espivblogs.net

Stencil που χτυπήθηκε στους δρόμους της αθήνας.

 

 

Οι εφαρμογές της πράσινης τεχνολογίας, γνωστές ως “ανανεώσιμες” πηγές ενέργειας (Α.Π.Ε.), αποτελούν κομμάτι της αναδιάρθωσης του καπιταλισμού παγκοσμίως. Το πρόσχημα για τη “σωτηρία της γης” γίνεται εργαλείο στα χέρια των κυρίαρχων για νέες, επικερδείς για το κεφάλαιο επενδύσεις, που λειτουργεί ταυτόχρονα νομιμοποιητικά, για την απόσπαση της κοινωνικής συναίνεσης και τη διαιώνιση της λεηλασίας φύσης και ανθρώπου.
Οι Α.Π.Ε. αποτελούν μια ακόμα βαριά βιομηχανία, που όχι μόνο  δεν λύνει το ενεργειακό πρόβλημα που δημιουργεί ο καταναλωτικός αστικός πολιτισμός, αλλά έρχεται να ολοκληρώσει το ιδεολόγημα που αντιλαμβάνεται τον αέρα, το νερό, τη γη σαν επιπλέον κεφάλαια προς εκμετάλλευση. Να κατοχυρώσει περίφραχτες ζώνες, αβίωτες από τους κατοίκους των γύρω περιοχών, να εγγράψει για μια ακόμη φορά στο χώρο και το χρόνο τα κυρίαρχα νοήματα του κέρδους και του εμπορεύματος.
Ξεπερνώντας τις λογικές διαχείρισης της περιβαλλοντικής κρίσης μέσα από τεχνοκρατικές λύσεις από επιστήμονες και ειδικούς, να αναπτύξουμε συλλογικούς ακηδεμόνευτους αγώνες, ενάντια στο εξουσιαστικό σύστημα που επιβάλλει τη διαρκή υποτίμηση των ζωών μας και της φύσης.

Στα συντρίμμια αυτού του κόσμου να χτίσουμε το δικό μας κόσμο, με θεμέλια αυτά της ισότητας, της αλληλεγγύης, της ισότιμης συνύπαρξης με τη γη και τους οργανισμούς της.

*θα γίνει ενημέρωση από αγωνιζόμενους κατοίκους από Ρέθυμνο και Χανιά ενάντια στις ανεμογεννήτριες

Πρόσβαση:
1) 704 από σταθμό αττικής, στάση Δωδεκανήσου
2) Β12 από αφετηρία Μάρνης ή από σταθμό αττικής, στάση: 6η Χασιάς
3) 711 σταθμό αττικής, στάση 6η Χασιάς
4) Α10, Β10 από σταθμό Λαρίσης, στάση 1η Πολυκατοικιών, είσοδος από Λ. Δημοκρατίας.
5) Προαστιακός, στάση Πύργος Βασιλίσσης, είσοδος απο Λ. Δημοκρατίας

 

αναδημοσίευση από το blog του Αγρού

ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΦΥΛΑΚΕΣ ΥΨΙΣΤΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ, ΤΡΟΜΟΝΟΜΟΥΣ,

ΚΟΥΚΟΥΛΟΝΟΜΟΥΣ, ΠΡΟΦΥΛΑΚΙΣΕΙΣ ΣΥΓΓΕΝΩΝ ΚΑΙ ΦΙΛΩΝ

Τα τελευταία χρόνια βιώνουμε μια ανελέητη επίθεση από την εγχώρια και ευρωπαϊκή άρχουσα τάξη. Οι μνημονιακές συμβάσεις οικονομικής αφαίμαξης και κοινωνικής λεηλασίας που υπέγραψε το ελληνικό κράτος με τους διεθνείς δανειστές, έχουν απλώσει τη θανατηφόρα επίδρασή τους σε όλο το φάσμα της καθημερινής ζωής των “από κάτω”. Με όχημα την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, επιβλήθηκε δια πυρός και σιδήρου μέσα σε λίγα χρόνια η ισοπέδωση κάθε εργασιακής, προνοιακής και κοινωνικής κατάκτησης δεκαετιών για να διαμορφωθούν οι συνθήκες για μια νέα ανάπτυξη-κερδοφορία του κεφαλαίου. Περικοπές μισθών και συντάξεων, επιπρόσθετη φορολογία, χαράτσια, απελευθέρωση των απολύσεων, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, είναι μερικά μόνο από τα μέτρα που πάρθηκαν για να διασφαλιστεί η διατήρηση και η ευημερία του πολιτικού συστήματος και των αφεντικών από τη μια, η οικονομική, κοινωνική και ψυχολογική καταβαράθρωση των “υποτελών τάξεων”, από την άλλη. Το ελληνικό κράτος, υιοθετώντας τις υποδείξεις και απαιτήσεις των ευρωπαϊκών διευθυντηρίων, εφάρμοσε τη σκληρή και βίαιη εκδοχή του νεοφιλελεύθερου μοντέλου πολιτικής διαχείρισης καταλύοντας κάθε υπόνοια «προνοιακής μέριμνας» και «κοινωνικής πολιτικής».

Μέσα στο περιβάλλον του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης, όπου η κατάλυση οποιουδήποτε είδους «κοινωνικού συμβολαίου» άφησε την εξουσία γυμνή απέναντι στα μάτια των υπηκόων της, η καταστολή αναδείχθηκε  σε κομβικό βραχίονα διατήρησης της καθεστωτικής ομαλότητας. Η υπερτροφική διόγκωση των αστυνομικών, δικαστικών, σωφρονιστικών μηχανισμών, μέσα από την κυριαρχική ατζέντα Δημόσιας Τάξης, είναι ενδεικτικό στοιχείο ενός συστήματος που δεν έχει τίποτα άλλο να υποσχεθεί στους υπηκόους του παρά περισσότερη φτώχεια, υλική, πνευματική, συναισθηματική. Μια απροσχημάτιστη «υπόσχεση» καταστολής για όσους αντιδρούν στις νέες ισοπεδωτικές συνθήκες και μια υπόσχεση διαφύλαξης της ασφάλειας για τα αφεντικά. Μετά, λοιπόν, την πολύμορφη αντιεξεγερτική στρατηγική που αναπτύχθηκε μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη 2008, μέσα στο περιβάλλον των «μνημονίων», το κράτος προχώρησε σε μια κλιμακούμενη ποινικοποίηση της αντίστασης, στο χτύπημα κάθε απεργιακής κινητοποίησης (Χαλυβουργία, Αττικό Μετρό, ναυτεργάτες κ.α.), στην καταστολή των αντιμνημονιακών διαδηλώσεων, στην απόπειρα διάλυσης του κινήματος των πλατειών (με επιθέσεις σε προσυγκεντρώσεις ενόψει διαδηλώσεων σε μπλοκ συνελεύσεων και την εκκαθάριση της πλ. Συντάγματος), σε πλήγματα στις υποδομές του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού κομματιού του κινήματος με το κύμα εκκένωσης των καταλήψεων σε πολλές πόλεις του ελλαδικού χώρου (από τον Αύγουστο του 2012 μέχρι τον Αύγουστο του 2013), με κινηματογραφικού τύπου εισβολές και μηδενικά ποινικά αξιοποιήσιμα ευρήματα.

Για την όξυνση βέβαια της καταστολής, δεν αρκεί απλώς η ενίσχυση σε αριθμό και επιθετικότητα των κατασταλτικών μονάδων αλλά και η διαστολή του νόμου, η διεύρυνση του νομικού οπλοστασίου για τη συμπερίληψη κάθε μορφής κοινωνικής ανυπακοής. Έτσι, το καλοκαίρι του 2009 ψηφίστηκε το κατεξοχήν αντιεξεγερτικό νομοθέτημα, ο περίφημος “κουκουλονόμος”, που διώκει ως κακούργημα την “κάλυψη των χαρακτηριστικών του προσώπου” εφόσον τελούνται ταυτόχρονα άλλες “αξιόποινες πράξεις”, με παράλληλα επιβάρυνση των ποινών που προβλέπονται για τις “πράξεις” αυτές. Mε βάση τις διατάξεις του νόμου αυτού έχουν διωχθεί, φορτωθεί με κακουργήματα, περιοριστικούς όρους και οικονομικές εγγυήσεις εκατοντάδες διαδηλωτές τα τελευταία χρόνια.

Η συστημική αυτή διεργασία, ωστόσο, δεν ξεκίνησε την τελευταία πενταετία ούτε αφορά μόνο στην ελληνική πραγματικότητα. Η υιοθέτηση του νεοφιλελεύθερου μοντέλου καπιταλιστικής διαχείρισης, που αποσύρει την παρουσία του κράτους από οποιαδήποτε «προνοιακή πολιτική» αλλά την προϋποθέτει πολύ εμφατικά όσον αφορά την ποινική του εκδοχή, οδήγησε στη συγκρότηση του δόγματος μηδενικής ανοχής, που ξεκίνησε από τη Νέα Υόρκη στις ΗΠΑ, στις αρχές της δεκαετίας του ’90 και στη συνέχεια διοχετεύτηκε στην Ευρώπη και διεθνώς. Με βάση το δόγμα μηδενικής ανοχής, δεν είναι ζητούμενη πλέον η αντιμετώπιση των αιτιών της φτωχοποίησης και των παράγωγών της αλλά ο έλεγχος, η καταστολή και ο εγκλεισμός όσων “δεν καταφέρνουν να ανταποκριθούν στις οικονομικές-κοινωνικές-πολιτικές-πολιτισμικές νόρμες του συστήματος”. Οι “υποτελείς τάξεις” αλλά και οι ριζοσπαστικές πολιτικές αντιλήψεις, στοχοποιούνται, καταστέλλονται και διώκονται βάσει των χαρακτηριστικών τους και των προθέσεων τους και όχι βάσει «τετελεσμένων αξιόποινων πράξεων».

Μια διεργασία που αναβαθμίστηκε και επιταχύνθηκε υπέρμετρα με την «αντι»τρομοκρατική εκστρατεία που κήρυξαν τα δυτικά κράτη (με επικεφαλής τις ΗΠΑ), μετά την επίθεση στους δίδυμους πύργους στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου και στο Πεντάγωνο στη Νέα Υόρκη στις 11/9/2001, απέναντι σε «αόρατους εχθρούς» και «ασύμμετρες απειλές», εντός και εκτός των συνόρων τους. Μια εκστρατεία που συνεχίζεται αδιάκοπα μέχρι τις μέρες μας και έχει ξεδιπλωθεί τόσο με πολεμικές επεμβάσεις (Αφγανιστάν, Ιράκ κ.α.) όσο και με τη θέσπιση νέων, αυστηρότερων «αντι»τρομοκρατικών νομοθεσιών. Με αφετηρία τον PatriotAct στις ΗΠΑ (εξαιρετικά αυστηρές ποινές, επαναθέσμιση των βασανιστηρίων και της κράτησης χωρίς απόδοση κατηγοριών, αδιανόητες ελευθερίες στις κρατικές υπηρεσίες των ΗΠΑ -μυστικές και κατασταλτικές- για παρακολουθήσεις, ανακρίσεις, βασανιστήρια, μυστικές φυλακές, με την καταδοτική συνδρομή πολιτών)και τη συμφωνία του Παλέρμο μεταξύ 141 κρατών για τη θέσπιση ενιαίας «αντι»τρομοκρατικής νομοθεσίας σε κάθε έθνος-κράτος.

Στην ελληνική πραγματικότητα αυτό σήμανε την ψήφιση του Α’ αντιτρομοκρατικού νόμου (άρθρο 187, για «σύσταση εγκληματικής οργάνωσης») το 2001 ενώ στη συνέχεια, το 2004, ενόψει και της διοργάνωσης των ολυμπιακών αγώνων στην Αθήνα, πραγματοποιήθηκε η ψήφιση του Β’ αντιτρομοκρατικού νόμου (άρθρο 187Α, περί «σύστασης τρομοκρατικής οργάνωσης»). Επιπλέον, το 2012, νομοθετήθηκε η βίαιη απόσπαση DNA από κατηγορούμενους για συμμετοχή σε “τρομοκρατική ή εγκληματική οργάνωση”. Τα νέα ποινικά δεδομένα που οι τρομονόμοι εισήγαγαν είναι πολλά. Ενδεικτικά αναφέρουμε τη δίωξη και βαριά καταδίκη όσων κατηγορηθούν για “ένταξη σε τρομοκρατική ή εγκληματική οργάνωση” χωρίς να χρειάζεται να αποδειχτεί η συμμετοχή σε συγκεκριμένες ενέργειες της οργάνωσης, τη  νομιμοποίηση και δικαστική αξιοποίηση των πολυποίκιλων αστυνομικών μεθόδων παρακολούθησης και καταγραφής, τη θεσμοποίηση της ρουφιανιάς τόσο μέσω της ενθάρρυνσης και χρήσης (πολλές φορές ανύπαρκτων και προσχηματικών) ανώνυμων καταγγελιών πολιτών όσο και μέσω επιβαρυντικών καταθέσεων «μετανοημένων» κατηγορουμένων για άλλους κατηγορούμενους για την ίδια υπόθεση (με αντάλλαγμα την ευεργετική δικαστική αντιμετώπισή τους) κ.α.

Παράλληλα, την τελευταία δεκαετία, στο πλαίσιο της ευρύτερης κατασταλτικής και ποινικής διαχείρισης των λεγόμενων «περισσευούμενων πληθυσμών», το ελληνικό κράτος προχώρησε σε γενικεύση του «καθεστώτος εξαίρεσης» των μεταναστών «χωρίς χαρτιά», με πολλαπλάσιους θανάτους-κρατικές δολοφονίες στα θαλάσσια και χερσαία σύνορα και μαζικές «επιχειρήσεις-σκούπα» για τη φυλάκισή τους, χωρίς καν το πρόσχημα κάποιου «αδικήματος», για 18 και πλέον μήνες, σε σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης, υπό άθλιες και εξευτελιστικές συνθήκες.

Το πιο πρόσφατο κομμάτι του παζλ συμπληρώθηκε τον Ιούλη του 2014, με την ψήφιση νόμου, από το θερινό τμήμα της βουλής, για τη δημιουργία φυλακών υψίστης ασφαλείας τύπου Γ’ στο Δομοκό. Με δεδομένες τις πολύμορφες κοινωνικές συγκρούσεις και αντιστάσεις των προηγούμενων ετών, τη φυλάκιση μεγάλου αριθμού αγωνιστών, αναρχικών και μελών ένοπλων οργανώσεων αλλά και με επίσης δεδομένη την αμείωτης έντασης και έκτασης συνέχιση της ταξικής-αντικοινωνικής επίθεσης που μας επιφυλάσσουν για τη συνέχεια, το ελληνικό κράτος, ακολουθώντας το υπόδειγμα των υπόλοιπων δυτικών κρατών, δημιουργεί δομές εγκλεισμού, με πολύ σκληρότερους όρους, που θα «φιλοξενήσουν» τους πολιτικούς του αντιπάλους και κάθε απείθαρχο κρατούμενο: μια φυλακή μέσα στη φυλακή. Περιορισμός των επισκεπτηρίων, προαυλισμός για μόνο μια ώρα την ημέρα, απαγόρευση επαφής με άλλους κρατούμενους, αποκλεισμός από την ευεργετική μείωση του χρόνου έκτισης ποινής μέσω εργασίας στη φυλακή, χορήγηση αδειών μετά από 10 έως 20 χρόνια, υποχρεωτική παραμονή των «απείθαρχων» κρατουμένων που κρατούνται στις φυλακές υψίστης ασφαλείας για τουλάχιστον δυο χρόνια (ενώ για όσους έχουν καταδικαστεί με τα άρθρα 187 και 187Α η υποχρεωτική περίοδος επεκτείνεται στα τέσσερα χρόνια με δυνατότητα παράτασης της παραμονής κατά δυο χρόνια τη φορά, αν ο αρμόδιος εισαγγελέας εφετών κρίνει ότι συντρέχει περίπτωση ιδιαίτερης επικινδυνότητας του κρατουμένου), περιμετρική φύλαξη από ειδική βαριά οπλισμένη μονάδα της ΕΛ.ΑΣ. είναι τα βασικά χαρακτηριστικά “ειδικής μεταχείρισης” όσων μεταφέρονται σε τέτοιου τύπου φυλακές ή πτέρυγες.

Οι φυλακές τύπου Γ’ όπως έχουν ονομαστεί, που μια πρώιμη εκδοχή τους βλέπουμε ήδη από το 2002 με τα υπόγεια κελιά των καταδικασμένων για συμμετοχή στη 17Ν, στοχεύουν στην πολιτική, κοινωνική και αισθητηριακή απομόνωση των πολιτικών αντιπάλων του συστήματος αλλά και στον πολιτικό και ιδεολογικό ρεβανσισμό απέναντι τους. Στη νέα, εξελιγμένη τους εκδοχή, στον Δομοκό, άρχισαν να «υποδέχονται» τους πρώτους κρατούμενους από το τέλος του 2014, με αιφνιδιαστικές μεταγωγές, αρχικά του Ν. Μαζιώτη, μέλους του Επαναστατικού Αγώνα, στη συνέχεια του Κ. Γουρνά επίσης μέλους του Ε.Α., των Δ. Κουφοντίνα, Α. Γιωτόπουλου και Β. Τζωρτζάτου από την υπόθεση της 17Ν και των αναρχικών Γ. Σαραφούδη και Γ. Ναξάκη. Ενώ λίγες μέρες αργότερα μεταφέρθηκε, μετά τη σύλληψή του, ο Χ. Ξηρός καθώς και άλλοι κρατούμενοι που κατηγορούνται με βάση το νόμο 187 (εγκληματική οργάνωση).

Απέναντι σε αυτά τα εφιαλτικά δεδομένα μια σειρά φυλακισμένων αγωνιστών έχει ξεκινήσει από τις 2 Μάρτη 2015 απεργία πείνας απαιτώντας:

– την κατάργηση των φυλακών τύπου Γ’

– την κατάργηση του τρομονόμου

– την κατάργηση του κουκουλονόμου

– την κατάργηση των στρατοπέδων συγκέντρωσης

– την κατάργηση της βίαιης λήψης DNA και τη δυνατότητα πρόσβασης στο γενετικό υλικό από πραγματογνώμονα βιολόγο του κατηγορουμένου

                – την άμεση απελευθέρωση για λόγους υγείας του πολυτραυματία (αναπηρία 98%) Σάββα Ξηρού

Την απεργία πείνας έχουν ξεκινήσει οι κρατούμενοι στην πτέρυγα υψίστης ασφαλείας των φυλακών Δομοκού Ν. Μαζιώτης, Κ. Γουρνάς, Δ. Κουφοντίνας και οι συμμετέχοντες στο Δίκτυο Αγωνιστών Κρατουμένων (Δ.Α.Κ.) Α. Σταμπούλος, Τ. Θεοφίλου, Φ. Χαρίσης, Α. Ντάλιος, Γ. Καραγιαννίδης και θα συνεχιστεί κυλιόμενα με τη συμμετοχή και άλλων αγωνιζόμενων κρατουμένων.

Την ίδια στιγμή, απεργία πείνας μέχρι θανάτου, έχουν ξεκινήσει και τα έγκλειστα μέλη της Συνομωσίας Πυρήνων της Φωτιάς και η συλληφθείσα Α. Σπυροπούλου ενάντια στις πρόσφατες προφυλακίσεις συγγενικών και φιλικών τους προσώπων (διώξεις που έχουν θεσπιστεί με τους τρομονόμους), απαιτώντας την άμεση αποφυλάκιση της μητέρας των Χρήστου και Γεράσιμου Τσάκαλου, της συζύγου του δεύτερου και τον τερματισμό κάθε κατασκευής ενόχου από το συγγενικό, φιλικό και συντροφικό τους περιβάλλον.

Ο αγώνας ενάντια στις φυλακές τύπου Γ’, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, τον τρομονόμο, τον κουκουλονόμο, τη βίαιη λήψη και αυθαίρετη δικαστική χρήση DNA, ο αγώνας για την αποφυλάκιση πολυτραυματιών κρατουμένων ή συγγενών και φίλων πολιτικών αντιπάλων του καθεστώτος, δεν είναι ξεκομμένη υπόθεση των απεργών πείνας. Δεν αφορά μόνο τους ίδιους, τους γνωστούς, τους συγγενείς, τους φίλους, τους συντρόφους ή ομοϊδεάτες τους. Αποτελεί ένα καίριο κοινωνικό διακύβευμα για την οπισθοχώρηση της καταστολής (νομικά, ιδεολογικά, στρατιωτικά), τη διεύρυνση των ατομικών και κοινωνικών ελευθεριών, την ανάκτηση εδάφους από πλευράς των αυτοοργανωμένων, ακηδεμόνευτων, ριζοσπαστικών, συγκρουσιακών, χειραφετικών κοινωνικών-ταξικών αγώνων.

12/3/2015

Αυτοοργανωμένος χώρος αλληλεγγύης & ρήξης ΡΕΣΑΛΤΟ

Σήμερα είναι η δικιά μας ώρα να παλέψουμε και να κερδίσουμε. Ήρθε η ώρα να μειωθούν οι εξωφρενικές ποινές που αφειδώς μοιράζονται, να δίνονται υποχρεωτικά οι άδειες και οι αναστολές στο τυπικό όριο, να μειωθεί η ισόβια σε 12 χρόνια υποχρεωτικής έκτισης και 4 χρόνια μεροκάματα, να δίνεται η αναστολήστα 2/5 έκτισης στις υπόλοιπες ποινές, να μειωθεί ο χρόνος προφυλάκισης στους 12 μήνες, να υπάρχει η δυνατότητα χρήσης internet, να μετατραπούν τα επισκεπτήρια σε ελεύθερα, να εξασφαλιστεί η ερωτική συνεύρεση.

Δε χωράει καμία αμφισβήτηση ότι το κράτος μεταχειρίζεται κάθε μέσο που του επιτρέπουν οι εκάστοτε κοινωνικοί συσχετισμοί για τη διατήρηση της ταξικής κυριαρχίας. Επομένως θα ήταν κουτό να περιμένουμε από όσους βλάπτονται από τον ανατρεπτικό αγώνα να μην πάρουν τα μέτρα τους.

Απαιτούμε την κατάργηση: του άρθρου 187 και 187Α, την επιβαρυντική διάταξη για την πράξη που τελέστηκε με καλυμμένα χαρακτηριστικά («κουκουλονόμο») και το νομικό πλαίσιο που ορίζει τη λειτουργία των φυλακών τύπου Γ

Απαιτούμε: * την άμεση απελευθέρωση του Σάββα Ξηρού ώστε να λάβει τη νοσηλεία που χρειάζεται * την κατάργηση της βίαιης λήψης DNA και την πρόσβαση κι ανάλυση του DNA από πραγματογνώμονα βιολόγο

Απεργία πείνας ξεκίνησαν οι συμμετέχοντες στο Δ.Α.Κ Αντώνης Σταμπούλος, Τάσος Θεοφίλου, Φοίβος Χαρίσης, Αργύρης Ντάλιος και Γιώργος Καραγιαννίδης μαζί με τους Δημήτρη Κουφοντίνα,Κώστα Γουρνά και Νίκο Μαζιώτη. Οι υπόλοιποι συμμετέχοντες στο Δίκτυο θα ακολουθήσουν σε μεταγενέστερο χρόνο.

 

 

Απεργία πείνας ξεκίνησαν και τα φυλακισμένα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς:

“Δεν πρόκειται να κάτσουμε με σταυρωμένα τα χέρια και να βλέπουμε να κανιβαλίζουν τους συγγενείς μας και τους φίλους τους. Η Αντιτρομοκρατική ξεπέρασε τα όρια. Οι αντίπαλοι της είμαστε εμείς, και όχι οι συγγενείς μας. Ως εδώ, λοιπόν. Από σήμερα, 2/3, ξεκινάμε απεργία πείνας μέχρι θανάτου για να προστατεύσουμε τους συγγενείς μας και τους φίλους τους, ώστε να μη μπουν φυλακή. Όλη η ευθύνη είναι δικιά μας, και μόνο εμείς θα τη σηκώσουμε. ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ! Αν βάλουν αυτούς στη φυλακή, προτιμάμε να διαλέξουμε το θάνατο…”

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΕΝΑΡΞΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΠΕΙΝΑΣ

ΤΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ

Ξεκινάμε με μία διαπίστωση που ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε. Όλα κατακτιούνται με αγώνες. Αν στις φυλακές σήμερα μπορούμε να έχουμε βιβλία, τηλεόραση, ελεύθερη τηλεφωνική επικοινωνία, άδειες, αναστολές, αν δε μας χτυπάνε οι δεσμοφύλακες το οφείλουμε στις αιματηρές εξεγέρσεις και τις απεργίες πείνας παλιότερων κρατουμένων.

Σήμερα είναι η δικιά μας ώρα να παλέψουμε και να κερδίσουμε. Ήρθε η ώρα να μειωθούν οι εξωφρενικές ποινές που αφειδώς μοιράζονται, να δίνονται υποχρεωτικά οι άδειες και οι αναστολές στο τυπικό όριο, να μειωθεί η ισόβια σε 12 χρόνια υποχρεωτικής έκτισης και 4 χρόνια μεροκάματα, να δίνεται η αναστολήστα 2/5 έκτισης στις υπόλοιπες ποινές, να μειωθεί ο χρόνος προφυλάκισης στους 12 μήνες, να υπάρχει η δυνατότητα χρήσης internet, να μετατραπούν τα επισκεπτήρια σε ελεύθερα, να εξασφαλιστεί η ερωτική συνεύρεση.

Να μην ξαναχτιστούν φυλακές αισθητηριακής απομόνωσης όπως αυτές σε Μαλανδρίνο, Τρίκαλα, Γρεβενά, Δομοκό, Χανιά, Νιγρίτα, Δράμα, όπου οι κρατούμενοι δεν έχουν καμία επαφή με το εξωτερικό περιβάλλον και βλέπουν ακόμα και τον ουρανό μέσω μεταλλικού πλέγματος. Οι ήδη υπάρχουσες πρέπει να μετασχηματιστούν αρχιτεκτονικά και να πάψουν να δίνουν βάση μόνο στην αποτροπή εξεγέρσεων κι αποδράσεων βάζοντας σε τρίτο πλάνο τις συνθήκες διαβίωσης.

Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών πρέπει να κλείσουν. Όλα αυτά είναι ζητήματα που οι κρατούμενοι στο σύνολο μας πρέπει να διεκδικήσουμε και να κερδίσουμε. Με αφορμή τον αγώνα που ξεκινάμε τα αναδεικνύουμε και ζητάμε από τους κρατούμενους σε όλες τις φυλακές να τα λάβουν υπόψην για τις νέες μάχες που έρχονται.

Η φυλακή και η καταστολή γενικότερα αποτελεί έναν από τους βασικούς πυλώνες του καπιταλιστικού συστήματος. Στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο καπιταλιστικής διαχείρισης που επικρατεί σήμερα η καταστολή κεντρικοποιείται όλο και περισσότερο ως επιλογή του κράτους εκφραζόμενη συμπυκνωμένα στο δόγμα Νόμος και Τάξη. Η εγκατάλειψη του προηγούμενου μοντέλου, του κεϋνσιανού κράτους κοινωνικής πρόνοιας οδήγησε στη φτωχοποίηση περισσότερων ανθρώπων τόσο στο εσωτερικό των δυτικών μητροπόλεων όσο και στην καπιταλιστική περιφέρεια. Από τη στιγμή που ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού δεν μπόρει να απορρόφηθεί στην παραγωγική και καταναλωτική διαδικασία, η διαχείριση τους μπορεί να γίνει μόνο κατασταλτικά.

Η αποτελεσματική κατασταλτική διαχείριση επέβαλε τη δημιουργία ειδικών καθεστώτων εξαίρεσης οριοθετώντας παράνομες πράξεις σ’ ένα ειδικό νοηματικό πλαίσιο. Πράξεις που δεν αντιμετωπίζονται ανάλογα με τη συγκεκριμένη ποινική βαρύτητά τους, αλλά ανάλογα με την επικινδυνότητα τους για την εύρυθμη καθεστωτική λειτουργία..

Σε αυτό το καθεστώς εξαίρεσης εντάσσεται η αντιμετώπιση του εσωτερικού εχθρού (με την εφαρμογή του «τρομονόμου» για τους κατηγορούμενους για ένοπλη πάλη και του «κουκουλονόμου» για όσους συλλαμβάνονται μετά από συγκρούσεις σε πορείες), του λεγόμενου «οργανωμένου εγκλήματος» ή καλύτερα της «μαύρης» καπιταλιστικής λειτουργίας, των μεταναστών οι οποίοι πλέον κρατούνται χωρίς τη διάπραξη κάποιου αδικήματος, αλλά απλώς λόγω της υπαρξής τους. Των χούλιγκαν που διώκονται με ειδικούς αθλητικούς νόμους, των γυναικών που στιγματίστηκαν ως μάστιγα για την κοινωνία κι ο κατάλογος μπορεί να συνεχιστεί. Ό,τι εν δυνάμει μπορεί να προκαλέσει κλυδωνισμούς στην αποτελεσματική συστημική λειτουργία αντιμετωπίζεται με κάποια ειδική ρύθμιση.

Στην ελληνική πραγματικότητα η διαδικασία αυτή ξεκίνησε νομικά στις αρχές του 2000 κι έκτοτε εξελίσσεται συνεχώς. Το 2001 το ελληνικό κράτος συμπορευόμενο με τον από τότε ονομαζόμανο «πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία», που σε παγκόσμιο επίπεδο αναβάθμισε και το πόλεμο ενάντια στον εσωτερικό εχθρό ψήφισε το άρθρο 187 περί εγκληματικής οργάνωσης. Το 2004 ψήφισε το άρθρο 187Α περι τρομοκρατικής οργάνωσης.

Την ίδια χρονική περίοδο λειτούργησαν οι πρώτες φυλακές υψίστης ασφαλέιας στο Μαλανδρίνο, όπου μεταφέρθηκαν οι πιο απείθαρχοι κρατούμενοι, οι οποίοι βίωναν μια ειδική σωφρονιστική μεταχείριση με αισθητηριακή απομόνωση, κράτηση σε ολιγομελείς πτέρυγες και δυσκολίες στις άδειες και στις αναστολές.

Το 2002 οι κρατούμενοι της υπόθεσης 17Ν φυλακίστηκαν στα υπόγεια κελιά των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού επίσης σε συνθήκες απομόνωσης, φυσικής κι αισθητηριακής. Η λειτουργία των φυλακών Μαλανδρίνου και των υπόγειων κελιών στον Κορυδαλλό για ποινικούς και πολιτικούς κρατούμενους αντίστοιχα αποτέλεσε την πρώτη εφαρμογή ειδικών συνθηκών κράτησης στον ελλαδικό χώρο μεταπολιτευτικά.

Με τα άρθρα 187 και 187Α διευρύνονται τα πλαίσια ώστε να χωρέσουν περισσότερες πράξεις κι ανεβαίνει ο πήχης της τιμωρίας. Η λειτουργία αυτών των νομθεσιών ορίζει ειδικούς δικαστές και εισαγγελείς, ειδικές αίθουσες δικαστηρίων, απουσία ενόρκων, μεγαλύτερες ποινές για κάθε αδίκημα και τελευταία τη δίωξη πρόθεσης τέλεσης παρόμοιου αδικήματος. Πρόκειται για ξεκάθαρα εκδικητική νομοθεσία που στοχεύει στην εξόντωση των κρατουμένων.

Μια ξεχωριστή περίπτωση εδώ είναι ο πολυτραυματίας αντάρτης Σάββας Ξηρός ο οποίος επί 13 χρόνια αντιμετωπίζει έναν αργό θάνατο μέσα στη φυλακή.

Η τελευταία χρονικά εφαρμογή του καθεστώτος εξαίρεσης είναι η λειτουργία των φυλακών τύπου Γ. Μέσα από την επιβάρυνση του νομικού πλαισίου που τις ορίζει επιμηκύνεται υπέρμετρα η έκτιση της ποινής όσων κρατούνται εκεί. Και αυτό εκτός της φυσικής κι αισθητηριακής απομόνωσης που συνεπάγεται ο εγκλεισμός σε φυλακές τύπου Γ.

Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του καθεστώτος εξαίρεσης είναι η αρχικά πιλοτική εφαρμογή του κι η μετέπειτα συνεχόμενη διεύρυνσή του. Παράδειγμα η εφαρμογή του άρθρου 187 που αρχικά αφορούσε κάποιες δεκάδες κρατουμένων και πλέον μ’ αυτό κατηγορείται περίπου το 30% του συνολικού αριθμού των εγκλειστων.

Η εφαρμογή των φυλακών τύπου Γ είναι ένα άλλο παράδειγμα, όπου εκτός από όσους ορίζονται αρχικά ως κρατούμενοι τύπο Γ (κατηγορούμενοι με τα άρθρα 187 και 187Α) οποιοσδήποτε απείθαρχος φυλακισμένος μπορεί να οριστεί επικίνδυνος και να μεταχθεί εκεί.

Εκτός από το νόμικο το καθεστώς εξαίρεσης αποκρυσταλλώνεται και στο ερευνητικό- αποδεικτικό πεδίο. Η εμφάνιση της ανάλυσης του DNA δημιούργησε μια νέου τύπου αστυνομική- δικαστική προσέγγιση, η οποία παρουσιάζει τα πορίσματά της ως αναμφισβήτητες αλήθειες.

Εκ φύσεως το γενετικό υλικό αποτελεί ένα εξαιρετικά επισφαλές στοιχείο ως προς τα συμπεράσματα που μπορεί να εξάγει κάποιος αναλύοντάς το. Η ευκολία μεταφοράς του από άνθρωπο σε άνθρωπο ή σε αντικείμενα κι η ανάμιξή του αφήνει τόσες πιθανότητες ανοιχτές όσα και τα συμπεράσματα που θέλει να εξάγει κάποιος χρησιμοποιώντας το ως αποδεικτικό μέσο.

Αν κι αυτά είναι απολύτως γνωστά τόσο στους επιστήμονες που ασχολούνται με το ζήτημα όσο και στους κατασταλτικούς μηχανισμούς που το χρησιμοποιούν, η συλλογή, η επεξεργασία κι η καταγραφή του γενετικού υλικού αποτελεί το νέο νομικά κατασταλτικό υπερόπλο ακριβώς λόγω της ασάφειας που εμπεριέχει.

Η ανεπάρκεια της χρησιμοποιούμενης μεθόδου εμφαίνεται από την ηχηρή απουσία των βιολόγων αστυνομικών στα δικαστήρια προκειμένου να στηρίξουν τις αναλύσεις τους σε αντίθεση με αστυνομικούς που διενήργησαν τη σύλληψη, την ανάκριση, πυροτεχνουργούς κι άλλες ειδικότητες.

Η σημασία που αποδίδει η κατασταλτική πρακτική στην ανάλυση του DNA καταδεικνύεται από τη συνεχώς αυξανόμενη χρήση του στις δικαστικές αίθουσες. Άνθρωποι έχουν κατηγορηθέι για διάφορα αδικήματα με μοναδική ένδειξη ένα μίγμα γενετικών τύπων κοντά στον ύπο διερεύνυση χώρο. Παρόλο που η διεθνής επιστημονική μέθοδος ορίζει ως επισφαλή την ανάλυση μιγμάτων, έχουν υπάρξει αρκετές καταδίκες με μόνη ένδειξη την ανεύρεση μίγματος.

Εξ άλλου η επιμονή της αστυνομίας στη βίαια λήψη του DNA που όχι απλά επιτρέπεται αλλά επιβάλλεται μετατρέποντας την όλη διαδικασία σε βασανιστήριο είναι άλλη μια ένδειξη της σημασίας που έχει για το καθεστώς η δημιουργία βάσεων βιοδεδομένων.

Για όλους αυτούς τους λόγους θεωρούμε πως είναι καίριο πολιτικά να μπει ένας φραγμός στον τρόπο αξιολόγησης του γενετικού υλικού.

Δε χωράει καμία αμφισβήτηση ότι το κράτος μεταχειρίζεται κάθε μέσο που του επιτρέπουν οι εκάστοτε κοινωνικοί συσχετισμοί για τη διατήρηση της ταξικής κυριαρχίας. Επομένως θα ήταν κουτό να περιμένουμε από όσους βλάπτονται από τον ανατρεπτικό αγώνα να μην πάρουν τα μέτρα τους. Αυτό που μπορούμε να απαιτήσουμε από τα αφεντικά και το κράτος τους μέσα απ’ το ανάλογο κόστος που θα τους επιφέρουμε είναι να οπισθοχωρήσουν καταργώντας :

το άρθρο 187
το άρθρο 187Α
την επιβαρυντική διάταξη για την πράξη που τελέστηκε με καλυμμένα χαρακτηριστικά («κουκουλονόμο»)
το νομικό πλαίσιο που ορίζει τη λειτουργία των φυλακών τύπου Γ.

Και οριοθετώντας την επεξεργασία και χρήση του γενετικού υλικού.Συγκεκριμένα απαιτούμε :

την κατάργηση της εισαγγελικής διάταξης που επιβάλλει τη βίαιη λήψη του DNA
την πρόσβαση κι ανάλυση του γενετικού δείγματος από πραγματογνώμονα βιολόγο της εμπιστοσύνης τους κατηγορουμένου, αν το επιθυμεί
την κατάργηση της ανάλυσης δειγμάτων που εμπεριέχεται μίγμα γενετικού υλικού άνω των δύο ατόμων

Επίσης απαιτούμε :

την άμεση απελευθέρωση του Σάββα Ξηρού προκειμένου να μπορεί να λάβει τη νοσηλεία που χρειάζεται.

Δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη στα λόγια οποιασδήποτε κυβέρνησης και δεν ξεχνάμε ότι όλα μέσα από αγώνες κατακτιούνται. Γι’ αυτό το λόγο ξεκινάμε απεργία πείνας από 2/3 απαιτώντας την ικανοποίηση των αιτημάτων μας.

Δίκτυο Αγωνιστών Κρατουμένων

Μοτοπορεία και συγκέντρωση 13/3 στις 17:00 Προπύλαια

 Σάββατο 14/03 στις 12:00 Συγκέντρωση –Μικροφωνική στο Σύνταγμα

Πορεία 17/3 στις 18:00 Μοναστηράκι

10 Μάρτη: Έξω από την αίθουσα όπου συνεδρίαζε το ΔΣ της Δημοτικής Επιχείρησης Ύδρευσης Αποχέτευσης Μείζονος Βόλου:

Μέσα στην αίθουσα όπου συνεδρίαζε το ΔΣ της Δημοτικής Επιχείρησης Ύδρευσης Αποχέτευσης Μείζονος Βόλου:

Ποιό είναι το πρόβλημα με τα νερά του Πηλίου;