espivblogs.net

Στις 27 του Ιούλη που μας πέρασε συνεργεία του δήμου έκοψαν 4 με 5 μεγάλες λεύκες οι οποίες ζούσαν επί δεκάδες χρόνια στην πλατεία δίπλα στην Αγία τριάδα στου Λιούμη. Το θέαμα ήταν αποκρουστικό. Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν αυτήν την αλαζονική επιθετικότητα σε βάρος μοναδικών και αναντικατάστατων δένδρων χάριν των εκνευριστικά ασταμάτητων και ανόητων -για τους ανυποψίαστους- “αναπλάσεων”, χάριν μιας καταστροφικής -πλην όμως κερδοφόρας για τους εμπλεκόμενους- αναπτυξιολαγνείας. Όμως, μέσα σε αυτό το γαϊτανάκι ειρωνείας και εμπαιγμού δεν θα εκπλαγούμε αν στη θέση των κομμένων δένδρων χτίσει ο δήμος κανένα περίπτερο για την υπεράσπιση της φύσης… Ή καμία παιδική χαρά…

Την ίδια ώρα μέσα στα 18 έργα του δήμου που θα “αλλάξουν το Αιγάλεω” υπάρχει και μια “βιοκλιματική μελέτη 5ου βρεφονηπιακού σταθμού με αυτόνομη ενεργειακή λειτουργία – πράσινο δώμα και οικολογικά υλικά δόμησης”. Ειρωνεία; Ναι! Επιπλέον, για όσους δεν καταλάβατε πρόκειται για τον βρεφονηπιακό σταθμό στο Πατινάζ! Πρόκειται για τον γνωστό και ανύπαρκτο έως τώρα σταθμό για τον οποίο, ωστόσο, εγκρίνεται μελέτη, σε μια απόπειρα (;) να ξεπλυθεί… οικολογικά και να αποκτήσει όλα εκείνα τα εχέγγυα, με τα οποία εκτιμά η αριστερή δημοτική αρχή ότι θα αφοπλίσει την επιχειρηματολογία των αντιστεκόμενων για το επαίσχυντο έργο. Και, εντέλει, να το χτίσει…. Περί άλλων τυρβάζουν!

Η θεσμική αλητεία έχει όρια. Κι αυτά τα όρια δεν θα τα θέσει η απάθεια και η αδιαφορία των περαστικών της 29 Ιούλη από την πλατεία Αγ. Τριάδας αλλά το έμπρακτο ενδιαφέρον για την υπεράσπιση των αυτονόητων: να μην αφήνουμε αναπάντητο τον φυσικό μας ακρωτηριασμό.

Oι πολιτικοί ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης ανακοίνωσαν ότι η αντίδρασή τους απέναντι στις ανυπολόγιστες απώλειες ζωών μεταξύ των μεταναστών που διασχίζουν τη Μεσόγειο με μη αξιόπλοα σκάφη θα είναι να χρησιμοποιήσουν βία, ώστε να πατάξουν τα λεγόμενα «δίκτυα» που λειτουργούν έξω από τη Λιβύη και ενορχηστρώνουν τις επικίνδυνες διαβάσεις της θάλασσας. Πώς; Στις 11 Μαΐου, η επικεφαλής της εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ Φεντερίκα Μογκερίνι δήλωνε: «Κανείς δεν σκέφτεται βομβαρδισμούς. Μιλώ για μια ναυτική επιχείρηση». Δύο μέρες μετά, όμως, η Guardian έγραψε για ένα έγγραφο στρατηγικής που διέρρευσε σχετικά μια αποστολή της ΕΕ στη Μεσόγειο και τα χωρικά ύδατα της Λιβύης, το οποίο πρότεινε εκστρατεία από αέρα και θάλασσα. Αυτό, ανέφερε η εφημερίδα, θα οδηγούσε σε «παράπλευρες απώλειες». Με άλλα λόγια, ενήλικες και παιδιά που επιβαίνουν στα πλοία υπό επίθεση ίσως σκοτωθούν. Με ή χωρίς βόμβες, είναι γνωστό ότι τα μέσα που χρησιμοποιεί η ΕΕ για να απωθήσει, να αποτρέψει και να εκτρέψει τους μετανάστες, ακόμη και όσους ζητούν άσυλο, προκαλούν ήδη τέτοιες «παράπλευρες απώλειες».

Ποια ηθική νομιμοποίηση έχει αυτή η επιλογή κάποιων χωρών, που είναι από τις πλουσιότερες του κόσμου, να χρησιμοποιήσουν τις ναυτικές και τεχνολογικές τους δυνάμεις κατά τρόπο που οδηγεί στο θάνατο ανδρών, γυναικών και παιδιών που έρχονται από τις φτωχότερες και πιο εμπόλεμες περιοχές του κόσμου;

Μια επικίνδυνη διαστρέβλωση της ιστορίας διακινείται για να απαντηθεί αυτή η ερώτηση. Τα τελευταία χρόνια, η πολιτική σχετικά με την παράνομη διασυνοριακή μετακίνηση κάνει μια διάκριση μεταξύ της δραστηριότητας των «διακινητών» και εκείνης των «δουλεμπόρων». Η διακίνηση περιλαμβάνει εθελοντικές, συναινετικές ρυθμίσεις, αλλά η εμπορία συνδέεται με εξαναγκασμό ή εξαπάτηση, και έχει επανειλημμένα παρομοιαστεί με το διατλαντικό εμπόριο σκλάβων από πολιτικούς, δημοσιογράφους, ακόμα και κάποιους ακτιβιστές. Οι κίνδυνοι από την αναλογία είναι πλέον φανεροί, καθώς οι όροι «διακίνηση» και «δουλεμπόριο» αρχίζουν να χρησιμοποιούνται αδιακρίτως σε σχέση με τους μετανάστες που διασχίζουν τη Μεσόγειο. Και είναι αυτή η σύγχυση που δίνει στους ηγέτες της ΕΕ τη δυνατότητα να συζητούν τη χρήση στρατιωτικής δύναμης στις ακτές της Βόρειας Αφρικής, σαν να ήταν κάποια ηθική αναγκαιότητα. «Οι διακινητές ανθρώπων είναι οι δουλέμποροι του 21ου αιώνα, και θα πρέπει να οδηγηθούν στη δικαιοσύνη», έγραψε πρόσφατα ο Ιταλός πρωθυπουργός Mαττέο Ρέντσι. Όταν το ζήτημα μπαίνει σε αυτό το πλαίσιο, η υπόσχεσή τους να εντοπίσουν, να συλλάβουν και να καταστρέψουν» τα πλοία όσων διακινούν μετανάστες μοιάζει με μια «δύσκολη επιλογή» στην οποία οι ηγέτες της ΕΕ εξαναγκάζονται από την ξαφνική εμφάνιση ενός πολύ μεγαλύτερου κακού –ενός σύγχρονου δουλεμπορίου.

Αλλά αυτό είναι προφανώς εσφαλμένο και τελείως ιδιοτελές. Όπως δείχνει με οδυνηρό τρόπο η μελέτη της ιστορίας της δουλείας, αυτό που συμβαίνει σήμερα στη Μεσόγειο δεν έχει ούτε καν απόμακρη ομοιότητα με το διατλαντικό εμπόριο σκλάβων. Οι Αφρικανοί σκλάβοι δεν ήθελαν να μετακινηθούν. Κρατούνταν σε μπουντρούμια μέχρι τη στιγμή που φορτώνονταν αλυσοδεμένοι σε πλοία. Πολλές φορές χρειάστηκε να παρεμποδιστούν ώστε να μην προτιμήσουν την αυτοκτονία από την καταναγκαστική μεταφορά. Μια μεταφορά που οδηγούσε στο ίδιο πάντα απαίσιο αποτέλεσμα: τη δουλεία.

Σήμερα, όσοι ξεκινούν το ταξίδι προς την Ευρώπη θέλουν να ταξιδέψουν. Αν ήταν ελεύθεροι να το κάνουν, θα έπαιρναν κάποια από τις πτήσεις που έχουν δρομολογήσει οι χαμηλού κόστους αεροπορικές εταιρείες μεταξύ Βόρειας Αφρικής και Ευρώπης, για ένα μικρό κλάσμα του ποσού που τους κοστίζει τώρα η εξαιρετικά επικίνδυνη διάβαση της θάλασσας. Και δεν είναι οι «δουλέμποροι» ή οι «διακινητές» αυτοί που τους εμποδίζουν.

Είναι αλήθεια ότι οι επίδοξοι μετανάστες μερικές φορές κρατούνται σε άθλιες συνθήκες στη Λιβύη. Δεν βρίσκονται όμως σε μπουντρούμια προκειμένου να σταλούν κάποια στιγμή με τη βία ως σκλάβοι. Αντίθετα, πολλοί βρίσκονται σε κέντρα κράτησης μεταναστών, τα οποία χρηματοδοτούνται εν μέρει από την ΕΕ, και στα οποία τόσο ενήλικες όσο και παιδιά εκτίθενται σε βία που μπορεί να περιλαμβάνει μαστιγώματα, ξυλοδαρμούς και βασανιστήρια. Και για όσους καταφέρνουν να φτάσουν στα πλοία, η έκβαση είναι αβέβαιη. Κάποιοι πεθαίνουν στην πορεία, κάποιοι επιβιώνουν μόνο και μόνο για να υποστούν εκμετάλλευση και κακομεταχείριση στο σημείο προορισμού. Άλλοι, όμως, που επιβιώνουν, εξασφαλίζουν τουλάχιστον μια πιθανότητα να αποκτήσουν πρόσβαση σε δικαιώματα, προστασία, οικογενειακή επανένωση, εκπαίδευση, εργασία, ελευθερία από διώξεις, και ούτω καθεξής.

Δεν πρόκειται λοιπόν για το σύγχρονο αντίστοιχο του υπερατλαντικού δουλεμπορίου. Όταν προσπαθούμε να το συντρίψουμε στρατιωτικά, δεν υιοθετούμε μια ευγενή στάση ενάντια στα δεινά της δουλείας, ή έστω της «διακίνησης». Απλώς συνεχίζουμε μια μακρά παράδοση κατά την οποία τα κράτη, μεταξύ αυτών τα δουλοκτητικά κράτη του δέκατου όγδοου και του δέκατου ένατου αιώνα, χρησιμοποιούσαν βία για να εμποδίσουν ορισμένες ομάδες ανθρώπων να κινούνται ελεύθερα.

Ας μην ξεχνάμε ότι η παράδοση αυτή βρέθηκε στο απόγειό της με την διαβόητη πλέον Διάσκεψη του Βερολίνου τού 1885, η οποία οδήγησε στην κατάτμηση και κατάκτηση της Αφρικής από τις ευρωπαϊκές δυνάμεις με αιτιολογία τον τερματισμό της λεγόμενης «αραβικής δουλείας». Στις δύο δεκαετίες που ακολούθησαν, εκατομμύρια Αφρικανών έχασαν τη ζωή τους, μεταξύ αυτών και τεράστιοι αριθμοί Κονγκολέζων υπό την κηδεμονία του μεγάλου «φιλανθρώπου», του βασιλιά Λεοπόλδου Β΄ του Βελγίου αυτοπροσώπως.

Και σήμερα, ο τρόπος με τον οποίο τα ευρωπαϊκά κράτη –και η Αυστραλία- συνεχίζουν αυτή την παράδοση, δίνει ένα παράδειγμα το οποίο ακολουθείται παγκοσμίως, όπως δείχνει και το αποκρουστικό θέαμα των προσφύγων Rohingya, οι οποίοι φεύγουν για να γλιτώσουν από τις διώξεις στη Μιανμάρ αλλά αρνούνται να τους δεχθούν στην Ταϊλάνδη, τη Μαλαισία και την Ινδονησία και αφήνονται να πεθαίνουν στη θάλασσα.

Δεν υπάρχει καμία ηθική βάση για μέτρα που οδηγούν στο θάνατο αθώες γυναίκες, άντρες και παιδιά, εκ των οποίων κάποιοι είναι θύματα βασανιστηρίων ή αντιμετωπίζουν διωγμούς και πολέμους. Οι ηγέτες και οι λαοί της Ευρώπης δεν πρέπει να ξεχνούν τη δική τους ιστορία, πρόσφατη και όχι τόσο πρόσφατη, καθώς και τις ευθύνες που φέρει η Ευρώπη για τα πτώματα στη Μεσόγειο και για τους ανθρώπους στις βάρκες. Ζητάμε να επανεγκατασταθούν πολλοί περισσότεροι πρόσφυγες στην Ευρώπη και να απομακρυνθούν οι περιορισμοί μετακίνησης που επιβάλλονται σε όλους, εκτός από το πιο πλούσιους.

Ζητάμε από τους πολιτικούς ηγέτες της Ευρώπης να πάψουν να καταχρώνται την ιστορία της διατλαντικής δουλείας για να νομιμοποιήσουν στρατιωτικές επιχειρήσεις αποτροπής των μεταναστών, και αντίθετα να θυμηθούν το αίτημα της ελευθερίας κίνησης, ή «το δικαίωμα στη μετακίνηση» [right of locomotion] όπως το είχαν διατυπώσει Αφροαμερικανοί αγωνιστές κατά της δουλείας το δέκατο ένατο αιώνα, και να δράσουν αναλόγως.

Το κείμενο αυτό υπογράφουν 300 περίπου πανεπιστημιακοί και ερευνητές σε θέματα μετανάστευσης από όλο τον κόσμο. Ο πλήρης κατάλογος και το πρωτότυπο αγγλικό κείμενο: https://www.opendemocracy.net/beyondslavery/twisting-%E2%80%9Clessons-of-history%E2%80%9D-to-excuse-unjustifiable-violence-mediterranean-refugee-c

Μετάφραση: Άκης Γαβριηλίδης

*αναδημοσιεύουμε το κείμενο όχι βέβαια για να διαφημίσουμε την ευαισθησία των διανοουμένων ούτε να συνδράμουμε στην (μονίμως αναποτελεσματική) θεσμική τους αποτελεσματικότητα, αλλά για την αποδόμηση των όρων του “σύγχρονου δουλεμπορίου” που συγκροτούν την κυρίαρχη προσχηματική προκειμένου να νομιμοποιηθεί η απόλυτα θανάσιμη και κτηνώδης “μεταναστευτική πολιτική”. Όπως είναι πασιφανές, η κυρίαρχη επιχειρηματολογία δεν αντέχει ούτε σε ψήγμα της απλής και τυπικής λογικής…

Το 1926 η κατακόρυφη άνοδος του συναλλάγματος, είχε άμεσες ευεργετικές επιπτώσεις στο καπνεμπόριο. Έτσι οι καπνεργάτες κινητοποιούνται και απαιτούν ανάλογη αύξηση στα πενιχρά τους μεροκάματα. Οι καπνέμποροι αρνούνται κατηγορηματικά και έτσι οι καπνεργάτες κήρυξαν απεργία το Σάββατο 31 Ιουλίου 1926.

Οι μέρες περνούσαν, οι δύο πλευρές έμεναν αμετακίνητες στις αρχικές θέσεις τους. Το Σωματείο, μετά από 8 ημέρες απεργίας χωρίς καμία πρόοδο στις διαπραγματεύσεις, βρέθηκε μπροστά σε δίλημμα: Αν συνέχιζε την απεργία, θα άρχιζε η διαρροή, αφού οι ανάγκες εκατοντάδων οικογενειών ήταν πιεστικές. Αν αποφάσιζε την μαχητική παρουσία με δυναμικές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις, η σύγκρουση με την Χωροφυλακή θα ήταν αναπόφευκτη.

Αποφασίζουν το δεύτερο και ζητούν άδεια για να συγκεντρωθούν οι απεργοί την Δευτέρα, 9 Αυγούστου, στην πλατεία της Αγοράς, (Πλατεία Στράτου, σημερινή Πλατεία Ειρήνης) εκεί όπου γίνονταν όλες οι πολιτικές εκδηλώσεις. Οι αρχές αρνούνται και τους χορηγούν άδεια για την συγκέντρωσή τους στο χώρο της Αγίας Σωτήρας (το σημερινό Πάρκο), που τότε θεωρούνταν εκτός της πόλης. Πράγματι από το πρωί της Κυριακής 8 Αυγούστου, οι απεργοί άρχισαν να συγκεντρώνονται στον χώρο της Αγίας Σωτήρας, με μαύρες σημαίες πάνω στις οποίες έγραφαν: «Δικαία απαίτησις, ή 100 δράμια ψωμί ή ένα χρόνο απεργία»

Γύρω στις 8 το πρωί είχαν συγκεντρωθεί γύρω στους 8000 απεργούς. Οι αρχές είχαν τοποθετήσει ισχυρή δύναμη Χωροφυλακής στην «καμπή» της οδού Αγρινίου-Αμφιλοχίας, καθώς και μία δύναμη Ευζώνων, που είχε έρθει από το Μεσολόγγι. Μετά από τους λόγους που εκφωνήθηκαν, η συγκέντρωση διαλύθηκε και οι απεργοί σκορπίστηκαν άλλοι προς τον προσφυγικό συνοικισμό Αγ. Κωνσταντίνου και άλλοι προς την πόλη. Η ομάδα που κατευθύνθηκε προς την πόλη, ήρθε αντιμέτωπη με τις δυνάμεις της Χωροφυλακής. Ο ταγματάρχης Ζαμπετάκης που ήταν επικεφαλής, τους προέτρεψε να κατέβουν προς την πόλη ανά δύο άτομα. Οι απεργοί διαβεβαίωσαν τον Ζαμπετάκη ότι η συγκέντρωσή τους είχε διαλυθεί, αλλά αρνήθηκαν να χωριστούν σε ομάδες των δύο.

Ακολουθεί συμπλοκή και η διαταγή του ταγματάρχη να πυροβολήσουν στον αέρα ήταν η αφορμή να επιτεθούν με πέτρες μερικές εργάτριες στην δύναμη της χωροφυλακής. Οι σφαίρες που μέχρι τότε έπεφταν στον αέρα, γύρισαν προς τους απεργούς. Μία σφαίρα βρίσκει στο κεφάλι τον νεαρό, σχεδόν παιδί, Θεμιστοκλή Καρανικόλα, που, σύμφωνα με μαρτυρίες, βρέθηκε τυχαία στο χώρο του επεισοδίου. Μία άλλη σφαίρα τραυματίζει θανάσιμα την έγκυο καπνεργάτρια Βασιλική Γεωργαντζέλη, που ξεψύχησε λίγο αργότερα. Ήταν 29 ετών και είχε ήδη δύο παιδιά, τον Γεράσιμο 9 ετών και την Παρασκευή 5 ετών. Ο εργάτης Δ. Τσαμπάς τραυματίζεται σοβαρά στο μπράτσο, που ακρωτηριάστηκε. Το νέο διαδίδεται στο Αγρίνιο γρήγορα και η κηδεία της Βασιλικής Γεωργαντζέλη και του Θεμιστοκλή Καρανικόλα, γίνεται στον Άγιο Δημήτριο παίρνοντας μορφή διαδήλωσης.

Σημείωση 1:

Η απεργία συνεχίστηκε για σαράντα μέρες ακόμη. Το Μάιο του ΄29 ξαναγίνονται μεγάλες κινητοποιήσεις καπνεργατών με αιτήματα σχετικά με το ταμείο ασφάλισης. Το Σεπτέμβριο του ΄29 ξεκινά απεργία, ενώ τον Οκτώβριο γίνονται αιματηρά επεισόδια. Η χωροφυλακή μπαίνει στην αυλή του κτιρίου όπου βρίσκονταν η εργατική λέσχη (πλ. Σουλίου)  για να απαγορεύσει τη συνεδρίαση της διοίκησης του Σωματείου καπνεργατών. Στις συγκρούσεις που ακολούθησαν τραυματίζονται σοβαρά 2 χωροφύλακες από πυροβολισμούς (ο επικεφαλής χωροφυλακής Δημητρόπουλος) και τρεις καπνεργάτες ελαφρά. Ακολούθησαν συλλήψεις. Το σωματείο των καπνεργατών διασπάστηκε το 1930 με σχεδόν καθολική συμμετοχή.

Σημείωση 2:

Σύμφωνα με το βιβλίο του Γιάννη Καρύτσα «Ο σφαγιασμός των αρχειομαρξιστών της περιοχής Αγρινίου από τον ελληνικό σταλινισμό» (εκδόσεις Άρδην) στην κινητοποίηση του ’26 οι αρχειομαρξιστές βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή μαζί με άλλους εργάτες και εργάτριες. Μετά τον Αιματηρό Αύγουστο πολλοί αρχειομαρξιστές κυνηγήθηκαν από τις δυνάμεις καταστολής με συνέπεια να αναγκαστούν να καταφύγουν στην Αθήνα.

( Η κηδεία των Θεμιστοκλή Καρανικόλα και Βασιλικής Γεωργαντζέλη.

Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη στην συμβολή των οδών  Παπαστράτου, Μπότσαρη και Σουλίου. )

πηγή: https://paroksismos.squat.gr/?p=3035

Σκοπός της αναδημοσίευσης είναι, εν μέσω της καλοκαιρινής ραστώνης, να ανασυρθεί ένα ιστορικό σπάραγμα, όπως το αντιλαμβάνεται, το συγκροτεί και το αναπαράγει μια πηγαία συλλογική συνείδηση στο πλαίσιο της ταξικής της καταβολής. Μια άλλης ποιότητας δροσιά που έρχεται από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα για να μπολιάσει το πείσμα και την αποφασιστικότητα εκεί που αυτά καταδικάζονται στην ανεμελιά της ανάθεσης και τη νωχελικότητα μιας φρούδας και ανέσπερης ελπιδοφορίας.

Ξεναγοί του Μέλλοντος

Στις 6 τα χαράματα της Τετάρτης 5 Αυγούστου, με εκείνον τον αιφνιδιαστικό τρόπο που ανέκαθεν χαρακτήριζε αυταρχικές επιβουλές ανεξαρτήτως ιδεολογικών ερεισμάτων, μπουλντόζες του δήμου Ν. Φιλαδέλφειας ισοπέδωσαν τον κατειλημμένο από κατοίκους της περιοχής και αυτοοργανωμένο χώρο “Κένταυρος” στην περιοχή του άλσους Ν. Φιλαδέλφειας. Η ανακοίνωση του δήμου έχει ως εξής:

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΗ ΤΟΥ «ΚΕΝΤΑΥΡΟΥ»

Συνεργεία του Δήμου Φιλαδέλφειας-Χαλκηδόνας προέβησαν σήμερα το πρωί σε κατεδάφιση του αναψυκτηρίου «Κένταυρος» στην περιοχή της λίμνης εντός του Άλσους. Πρόκειται για κτίσμα που είχε κατασκευαστεί σε μικρότερες διαστάσεις τη δεκαετία του ’60, επεκτάθηκε διαδοχικά χωρίς καμία αδειοδότηση και παρέμενε κλειστό από το 2011 ως αυθαίρετο. Η απόφαση για την κατεδάφιση του Κενταύρου εκκρεμούσε από το 2011, ενώ η δημοτική αρχή είχε προβεί σε ανακοίνωση για την κατεδάφιση του «Κενταύρου» ήδη από τον Μάρτιο.

Το ερχόμενο φθινόπωρο ο χώρος του Κενταύρου θα αναδασωθεί, ενώ θα αναζητηθεί νέος χώρος εντός του Άλσους, σε συνεννόηση με τη Δασική υπηρεσία, για την ανέγερση και λειτουργία δημοτικού αναψυκτηρίου. Τέλος, ύστερα από την κατεδάφιση και των «Ρώσικων» πριν λίγους μήνες, ο Δήμος Φιλαδέλφειας-Χαλκηδόνας θα προχωρήσει τους επόμενους μήνες στην κατεδάφιση και την απομάκρυνση όλων των αυθαίρετων κτισμάτων εντός του Άλσους.

Δεν πρέπει να εκπλήσσεται κάποιος από το γεγονός ότι ο δήμος διοικείται από παράταξη, η οποία πρόσκειται στον ΣΥΡΙΖΑ. Πόσο μάλλον εμείς εδώ στο Αιγάλεω με αντίστοιχη διοίκηση καθώς, στην υπόθεση του Πατινάζ στο άλσος του Μπαρουτάδικου, έχουμε γίνει μάρτυρες απίστευτου εξουσιαστικού μικρομεγαλισμού, ανεκδιήγητων τακτικών, μικρόψυχων συμπεριφορών αλλά και χυδαίων κατασταλτικών επιθέσεων σε… αριστερή συσκευασία. Υπάρχουν μερικά πολιτικά σημεία που πρέπει να γίνουν αντιληπτά σε τέτοιες υποθέσεις, καθώς εκείνο που τις ομογενοποιεί είναι ένα παιχνίδι εντυπώσεων σε επίπεδο φαινομενικότητας που στοχεύει στην απομάκρυνση από την ουσία των γεγονότων.

Το πολιτικό αξίωμα που αποτελεί τη βάση του προβλήματος είναι: ένα -ανεξαρτήτως μεγέθους- εξουσιαστικό διευθυντήριο ιεραρχεί τις κοινωνικές ανάγκες με τους δικούς του όρους και επιβάλλει τις επιλογές του. Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι ο δήμος Ν. Φιλαδέλφειας, με τον -μέχρι πρότινος- “φέρελπι” (κι εδώ πάλι η ελπίδα αποκαλύπτεται ως καύσιμο της καταστολής) αριστερότατο νεανία δήμαρχο επικεφαλής, επικαλείται την εφαρμογή του προγράμματος βάσει του οποίου εκλέχτηκε. Το άλσος Ν. Φιλαδέλφειας πρέπει να εκκαθαριστεί από τις πολεοδομικές αυθαιρεσίες και να αποκατασταθεί ως χώρος πρασίνου. Θα έλεγε κανείς ότι εδώ έχουμε μια εφαρμογή της απλής τυπικής λογικής.

Στην ανακοίνωση του δήμου αναφέρεται ότι η κατεδάφιση έχει δημοσιοποιηθεί από τον Μάρτη. Εν τω μεταξύ, ωστόσο, μεσολάβησε μια κατάληψη από κατοίκους των τριγύρω του άλσους περιοχών οι οποίοι θέλησαν να δημιουργήσουν μια εστία αντίστασης και αλληλεγγύης στον αυθαίρετο πολεοδομικά χώρο του Κένταυρου. Αυτό σημαίνει ότι στο “αυθαίρετο” κτίριο στεγάζονται πλέον κοινωνικές σχέσεις τέτοιες που θέτουν υπό αμφισβήτηση της ίδια την έννοια της αυθαιρεσίας.  Όταν τα ντουβάρια στεγάζουν ανάγκες και επιθυμίες -και μάλιστα εναντιωματικές  στην προηγούμενη  ιδιοτελή τους χρήση- τότε προφανώς και υπάρχει λόγος που η δημοτική αρχή στέκεται στα ίδια τα ντουβάρια απαξιώνοντας έμπρακτα, όπως φάνηκε, τις στεγασμένες κοινωνικές σχέσεις. Και φυσικά, η πρόκριση αυτή στοχεύει πολιτικά σε έναν ιδεολογικό συμψηφισμό: αυθαίρετες είναι τόσο η φιλοσοφία των αρπακτικών μαγαζατόρων όσο και η φιλοσοφία αντίστασης και αλληλεγγύης συγκεκριμένων κατοίκων της περιοχής.

Οι μπουλντόζες δεν ήρθαν λοιπόν για να προστατεύσουν τη φύση (σε μια εκ των πραγμάτων θαυμάσια όσο και πλήρη καχυποψίας αντιστροφή) αλλά για να τελειώνουν με ένα πολιτικό “αγκάθι” στη βάση “ακατάλυτων” προσχημάτων. Και το ακατάλυτο, στο προκείμενο, αφορά την επιθετική παράκαμψη της νέας κοινωνικής επανάχρησης του χώρου του Κένταυρου. Αυτό το γεγονός θα αποτελούσε καταστρατήγηση βασικών αριστερών αξιωμάτων αν τα αξιώματα αυτά αποτελούσαν με τη σειρά τους την δεσμευτική ουσία της συνοχής του ιδεολογικού τους μορφώματος. Τέτοια δέσμευση, ωστόσο, από μεριάς του ΣΥΡΙΖΑ  όχι μόνο δεν υπήρξε αλλά και άλλες  πολύ πιο “εξανθρωπιστικές” του καπιταλισμού δεσμεύσεις από μεριάς του ούτε καν τηρήθηκαν ως προσχήματα. Κι αυτό βιώνουμε στις μέρες μας.

Αυτό επιτρέπει στον ΣΥΡΙΖΑ, αφενός μεν στο Αιγάλεω, να θέλει να κόψει δέντρα μέσα στο άλσος του Μπαρουτάδικου για να χτίσει έναν… αυθαίρετο, εκτός αστικής πολεοδομικής νομιμότητας, βρεφονηπιακό σταθμό (κι εδώ γίνεται εμφανής η εκβιαστική ιεράρχηση των κοινωνικών αναγκών: παιδικός σταθμός σε βάρος του άλσους) αφετέρου δε, στη Ν. Φιλαδέλφεια να γκρεμίσει ένα αυθαίρετο κτίριο για να φυτέψει δέντρα. Θα έλεγε κανείς ότι εδώ πρόκειται για διαφορετικές πολιτικές επιλογές, αν τελικά, οι επιλογές αυτές  δεν ομογενοποιούνταν σε μια ενιαία βάση προσχημάτων (ιεράρχηση κοινωνικών αναγκών), τακτικών (διαστρέβλωση χαρακτηριστικών, απαξίωση κοινωνικών σχέσεων και λοιδορία των αντιστεκόμενων) και κατασταλτικών στρατηγικών (μπουλντόζες για μια ανεπίστρεπτη υλική καταστροφή, ΜΑΤ για την εφαρμογή της).

Ο στόχος είναι, εντέλει, η ιδεολογική κατίσχυση της νέας κυριαρχίας, το μονοπώλιο κάθε κοινωνικής ευαισθησιακής ρητορείας, η θεσμική ενσωμάτωση των κινηματικών πρακτικών και το συνακόλουθο ξερίζωμα των ανυπάκουων εστιών αντίστασης.

Ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα…

“Ο Τζόζεφ Μέρικ  γνωστός και ως ο Άνθρωπος Ελέφαντας, ήταν ένας Άγγλος πολίτης που απασχόλησε την επιστήμη και την κοινή γνώμη της Βικτοριανής Αγγλίας εξαιτίας μίας σπάνιας ασθένειας από την οποία έπασχε, προκαλώντας δυσμορφίες του σώματός του. Η σύγχρονη διάγνωση έδειξε ότι ο Μέρικ έπασχε από τη σπάνια διαταραχή που ονομάζεται Σύνδρομο του Πρωτέα. Γεννήθηκε στο Λέστερ της Αγγλίας, γιος της Μαίρη Τζέην και του Άνταμ Ρόκλεϋ Μέρικ. Το πλήρες όνομά του ήταν Τζόζεφ Κάρεϊ Μέρικ και είχε έναν μικρότερο αδελφό (Ουίλλιαμ Άρθουρ) και μία αδελφή (Μάριον Ελάιζα). Από την ηλικία των δύο ή πέντε ετών[2], εμφάνισε δείγματα δυσμορφιών στο σώμα του και ανάπτυξης όγκων, που σταδιακά επεκτάθηκαν ώστε μέχρι την περίοδο της εφηβείας του ήταν πλήρως παραμορφωμένος. Σε κάποια χρονική περίοδο, το δεξί του χέρι και ο βραχίονας του επίσης αχρηστεύτηκαν. Η μητέρα του πέθανε από πνευμονία όταν ήταν έντεκα ετών και σύμφωνα με μαρτυρίες μελών της οικογένειας έπασχε και η ίδια από κάποια μορφή δυσμορφίας ή παράλυσης, ωστόσο καμία φωτογραφία της δεν έχει διασωθεί ώστε να επιβεβαιωθεί αυτό το ενδεχόμενο. Μετά το θάνατό της, ο πατέρας του παντρεύτηκε για δεύτερη φορά, ωστόσο η παραμορφωμένη εμφάνιση του Μέρικ αποτέλεσε την αιτία να γίνει ανεπιθύμητος στους κόλπους της οικογένειάς του.

Για ένα διάστημα εργάστηκε ως πλανόδιος πωλητής, πριν καταλήξει για λόγους βιοπορισμού να γίνει θέαμα σε περιπλανώμενο τσίρκο (freak show). Την ίδια περίπου περίοδο, προκάλεσε το ιατρικό ενδιαφέρον του χειρούργου Φρέντερικ Τριβς (Frederick Treves), ο οποίος παρουσίασε τον Μέρικ στην Παθολογική Εταιρεία του Λονδίνου το 1884. Μετά την απαγόρευση τέτοιου είδους θεαμάτων στην Αγγλία, το 1886, ταξίδεψε στο Βέλγιο, προς αναζήτηση εργασίας. Εκεί αντιμετωπίστηκε με μεγαλύτερη σκληρότητα και τελικά έπεσε θύμα κλοπής και εγκατάλειψης. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο του Λονδίνου (Whitechapel Hospital) όπου τον ανέλαβε ο Τριβς και σύντομα έγινε ο διασημότερος ασθενής του. Το νοσοκομείο φρόντισε να του παραχωρηθεί μία ειδικά διαμορφωμένη μόνιμη κατοικία, σε μία από τις πτέρυγες του νοσοκομείου, καθώς σύμφωνα με την πολιτική που ίσχυε απαγορευόταν η κατάληψη κρεβατιών από ασθενείς που έπασχαν από ανίατες ασθένειες. Εκεί έζησε μέχρι το θάνατό του, στις  11 Απριλίου 1890.”
Πηγή: wikipedia

Ο Ντειβιντ Λιντς σκηνοθετεί μια ταινία βασισμένη στη ζωή του συγκεκριμένου ανθρώπου. Δεν είναι τόσο η ανάγκη του να αποτυπώσει με ακρίβεια τη ζωή του Μέρικ αλλά περισσότερο τη χρησιμοποιεί σαν αφορμή για να ξετυλίξει την άποψη του γύρω από το  Θέαμα. ¨Έτσι το ίδιο το Θέαμα, ως εξελιγμένη μορφή του μοντερνισμού, αυτοστοχάζεται τα όρια του ίδιου του εαυτού  του.  Ο “άνθρωπος ελέφαντας” γίνεται αντικείμενο επίδειξης και ψυχαγωγίας. Το Θέαμα, στην “πρωτόγονη” μορφή του και πολύ πριν καθιερωθεί ως δύναμη κυρίαρχης κυβερνητικής, μετέτρεπε  ακόμα και μια ασθένεια  σε απόλυτη ψυχαγωγική μανία. Επρόκειτο, εξάλλου, για μια αρχέγονη συνήθεια που έφτασε μέχρι τις παρυφές του 19ου αιώνα. Έτσι ο Λιντς καταφέρνει με αυτή την ιστορία να αναδείξει ζητήματα που, μέσα από την αναγνωρισμένη του πλέον αισθητική θέση ως οριακού αναστοχαστή της σχέσης των κοινωνικών διεργασιών μέσα στα θεαματικά όρια, θα τον απασχολούν διαρκώς σε επόμενες ταινίες: ρατσισμός, κοινωνικός κανιβαλισμός και ανθρώπινες εμμονές εξωτερικής εμφάνισης και προτύπων είναι μερικά μόνο από τα θέματα που προσπαθεί να αναδείξει μέσα από αυτή την ιστορία. Εκτός από αυτή τη κινηματογραφική μεταφορά ο “άνθρωπος ελέφαντας” έγινε αφορμή για τη συγγραφή και ενός ομώνυμου θεατρικού έργου από τον Μπέρναρντ Πόμεραν.

Δείτε το trailer: