espivblogs.net

1984: Η Θάτσερ επανεκλέγεται και εφαρμόζει πιστά τις προεκλογικές υποσχέσεις της. Αποφασίζει να κλείσει τα περισσότερα ανθρακορυχεία αδιαφορώντας παντελώς για τους εργαζόμενους. Με μότο “έτσι πρέπει να γίνει και θα γίνει” στις 15 Μαρτίου 1984 κλείνει από τα 170 ορυχεία τα 140. Οι ανθρακωρύχοι βρίσκονται σε διαρκή απεργία σε συνθήκες εξαθλίωσης, πείνας μέσα σε άσχημες καιρικές συνθήκες με την κυβέρνηση να κορυφώνει τον πόλεμο εναντίον τους με βίαιη καταστολή των απεργιακών κινητοποιήσεων, κόψιμο ηλεκτροδότησης μέσα στο καταχείμωνο και φυσικά με λοιδορία της απεργίας, χαρακτηριστικά που περιγράφουν πιστά τη θατσερική διακυβέρνηση έτσι και αλλιώς. Οι απεργοί ζητούν την ανάκληση του προγράμματος διακοπής λειτουργίας των ανθρακωρυχείων.  Η Θάτσερ εμμένει στη θέση της και συνεχίζει να κλείνει το ένα ανθρακωρυχείο μετά το άλλο. Η βίαιη αστυνομική καταστολή συνεχίζεται και στις 15 Ιουλίου 1984 δολοφονείται και ένας απεργός από τις δυνάμεις καταστολής. Η Θάτσερ με την κυβέρνηση της απαντά στην επίμονη απεργία των ανθρακωρύχων με δικαστικές διώξεις και έτσι το πρόβλημα επιβίωσης των απεργών κορυφώνεται. Σε αυτό ακριβώς το σημείο εκδηλώνεται μαζική αλληλεγγύη στους απεργούς και από άλλους κλάδους όπως οι λιμενεργάτες και σιδηροδρομικοί. Η απεργία θα λήξει ένα χρόνο μετά το Μάρτιο του 1985 χωρίς να δικαιωθούν τα αιτήματα των απεργών, αφήνοντας όμως μια ιστορική παρακαταθήκη στη μεταπολεμική Αγγλία.

1984: Η ομοφυλοφιλία θεωρείται αρρώστια. Η συντηρητική Αγγλία γκετοποιεί και αντιμετωπίζει τους ομοφυλόφιλους σαν αρρωστημένα παράσιτα. Η προπαγάνδα με την οποία πολεμήθηκαν οι ομοφυλόφιλοι τη δεκαετία του 80 καλά κρατεί και στη Βρετανία. Οι ομοφυλόφιλοι ευθύνονται για τον ιό του Aids, αυτοί ευθύνονται για τη ραγδαία εξάπλωση του, οι παρελάσεις υπερηφάνειας χαρακτηρίζονται από επιθέσεις χριστιανών και φασιστών, τα λιγοστά κέντρα αγώνα των ομοφυλόφιλων δέχονται συνεχώς επιθέσεις και η συντηρητική κοινωνία οχυρώνεται πίσω από τη Θατσερική συντηρητική διακυβέρνηση που από τη μία “προσπαθούσε” να κατοχυρώσει τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων από την άλλη άφηνε χώρο να εκδηλωθούν μια σειρά από σεξιστικές και φασιστικές επιθέσεις εναντίον της ομοφυλοφιλικής κοινότητας που προσπαθούσε να οργανώσει  τον αγώνα της.

Μάρτιος 1984: Μια μικρή ομάδα ομοφυλόφιλων θα είναι από τις πρώτες που θα σταθούν στο πλευρό των ανθρακωρύχων και συγκεκριμένα σε ένα απομακρυσμένο χωρίο στην Ουαλία. Θα έρθουν σε επαφή με τους απεργούς εκφράζοντας την αλληλεγγύη τους με διάφορους τρόπους. Θα βρεθούν μαζί στην πρώτη γραμμή των κινητοποιήσεων, της αστυνομικής καταστολής, θα βρεθούν δίπλα τους στις στιγμές της εξαθλίωσης και θα βοηθήσουν με διάφορους τρόπους. Τα πράγματα όμως δεν ήταν απλά. Δόθηκε πολύς αγώνας μιας και οι απεργοί έπρεπε να ξεπεράσουν τις προκαταλήψεις τους, να αναδιαμορφώσουν και αυτοί   την άποψη τους για τους ομοφυλόφιλους. Η ταινία φωτίζει ακριβώς εκείνη την ιστορική στιγμή. Τη στιγμή που “δύο εντελώς διαφορετικοί κόσμοι” θα έρθουν σε επαφή ακριβώς πάνω στην κρίσιμη στιγμή του αγώνα. Τη μεγαλύτερη απεργιακή κινητοποίησηση στη μεταπολεμική Αγγλία. Όλα πρέπει να γίνουν γρήγορα. Όλα πρέπει να αλλάξουν γρήγορα…Αυτό είναι το Pride!!!!!

Δείτε το trailer

Το “Μέσα από τις φλόγες” (Incendies) είναι βασισμένο στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Βασντι Μουαβαντ. Μέσα από μια φανταστική ιστορία η ταινία καταφέρνει να αποτυπώσει τη φρίκη του πολέμου κάπου αφηρημένα στη Μέση Ανατολή. Αυτή είναι και η διαφορά της ταινίας με το θεατρικό έργο. Στη μεν κινηματογραφική προσέγγιση του Dennis Villeneuve η ιστορία εξελίσσεται κάπου στη Μέση Ανατολή ενώ στο θεατρικό δωματίου η δράση τοποθετείται ξεκάθαρα χρονικά κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου στο Λίβανο.
Ο εμφύλιος πόλεμος στο Λίβανο ξεκίνησε το 1975 και “τελείωσε” το 1990. Υπολογίζεται πως οι νεκροί ξεπέρασαν τους 120.000 και πάνω από 1.000.000 άνθρωποι εγκατέλειψαν για πάντα το Λίβανο.

Δείτε το trailer

Ο Φατίχ Ακίν θεωρείται ένας από τους  πιο πολιτικοποιημένους γερμανούς -τουρκικής καταγωγής- σκηνοθέτες της γενιάς του. Μετανάστης στην Γερμανία και ο ίδιος, έχει καταπιαστεί πολύ με ζητήματα μετανάστευσης αλλά και τη ζωή των Τούρκων μεταναστών στη Γερμανία. Στην αστική κριτική αναφέρεται ότι: “Λίγο πριν ολοκληρώσει την τριλογία του που ξεκίνησε με το “Μαζί Ποτέ”, συνεχίστηκε με το “Στην άκρη του Ουρανού” και ολοκληρώνεται με τη “Μαχαιριά”, γύρισε ίσως την πιο “ανάλαφρη” και “κωμική” του ταινία σαν ένα “διάλειμμα” χωρίς βέβαια να αφήνει στην άκρη τα ζητήματα που τον απασχολούν”. Η ουσία της προβολής μας βρίσκεται ακριβώς “στα ζητήματα που τον απασχολούν” και που, ενώ εδώ δεν είναι έκδηλα “πολιτικοποιημένα”, αναδεικνύονται με έναν ιδιαίτερο τρόπο μέσα από σκηνές της καθημερινής ζωής. Έτσι, η υπόθεση ενός χρεοκοπημένου εστιατορίου -όπου αποτυπώνονται χρεοκοπημένες σχέσεις- εξελίσσεται με μια αναδιάταξη των ίδιων των σχέσεων σε μια άλλη αξιακή βάση και στο περιθώριο μιας εμπορευματοποιημένης και παρηκμασμένης ζωής.

δείτε το trailer

https://www.youtube.com/watch?v=NLD1PmR4cFU

Ακόμη και μέσα στον βόρβορο της κοινωνίας του Θεάματος ο κινηματογράφος μπορεί να αποτελέσει τόσο μία αιτία όσο και μία αφορμή.

Αιτία για να ανιχνεύσουμε τις στιγμές ενός σημειολογικού αντάρτικου σε μια οθόνη, τις αιρετικές ματιές που υπονομεύουν τα κυρίαρχα αυτονόητα των κωδίκων επικοινωνίας, τις μυθοπλασίες εκείνες που διαστέλλουν την πραγματικότητα με αιφνιδιαστικές προοπτικές.

Αφορμή για να συναντηθούμε στον τόπο ενός “κοινού” που δεν ενδιαφέρεται να είναι μια κουρελού από αδηφάγους θεατές, απρόσιτους καταναλωτές, υπερόπτες περαστικούς.

Οι προβολές γίνονται μπροστά από την κατάληψη Σινιάλο, στην πλατεία Παπανικολάου, Θεσσαλονίκης και Καποδιστρίου στο κάτω Αιγάλεω και αρχίζουν στις 9:00 μ.μ.

Σαν σήμερα, 87 χρόνια πριν στις 21 Ιουλίου 1928 σε ηλικία μόλις 31 ετών αυτοκτονεί στη Πρέβεζα ο ποιητής  Κώστας Καρυωτάκης….

Στην τσέπη του κουστουμιού του πτώματος του Κώστα Καρυωτάκη βρέθηκε επιστολή που γράφει τα εξής:

«Είναι καιρός να φανερώσω την τραγωδία μου. Το μεγαλύτερό μου ελάττωμα στάθηκε η αχαλίνωτη περιέργειά μου, η νοσηρή φαντασία και η προσπάθειά μου να πληροφορηθώ για όλες τις συγκινήσεις, χωρίς τις περισσότερες, να μπορώ να τις αισθανθώ. Τη χυδαία όμως πράξη που μου αποδίδεται τη μισώ. Εζήτησα μόνο την ιδεατή ατμόσφαιρά της, την έσχατη πικρία. Ούτε είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για το επάγγελμα εκείνο. Ολόκληρο το παρελθόν μου πείθει γι’ αυτό. Κάθε πραγματικότης μου ήταν αποκρουστική. Είχα τον ίλιγγο του κινδύνου. Και τον κίνδυνο που ήρθε τον δέχομαι με πρόθυμη καρδιά. Πληρώνω για όσους, καθώς εγώ, δεν έβλεπαν κανένα ιδανικό στη ζωή τους, έμειναν πάντα έρμαια των δισταγμών τους, ή εθεώρησαν την ύπαρξή τους παιχνίδι χωρίς ουσία. Τους βλέπω να έρχονται ολοένα περισσότεροι μαζί με τους αιώνες. Σ’ αυτούς απευθύνομαι. Αφού εδοκίμασα όλες τις χαρές (!!!), είμαι έτοιμος για έναν ατιμωτικό θάνατο. Λυπούμαι τους δυστυχισμένους γονείς μου, λυπούμαι τα αδέλφια μου. Αλλά φεύγω με το μέτωπο ψηλά. Ήμουν άρρωστος. Σας παρακαλώ να τηλεγραφήσετε, για να προδιαθέση την οικογένειά μου, στο θείο μου Δημοσθένη Καρυωτάκη, οδός Μονής Προδρόμου, πάροδος Αριστοτέλους, Αθήνας» Κ.Γ.Κ.

[Υ.Γ.] Και για ν’ αλλάξουμε τόνο. Συμβουλεύω όσους ξέρουν κολύμπι να μην επιχειρήσουνε ποτέ να αυτοκτονήσουν δια θαλάσσης. Όλη νύχτα απόψε επί δέκα ώρες, εδερνόμουν με τα κύματα. Ήπια άφθονο νερό, αλλά κάθε τόσο, χωρίς να καταλάβω πώς, το στόμα μου ανέβαινε στην επιφάνεια. Ωρισμένως, κάποτε, όταν μου δοθεί η ευκαιρία, θα γράψω τις εντυπώσεις ενός πνιγμένου».
Κ.Γ.Κ. (Κώστας Γ. Καρυωτάκης).

Η ασυναρτησία του μεσοπολέμου δεν χώρεσε την ιδιότυπη ριζοσπαστικότητα του Κ.Καρυωτάκη. Η γενικευμένη ματαιοδοξία, η Μεγάλη Ιδέα, τα βραβεία και οι ακαδημίες, η ακατανίκητη παθολογία, ο ματαιωμένος έρωτας, βρήκαν την οριστική και τελεσίδικη τους συμπύκνωση σε μια εκπυρσοκρότηση. Ο απόηχος σέρνεται μέχρι και σήμερα από τις άκρες των σελίδων του ποιητή στην καπιταλιστική έρημο για να στοιχειώνει τα κυρίαρχα αυτονόητα….

Ξεναγοί του Μέλλοντος