espivblogs.net

 

αφίσα των 64 συλληφθέντων της περσινής αντιφασιστικής πορείας στο Κερατσίνι

Μια αυθόρμητη αλλά και γιγαντιαία μηχανή αλληλεγγύης έχει μετατρέψει την πλατεία στον πιο ζωντανό και όμορφο τόπο της πόλης. Κόσμος από τη γειτονιά αλλά και από όλη την πόλη που έρχεται σε πολύ μεγάλους αριθμούς από πολύ νωρίς το πρωί μέχρι αργά το βράδυ συνεισφέροντας με όποιον τρόπο μπορεί: νερά, τρόφιμα, φάρμακα.

Ακόμη πιο σημαντικό είναι το γεγονός ότι οι μετανάστες που διανυκτερεύουν πάνω στην πλατεία δεν είναι πολλοί: ένας τεράστιος αριθμός από το κύμα προσφύγων που έρχεται καθημερινά στην Αθήνα φιλοξενείται σε σπίτια -είναι οι ίδιες οι κοινότητες των μεταναστών που με αόρατο αλλά οργανωμένο τρόπο σηκώνουν το μεγαλύτερο βάρος της αλληλεγγύης.

Το κείμενο που ακολουθεί μοιράζεται αυτές τις μέρες σε μεγάλους αριθμούς στη γειτονιά. Θα ακολουθήσουν τις αμέσως επόμενες μέρες μικρές έμπρακτες δράσεις αλληλεγγύης και αμέσως μετά τις εκλογές σημαντικά μεγαλύτερης κλίμακας που θα διαρκέσουν τουλάχιστον όλο τον Οκτώβρη.

 

προσοχή! σοβαρός κίνδυνος επιδημίας γενική ενημέρωση

Η τρέχουσα κατάσταση έχει δημιουργήσει τη διασπορά ενός επικίνδυνου ιού μέσα στις γειτονιές μας. Τα κρούσματα είναι ελάχιστα, όμως η κατάστασή τους είναι πολύ σοβαρή και χρήζουν άμεσης βοήθειας.

συμπτώματα

Τα συμπτώματα κυμαίνονται από απάθεια, αδιαφορία, συναισθηματική νέκρωση έως παραλήρημα, αδυναμία επαφής με την πραγματικότητα, μανία καταδίωξης ή κρίσεις μεγαλείου, σοβαρό ψυχωσικό επεισόδιο.

διάγνωση και θεραπεία

Δείχνετε αυτή την φωτογραφία στο υποκείμενο που ασθενεί.

σχετικά ελαφρύ επεισόδιο: Αν το υποκείμενο εμφανίζει ελαφρύ αποπροσανατολισμό και δηλώσει «και τι να κάνω εγώ;», «και τι με νοιάζει;», πάσχει από ήπια μορφή της νόσου. Θεραπεία: Εστιάζετε στα βασικά προβλήματα της ζωής του –του αναφέρετε την περικοπή κατά 20% των κατώτερων συντάξεων, την κατάργηση του ΕΚΑΣ, την εξαφάνιση των αναπηρικών επιδομάτων, την άγρια ανεργία, την εκτίναξη της φορολογίας στα πιο βασικά αγαθά, το επικείμενο κύμα κατασχέσεων των σπιτιών. Αν ανταποκρίνεται, έχει πλέον ιαθεί.
σχετικά σοβαρό επεισόδιο: Αν το υποκείμενο εμφανίζει έντονη αδυναμία κατανόησης της πραγματικότητας, παραληρεί, εγκαταλείπει χιλιάδες πρόσφυγες στα νησιά (δηλώνοντας «έκανα ότι μπορούσα»), φωνάζει «θα τους ταυτοποιήσω όλους» (αντί να τους δώσει ένα έγγραφο ελεύθερης διακίνησης με ισχύ 1 μήνα), τους στοιβάζει στα καράβια και τους φέρνει στην Αθήνα (αντί να τους μεταφέρει στη Θεσσαλονίκη) πάσχει από σχετικά σοβαρή μορφή της νόσου, έχει όμως πιθανότατα αντισώματα. Θεραπεία: Το απομακρύνετε από το υπουργείο ή τη θέση εξουσίας που κατέχει και στο τέλος θα συνέλθει.
πολύ σοβαρό επεισόδιο: Αν το υποκείμενο τα έχει εντελώς χαμένα, βγάζει αφρούς από το στόμα, πιστεύει ότι οι πρόσφυγες που περνάνε για λίγες μέρες από τη χώρα μας είναι το βασικό πρόβλημα της ζωής του, τότε η κατάστασή του είναι ανίατη.
προειδοποίηση

Στο παρελθόν τα θύματα της νόσου παρέδωσαν οικειοθελώς τη γειτονιά τους (πολύ κοντινή στη δική μας) στις μαφίες και τα κυκλώματα της νύχτας. Ακόμη παλιότερα, σε μεγάλη κεντρική ευρωπαϊκή χώρα, προκάλεσαν πολέμους και στο τέλος είδαν τις πόλεις τους να σωριάζονται σε ερείπια και τη χώρα τους να καταστρέφεται ολοκληρωτικά.

σε περίπτωση κινδύνου

καλέστε την υγειονομική επιτροπή της γειτονιάς σας: 6976739070

η αλληλεγγύη είναι θεραπευτική

συνέλευση πλ. Βικτωρίας

Η Ρήνεια ή οι Μεγάλες Δήλες, όπως λένε το νησί οι μυκονιάτες, είναι η ιστορική σκιά της Δήλου. Η Δήλος και η Ρήνεια έχουν θεσμοθετηθεί ως το σημαντικότερο πανελλήνιο λατρευτικό και εμπορικό κέντρο της αρχαιότητας. Για το λόγο αυτό, σύμφωνα με τον νομοθέτη, απαγορεύεται στα δύο νησιά η δόμηση και ειδικά για την Ρήνεια απαγορεύεται και η επίσκεψη, καθώς είναι γεμάτη με αρχαιολογικά ευρήματα. Παρά το γεγονός ότι η Ρήνεια είναι πολύ μεγαλύτερη, ιστορικά ήταν πάντα στη σκιά της μικρότερης αλλά “διάσημης” γειτονικής Δήλου. Ένα στενό, πλάτους μόλις 1 χιλιομέτρου, χωρίζει τα δύο νησιά. Ανάμεσά τους είναι δύο μικρές βραχονησίδες: ο Μικρός Ρεματιάρης στα βόρεια και ο Μεγάλος Ρεματιάρης νοτιότερα. Κατοικημένη από την 5η χιλιετία π.Χ. ήρθε στο ιστορικό προσκήνιο το 530 π.Χ. όταν ο τύραννος Πολυκράτης της Σάμου κατέλαβε το νησί και το αφιέρωσε στο ιερό του Απόλλωνα της Δήλου: «Αφού επικράτησε με το ναυτικό του και εξουσίαζε τα άλλα νησιά, κατέλαβε τη Ρήνεια και την αφιέρωσε στον Απόλλωνα της Δήλου δένοντάς τη με αλυσίδα στη Δήλο» (Θουκυδίδης). Στα βορειοδυτικά του νησιού, στον Αμπελώνα, έχει εντοπιστεί μια αρχαία πόλη που εγκαταλείφθηκε στα τέλη του 5ου αιώνα π.Χ., όταν ένα τμήμα του λόφου στον οποίο ήταν χτισμένη αποκόπηκε και κατακρημνίστηκε στη θάλασσα. Πολύ πιθανόν, την περίοδο που η Δήλος διατηρούσε ακόμη τον αποκλειστικά ιερό χαρακτήρα της, αυτή να ήταν η αρχική πόλη της Δήλου κι εδώ να κατοικούσαν όσοι δεν είχαν άμεση σχέση με τη λειτουργία του ιερού του Απόλλωνα. Στα νότια του νησιού, σε ένα ύψωμα που δεσπόζει στην περιοχή, υπήρχε ένας φάρος, αντίγραφο ίσως σε μικρογραφία του περίφημου φάρου της Αλεξάνδρειας. Στην ανατολική ακτή, απέναντι στη Δήλο, είναι τα αρχαία νεκροταφεία.

Η συνέχεια αποκτάει μια πρωτόγνωρη ιστορική δραματικότητα, καθώς 100 περίπου χρόνια μετά, στην αρχή του Πελοποννησιακού πολέμου, οι Αθηναίοι χτυπημένοι από λοιμό, αποφάσισαν την “κάθαρση” της Δήλου, δήθεν για λόγους ευσέβειας. Παλαιότερη κάθαρση του ιερού του Απόλλωνος της Δήλου είχε κάνει ήδη ο Πεισίστρατος περί το 540 π.Χ. Πρόκειται για το λεγόμενο “βόθρο της καθάρσεως”, δηλαδή τετράγωνο αποθέτη με οστά, θραυσμένα αγγεία, ειδώλια και εργαλεία (8ου αι. έως 430 π.Χ. περίπου) στη θέση Χαρώνεια. Το 427-26 π.Χ. οι Αθηναίοι άνοιξαν όλους τους τάφους που υπήρχαν στο νησί, ακόμα και τους πιο φρέσκους, και μετέφεραν τα οστά και -επιλεκτικά- τα κτερίσματα στη Ρήνεια, όπου τα έθαψαν σε ένα κοινό λάκκο. Παράλληλα αποφάσισαν να μη γεννιέται και να μην πεθαίνει κανείς πια στη Δήλο, αλλά να μεταφέρονται οι επίτοκοι και οι βαριά άρρωστοι στη Ρήνεια. Στο νησί λειτουργούσε και θεραπευτήριο στο οποίο κατέληγαν οι βαριά άρρωστοι που δεν επιτρεπόταν πλέον να παραμένουν στην Δήλο. Από τότε κανείς δεν γεννήθηκε, κανείς δεν πέθανε και κανείς δεν τάφηκε στο ιερό νησί, οι δε Δήλιοι, όπως επεδίωκαν οι Αθηναίοι, έγιναν απάτριδες.

Το 422 π.Χ. οι Αθηναίοι ολοκλήρωσαν την “κάθαρση” εξορίζοντας όλο τον ντόπιο πληθυσμό. Οι Δήλιοι κατέφυγαν στο Αδραμύττιο της Μικράς Ασίας, όπου και κατεσφάγησαν. Οι ελάχιστοι που σώθηκαν επέστρεψαν στη Δήλο έπειτα από επέμβαση του Μαντείου των Δελφών.

Το κίνητρο των Αθηναίων μπορεί να μη βρίσκεται στην επιφάνεια της κυρίαρχης αρχαιολογικής ρητορείας αλλά δεν είναι άλλο από τη ληστεία. Η μεταφορά των πτωμάτων από τη Δήλο στη Ρήνεια προϋπέθεσε τη σύληση αναρίθμητων τάφων. Τα πτώματα σωριάστηκαν σε ομαδικούς τάφους στη Ρήνεια αφού αφαιρέθηκε κάθε χρυσό ή άλλο πολύτιμο επίθεμα. Η λεηλασία των πτωμάτων αποτέλεσε πηγή οικονομικής ανανέωσης της αθηναϊκής συμμαχίας. Το νησί μετατράπηκε σε νεκρόπολη. Μετά την παρακμή της Δήλου η Ρήνεια εγκαταλείφθηκε. Τα αρχαία ερείπια λεηλατήθηκαν για αιώνες ή χρησιμοποιήθηκαν σαν έρμα από τα περαστικά ιστιοφόρα. Ταφικά μνημεία από τη Ρήνεια βρίσκονται στην Πάρο, την Ύδρα, την Αθήνα, την Αίγινα, την Κέρκυρα αλλά και στη Βενετία, το Λονδίνο, την Οξφόρδη, την Ιρλανδία, το Παρίσι, τη Βιέννη, τη Νορβηγία, την Οδησσό, την Πετρούπολη, την Κοπεγχάγη… Ο ονομαζόμενος “βόθρος της καθάρσεως” ανασκάφηκε το 1898-1900 και τα χιλιάδες ευρήματα εκτίθενται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Μυκόνου.

Όμως, η Ρήνεια δεν ήταν μια απέραντη νεκρόπολη. Εκεί ήταν τα θεραπευτικά κέντρα, όπου μεταφέρονταν οι βαριά άρρωστοι και οι επίτοκες. Στα δυτικά ήταν η πόλη των Ρηναέων και σημαντικά ιερά και σε όλο το νησί υπήρχαν διάσπαρτες αγροικίες. Οι εύφορες κοιλάδες της καλύπτονταν από αγροκτήματα, ενώ στις πλαγιές των λόφων, ανάμεσα στα καταπράσινα αμπέλια και τις χρυσές θάλασσες των δημητριακών, έβοσκαν κοπάδια αιγοπρόβατα και βοοειδή.

Από τις αρχές του 20ου αιώνα το νησί χρησιμοποιείται επίσης ως τόπος βοσκής κοπαδιών από το γειτονικό νησί της Μυκόνου. Το 1950 ιδρύθηκε ο “Αναγκαστικός Συνεταιρισμός μισθωτών γαιών νήσου Ρήνειας”. Οι μισθωτές αυτοί καλλιεργούν τις 80 “παρτίδες” ή “χωριά” που ενοικιάζουν από το Δήμο Μυκόνου, με τον ίδιο σχεδόν τρόπο που καλλιεργούσαν από παλιά και σήμερα είναι οι αυτοδιορισμένοι “φύλακες” του νησιού. Η ανανέωση της αναγκαστικής μίσθωσης γίνεται ανά δεκαετία, ενώ από την ενοικίαση για καλλιέργειες και βοσκή έχουν εξαιρεθεί οι δυο αρχαιολογικές περιοχές της Ρήνειας: H περιοχή της Αγίας Τριάδας, όπου σώζονται λείψανα της Ελληνιστικής πόλης και το Ιερό του Ηρακλή και η ανατολική πλευρά απέναντι από τη Δήλο, όπου τάφοι, βωμοί, σαρκοφάγοι και επιτύμβια αγάλματα είναι διάσπαρτα.

Το 2010 ένα ρεπορτάζ τηλεοπτικού καναλιού έφερε αυτή την ιδιότυπη νεκρόπολη στο προσκήνιο με αμφισβητούμενα κίνητρα. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, αν και η Ρήνεια είναι αρχαιολογικός χώρος μη επισκέψιμος, «για κάποιους Μυκονιάτες είναι το ιδιωτικό τους νησί με τις παραθεριστικές τους κατοικίες». Στο ρεπορτάζ αναφερόταν χαρακτηριστικά ότι «περισσότερα από 60 παράνομα σπίτια με παράνομες επεκτάσεις παλαιών κελιών έχουν χτιστεί πάνω στον αρχαιολογικό χώρο». Η κάμερα κατέγραψε σπίτια με ηλιακούς θερμοσίφωνες και φωτοβολταϊκές μονάδες, εκσκαφείς και άλλα σκαπτικά μηχανήματα στις αυλές των σπιτιών. Επιπλέον, σύμφωνα με το ρεπορτάζ, κάποιοι διοργανώνουν ακόμα και κρουαζιέρες με παροχές διαμονής και διασκέδασης με μπάρμπεκιου στη Ρήνεια τις οποίες δεν διστάζουν να διαφημίζουν και στο διαδίκτυο.

Υπήρξαν διευκρινίσεις από τον έφορο αρχαιοτήτων της περιοχής: «Δεν υπάρχει κίνδυνος για τα αρχαία που βρίσκονται στο νησί καθώς υπάρχουν οικογένειες που μένουν μόνιμα στη Ρήνεια. Οι κατοικίες τους βρίσκονται εκεί εδώ και δεκαετίες και συγκεκριμένα, σε σημεία όπου δεν υπάρχουν αρχαία. Τα ευρήματα βρίσκονται σε άλλα σημεία. Η Ρήνεια είναι ένα μεγάλο νησί 13 τ.χ. Ανακηρύχθηκε αρχαιολογικός χώρος το 1994 και κατοικίες υπήρχαν εκεί από πιο πριν. Τα σπίτια δεν είναι αυθαίρετα. Είναι εκεί από τις αρχές του αιώνα. Είναι πολύ περισσότερα από 60-70, απλώς τα περισσότερα από αυτά είναι σε ερειπιώδη κατάσταση και είναι λογικό να γίνονται εργασίες στο νησί καθώς τα σπίτια κατοικούνται. Ωστόσο, δεν γίνεται καμία εργασία χωρίς προηγουμένως να έχει χορηγηθεί άδεια. Επίσης, οι εκδρομές στο νησί γίνονται σε μία συγκεκριμένη παραλία στην οποία διαθέτει κλήρο ο ιδιοκτήτης του καϊκιού που μεταφέρει τους 10-15 τουρίστες».

Μια ματιά, όμως, από την γειτονική Δήλο είναι αρκετή για να διακρίνεις πολυτελείς κατοικίες και, γνωρίζοντας το μυκονιάτικο “επιχειρηματικό δαιμόνιο”, πρέπει να θεωρούνται δεδομένες οι συχνές “φυσιολατρικές εκδρομές” παρά θιν’ αλός. Μεταξύ των “επισκεπτών” μάλιστα είναι και τοπικοί άρχοντες της Μυκόνου και διευθυντές υπηρεσιών που έχουν την αρμοδιότητα ελέγχου στο νησί.
Επιπλέον, δεν μπορεί κανείς να εμπιστεύεται τα κίνητρα των “καναλιών”, που λειτουργούν ως επικοινωνιακά τροχιοδεικτικά των κυριαρχικών συμφερόντων. Ιδιαίτερα όταν αρχίζει να γίνεται λόγος για ενεργοποίηση του ΤΑΙΠΕΔ και ορθολογική καπιταλιστική “αξιοποίηση” της νησιώτικης δημόσιας περιουσίας και, φυσικά, της Ρήνειας. Έτσι, τα κίνητρα του “ενδιαφέροντος” γίνονται πιο διαυγή…

Δεν είναι, όμως, όλοι οι παραβάτες – επισκέπτες του νησιού βουτηγμένοι στην ιδιοτέλεια: «Της Ρήνειας η μαγική στιγμή είναι η ανατολή του ήλιου, τις μέρες της άνοιξης. Η στιγμή εκείνη που ο ήλιος βγαίνει πυροκόκκινος μέσα από το μπλε. Και ενώνεται με το χρυσαφένιο κίτρινο ενός νησιού που κάθε άνοιξη είναι σκεπασμένο από μαργαρίτες. Εκατομμύρια μαργαρίτες! Από τη μια άκρη του νησιού ως την άλλη. Η μαγική στιγμή κράτησε λίγο, όσο να σηκωθεί ο ήλιος ψηλά στον ορίζοντα. Όμως, εμείς συνεχίσαμε. Περπατήσαμε όλο το νησί. Περάσαμε από παλιές αγροικίες. Βγήκαμε σε ερημικές αμμουδιές και κολυμπήσαμε όπως μας έκανε κέφι. Δεν συναντήσαμε ψυχή. Ονομάζουμε δική μας αυτή τη γωνιά του παραδείσου που δεν την άγγιξε ακόμα η Υβρις, αποκλειστικά και ολοκληρωτικά δική μας για αυτές τις λίγες ώρες που είμαστε εδώ. Εμείς θα τις ονομάσουμε αιωνιότητα. Θα τις φυλάξουμε μέσα στην ψυχή μας και θα είναι το δικό μας μυστικό. Λευκοκίτρινο, πυροκόκκινο και χρυσαφένιο».

Σε ποιους στίχους του Καβάφη άραγε να “φώλιασαν” οι παλιές εγκαταστάσεις του λοιμοκαθαρτηρίου της Ρήνειας όταν το 1903 πέρασε από το νησί στο πρώτο του ταξίδι στην Ελλάδα;

Ο λυρισμός, ωστόσο, απέχει πάρα πολύ από την “ποίηση” της καπιταλιστικής γεωγραφίας. Θα έλεγε κανείς ότι η Ρήνεια εκπέμπει μια λυτρωτική γαλήνη, αφού οι άνθρωποι που την πότισαν με θάνατο την έχουν εδώ και αιώνες αφήσει ήσυχη. Τρία μίλια από τη Μύκονο και μερικές εκατοντάδες μέτρα από τη Δήλο ξεδιπλώνεται ένα φίλτρο που δεν επιτρέπει την ανθρώπινη παρουσία. Με μια πυκνή γραμμικότητα που ακολουθεί την πορεία από την “έκλυτη ζωή” της καπιταλιστικής Ύβρεως της Μυκόνου, στην πολύκοσμη μουσειακή μυσταγωγία της Δήλου για να καταλήξει, τέλος, στην εκτυφλωτική σιωπή της Ρήνειας. Όχι. Η Ρήνεια δεν ήταν μια συνηθισμένη νεκρόπολη. Ήταν ένα νησί που αποθήκευε τη γέννηση και το θάνατο, φιλοξενούσε την αρρώστια, ήταν σημασμένο με τις απεχθείς ακραίες εκφάνσεις της ανθρώπινης ύπαρξης βιώνοντας ελάχιστες άλλες εκδοχές του υπαρξιακού στοιχήματος. Και η νηφαλιότητά της σήμερα, ανεξάρτητα από την επιτηδευμένη αρχαιολογία που την καθιστά μαύρη τρύπα στη γεωγραφία του αρχιπελάγους, οφείλεται στο αυθεντικό της σκοτάδι. Ένα καταπονημένο νησί που φιλοξένησε τη βαρβαρότητα της αρχαίας Ύβρεως, είναι ακόμη και μέχρι σήμερα ανοιχτό στη λεηλασία των ιστορικών του ιχνών από τους κάθε λογής επισκέπτες, με τη σύγχρονη Ύβρι να αχνοδείχνει τα γαμψά νύχια της.

Εν τω μεταξύ, ας είναι η Ρήνεια το δικό μας άγριο και όμορφο μυστικό του αρχιπελάγους.

[Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε στο τρίτο τεύχος του περιοδικού Carex Flacca της κατάληψης Σινιάλο το Απρίλη ’15]

Όλες οι αποχρώσεις μιας αξιο-ποίησης

Τι λένε: Στο πρόσφατο δημοτικό συμβούλιο μάθαμε πως συζητήθηκε εφ’ όλης της ύλης το ζήτημα του αναψυκτηρίου «ΑΛΕΑ»*1: το ύψος των ενοικίων της, οι τιμές των προϊόντων της, οι επεκτάσεις της, η διάρκεια της εκμίσθωσής της και η προέλευση του διαχειριστή της (για κάποιο λόγο.

Η πρεμούρα τού σώματος ήταν η εξέταση της ορθολογικότητας των όρων υπό των οποίων αξιοποιείται η «ΑΛΕΑ», ο εντοπισμός παρατυπιών και η λήψη αποφάσεων για τη διόρθωση αυτών: όπως κάθε meeeting επενδυτών άλλωστε. Όλες οι πολιτικές μερίδες του ΔΣ συνέβαλαν στην εξιστόρηση της παραχώρησης της «ΑΛΕΑΣ» και των όρων αυτής, κι όπως προκύπτει πρόσφατα ο ενοικιαστής διεκδίκησε δικαστικά και πέτυχε μείωση του ενοικίου κατά 20% (που σημαίνει πως πληρώνει στο Δήμο 8.800 ευρώ). Οι πιο «κόκκινες» μερίδες του ΔΣ έθεσαν στη συζήτηση ζητήματα επί της λειτουργίας του αναψυκτηρίου: πρότειναν μια κατεύθυνση «λαϊκού αναψυκτηρίου με λαϊκές τιμές» (Σαντζαρίδης) και διερευνηση του κατά πόσο μπορούν να μειωθούν οι τιμές των παρεχόμενων υπηρεσιών και προϊόντων ώστε να είναι προσιτές σε άνεργους και νέους (Τασιόπουλος).

Τι ακούμε: Η αντίθεσή μας με τις κλασικές συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις και τις πάγιες θέσεις τους περί του περιβάλλοντος είναι δεδομένη. Με τις «ανατρεπτικές» (προσέξατε τα εισαγωγικά, έτσι;) πολιτικές μερίδες χρειάζεται να εξηγείται κάθε φορά. Το πρόβλημα μας με αυτές τις «κόκκινες μερίδες» του ΔΣ δεν είναι πως δεν είναι αρκετά κομμουνιστικές: είναι πως είναι καπιταλιστικές. Και τέτοιες είναι και οι προτάσεις τους για ένα θέμα το οποίο αντιμετωπίζουν ως ξεκάθαρα επενδυτικό, ενώ είναι ζήτημα εκμετάλλευσης της φύσης. Κι αν κοπτόμαστε λίγο περισσότερο με τις απόψεις αυτών των μερίδων, είναι επειδή πλασάρονται στο δημόσιο λόγο –και στις συνειδήσεις- ως «αντικαπιταλιστικές», «ανατρεπτικές», «φιλεργατικές», φιλοπεριβαλλοντικές» κ.λπ. εγκλωβίζοντας συνειδήσεις και βραχυκυκλώνοντας την άρθρωση αυτόνομου, πραγματικά ανταγωνιστικού πολιτικού λόγου στην κυριαρχία.

Για εμάς, το ζήτημα της παραχώρησης ενός χώρου του Μπαρουτάδικου για το χτίσιμο καφετεριάρας, είναι εξ’αρχής τραγικό. Για πολιτικές δυνάμεις ανταγωνιστικές προς τις υπάρχουσες σχέσεις παραγωγής, τους θεσμούς και τον κυρίαρχο πολιτισμό το ζήτημα ξεκινάει από ΕΚΕΙ: τι δουλειά έχει να χτίζεται μια καφετέρια σε έναν χώρο πρασίνου; Καμία. Η φύση έχει την αυτάξία της και δουλειά των αντικαπιταλιστών θα έπρεπε να είναι η αποδέσμευσή της από το νόμο της αξίας. Και πριν η νεκρόφιλη λογική των επενδυτών φίλων μάς προλάβει, ας προσθέσουμε 2 σημεία στην πολεμική μας:

1. Άραγε δεν έχει άλλους χώρους ο δήμος να στήσει καφετέρια; Γιατί εκεί;
2. Κι αν «για το πράσινο»: ποιο πράσινο; Αυτό έχει εξαφανιστεί προ πολλού από το χώρο της «ΑΛΕΑΣ» χάριν τραπεζοκαθισμάτων και πλακόστρωσης του χώματος.

Με άλλα λόγια εμείς θα προτιμούσαμε –για να είμαστε ειλικρινείς- να την γκρεμίζαμε την «ΑΛΕΑ»: γιατί πραγματικά, είτε ως θέαμα, είτε ως θέμα συζήτησης, μας έχει πνίξει! Και φυσικά αυτή η πρόταση δεν χωράει σε ΔΣ, ούτε και σε ψηφίσματα «κόκκινων» καπιταλιστικών πολιτικών φορέων.

Ένας κάποιος αντι-μνημονιακός

Τι λένε: Ο Γ. Κάντζος, επικεφαλής της δημοτικής παράταξης «ΑΙΓΑΛΕΩ ΜΠΡΟΣΤΑ», αποχώρησε από τους ΑΝ. ΕΛ. κι επαναπροσχώρησε στη Νέα Δημοκρατία. Κατά δήλωσή του: «Επιστρέφω στις ρίζες μου».

Τι ακούμε: Ακολουθούν μερικά link. Τοπικό ειδησεογραφικό μπλογκ*2 είχε πλέξει πρόσφατα το εγκώμιο του Γ. Κάντζου για τον αγώνα υπέρ του ΟΧΙ (ως προς το πρόσφατο δημοψήφισμα), παρουσιάζοντας τον ως αφανή ήρωα του αντι-μνημονιακόυ αγώνα. Λογικά ο μπλογκογράφος δεν πρέπει να χάρηκε με την (πιο) πρόσφατη επιστροφή του ήρωά του στη μνημονιακότατη ΝΔ, μιας και η ανάρτησή του επ’ αυτού δεν σχολιάζει κάτι*3. Αντιθέτως, αρθρογράφος της τοπική εφημερίδας*4 φαίνεται να χαίρεται πολύ γιατί βρήκε την ευκαιρία να χρησιμοποιήσει τη λέξη από «κ».

Το ποιών αφεντάδων υπηρέτες φαίνεται να είναι τα 2 τοπικά μέσα προκύπτει αρκετά φυσικά από τον διαφορισμό στην αντιμετώπιση ενός ίδιου γεγονότος –και δε θα σταθούμε σε αυτό, γιατί θα ήταν κοινότοπο. Αντιθέτως λέμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό: θα συγχαρούμε τον κ. Κάντζο με όλη μας την καρδιά. Μπράβο Κάντζο! Είσαι πρώτος!

Μετά τη συγκίνηση ας εξηγηθούμε: είναι αξιέπαινος για τη συνέπεια με την οποία ακολουθεί την τάση των πολιτικών δυνάμεων της επικράτειας. Από τη Χρυσή Αυγή μέχρι τον ΣΥΡΙΖΑ η τάση αυτή δεν επιτρέπει την αντίφαση μεταξύ ιδεολογικής τοποθέτησης (αντι-μνημόνιο) και πολιτικής πράξης (τι κάνω «όταν», αλλά και «για να» εκλεγώ), αλλά αφήνει τα υλικά συμφέροντα να έχουν τον τελευταίο λόγο (πρέπει να εκλεγώ διάολε!).

Γραμμένο στους τοίχους Μαυσωλείου

Τι λένε:

«Ζωή; Πώς την αλλάξανε;
Που τώρα την κοιτάζω!
Αλλοδαποί που φθάσανε
Και τώρα, δάκρυ, στάζω!

Όπου γυρνώ το βλέμμα μου
Έλληνα που δεν βλέπω
Αφού μέσα στον τόπο μου
Εγώ που δεν αντέχω

Που δεν ακούω Ελληνικά
Που ζω μες στην Ελλάδα
Όμως; Κοιτάζω τα βουνά
Φωνάζουνε Ελλάδα

Ότι κι αν κάνουν κι ότι
κι αν πουν
Ελλάδα μου Γενναία
Την Ιστορία δεν μπορούν
Την έγραψαν σπουδαία

Είχαμε κι έχουμε εδώ
Λεβέντες με αξία
Που παλέψανε τον εχθρό
Κι έχουμε τα πρωτεία!

Πάντα, την Νίκη έχουμε
Εμεις μες στην ψυχή μας
Δόξα που φωνάζουμε
Πατρίδα είναι δική μας!

Κατσογιάννη Τούλα, Αιγάλεω, 68-8-2015
Πάντα Νίκες»

Τι ακούμε: Λίγα λόγια: θέλουμε απλά να συγχαρούμε την εφημερίδα «Η πόλη μας» για τη φιλοξενία του παραπάνω ποιήματος. Η καινοτομία στη διαμόρφωση της ύλης θέλει κότσια, και μία στήλη ρατσιστικής ποίησης σίγουρα έλειπε από τα μέρη μας. Επικροτούμε.

Goose-step

Τι λένε: «ΤΑ ΣΠΑΘΙΑ ΕΠ’ ΩΜΟΥ ΟΙ ΞΙΦΟΜΑΧΟΙ ΤΟΥ ΑΙΓΑΛΕΩ!!!»*5. Αγωνιστικές πληροφορίες κλπ.

Τι ακούμε: «Τα σπαθιά επ’ ώμου οι ξιφομάχοι», γράφει ο αρθρογράφος προφανώς περιχαρής. Και στρατόκαβλος. Ενδεχομένως εν αγνοία του τέτοιος –ας είμαστε δίκαιοι-, αλλά σε τέτοια πράγματα αξίζει να μην αφήνεις ούτε τελεία να πέσει κάτω.

Εξηγούμαστε. Όπως θα ξέρει όποιος έχει δει ξιφομάχο τα σπαθιά φοριούνται στη μέση, με διάφορους τρόπους μεν, αλλά στη μέση πάντα. Αντιθέτως, τα τουφέκια κουβαλιούνται στους ώμους κι από εκεί προκύπτει και το στρατιωτικό παράγγελμα «επ’ ώμου». Ως καταληψίες οι περισσότεροι δεν έχουμε κάνει το χατίρι στη μαμά-πατρίδα, αλλά μπορούμε να αναγνωρίσουμε πως η καθημερινότητά μας και η επικοινωνία μας έχει αποικιστεί από τις εκφράσεις της στρατιωτικής θητείας, εξ’ ου και η στρατοκαβλέ χαρωπή ανακοίνωση του αρθρογράφου που προοριζόταν να προσπεραστεί χαλαρά σαν κάτι το φυσικό. Ωστόσο, η κουλτούρα του στρατοπέδου, της μιζέριας και της ηλιθιότητας της στρατιωτικής θητείας πρέπει να μένει μακριά τόσο από τις καθημερινές κοινωνικές μας σχέσεις, όσο και από το λόγο μας.

Κατά τ’ άλλα μια χαρά, δεν παρακολουθεί κανείς μας ξιφασκία. Και λίγο Ντεμπόρ για να μας ξελασπώσει στο κλείσιμο: «Δεν μπορούμε να αμφισβητήσουμε πραγματικά κάποιον τρόπο οργάνωσης της ύπαρξης, εκτός αν αμφισβητήσουμε όλες τις γλώσσες αυτού του τρόπου ύπαρξης» (από την ταινία του: «On the passage of a few persons through a rather brief unity of time»*6)

*1 Για τις τολμηρές εκείνες κι εκείνους που διαβάζουν μια ανάρτηση τοπικού ενδιαφέροντος, ενώ κατοικούν αλλού χρειάζεται μια σύντομη επεξήγηση: η «ΑΛΕΑ» είναι αναψυκτήριο που χτίστηκε και λειτουργεί σε έκταση του άλσους Μπαρουτάδικου μετά από ενοικίασή του από το Δήμο. Θα ακούσετε την «ΑΛΕΑ» συνηθως να εμφανίζεται σε (βαρετές) συζητήσεις είτε ως «κατόρθωμα αξιοποίησης» (από όσους ασχολούνται με τα κέρδη του δήμου), είτε ως «στολίδι για την πόλη» (από τους λάτρεις της εμπορευματικής αισθητικής).
*2 http://aigaleopress.blogspot.gr/2015/07/blog-post_539.html
*3 http://aigaleopress.blogspot.gr/2015/08/blog-post_649.html
*4 http://www.ipolimas.gr/index.php/arthra-epilogis-aigaleo/3216-kanei-come-back-o-kantzos
*5 http://www.ipolimas.gr/index.php/ksifaskia-aigaleo/3196-ta-spathia-ep-omou-oi-ksifomaxoi-tou-aigaleo
*6: Η ταινία με αγγλικούς υπότιτλους: https://www.youtube.com/watch?v=9wE-zfjBPo8

 

για τους θανάτους που πέρασαν στα ψιλά

Την Παρασκευή 4/9/2015 οι καπνοί από τη φωτιά στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο στο Δαφνί, έφτασαν στα σπίτια όλων μας, μέσα από τις οθόνες των τηλεοράσεων και των υπολογιστών. Όλοι ρίγησαν, στενοχωρήθηκαν, τσαντίστηκαν, και μετά άλλαξαν κανάλι. Γιατί μπορούσαν. Γιατί δεν ήταν ούτε δεμένοι, ούτε κλειδωμένοι. Γιατί κανένας νόμος, καμία επιστημονική διάγνωση δεν τους ανάγκαζε να μην έχουν επιλογή. Αντίθετα, 3 άνθρωποι σκοτώθηκαν (δεν πέθαναν απλώς). Γιατί εκείνοι όχι απλώς δεν μπόρεσαν, αλλά δεν τους επιτρεπόταν να κάνουν αλλιώς. Δεμένοι στα κρεβάτια τους για μήνες, κλειδωμένοι στα δωμάτιά τους, μόνοι. Αποστερημένοι από τη θεμελιώδη για την επιβίωση συνθήκη της ατομικής τους αυτονομίας, με τη σφραγίδα του κράτους και των θεσμών του, με τη βούλα της επιστήμης και με την ηθική νομιμοποίηση της κοινωνίας. Γιατί αυτοί οι 3 ήταν «επικίνδυνοι», το είπαν άλλωστε κι οι γιατροί. Εμείς γιατροί δεν είμαστε. Αλλά αν όλο αυτό δεν είναι τρελό τότε τι είναι?

Είναι ο τρόπος που από τη δημιουργία του το κράτος επιλέγει να διαχειρίζεται τα προβλήματά του. Ρυθμίζοντάς τα νομικά, ελέγχοντάς τα θεσμικά και ορίζοντας τρόπους κατασταλτικής διαχείρισής τους. Γιατί το ζήτημα της δημόσιας υγείας είναι στην πραγματικότητα για το κράτος ζήτημα δημόσιας τάξης. Γιατί το πραγματικό του πρόβλημα είναι οι από τα κάτω ταξικά προσδιορισμένοι, οι «επικίνδυνοι», οι «τρελοί» και το πώς θα τους διαχειρίζεται και θα τους καταστέλλει. Γιατί μπορεί η ασθένεια να είναι διαταξική, η «θεραπεία» όμως έχει ταξικό πρόσημο. Γι’ αυτόν και για κανέναν άλλο λόγο η αποασυλοποίηση είναι στην πραγματικότητα αποχρηματοδότηση. Οι ανασφάλιστοι και οι φτωχοί «τρελοί» κοστίζουν. Όχι μόνο σε φάρμακα και θεραπεία, αλλά και σε φροντίδα. Άστους εκεί κλειδωμένους και δεμένους, να περιμένουν τη θανατική τους καταδίκη, γιατί όλα τα άλλα κοστίζουν.

Είναι επίσης ο τρόπος που η επιστήμη, έπαιξε διαχρονικά τον θεσμικό της ρόλο στην επίτευξη του κοινωνικού ελέγχου, στη διαχείριση δηλαδή των προβλημάτων του κράτους. Η ψυχιατρική, μέσα από το δογματικό στόμα του «ειδικού» όριζε από την γέννησή της το τι σημαίνει κανονικό και τι μη-κανονικό, τι σημαίνει υγιές και τι σημαίνει νοσηρό, τι σημαίνει θεραπεία. Έτσι ανάλογα με τα κοινωνικά ήθη, έβγαζε και τις διαγνώσεις. Ανάλογα με την τεχνολογική εξέλιξη και τη χρηματοδότηση, έβγαζε τις θεραπείες. Τι κι αν έκανε λάθη, λάθη γίνονται. Δεν έγινε και τίποτα που τα λάθη μετριούνται σε εκατομμύρια νεκρούς, βασανισμένους και ακρωτηριασμένους ανθρώπους. Τι κι αν πέρασαν τη ζωή τους μέσα στα ψυχιατρεία οι γυναίκες, οι ερωτευμένοι νέοι, οι ομοφυλόφιλοι, οι άεργοι και οι άνεργοι, οι περιθωριακοί, οι σκλάβοι, οι πολιτικά αντιφρονούντες. Τι κι αν οι θεραπείες ήταν εγκλεισμός, απομόνωση, φάρμακα, δεσίματα, ηλεκτροσόκ, λοβοτομές, ευνουχισμοί. Κι αν όλα αυτά μοιάζουν με αρχαία ιστορία, ας κοιτάξει κανείς τι είδους διαταραχές ορίζονται στις μέρες μας, τι θεραπείες εφαρμόζονται, πόσοι νεκροί προστίθενται στη λίστα.

Είναι τέλος, ο τρόπος που λειτουργούν τα πράγματα, ανάλογα με το ποιος είσαι, από πού είσαι, πόσα λεφτά και τι κοινωνικές σχέσεις έχεις. Είναι η εικόνα του τι συμβαίνει όταν είσαι στον πάτο της κοινωνικής πυραμίδας. Όταν για σένα νοιάζονται μόνο αν ο θάνατός σου προκαλεί φρίκη, δεμένος σε ένα κρεβάτι ή ξεβρασμένος σε μια παραλία. Και μόνο όταν αυτό γίνει γνωστό, μόνο όταν δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από κάγκελα και τοίχους ή πίσω από την απόσταση των χιλιομέτρων. Καμιά κουβέντα για το τι συνέβαινε όταν ήσουν ζωντανός. Γιατί αν δεν καταφέρει η λυπηρή σου ιστορία να φτάσει στην οθόνη του σπιτιού μας, για σένα αρμόδιοι είναι οι ειδικοί. Ό,τι στολή κι αν φοράνε. Εμείς γιατροί δεν είμαστε. Αλλά αν το κράτος, οι θεσμοί, η επιστήμη και η κοινωνία θεωρούν ότι αυτή η πραγματικότητα είναι υγιής, τότε εμείς είμαστε όλοι τρελοί!

* αναδημοσίευση από το site της κατάληψης Παπουτσάδικο