espivblogs.net

Την Κυριακή 12/10 στις 11 το πρωί έγινε στο 2ο Γυμνάσιο Αιγάλεω (Μυκηνών και Κορίνθου… ακριβώς δίπλα στο Πατινάζ) η πρώτη… “λαϊκή συνέλευση” που καλέστηκε από την δημοτική αρχή προκειμένου να “εξηγηθεί” η αναγκαιότητα της τσιμεντοποίησης του Πατινάζ. Παρόντες ο δήμαρχος και οι παρ’ αυτώ σχετικοί δημοτικοί “ειδήμονες”, 50 περίπου “υπερασπιστές” του έργου (που φαίνεται, ωστόσο, να έχουν αγγίξει την ποσοτική οροφή των ενεργά υπερασπιστών), 50 περίπου ενάντιοι προς το έργο μέσα στο Πατινάζ (που αποτελούν αντιπροσωπευτικό δείγμα των διαφωνούντων) και απειροελάχιστοι γονείς που αποτελούν και τους… άμεσα ενδιαφερόμενους (ένα αντιπροσωπευτικότατο δείγμα της γενικευμένης κοινωνικής αδιαφορίας). Από όλα όσα ειπώθηκαν, εν μέσω μιας ελεγχόμενης έντασης που είχε να κάνει τόσο με το ύφος του δημάρχου όσο και εκείνο της “εκδήλωσης”, μπορούν να γίνουν μερικές αξιοσημείωτες παρατηρήσεις:

-μια λαϊκή συνέλευση δεν μπορεί παρά να συγκαλείται προκειμένου να ανταλλαχθούν σκεπτικά γύρω από μια κοινή υπόθεση για να πάρει αποφάσεις. Οι “λαϊκές συνελεύσεις” του δημάρχου αποτελούν παγκόσμια, ίσως, πρωτοτυπία, καθώς συγκαλούνται για να ανακοινωθούν οι αποφάσεις του δημάρχου, να γίνουν διευκρινιστικές ερωτήσεις και να χειροκροτηθούν οι απαντήσεις… Η κουλτούρα αυτή συμπυκνώνεται στην φράση του δημάρχου: “αυτές είναι οι δικές μας συνελεύσεις… στις δικές σας κάντε ό,τι θέλετε… εδώ θα σεβαστείτε τους κανόνες μας”.

-η επιχειρηματολογία του δημάρχου Μπίρμπα για την ανάγκη “επιβολής” του έργου στο Μπαρουτάδικο ήταν ακριβώς αυτή που χρησιμοποίησε ο πρωθυπουργός Σαμαράς για την υπεράσπιση της “Ελληνικός Χρυσός ΑΕ” στην Χαλκιδική. Έχουμε δηλαδή μια θαυμάσια αντιστροφή όπου ο δήμαρχος Μπίρμπας που προέρχεται από τον Σύριζα χρησιμοποιεί στο Αιγάλεω τα επιχειρήματα που χρησιμοποιεί ο πρωθυπουργός Σαμαράς ενάντια στον Σύριζα στην Χαλκιδική: “έχω νωπή την λαϊκή εντολή”, “οι κάτοικοι έχουν χάσει την προσφυγή στο Συμβούλιο της Επικρατείας”, “μειοψηφίες με συμφέροντα που εμποδίζουν το έργο”, “δεν επιτρέπεται η άσκηση βίας από τους κατοίκους”, “πρόκειται για κοινωφελές έργο που δεν απειλεί του περιβάλλον” κ.ο.κ.

-ακούσαμε για μια ακόμη φορά ότι το Πατινάζ δεν αποτελεί μέρος του Μπαρουτάδικου. Και κατά προέκταση η Γη είναι επίπεδη. Αυτά συμβαίνουν όταν τόσο η φύση όσο και η απλή τυπική λογική υπόκεινται στους χάρτες της Κτηματικής Εταιρίας του Δημοσίου.

-τοποθετήθηκαν μέλη του τοπικού Σύριζα που διαφωνούν με το έργο κι αυτό αποτέλεσε έναν ιδιότυπο “εμφύλιο” που εκδηλώθηκε ανοιχτά κι όχι σε κλειστή τους μάζωξη, με αποτέλεσμα να διαπιστώσουμε την ικανότητα μερικών αιγαλιωτών σοσιαλδημοκρατών στις ασκήσεις ειρωνείας και σαρκασμού μεταξύ τους…

-αρνείται την οποιαδήποτε κουβέντα για εναλλακτικές προτάσεις που έχουν προταθεί προκειμένου και ο βρεφονηπιακός σταθμός να γίνει και το Πατινάζ να μείνει χώρος πρασίνου. Η πρόταση για χρησιμοποίηση εγκαταλελειμμένων παρακείμενων του Πατινάζ σχολείων προσπερνιέται λόγω χρονοτριβών προκειμένου να γίνει αλλαγή στη χρήση τους. Ξαφνικά, μια εκκρεμότητα δεκάδων χρόνων δεν μπορεί να περιμένει λίγους μήνες ακόμη… Μια αδικαιολόγητη “επιτακτικότητα” προωθεί το κόψιμο των δέντρων και το τσιμέντωμα του Πατινάζ. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που ακυρώνεται μια ελεύθερη, ανοιχτή και δημόσια διαβούλευση, μια αυθεντική λαϊκή συνέλευση που να στοχοθετήσει και να διεκδικήσει την οποιαδήποτε εναλλακτική πρόταση.

-σύμφωνα με το δήμαρχο τα δέντρα… μεταφυτεύονται. Σωστά, αν και δεν εξασφαλίζεται η επιτυχία της μέσα στο χρόνο. Πρέπει όμως να εξηγηθεί ότι τόσο οι άνθρωποι του δήμου όσο και αυτοί του εργολάβου, τις φορές που το έχουν κάνει, έχουν εμφανιστεί με μεγάλα βενζινοκίνητα πριόνια τα οποία… δεν παραπέμπουν σε καμία μέθοδο μεταφύτευσης… Τα “σάπια” λοιπόν αλλού.

-αναπτύχθηκε από τον δήμαρχο το σκεπτικό ότι υπάρχει ιδιοτέλεια σε όσους αντιστέκονται στην τσιμεντοποίηση. Την επιμέρισε κιόλας. Όσον αφορά τους περίοικους ότι θα ενοχλούνται από τις παιδικές φωνές! Ο δήμαρχος συμπεριφέρεται σα να μην έχει περάσει ποτέ του από το Πατινάζ… Λες; Όσον αφορά τους υπόλοιπους αντιστεκόμενους ήδη έχουν εξυπηρετήσει τον πρώτο εργολάβο αφού αυτός όταν αποσύρθηκε από το έργο εισέπραξε 80.000 ευρώ ως αποζημίωση. Να λοιπόν που γίναμε και μίσθαρνα όργανα του εργολάβου. Στο μπουμπουνητό της βλακείας βουβαίνεται η λογική…

-υπήρχαν άνθρωποι που στη διάρκεια της “λαϊκής αυτής συνέλευσης”… συμφωνούσαν μανιωδώς με το έργο και όταν τελείωσε… ζήτησαν από γνώστες να τους δείξουν πού θα γίνει το έργο…

Τα συμπεράσματα δικά σας.

Αν θέλετε μπορείτε να παρακολουθήσετε την επόμενη υβριδική “λαϊκή συνέλευση” του δημάρχου που θα γίνει την επόμενη Κυριακή 19/10 στις 11 το πρωί στο 5ο Δημοτικό (Σερίφου και Ξάνθης). Η διασκέδαση θα είναι και πάλι αφόρητη!

Αν θέλετε να ενισχύσετε τον αγώνα ενάντια στην τσιμεντοποίηση μπορείτε να μας βρείτε στο Πατινάζ σήμερα 13/10 στις 7μμ.

Τη Δευτέρα που με μετέφεραν από την ΓΑΔΑ στο μεταγωγών, κατάλαβα ότι ο σκοπός των πολιτικών προϊσταμένων της αντιτρομοκρατικής ήταν η προφυλάκισή μου σε κάποιο κατάστημα μακριά από την Αθήνα. Με αυτήν την προοπτική και για τους λόγους που ανέφερα στο προηγούμενο γράμμα ξεκίνησα απεργία πείνας και δίψας (Δευτέρα 6/10, 18:00). Πράγματι την επόμενη ημέρα με παίρνουν από το μεταγωγών κυριολεκτικά σηκωτό, αφού αρνήθηκα να τους ακολουθήσω, παρότι με διαβεβαίωναν ότι θα με μετέφεραν στον Κορυδαλλό. Αυτό που δηλώνουν, ότι δηλαδή πέρασα από τον Κορυδαλλό και στην συνέχεια το συμβούλιο των φυλακών αποφάσισε ότι δεν μπορεί να με δεχθεί, είναι ψέμα προς κάλυψη της πολιτικής εντολής για προφυλάκιση σε κάποιο μακρινό κατάστημα, αντίθετη με την εισαγγελική παραγγελία. Στις 16:00 περίπου της ίδιας μέρας βρέθηκα στις φυλακές της Λάρισας. Σήμερα, που τα μηνύματα αλληλεγγύης μπορούν να φτάνουν μέσα στη φυλακή και καθώς οι επιπτώσεις απο την αποχή μου απο νερό και τροφή έχουν γίνει απειλητικές, αποφάσισα να αναστείλω την απεργία μου περιμένοντας εκείνες τις στιγμές που οι συνθήκες θα επιτρέπουν να γίνει ο συντονισμός των μέσα και των έξω πιο δυνατός και πιο αποτελεσματικός. Πρέπει να κρατήσουμε τις δυνάμεις μας για τους αγώνες που έρχονται.

Οι σύντροφοι μέσα και έξω από τις φυλακές πρέπει να δώσουμε σημαντικούς αγώνες με τον καλύτερο δυνατό συντονισμό, αφού οι στόχοι μας πάντα θα είναι κοινοί. Είναι ανάγκη να επιτεθούμε με αποτελεσματικότητα σε όλον αυτόν τον μνημονιακό συρφετό που έχει επιβάλλει την κινεζοποίηση στις εργασιακές σχέσεις, την αρπαγή της μικρής περιουσίας και του ξεπουλήματος της δημόσιας στο μεγάλο κεφάλαιο. Οι πολιτικές που ασκούνται οδηγούν στην φυσική εκκαθάριση του πλεονάζοντος εργατικού δυναμικού, αυτών που ξεχειλίζουν από την πάντα απαραίτητη στα αφεντικά δεξαμενή ανέργων. Αυτό που βιώνουμε είναι η ορθολογική για τα συμφέροντα της ελεύθερης αγοράς διαχείριση της πρωταρχικής πηγής κέρδους, δηλαδή της ανθρώπινης εργασίας. Το μοντέλο του νέου ολοκληρωτισμού επιβάλλει μισθούς πείνας, επισφαλή εργασία μέχρι τα βαθιά γεράματα, σταθερά υψηλά ποσοστά ανεργίας, κατάργηση κοινωνικής ασφάλισης, παιδεία και υγεία μόνο για τους έχοντες, στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών προλετάριων, φυλακές για τους μικροοφειλέτες και νέες φυλακές υψίστης βαρβαρότητας για τους πολιτικούς κρατούμενους.

Στην  πραγματικότητα ο ταξικός πόλεμος που διεξάγεται, προς το παρόν σχεδόν μονόπλευρα, καταδικάζει σε θάνατο από την πείνα, τις αρρώστιες και τις αυτοκτονίες δεκάδες ανθρώπους καθημερινά μόνο στον ελλαδικό χώρο. Η ΕΚΤ, το ΔΝΤ, ο ΠΟΕ, οι οίκοι αξιολόγησης, η ίδια η ΕΕ ως θεσμός αποτελούν μηχανισμούς κομμένους και ραμμένους στα μέτρα του ισχυρού διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, στα μέτρα των ελίτ που βρίσκονται πίσω του. Υποστηρίζουν τα συμφέροντα του 1% του παγκόσμιου πληθυσμού, του οποίου ο πλούτος είναι 65πλάσιος του συνολικού πλούτου του φτωχότερου 50% του πληθυσμού. Είναι επίσης ενδιαφέρον να θυμόμαστε, για να αντιληφθούμε το βάθος της ανισότητας, ότι μέσα σε αυτό το 1% περιλαμβάνονται 85 άνθρωποι που έχουν περιουσία ίση με αυτή του μισού πληθυσμού της Γής. Η ταξική πυραμίδα επεκτείνεται προς τη βάση της, διαμοιράζοντας όλο και λιγότερα αγαθά σε όλο και περισσότερους ανθρώπους.

Σχεδόν 5 χρόνια μετά την υπαγωγή της χώρας στην εποπτεία της τρόικας, η προϋπάρχουσα κοινωνική δυσαρέσκεια έχει πολλαπλασιαστεί, έχει μετουσιωθεί σε οργή και δυστυχώς σε πολλά κοινωνικά κομμάτια όσο δεν βρίσκει διέξοδο θα μετατρέπεται σε κατάθλιψη και παραίτηση. Τα ρατσιστικά φαινόμενα, ο κοινωνικός κανιβαλισμός που παρατηρείται στα λαϊκά στρώματα είναι η κοινωνική οργή που στρέφεται ενάντια στην πηγή της. Η δουλειά μας είναι μέσα απο τον οργανωμένο αγώνα με συνέχεια και συνέπεια να την κατευθύνουμε ενάντια στις γενεσιουργές αιτίες της. Ενάντια στο σύστημα που καταστρέφει τη Γή που μας τρέφει, ενάντια σε όσους τσαλαπατάνε τις ελπίδες των νέων για ζωή, ενάντια σε όσους συνειδητά στηρίζουν την ταξική εξουσία και το κράτος.

Στην Ελλάδα η ιστορία των κοινωνικών αγώνων έχει αφήσει πλούσια παρακαταθήκη. Η ηρωική αντίσταση του ΕΛΑΣ, ο εμφύλιος, οι ταξικοί αγώνες της μεταπολίτευσης, οι μαθητικοί και φοιτητικοί αγώνες, καταλήψεις, συγκρούσεις, απεργίες, οι καθαρίστριες του υπουργείου οικονομικών που κρατάνε γερά, τα παλικάρια της Χαλκιδικής που άφησαν στάχτες το εργοτάξιο, τα κοινωνικά κέντρα, τα κοινωνικά ιατρεία, η αυτοδιαχειριζόμενη ΒΙΟΜΕ, οι γνωστοί και άγνωστοι αντάρτες και αντάρτισες, οι νεκροί των κοινωνικών αγώνων, ο Χρήστος Κασσίμης, ο Χρήστος Τσουτσουβής, ο Λάμπρος Φούντας, όλα αποτελούν κομμάτια του ίδιου ψηφιδωτού. Όλοι συνιστώσες ενός εν δυνάμει επαναστατικού κινήματος που μένει να διαμορφωθεί. Η κάθε μία με το ειδικό πολιτικό βάρος της που μεταφράζεται συνήθως σε προσωπικό κόστος των υποκειμένων που το φέρουν θα παίξει το ρόλο της στην διαμόρφωση της κοινής συνισταμένης. Πρέπει σήμερα να στηρίξουμε τις αυτοοργανωμένες δομές που αποτελούν κύτταρα της κοινωνίας που χτίζουμε, να στηρίξουμε τους αγωνιστές, να ακολουθήσουμε κοινή επαναστατική πορεία, απομονώνοντας τις εναλλακτικές πολιτικές διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος. Ο αγώνας για την χειραφέτηση των ανθρώπων συνεχίζεται και δεν είναι ούτε νόμιμος ούτε παράνομος. Είναι δίκαιος.

Αντώνης Σταμπούλος

απο τις φυλακές Λάρισας

Τα λόγια μας αυτή τη στιγμή θα είναι μετρημένα. Δεν είμαστε από αυτούς που ψάχνουν να κάνουν πολιτική σπέκουλα πάνω σε σωρούς, ούτε από αυτούς που θα εξοργιστούν και θα βρουν δακρύβρεχτα λόγια όταν «θα συμβεί το κακό». Δεν θα (ξανα)μιλήσουμε για το ότι ο ελληνικός στρατός είναι μία δολοφονική μηχανή, είτε είμαστε είτε όχι σε περίοδο πολέμου. Το έχουμε κάνει. Ούτε θα θυμίσουμε ότι το να υπηρετείς τα ντόπια αφεντικά δεν είναι μία απλή δουλειά που σου εξασφαλίζει το μηνιάτικο. Ο καθένας με τις επιλογές του.

Εάν πιστεύουμε ότι πρέπει κάτι να επισημάνουμε παρακολουθώντας την ειδησεογραφία και τις επίσημες τοποθετήσεις την επομένη του γεγονότος, είναι η κυνικότητα που συνόδευε τις δηλώσεις της στρατιωτικής και πολιτικής ηγεσίας (sic). Όταν ο υπουργός Αβραμόπουλος σε δηλώσεις του λέει ότι «αυτά τα παιδιά έπεσαν στο βωμό του καθήκοντος, γιατί το καθήκον δεν εκτελείται μόνο στον πόλεμο αλλά και καθημερινά», δηλώνει ανοιχτά ότι ο πόλεμος δεν υπάρχει μόνο στα πεδία των μαχών, αλλά υπάρχει και στα μετ΄ όπισθεν. Ένας χαμηλής έντασης πόλεμος μέσα στην καθημερινότητα ενός στρατοπέδου, που κάνει τη φράση «περίοδος ειρήνης» κενή –αν όχι ανεστραμμένου- περιεχομένου. Δεν πρόκειται για κάποια έμμεση αιτιολόγηση αλλά για πλήρη δικαιολόγηση των θανάτων των τριών στρατιωτών, αλλά και κάθε άλλου φαντάρου. Μία ιδιότυπη ανάληψη ευθύνης από την πλευρά του κράτους εκφράζοντας πλήρως τις στρατοκρατικές αντιλήψεις: είμαστε σε πόλεμο, είμαστε ο πόλεμος, θα έχουμε θύματα και τέλος. Ούτε δάκρυα, ούτε συναισθηματισμοί.

Ο υφυπουργός εθνικής άμυνας, λίγα μέτρα παραδίπλα από το σημείο της δολοφονίας, επιλέγει σα λόγια παρηγοριάς να πει «αιωνία η μνήμη αυτών που χάθηκαν για την ελευθερία και την ανεξαρτησία της πατρίδας μας», εις διπλούν μάλιστα, εννοώντας(;) ότι οι τρεις στρατιώτες έπεσαν σε ένα ανοιχτό πολεμικό μέτωπο κι όχι σε μία συνηθισμένη άσκηση εκπαίδευσης.

Ο αρχηγός του γενικού επιτελείου στρατού Μανωλάς στο ίδιο σημείο, ακόμα πιο κυνικός, όπως αντιστοιχεί στη θέση ενός καραβανά. Υποστηρίζει ότι οι βολές είναι θέμα ρουτίνας και «όταν παίζεις με όπλα, όλα μπορούν να συμβούν». Σαν παιχνίδι, λοιπόν, αντιλαμβάνεται ο στρατόκαυλος τα όπλα, τυχαίο το γεγονός της έκρηξης, απλό και λογικό στατιστικό μέγεθος και οι τρεις θάνατοι. Εξάλλου μία εβδομάδα πριν η ίδια άσκηση έγινε με «πολίτες» που είχαν καλέσει για εκπαίδευση στα όπλα. Θέμα τύχης, λοιπόν, και το όριο μεταξύ πολιτών και στρατιωτών.

Η γλώσσα της εξουσίας, κυνική και επιθετική μέσα σε μία σπάνια στιγμή ειλικρίνειας από πλευρά της. Βρισκόμαστε σε συνεχή πόλεμο χαμηλής έντασης, το τονίζουν τα ίδια τα αφεντικά, το ζούμε και στο πετσί μας βάσει της θέσης που έχουμε επιλέξει στον πόλεμο αυτό. Ας παραμερίσουμε το αριστερό αστείο του συνδικαλισμού στα στρατόπεδα. Ο στρατός δεν μεταρρυθμίζεται. Τον αρνείσαι, ολικά και συνειδητά, και στέκεσαι απέναντί στις υλικές εκφάνσεις του και στις ιδεολογίες του.

Πρωτοβουλία για την ολική άρνηση στράτευσης

Τους τελευταίους μήνες παρακολουθούμε μέσα από τους μηχανισμούς του θεάματος σύσσωμη την επιστημονική, πνευματική και πολιτική ελίτ του έθνους σε απευθείας σύνδεση να μας ενημερώνει διαρκώς για την εξέλιξη των ερευνών, προς αναζήτηση εθνικά φανταχτερών κουφαριών. Εν μέσω βομβαρδιστικών ειδήσεων για μέτρα, φόρους περικοπές και εξαθλίωση, το εθνικό φρόνημα των ελλήνων[1] επιχειρείται να τονωθεί μέσα από τα ερείπια ενός υποτιθέμενου «ένδοξου», «ελληνικού» παρελθόντος, φροντίζοντας παράλληλα να τονιστεί η «ελληνικότητα» της Μακεδονίας, που τόσο έχει απασχολήσει τον ελληνικό εθνικισμό εδώ και δεκαετίες[2]. Σε καιρούς εντεινόμενης καπιταλιστικής λεηλασίας και επιβολής του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης, το οποίο έχει μετατραπεί σε κανόνα, με πρόσχημα τη σωτηρία της εθνικής οικονομίας, το έθνος ως φαντασιακή κατασκευή, επιτελεί τον έτσι κι αλλιώς ιστορικό του ρόλο, δηλαδή τόσο να αμβλύνει τις ταξικές και κοινωνικές αντιθέσεις προτάσσοντας ένα αυθαίρετο διαταξικό «εμείς», όσο και να εγκολπώσει διαφορετικές απογυμνωμένες από την ιστορικότητα τους και ανανοηματοδοτούμενες συνδέσεις με το παρελθόν για να νομιμοποιηθεί και να θεμελιωθεί πάνω σε προγόνους, αρχαιολογικά ερείπια και «ένδοξες» μάχες.

Μια καλή δόση α λα γκρεκ εθνικής υπερηφάνειας…

Σε αντίθεση με τη σημασία που δίνεται συνήθως στις υπόλοιπες αρχαιολογικές ανασκαφές, στην περίπτωση της Αμφίπολης η ανασκαφή έχει μετατραπεί σε ένα reality show, με κάθε λογής εξελίξεις, λεπτομέρειες και ευρήματα να δημοσιεύονται σε πρώτο χρόνο. Σε αυτό το show παίρνουν μέρος κάθε είδους εμπειρογνώμονες, ειδικοί και πανεπιστημιακοί, που για πέντε λεπτά δημοσιότητας λαμβάνουν μέρος στο πανηγύρι της προγονοπληξίας και της παραπλάνησης, επικαλούμενοι τον επιστημονισμό. Τα ΜΜΕ, μηχανισμός στις επιταγές του κράτους έκτακτης ανάγκης, δημιουργούν έτσι στο κοινό την αίσθηση ότι πρόκειται για ένα εύρημα που αποδεικνύει τη «μεγαλοπρέπεια» του ελληνικού πολιτισμού, δίνοντας στους παθητικούς δέκτες την κατάλληλη δόση α λα γκρεκ εθνικής υπερηφάνειας, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα τη μιζέρια της πραγματικής τους ζωής, που αφήνεται όλο και περισσότερο έρμαιο στις διαθέσεις της κυριαρχίας. Ενδεικτικό είναι ότι η επικεφαλής της ανασκαφής Περιστέρη, έχοντας την αμέριστη στήριξη του υπουργείου πολιτισμού και της κυβέρνησης, τροφοδοτεί δουλικά τους μηχανισμούς τους θεάματος και πουλάει την έρευνα της λάιβ στον τηλεοπτικό φακό. Την ίδια στιγμή μάλιστα που η αρχαιολογική υπηρεσία διαλύεται και χιλιάδες αρχαιολόγοι απολύονται, στην Περιστέρη έχουν εγκριθεί ως τώρα για την ανασκαφή κονδύλια εκατομμυρίων ευρώ.

Μέσα από όλο αυτό το πανηγύρι δε θα μπορούσε να λείπει η επέλαση του κεφαλαίου, με μικρούς και μεγάλους παράγοντες να μιλούν ήδη για την τουριστική «αξιοποίηση» του αρχαιολογικού χώρου και την «ανάπτυξη» του τόπου. Στους χρηματοδότες της ανασκαφής δεν λείπει και η Ελληνικός Χρυσός Α.Ε, γνωστή ήδη για τις δραστηριότητες της στην ορεινή Χαλκιδική και την καταστροφή και υποβάθμιση μιας ολόκληρης περιοχής, θέλοντας να κερδίσει κοινωνική νομιμοποίηση.

Η αρχαιολογία στην Ελλάδα ανέκαθεν εξυπηρετούσε εθνικά συμφέροντα, καθώς αποτελεί έναν από τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους. Με σκοπό την εθνική συγκρότηση και νομιμοποίηση, ο υλικός πολιτισμός χρησιμοποιείται ως απόδειξη της «ελληνικότητας» και ερμηνεύεται κατά το δοκούν με την επιλεκτική επιλογή προγόνων και προκατόχων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό της Βεργίνας το 1977, όπου και πάλι τα φώτα της δημοσιότητας στράφηκαν στην αρχαιολογία, για να εμπεδωθεί και να διατρανωθεί η «ελληνικότητα» της Μακεδονίας με τον Φίλιππο Β’, τον πατέρα του Μεγαλέκου, αυτή τη φορά να είναι ο κάτοχος του τάφου, σύμφωνα με τους ανασκαφείς. Το κουφάρι του Μεγαλέκου αποτελεί για αιώνες το ιερό λείψανο που αναζητούν οι αρχαιολόγοι, σαν άλλοι σταυροφόροι, όπως και τώρα στην Αμφίπολη, και ενισχύει τον μακεδονικό και ελληνικό εθνικισμό, με την αυθαίρετη αναγωγή των ευρημάτων σε εθνικά σύμβολα και ενισχύοντας το γόητρο της εθνικής τους ματαιοδοξίας.

Ενάντια στις νεκραναστάσεις εθνικών φρονημάτων και τις αναζητήσεις λειψάνων των ηγεμόνων του παρελθόντος, τα αγάλματα και τα φανταχτερά σύμβολα της ανά των αιώνων εξουσίας, να οικειοποιηθούμε την ιστορική μνήμη, μακριά από κυρίαρχες αφηγήσεις, χρησιμοποιώντας την ως εργαλείο για την κατανόηση των συστημάτων καταπίεσης του παρελθόντος, μακρυά από κλειστές ακαδημαϊκές συζητήσεις ακίνδυνες για την εξουσία, αλλά επαναφέροντας και ανανοηματοδοτώντας την μέσα στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες του σήμερα. Μέχρι αυτός ο πολιτισμός της εξουσίας και της εκμετάλλευσης να αποτελέσει ο ίδιος αρχαιολογικά συντρίμμια, πάνω στα οποία θα οικοδομηθεί ένας πολιτισμός ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης.
Ο τάφος της Αμφίπολης είναι μια παγίδα,
Οι προλετάριες δεν έχουνε πατρίδα

αυτόνομο σχήμα ιστορικού – αρχαιολογικού

[1] «Αλλά σε αυτό τον αγώνα να κερδίσουμε το μέλλον μας, έχουμε στήριγμα έναν καλό οιωνό, γιατί στην ένδοξη γη της Μακεδονίας ανακαλύφθηκε ένα μοναδικό μνημείο». Από την ομιλία του Σαμαρά για την Αμφίπολη στην ΔΕΘ.
[2]«Το μνημείο […]μία ακόμη επιβεβαίωση για την ελληνική ταυτότητα της Μακεδονίας μας» και «Βλέπετε κάποιοι χτίζουν σύγχρονα αγάλματα καρικατούρες και προσπαθούν να οικειοποιηθούν την ιστορία μας, αλλά εδώ μιλούν οι ίδιοι οι αρχαίοι Μακεδόνες και η μακεδονική γη». Από την ομιλία του Σαμαρά για την Αμφίπολη στην ΔΕΘ.