Posts

Posted on

[Ατοπία] [Ίλιον-Άγ. Ανάργυροι] Παρέμβαση ενάντια στην υποτίμηση των ζωών μας

Το Σάββατο 18/3 βγήκαμε στους δρόμους του ιλίου και των αγίων αναργύρων πραγματοποιώντας παρέμβαση ενάντια στην υποτίμηση των ζωών μας. Κατά τη διάρκεια της παρέμβασης μοιράστηκαν κείμενα, αναρτήθηκε πανό και κολλήθηκαν χαρτοπανό για το φαινόμενο της λεγόμενης “ακρίβειας” και για την “ανάπτυξη” που θα φέρει το μετρό στη γειτονιά μας μαζί φυσικά με τα αυξημένα ενοίκια. Ακόμα, φροντίσαμε να στολίσουμε τους δρόμους με αυτοκόλλητα (https://athens.indymedia.org/post/1624258/), ενώ παράλληλα κολλήθηκε η αφίσα που βγήκε από τον Συντονισμό Αναρχικών συλλογικοτήτων, φεμινιστικών ομάδων και συντροφισσών τον Φλεβάρη του 2023 με αφορμή την υπόθεση trafficking της Ηλιούπολης (https://athens.indymedia.org/post/1623763/).

Στον αστερισμό μιας ακόμα κρατικής δολοφονίας, αυτής του σιδηροδρομικού δυστυχήματος στα Τέμπη, με το θάνατο 57 ανθρώπων, μας είναι ξεκάθαρο -με όλο και πιο ωμό τρόπο- ότι για το καπιταλιστικό σύστημα και τους κρατικούς διαχειριστές του είμαστε όλοι, όλες και όλα αναλώσιμα. Οι ζωές μας μετράνε τόσο, όσο δεν κοστίζουν κάτι στο υπάρχον σύστημα. Το δόγμα της ατομικής ευθύνης εφαρμόζεται για άλλη μία φορά, πιστώνοντας το λάθος σε ένα μόνο άτομο, την ίδια στιγμή που ολόκληρη η δομή του σιδηροδρομικού δικτύου ήταν επισφαλής. Σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Δεν μας εκπλήσσει όμως τίποτα.

Η ολοένα και εντεινόμενη φτωχοποίηση των ζωών μας, είναι ένα ακόμη επεισόδιο του κοινωνικο-ταξικού πολέμου, που στην πλέον ξεδιάντροπη μορφή του οδηγεί σε βίαιες εξώσεις κατοικιών, στο παρηγορητικό μοντέλο ελεημοσύνης των διαφόρων pass λίγων ευρώ σαν παρηγοριά στον άρρωστο. Και από εκεί, στην μηδενική ανοχή προς οποιαδήποτε φωνή αντίστασης υψώνεται, μέχρι τις δολοφονίες για λίγα ευρώ, όπως του Κώστα Φραγκούλη και πρόσφατα στη δολοφονία των 57 ανθρώπων στα Τέμπη. Απόδειξη ότι μπροστά στα κέρδη όλες οι ζωές των από τα κάτω τζογάρονται ασύστολα από τα κράτη και τους διαχειριστές τους. Το έγκλημα στα Τέμπη δεν μας λυπεί, δεν μας σοκάρει. Μας οργίζει. Για το καπιταλιστικό σύστημα είμαστε αναλώσιμα νούμερα στη στατιστική τους. Να γίνουμε εκείνο το στατιστικό λάθος που θα τους συντρίψει.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΟΒΟΗΘΕΙΑ

Ατοπία

a.atopia@protonmail.com

Posted on

[Θερσίτης] Αν δεν συγκρουστούμε με τους «μηχανοδηγούς» του, το τρένο του χρήματος θα συνεχίσει να κυλάει πάνω στις αναλώσιμες ζωές μας

Είναι πέρα από ξεκάθαρο πως το σιδηροδρομικό «ατύχημα» στα Τέμπη ούτε ατύχημα ήταν, ούτε «ατυχές περιστατικό». Ήταν απλά «μέσα στο πρόγραμμα». Όλα στήνονταν και ακολουθούσαν ένα «σχέδιο» που απλά περίμενε την εναρμόνιση όλων των παραμέτρων  για να εκδηλωθεί με τέτοια φονικότητα.

Και το σχέδιο αυτό περνά όχι μόνο μέσα από τη χρόνια και σκόπιμη υποβάθμιση των λεγόμενων δημόσιων υποδομών για να έρθουν ως σωτήρες οι επενδυτές που θα αγοράσουν σε εξευτελιστικές τιμές. Στη συνέχεια, οι επενδυτές θα πουλήσουν ένα νέο προϊόν με εκσυγχρονισμένα χαρακτηριστικά: γρήγορα τρένα, ταχείες μετακινήσεις, ανέσεις, πρόθυμο (και κακοπληρωμένο) προσωπικό και βέβαια «νέες τεχνολογίες». Δεν είναι λοιπόν προϋπόθεση για τα ατυχήματα ούτε απλά οι ιδιωτικοποιήσεις ούτε κάποιος διευρυμένος οικονομικός κυνισμός των εταιρειών (αυτά θα έπρεπε μάλλον να θεωρούνται ήδη δεδομένα). Τα ατυχήματα συμβαίνουν γιατί το ίδιο το προϊόν τα εμπεριέχει ως πιθανότητα: οι συγκοινωνίες είναι ένα εμπόρευμα που κινείται πάνω στην «αξία» της ταχύτητας, της παραγωγικότητας, των τεχνολογιών, του να είναι όλα ρυθμισμένα και στην ώρα τους, στην απαρέγκλιτη, στρατιωτική τήρηση των χρονοδιαγραμμάτων. Και αυτά όλα απαιτούν συμπίεση: κόστους, χρόνου, χώρου. Αυτό ακριβώς αγοράζουμε με κάθε εισιτήριο… θεωρώντας ταυτόχρονα και αφελώς πως τα γρήγορα τρένα με έναν «μαγικό» τρόπο «αναβαθμίζουν» το επίπεδο της ζωής επειδή «μικραίνουν τις αποστάσεις».

Η ανάπτυξη του σιδηροδρομικού δικτύου ως μεγάλου βεληνεκούς επένδυση, όχι μόνο για τη μεταφορά επιβατών αλλά και τη γρηγορότερη μεταφορά εμπορευμάτων, όπου αυτή συνέβη (π.χ. Ιταλία, Γαλλία κτλ.) είχε συγκεκριμένα αποτελέσματα: αρχικά τεράστια περιβαλλοντική καταστροφή για να φτιαχτούν νέες ή να εκσυγχρονιστούν οι υπάρχουσες υποδομές για να αντεπεξέρχονται στις απαιτήσεις των γρήγορων και «έξυπνων» τρένων. Η στελέχωση των υπηρεσιών ακολουθεί επίσης ένα γνώριμο μοτίβο: χαμηλοί μισθοί, επισφάλεια και βέβαια χτύπημα οποιασδήποτε προσπάθειας οργάνωσης των εργαζομένων. Σε δεύτερο επίπεδο το «θελκτικό» προϊόν των «γρήγορων μετακινήσεων» αγοράζεται από τους καταναλωτές με τη διασφάλιση πως με κάποιο τρόπο οι «νέες τεχνολογίες» καθιστούν τη μετακίνηση όχι μόνο άνετη αλλά και ασφαλή. Κι όμως αρκούν μερικά «ατυχήματα» για να φανεί πως μαζί με την «άνετη και ασφαλή μετακίνηση» αγοράζεις  και τον ίδιο τον κίνδυνο, το ρίσκο ενός γρήγορου τρένου που για να είναι «στην ώρα του» πρέπει ταυτόχρονα να είναι και αποδοτικό στους ιδιοκτήτες του, άρα πρέπει να δουλεύει στο όριο. Και αν και όταν θα συμβεί η καταστροφή, προβλέπονται και οι αντίστοιχες συγνώμες, οι υπολογισμένες στο κόστος αποζημιώσεις και βέβαια «νέες τεχνολογικές μέθοδοι και δικλείδες ασφαλείας» για να αποφευχθεί κάτι παρόμοιο στο μέλλον.

Κάτι τέτοιο δεν ζούμε κι εμείς εδώ τώρα πάνω στις/ους νεκρές/ους επιβάτες των Τεμπών; Η διαδρομή δεν είναι η ίδια όπως και αλλού; Βεβαίως, εδώ, υπήρχε μια ειδοποιός διαφορά: το «θελκτικό» προϊόν της γρήγορης μετακίνησης δεν πληρούσε εντέλει ούτε τα στοιχειώδη.

Μήπως οι νεκροί στα Τέμπη γίνονται η «ευκαιρία» για την «αγία ανάπτυξη» να φτιαχτεί ένας «σύγχρονος σιδηρόδρομος», όπως λένε διάφορα σκουπίδια δημοσιογράφοι και μη, τις τελευταίες μέρες; Αυτή που μιλάνε δεν είναι παρά η γλώσσα της καθημερινότητας, της «αγίας οικονομίας» που όλα τα θεραπεύει με το άγγιγμά της, ενός κώδικα που έχει ενσωματωθεί κοινωνικά και δεν κουδουνίζει παράξενα στα αυτιά μας: κάθε καταστροφή από τα κάτω είναι μια ευκαιρία για αξιοποίηση των εμπορευμάτων (με την όποια μορφή, είτε προϊόντων είτε ανθρώπων) που χάθηκαν, ένας μικρός πόλεμος δηλαδή που καταστρέφει τα περισσευούμενα εμπορεύματα για να μπορέσει και πάλι να ανθίσει η αγία οικονομία. Και οι υποτελείς τάξεις είναι οι πρώτες που θα επωμιστούν αυτό το «κόστος», οι πρώτες που θα αγοράσουν αυτόν τον κίνδυνο προκειμένου να βιοποριστούν, να μετακινηθούν, να επιβιώσουν…

Το σιδηροδρομικό δίκτυο στην Ελλάδα απέκτησε ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την «αγία ανάπτυξη» κυρίως για το κομμάτι της μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων από μεγάλα λιμάνια (Πειραιάς, Θεσσαλονίκη, Αλεξανδρούπολη κτλ.) ή ζώνες logistics (Θριάσιο). Η επένδυση στη μετακίνηση των εμπορευμάτων-επιβατών ήταν μικρότερης τάξης με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται αναφορικά με το προσφερόμενο προϊόν. Από κει και πέρα αρχίζει η λογιστική του τι θα κοστίσει στους ιδιοκτήτες περισσότερο… Το πρώτο μέλημα βεβαίως ήταν να δοθεί βάρος στον έλεγχο της κίνησης των επιβατών, στην αποτροπή της «λαθρεπιβίβασης». Τα μέσα μεταφοράς οφείλουν να είναι καταρχάς ασφαλή για τα κέρδη των αφεντικών. Όλα τα άλλα έπονται… Δυστυχώς ενώ όλα αυτά είναι καθημερινά παρόντα, οι από τα κάτω τα «ανακαλύπτουν» όταν μια ακόμα καταστροφή πέσει επάνω στα κεφάλια τους.

Από την πρώτη στιγμή της σύγκρουσης των τρένων υπήρξε μια συγκεκριμένη μεθόδευση επιμονής στην παραγωγή μιας κοινής αφήγησης «σοκ και πένθους». Γιατί κάπως έπρεπε να τιθασευτεί αυτό που αποκαλυπτόταν με ωμότητα μπροστά στα μάτια όλων: ότι στον κόσμο του κράτους και των αφεντικών «ατυχήματα» συμβαίνουν σε αναλώσιμες ζωές. Στην συγκεκριμένη περίπτωση αυτές οι ζωές ήταν καταναλωτές των εκσυγχρονισμένων γρήγορων τρένων. Σε άλλες περιπτώσεις οι αναλώσιμες ζωές παθαίνουν «ατυχήματα» στη δουλειά τους ως εργαζόμεν@ για την εθνική οικονομία ή τις ανάγκες της επιχείρησης. Αλλού γίνονται πεδίο βολής για «εξοστρακισμένες» σφαίρες μπάτσων γιατί είναι ταυτόχρονα όχι μόνο αναλώσιμες αλλά και ανεπιθύμητες ζωές. Και κάποιες άλλες πνίγονται, δολοφονούνται, εξευτελίζονται στο Αιγαίο και στα σύνορα, ως ξένες, ως περιττές. Αυτές είναι οι διαφορετικές όψεις της θανατοπολιτικής της κυριαρχίας, «ταιριαστές» κάθε φορά για τα αντίστοιχα υποκείμενα που αφορούν. Και καμία από αυτές δεν θα έπρεπε να τυγχάνει επιλεκτικότητας ή ιεράρχησης στο θυμικό των από κάτω. Τις ίδιες μέρες με τα Τέμπη συνέβη άλλο ένα «ατύχημα» στο Αιγαίο, ανάμεσα στα πολλά, με περισσότερους από δέκα θανάτους μεταναστριών, αλλά ούτε κεριά, μπαλόνια και ανθρωπισμοί, ούτε σοσιαλμηντιακά χάπενινγκ, ούτε «θλίψη», «πένθος», οργή δεν φάνηκαν πουθενά.

Και ενώ πριν κράτος και αφεντικά μάς σέρβιραν κίνδυνο για να αγοράσουμε, ξαφνικά, με το «ατύχημα» στα Τέμπη, άρχισαν να μας σερβίρουν «θλίψη και εθνικό πένθος». Για να τα αγοράσουμε κι αυτά… Η υπερπαραγωγή λόγων «εθνικού πένθους» όμως βόλεψε πολύπλευρα. Βόλεψε όχι μόνο την εταιρεία ή το κράτος και την παρούσα κυβέρνηση, που επιδίωκαν μέσω μιας κατασκευασμένης εθνικής ομοψυχίας να συσκοτίσουν το προφανές των ευθυνών τους, αλλά και την αριστερά του κράτους: υπερεπένδυση στο «εθνικό πένθος», αξιοποίηση των θανάτων, ακατάσχετη νεκρολογία που έφτασε μάλιστα σε σημείο να αποδίδει μια κοινή ταυτότητα σε όλους τους νεκρούς (αυτήν του νέου/ας φοιτητή/ριας), επειδή πολλά από τα θύματα ήταν νεαρά άτομα. Αναπαράγοντας μια λογική πένθους στη βάση μιας κυρίαρχης ηλικιακής επιλεκτικότητας, μιας ιεραρχικής κλίμακας για τις αξιομνημόνευτες απώλειες -η απώλεια της ζωής μιας 38χρονης ή ενός 57χρονου πέρασε έτσι σε δεύτερο πλάνο, πόσο μάλλον των μεταναστών από το Μπαγκλαντές και τη Συρία… Όλο αυτό πέτυχε τελικά μια αντιστροφή του συνθήματος (που η ίδια η αριστερά λάνσαρε) «οι ζωές μας μετράνε», κάνοντας τελικά δυνατή μια «διατίμηση» των ζωών που «αξίζουν» να γίνουν συνθήματα, πανό, και πλακάτ. Και βέβαια όλος αυτός ο «πένθιμος» λόγος βόλευε. Άνευρες παραστάσεις με ρεσώ και μπαλόνια και σχολικές τσάντες, φτηνές καταγγελίες, πορείες που μετρούσαν τη γενικευμένη κοινωνική οργή με δημοσκοπικούς όρους, για να καταλήξει αυτή μεταφρασμένη είτε ως «ελπίδα» είτε ως «ανατροπή» στις κάλπες. Η γνωστή ρητορεία για τους «προβοκάτορες που αμαυρώνουν τις λαϊκές εκδηλώσεις» εντάθηκε, γιατί όπως και να το κάνουμε πλησιάζουν εκλογές και η έμπρακτη οργή διαταράσσει το δημοκρατικό πανηγυράκι… Ο κόσμος που κατέβηκε στους δρόμους έπρεπε με κάποιο τρόπο να συμμορφωθεί σε ένα savoir vivre οριζόμενο από κάποιο αφαιρετικό «κοινό πένθος», να οριστεί το ίδιο ως ένα διαρκές θύμα (αγαπημένος ρόλος της αριστεράς) που επιζητά λίγη κρατική φροντίδα και στοργή και όχι να εκφράσει την οργή του για την συμπίεση που δέχεται πολύπλευρα, την αίσθηση διαρκούς υποτίμησης που γίνεται ο μοναδικός ορίζοντας του, τους «κινδύνους» που βαρέθηκε να αγοράζει εδώ και χρόνια: από τη «δημοσιονομική κρίση» και την εκκωφαντική φτωχοποίηση, στις καραντίνες και τον υγειονομικό/αστυνομικό έλεγχο, τον εξελισσόμενο πόλεμο που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει την κατάληξή του, μέχρι την τρέχουσα πληθωριστική κρίση.

Το «ατύχημα» στα Τέμπη δεν ήταν προϊόν κάποιας μη αναμενόμενης «αρρυθμίας» της καπιταλιστικής μηχανής. Δεν ήταν ένα αναπάντεχο «τεχνικό ζήτημα» που θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί με λίγη περισσότερη «νέα τεχνολογία», λίγη περισσότερη ψηφιοποίηση και με κρατικό έλεγχο. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε πως όταν αυτά υπάρχουν, η ευθύνη για τα «ατυχήματα» (και συμβαίνουν πολλά) θα βαραίνει κάποιον «απρόσεχτο» εργαζόμενο.  Οι αρρυθμίες και τα τεχνικά ζητήματα είναι ενσωματωμένα στη δομή και λειτουργία της καπιταλιστικής μηχανής και η λύση που προβλέπεται  δεν είναι παρά η ακόμη μεγαλύτερη επέκτασή της. Μέχρι το επόμενο «ατύχημα».

Όσο μιλάμε για «ασφαλείς μετακινήσεις», για «ελλιπή μέτρα», για ανάγκη «τεχνολογικής αναβάθμισης», μπορεί να θεωρούμε πως μιλάμε για τη στοιχειώδη προστασία μας από την φονικότητα κράτους και κεφαλαίου, στην ουσία όμως ξαναθέτουμε τους όρους και τα όρια νέων «ατυχών στιγμών». Όσο συνεχίζουμε να θεωρούμε πως η ταχύτητα, η παραγωγικότητα και η ανάπτυξη είναι «κοινωνικές αρετές», όσο γοητευόμαστε από την ρητορεία πως η «τεχνολογία σώζει» θα σερνόμαστε από την «κακιά στιγμή». Όσο δεν αντιστεκόμαστε από κοινού στην αναλωσιμότητά μας ως υποτελείς τάξεις, θα ισοπεδωνόμαστε από τη φονική κανονικότητα της καπιταλιστικής μηχανής.  Όσο θα συνεχίζουμε να αγοράζουμε τον κίνδυνο που μας πουλάνε κράτος και αφεντικά, θα ξαναβρισκόμαστε και πάλι εδώ: να λέμε τα αυτονόητα μετά από ένα «μεγάλο γεγονός» που έπεσε στα κεφάλια κάποιων.

Δεν υπάρχει κάποιο κοινό πένθος να μοιραστούμε με τους δήμιους. Δεν θα πούμε «οι ζωές μας μετράνε» γιατί έτσι είναι σαν να υποκύπτουμε σε μια συνομιλία για το αδιαπραγμάτευτο της αξίας τους και μάλιστα απευθυνόμενες σε εκείνους που τις απαξιώνουν, σαν να αποδεχόμαστε ταυτόχρονα ότι το κράτος οφείλει να ρυθμίσει/αναβαθμίσει την αξία τους, άρα σαν να θέτουμε από μόν@ μας σε διατίμηση τ@ ευατ@ μας.

Δεν είναι μόνο τα Τέμπη,

έχουμε όλους τους λόγους του κόσμου να είμαστε έξω

και να κάνουμε λαμπόγυαλο τον μισητό τους κόσμο.

 

Θερσίτης, χώρος ραδιουργίας & ανατροπής

νέστορος & ευαγγελιστρίας, ίλιον

https://thersitis.espiv.net/

thersitis@espiv.net

Posted on

Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥΣ ΜΥΡΙΖΕΙ ΘΆΝΑΤΟ

Οι εξορύξεις υδρογονανθράκων επιστρέφουν στην Ήπειρο. Όπως και την προηγούμενη φορά, όπως και σε όλα τα μέρη του κόσμου που έχει επιχειρηθεί κάτι αντίστοιχο, κράτος, τοπικοί άρχοντες και οι εκάστοτε εταιρίες έρχονται με δωροδοκίες, με διαδικασίες κρυφές και fast track, με ψεματα για την «ανάπτυξη» που θα φέρουν στον τόπο. Τελικά, αυτό που αφήνουν πάντα πίσω τους είναι καμμένη γη και κοινωνίες διαλυμένες.

 

Σταθήκαμε απέναντί τους την πρώτη φορά που ήρθαν. Δεν μπορούμε παρά να κάνουμε το ίδιο και τώρα. Η φύση και η ζωές μας δεν θα γίνουν βορά για τα κέρδη τους.

 

Την Τρίτη 21/3 και ώρα 7.30μ.μ. στο Δημαρχείο Ζίτσας στην Ελεούσα θα πραγματοποιηθεί δημοτικό συμβούλιο, με ένα από τα θέματά του να είναι η γνωμοδότηση επί της Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων για την εξόρυξη. Χρέος μας να είμαστε εκεί να την εμποδίσουμε.

 

Όλοι και όλες στο Δημαρχείο Ζίτσας στην Ελεούσα την Τρίτη 21/3 στις 7.30μ.μ. Αναχώρηση για όσους-ες θέλουν στις 6.30μ.μ. από τον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο Αλιμούρα.

 

Ακολουθεί μπροσουράκι για το ζήτημα των εξορύξεων που φτιάξαμε πρόσφατα και θα μοιραστεί στην πόλη το επόμενο διάστημα.

Posted on

Υλικό απο την απεργιακή πορεία της 16ης Μάρτη

Φωτογραφίες από τη χθεσινή απεργιακή πορεία. Για άλλη μια φορά πλήθος κόσμου γέμισε τους δρόμους της πόλης, η οργή για τη δολοφονία στα Τέμπη δεν έχει σβήσει. Το μπλοκ της Χειρονομίας αριθμούσε περίπου 500 άτομα.

 

ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ, ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΤΕΙ

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΑΚΟΜΑ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ

Posted on

Βραζιλία: ΜΣΤ: Η ζωή μέσα σε έναν οικισμό ακτημόνων εργατών

https://athens.indymedia.org/post/1624313/

 

από rebelian

17/03/2023 1:34 μμ.

 

Εδώ και σχεδόν 40 χρόνια, το Κίνημα των ακτημόνων της Βραζιλίας (MST) μάχεται κατά της συγκέντρωσης της ιδιοκτησίας της γης στην ελίτ της χώρας μέσω της άμεσης κατάληψης και διευθέτησης των αδρανών εκτάσεων. Δημοσιεύτηκε στο INTERNATIONALIST 360° στις 16 Μάρτη 2023 https://libya360.wordpress.com/2023/03/16/brazil-life-inside-an-mst-landless-workers-settlement/

Εδώ και σχεδόν 40 χρόνια, το Κίνημα των ακτημόνων της Βραζιλίας (MST) μάχεται κατά της συγκέντρωσης της ιδιοκτησίας της γης στην ελίτ της χώρας μέσω της άμεσης κατάληψης και διευθέτησης των αδρανών εκτάσεων. Το MST ιδρύθηκε στο τέλος της στρατιωτικής δικτατορίας της Βραζιλίας και σήμερα έχει εγκαταστάσεις και καταλήψεις σε όλη τη χώρα. Ο συνεργάτης του TRNN, Michael Fox, μεταδίδει ρεπορτάζ από τη γη του MST στην πολιτεία Paraná, όπου οι ακτήμονες εργάτες έχουν χτίσει τα δικά τους σπίτια, σχολεία, αγροκτήματα και συνεταιρισμούς.

Michael Fox : Το μεγαλύτερο κοινωνικό κίνημα στην αμερικανική ήπειρο, ενάμισι εκατομμύριο μέλη.

Ο στόχος τους: να ανατρέψουν την τεράστια συγκέντρωση γης στην ύπαιθρο της Βραζιλίας πιέζοντας την κυβέρνηση να πραγματοποιήσει αγροτική μεταρρύθμιση, βάζοντας τη γη στα χέρια των φτωχών και της εργατικής τάξης και καλλιεργώντας υγιεινά τρόφιμα για τους Βραζιλιάνους, όχι για εξαγωγή. Και ήταν μια τεράστια επιτυχία.

Αλλά… δεν ήταν εύκολο. Σε ολόκληρη τη Βραζιλία, περίπου 450.000 μικρές αγροτικές και εργατικές οικογένειες κέρδισαν γη μέσω του MST τα τελευταία 40 χρόνια. Εδώ, στην ύπαιθρο της πολιτείας Παρανά, η γη του MST εκτείνεται για χιλιόμετρα.

Wellington Leno, MST: Αν πάτε 14 μίλια προς οποιαδήποτε κατεύθυνση, θα βρίσκεστε σε έναν οικισμό αγροτικής μεταρρύθμισης του MST. Περιοχές που είχαν καταληφθεί το 1996, από μια μεγάλη εταιρεία που ονομάζεται Araupel. Οπότε έχεις οικισμούς και στις δύο πλευρές. Και είναι ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα οικισμών στη Λατινική Αμερική. Όσο μπορείτε να δείτε είναι οικισμοί.

Michael Fox : Μόνο δύο οικισμοί του MST εδώ παράγουν 80.000 γαλόνια γάλα την ημέρα για τις γύρω κοινότητες. Οι τοπικοί αγρότες του MST έχουν δημιουργήσει ενώσεις και συνεταιρισμούς.

Elena de Amorim, συνεταιρισμός αρτοποιίας Coperjunho: Ορίστε το ψωμί που θα πάει στην αγορά. Παραδοσιακό ψωμί. Ψωμί ολικής άλεσης. Ψωμί καλαμποκιού. Και γαλλικό ψωμί, το οποίο πουλάμε κατόπιν παραγγελίας. Ο συνεταιρισμός υπάρχει εδώ και 16 χρόνια. Εγώ δουλεύω εδώ 10 χρόνια. Ένα από τα όνειρά μας από τότε που κατασκηνώναμε ήταν να φτιάξουμε έναν συνεταιρισμό για να έχουμε ένα μικρό επιπλέον εισόδημα. Για τις γυναίκες. Ναι, για τις γυναίκες.

Michael Fox : Οι γυναίκες αυτές είναι μία από τις περίπου 2000 ενώσεις παραγωγών και συνεταιρισμούς που έχει ιδρύσει το MST σε όλη τη χώρα. Ένας συνεταιρισμός αγροτών του MST στη Νότια Βραζιλία είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός βιολογικού ρυζιού σε όλη τη Λατινική Αμερική. Αλλά ο δρόμος ήταν μακρύς.Το κίνημα ιδρύθηκε το 1984, τις τελευταίες ημέρες της 21χρονης στρατιωτικής δικτατορίας της Βραζιλίας.

Ο στόχος ήταν να αντιστραφεί η τεράστια συγκέντρωση γης της χώρας στα χέρια των ισχυρών και της ελίτ. Μέχρι το 1996, το τρία τοις εκατό του πληθυσμού εξακολουθούσε να κατέχει τα δύο τρίτα του συνόλου της καλλιεργήσιμης γης. Η στρατηγική του MST παρέμεινε παρόμοια από την αρχή. Κατάληψη αχρησιμοποίητων εκτάσεων για να πιέσει την κυβέρνηση της Βραζιλίας να πραγματοποιήσει αγροτική μεταρρύθμιση.

Η γη που παραδίδει η κυβέρνηση μετατρέπεται σε αυτό που το MST αποκαλεί “οικισμούς”, με κάθε οικογένεια του MST να λαμβάνει περίπου 50 στρέμματα γης. Οι εκτάσεις στις οποίες ζούσαν οι οικογένειες πριν παραλάβουν τα αγροτεμάχιά τους ονομάζονται καταλήψεις γης ή καταυλισμοί. Όπως αυτό εδώ… ένα από τα μεγαλύτερα στη Νότια Βραζιλία. Ο καταυλισμός Dom Tomás Balduíno

Wellington Leno, MST: Αυτή ήταν δημόσια γη. Αλλά είχε κλαπεί από την εταιρεία Araupel, η οποία παράγει πεύκα και ευκαλύπτους για εξαγωγή. Και όλος αυτός ο πλούτος στέλνεται έξω από τη χώρα. Δεν μένει καν στη Βραζιλία. Έτσι, αυτή η κατάληψη είναι σημαντική επειδή οι οικογένειες έχουν έρθει εδώ για να παράγουν υγιεινά τρόφιμα χωρίς τη χρήση φυτοφαρμάκων. Αλλά επίσης, επειδή οι άνθρωποι έχουν έρθει εδώ για να έχουν την ευκαιρία και το δικαίωμα να έχουν μια αξιοπρεπή ζωή.

Michael Fox : Thomas Balduino το 2019, πέντε χρόνια αφότου άνοιξαν το έδαφος. Συνήθως, καταυλισμοί όπως αυτός δεν είναι τόσο ανεπτυγμένοι. Στα αρχικά στάδια, κάθε καταυλισμός ξεκινάει με τον ίδιο τρόπο: σκηνές-πόλεις από μαύρο πλαστικό μουσαμά, όπου οι κάτοικοι αψηφούν τα στοιχεία της φύσης. Η Roseangela Antonis βρίσκεται εδώ από την αρχή.

Rosangela Antonis, κάτοικος καταυλισμού: Υποφέραμε από τη ζέστη και τις βροχές. Είναι δύσκολο, αλλά δεν υπάρχει κάτι που δεν μπορείς να ξεπεράσεις και να βελτιώσεις. Τώρα, έχουμε τα σπιτάκια μας και τα πράγματα είναι καλά.

Michael Fox: Roseangela είναι στο MST από το 1999. Μεγάλωσε σε μια άλλη κατάληψη γης. Οι γονείς της κέρδισαν γη, αλλά δεν ήταν αρκετά μεγάλη για να λάβει η ίδια ένα αγροτεμάχιο. Σήμερα, ζει εδώ με τα τρία κορίτσια της.

Rosangela Antonis, κάτοικος καταυλισμού: Antonelsos Antonelos: Στην αρχή ήταν πολύ δύσκολο. Αλλά το πιο σημαντικό πράγμα σε έναν αγώνα είναι η οργάνωση. Έτσι καταφέραμε να δημιουργήσουμε κατοικίες. Τα σπίτια μας και τη γη μας για να φυτέψουμε. Όλα όσα δημιουργήσαμε είναι μέσω της οργάνωσής μας. Επειδή είμαστε οργανωμένοι. Εκεί έξω μας λένε ρακένδυτους. Αλλά είμαστε πραγματικά οργανωμένοι. Και είμαστε σε θέση να πετύχουμε πολύ περισσότερα απ’ ό,τι πιστεύουν οι άνθρωποι εκεί έξω.

Michael Fox : Οι αποφάσεις σχετικά με την κατάληψη λαμβάνονται συλλογικά από όσους διαμένουν στον καταυλισμό. Οργανώνονται σε τοπικές ομάδες των 20 ατόμων. Ο καθένας έχει μια δουλειά. Και ήδη ασχολούνται με τη γεωργία

.Rosangela Antonis, κάτοικος του καταυλισμού: Φυτεύουμε και καλλιεργούμε τα τρόφιμά μας. Έχουμε μαρούλι, μαϊντανό, ντομάτα, λάχανο, αγγούρι… Έχουμε λίγο απ’ όλα. Σκόρδο. Έχουμε πολλά λαχανικά. Φυτεύουμε λίγο απ’ όλα. Σαλάτα.

Michael Fox : Το φαγητό συχνά μαγειρεύεται και σερβίρεται από κοινού.

Κάτοικος του καταυλισμού: Δεν είχαμε καμία κατεύθυνση. Κουβαλούσαμε ό,τι είχαμε στις πλάτες μας.

Michael Fox : Μίστικες, ή μυστικιστικές παραστάσεις, επειδή είναι βαθιά συμβολικές και συνδέονται με την ιστορία και τον αγώνα του κινήματος. Πάνω απ’ όλα, δίνεται μεγάλη έμφαση στην εκπαίδευση. Η κόρη της Roseangela, η Kethlyn, πηγαίνει στο σχολείο χέρι-χέρι με την καλύτερή της φίλη. Στην τάξη, μαθαίνουν να διαβάζουν και να γράφουν.

Kethelyn Vitória, μαθήτρια: Όταν ήμουν στην 1η τάξη, δεν ήξερα πώς να διαβάζω ή να γράφω. Αλλά τώρα, στη 2η τάξη, έχω αρχίσει να διαβάζω και να γράφω.

Μάικλ Φοξ: Fox: Οι αίθουσες διδασκαλίας είναι γυμνές. Ο δάσκαλός τους λέει ότι το αναπληρώνουν με βιωματική μάθηση.

Adriana Monteiro, δασκάλα: Monteiro Monteiro, δασκάλα: “Περνάμε πολύ χρόνο έξω από αυτό το μικρό τετράγωνο κουτί. Έχουμε τα χωράφια με τις καλλιέργειες ακριβώς εδώ, όταν θέλουμε να τους δείξουμε μια καλλιέργεια ή πώς να φυτεύουν και να συγκομίζουν. Έχουμε και τις βιολογικές καλλιέργειες εδώ. Υπάρχουν οικογένειες που καλλιεργούν τόσο συμβατικές όσο και βιολογικές καλλιέργειες. Και πηγαίνουμε συνεχώς στα χωράφια για να μάθουμε.

Michael Fox : 400 παιδιά σπουδάζουν σε αυτό το σχολείο που τα μέλη της κατασκήνωσης έχτισαν με τα χέρια τους.

Rosangela Antonis, κάτοικος του καταυλισμού: Το σχολείο είναι σημαντικό στον καταυλισμό μας, επειδή είναι διαφορετικό από τα σχολεία αλλού. Τα παιδιά μας έχουν μια καλύτερη εκπαίδευση, που δεν μιλάει μόνο για τον κόσμο εκεί έξω, αλλά για την πραγματικότητα που ζούμε εδώ. Για την πραγματικότητά μας. Όντας περισσότερο αλληλέγγυοι. Περισσότερη κατανόηση. Τα παιδιά μας μαθαίνουν και μαθαίνουν επίσης για τον αγώνα μας.

Michael Fox : Fox: Αυτό δεν είναι το μόνο σχολείο στη γη του MST. Κάθε κατάληψη γης έχει τους παιδικούς σταθμούς και τα νηπιαγωγεία της, τα οποία στελεχώνονται από μέλη του καταυλισμού.Δάσκαλος: Θα σας πω μια πολύ ωραία ιστορία. Πρόκειται για το τύμπανο. Έχετε ακούσει για το τύμπανο;

Μαθητές: Έχετε ακούσει για το τύμπανο; Ναι!

Μάικλ Φοξ: Το κίνημα λέει ότι τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες έχουν χτίσει περισσότερα από 2000 δημόσια σχολεία σε καταυλισμούς και οικισμούς σε όλη τη χώρα. Εδώ στην αγροτική Παρανά, γυμνάσια και ακόμη και μια πανεπιστημιούπολη έχουν δημιουργηθεί σε οικισμούς του MST που παραδόθηκαν σε ακτήμονες αγρότες πριν από περίπου είκοσι χρόνια. Ο Jackson Correio Madeiros dos Santos είναι ένας 17χρονος μαθητής που σπουδάζει για να διδάξει.

Jackson Correio Madeiros dos Santos, μαθητής: Είναι ένα πολύ φιλόξενο σχολείο. Και αυτό το μάθημα κατάρτισης εκπαιδευτικών μας δείχνει πολλές νέες πλευρές της εκπαίδευσης. Παίρνουμε τρία επιπλέον μαθήματα σχετικά με την εκπαίδευση. Καθώς και την πρακτική άσκηση σε σχολεία και παιδικούς σταθμούς. Όπου παρατηρούμε στην τάξη πώς δουλεύει ο δάσκαλος. Πώς συμπεριφέρεται στους μαθητές. Πώς συμπεριφέρονται οι μαθητές. Αυτό είναι που μας δείχνει αυτό το μάθημα για την εκπαίδευση των δασκάλων.

Michael Fox : Στο τέλος του δρόμου, μια πανεπιστημιούπολη του Ομοσπονδιακού Πανεπιστημίου της Βραζιλίας στα νότια σύνορα βρίσκεται σε έναν οικισμό του MST.

Lilian Aline Candida da Silva, μεταπτυχιακή φοιτήτρια Αγροοικολογίας: Αποφάσισα να σπουδάσω εδώ, εξαιτίας αυτού. Επειδή είναι ένα πανεπιστήμιο με έμφαση στην αγροοικολογία. Και επειδή βρίσκεται σε έναν οικισμό του MST. Και επίσης επειδή το MST είναι ένας μεγάλος υπερασπιστής της αγροοικολογίας.

Michael Fox : Fox: Η αγροοικολογία είναι η επιστήμη της βιώσιμης γεωργίας, η ανάπτυξη γεωργικών πρακτικών που συνυπάρχουν με τη φύση και το τοπικό οικοσύστημα.

Wellington Leno, MST: Αυτό που έχουμε εδώ είναι μέλη οικογενειών, παιδιά, ηλικιωμένους, γυναίκες, άνδρες. Βρίσκονται εδώ για να παράγουν τρόφιμα. Καλό φαγητό. Εδώ για να παράγουν εκπαίδευση και πολιτισμό. Εδώ για να ζήσουν μια αξιοπρεπή ζωή. Και για να αγωνιστούν για τα δικαιώματά τους.

Michael Fox : Fox: Τα επιτεύγματα του κινήματος είναι εμπνευσμένα. Αλλά υπήρξαν αντιδράσεις. Συνεχείς απειλές για επιδρομές και εξώσεις.

Κάτοικος καταυλισμού: Είναι σαν σκηνές από πόλεμο. Σκηνές από πόλεμο. Σκηνές από πόλεμο εδώ στο Campo do Meio. Ο κυβερνήτης προσπαθεί να εκδιώξει βίαια τις οικογένειες.

Michael Fox : Bolsonaro υποστηρίχτηκε από τους μεγαλοϊδιοκτήτες γης και τη μεγάλη αγροτική ομάδα της χώρας. Τους αποκάλεσε τρομοκράτες και απείλησε να κλείσει τα σχολεία τους.

Jair Bolsonaro, πρώην πρόεδρος: MST. Ο χρόνος σας φτάνει στο τέλος του. Η δραστηριότητά σας είναι εγκληματική και τρομοκρατεί επίσης.

Μάικλ Φοξ : Υπήρξαν επιθέσεις από την αστυνομία, τις ιδιωτικές δυνάμεις ασφαλείας και τους τοπικούς γαιοκτήμονες που τους κατηγορούν ότι κλέβουν γη και επιτίθενται στην ιδιωτική ιδιοκτησία της ελίτ και των ισχυρών.

Κάτοικος στρατοπέδου: Η αστυνομία μόλις μας επιτέθηκε. Πέταξαν ένα σωρό χειροβομβίδες δακρυγόνων. Πυρκαγιά. Και χρειαζόμαστε επείγουσα βοήθεια.

Michael Fox: Και υπήρξαν δολοφονίες. Ακόμα και εδώ στον καταυλισμό Tomas Balduíno

Κάτοικος του καταυλισμού: Η αστυνομία άρχισε να πυροβολεί. Όσοι μπορούσαν να τρέξουν, το έκαναν. Αλλά μερικοί άνθρωποι χτυπήθηκαν. Και, δυστυχώς, δύο από τους συντρόφους μας πέθαναν. Ήταν τρομερό. Όλοι σε πανικό. Γυναίκες και παιδιά σε πανικό, γιατί φοβόντουσαν ότι η αστυνομία θα ερχόταν εδώ και θα άρχιζε να πυροβολεί παιδιά και οικογένειες. Ήταν φρικτό. Και ακόμα τους λυπόμαστε. Γιατί άφησαν πίσω τους οικογένειες. Πέθαναν στον αγώνα. Πέθαναν πολεμώντας εδώ μαζί μας.

Michael Fox : Οι επιθέσεις εναντίον του MST δεν είναι ασυνήθιστες. Πίσω στο 2018, ακόμη και η προεδρική εκστρατεία του Luiz Inacio Lula da Silva δέχτηκε πυρά ακριβώς κάτω από το δρόμο του Dom Thomas Balduino.

Δημοσιογράφος: Δύο λεωφορεία που συμμετείχαν στο καραβάνι του πρώην προέδρου Λούλα χτυπήθηκαν από πυροβολισμούς χθες το απόγευμα στην Παρανά. Ο δικαστής του Ανώτατου Δικαστηρίου Edson Fachin λέει ότι δέχτηκαν απειλές.

Michael Fox : Οι πυροβολισμοί εντοπίστηκαν σε ένα αγρόκτημα που ανήκει σε έναν εκλεκτό γαιοκτήμονα, ο οποίος κατηγορείται ότι στο παρελθόν είχε απειλήσει μέλη του MST. Αλλά αυτές οι επιδρομές, οι απειλές, οι επιθέσεις και οι δολοφονίες δεν έχουν φιμώσει το κίνημα ή τα μέλη του. Το MST συνέχισε να είναι μια από τις πιο ενεργές φωνές διαμαρτυρίας σε όλη τη Βραζιλία. Τα μέλη του έχουν πραγματοποιήσει πορείες σε όλη τη χώρα. Έχουν διαμαρτυρηθεί για μεγάλες αγροτικές επιχειρήσεις όπως η Monsanto.

Διαμαρτυρόμενος: Η Bayer-Monsanto συνεχίζει να πωλεί το προϊόν της σε πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Βραζιλίας, η οποία σήμερα είναι ο μεγαλύτερος καταναλωτής φυτοφαρμάκων στον κόσμο.

Michael Fox : Η εταιρεία δεν έχει καμία σχέση με τη Microsoft: Όταν ο Λούλα φυλακίστηκε το 2018, εμποδίζοντάς τον να κατέβει στις προεδρικές εκλογές εκείνης της χρονιάς, το MST βοήθησε στη διατήρηση της συνεχιζόμενης αγρυπνίας που απαιτούσε την απελευθέρωσή του από τη φυλακή καθ’ όλη τη διάρκεια των 580 ημερών που ήταν φυλακισμένος. Το MST συνέβαλε επίσης καθοριστικά στην οργάνωση της επιτυχημένης προεδρικής εκστρατείας του Λούλα το 2022. Την ίδια χρονιά, επτά μέλη του MST κέρδισαν τοπικές και εθνικές έδρες. Ήταν η πρώτη φορά που το κίνημα είχε κατεβάσει ποτέ υποψηφίους.

Rosa Amorim, μέλος του MST, Pernambuco: Για εμάς δεν ήταν μόνο μια εκλογική νίκη, αλλά μια γιγαντιαία πολιτική νίκη, επειδή το MST είναι το μεγαλύτερο κίνημα αντίστασης στη Βραζιλία. Σήμερα, είμαι η νεότερη εκπρόσωπος που έχει εκλεγεί στο νομοθετικό σώμα της πολιτείας Pernambuco. Και αυτό αντιπροσωπεύει επίσης μια ανανέωση της πολιτικής και της αριστεράς. Και έχουμε πολλές προκλήσεις.

Michael Fox: Ο στόχος του MST δεν είναι άλλος από τον μετασχηματισμό της βραζιλιάνικης κοινωνίας. Με την καλλιέργεια υγιεινών τροφίμων για τους Βραζιλιάνους, όχι για εξαγωγή. Με την παροχή γης σε οικογένειες που έχουν ανάγκη. Εκπαιδεύοντας τα παιδιά τους για την αλληλεγγύη, για το πώς να μοιράζονται. Πώς να δουλεύουν μαζί. Πώς να οικοδομήσουν έναν πιο δίκαιο κόσμο. Και αυτό ακριβώς κάνει το MST. Ένας καταυλισμός. Ένας καταυλισμός. Μια κοινότητα κάθε φορά