espivblogs.net

Αυτή τη στιγμή (18/03/23) υπάρχουν 11 άτομα σε απεργία πείνας στο κλειστό κέντρο κράτησης της Δράμας. Στις 16/3/23, πέντε άτομα ξεκίνησαν απεργία πείνας και στη συνέχεια συμμετείχαν τα υπόλοιπα. Ξεκίνησαν την απεργία πείνας για να διαδηλώσουν για τις συνθήκες μέσα στο καμπ, μια κατάσταση στην οποία ζουν εδώ και μήνες. Απαιτούν να αφεθούν άμεσα ελεύθεροι.

Στην αρχή οι μπάτσοι δεν έδειξαν καμία αντίδραση (μια συνήθης τακτική για να καταστρέψουν κάθε μορφή αντίστασης μέσα στο κέντρο κράτησης) και συνέχισαν να καταγράφουν ότι οι μερίδες φαγητού που τους δόθηκαν είχαν καταναλωθεί, παρότι τα άτομα είχαν ανακοινώσει την απεργία πείνας. Από σήμερα, έχει γίνει καταγραφή των ονομάτων και αριθμών μητρώου όσων ατόμων αρνούνται να καταναλώσουν οποιασδήποτε μορφής στερεά τροφή. Συνεχίζουν να καταναλώνουν νερό. Σήμερα πραγματοποιήθηκε ιατρικός έλεγχος σε όλους τους απεργούς πείνας για να ελεχθούν οι ζωτικές τους λειτουργίες. Οι απεργοί πείνας έχουν δηλώσει ότι “θέλουν να απελευθερωθούν, αλλιώς αρνούνται να φάνε μέχρι να πεθάνουν”. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν έχουν επαφές με κανένα άτομο εκτός του κέντρου κράτησης και θέλουν να ακουστεί η διαμαρτυρία τους για τα δικαιώματα που απαιτούν.

Στις περισσότερες περιπτώσεις οι άνθρωποι περνάνε 7 μήνες μέσα στο καμπ πριν αφεθούν, εξαναγκάζονται να υπογράφουν έγγραφα στα ελληνικά, χωρίς να γνωρίζουν τη γλώσσα και χωρίς να τους μεταφράζονται αυτά που υπογράφουν. Στην περίπτωση που αρνηθούν, υπογράφουν οι μπάτσοι αντί γι’αυτούς ενώ δέχονται και σωματική βία ως απάντηση στην άρνησή τους.

Ο μόνος λόγος που προβάλλει το κράτος για να δικαιολογήσει τον εγκλεισμό τους είναι η έλλειψη νομιμοποιητικών εγγράφων, και αυτή είναι η γενικότερη συνθήκη του να είσαι μετανάστρια/μετανάστης. Οι αιτήσεις ασύλου και οι ενστάσεις απορρίπτονται ξανά και ξανά και δεν γίνεται κατανοητό τι συμβαίνει με τους φακέλους τους. Κάποιοι από αυτούς έχουν οικογένεια στην ελλάδα ή άλλες (ευρωπαϊκές) χώρες. Όλες οι συνθήκες είναι μεθοδευμένες για να τους οδηγήσουν να υπογράψουν για την απέλασή τους, αλλά ακόμη κι αυτό δεν καταλήγει κάπου, αφού δεν απελάσσονται. Παραμένουν στα καμπς χωρίς να γνωρίζουν μέχρι πότε, ενώ φαίνεται να είναι ξεχασμένοι από όλους.

Οι συνθήκες διαβίωσής τους είναι αισχρές. Δε λαμβάνουν κανενός είδους ανθρώπινη μεταχείριση, είναι απομονωμένοι/ες από τις οικογένειες και τους φίλους τους καθ’όλη τη διάρκεια του εγκλεισμού. Δεν τους επιτρέπεται καμιά επίσκεψη ή ιδιωτικότητα με τις οικογένειες ή φιλικά πρόσωπα καθώς και δεν υπάρχει η δυνατότητα να τους σταλθεί φαγητό ή άλλα αντικείμενα (εκτός από χρήματα).

Κοιμούνται σε κατεστραμμένα στρώματα ενώ απαγορεύεται να χρησιμοποιήσουν δεύτερο, ακόμη κι αν τους είναι αναγκαίο για να μην κοιμούνται με συνεχείς πόνους. Το ζεστό νερό ελέγχεται από τους μπάτσους, πράγμα που σημαίνει ότι το ανοίγουν και το κλείνουν όποτε θέλουν και άρα πρακτικά δεν υπάρχει ποτέ ζεστό νερό. Τα σώματά τους πονάνε συνεχώς και δεν υπάρχει κανένα στάνταρ υγιεινής.

Δεν έχουν πρόσβαση σε φάρμακα και για να τους παραχθεί φροντίδα απο γιατρό πρέπει να κλείσουν ραντεβού πέντε μέρες πριν. Συνεπώς τους πηγαίνουν νοσοκομείο μόνο σε επείγουσες καταστάσεις και κατά τη διάρκεια της επίσκεψης παραμένουν με χειροπέδες ενώ τους αφαιρούνται προσωπικά αντικείμενα (κινητό, χρήματα) και δεν έχουν επαφή με κανέναν. Ακόμη και άτομα με ιατρικές παθήσεις δεν έχουν πρόσβαση σε φαρμακευτική αγωγή, γεγονός που βάζει τη ζωή τους σε θάνατο.

Τα κελιά τους είναι γεμάτα κατσαρίδες, βακτήρια και άλλα έντομα. Συχνά ξυπνάνε από τις κατσαρίδες που περπατάνε πάνω στα ρούχα τους. Το φαγητό είναι πάντα το ίδιο, καθόλου θρεπτικό και αμαγείρευτο. Το νερό πρέπει είτε να το αγοράσουν (2,5 ευρώ το λίτρο) ή να πιουν από την τουαλέτα, όπου υποτίθεται ότι είναι φιλτραρισμένο αλλά σε κάποια κελιά το φίλτρο έχει σπάσει και οι μπάτσοι δεν έχουν νοιαστεί να το αντικαταστήσουν. Τα πάντα είναι πανάκριβα και καθώς βρίσκονται σε πλήρη απομόνωση είναι αδύνατο να προμηθευτούν οτιδήποτε. Το κράτος και οι εταιρίες που τροφοδοτούν το καμπ είναι κλέφτες και κερδοφορούν εις βάρους των φυλακισμένων στα κέντρα κράτησης.

Δεν υπάρχει τρόπος να καταγραφούν η βία και οι συνθήκες στις οποίες εξαναγκάζονται αυτοί οι άνθρωποι. Όταν εισάγονται στο καμπ τα κινητά τους κατάσχονται, καταστρέφονται οι κάμερες και μπαίνουν υπό παρακολούθηση, πριν τους επιστραφούν. Τα άτομα διαδηλώνουν είτε αυτοτραυματίζοντας τους εαυτούς/ες τους είτε ανεβαίνοντας στις ταράτσες. Και στις δύο περιπτώσεις οι μπάτσοι τους αγνοούν στην αρχή και στη συνέχεια απαντούν με συστηματική σωματική βία και εξευτελισμό. Γενικά το να μπουν οι μπάτσοι στους χώρους τους και να παρενοχλούν τα άτομα είναι μια καθημερινή ρουτίνα στο καμπ. Οι ρατσιστές μπάτσοι έχουν τον πλήρη έλεγχο στις ζωές και τις βασικές ανάγκες των ατόμων.

Αυτά τα άτομα διεκδικούν την ελευθερία τους. Φυλακίζονται, απομονώνονται και υποβάλλονται σε βίαιη και υποτιμητική μεταχείριση σε μια χώρα στην οποία δε θέλουν καν να παραμείνουν. Αντιστέκονται και λαμβάνουν άμεση δράση ώστε να απελευθερωθούν από τη φυλακή και να ακουστούν οι φωνές τους. Ζητούν να κοινοποιηθεί ο αγώνας τους όσο πιο πολύ γίνεται κι εμείς τους στηρίζουμε.

ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΤΗΣ ΔΡΑΜΑΣ

ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΝ ΟΛΑ ΤΑ ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΑ ΚΕΝΤΡΑ ΚΡΑΤΗΣΗΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΣΑ/ΟΣΕΣ/ΟΣΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΚΥΝΗΓΟΥΝΤΑΙ ΑΠΟ ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΟΛΟΥΣ/ΕΣ ΤΟΥΣ/ΤΙΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΕΣ/ΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥΣ

ΚΑΝΕΝΑ/ΚΑΝΕΙΣ/ΚΑΜΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟ/Ο/Η ΜΕΧΡΙ ΟΛΕΣ/Α/ΟΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ/Α/ΟΙ

ΦΩΤΙΑ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ

https://athens.indymedia.org/post/1624343/ 

Το Σάββατο 18/3 βγήκαμε στους δρόμους του ιλίου και των αγίων αναργύρων πραγματοποιώντας παρέμβαση ενάντια στην υποτίμηση των ζωών μας. Κατά τη διάρκεια της παρέμβασης μοιράστηκαν κείμενα, αναρτήθηκε πανό και κολλήθηκαν χαρτοπανό για το φαινόμενο της λεγόμενης “ακρίβειας” και για την “ανάπτυξη” που θα φέρει το μετρό στη γειτονιά μας μαζί φυσικά με τα αυξημένα ενοίκια. Ακόμα, φροντίσαμε να στολίσουμε τους δρόμους με αυτοκόλλητα (https://athens.indymedia.org/post/1624258/), ενώ παράλληλα κολλήθηκε η αφίσα που βγήκε από τον Συντονισμό Αναρχικών συλλογικοτήτων, φεμινιστικών ομάδων και συντροφισσών τον Φλεβάρη του 2023 με αφορμή την υπόθεση trafficking της Ηλιούπολης (https://athens.indymedia.org/post/1623763/).

Στον αστερισμό μιας ακόμα κρατικής δολοφονίας, αυτής του σιδηροδρομικού δυστυχήματος στα Τέμπη, με το θάνατο 57 ανθρώπων, μας είναι ξεκάθαρο -με όλο και πιο ωμό τρόπο- ότι για το καπιταλιστικό σύστημα και τους κρατικούς διαχειριστές του είμαστε όλοι, όλες και όλα αναλώσιμα. Οι ζωές μας μετράνε τόσο, όσο δεν κοστίζουν κάτι στο υπάρχον σύστημα. Το δόγμα της ατομικής ευθύνης εφαρμόζεται για άλλη μία φορά, πιστώνοντας το λάθος σε ένα μόνο άτομο, την ίδια στιγμή που ολόκληρη η δομή του σιδηροδρομικού δικτύου ήταν επισφαλής. Σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Δεν μας εκπλήσσει όμως τίποτα.

Η ολοένα και εντεινόμενη φτωχοποίηση των ζωών μας, είναι ένα ακόμη επεισόδιο του κοινωνικο-ταξικού πολέμου, που στην πλέον ξεδιάντροπη μορφή του οδηγεί σε βίαιες εξώσεις κατοικιών, στο παρηγορητικό μοντέλο ελεημοσύνης των διαφόρων pass λίγων ευρώ σαν παρηγοριά στον άρρωστο. Και από εκεί, στην μηδενική ανοχή προς οποιαδήποτε φωνή αντίστασης υψώνεται, μέχρι τις δολοφονίες για λίγα ευρώ, όπως του Κώστα Φραγκούλη και πρόσφατα στη δολοφονία των 57 ανθρώπων στα Τέμπη. Απόδειξη ότι μπροστά στα κέρδη όλες οι ζωές των από τα κάτω τζογάρονται ασύστολα από τα κράτη και τους διαχειριστές τους. Το έγκλημα στα Τέμπη δεν μας λυπεί, δεν μας σοκάρει. Μας οργίζει. Για το καπιταλιστικό σύστημα είμαστε αναλώσιμα νούμερα στη στατιστική τους. Να γίνουμε εκείνο το στατιστικό λάθος που θα τους συντρίψει.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΟΒΟΗΘΕΙΑ

Ατοπία

a.atopia@protonmail.com

Είναι πέρα από ξεκάθαρο πως το σιδηροδρομικό «ατύχημα» στα Τέμπη ούτε ατύχημα ήταν, ούτε «ατυχές περιστατικό». Ήταν απλά «μέσα στο πρόγραμμα». Όλα στήνονταν και ακολουθούσαν ένα «σχέδιο» που απλά περίμενε την εναρμόνιση όλων των παραμέτρων  για να εκδηλωθεί με τέτοια φονικότητα.

Και το σχέδιο αυτό περνά όχι μόνο μέσα από τη χρόνια και σκόπιμη υποβάθμιση των λεγόμενων δημόσιων υποδομών για να έρθουν ως σωτήρες οι επενδυτές που θα αγοράσουν σε εξευτελιστικές τιμές. Στη συνέχεια, οι επενδυτές θα πουλήσουν ένα νέο προϊόν με εκσυγχρονισμένα χαρακτηριστικά: γρήγορα τρένα, ταχείες μετακινήσεις, ανέσεις, πρόθυμο (και κακοπληρωμένο) προσωπικό και βέβαια «νέες τεχνολογίες». Δεν είναι λοιπόν προϋπόθεση για τα ατυχήματα ούτε απλά οι ιδιωτικοποιήσεις ούτε κάποιος διευρυμένος οικονομικός κυνισμός των εταιρειών (αυτά θα έπρεπε μάλλον να θεωρούνται ήδη δεδομένα). Τα ατυχήματα συμβαίνουν γιατί το ίδιο το προϊόν τα εμπεριέχει ως πιθανότητα: οι συγκοινωνίες είναι ένα εμπόρευμα που κινείται πάνω στην «αξία» της ταχύτητας, της παραγωγικότητας, των τεχνολογιών, του να είναι όλα ρυθμισμένα και στην ώρα τους, στην απαρέγκλιτη, στρατιωτική τήρηση των χρονοδιαγραμμάτων. Και αυτά όλα απαιτούν συμπίεση: κόστους, χρόνου, χώρου. Αυτό ακριβώς αγοράζουμε με κάθε εισιτήριο… θεωρώντας ταυτόχρονα και αφελώς πως τα γρήγορα τρένα με έναν «μαγικό» τρόπο «αναβαθμίζουν» το επίπεδο της ζωής επειδή «μικραίνουν τις αποστάσεις».

Η ανάπτυξη του σιδηροδρομικού δικτύου ως μεγάλου βεληνεκούς επένδυση, όχι μόνο για τη μεταφορά επιβατών αλλά και τη γρηγορότερη μεταφορά εμπορευμάτων, όπου αυτή συνέβη (π.χ. Ιταλία, Γαλλία κτλ.) είχε συγκεκριμένα αποτελέσματα: αρχικά τεράστια περιβαλλοντική καταστροφή για να φτιαχτούν νέες ή να εκσυγχρονιστούν οι υπάρχουσες υποδομές για να αντεπεξέρχονται στις απαιτήσεις των γρήγορων και «έξυπνων» τρένων. Η στελέχωση των υπηρεσιών ακολουθεί επίσης ένα γνώριμο μοτίβο: χαμηλοί μισθοί, επισφάλεια και βέβαια χτύπημα οποιασδήποτε προσπάθειας οργάνωσης των εργαζομένων. Σε δεύτερο επίπεδο το «θελκτικό» προϊόν των «γρήγορων μετακινήσεων» αγοράζεται από τους καταναλωτές με τη διασφάλιση πως με κάποιο τρόπο οι «νέες τεχνολογίες» καθιστούν τη μετακίνηση όχι μόνο άνετη αλλά και ασφαλή. Κι όμως αρκούν μερικά «ατυχήματα» για να φανεί πως μαζί με την «άνετη και ασφαλή μετακίνηση» αγοράζεις  και τον ίδιο τον κίνδυνο, το ρίσκο ενός γρήγορου τρένου που για να είναι «στην ώρα του» πρέπει ταυτόχρονα να είναι και αποδοτικό στους ιδιοκτήτες του, άρα πρέπει να δουλεύει στο όριο. Και αν και όταν θα συμβεί η καταστροφή, προβλέπονται και οι αντίστοιχες συγνώμες, οι υπολογισμένες στο κόστος αποζημιώσεις και βέβαια «νέες τεχνολογικές μέθοδοι και δικλείδες ασφαλείας» για να αποφευχθεί κάτι παρόμοιο στο μέλλον.

Κάτι τέτοιο δεν ζούμε κι εμείς εδώ τώρα πάνω στις/ους νεκρές/ους επιβάτες των Τεμπών; Η διαδρομή δεν είναι η ίδια όπως και αλλού; Βεβαίως, εδώ, υπήρχε μια ειδοποιός διαφορά: το «θελκτικό» προϊόν της γρήγορης μετακίνησης δεν πληρούσε εντέλει ούτε τα στοιχειώδη.

Μήπως οι νεκροί στα Τέμπη γίνονται η «ευκαιρία» για την «αγία ανάπτυξη» να φτιαχτεί ένας «σύγχρονος σιδηρόδρομος», όπως λένε διάφορα σκουπίδια δημοσιογράφοι και μη, τις τελευταίες μέρες; Αυτή που μιλάνε δεν είναι παρά η γλώσσα της καθημερινότητας, της «αγίας οικονομίας» που όλα τα θεραπεύει με το άγγιγμά της, ενός κώδικα που έχει ενσωματωθεί κοινωνικά και δεν κουδουνίζει παράξενα στα αυτιά μας: κάθε καταστροφή από τα κάτω είναι μια ευκαιρία για αξιοποίηση των εμπορευμάτων (με την όποια μορφή, είτε προϊόντων είτε ανθρώπων) που χάθηκαν, ένας μικρός πόλεμος δηλαδή που καταστρέφει τα περισσευούμενα εμπορεύματα για να μπορέσει και πάλι να ανθίσει η αγία οικονομία. Και οι υποτελείς τάξεις είναι οι πρώτες που θα επωμιστούν αυτό το «κόστος», οι πρώτες που θα αγοράσουν αυτόν τον κίνδυνο προκειμένου να βιοποριστούν, να μετακινηθούν, να επιβιώσουν…

Το σιδηροδρομικό δίκτυο στην Ελλάδα απέκτησε ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την «αγία ανάπτυξη» κυρίως για το κομμάτι της μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων από μεγάλα λιμάνια (Πειραιάς, Θεσσαλονίκη, Αλεξανδρούπολη κτλ.) ή ζώνες logistics (Θριάσιο). Η επένδυση στη μετακίνηση των εμπορευμάτων-επιβατών ήταν μικρότερης τάξης με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται αναφορικά με το προσφερόμενο προϊόν. Από κει και πέρα αρχίζει η λογιστική του τι θα κοστίσει στους ιδιοκτήτες περισσότερο… Το πρώτο μέλημα βεβαίως ήταν να δοθεί βάρος στον έλεγχο της κίνησης των επιβατών, στην αποτροπή της «λαθρεπιβίβασης». Τα μέσα μεταφοράς οφείλουν να είναι καταρχάς ασφαλή για τα κέρδη των αφεντικών. Όλα τα άλλα έπονται… Δυστυχώς ενώ όλα αυτά είναι καθημερινά παρόντα, οι από τα κάτω τα «ανακαλύπτουν» όταν μια ακόμα καταστροφή πέσει επάνω στα κεφάλια τους.

Από την πρώτη στιγμή της σύγκρουσης των τρένων υπήρξε μια συγκεκριμένη μεθόδευση επιμονής στην παραγωγή μιας κοινής αφήγησης «σοκ και πένθους». Γιατί κάπως έπρεπε να τιθασευτεί αυτό που αποκαλυπτόταν με ωμότητα μπροστά στα μάτια όλων: ότι στον κόσμο του κράτους και των αφεντικών «ατυχήματα» συμβαίνουν σε αναλώσιμες ζωές. Στην συγκεκριμένη περίπτωση αυτές οι ζωές ήταν καταναλωτές των εκσυγχρονισμένων γρήγορων τρένων. Σε άλλες περιπτώσεις οι αναλώσιμες ζωές παθαίνουν «ατυχήματα» στη δουλειά τους ως εργαζόμεν@ για την εθνική οικονομία ή τις ανάγκες της επιχείρησης. Αλλού γίνονται πεδίο βολής για «εξοστρακισμένες» σφαίρες μπάτσων γιατί είναι ταυτόχρονα όχι μόνο αναλώσιμες αλλά και ανεπιθύμητες ζωές. Και κάποιες άλλες πνίγονται, δολοφονούνται, εξευτελίζονται στο Αιγαίο και στα σύνορα, ως ξένες, ως περιττές. Αυτές είναι οι διαφορετικές όψεις της θανατοπολιτικής της κυριαρχίας, «ταιριαστές» κάθε φορά για τα αντίστοιχα υποκείμενα που αφορούν. Και καμία από αυτές δεν θα έπρεπε να τυγχάνει επιλεκτικότητας ή ιεράρχησης στο θυμικό των από κάτω. Τις ίδιες μέρες με τα Τέμπη συνέβη άλλο ένα «ατύχημα» στο Αιγαίο, ανάμεσα στα πολλά, με περισσότερους από δέκα θανάτους μεταναστριών, αλλά ούτε κεριά, μπαλόνια και ανθρωπισμοί, ούτε σοσιαλμηντιακά χάπενινγκ, ούτε «θλίψη», «πένθος», οργή δεν φάνηκαν πουθενά.

Και ενώ πριν κράτος και αφεντικά μάς σέρβιραν κίνδυνο για να αγοράσουμε, ξαφνικά, με το «ατύχημα» στα Τέμπη, άρχισαν να μας σερβίρουν «θλίψη και εθνικό πένθος». Για να τα αγοράσουμε κι αυτά… Η υπερπαραγωγή λόγων «εθνικού πένθους» όμως βόλεψε πολύπλευρα. Βόλεψε όχι μόνο την εταιρεία ή το κράτος και την παρούσα κυβέρνηση, που επιδίωκαν μέσω μιας κατασκευασμένης εθνικής ομοψυχίας να συσκοτίσουν το προφανές των ευθυνών τους, αλλά και την αριστερά του κράτους: υπερεπένδυση στο «εθνικό πένθος», αξιοποίηση των θανάτων, ακατάσχετη νεκρολογία που έφτασε μάλιστα σε σημείο να αποδίδει μια κοινή ταυτότητα σε όλους τους νεκρούς (αυτήν του νέου/ας φοιτητή/ριας), επειδή πολλά από τα θύματα ήταν νεαρά άτομα. Αναπαράγοντας μια λογική πένθους στη βάση μιας κυρίαρχης ηλικιακής επιλεκτικότητας, μιας ιεραρχικής κλίμακας για τις αξιομνημόνευτες απώλειες -η απώλεια της ζωής μιας 38χρονης ή ενός 57χρονου πέρασε έτσι σε δεύτερο πλάνο, πόσο μάλλον των μεταναστών από το Μπαγκλαντές και τη Συρία… Όλο αυτό πέτυχε τελικά μια αντιστροφή του συνθήματος (που η ίδια η αριστερά λάνσαρε) «οι ζωές μας μετράνε», κάνοντας τελικά δυνατή μια «διατίμηση» των ζωών που «αξίζουν» να γίνουν συνθήματα, πανό, και πλακάτ. Και βέβαια όλος αυτός ο «πένθιμος» λόγος βόλευε. Άνευρες παραστάσεις με ρεσώ και μπαλόνια και σχολικές τσάντες, φτηνές καταγγελίες, πορείες που μετρούσαν τη γενικευμένη κοινωνική οργή με δημοσκοπικούς όρους, για να καταλήξει αυτή μεταφρασμένη είτε ως «ελπίδα» είτε ως «ανατροπή» στις κάλπες. Η γνωστή ρητορεία για τους «προβοκάτορες που αμαυρώνουν τις λαϊκές εκδηλώσεις» εντάθηκε, γιατί όπως και να το κάνουμε πλησιάζουν εκλογές και η έμπρακτη οργή διαταράσσει το δημοκρατικό πανηγυράκι… Ο κόσμος που κατέβηκε στους δρόμους έπρεπε με κάποιο τρόπο να συμμορφωθεί σε ένα savoir vivre οριζόμενο από κάποιο αφαιρετικό «κοινό πένθος», να οριστεί το ίδιο ως ένα διαρκές θύμα (αγαπημένος ρόλος της αριστεράς) που επιζητά λίγη κρατική φροντίδα και στοργή και όχι να εκφράσει την οργή του για την συμπίεση που δέχεται πολύπλευρα, την αίσθηση διαρκούς υποτίμησης που γίνεται ο μοναδικός ορίζοντας του, τους «κινδύνους» που βαρέθηκε να αγοράζει εδώ και χρόνια: από τη «δημοσιονομική κρίση» και την εκκωφαντική φτωχοποίηση, στις καραντίνες και τον υγειονομικό/αστυνομικό έλεγχο, τον εξελισσόμενο πόλεμο που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει την κατάληξή του, μέχρι την τρέχουσα πληθωριστική κρίση.

Το «ατύχημα» στα Τέμπη δεν ήταν προϊόν κάποιας μη αναμενόμενης «αρρυθμίας» της καπιταλιστικής μηχανής. Δεν ήταν ένα αναπάντεχο «τεχνικό ζήτημα» που θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί με λίγη περισσότερη «νέα τεχνολογία», λίγη περισσότερη ψηφιοποίηση και με κρατικό έλεγχο. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε πως όταν αυτά υπάρχουν, η ευθύνη για τα «ατυχήματα» (και συμβαίνουν πολλά) θα βαραίνει κάποιον «απρόσεχτο» εργαζόμενο.  Οι αρρυθμίες και τα τεχνικά ζητήματα είναι ενσωματωμένα στη δομή και λειτουργία της καπιταλιστικής μηχανής και η λύση που προβλέπεται  δεν είναι παρά η ακόμη μεγαλύτερη επέκτασή της. Μέχρι το επόμενο «ατύχημα».

Όσο μιλάμε για «ασφαλείς μετακινήσεις», για «ελλιπή μέτρα», για ανάγκη «τεχνολογικής αναβάθμισης», μπορεί να θεωρούμε πως μιλάμε για τη στοιχειώδη προστασία μας από την φονικότητα κράτους και κεφαλαίου, στην ουσία όμως ξαναθέτουμε τους όρους και τα όρια νέων «ατυχών στιγμών». Όσο συνεχίζουμε να θεωρούμε πως η ταχύτητα, η παραγωγικότητα και η ανάπτυξη είναι «κοινωνικές αρετές», όσο γοητευόμαστε από την ρητορεία πως η «τεχνολογία σώζει» θα σερνόμαστε από την «κακιά στιγμή». Όσο δεν αντιστεκόμαστε από κοινού στην αναλωσιμότητά μας ως υποτελείς τάξεις, θα ισοπεδωνόμαστε από τη φονική κανονικότητα της καπιταλιστικής μηχανής.  Όσο θα συνεχίζουμε να αγοράζουμε τον κίνδυνο που μας πουλάνε κράτος και αφεντικά, θα ξαναβρισκόμαστε και πάλι εδώ: να λέμε τα αυτονόητα μετά από ένα «μεγάλο γεγονός» που έπεσε στα κεφάλια κάποιων.

Δεν υπάρχει κάποιο κοινό πένθος να μοιραστούμε με τους δήμιους. Δεν θα πούμε «οι ζωές μας μετράνε» γιατί έτσι είναι σαν να υποκύπτουμε σε μια συνομιλία για το αδιαπραγμάτευτο της αξίας τους και μάλιστα απευθυνόμενες σε εκείνους που τις απαξιώνουν, σαν να αποδεχόμαστε ταυτόχρονα ότι το κράτος οφείλει να ρυθμίσει/αναβαθμίσει την αξία τους, άρα σαν να θέτουμε από μόν@ μας σε διατίμηση τ@ ευατ@ μας.

Δεν είναι μόνο τα Τέμπη,

έχουμε όλους τους λόγους του κόσμου να είμαστε έξω

και να κάνουμε λαμπόγυαλο τον μισητό τους κόσμο.

 

Θερσίτης, χώρος ραδιουργίας & ανατροπής

νέστορος & ευαγγελιστρίας, ίλιον

https://thersitis.espiv.net/

thersitis@espiv.net