espivblogs.net

“Πέμπτη φάλαγγα ονομάζεται η εντός πολιορκημένης πόλης, ή και εμπόλεμης χώρας γενικότερα, εκδηλωθείσα προπαγάνδα επ΄ ωφελεία του εχθρού. Αυτή η προπαγάνδα μπορεί να είναι εγχώριος (εσωτερική), ή να προέρχεται απευθείας εκ του εχθρού (εξωτερική). Επίσης, εκδηλώνεται ποικιλοτρόπως, με οτιδήποτε μέσο μπορεί να υπονομεύσει το φρόνημα ή και την ικανότητα των αμυνομένων, ήτοι από δολιοφθορά, μέχρι απλή διασπορά ψευδών ειδήσεων, π.χ. ραδιοφωνικές ανακοινώσεις ή έντυπες προτροπές (φέιγ-βολάν). Ο όρος χρησιμοποιείται συχνά για πολιτικούς λόγους.”

Είναι φυσικό σε έναν πολιτικό χώρο να εξελίσσεται μια διαρκής ιδεολογική διαπάλη, να εκφράζονται διαφωνίες, να εντοπίζονται διαφορές, να αποτυπώνονται πολιτικές ρήξεις και είναι ακόμη πιο φυσικό, όταν όλα αυτά αφορούν έναν αναρχικό, αντιεξουσιαστικό και ελευθεριακό χώρο να εξυφαίνονται τις περισσότερες φορές ανοιχτά και δημόσια. Η αυτοοργάνωση δεν είναι ένα κλειστό σύστημα λήψης αποφάσεων με την ισχύ των εκάστοτε πλειοψηφιών αλλά μια ανοιχτή διαδικασία που προϋποθέτει χώρο για οποιονδήποτε αναγνωρίζει τον εαυτό του σε αυτήν προκειμένου να αντιμετωπίσει τα πραγματικά του προβλήματα. Επομένως, πρόκειται στην ουσία για μια ανοιχτή κοινωνική σχέση αντίστασης και αλληλεγγύης.

Θεωρούμε δεδομένο, εκ των πραγμάτων, το γεγονός μιας ενδεχόμενης πολιτικής έκπτωσης των περιεχομένων αυτής της διαδικασίας στο βαθμό που όλα δοκιμάζονται σε έναν περίγυρο μιας επιθετικής παρακμής, μιας σκοτωμένης “ελπιδοφορίας”, μιας καθίζησης των “οικονομικών” αυτονομιών, μιας ενεργοποίησης των πιο συντηρητικών κοινωνικών χαρακτηριστικών, όπως είναι η βαθιά εξατομίκευση, ο ρατσισμός κάθε είδους, η αδιαπραγμάτευτη αυτάρκεια ενός χυδαίου πραγματισμού. Θα ήταν αδύνατο μια γενικευμένη συνθήκη με τέτοια μεγέθη να αφήσει αλώβητα τα αντανακλαστικά, τις συγκροτήσεις, τις συλλογικές και προσωπικές επιλογές, τις χειρονομίες, τις πράξεις και τις δράσεις των ανθρώπων που δρουν μέσα στα απελευθερωτικά εγχειρήματα. “Τίποτε το ανθρώπινο δεν μου είναι ξένο” γράφει ο ποιητής και -κατά την άποψή μας- έχει απόλυτο δίκιο. Όλοι λοιπόν θα έπρεπε να είμαστε υποψιασμένοι για την σκληρή δοκιμασία των απελευθερωτικών περιεχομένων μέσα στην τρέχουσα βεβαρυμμένη κοινωνική διαλεκτική. Έτσι, οι ασάφειες στις συγκροτήσεις πήραν πολλά από τις σαφήνειες της κυρίαρχης λογικής, η στρατηγική επιτέθηκε στις αξιακές θέσεις και η (μικρο)αστική εξατομίκευση αναδιέταξε με αλλοτριωτικούς όρους τις διάτρητες προσλήψεις της συντροφικότητας όπου τις βρήκε ευάλωτες. Και το ζήτημα των ορίων αυτής της έκπτωσης είναι ένα κοινωνικό και πολιτικό συλλογικό διακύβευμα.

Επομένως και σε ό,τι μας αφορά, ως κατάληψη Σινιάλο, θεωρούμε ότι δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι, την ίδια εποχή που δυναμώνουμε τις άμυνές μας σε αυτή την ιδιότυπη συνθήκη γενικευμένης πολιορκίας, εμφανίζεται μια “5η φάλαγγα” στην περιοχή μας που συνειδητά ή ασυνείδητα (δεν μας ενδιαφέρει στο προκείμενο) επιλέγει να εξαπολύσει έναν πόλεμο δολιοφθοράς παίζοντας τον ρόλο της κυρίαρχης ιδεολογίας. “Συντροφικές” σχέσεις που έχουν διαρρηχθεί εδώ και χρόνια, αναπαρήγαγαν μονομερώς όλον αυτόν τον καιρό  σε κάθε “ευκαιρία” την παθολογία τους με ειρωνικά γελάκια, απεχθή βλέμματα, απαξιωτικές χειρονομίες, ανοιχτό σαρκασμό και διαρκή υπονόμευση. Το βεληνεκές τους, ωστόσο, δεν ξεπερνούσε τις παρέες και τις διαπροσωπικές επαφές. Η κατάληψή μας δεν ασχολήθηκε από επιλογή με όλη αυτή την κατάσταση. Τον τελευταίο καιρό, όμως, φαίνεται ότι τα πράγματα αλλάζουν αφού οι “πρώην σύντροφοι” βλέπουν ότι τους πνίγει το ίδιο τους το δηλητήριο. Αυτό το δηλητήριο  που με τον καιρό δυνάμωσε καθώς περίσσευε από τις “χαμηλές καθημερινές δόσεις”. Επομένως, πρέπει να το χύσουν. Κι έχουν αρχίσει να το κάνουν. Η δημόσια σφαίρα συνήθως διασκεδάζει ή θλίβεται με τα “εμφυλιακά δαγκώματα”, αναλόγως ιδεολογικοπολιτικής θέσης, αλλά η κρατική σφαίρα είναι αυτή που πραγματικά τα λατρεύει. Γιατί όταν οι μπάτσοι αποσύρονται από το προσκήνιο πιάνουν δουλειά είτε οι χρήσιμοι ηλίθιοι είτε οι άχρηστοι έξυπνοι.

Δεν είμαστε σίγουροι για τα μεγέθη της παρακμής αλλά όση φτάνει σε μας είναι αρκετή για να ενεργοποιήσει τις δυνάμεις μας και σε αυτή την κατεύθυνση. Δεν είχαμε καμία διάθεση να ασχοληθούμε με τέτοιες καταστάσεις, αφού τις αναγνωρίζουμε ως μάταιες και αδιέξοδες, αλλά περισσότερο,  ως κίνδυνο αποπροσανατολισμού από τον πραγματικό εχθρό. Από τη στιγμή, όμως, που πρέπει να υπερασπιστούμε το εγχείρημά μας θα είμαστε ανοικονόμητοι. Δεν είμαστε για τα δόντια κανενός, πόσο μάλλον αυτών που έχουν αποκτηνωθεί από τον πολιτικό τους κρετινισμό.

Αποπειραθήκαμε να περισώσουμε την κατάσταση απομακρύνοντας τα αίσχη τουλάχιστον από το δικό μας ιστολόγιο, αλλά δεν μπορούμε να έχουμε λόγο για τις δημοσιοποιήσεις στα δικά τους μέσα… στο facebook.

Ο απολογισμός αυτού του δημοσιοποιημένου πλέον πολιτικού κρετινισμού έχει, μέχρι στιγμής, ως εξής:

-ανοιχτή υπονόμευση προς το εγχείρημά μας (ατεκμηρίωτες, φυσικά, λοιδορίες για “πολιτική ανυπαρξία” του Σινιάλου στο Αιγάλεω -που θα μπορούσαν να προκαλέσουν τον γέλωτα αν δεν εκτοξεύονταν από άτομα, τα οποία επενδύουν στην εντύπωση ότι “μιλάνε από μέσα”, διαχέοντας έτσι μια πολιτική σύγχυση γύρω από την κατάληψη)

-στοχοποίηση συντρόφου (με το να αναγορεύεται σε άτομο που παρασέρνει  “πιτσιρικάδες” -αναπαράγοντας επιπλέον τις απόψεις του πολιτικού καφενοβιακού μικροαστισμού, του φασιστικού σάιτ “web war” όταν αναφέρθηκε σε μας, αλλά και προσβάλλοντας τη συνέλευση της κατάληψης-, φωτογραφίζοντάς τον με προσωπικά στοιχεία, κι όλα αυτά με το “ατράνταχτης πολιτικής βλακείας” επιχείρημα ότι “οι μπάτσοι μας ξέρουν ούτως ή άλλως”… οπότε μπορεί να σκεφτεί κανείς σύμφωνα με αυτή την απύθμενης “ευφυΐας” λογική ότι θα μπορούσε κάθε κατάληψη ανεπιφύλακτα να δημοσιεύσει και την λίστα των συμμετεχόντων σε αυτήν…κι όλη αυτή η θρασύδειλη “ευφυΐα” να εκφράζεται με την ασφάλεια της δικής της ανωνυμίας στο διαδίκτυο…)

-συνειδητή διαστρέβλωση (με σημείο αναφοράς τριετίας πριν, πότε αποκόβοντας φράσεις από συνολικές και τεκμηριωμένες τοποθετήσεις είτε σε διαδικασίες είτε σε παρέες , πότε κατασκευάζοντας άλλες φράσεις ανύπαρκτες και, φυσικά, αποκρύπτοντας φράσεις και πράξεις αλληλεγγύης, συντροφικότητας και έμπρακτης ακύρωσης του φασισμού στην καθημερινή ζωή, στις συλλογικές διαδικασίες και στις διαπροσωπικές σχέσεις)

-χυδαία κατασυκοφάντηση (με την ουσιαστική ακύρωση κάθε ανοιχτής επίκλησης της κατάληψης για κριτική και αυτοκριτική στις διαδικασίες της, με τον υποβιβασμό της κοινωνικότητας της κατάληψης σε… “κρασοκατανύξεις” και… αυτοαναφορικότητα)

-απόπειρα πολιτικής περιθωριοποίησης της κατάληψης (με σκοπό την υπονόμευση της συντροφικής εντιμότητας του εγχειρήματος μέσα στον ίδιο τον αναρχικό αντιεξουσιαστικό χώρο -κι όχι μόνο- και το χρέωμα  με μια χυδαία και ανύπαρκτη διγλωσσία)

-ανοιχτές απειλές (ότι “θα υπάρξει απάντηση”… χωρίς βέβαια εμείς να έχουμε απευθύνει κάποια “ερώτηση”)

-ρουφιανιά (με την ίδια τη στοχοποίηση συντρόφου μας κι αυτό είναι αδιαμφισβήτητα χειρότερο γιατί θέλει να γίνεται ωμά και απροκάλυπτα στη βάση μιας ακατανόητα δεδομένης ασυλίας και μιας θεσμισμένης ασυδοσίας)

Η αφορμή για το τελευταίο κρούσμα του πολιτικού κρετινισμού ήταν η δημοσίευση χωρίς την απαραίτητη “έγκριση” στο σάιτ μας κάποιων φωτογραφιών που τράβηξε ένας εξ αυτών και ανάρτησε στο ανοιχτό δημόσια…επαναστατικό του facebook… Αυτό μαζί με κάποια ασήμαντα λάθη μας στη δημοσίευση, “γεωπονικού” και “ημερολογιακού” χαρακτήρα, οδήγησαν στην έκρηξη μιας… ιερής αγανάκτησης για την οικειοποίηση της επαναστατικής πράξης της φωτογράφησης από μας, τους ” πουθενάδες”(!!!) της κατάληψης. Ξαφνικά, το πρόβλημα δεν είναι η κοπή των δέντρων που πρέπει να αντιμετωπιστεί από όσους ενδιαφέρονται να απαντήσουν σε αυτή αλλά η ανεπιθύμητη “οικειοποίηση” των φωτογραφιών. Στην πλατεία Παπανικολάου, ωστόσο, μπροστά από την κατάληψη, όταν επιχειρήθηκε το κόψιμο δέντρων, ήταν τα άτομα που συμμετείχαν σε μάθημα αυτομόρφωσης του Σινιάλου -ούτε καν μέλη της συνέλευσης- που εμπόδισαν τους εργάτες του δήμου να τα κόψουν χωρίς να χρειαστούν εκ των υστέρων… φωτογραφίες. Ας μη μιλήσουμε επιπλέον για την φυσιογνωμία του εγχειρήματος  των Carex Flacca γιατί θα λερωθεί από την φτηνή αφορμή.  Όπως και να ‘χει, το δηλητήριο βρήκε τη διέξοδο που αναζητούσε χρόνια.

Όλος αυτός ο απολογισμός του πολιτικού κρετινισμού επικαλείται καταστάσεις που έχουν γίνει πριν χρόνια και, φυσικά, κανείς από τους φορείς του δεν μπορεί να απαντήσει γιατί τότε που ήταν “μέσα” στις διαδικασίες δεν τις είχαν αντιμετωπίσει όπως θεωρούν ότι τους άρμοζε. Η εξουσία της τότε σιωπής θεριεύει και γίνεται τυφλό τέρας όταν εκφράζεται πολύ… μετά.  Στην ερώτηση “γιατί τώρα;” δεν περιμένουμε την απάντησή τους. Πρόκειται για την 5η φάλαγγα του κράτους και των αφεντικών που συστρατολογείται (συνειδητά ή ασυνείδητα δεν μας ενδιαφέρει) προκειμένου να χτυπηθεί η κατάληψη Σινιάλο. Και, πραγματικά, θα παρακολουθούσαμε οτιδήποτε άλλο θα έβαζαν στη θέση του. Αν είχαν. Γιατί δεν έχουν. Κι αυτό είναι ένα βασικό τεκμήριο του άσχημου παιχνιδιού τους.

Χωρίς να περιμένουμε απλώς τη συνέχεια και εκτιμώντας ότι κάθε όριο δικαιολογίας γι’ αυτή την επίθεση έχει ήδη ξεπεραστεί, βρισκόμαστε στην αρχή των απαντήσεών μας. Θα είναι πολιτικές και θα εξελιχθούν μέσα από συλλογικές διαδικασίες. Κι αυτό σημαίνει ότι θα φροντίσουμε να είναι επώδυνες για τις αυθαίρετες ασυλίες και τις θεσμισμένες ασυδοσίες.

Όταν μια 5η φάλαγγα διαλύεται μόνο η μικροψυχία είναι αυτή που ορφανεύει.

Λίγα λόγια με αφορμή την προβολή της ταινίας Χαρακίρι:

Ιαπωνία, αρχές 17ου αιώνα.  Κατά την περίοδο του Έντο (1603-1868) κυριαρχεί σε ολόκληρη τη χώρα το φεουδαρχικό στρατιωτικό καθεστώς (Σογκουνάτο) του Οίκου των Τοκουγκάβα. Μετά από πολλά χρόνια συγκρούσεων ανάμεσα στους διάφορους τοπικούς άρχοντες (Νταΐμιο), η κεντρική κυβέρνηση του Σόγκουν Ιγιεμίτσου προχωράει στην ενοποίηση της Ιαπωνίας επιβάλλοντας τον τερματισμό των περιφερειακών μαχών και προχωρώντας στη δήμευση πολλών από τα εχθρικά τοπικά φέουδα που αντιστέκονταν στην αναδυόμενη συγκεντρωτική εξουσία των Τοκουγκάβα. Μετά από  αυτή την εξέλιξη, πολλοί πολεμιστές Σαμουράι που υπηρετούσαν ως τότε κάποιον Νταΐμιο γίνονται Ρονίν. Ο όρος  Ρονίν – που κυριολεκτικά σημαίνει  τον περιπλανώμενο αλήτη, αυτόν που δεν έχει σπίτι – χρησιμοποιούταν ήδη από παλιότερα για να περιγράψει τους δουλοπάροικους που εγκατέλειπαν ή δραπέτευαν από τη γη του αφέντη τους.  Από την εποχή των Τοκουγκάβα και μετά, οι Ρονίν ταυτίζονται σε μεγάλο βαθμό με τους Σαμουράι που μένουν χωρίς αφέντη εξαιτίας του θανάτου ή της ανατροπής του τοπικού άρχοντα που υπηρετούσαν. Κατά την περίοδο του Σόγκουν Ιγιεμίτσου, το πλήθος των Ρονίν στην Ιαπωνία αγγίζει το μισό εκατομμύριο. Το Σογκουνάτο τους θεωρεί επικίνδυνους και τους απαγορεύει να καταφύγουν στις πόλεις ή να υπηρετήσουν καινούριους άρχοντες. Αντιμέτωποι με τη φτώχεια και την εξαθλίωση, πολλοί Ρονίν γίνονται  παράνομοι, ληστές ή μισθοφόροι. Το 1651, οι Ρονίν οργανώνουν τη μεγάλη εξέγερση του Keian που αναγκάζει το Σογκουνάτο των Τοκουγκάβα να αναθεωρήσει την πολιτική του και να επιδιώξει την ενσωμάτωσή τους στην Ιαπωνική κοινωνία.

Καθώς δεν απολάμβαναν το κύρος των έμμισθων Σαμουράι και βρίσκονταν στο κοινωνικό περιθώριο, οι Ρονίν θεωρούνταν ανυπόληπτοι και αποτελούσαν αντικείμενο χλευασμού εκ μέρους όχι μόνο των αρχόντων αλλά και των ίδιων των Σαμουράι. Στο πλαίσιο αυτό, ο άγραφος κώδικας των Σαμουράι (Μπουσίντο) υποδείκνυε στους πολεμιστές που γίνονταν Ρονίν να διαπράξουν σεπούκου ή χαρακίρι (τελετουργική αυτοκτονία) μετά την απώλεια του αφέντη τους για να προστατεύσουν την τιμή και την υπόληψή τους. Στην ταινία “Χαρακίρι” (1962), ο Μασάκι Κομπαγιάσι πραγματεύεται την εκδίκηση που οργανώνει μεθοδικά ο Ρονίν πολεμιστής Τσούγκουμο Χάνσιρο μετά το θάνατο των αγαπημένων του προσώπων και ξεσκεπάζει την υποκριτική επίκληση του κώδικα τιμής των Σαμουράι από το καταπιεστικό φεουδαρχικό σύστημα που αποσκοπεί στο στιγματισμό και στην εξόντωση των φτωχών Ρονίν.

Σχετικά με την ταινία:

Στην Ιαπωνία του 17ου αιώνα τοποθετείται η ταινία του Μασάκι Κομπαγιάσι με κεντρικό πρόσωπο τον Τσουγκούμο, ένα σαμουράι που έρχεται σ’ έναν αρχοντικό οίκο και ζητά την άδεια να πεθάνει έντιμα με χαρακίρι. Αυτή είναι και η αφορμή για τον ήρωα της ταινίας για να αρχίσει να εξιστορεί τα γεγονότα που τον οδήγησαν σε αυτή την επιλογή. Είναι μια ταινία που ξεχωρίζει κυρίως για τις χορογραφικές σκηνές μάχης και φυσικά επειδή με αφορμή την ιστορία παρουσιάζεται ο ρόλος που έπαιξαν οι σαμουράι στην Ιαπωνία του 17ου αιώνα.

Δείτε το trailer:

https://www.youtube.com/watch?v=SntgTx5bp44

Μια σύντομη περιγραφή του τι συνέβη χθες στο Κίεβο τώρα που ξεκαθάρισαν λίγο τα πράγματα. Χθες ψηφίζονταν στο ουκρανικό κοινοβούλιο ρυθμίσεις περί «περιφερειοποίησης της διοίκησης».Ουσιαστικά είναι νομοσχέδια μέρους της συμφωνίας του Μινσκ, που ουσιαστικά αναγνωρίζει ένα στοιχειώδες καθεστώς αυτονομίας στις Λαϊκές Δημοκρατίες στα ανατολικά. Η ψήφιση του νομοσχεδίου συνοδεύτηκε και από εμφανή μείωση των στρατιωτικών συγκρούσεων την τελευταία εβδομάδα.

Χθες την ώρα της ψήφισης του νομοσχεδίου, 2000 διαδηλωτές του ακροδεξιού κόμματος Σβομπόντα μαζί με άλλες μικρότερες ακροδεξιές οργανώσεις συγκεντρώθηκαν έξω από το κοινοβούλιο για να διαμαρτυρηθούν καθώς όπως ισχυρίζονταν «ο νόμος αυτός παραδίδει την Ουκρανία στα χέρια του Πούτιν». Ουσιαστικά η πορεία ήταν η κορύφωση της εδώ και μήνες πολιτικής σύγκρουσης τους με την κυβέρνηση που θεωρούν ότι «προδίδει την Ουκρανία» , δεν «τους αφήνει να πολεμήσουν» και ουσιαστικά μειώνει τις δυνάμεις που αποστέλλονται στην «ΑΤΟ» στα πλαίσια των συμφωνιών του Μινσκ. Μεταξύ των συγκεντρωμένων ήταν και η ηγεσία του κόμματος Σβομπόντα, βουλευτές κτλ, καθώς και ο «ηγέτης» Τιαγκνίμποκ.

Σε κάποια φάση, και ενώ η αστυνομία άρχισε να κάνει χρήση δακρυγόνων για να διαλύσει το πλήθος, κατά κοινή ομολογία όσων δημοσιογράφων ήταν εκεί, άτομο από τη πλευρά του Σβομπόντα πέταξε χειροβομβίδα στους αστυνομικούς, μέσα στη διμοιρία, τραυματίζοντας πάνω από 30, 2 είναι σε κόμμα και ένας πέθανε, ενώ τραυματίστηκε και ένας περαστικός. Τα ΜΜΕ μεταδίδουν ότι ο νεκρός δεν ήταν αστυνομικός αλλά φαντάρος κληρωτός που κλήθηκε να συνδράμει στη φύλαξη του κοινοβουλίου κατά τη διαδήλωση. Αυτός που έριξε την χειροβομβίδα είναι από την ομάδα «Σιτς» την παραστρατιωτική ομάδα του Σβομπόντα που πολεμούσε στο μέτωπο και που πλέον έχει ανακληθεί.

Έχουν γίνει 18 συλλήψεις ενώ το γεγονός έχει πυροδοτήσει θυελλώδεις πολιτικές εξελίξεις, οι οποίες μπορούν να ιδωθούν ως συνέχεια των πολιτικών εξελίξεων του gay pride του Κιέβου, μερικές εβδομάδες νωρίτερα. Τα ουκρανικά ΜΜΕ σχεδόν σύσσωμα «θάβουν» το Σβομπόντα,  η κοινή γνώμη σε μεγάλο βαθμό τους θεωρεί «προβοκάτορες» και «αποσταθεροποιητικούς» παράγοντες μιας ήδη ταραγμένης χώρας ενώ σαφές πολιτικό πλεονέκτημα έχει αποκτήσει η κυβέρνηση του Ποροσένκο, καθώς έχει την δικαιολογία να ξεκαθαρίσει την κατάσταση με όσες ακροδεξιές εθελοντικές ομάδες (που η ίδια η κυβέρνηση αρχικά έφτιαξε) είναι εκτός έλεγχου του υπουργείου, και να «στρέψει τη χώρα στη δημοκρατία και την ομαλότητα όπως ήταν ο αρχικός της σκοπός»(sic) . Ενδιαφέρον έχουν και οι ανακατατάξεις εντός της ίδιας της κυβέρνησης. Είναι γνωστό ότι εδώ και μήνες υπήρχε σύγκρουση μεταξύ των ιθυνόντων της Ουκρανικής κυβέρνησης και κυρίως των προεδρικών κύκλων με τον υπουργό Άμυνας Αβάκοβ, που ήταν και ο βασικός εμπνευστής/οργανωτής των παραστρατιωτικών ομάδων «εθελοντών» και ο οποίος ήθελε να επεκτείνει τον ρόλο τους πέρα από τον ήδη υπάρχοντα(ήθελε να τις μονιμοποιήσει). Ο ίδιος ο Αβακόβ τώρα, βρίσκεται σε ιδιαίτερα δύσκολη θέση πολιτικά, και σε άρθρο του κατηγορεί ευθέως το Σβομπόντα για «τρομοκρατία», και ζητά τη «μέγιστη των ποινών». Απ’την άλλη δεν έχει ακόμα δημοσιευτεί κάτι για συλλήψεις της πολιτικής ηγεσίας του που ήταν παρούσα στα γεγονότα. Τελικά ο φασισμός είναι το αντίθετο και ταυτόχρονα αναγκαίο κομμάτι (για την τελικό θρίαμβο) της δημοκρατίας.

ΥΓ: πριν από λίγα λεπτά (11. 30) ακόμα 2 στρατιώτες κληρωτοί, που φρουρούσαν το κοινοβούλιο κατέληξαν στο νοσοκομείο. Υπό το βάρος αυτών των γεγονότων θα πρέπει να περιμένουμε πολιτικές εξελίξεις στην Ουκρανία.

πηγή

Στις 5 Δεκέμβρη του 1968 η Καταστασιακή Διεθνής μοίρασε μια προκήρυξη ενάντια σε μια “φιλανθρωπική παράσταση που έδωσε ο Μαρκούζε υπέρ του Guardian”, με τίτλο “ΕΝΑΣ ΑΜΠΕΛΟΦΙΛΟΣΟΦΟΣ”. Με τη διακριτική τους ειρωνεία οι Καταστασιακοί/ες έλεγαν:

“Το πανεπιστήμιο είναι το τελευταίο προπύργιο της ελευθερίας. Δεν είναι δυνατό να τα βγάλουμε πέρα χωρίς μια ελίτ. Η εργατική τάξη που είναι απαραίτητη για την κοινωνική επανάσταση που φαντάζεται αυτός, είναι εκείνη που είναι απαραίτητη για την εγκαθίδρυση ενός νέου νέου κυρίαρχου στρώματος. Μπορούμε να κατανοήσουμε την επιθυμία του  για επιλεκτική καταστολή- γιατί αυτός δεν σκέφτεται μιαν επανάσταση. Σκέφτεται την εφαρμογή ενός σοσιαλδημοκρατικού μεταρρυθμιστικού ποργράμματος μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού και σκέφτεται την αναδρομική αντίσταση σ’ αυτήν τη μεταρρύθμιση.

 

 

Στις πρώτες αψιμαχίες στους δρόμου, ανακάλυψε εκ νέου άθικτο το σοσιαλδημοκρατικό του παρελθόν, συμπληρωμένο με “μη εκρηκτική εξέλιξη και “προοδευτικές καταπιεστικές δυνάμεις”. Ο πεσσιμισμός των χρόνων της απομόνωσής του, του επέτρεψε να δει ότι η αναπτυγμένη βιομηχανική κοινωνία , όπως την ονομάζει, είναι τμηματική, μια ενότητα θεμελιωμένη στον κατακερματισμό της ύπαρξης. Αλλά δεν το αντιλήφθηκε. Ανακαλύπτοντας εκ νέου την αποσπασματική αφμισβήτηση του παρελθόντος του. Να καταστρέψουμε το αστικό πανεπιστήμιο; Ποτέ! Πως τολμάς;  Πως μπορούμε λοιπόν να συμμετάσχουμε στη διοίκησή του;

Το προτσές της πραγμοποίησης δεν εξαίρεσε τη φαντασία του. Παρατηρούμε ότι εντυπωσιάστηκε από το σύνθημα που γράψαμε ή εμπνεύσαμε στη γαλλία (Μάης- Ιούνης 1968)- όλη η εξουσία στη φαντασία. Γίνετε ρεαλιστές, απαιτήστε το αδύνατο. Όμως ανάμεσα στ’ άλλα, υπήρχε και κάποιο που ποτέ δεν ανέφερε: Η ανθρωπότητα θα ευτυχήσει όταν ο τελευταίος γραφειοκράτης στραγγαλιστεί με τα έντερα του τελευταίου καπιταλιστή. Όσο για τους αμπελοφιλόσοφους θα εξαφανιστούν  κι αυτοί.

Στο μεταξύ, ένας εύστροφος καθηγητής, που είναι όμως σοσιαλδημοκράτης, μοιάζει σαν χρυσός χαλκάς στη μύτη μιας γουρούνας”

 

πηγή

Τα “Όνειρα” του Ακίρο Κουροσάβα είναι γυρισμένα το 1990 και πρόκειται για να μια ταινία μαγικού ρεαλισμού που βασίζεται σε πραγματικά όνειρα του σκηνοθέτη, ο οποίος ισχυρίζεται ότι τα έχει δει επανειλημμένα. Είναι η πρώτη του ταινία όπου έχει γράψει και ο ίδιος το σενάριο.
Ο Κουροσάβα γύρισε τα Ονειρα σε ηλικία 80 ετών, ηλικία που τον έχει φέρει πιο κοντά στο θάνατο και φαίνεται ουσιαστικά να σκηνοθετεί με την ταινία αυτή το θάνατό του. Τα Ονειρα δεν είναι το άθροισμα των οκτώ ιστοριών, αλλά κάθε ιστορία είναι αυτοτελής και η χαλαρή σύνδεσή της με την επόμενη είναι ένα μέρος που κολυμπάει μέσα σε ένα σύνολο χωρίς πλαίσια και όρους. Από τον Βαν Γκονγκ που ψάχνει να καταδυθεί στο μεσημεριανό φως των σταροχώραφων, έως τον μικρό που κλαίει για την καταστροφή του ροδακινόκηπου, από τους νεκρούς στρατιώτες που θέλουν να ξαναπολεμήσουν για την πατρίδα έως και τον εφιάλτη μιας πυρηνικής καταστροφής (εδώ ξυπνούν μνήμες Χιροσίμα και Ναγκασάκι)…