Παρασκευές στον Θερσίτη στις 7μ.μ. (εκδηλώσεις Φλεβάρη 2015):
6/2: εργαστήριο stencil + electro funk ήχοι
13/2: εκδήλωση – συζήτηση για την ολική άρνηση στράτευσης:
η επιλογή και το πρόταγμα, η διττή καταστολή που δέχεται και η συλλογικοποίηση των αντιστάσεων
27/2: προβολή για τον αδιάκοπο πόλεμο στην Μέση Ανατολή: “incedies”
αναδημοσίευση από το site του Θερσίτη
Κυριακή 1η του Φλεβάρη και μια από τις πολύχρωμα αχρωμάτιστες θεαματικές δράσεις των “πολιτικά ουδέτερων” atenistas, τους έσυρε στις γειτονιές μας. Το όνομα αυτής, “Από την Κοκκινιά ως τα Βούρλα, μια ποδηλατάδα στα κομμάτια της ιστορίας, τα προσφυγικά, το μπλόκο, τα Βούρλα, ο βιομηχανικός Πειραιάς”…
Θα υπογραμμίσουμε, από τη μεριά μας, πολιτικά και χρωματισμένα, ορισμένα σημεία –γεγονότα, που επιμένουμε να ανασύρουμε από τη (βιωματική μας) μνήμη ως προϋπόθεση αντίστασης στην επικινδυνότητα της αποχαύνωσης. Και καθώς η μνήμη συγκροτεί συνείδηση (πόσο μάλλον η ιστορική συλλογική μνήμη που εκκινεί από τόπους όπως αυτός της μάντρας της Κοκκινιάς) δε μπορεί να αφήνεται να αλέθεται στο μύλο του θεάματος.
Αντί εισαγωγής: οι atenistas ιδρύθηκαν από το δημοσιογράφο Δημήτρη Ρηγόπουλο, του γνωστού “αχρωμάτιστου” free press Lifo , ο οποίος αρθρογραφεί και στην επίσης “ουδέτερη” πολιτική εφημερίδα Καθημερινή. Συνιδρυτής του “κινήματος”, ο blogger Τάσος Χαλκιόπουλος, γνωστός στους αντίστοιχους κύκλους, από το blog athensville, το οποίο ασχολείται με ζητήματα που αφορούν την αθηναϊκή μητρόπολη και το πώς θα μπορούσε αυτή να γίνει “καθαρότερη” σε κάθε επίπεδο (εννοώντας απουσία διαδηλώσεων, καταλήψεων, ανεπιθύμητων μεταναστών και άλλων κοινωνικών ομάδων).
Οι atenistas, ως “κίνημα”, με όχημα την περίπτωση του κέντρου της Αθήνας, φιλοδοξούν να κεφαλαιοποιήσουν την παραδοσιακή βλακεία της εθελούσιας προσφοράς απλήρωτης εργασίας, στην προοπτική πάντοτε της ενίσχυσης της οικονομικής δύναμης, της εξουσίας και των συμφερόντων, της εκάστοτε πολιτικής κυριαρχίας.
Για να μη φαντάζει μονάχα ως υπόθεση εργασίας η παραπάνω διατύπωση, συνεχίζουμε:
Η τυραννία της (αθηναϊκής) μητρόπολης συγκροτείται από δομικά χαρακτηριστικά που αφορούν τόσο στην οργάνωση του δομημένου περιβάλλοντος (σε επίπεδο κλίμακας, πυκνότητας, κεντρικότητας, τυπολογιών κατοίκισης, εύρους και ποιότητας αδόμητων χώρων, δικτύων (μετα)κίνησης, φυσικού περιβάλλοντος) όσο και της ποιότητας κάθε μορφής σχέσεων που διαγράφονται στο εσωτερικό της και συσχετίζονται διαλεκτικά μαζί της. Ο πλούτος και η δυναμική αυτής της διαλεκτικής, προφανώς και δεν μπορεί να καταναλωθεί σε πρακτικές για πεζοδρόμια χωρίς τσίχλες, τοίχους φρεσκοβαμμένους και γλάστρες μεγαλύτερου μεγέθους στα ανύπαρκτα πεζοδρόμια. Πρακτικές που προτείνουν οι atenistas ως εύρος και δυνατότητα μετασχηματιστικής παρέμβασης στην πόλη και την κοινωνική πραγματικότητα εν γένει.
Σε προέκταση της παραπάνω αντίληψης περί καθαρ(ι)ότητας ως πρόταγμα προς την κοινωνική χειραφέτηση και την ελεύθερη πόλη, προκρίνεται από τους atenistas η ενίσχυση της παρουσίας των εμπορικών υπερκαταστημάτων τύπου Mall στο κέντρο της πόλης. Το πρόβλημα της πόλης φαντάζει κατ’ αυτό τον τρόπο να είναι η απουσία νέων ναών κατανάλωσης, στη φετιχ εκδοχή τους, τύπου mall. Δεν αναγνωρίζονται ως προβληματικά σημεία της οργάνωσης του χώρου της πόλης και των δραστηριοτήτων που λαμβάνουν χώρα σ’ αυτήν άλλα, παρά η αδυναμία να καταναλώνεις ελεύθερα σε μεγάλες ποσότητες, σε αποστειρωμένα και επιτηρούμενα περιβάλλοντα. Σε τόπους όπου οι εργαζόμενοι αγωνιούν να επιβιώσουν σε ειδικά καθεστώτα εντατικής εκμετάλλευσης ευέλικτων ωραρίων, απελπιστικών αμοιβών, και αποπνικτικής πειθαρχίας. Δεν διερωτώνται σε κανένα επίπεδο, στην εναλλακτική πιθανότητα να υπάρξει στην υποψήφια θέση κάθε νέου mall, ένας τόπος διαφορετικός.
Δυο μέρες πριν την 2η επέτειο της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου από τον μπάτσο Κορκονέα, η αγωνία των atenistas τους έσπρωξε ξανά στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας να καθαρίσουν τους τοίχους της πόλης από κάθε πολιτική αφίσα που καλούσε σε κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις στο κέντρο της πόλης, ενάντια στην κατασταλτική κτηνωδία. Η αχρωμάτιστη πολιτικά παρέμβαση διατρανώνεται.
Οι θιασώτες των “χαμογελαστών εθελοντών των Ολυμπιακών αγώνων” της Αθήνας 2004, παρέβλεψαν ν’ αναφερθούν οποιαδήποτε στιγμή στις παράπλευρες απώλειες που αποσιωπούσε (ή νομιμοποιούσε ηθικά) η “χαμογελαστή αφέλεια”: στους δεκάδες νεκρούς και τραυματίες των ολυμπιακών εργοταξίων, στις συνθήκες εντατικής εκμετάλλευσης ντόπιου και ξένου εργατικού δυναμικού, στα σκάνδαλα των μιζών εργολάβων και συμβάσεων, τις υπερβάσεις προϋπολογισμών που θα συνεχίζουμε να πληρώνουμε με κάθε κόστος για χρόνια.
Η πλειοψηφία των ΜΜΕ, κανάλια, εφημερίδες, ραδιοφωνικοί σταθμοί, πριμοδότησαν και συνεχίζουν να διαφημίζουν υποστηρικτικά, κάθε δράση της εν’ λόγω παρέας, η οποία δε διστάζει από μεριάς της, να εισπράττει αντίστοιχες χορηγίες, διαφημίζοντας η ίδια με τη σειρά της, τηλεοπτικούς σταθμούς και μεγαλοπαράγοντες. Η δεδηλωμένη της συμπάθεια στο έργο της δημαρχίας του ακατονόμαστου πρασίνου (βλέπε Καμίνη και όσα δεινά συνεπάγεται) και η διαρκής επίκληση σε αυστηρότερες πρακτικές – πολιτικές αστυνόμευσης, ελέγχου κι επιτήρησης του χώρου της πόλης μας, απαλλάσσει από την κατάθεση κάθε άλλου επιχειρήματος…
Επιτομή της ουδέτερης πολιτικά και αχρωμάτιστης τοποθέτησης ωστόσο, δε μπορεί παρά να συγκροτεί η θέση των atenistas ότι το μνημόνιο αποτελεί μια αναγκαιότητα αφενός, μα και μια “ευκαιρία για τη χώρα” κατά βάθος, αφετέρου. Χωρίς σχόλια.
Αντί επιλόγου: γράφουμε τα παραπάνω, καθώς “ευχάριστες εκπλήξεις” τέτοιων επισκέψεων στις γειτονιές μας, δεν μας προκαλούν φιλόξενα συναισθήματα. Όχι για άλλο λόγο, μα γιατί η “βλακεία”, ιδίως στους καιρούς που ζούμε, είναι από ανυπόφορη έως προκλητική.
Αυτά και άλλα πολλά θα μπορούσαμε να γράφουμε για τις πρακτικές των ακτιβιστών atenistas όπως αρέσκονται να αυτοαποκαλούνται, αλλά είμαστε κι εμείς υποκείμενα της πράξης (αν και δεν την κατανοούμε ξέχωρα από τη θεωρία)… επί των έργων λοιπόν, οι τοίχοι της Κοκκινιάς τους υποδέχτηκαν με χρώματα και ζέση…
Εις το επανιδείν…
Υγ: Όσον αφορά στους αφελείς ή μη, υποστηρικτές, “φίλους”, συμμετέχοντες, καλοπροαίρετους, ενεργούς συμμετέχοντες των δράσεων, με κάθε ευγένεια θα σημειώσουμε ότι η αχρωματοψία διαφέρει του αχρωμάτιστου και κάθε “απολιτίκ” στάση, εγείρει αντίσταση.
Περισσότερες φωτογραφίες στο site της συλλογικότητας μπλόκο στην εξουσία
Λίγες μόλις μέρες έχουν περάσει από την εκλογή της νέας κεντρικής πολιτικής διαχείρισης από το υβριδικό σοσιαλδημοκρατικό μόρφωμα του Σύριζα και η αλλαγή είναι εντυπωσιακή. Ακριβώς, όμως, γιατί πρόκειται για μια αλλαγή των εντυπώσεων. Αλλαγή του τρόπου με τον οποίο εντυπώνεται η κυριαρχική σχέση στην κοινωνική συνείδηση. Οι εύκολες αλλαγές (σε επίπεδο μορφής και συμβολισμών)… εύκολα καίγονται. Οι εντυπωσιακές αυτές αλλαγές που θέλουν να παρουσιάζονται ως πολιτισμικές τομές, δημιουργούν, ωστόσο, κοινωνικές προσδοκίες σε επίπεδο αλλαγής των κυριαρχικών δομών τέτοιες που δεν πρόκειται να ικανοποιηθούν στην προδιαγραφόμενη ευθεία αναλογία τους. Όχι μόνο γιατί δεν υπάρχει καμία αλλαγή σε αυτή καθεαυτή την δομή της κυριαρχικής σχέσης αλλά και γιατί κανείς δεν διατείνεται ότι θα υπάρξει. Δεν θα σταθούμε σε μια εύκολη πολεμική ως απόρροια της παρουσίας του ακροδεξιού μορφώματος των ΑΝΕΛ στην συγκυβέρνηση. Αλλά στην σοσιαλδημοκρατία αυτή καθεαυτή. Σε κάθε ευκαιρία η νέα συγκυβέρνηση καταθέτει μια ισχυρή βούληση για μεταρρυθμίσεις που δεν θα απειλήσουν την κυριαρχική ομαλότητα. Πρόκειται για πολιτική έκφραση των κεϋνσιανικών αρχών της σοσιαλδημοκρατίας: αδιατάρακτη διαδικασία κεφαλαιακής συσσώρευσης, δημιουργία ελλειμμάτων για την καταπολέμηση της ανεργίας και την συνακόλουθη επανενεργοποίηση της αγοραστικής δύναμης καθώς και επικέντρωση στην αναδιανομή του πλούτου. Τί άλλο από αστική ανασυγκρότηση του ελληνικού καπιταλισμού;
Το τρισμέγιστο -είναι αλήθεια-θεαματικό κέρδος έχει ήδη σωρευτεί από τους σοσιαλδημοκράτες στην κοινωνική συνείδηση με μεγάλη ευκολία κι αυτό γιατί συγκρίνεται με τον εκκωφαντικό σκοταδισμό της απελθούσας ακροδεξιάς πλέμπας. Οι συμμορίες των ακροδεξιών διαχειριστών που στόχο είχαν -και θα συνεχίσουν να έχουν- τον γενικευμένο κοινωνικό εξανδραποδισμό επικουρούμενες από εγχώριες και αλλοδαπές ομάδες μεγάλων συμφερόντων, καταποντίστηκαν μέσα στον ωκεανό του σκοταδισμού και της αντιδραστικότητας, της εθελοδουλείας προς τα υπερεθνικά διευθυντήρια από τη μια και της ανυπόφορης αλαζονείας και κακεντρεχούς μικροψυχίας προς τις υποτελείς τάξεις από την άλλη. Ελάχιστες κινήσεις των σοσιαλδημοκρατών, οι οποίες δεν χρειάστηκε καν να ξεφύγουν στο ελάχιστο από την αστική νομιμότητα, έκαναν τη άμεση διαφορά στον «δημόσιο βίο» αφού τράβηξαν το πέπλο της μικρόνοης κινδυνολογίας της ακροδεξιάς συμμορίας και των θλιβερών συνοδοιπόρων της. Την ίδια στιγμή, ωστόσο, στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο, ο πρωθυπουργός δήλωσε: «Οι Έλληνες έχουν μεγάλες προσδοκίες. Δεν περιμένουν να αλλάξει από τη μια μέρα στην άλλη η δύσκολη οικονομική κατάσταση αλλά έχουν την απαίτηση να είμαστε κυβέρνηση με εντελώς διαφορετικό ύφος εξουσίας». Η κυβέρνηση «όλων των Ελλήνων» έχει εξαφανίσει την ταξική και ιεραρχική κοινωνική διαστρωμάτωση μέσα σε ηθικολογικού τύπου ποσοτικές («οι πολλοί και οι λίγοι») και ποιοτικές («αξιοπρεπείς και διεφθαρμένοι») αναφορές.
Μια ερμηνεία για την συγκεκριμένη τακτική είναι η προσδοκία ότι με αυτή την ταχεία συσσώρευση θεαματικού «τζίρου» στην κοινωνική συνείδηση σύντομα από τα «εύκολα» θα εισπραχθεί και η αναγκαία πολιτική υπεραξία που χρειάζεται για τα «δύσκολα». Αυτό το μεταρρυθμιστικό τζογάρισμα αποτελεί και την «ριζοσπαστικότητα» που έχει εξαγγείλει η σοσιαλδημοκρατία με το προσωπείο της «ριζοσπαστικής αριστεράς» (όταν ο ριζοσπαστισμός ως ουσία της προταγματικής ενέργειας χωνεύεται από το πάντα αμφιλεγόμενο επίθετο «μεταρρυθμιστικός»). Όταν λοιπόν φτάσουμε στα «δύσκολα» περιμένουμε την στήριξη του «λαού» που θα έχει πειστεί από τα πρώτα δείγματα της “καλοπροαίρετης” αυτή τη φορά εξουσίας. Είναι τότε που θα έχουν κερδηθεί όλες οι ασκήσεις του «εντελώς διαφορετικού ύφους εξουσίας». Ο «λαός» θα πρέπει να κάνει υπομονή και να δώσει χρόνο στο πλαίσιο μιας νέου τύπου εκεχειρίας προς την κεντρική εξουσία. Και αν χρειαστεί να βγει στο δρόμο τότε θα πρέπει να το κάνει για να στηρίξει την ατζέντα της κεντρικής πολιτικής διαχείρισης.
Είναι δεδομένο ότι ένα κομμάτι του αντιθεσμικού ανταγωνιστικού κινήματος ψήφισε τον Σύριζα για πολλούς και διάφορους λόγους. Κανείς όμως λόγος, κατά την άποψή μας δεν δικαιολογεί σε καμία περίπτωση την καταστρατήγηση της αξιακής αντιεκλογικής θέσης. Ο αγώνας ενάντια σε κάθε είδους ανάθεση έχει υποσταλεί σε μικροπολιτική στρατηγική μιας κωμικοτραγικής real-politik που, όπως και κάθε τέτοια, έχει πάντα μεγάλη ιδέα για τον εαυτό της. Στο προκείμενο, ενώ έχεις την ανυπόστατη αντίληψη ότι εσύ χρησιμοποιείς τους θεσμούς, αντιλαμβάνεσαι -σχεδόν πάντοτε αργά- ότι έχεις γίνει υποχείριό τους.
Αν απευθυνθούμε στην Ιστορία, είναι αδιαμφισβήτητος ο συντριπτικός βαθμός ενσωμάτωσης του αντικαπιταλιστικού/εναντιωματικού κινήματος αμέσως μετά τις εκλογές του 1981 από την κυβέρνηση του Πασόκ. Κάθε εποχή έχει και την σοσιαλδημοκρατία που της αξίζει. Και η σοσιαλδημοκρατία της εποχής εκείνης εκμαίευσε χωρίς καμία ουσιαστική προσπάθεια μια αρκετά μακροπρόθεσμη εκεχειρία σε σχέση με τους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες. Οι αισθητικού τύπου -και ως εκ τούτου εύκολες- ακαριαίες αλλαγές των πρώτων ημερών ανάληψης της εξουσίας από τις «προοδευτικές δυνάμεις» γέμισαν με φρούδες, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, ελπίδες το «αντικαπιταλιστικό κίνημα». Τις πρώτες αλλαγές ακολούθησαν μερικές «δύσκολες» εξαγγελίες αλλά εξίσου πειστικές ως τέτοιες: η έξοδος από την ΕΟΚ και το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ και το διώξιμο των αμερικάνικων βάσεων. Τα επόμενα χρόνια επιβεβαιώθηκε ότι τίποτε από αυτά δεν θα μπορούσε να γίνει πραγματικότητα. Εν τω μεταξύ, ένα συντριπτικά μεγάλο μέρος της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς διαλύθηκε, το ΚΚΕ «έδωσε χρόνο» στην αλλαγή, η “επαναστατική οργάνωση 17Ν” δήλωσε ανακωχή για δύο χρόνια, αυτόνομες γυναικείες ομάδες διαλύθηκαν και «αξιόλογα» μέλη τους «επάνδρωσαν» την νεοϊδρυθείσα Γενική Γραμματεία Ισότητας, πολλοί σύντροφοι και συντρόφισσες χωνεύτηκαν οριστικά μέσα στην μεταρρυθμιστική ραστώνη. Αυτό ήταν το «κλίμα». Παρόλα αυτά ο μόνος πολιτικός χώρος που κινήθηκε ενάντια στην παραμύθα της ριζοσπαστικής αλλαγής ήταν ο αναρχικός/ αντιεξουσιαστικός. Έναν μόλις μήνα μετά την ανάληψη της εξουσίας από το Πασόκ, δρομολογήθηκαν καταλήψεις σε διάφορα δημόσια κτίρια σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Ηράκλειο προκειμένου να μετατραπούν σε προπύργια κοινωνικών αντιστάσεων. Μια τέτοια κατάληψη έγινε και στο Αιγάλεω, στο Μποδοσάκειο δημοτικό σχολείο που βρισκόταν μπροστά στην πύλη του Μπαρουτάδικου επί της Ιεράς Οδού. Τον Γενάρη του 1982 οι απόπειρες αυτές κατεστάλησαν με πρωτεργάτριες τις «δημοκρατικές» δυνάμεις, τους θιασώτες της ανακωχής με την κεντρική εξουσία. Στο Αιγάλεω, η δημοτική αρχή προχώρησε στην κατεδάφιση του κτιρίου και τη δημιουργία μιας… πάντοτε άδειας από παιδιά, αντιλειτουργικής μέχρι και σήμερα, παιδικής χαράς.
Στις μέρες μας, μια τέτοια επανάληψη της ενσωμάτωσης και της ανακωχής προφανώς δεν μπορεί παρά να είναι φάρσα. Αυτό που ζητά η τρέχουσα διαχείριση της αστικής ανασυγκρότησης από τις αντιθεσμικές δυνάμεις ως «εποικοδομητική κριτική στην εξουσία» είναι μια επικίνδυνη μετάθεση μιας αξιακής τους θέσης, καθώς η όποια εποικοδομητική κριτική αφορά πάντοτε αγώνες και ποτέ τις δυνάμεις της ανάθεσης. Πιστεύουμε ότι η -φενακισμένη ή μη- σοσιαλδημοκρατική μεταρρύθμιση επιδιώκει τη “ρεαλιστική” αποδόμηση κάθε αντιθεσμικού ριζοσπαστισμού. Θεωρούμε ότι η εξουσία –ανεξάρτητα από την «γοητευτική» της μορφή, στο προκείμενο, με άρωμα μεταμοντέρνου δομικισμού- πάντα θα διαφθείρει. Θεωρούμε ότι η πράξη της ανάθεσης είναι ανταγωνιστική προς τα αυθεντικά περιεχόμενα των κοινωνικών αγώνων.
Καμία ανακωχή με την εξουσία σε κάθε της μορφή. Δεν υποστέλλουμε ούτε τα απελευθερωτικά μας περιεχόμενα ούτε τη δυναμική υπεράσπισή τους.
Το Σάββατο 24/1 πραγματοποιήθηκε παρέμβαση από την συνέλευση αλληλεγγύης στους εργαζόμενους του ταχυφαγείου “gamato”, στην Πετρούπολη από 100 περίπου άτομα. Η παρέμβαση περιελάμβανε μαζικό μοίρασμα ενημερωτικών κειμένων για την κατάσταση που επικρατεί στο μαγαζί, κατά μήκος της Πετρουπόλεως μέχρι την κεντρική πλατεία, σε κόσμο που υπήρχε στο δρόμο, σε μαγαζιά και στην λαϊκή αγορά που πραγματοποιούταν εκείνη την ώρα. Η παρέμβαση άρχισε με μια 20λεπτη στάση έξω από το μαγαζί στην οποία φωνάχτηκαν συνθήματα, έγινε μοίρασμα κειμένων και πετάχτηκαν τρικάκια ενώ ο υπεύθυνος του καταστήματος βγήκε έξω βρίζοντας και ειρωνευόμενος τον κόσμο με αποκορύφωμα να ανέβει στην μπάρα και να χορεύει με τέρμα τη μουσική βάζοντας τους εργαζόμενους να μαζεύουν τα τρικάκια από το μαγαζί. Μετά το τέλος του μοιράσματος στην Πετρουπόλεως το οποίο είχε θετική ανταπόκριση, έγινε άλλη μια 10λεπτη στάση στο κατάστημα με τα ίδια χαρακτηριστικά αλλά με τον υπεύθυνο ακόμα πιο επιθετικό από την πρώτη φορά.
Συνεχίζουμε με συγκέντρωση στην επιθεώρηση εργασίας Αγ. Παρασκευής την Τετάρτη 28 Γενάρη στις 10 π.μ. (Μεσογείων 429, έναντι πλ. Αγίας Παρασκευής)
Η επόμενη Συνέλευση αλληλεγγύης στους εργαζόμενους στο GAMATO θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 30 Γενάρη στις 7.30 μ.μ. στη Βίλα Ζωγράφου
Άμεση καταβολή των δεδουλευμένων.
Αγώνας μέχρι την τελική δικαίωση.
υγ. η επιθεώρηση εργασίας αναβλήθηκε από δευτέρα 26/1 και θα γίνει την τετάρτη 28/1 όπως αναφέρεται πάνω
Συνέλευση αλληλεγγύης στους εργαζόμενους στο GAMATO
Το κείμενο που μοιραζόταν στην παρέμβαση:
keimeno_gamato
