Όλοι και όλες στη σημερινή πορεία αλληλεγγύης στον αναρχικό απεργό πείνας Ν. Ρωμανό (23η μέρα απεργίας πείνας).
Τρίτη 02/12 στο Μοναστηράκι στις 18:00
Για την υπόθεση του Θοδωρή Σίψα
Πορεία στο Αιγάλεω για τον αναρχικό απεργό πείνας Ν. Ρωμανό: Πέμπτη 4/12 στις 6μμ στο σταθμό του Μετρό
Στη μάχη του ο Ν. Ρωμανός δεν είναι μόνος
Ραγδαίες εξελίξεις στην υπόθεση της απεργίας πείνας του Ν. Ρωμανού. Η υγεία του επιδεινώθηκε σε επικίνδυνο βαθμό και… ενεργοποίησε τα «φυσικά» αντανακλαστικά του κράτους με υποχρεωτική χορήγηση ορού. Με δεδομένη τη μη υπολογίσιμη κοινωνική μεταβλητή, η σύγκρουση αυτή έχει ξεπεράσει το στενό πλαίσιο του όποιου αιτήματος και έχει φτάσει σε οριακή κατάσταση, όπου με σημείο αναφοράς το «σώμα» του απεργού πείνας, διακυβεύεται η κοινωνική νομιμοποίηση βασικών αξιωμάτων της κυρίαρχης πολιτικής συγκρότησης: από τη μία μεριά ο Νίκος Ρωμανός, ο Γιάννης Μιχαηλίδης και αναρχικοί αλληλέγγυοι και από την άλλη μεριά το Κράτος. Από τη μία μεριά ένας αγώνας αξιοπρέπειας για την αλληλεγγύη και την ελευθερία και από την άλλη μεριά ένα κράτος που δεν χάνει ευκαιρία να κάνει ασκήσεις ολοκληρωτισμού πάνω σε κάθε έννοια δικαίου. Από τη μία μεριά η κοινωνική ανυπακοή, η συνειδητή απειθαρχία, η επίθεση στην κανονικότητα, η απόπειρα γενίκευσης ενός ριζοσπαστικού εξανθρωπισμού και από την άλλη μεριά ένας αμείλικτος μηχανισμός στρατηγικών επιβολής, καθυπόταξης, μισανθρωπισμού και εξανδραποδισμού της κοινωνίας.
Δεν έχουμε καμία ψευδαίσθηση ότι το Κράτος δεν μελετά, αυτές τις ώρες, την εκτόνωση της σύγκρουσης επιδιώκοντας την οριακή συντριβή της υγείας και της αξιοπρέπειας του απεργού πείνας και, φυσικά, το μήνυμα της αδιαλλαξίας του προς πάσα κατεύθυνση. Οι ανύπαρκτοι ενδοιασμοί των «αρχών» σχετικά με τον χαρακτηρισμό της υποχρεωτικής χορήγησης ορού ως βασανιστηρίου, σύμφωνα με το «διεθνές δίκαιο», καταδεικνύουν, κι αυτή τη φορά, το σύνηθες θράσος της «διακυβέρνησης» να μην ενδιαφέρεται για τα προσχήματα. Η «μηδενική ανοχή» του συστήματος στην τρέχουσα μορφή του, ωστόσο, έχει μια διττή ερμηνεία: αφενός μεν η φαινομενικότητα της αδιατάρακτης ισχύος του που, αφετέρου, προσπαθεί να κατασιγάσει έναν διάχυτο φόβο στην βαθιά του ουσία. Ο Ναπολέων έχει προειδοποιήσει από την εποχή του Διαφωτισμού ότι «δεν κυβερνάς με ξιφολόγχες» αλλά τα φασίζοντα κράτη ήταν, είναι και θα είναι μέσα στην αλαζονεία τους κακοί μαθητές ακόμη και της μακιαβελικής Ιστορίας. Η σχέση τους με το Θάνατο είναι αντιστρόφως ανάλογη από αυτή που έχουν με την Ζωή. Και όσο ποθητό πρέπει να μας είναι να χαθούν τα κτήνη στον βόρβορο της Ιστορίας, τόσο, κι άλλο τόσο ποθητό πρέπει να μας είναι και το να μην παρασύρουν μαζί τους ό,τι πιο Ζωντανό ομορφαίνει τη ζωή μας.
Στη μάχη του ο Ν. Ρωμανός δεν είναι μόνος.
τα σύνορα ενός μικρόκοσμου
Μετρό γραμμή 2 Αγ. Μαρίνα Άγ. Δημήτριος κόμβος στο Σύνταγμα χιλιάδες άνθρωποι και σήμερα όπως και κάθε μέρα αλλάζουν γραμμή ή ανεβαίνουν στην πλατεία Συντάγματος κρύα μέρα λίγο βροχερή “στην αυλαία του φθινοπώρου” ντυμένοι ζεστά περπατώντας βιαστικά προσέχοντας τις ολισθηρές πλάκες γυρνώντας το κεφάλι μια φευγαλέα ματιά προς την μεριά της Αμαλίας εκεί που δεκάδες σύριοι πρόσφυγες κάνουν απεργία πείνας εδώ και 8 μέρες ξαπλωμένοι σε κουβέρτες σε δυο σειρές με τα λιγοστά τους υπάρχοντα για προσκεφάλι ήρεμοι και αποφασισμένοι μέσα στο δίκιο τους αυτοδίκαια δικαιωμένο στο δίκαιο ανθρώπων κι όχι μισανθρώπων και η φευγαλέα ματιά των περαστικών εναλλάσσεται ανάμεσα σε οίκτο αμηχανία και εχθρότητα με σημείο αναφοράς τον μεγάλο Εαυτό με τον Μικρόκοσμό του αχ τί τυχεροί που είμαστε που έχουμε στον ήλιο μοίρα ενώ αυτωνών η μοίρα έχει καεί από πετρέλαιο και απεμπλουτισμένο ουράνιο και τώρα σέρνεται στις λεωφόρους απέναντι από τους άγνωστους στρατιώτες που έχουν πυροδοτήσει τη δυστυχία της οι φευγαλέες ματιές των περαστικών που αναρωτιούνται καλά δεν μπορεί να γίνει κάτι να βοηθήσουν αυτούς τους ανθρώπους ενώ θα έπρεπε να ξέρουν τί θα πει Δουβλίνο 2 οι φευγαλέες ματιές των περαστικών που εκπέμπουν εχθρότητα να πάνε από κει που ήρθαν ενώ θα έπρεπε να ξέρουν ότι ο ελληνικός τους στρατός βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε 16 χώρες εκτός των συνόρων του ξεριζώνοντας μοίρες και μοίρες ενώ θα έπρεπε να θυμάται εκείνους του έλληνές του που ζήτησαν άσυλο από τους σύριους καταδιωκόμενοι από τον τούρκικο στρατό στις αρχές του περασμένου αιώνα και το πήραν το άσυλο και πήραν την αγκαλιά και την μεγαλοψυχία που τώρα στερούν και σιγά τώρα ποιός ασχολείται σημασία έχει ο μεγάλος Εαυτός και ο Μικρόκοσμός του η ησυχία η ασφάλεια η ζωή ακόμη και μέσα σε υγειονομική ζώνη σε μια καραντίνα με ηλεκτροφόρα σύρματα εκεί στα σύνορα που δεν χρειάζεται να βλέπουμε αλλά είναι μέσα τους τόσο βαθιά όσο εκεί που έχουν θάψει την αγάπη και την αξιοπρέπεια περήφανοι για την κραυγαλέα τους μικροψυχία και όλοι τρέχουν ακολουθώντας τα φευγαλέα τους βλέμματα προς τα εκεί που έχουν δουλειά και δεν έχουν χρόνο για όσα νομίζουν ότι δεν τους αφορούν αποξηραμένοι από κάθε μεγαλοσύνη άνυδροι μέσα στην θριαμβεύουσα καπιταλιστική έρημο καθηλωμένοι σε ένα σώμα άδειο από κάθε ουσία ψευδής παρουσία γεμάτη από κάθε είδους “περιουσία” ο μεγάλος Εαυτός και ο Μικρόκοσμός του θα πληρώσει με τα ίδια του τα σύνορα που όσο τα στενεύει τόσο τον πνίγουν και με μια αξιοπρέπεια που δραπετεύει ασταμάτητα με κάθε φευγαλέα ματιά από την ίδια του την ουσία όταν οι Άλλοι προσπαθούν να του την δείξουν με κάθε τρόπο