσικό στο περιβάλλον του κρατικού σοσιαλισμού. Η λενινιστική αντιπολίτευση έχει καλό λόγο να επισημαίνει στο παγκόσμιο προλεταριάτο τις παραμορφώσεις, τις παρεκκλίσεις και τους εκφυλισμούς του σταλινισμού, αλλά αν η αντιπολιτευτική διάγνωση είναι σχεδόν πάντα σωστή, η αντιπολιτευτική αιτιολογία είναι σχεδόν πάντα ανεπαρκής. Ο σταλινισμός είναι μόνο η συνέπεια της λενινιστικής συγκρότησης του πολιτικού προβλήματος της Κοινωνικής Επανάστασης. Το να αντιπαραθέτουμε τα αποτελέσματα χωρίς να επιστρέφουμε στα αίτια, στο προπατορικό αμάρτημα του μπολσεβικισμού (γραφειοκρατική δικτατορία ως συνάρτηση της δικτατορίας του Κόμματος), ισοδυναμεί με αυθαίρετη απλοποίηση της αλυσίδας της αιτιότητας που οδηγεί από τη δικτατορία του Λένιν χωρίς μεγάλες διακοπές στη συνέχεια. Η ελευθερία μέσα σε ένα κόμμα που αρνείται το ελεύθερο παιχνίδι του ανταγωνισμού μεταξύ των προοδευτικών κομμάτων μέσα στο σοβιετικό σύστημα θα ήταν σήμερα ένα θεαματικό θαύμα. Η εργατική ηγεμονία [επί της αγροτικής πλειοψηφίας], η μπολσεβίκικη απολυταρχία, ο κρατικός σοσιαλισμός, ο βιομηχανικός φετιχισμός: αυτοί οι σπόροι της διαφθοράς θα μπορούσαν να παράγουν μόνο δηλητηριασμένους καρπούς, όπως η απολυταρχία μιας παράταξης και η ηγεμονία μιας [νέας] τάξης.
Ο Τρότσκι στον ρόλο του Αγίου Γεωργίου που παλεύει με τον σταλινικό δράκο δεν μπορεί να μας κάνει να ξεχάσουμε τον Τρότσκι της Κρονστάνδης. Η ευθύνη για τον σημερινό σταλινισμό ανάγεται στη διατύπωση και την πρακτική της δικτατορίας του Μπολσεβίκικου Κόμματος με τον ίδιο τρόπο όπως και στην ψευδαίσθηση της εξαφάνισης του κράτους ως καρπού της εξαφάνισης των τάξεων υπό την επίδραση του Κρατικού Σοσιαλισμού.
Όταν ο Τρότσκι έγραψε (6 Σεπτεμβρίου 1935): «Ο ιστορικός παραλογισμός μιας αυταρχικής γραφειοκρατίας σε μια “αταξική” κοινωνία δεν μπορεί και δεν θα αντέξει ατέλειωτα», έλεγε ένα παράλογο πράγμα για τον «ιστορικό παραλογισμό». Στην ιστορία δεν υπάρχει κανένας παραλογισμός. Μια αυταρχική γραφειοκρατία είναι μια τάξη, επομένως δεν είναι παράλογο να υπάρχει σε μια κοινωνία όπου παραμένουν τάξεις: γραφειοκρατικές και προλεταριακές. Αν η ΕΣΣΔ ήταν μια «αταξική» κοινωνία, θα ήταν επίσης μια κοινωνία χωρίς γραφειοκρατική απολυταρχία, η οποία είναι ο φυσικός καρπός της μόνιμης ύπαρξης του κράτους.
Εξαιτίας της λειτουργίας του ως κόμματος που ελέγχει την κρατική μηχανή, το Μπολσεβίκικο Κόμμα έγινε πόλος έλξης για καριερίστες μικροαστικά στοιχεία και για τεμπέληδες και οπορτουνιστές εργάτες.
Η γραφειοκρατική πληγή δεν άνοιξε και δεν μολύνθηκε από τον σταλινισμό: είναι ταυτόχρονη με τη δικτατορία των Μπολσεβίκων.
Ακολουθούν μερικές ειδήσεις από το 1918 και το 1919, που δημοσιεύτηκαν από τον μπολσεβίκικο Τύπο. Η «Vetsertsia Isvestia» της 23ης Αυγούστου 1918 μιλώντας για την αποδιοργάνωση της ταχυδρομικής υπηρεσίας, αναφέρει ότι παρά τη μείωση της αλληλογραφίας κατά 60%, ο αριθμός των υπαλλήλων είχε αυξηθεί κατά 100% σε σχέση με την περίοδο πριν από την Επανάσταση.
Η «Pravda» της 11ης Φεβρουαρίου 1919 επισημαίνει τη συνεχή δημιουργία νέων γραφείων, νέων γραφειοκρατικών θεσμών, για τους οποίους οι υπάλληλοι ονομάζονται και αμείβονται πριν αρχίσουν να λειτουργούν οι νέοι αυτοί θεσμοί. «Και όλοι αυτοί οι νέοι υπάλληλοι», λέει η «Pravda» της 22ας Φεβρουαρίου 1919, «κατακλύζουν και καταλαμβάνουν ολόκληρα παλάτια, ενώ, βλέποντας τον αριθμό τους, λίγα δωμάτια θα ήταν αρκετά».
Η εργασία είναι αργή και παρεμποδιστική, ακόμη και σε γραφεία με βιομηχανικές λειτουργίες. «Ένας υπάλληλος του Κομισάριου του Λίπετζκ», αναφέρει η «Isvestia» της 29ης Νοεμβρίου 1918, «για να αγοράσει εννέα κιβώτια καρφιά στην τιμή των 417 ρουβλίων έπρεπε να συμπληρώσει είκοσι έντυπα, να πάρει δέκα παραγγελίες και δεκατρείς υπογραφές, και έπρεπε να περιμένει δύο μέρες για να τα πάρει, καθώς οι γραφειοκράτες που έπρεπε να υπογράψουν δεν μπορούσαν να βρεθούν».
Η «Pravda» (αρ. 281) κατήγγειλε «την εισβολή στο κόμμα μας μικροαστικών στοιχείων», που κάνουν επιτάξεις «για προσωπική χρήση». Στο τεύχος της 2ας Μαρτίου 1919, η ίδια εφημερίδα αναφέρει:
«Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι πρόσφατα οι σύντροφοι που βρίσκονται στο Κομμουνιστικό Κόμμα για τον πρώτο τους χρόνο άρχισαν να κάνουν χρήση μεθόδων που είναι ανεπίτρεπτες στο Κόμμα μας. Θεωρώντας καθήκον τους να μη λαμβάνουν υπόψη τους τις συμβουλές των τοπικών οργανώσεων, θεωρώντας ότι είναι επιφορτισμένοι να ενεργούν προσωπικά με βάση την μάλλον περιορισμένη εξουσία τους, διατάζουν και διοικούν χωρίς λόγο και λογική. Από την επιβολή μιας σειράς καταχρήσεων με την ατομική τους δικτατορία προκύπτει μια λανθάνουσα δυσαρέσκεια μεταξύ κέντρου και περιφέρειας».
Μιλώντας για την επαρχία της Pensa, ο επίτροπος Εσωτερικών Narkomvnudel είπε:
«Οι τοπικοί αντιπρόσωποι της κεντρικής κυβέρνησης συμπεριφέρονται όχι ως αντιπρόσωποι του προλεταριάτου, αλλά ως πραγματικοί δικτάτορες. Μια σειρά από γεγονότα και αποδείξεις αποδεικνύουν ότι αυτοί οι περίεργοι εκπρόσωποι πηγαίνουν οπλισμένοι στους φτωχότερους ανθρώπους, τους παίρνουν τα απαραίτητα για τη ζωή, τους απειλούν ότι θα τους σκοτώσουν, και όταν διαμαρτύρονται, τους χτυπούν με ξύλα. Τα υπάρχοντα που έχουν επιτάξει με αυτόν τον τρόπο τα μεταπωλούν και με τα χρήματα που εισπράττουν οργανώνουν σκηνές μέθης και οργίων». («Wecernia-Isvestia», 12 Φεβρουαρίου 1919)
Ένας άλλος μπολσεβίκος, ο Meserikov, έγραψε: «Ο Μπολσεβίκος, ο οποίος είναι ο πρώτος που θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο: Ο καθένας μας βλέπει καθημερινά αμέτρητες περιπτώσεις βίας, κατάχρησης εξουσίας, διαφθοράς, τεμπελιάς κ.λπ. Όλοι μας γνωρίζουμε ότι στα σοβιετικά μας όργανα έχουν εισέλθει μαζικά κρετίνοι και ανίκανοι. Όλοι μας λυπούμαστε για την παρουσία τους στις τάξεις του κόμματος, αλλά δεν κάνουμε τίποτα για να καθαρίσουμε τους εαυτούς μας από αυτές τις ακαθαρσίες.
…Αν ένα όργανο διώξει έναν ανίκανο, βρίσκει αμέσως κάποιον άλλο να τον αντικαταστήσει και του αναθέτει μια υπεύθυνη θέση. Συχνά αντί για τιμωρία παίρνει προαγωγή». («Pravda», 5 Φεβρουαρίου 1919).
Σε ομιλία του στο 8ο Συνέδριο του Ρωσικού Κομμουνιστικού Κόμματος (18-23 Μαρτίου 1919) ο Λένιν αναγνώρισε:
«Κατά τόπους καριερίστες και τυχοδιώκτες έχουν προσκολληθεί σε μας σαν βδέλλες, άνθρωποι που αυτοαποκαλούνται κομμουνιστές και μας εξαπατούν, και οι οποίοι έχουν εισχωρήσει στις τάξεις μας επειδή οι κομμουνιστές είναι τώρα στην εξουσία και επειδή οι πιο τίμιοι κυβερνητικοί υπάλληλοι αρνήθηκαν να έρθουν και να εργαστούν μαζί μας λόγω των οπισθοδρομικών τους ιδεών, ενώ οι καριερίστες δεν έχουν ιδέες, ούτε ειλικρίνεια. Ο μόνος τους στόχος είναι να κάνουν καριέρα».
Η κυβέρνηση των Μπολσεβίκων αποδείχθηκε ανίσχυρη απέναντι σε μια γραφειοκρατία που είναι υπερτροφική, παρασιτική, δεσποτική και ανέντιμη.
Πέντε εκατομμύρια γραφειοκράτες [το 1921] έγιναν σχεδόν δέκα εκατομμύρια. Το 1925 υπήρχαν 400.000 υπάλληλοι στους Συνεταιρισμούς («Pravda», 20 Απριλίου 1926), Το 1927 η Ρωσική Ομοσπονδία Εργατών Τροφίμων είχε περίπου 4.287 υπαλλήλους για 451.720 μέλη και η Ένωση Μεταλλουργών της Μόσχας περίπου 700 υπαλλήλους για 130.000 συνδικαλιστικές κάρτες. («Truda», 12 Ιουνίου 1928).
Το Ινστιτούτο Πειραματικής Γεωπονίας εκδίδει ένα ερωτηματολόγιο μήκους 6 μέτρων γεμάτο ερωτήσεις για τα τρακτέρ (Diednota, 14 Απριλίου 1929).
Αυτή η πληθωρική γραφειοκρατία δεν αντιστοιχεί σε έντονη και αποτελεσματική διοικητική δραστηριότητα. «Η διεύθυνση του σοβιετικού συστήματος από τη βάση μέχρι τον υψηλότερο βαθμό έχει τη λειτουργία της ανακατανομής χαρτιών. Η επαρχιακή επιτροπή στέλνει συνήθως μία ή δύο εγκυκλίους κάθε μέρα για κάθε πιθανό και νοητό ζήτημα και κρίνει ότι έχει εκπληρώσει έτσι τις υποχρεώσεις της». «Ο αριθμός των εγκυκλίων με οδηγίες που λαμβάνουν οι τοπικοί πυρήνες κυμαίνεται μεταξύ 30 και 100 το μήνα». («Pravda», 7 Ιουνίου 1925).
Ένας άλλος επίσημος ο Dzerjinsky, γράφει:
«Απαιτούν από τις επιχειρήσεις το πιο ποικίλο είδος πληροφοριών, αναφορών και στατιστικών στοιχείων, τα οποία στο σύστημά μας σχηματίζουν έναν χείμαρρο χαρτιού που μας υποχρεώνει να απασχολούμε υπερβολικό αριθμό προσωπικού και βλάπτει την πραγματική μας εργασία- δημιουργείται μια θάλασσα χαρτιών στην οποία μπλέκονται εκατοντάδες άνθρωποι- η κατάσταση των λογαριασμών και των στατιστικών στοιχείων είναι απλώς καταστροφική- οι επιχειρήσεις κουράζονται να σηκώνουν το βάρος της παροχής πληροφοριών σε δεκάδες και εκατοντάδες διαφορετικά έντυπα- οι λογαριασμοί μετριούνται πλέον σε πουντς». («Pravda», 23 Ιουνίου 1926).
Ένα δασαρχείο ζητά εντός μιας εβδομάδας τον αριθμό των περδικών, των λαγών, των αρκούδων, των λύκων κ.λπ. που ζουν στους τομείς των υπαλλήλων που ρωτήθηκαν («Krasnaia Gazeta», 14 Μαΐου 1926). Η επαρχιακή διεύθυνση γεωργίας της Viatka ορίζει ότι οι εκτελεστικές επιτροπές των καντονιών πρέπει να μετρήσουν τα σκουλήκια γης που βρίσκονται στα χωράφια («Pravda», 1 Μαρτίου 1928).
Το υπόμνημα της Επιτροπής Εμπορίου για το δέρμα περιείχε 27.000 ερωτήσεις- ένα υπόμνημα για την ουκρανική γεωργία περιείχε 20.000 ερωτήσεις («Isvestia», 11 Δεκεμβρίου 1927). Μια τοπική εκτελεστική επιτροπή στέλνει ερωτηματολόγιο στα σοβιέτ των χωριών με 348 ερωτήσεις, και μάλιστα κατά τη διάρκεια της συγκομιδής σιταριού («Pravda», 18 Απριλίου 1928). Το Ινστιτούτο Πειραματικης Αγρονομίας δημοσίευσε μια έκθεση έξι μέτρων για τα τρακτέρ («Diednota», 14 Απριλίου 1929).
Στο 15ο Συνέδριο του κόμματος, ο Στάλιν αναφέρει, μεταξύ πολλών άλλων, την περίπτωση ενός ακρωτηριασμένου άνδρα που έπρεπε να περιμένει επτά χρόνια για ένα προσθετικό μέλος. Ένας εργαζόμενος που κάνει καταγγελία κατά της διοίκησης μιας επιχείρησης πρέπει να περάσει από 24 γραφειοκρατικές διαδικασίες («Trud», 14 Ιανουαρίου 1928) Ένα εργαστήριο πρέπει να συμπληρώσει 210 έντυπα για κάθε εργαζόμενο που προσλαμβάνεται και είναι γνωστό ότι το εργατικό δυναμικό έχει μεγάλη εναλλαγή. («Trud», 5 Αυγούστου 1928) Ένα ρολόι που εισάγεται στην ΕΣΣΔ πρέπει να περάσει από 142 γραφειοκρατικές διαδικασίες (Isvestia, 9 Δεκεμβρίου 1928) Ένας εφευρέτης, ο οποίος πήγε στη Μόσχα για να δοκιμάσει την ανακάλυψή του, κάνει τις γραφειοκρατικές διαδικασίες για να αποκτήσει ένα δωμάτιο. Μετά από ενάμιση χρόνο, δεν το πήρε, αλλά δημιούργησε μια συλλογή από τα γραφειοκρατικά έντυπα που σχετίζονται με αυτή τη διαδικασία: 400 έγγραφα («Vetchernaia Moska», Ιούνιος 1929).
Τα κομματικά στελέχη είναι υπερφορτωμένα με καθήκοντα, ο Kamenev, πριν διαγραφεί, ήταν μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και του Πολιτικού Γραφείου του κόμματος, πρόεδρος του Συμβουλίου Εργασίας και Άμυνας, πρόεδρος του Σοβιέτ της Μόσχας, αναπληρωτής πρόεδρος του Συμβουλίου των Λαϊκών Επιτρόπων, μέλος του συλλογικού προεδρείου του Ανώτατου Οικονομικού Συμβουλίου, μέλος της Κεντρικής Εκτελεστικής Επιτροπής της Ένωσης και της Εκτελεστικής Επιτροπής της Σοβιετικής Δημοκρατίας, διευθυντής του Ινστιτούτου Λένιν, συνεκδότης του «Bolshevik», του επίσημου περιοδικού του κόμματος, και ασφαλώς αυτός ο κατάλογος των θέσεών του δεν είναι πλήρης. Ακόμη και οι νεότεροι ηγέτες είναι υπερφορτωμένοι. Ένας νεαρός κομμουνιστής είχε 16 θέσεις. («Pravda», 21 Μαρτίου 1925).
Με μια τέτοια πληθώρα γραφειοκρατίας, με μια τόσο περίπλοκη διοικητική μηχανή, με τόσο λίγο έλεγχο, είναι φυσικό η κλοπή να είναι ένα από τα χαρακτηριστικά της γραφειοκρατικής ζωής της Ρωσίας. Ένας άλλος συνδικαλιστικός αξιωματούχος, ο Dogadov, ανέφερε στο κεντρικό συνδικαλιστικό συμβούλιο το 1925 ότι σχεδόν το ήμισυ (47%) του προϋπολογισμού της ρωσικής συνδικαλιστικής συνομοσπονδίας (70 εκατομμύρια ρούβλια) είχε καταβροχθιστεί από τους υπαλλήλους (Pravda, 9 Δεκεμβρίου 1926). Μέσα σε ένα χρόνο, 5 εκατομμύρια 323 χιλιάδες ρούβλια κατασπαταλήθηκαν στους συνεταιρισμούς («Torgovo-Promychlenaia Gazeta», 23 Μαΐου 1926) Όλος ο μπολσεβίκικος Τύπος τα επόμενα χρόνια είναι γεμάτος από αναφορές για γραφειοκρατικές σπατάλες στους συνεταιρισμούς. Ο Τόμσκι, τότε πρόεδρος της ρωσικής συνδικαλιστικής συνομοσπονδίας, δήλωσε στο όγδοο συνέδριο της Κεντρικής Ένωσης:
Πού είναι κλεμμένο… Παντού: στις εργοστασιακές επιτροπές, στις εταιρείες αλληλοβοήθειας, στις λέσχες, στα περιφερειακά, διαμερισματικά και περιφερειακά παραρτήματα, παντού, με μια λέξη. Υπάρχει ακόμη και μια καταχώρηση με τίτλο «άγνωστο», που σημαίνει ότι κάπου έχει κλαπεί, αλλά δεν ξέρουμε πού. Και ποιος κλέβει; Για τα περισσότερα συνδικάτα μας, πρέπει να πω ότι οι πρόεδροι είναι καπιταλιστές. Πώς χωρίζονται οι κλέφτες από πολιτική άποψη; Ο διαχωρισμός είναι σχεδόν ίσος μεταξύ των κομμουνιστών όσο και μεταξύ των ανθρώπων των οποίων ο πολιτικός προσανατολισμός είναι «άγνωστος». Όσον αφορά τη νεολαία, η κατάσταση είναι ανησυχητική. Οι συνδικαλιστές δεν περιλαμβάνουν πάνω από το 9% των νέων σε κανένα κλιμάκιο, αλλά μεταξύ των κλεφτών είναι 12,2%.
Τον Νοέμβριο του 1935, η εφημερίδα «Il Risveglio de Ginebra» δημοσίευσε την επιστολή ενός υπαλλήλου ξενοδοχείου, η οποία, μεταξύ άλλων, έλεγε:
«Τον Μάρτιο του 1925, κατά τη διάρκεια μιας διεθνούς έκθεσης στη Λυών, βρισκόμουν στο ξενοδοχείο Nouvel, όπου ο ιδιοκτήτης, εκατό τοις εκατό φασίστας, είχε υποδεχθεί με τιμές τη σοβιετική αποστολή. Κατέλαβαν τα καλύτερα δωμάτια, τα οποία ο ιδιοκτήτης χρέωσε με 120 φράγκα ανά άτομο την ημέρα, τιμές που εκείνη την εποχή ήταν υπερβολικές, αλλά τις οποίες οι Μπολσεβίκοι πλήρωσαν χωρίς συζήτηση. Και, λοιπόν, μπορώ να επιβεβαιώσω ότι είχαν τα ίδια ελαττώματα με τους Ρώσους ευγενείς. Στο δείπνο, στο τραπέζι, μεθούσαν με congac, και στο όνομα της δικτατορίας του προλεταριάτου τους σέρβιραν τα καλύτερα κρασιά από το Μπορντό».
Η «ευπρέπεια» οδηγεί σε σπατάλες και σπάταλες συνήθειες: αυτές οι συνήθειες οδηγούν στη διαφθορά.
Η «Pravda» της 16ης Οκτωβρίου 1936 ανέφερε δύο περιπτώσεις γραφειοκρατικής διαφθοράς που αξίζει να αναφερθούν: «Η “Ξένη Βιομηχανία”, τμήμα της Λαϊκής Επιτροπείας Εξωτερικού Εμπορίου, είχε λάβει χρήματα για παράνομους σκοπούς από το καταπίστευμα της Ουκρανίας, από το τμήμα καυσίμων της Επιτροπείας Οδών και Επικοινωνιών και από άλλους οικονομικούς οργανισμούς- η “Ελαφρά Βιομηχανία”, τμήμα της ομώνυμης Επιτροπείας, είχε λάβει χρήματα, επίσης για παράνομους σκοπούς, από τη διοίκηση της τοπικής βιομηχανίας του Κιέβου, από το τμήμα βαμβακιού της Επιτροπείας Γεωργίας, από το καταπίστευμα βαμβακιού και το καταπίστευμα δερμάτων».
Από τις ρωσικές εφημερίδες λείπουν οι σχετικές ειδήσεις για τη διαφθορά της γραφειοκρατίας και είναι γεμάτες από αναφορές σχετικά με την «εκκαθάριση του κόμματος». Πράγματι, η εκκαθάριση περιλαμβάνει την εξάλειψη στοιχείων που δεν «ακολουθούσαν τη γραμμή». Ακολουθούν μερικές χαρακτηριστικές περιπτώσεις, αποσπασματικά από την «Bolchevistskaia Petchat» (αριθμοί 13 και 14 του 1935). Ο αρχισυντάκτης της εφημερίδας «Saratov Kommunist», γραμματέας του τοπικού τμήματος του Κομμουνιστικού Κόμματος, απολύθηκε, όχι μόνο επειδή η εφημερίδα αυτή ακολουθούσε «λανθασμένη πολιτική γραμμή», αλλά και επειδή ο επικεφαλής του προσωπικού, ο Davidodov, είχε επιδείξει «εγκληματική αμέλεια», προσλαμβάνοντας διορθωτές και συντάκτες μη προλεταριακής ή προκατειλημμένης προέλευσης: Ο πολίτης Gonciarenev, που είχε εκδιωχθεί από τη Μόσχα ως αντεπαναστάτης, ο λόγιος Landi, «που εκδιώχθηκε από το κόμμα για πλήρη υποβάθμιση (sic), πρώην ευγενής, με θεία στην Πολωνία, ο φωτογράφος Kruscinski, που αποβλήθηκε από το κόμμα επειδή πήγε στη Λετονία χωρίς άδεια και είχε συγγενείς στη χώρα αυτή- ο πολίτης Rounguis, συγγενής μιας γυναίκας που φυλακίστηκε για συμμετοχή σε απαγορευμένη ένωση».
Οι κάπως ανεξάρτητοι αξιωματούχοι, και αυτοί είναι οι πιο έντιμοι και ικανοί, εξοντώνονται συστηματικά, ενώ οι καιροσκόποι, σχεδόν όλοι διεφθαρμένοι και ανίκανοι, παραμένουν στη θέση τους.
Ακόμη και οι κομματικές θέσεις έχουν μετατραπεί σε αξιόπιστες θέσεις εργασίας. Η εναλλαγή των ηγετών έχει πλέον καταργηθεί. Ενώ το Καταστατικό του Ρωσικού Κομμουνιστικού Κόμματος ορίζει ότι οι ηγέτες του κόμματος, των συνδικάτων και των σοβιέτ θα πρέπει να αλλάζουν κάθε χρόνο, κάποιος Kakhiani ήταν γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του Γεωργιανού Κομμουνιστικού Κόμματος για οκτώ συναπτά έτη.
Αυτή η κατάσταση των πραγμάτων ενθαρρύνει την εδραίωση της γραφειοκρατίας και της τεχνοκρατίας ως τάξης.
Στο βιβλίο του Vers «l’autre flame» (Παρίσι, 1929), ο Panait Istrat έβαλε σχετικούς αριθμούς σε αυτή την κατάσταση, περιγράφοντας τα διαφορετικά ποσοστά που οι διάφορες τάξεις του ρωσικού λαού είχαν αποταμιεύσει και καταθέσει σε τραπεζικούς λογαριασμούς το 1926: το 12% ήταν αποταμιεύσεις των εργατών, το 3,6% των αγροτών, ενώ οι αξιωματούχοι και άλλες αδιευκρίνιστες κατηγορίες είχαν καταθέσει το 56,7%
Η νέα τεχνική-γραφειοκρατική αστική τάξη υποστηρίζεται από την κατηγορία των εργοδηγών και των αφοσιωμένων εργατών ή «σταχανοβιτών».
Οι ανειδίκευτοι εργάτες αποτελούν το πραγματικό βιομηχανικό προλεταριάτο. Το 1935 ο μέσος μισθός αυτής της κατηγορίας κυμαινόταν από 100 έως 150 ρούβλια το μήνα, ένας μισθός πείνας αν αναλογιστεί κανείς τις τιμές των τροφίμων το ίδιο έτος. Στη Μόσχα, για παράδειγμα, ένα κιλό λευκό ψωμί κόστιζε από 2 έως 6 ρούβλια, το κρέας κόστιζε από 10 έως 15 ρούβλια το κιλό και ένα κιλό βούτυρο από 28 έως 30 ρούβλια. Ένα εισιτήριο του τραμ [κόστιζε] από 10 έως 25 κοπέλες (δηλαδή ένα τέταρτο του ρουβλίου) και ένα εισιτήριο του μετρό 50 κοπέλες.
Η «Isvestia» της 9ης Μαΐου 1935 ανακοίνωσε ότι ένας επικεφαλής των εργαστηρίων υψικαμίνων του Krivoy Rog (Ουκρανία) είχε λάβει 3.300 ρούβλια ως μισθό (Απρίλιος). Η «Humanité», η παρισινή μπολσεβίκικη εφημερίδα, στο τεύχος της 16ης Δεκεμβρίου 1935 έκανε λόγο για έναν εργάτη που είχε λάβει 4.361 ρούβλια σε 24 ημέρες και για έναν άλλο εργάτη που είχε λάβει 233 ρούβλια για μία μόνο εργάσιμη ημέρα. Στις 15 Δεκεμβρίου 1935, η Humanité ανακοίνωσε ότι το ταμιευτήριο της ΕΣΣΔ είχε αποθεματικό 4.256.000 ρούβλια περισσότερο από εκείνο της 1ης Δεκεμβρίου 1934. Το 1936 (από την 1η Ιανουαρίου έως τις 11 Μαΐου) οι συνολικές αποταμιεύσεις αυξήθηκαν κατά 403 εκατομμύρια ρούβλια, έναντι 261 εκατομμυρίων για την αντίστοιχη περίοδο του 1935: Οι κύριοι Lewis και Abramson, οι οποίοι βρίσκονταν στη Ρωσία για λογαριασμό της B.I.T., δημοσίευσαν πρόσφατα μια έκθεση που επιβεβαιώνει την αυξανόμενη διαφοροποίηση των βιομηχανικών μισθών:
Στη μεταλλουργική βιομηχανία, η μισθολογική κλίμακα που εφαρμόζεται συχνότερα περιλαμβάνει οκτώ κλάσεις (ή κατηγορίες). Το ποσοστό του εργαζόμενου με τα λιγότερα προσόντα αντιπροσωπεύεται από τον συντελεστή 1, εκείνο της επόμενης κατηγορίας από τον συντελεστή 1,15 και, προοδευτικά, 1,32, 1,52, 1,83, 2,17, 2,61 και, τέλος, 3,13.
Τα μεροκάματα, οι μισθολογικές κλίμακες, τα συστήματα μπόνους: όλα αυτά δημιουργούν μια μικροαστική τάξη που στηρίζει την τεχνική-γραφειοκρατική αστική τάξη και καθυστερεί την «τρίτη επανάσταση», που προβλέπει η επαναστατική αντιπολίτευση, εδραιώνοντας τη δικτατορία μιας κουστωδίας.
Αυτό το φαινόμενο της ανασύστασης των τάξεων «μέσω του κράτους» το είχαμε προβλέψει και το είχαμε καταγγείλει σφοδρά. Η λενινιστική αντιπολίτευση δεν κατόρθωσε να εμβαθύνει στην αιτιολογική εξέταση του φαινομένου και γι’ αυτό δεν έφτασε να αναθεωρήσει τη λενινιστική θέση απέναντι στα προβλήματα του κράτους και της επανάστασης.
Σημείωση
[1] «Το Κράτος και οι Τάξεις» (The State and the Classes), The Cienfuegos Press Anarchist Review, No. 4, 1978. Η μετάφραση έχει αναθεωρηθεί και συμπεριλαμβάνει τα δύο τρίτα που λείπουν από το πρωτότυπο. (σημείωση του μεταφραστή στα αγγλικά).
πηγή: https://rabidproletarians.espivblogs.net/archives/1141
