espivblogs.net

Πέρασαν έξι μήνες από τη μέρα που μου επέβαλλαν να αντικρίζω τον ουρανό πίσω από συρματοπλέγματα και να μετρώ τον χρόνο ανάμεσα στα κλειδώματα της πόρτας του κελιού μου. Η νέα άρνηση  του δικαστικού συμβουλίου στην εξέταση της αποφυλάκισής μου ήρθε να επιβεβαιώσει αυτό που ήξερα  ήδη από τις πρώτες μέρες που βρέθηκα στα κελιά της αντιτρομοκρατικής. Η φυλάκισή μου δεν είναι απλά μία προσωπική υπόθεση. Η φυλάκισή μου είναι η αντανάκλαση μιας συνολικής κατασταλτικής στρατηγικής που στόχο έχει την κυριαρχία του φόβου και την ικανοποίηση του εκδικητικού μένους των διωκτικών αρχών απέναντι στους πολιτικούς κρατούμενους και σε όσους δεν συμβαδίζουν με τις αξίες του πολιτισμού της εξουσίας.

Εξακολουθώ να βρίσκομαι στη φυλακή με μοναδικό «ενοχοποιητικό» στοιχείο το γεγονός ότι είμαι σύζυγος του πολιτικού κρατούμενου μέλους της Σ.Π.Φ. Γεράσιμου Τσάκαλου.

Εξακολουθώ να βρίσκομαι στη φυλακή γιατί δεν υπέγραψα «πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων» και δεν αποκήρυξα τον σύντροφό μου και τη σχέση μας.

Γνωρίζω πως η φασιστική άρνηση του δικαστικού συμβουλίου να μου επιστρέψει την ελευθερία που μου έχουν στερήσει, είναι αποτέλεσμα εντολών της εξουσίας και αστυνομικο-δικαστικών διαδικασιών με σκοπό να περάσουν ένα σαφές μήνυμα φόβου.

Όποιος στέκεται  δίπλα σε πολιτικούς κρατούμενους, κινδυνεύει να βρεθεί στο διπλανό κελί… Όποιος δεν σκύβει το κεφάλι, δεν χαμηλώνει το βλέμμα , δεν φιμώνει τη φωνή του απέναντι στα είδωλα της εξουσίας, μπορεί να συρθεί με χειροπέδες, σε κρατητήρια, σε ανακριτικά γραφεία, σε δικαστήρια…

Όμως οι κινήσεις αλληλεγγύης που έγιναν την τελευταία βδομάδα μου απέδειξαν ότι ο φόβος μπορεί να κυβερνά, αλλά δεν βασιλεύει στις καρδιές και στο μυαλό των ελεύθερων ανθρώπων.

Στέλνω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους αυτούς που με τις δράσεις ξορκίζουν την δικτατορία του ψέματος και της υποκρισίας της δικαιοσύνης που επιμένει να με κρατά κλειδωμένη στα κελιά της. Τώρα μια νέα μάχη ξεκινά…

Στο απορριπτικό τελεσίγραφο των δικαστών δεν μου μένει παρά να απαντήσω με το ύστατο καταφύγιο του αιχμάλωτου ανθρώπου την απεργία πείνας για την απελευθέρωσή μου.

Η πρόθεσή μου ήταν να ξεκινήσω από αύριο, καθώς το είχα ήδη αναφέρει σε προηγούμενο γράμμα μου, σε περίπτωση απόρριψης της αίτησής μου. Στις μέρες που ακολούθησαν μετά την ανακοίνωση της απόφασής μου, αρκετοί σύντροφοι, κυρίως από την επαρχία, μου ζήτησαν να υπάρξει μια χρονική παράταση ώστε να επιστρέψουν κι άλλοι σύντροφοι και να οργανωθεί καλύτερα ο αγώνας αλληλεγγύης. Κατανοώντας τις δυσκολίες που υπάρχουν σε συνδυασμό με την προεκλογική περίοδο και επειδή αντιλαμβάνομαι την αλληλεγγύη σαν μοίρασμα κοινών αγωνιών, επιθυμιών και αγώνων και όχι σαν χρηστικό εργαλείο, σεβόμενη και συμφωνώντας με τη σκέψη των συντρόφων ώστε να πυκνώσουν οι δυνατότητες αλληλεγγύης, επέλεξα να μεταθέσω την έναρξη της απεργίας μία βδομάδα αργότερα.

ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ 14 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ ΞΕΚΙΝΑΩ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ενάντια στο φόβο και στο άδικο.

Είναι μια απόφαση που το βάρος της μπορεί να με συνθλίψει, αλλά δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια… Αρνούμαι να δεχτώ το πραξικόπημα του ψέματος  και της υποκρισίας μιας δικαιοσύνης  που εκτελεί συμβόλαια εξόντωσης της ελευθερίας για λογαριασμό της εξουσίας.

Η απεργία πείνας εκτός από αγώνας για  την απελευθέρωση μου είναι κι ένας φόρος τιμής για όλους όσους αγωνίστηκαν πριν από μένα ενάντια στην ασχήμια της εξουσίας, αλλά και ένα ανάχωμα αντίστασης για όσους επιδιώξει να αιχμαλωτίσει το σύστημα μετά από μένα επειδή θα σταθούν πλάι στους πολιτικούς κρατούμενους, επειδή θα φωνάξουν για το δίκιο τους και θα τολμήσουν να ζήσουν ελεύθεροι και όχι σαν δούλοι.

ΑΓΩΝΑΣ ΩΣ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

Εύη Στατήρη

Φυλακές Κορυδαλλού

Μετά από την αποτυχία κάθε προσπάθειας της δημοτικής αρχής να ξεκινήσει το έργο του βρεφονηπιακού σταθμού μέσα στο Μπαρουτάδικο, στον χώρο του Πατινάζ, η κατάσταση έδινε την εντύπωση ότι οδεύει σε μια εναλλακτική λύση. Όλα ξεκαθαρίστηκαν, ωστόσο, όταν πριν λίγες μέρες ανακοινώθηκαν τα 18 “μεγάλα” έργα που θα… αλλάξουν το Αιγάλεω και μέσα σε αυτά βρίσκεται κι αυτό της “βιοκλιματικής μελέτης του 5ου βρεφονηπιακού σταθμού”.  Ο 5ος Β/Ν σταθμός δεν υπάρχει αλλά η βιοκλιματική του μελέτη επαναφέρει προφανώς μια οικολογικοφανή προσθήκη στα ήδη υπάρχοντα σχέδια, ως περιβαλλοντικός εξωραϊσμός των τόνων τσιμέντου που θα καταπλακώσουν το χώρο του Πατινάζ.
[post_gallery layout=”12″ ids=”17826,17825,17824″]
Το ανεκδιήγητο αυτό έργο ευθύς εξαρχής – τον Φλεβάρη του 2012- υποστηρίζεται από όλες -πλην μιας στις μέρες μας- τις δημοτικές παρατάξεις στο Αιγάλεω δίνοντας την εντύπωση μιας συντριπτικής κοινωνικής συναίνεσης των κατοίκων της περιοχής. Η συναίνεση αυτή αναδείχτηκε μέσα στα χρόνια ως κατασκευασμένη από το δημοτικό διευθυντήριο αφού ελάχιστοι -κι αυτοί είτε ως εντεταλμένοι είτε ως προϊόν εκβιασμού- υπερασπίστηκαν  το “λαϊκό” και “κοινωφελές” αυτό έργο σε κάθε απόπειρα έγκλησής τους. Αντιθέτως, η αντίσταση στην κατασκευή του έργου ήταν ισχυρή και επίμονη παρά τις δημαγωγίες, τις λοιδορίες και τα ρόπαλα των ΜΑΤ.

Το έργο αυτό εμφανίζεται λοιπόν και πάλι “από το παράθυρο” των νέων επιδοτήσεων των ΕΣΠΑ ενώ έχει πεταχτεί έξω από την πόρτα του Πατινάζ. Κανείς δεν μπορεί να δηλώνει ανυποψίαστος όταν υπάρχει επιμονή για την κατασκευή ενός τσιμεντένιου κτιρίου μέσα στο Άλσος για μια χρήση που θα αδυνατεί να εξυπηρετήσει αφού οι γονείς πληρώνουν ακόμη και τα χαρτιά υγείας των παιδικών σταθμών και σκουπιδιάρικο του δήμου είναι αυτό που διανέμει τα γεύματα στα παιδιά! Σε μια συνθήκη προωθημένου καπιταλισμού δεν πρόκειται να σταθούμε σε ερμηνείες ψυχολογικοποίησης των τοπικών αρχών στη βάση ενός εμμονικού χαρακτήρα επιβολής του έργου. Πάντα υπάρχουν συμφέροντα: τόσο υλικά όσο και σε επίπεδο προνομίων. Κανένα συμφέρον, ωστόσο, δεν μπορεί να κάμψει τη δύναμη των κοινωνικών αντιστάσεων  για την υπεράσπιση της ζωής και του φυσικού της περιβάλλοντος.

Κάτω τα ξερά σας από το Πατινάζ

Το Μπαρουτάδικο τσιμέντο δεν θα γίνει Συνεχίζουμε!

Σαν σήμερα, το 1936 ο ισπανός αναρχικός Federico Borrell σκοτώθηκε στην μάχη για την υπεράσπιση του Cerro Muriano. Ο θάνατός του έγινε διάσημος από την παρούσα φωτογραφία με τίτλο «Η πτώση Στρατιώτη» από τον Robert Capa.

Ο Federico Borrell Garcia γεννήθηκε στην Benilloba στο Αλικάντε στην Ισπανία στις 3 Απριλίου του 1912.

Ο γιος του Vicente Borrell και της Maria Garcia, ήταν ο ένας από μια μεγάλη οικογένεια με 3 αδελφούς και τις αδελφές 2, οι οποίοι ζούσαν σε συνθήκες μεγάλης φτώχειας.

Ο πατέρας του, εργάτης σε αγρόκτημα, πέθανε το 1917 και η οικογένεια αναγκάστηκε να μετακομίσει στο Alcoy σε απόσταση 15 χιλιομέτρων (ο Federico διατήρησε δεσμούς με την Benilloba μέσω της στενής φιλίας του με τον Gil Domenech Monllor, ο οποίος ήταν γραμματέας της αναρχοσυνδκαλιστικής CNT  μέχρι το 1936). Το Alcoy είναι μια εργατούπολη  με μακρά παράδοση ριζοσπαστική.

Ήταν γνωστός στους φίλους του ως Taino, μετά το ψευδώνυμο Τάνια που είχε η μητέρα του στην Benilloba. Εργάστηκε στα εργοστάσια κλωστοϋφαντουργίας στο Alcoy.

Δεν είναι σαφές πότε έγινε αναρχικός, αλλά γνωρίζουμε ότι ο ίδιος ήταν συνδρομητής σε μια τοπική αναρχική εφημερίδα, την Redencion, το 1930. Ίδρυσε το τοπικό τμήμα της αναρχικής Ελευθεριακής Νεολαίας (FIJL) το 1932.

Η μητέρα του πέθανε τον Ιούλιο του 1933. Ως άνθρωπος της δράσης, συμμετείχε με μέλη της αναρχικής FAI στην ανατίναξη ενός ηλεκτρικού μετασχηματιστή, τον Οκτώβριο του 1934, σε μία από τις πολλές πράξεις αντίστασης που έλαβαν χώρα σε όλη την Ισπανία αφότου η κεντρική κυβέρνηση μετατοπίστηκε απότομα προς τα Δεξιά. Πήρε μέρος στην κατάληψη του στρατοπέδου πεζικού στο Alcoy κατά τη διάρκεια του αγώνα ενάντια στις δυνάμεις του Φράνκο το 1936, όταν άρχισε ο εμφύλιος πόλεμος. Εντάχθηκε στην τοπική πολιτοφυλακή, την Φάλλαγα Alcoiana, με επικεφαλής τον τοπικό αναρχικό ακτιβιστή, Enrique Vano Nicomedes.

Το πρωί της 5 Σεπτεμβρίου 1936, ο Federico ήταν ένας από τους πενήντα πολιτοφυλακής οι οποίοι έφτασαν στο χωριό του Cerro Muriano (Κόρδοβα), για να ενισχύσει την πρώτη γραμμή της πολιτοφυλακής ενάντια στις δυνάμεις του Varela. Το απόγευμα ο Federico υπερασπιζόταν μια πυροβολαρχία όταν τα στρατεύματα του Φράνκο διείσδυσαν  πίσω από τις γραμμές και άρχισαν να πυροβολούν από πίσω καθώς και μπροστά. Ο Federico πυροβολήθηκε περίπου στις 17:00 και πέθανε ακαριαία. Σύμφωνα με τα στοιχεία, ήταν το μόνο μέλος της ταξιαρχίας που σκοτώθηκε στην μάχη εκείνη την ημέρα.

Προς τιμήν του, και ενός άλλου αναρχικού από την Alcoy, του Juan Ruescas Ángel, ο οποίος πέθανε στις 25 Setember 1936 στο Espejo, μια φάλαγγα της πολιτοφυλακής ονομάστηκε “Ruescas-Taino”.

Διαμάχη ξέσπασε σχετικά με την διάσημη φωτογραφία με τον ισχυρισμό ότι δεν τεκμηριώνει τον θάνατο ενός εθνοφρουρού. Ωστόσο, το 1996, ο Mario Brotons, ο οποίος συμμετείχε στην Φάλαγγα Alcoiana σε ηλικία 14 ετών (!) επιβεβαίωσε την ταυτότητα του εικονιζόμενου στην φωτογραφία. Ο Federico θάφτηκε σε ένα ρηχό τάφο κοντά στο σημείο όπου έπεσε και τίποτε από αυτόν δεν έχει ποτέ εντοπιστεί.

Κείμενο του Nick Heath

Περισσότερα:
http://www.photographers.it/articoli/cd_capa/img/taino.pdf

Φωτογραφίες του Taino

[post_gallery layout=”122″ ids=”17871,17816,17817,17818,17819″]

για την υπενθύμιση:
Ξεναγοί του Μέλλοντος

Λιβύη

«Πάνω από 200 νεκρά σώματα ανέσυρε την Παρασκευή η ακτοφυλακή της Λιβύης σε απόσταση ενός χιλιομέτρου από το λιμάνι Zuwara.»

Λέσβος

4 νεκροί και άλλοι 3 αγνοούμενοι από τουλάχιστον 3 διαφορετικά ναυάγια στα παράλια της Λέσβου τον τελευταίο μήνα.

Αυστρία

«Οι αυστριακές αρχές απομάκρυναν περισσότερα από 70 πτώματα από φορτηγό που βρέθηκε την Πέμπτη εγκαταλελειμμένο σε λωρίδα έκτακτης ανάγκης εθνικής οδού στην ανατολική Αυστρία, κοντά στην Ουγγαρία και τη Σλοβακία.»

 

Τρεις ειδήσεις για μερικούς ακόμα νεκρούς μετανάστες στην προσπάθεια τους να κυνηγήσουν κάποιες καλύτερες συνθήκες ζωής. 275 νεκροί άνθρωποι που έρχονται να προστεθούν στους πάνω από 2500 που έχουν χάσει τη ζωή τους από την αρχή του χρόνου, στην προσπάθεια να φτάσουν στην ευρώπη. Τα ναυάγια όμως έχουν γίνει δευτερεύουσες ειδήσεις που περνάνε στα ψιλά ανάμεσα στην υπόλοιπη επικαιρότητα. Οι νεκροί, είναι απλώς αριθμοί που χαλάνε την «ανθρωπιστική» εικόνα των κρατών-μελών της Ε.Ε. Τα ίδια κράτη που από τη μία διατάζουν βίαιες επαναπροωθήσεις και στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίον των μεταναστών που προσπαθούν να εισέλθουν στην ευρώπη, και από την άλλη μιλάνε για επιχειρήσεις διάσωσης. Από τη μία παρατάσσουν φράχτες, στρατό και αστυνομία στα σύνορα, και από την άλλη μιλάνε για το «δράμα των προσφύγων».

Παρακολουθούμε καραβάνια, να διασχίζουν θάλασσες και κομμάτια γης που το καθένα θέλει να κουβαλάει και ένα διαφορετικό όνομα. Τουρκία, ελλάδα, σκόπια ή μακεδονία, σερβία, ουγγαρία, αυστρία, γερμανία και τόσα αλλά. Στο καθένα από αυτά η ίδια συνθήκη. Δεκάδες ιστορίες με θύματα μετανάστες, που καταλήγουν να πιάνουν απλώς χώρο σε γωνιές των νεκροταφείων, συχνά με ένα νούμερο και μία ημερομηνία να υποδεικνύουν απλώς το σημείο ταφής τους. Και οι υπόλοιποι, να παρακολουθούν τις αντιμεταναστευτικές πολιτικές και τα θύματα αυτών να εξελίσσονται σαν να παρακολουθούν κάποια τηλεοπτική σειρά. Τηλεθεατές της πραγματικής ζωής.

Στη Λέσβο οι ειδήσεις των ναυαγίων και των νεκρών με το ζόρι βρήκαν χώρο ανάμεσα στις υπόλοιπες. Εδώ το σημαντικό τώρα είναι οι χιλιάδες που παραμένουν εγκλωβισμένοι στο λιμάνι λόγω έλλειψης καραβιών. Άλλωστε αυτό που πρέπει να μας νοιάζει είναι το πότε θα ‘ξεκουμπιστούν’ από το νησί. Όχι το τι χρειάστηκε να περάσουν όσοι κατάφεραν να φτάσουν. Ούτε το τι τους επιφυλάσσει το μέλλον μόλις εγκατασταθούν κάπου, όταν ως ένα από τα πλέον υποτιμημένα κομμάτια της κοινωνίας, θα έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με την εκμετάλλευση από μικρά και μεγάλα αφεντικά, συνεχείς καταδιώξεις από τα αστυνομικά σώματα ή πογκρόμ από εθνικιστικές και ρατσιστικές γκρούπες.

Δύομιση χρόνια πριν, μετά από ένα ναυάγιο έξω από τη Θερμή με 22 νεκρούς κάποιοι σύντροφοι-ισσες γράφανε: «…Είναι μέρες σαν αυτές που όλοι και όλες εμείς, οι εν δυνάμει μετανάστες και μετανάστριες ενός πολέμου που τον ζούμε καθημερινά εδώ, πιάνουμε πάτο –γιατί δεν είμαστε ακόμα σε θέση να πούμε πως φτάνει πια, ως εδώ με την υποτίμηση, με τους εκβιασμούς, με τους θανάτους». Τελικά, λίγο καιρό μετά το μόνο που καταλαβαίνουμε είναι ότι το βαρέλι δεν έχει πάτο…

 

Musaferat

Σεπτέμβριος 2015

Στην πορεία να κατανοήσουμε την πόλη γύρω μας δεν θα μπορούσαμε να μην σταθούμε στην ενδιαφέρουσα ιδιαιτερότητα του αρχιτέκτονα Άρη Κωνσταντινίδη. Η έγκληση της αρχιτεκτονικής σε μια επιστροφή στην κατασκευή “δοχείων ζωής” μακριά από μορφικά φετίχ, μια αρχιτεκτονική που φυτρώνει στη γη ως φυσική της προέκταση, η κραυγή “να γκρεμίσουμε τα νεοκλασσικά κτίρια”, η λατρεία για τις προσφυγικές καλύβες, η αντίληψη του χρόνου ως ενιαίου όπου παρελθόν, παρόν και μέλλον είναι τώρα, η πρόκριση του ονείρου σε σχέση με την φαντασία… διαμορφώνουν μια προσωπικότητα που άφησε τα αρχιτεκτονικά ίχνη της σε πολλά σημεία ανά την επικράτεια. Και δεν είναι, φυσικά, τυχαίο ότι πολλά κτίρια του Άρη Κωνσταντινίδη εγκαταλείπονται στην ερείπωση ως ανεπιθύμητα μέσα σε έναν πολιτισμό διαχωρισμών, κοινωνικής ιεράρχησης, αποκλεισμών. Η αναφορά μας στον Κωνσταντινίδη δεν έχει κίνητρο τον καθαγιασμό μιας ορισμένης όψης της αστικής αρχιτεκτονικής αλλά τον τρόπο με τον οποίο αποτυπώνεται μέσα της μια ουσιαστική αντίθεση μεταξύ του ενιαίου και του διαχωρισμένου πάνω στον χώρο, μέσα στην πόλη που ζούμε. Κι αυτή η αντίθεση είναι τόσο ζωντανή όσο οξυμένη είναι και η προσπάθεια της κυρίαρχης κουλτούρας να την βυθίσει σε μια γενικευμένη αδιαφορία.

ΑΡΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ – ΔΟΧΕΙΑ ΖΩΗΣ