espivblogs.net

Το «Κογιανισκάτσι» ήταν μια πρωτότυπη κινηματογραφική σύλληψη της ξέφρενης κι αλόγιστης ζωής στις μεγαλουπόλεις των Δυτικών κοινωνιών. Το «Παουακάτσι» αντίθετα μιλά για το ανθρώπινο βίωμα στις λεγόμενες υποανάπτυκτες χώρες. Ο τρελός ρυθμός και τα αξελερέ του «Κογιανσκάτσι» δίνουν τη θέση τους σε τελετουργικά ρελαντί, που καταγράφουν τη μεγαλοπρέπεια της ανθρώπινης χειρονομίας, το μόχθο ή τη χαρά του προσώπου, την ομορφιά ενός λαϊκού χορού ή ενός χειροτεχνήματος, το δέος κατά τη διάρκεια της θρησκευτικής ενατένησης. Αλλά η ισορροπία αυτής της ζωής ανατρέπεται στις μεγαλουπόλεις του Τρίτου Κόσμου, όπου είναι γυρισμένο το τελευταίο μέρος του «Παουακάτσι».

Το Κογιανισκάτσι, γνωστό και ως Κογιανισκάτσι: Ζωή χωρίς ισορροπία (Koyaanisqatsi: Life out of Balance), είναι μια ταινία που γυρίστηκε από το 1975 μέχρι το 1982 και σκηνοθετήθηκε από τον σκηνοθέτη Γκόντφρεϊ Ρέτζιο. Ήταν το πρώτο μέρος της τριλογίας Κάτσι, και ακολουθήθηκε από τις ταινίες Πογουακάτσι (την οποία θα προβάλλουμε την Πέμπτη 21/8) και Νακοϊκάτσι. Η μουσική της ταινίας γράφτηκε από τον Φίλιπ Γκλας, και η εικονοληψία έγινε από τον Ρον Φρικ.

Η ταινία αποτελείται κυρίως από πλάνα πόλεων και φυσικών τοπίων στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Δεν υπάρχει διάλογος, αφήγηση, και ηθοποιοί. Ο τόνος του κάθε μέρους της ταινίας καθορίζεται από το συνδυασμό των εικόνων και της μουσικής.

Μιά απότιση φόρου τιμής στους μουσικούς του Τερέζιενσταντ, ενός φρικτού στρατόπεδου συγκέντρωσης κοντά στην Πράγα. Εκεί οι Ναζί σύναξαν επιφανή μέλη της Εβραϊκής επιστημονικής και καλλιτεχνικής κοινότητας, ως επί το πλείστον ηθοποιούς, συγγραφείς και μουσικούς, πριν από την οριστική μεταγωγή τους στο Αουσβιτς.
Η Anne Sofie von Otter διάλεξε  τραγούδια για καμπαρέ, οπερέτες, παιδικά τραγουδάκια, Βιεννέζικα βάλς, νανουρίσματα και μπαλάντες – όλα από Εβραίους συνθέτες που πέρασαν απ’ το στρατόπεδο (Karel Svenk, Adolf Strauss, Martin Roman) πριν οδηγηθούν στους θαλάμους αερίων.

Ένα νανούρισμα γι’ αυτούς που αντί να γκρεμίζουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης όπου γης, επιλέγουν να τα χτίσουν στην ίδια τους την “πατρίδα”…

Πέθανε σήμερα ο ληστής και ποιητής Κορνήλιος Λουλούδης. Παιδί καπνεργατών απο την Καβάλα, κατέβηκε στην Αθήνα μαθητής την περίοδο της χούντας και η ζωή τάφερε να μπλέξει. Πέρασε τα μισά χρόνια του σε αναμορφωτήρια και φυλακές. Λήστευε τραπεζες. Από την τελευταία φορά που αποφυλακίστηκε πριν 7 – 8 χρόνια ζούσε σε πλήρη κοινωνικο αποκλεισμό, άνεργος και άστεγος, με μικροκλοπές και κανα χαρτζιλίκι απο φίλους που όλο και λιγόστευαν. Ήταν πάντα με μια εφημερίδα στην κολότσεπη, συνήθως την Αυγή, ένα στυλο κι ένα τετράδιο πουγραφε ποιήματα και στιχάκια. Ο Κορνήλιος δεν πρόφτασε να κλείσει τα 60. Τον βρήκανε νεκρό το πρωι στα Προπύλαια. Σε μια άδεια κι έρημη Αθήνα που την προσέχουν τα αδέσποτα και οι Λουλούδηδες.

Από τη σελίδα του Γ. Κυρίτση στο facebook.

Προσυπογράφουμε. Ο Κορνήλιος ήταν γνωστός και σε κάποιους από μας και μια πικρή γεύση απλώθηκε στον ουρανίσκο του Αυγούστου μας.

 

Γεννήθηκα στα Ποταμούδια της Καβάλας τον Ιούνιο του 1955 από γονείς εργάτες, σκουπιδιάρης ο πατέρας μου, υπηρέτρια πλουσιόσπιτων η μητέρα μου… Εκεί λοιπόν, στο μικρό Στάλινγκραντ όπως αποκαλούσαν τότε την γειτονιά μου, πρωτό’δα το φως του ήλιου. Αφορμή για το κόκκινο παρατσούκλι δόθηκε όταν οι εκεί καπνεργάτες απεργήσανε για πρώτη φορά πανελλαδικά… Αργότερα ένας από τους πρωτεργάτες της απεργίας, ο Βασίλης Λουλούδης (θείος μου), τότε γενικός γραμματέας της Ε.Π.Ο.Ν. Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, βρέθηκε ακέφαλος μέσα σε ένα βαρέλι… Το κεφάλι του το χρησιμοποιήσανε σαν μπάλα ποδοσφαίρου πριν το αναρτήσουν σε έναν πάσσαλο στην κεντρική πλατεία Φουάτ της πόλης, οι πανηγυρίζοντες Μάηδες και Χίτες, σημερινοί μεγαλοεπιχειρηματίες της Καβάλας… Παρ’ όλα αυτά… (α ναι) για των λόγων μου το αληθές, τα γεγονότα που αναφέρω τα περιγράφει ο Γάλλος συγγραφέας Ντομινίκ Εντ στο βιβλίο του «Οι καπετάνιοι – Άρης Βελουχιώτης»… Παρ’ όλα αυτά, αν και σήμερα η μοναδική μου περιουσία είναι τα ρούχα που φοράω, αν και οιονεί άεργος, άπορος, άστεγος κτλ. εν τούτοις συμπλήρωσα 55 χρόνια ζωής… Το σάλιο μου όμως πικρό, στάζει χολή… Εν τω μέλλοντι και καθ’ οδόν ενδεχομένως περαιτέρω!
Κορνήλιος Α. Λουλούδης, Τετάρτη 17 Νοέμβρη 2010

Όταν λες: μισώ, ο πρώτος φόνος του κόσμου ξαναγίνεται μέσα σου..
(Τ. Λειβαδίτης, Μικρή υπαρξιακή παρένθεση)

Οι φόνοι τους οποίους έχει διαπράξει και διαπράττει αυτός ο κόσμος είναι αναρίθμητοι
και το μίσος μας εναντίον του είναι μια ανάληψη ευθύνης για τον διαρκή του φόνο

μέχρι την οριστική εξάλειψη του μίσους το οποίο αυτός ο κόσμος διαρκώς προκαλεί*

*μια σκέψη, ένας χρόνος, μετά τη δολοφονία του Θ. Καναούτη, την περιφερόμενη ασυδοσία του ελεγκτή. για ένα εισιτήριο τρόλεϋ στο Περιστέρι, για το μίσος ενάντια στη επιτηδευμένη λήθη