espivblogs.net

Λίγα λόγια με αφορμή την προβολή της ταινίας Χαρακίρι:

Ιαπωνία, αρχές 17ου αιώνα.  Κατά την περίοδο του Έντο (1603-1868) κυριαρχεί σε ολόκληρη τη χώρα το φεουδαρχικό στρατιωτικό καθεστώς (Σογκουνάτο) του Οίκου των Τοκουγκάβα. Μετά από πολλά χρόνια συγκρούσεων ανάμεσα στους διάφορους τοπικούς άρχοντες (Νταΐμιο), η κεντρική κυβέρνηση του Σόγκουν Ιγιεμίτσου προχωράει στην ενοποίηση της Ιαπωνίας επιβάλλοντας τον τερματισμό των περιφερειακών μαχών και προχωρώντας στη δήμευση πολλών από τα εχθρικά τοπικά φέουδα που αντιστέκονταν στην αναδυόμενη συγκεντρωτική εξουσία των Τοκουγκάβα. Μετά από  αυτή την εξέλιξη, πολλοί πολεμιστές Σαμουράι που υπηρετούσαν ως τότε κάποιον Νταΐμιο γίνονται Ρονίν. Ο όρος  Ρονίν – που κυριολεκτικά σημαίνει  τον περιπλανώμενο αλήτη, αυτόν που δεν έχει σπίτι – χρησιμοποιούταν ήδη από παλιότερα για να περιγράψει τους δουλοπάροικους που εγκατέλειπαν ή δραπέτευαν από τη γη του αφέντη τους.  Από την εποχή των Τοκουγκάβα και μετά, οι Ρονίν ταυτίζονται σε μεγάλο βαθμό με τους Σαμουράι που μένουν χωρίς αφέντη εξαιτίας του θανάτου ή της ανατροπής του τοπικού άρχοντα που υπηρετούσαν. Κατά την περίοδο του Σόγκουν Ιγιεμίτσου, το πλήθος των Ρονίν στην Ιαπωνία αγγίζει το μισό εκατομμύριο. Το Σογκουνάτο τους θεωρεί επικίνδυνους και τους απαγορεύει να καταφύγουν στις πόλεις ή να υπηρετήσουν καινούριους άρχοντες. Αντιμέτωποι με τη φτώχεια και την εξαθλίωση, πολλοί Ρονίν γίνονται  παράνομοι, ληστές ή μισθοφόροι. Το 1651, οι Ρονίν οργανώνουν τη μεγάλη εξέγερση του Keian που αναγκάζει το Σογκουνάτο των Τοκουγκάβα να αναθεωρήσει την πολιτική του και να επιδιώξει την ενσωμάτωσή τους στην Ιαπωνική κοινωνία.

Καθώς δεν απολάμβαναν το κύρος των έμμισθων Σαμουράι και βρίσκονταν στο κοινωνικό περιθώριο, οι Ρονίν θεωρούνταν ανυπόληπτοι και αποτελούσαν αντικείμενο χλευασμού εκ μέρους όχι μόνο των αρχόντων αλλά και των ίδιων των Σαμουράι. Στο πλαίσιο αυτό, ο άγραφος κώδικας των Σαμουράι (Μπουσίντο) υποδείκνυε στους πολεμιστές που γίνονταν Ρονίν να διαπράξουν σεπούκου ή χαρακίρι (τελετουργική αυτοκτονία) μετά την απώλεια του αφέντη τους για να προστατεύσουν την τιμή και την υπόληψή τους. Στην ταινία “Χαρακίρι” (1962), ο Μασάκι Κομπαγιάσι πραγματεύεται την εκδίκηση που οργανώνει μεθοδικά ο Ρονίν πολεμιστής Τσούγκουμο Χάνσιρο μετά το θάνατο των αγαπημένων του προσώπων και ξεσκεπάζει την υποκριτική επίκληση του κώδικα τιμής των Σαμουράι από το καταπιεστικό φεουδαρχικό σύστημα που αποσκοπεί στο στιγματισμό και στην εξόντωση των φτωχών Ρονίν.

Σχετικά με την ταινία:

Στην Ιαπωνία του 17ου αιώνα τοποθετείται η ταινία του Μασάκι Κομπαγιάσι με κεντρικό πρόσωπο τον Τσουγκούμο, ένα σαμουράι που έρχεται σ’ έναν αρχοντικό οίκο και ζητά την άδεια να πεθάνει έντιμα με χαρακίρι. Αυτή είναι και η αφορμή για τον ήρωα της ταινίας για να αρχίσει να εξιστορεί τα γεγονότα που τον οδήγησαν σε αυτή την επιλογή. Είναι μια ταινία που ξεχωρίζει κυρίως για τις χορογραφικές σκηνές μάχης και φυσικά επειδή με αφορμή την ιστορία παρουσιάζεται ο ρόλος που έπαιξαν οι σαμουράι στην Ιαπωνία του 17ου αιώνα.

Δείτε το trailer:

https://www.youtube.com/watch?v=SntgTx5bp44

Μια σύντομη περιγραφή του τι συνέβη χθες στο Κίεβο τώρα που ξεκαθάρισαν λίγο τα πράγματα. Χθες ψηφίζονταν στο ουκρανικό κοινοβούλιο ρυθμίσεις περί «περιφερειοποίησης της διοίκησης».Ουσιαστικά είναι νομοσχέδια μέρους της συμφωνίας του Μινσκ, που ουσιαστικά αναγνωρίζει ένα στοιχειώδες καθεστώς αυτονομίας στις Λαϊκές Δημοκρατίες στα ανατολικά. Η ψήφιση του νομοσχεδίου συνοδεύτηκε και από εμφανή μείωση των στρατιωτικών συγκρούσεων την τελευταία εβδομάδα.

Χθες την ώρα της ψήφισης του νομοσχεδίου, 2000 διαδηλωτές του ακροδεξιού κόμματος Σβομπόντα μαζί με άλλες μικρότερες ακροδεξιές οργανώσεις συγκεντρώθηκαν έξω από το κοινοβούλιο για να διαμαρτυρηθούν καθώς όπως ισχυρίζονταν «ο νόμος αυτός παραδίδει την Ουκρανία στα χέρια του Πούτιν». Ουσιαστικά η πορεία ήταν η κορύφωση της εδώ και μήνες πολιτικής σύγκρουσης τους με την κυβέρνηση που θεωρούν ότι «προδίδει την Ουκρανία» , δεν «τους αφήνει να πολεμήσουν» και ουσιαστικά μειώνει τις δυνάμεις που αποστέλλονται στην «ΑΤΟ» στα πλαίσια των συμφωνιών του Μινσκ. Μεταξύ των συγκεντρωμένων ήταν και η ηγεσία του κόμματος Σβομπόντα, βουλευτές κτλ, καθώς και ο «ηγέτης» Τιαγκνίμποκ.

Σε κάποια φάση, και ενώ η αστυνομία άρχισε να κάνει χρήση δακρυγόνων για να διαλύσει το πλήθος, κατά κοινή ομολογία όσων δημοσιογράφων ήταν εκεί, άτομο από τη πλευρά του Σβομπόντα πέταξε χειροβομβίδα στους αστυνομικούς, μέσα στη διμοιρία, τραυματίζοντας πάνω από 30, 2 είναι σε κόμμα και ένας πέθανε, ενώ τραυματίστηκε και ένας περαστικός. Τα ΜΜΕ μεταδίδουν ότι ο νεκρός δεν ήταν αστυνομικός αλλά φαντάρος κληρωτός που κλήθηκε να συνδράμει στη φύλαξη του κοινοβουλίου κατά τη διαδήλωση. Αυτός που έριξε την χειροβομβίδα είναι από την ομάδα «Σιτς» την παραστρατιωτική ομάδα του Σβομπόντα που πολεμούσε στο μέτωπο και που πλέον έχει ανακληθεί.

Έχουν γίνει 18 συλλήψεις ενώ το γεγονός έχει πυροδοτήσει θυελλώδεις πολιτικές εξελίξεις, οι οποίες μπορούν να ιδωθούν ως συνέχεια των πολιτικών εξελίξεων του gay pride του Κιέβου, μερικές εβδομάδες νωρίτερα. Τα ουκρανικά ΜΜΕ σχεδόν σύσσωμα «θάβουν» το Σβομπόντα,  η κοινή γνώμη σε μεγάλο βαθμό τους θεωρεί «προβοκάτορες» και «αποσταθεροποιητικούς» παράγοντες μιας ήδη ταραγμένης χώρας ενώ σαφές πολιτικό πλεονέκτημα έχει αποκτήσει η κυβέρνηση του Ποροσένκο, καθώς έχει την δικαιολογία να ξεκαθαρίσει την κατάσταση με όσες ακροδεξιές εθελοντικές ομάδες (που η ίδια η κυβέρνηση αρχικά έφτιαξε) είναι εκτός έλεγχου του υπουργείου, και να «στρέψει τη χώρα στη δημοκρατία και την ομαλότητα όπως ήταν ο αρχικός της σκοπός»(sic) . Ενδιαφέρον έχουν και οι ανακατατάξεις εντός της ίδιας της κυβέρνησης. Είναι γνωστό ότι εδώ και μήνες υπήρχε σύγκρουση μεταξύ των ιθυνόντων της Ουκρανικής κυβέρνησης και κυρίως των προεδρικών κύκλων με τον υπουργό Άμυνας Αβάκοβ, που ήταν και ο βασικός εμπνευστής/οργανωτής των παραστρατιωτικών ομάδων «εθελοντών» και ο οποίος ήθελε να επεκτείνει τον ρόλο τους πέρα από τον ήδη υπάρχοντα(ήθελε να τις μονιμοποιήσει). Ο ίδιος ο Αβακόβ τώρα, βρίσκεται σε ιδιαίτερα δύσκολη θέση πολιτικά, και σε άρθρο του κατηγορεί ευθέως το Σβομπόντα για «τρομοκρατία», και ζητά τη «μέγιστη των ποινών». Απ’την άλλη δεν έχει ακόμα δημοσιευτεί κάτι για συλλήψεις της πολιτικής ηγεσίας του που ήταν παρούσα στα γεγονότα. Τελικά ο φασισμός είναι το αντίθετο και ταυτόχρονα αναγκαίο κομμάτι (για την τελικό θρίαμβο) της δημοκρατίας.

ΥΓ: πριν από λίγα λεπτά (11. 30) ακόμα 2 στρατιώτες κληρωτοί, που φρουρούσαν το κοινοβούλιο κατέληξαν στο νοσοκομείο. Υπό το βάρος αυτών των γεγονότων θα πρέπει να περιμένουμε πολιτικές εξελίξεις στην Ουκρανία.

πηγή

Στις 5 Δεκέμβρη του 1968 η Καταστασιακή Διεθνής μοίρασε μια προκήρυξη ενάντια σε μια “φιλανθρωπική παράσταση που έδωσε ο Μαρκούζε υπέρ του Guardian”, με τίτλο “ΕΝΑΣ ΑΜΠΕΛΟΦΙΛΟΣΟΦΟΣ”. Με τη διακριτική τους ειρωνεία οι Καταστασιακοί/ες έλεγαν:

“Το πανεπιστήμιο είναι το τελευταίο προπύργιο της ελευθερίας. Δεν είναι δυνατό να τα βγάλουμε πέρα χωρίς μια ελίτ. Η εργατική τάξη που είναι απαραίτητη για την κοινωνική επανάσταση που φαντάζεται αυτός, είναι εκείνη που είναι απαραίτητη για την εγκαθίδρυση ενός νέου νέου κυρίαρχου στρώματος. Μπορούμε να κατανοήσουμε την επιθυμία του  για επιλεκτική καταστολή- γιατί αυτός δεν σκέφτεται μιαν επανάσταση. Σκέφτεται την εφαρμογή ενός σοσιαλδημοκρατικού μεταρρυθμιστικού ποργράμματος μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού και σκέφτεται την αναδρομική αντίσταση σ’ αυτήν τη μεταρρύθμιση.

 

 

Στις πρώτες αψιμαχίες στους δρόμου, ανακάλυψε εκ νέου άθικτο το σοσιαλδημοκρατικό του παρελθόν, συμπληρωμένο με “μη εκρηκτική εξέλιξη και “προοδευτικές καταπιεστικές δυνάμεις”. Ο πεσσιμισμός των χρόνων της απομόνωσής του, του επέτρεψε να δει ότι η αναπτυγμένη βιομηχανική κοινωνία , όπως την ονομάζει, είναι τμηματική, μια ενότητα θεμελιωμένη στον κατακερματισμό της ύπαρξης. Αλλά δεν το αντιλήφθηκε. Ανακαλύπτοντας εκ νέου την αποσπασματική αφμισβήτηση του παρελθόντος του. Να καταστρέψουμε το αστικό πανεπιστήμιο; Ποτέ! Πως τολμάς;  Πως μπορούμε λοιπόν να συμμετάσχουμε στη διοίκησή του;

Το προτσές της πραγμοποίησης δεν εξαίρεσε τη φαντασία του. Παρατηρούμε ότι εντυπωσιάστηκε από το σύνθημα που γράψαμε ή εμπνεύσαμε στη γαλλία (Μάης- Ιούνης 1968)- όλη η εξουσία στη φαντασία. Γίνετε ρεαλιστές, απαιτήστε το αδύνατο. Όμως ανάμεσα στ’ άλλα, υπήρχε και κάποιο που ποτέ δεν ανέφερε: Η ανθρωπότητα θα ευτυχήσει όταν ο τελευταίος γραφειοκράτης στραγγαλιστεί με τα έντερα του τελευταίου καπιταλιστή. Όσο για τους αμπελοφιλόσοφους θα εξαφανιστούν  κι αυτοί.

Στο μεταξύ, ένας εύστροφος καθηγητής, που είναι όμως σοσιαλδημοκράτης, μοιάζει σαν χρυσός χαλκάς στη μύτη μιας γουρούνας”

 

πηγή

Τα “Όνειρα” του Ακίρο Κουροσάβα είναι γυρισμένα το 1990 και πρόκειται για να μια ταινία μαγικού ρεαλισμού που βασίζεται σε πραγματικά όνειρα του σκηνοθέτη, ο οποίος ισχυρίζεται ότι τα έχει δει επανειλημμένα. Είναι η πρώτη του ταινία όπου έχει γράψει και ο ίδιος το σενάριο.
Ο Κουροσάβα γύρισε τα Ονειρα σε ηλικία 80 ετών, ηλικία που τον έχει φέρει πιο κοντά στο θάνατο και φαίνεται ουσιαστικά να σκηνοθετεί με την ταινία αυτή το θάνατό του. Τα Ονειρα δεν είναι το άθροισμα των οκτώ ιστοριών, αλλά κάθε ιστορία είναι αυτοτελής και η χαλαρή σύνδεσή της με την επόμενη είναι ένα μέρος που κολυμπάει μέσα σε ένα σύνολο χωρίς πλαίσια και όρους. Από τον Βαν Γκονγκ που ψάχνει να καταδυθεί στο μεσημεριανό φως των σταροχώραφων, έως τον μικρό που κλαίει για την καταστροφή του ροδακινόκηπου, από τους νεκρούς στρατιώτες που θέλουν να ξαναπολεμήσουν για την πατρίδα έως και τον εφιάλτη μιας πυρηνικής καταστροφής (εδώ ξυπνούν μνήμες Χιροσίμα και Ναγκασάκι)…

Πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ που, μέσα από το εμπόριο της πέρκας της λίμνης Βικτόρια, μας μιλά για την οικολογία, την εκμετάλλευση της Αφρικής και την πολιτική, αποκαλύπτοντάς μας το αληθινό, φριχτό πρόσωπο της παγκοσμιοποίησης. Ο Χιούμπερτ Σόπερ, που γύρισε το ντοκιμαντέρ του με πολύ μικρό συνεργείο, κάνοντας και ο ίδιος τον οπερατέρ, συνομιλεί με ψαράδες, εργάτες, πόρνες, ορφανά, «αδέσποτα» παιδιά, ακόμη και με τους πιλότους που μεταφέρουν το προϊόν βασικά σε χώρες της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης. Ερευνά το θέμα της οικονομίας, της οικολογίας και της εκμετάλλευσης των κατοίκων της Τανζανίας, με αφορμή την πέρκα του Νείλου, που οι ντόπιοι ψαράδες ψαρεύουν στη λίμνη Βικτόρια (το 49% της οποίας ανήκει στην Τανζανία).

Στην καρδιά της Αφρικής, πριν 20 χρόνια περίπου, ένα νέο ζωικό είδος εισήχθη στη λίμνη Βικτόρια στα πλαίσια ενός επιστημονικού πειράματος.

Από τις μεγαλύτερες οικολογικές καταστροφές της αφρικανικής ηπείρου, στην οποία στηρίζεται μια τεράστια βιομηχανία δισεκατομμυρίων, η πέρκα, ένα τεράστιο ψάρι μήκους τριών μέτρων, τοποθετήθηκε στη λίμνη εδώ και μερικές δεκαετίες με στόχο να την εφοδιάσει με πιο προσοδοφόρο «εμπόρευμα», άρχισε να τρέφεται από τα μικρότερα ψάρια, μαζί και τα νεογνά του, με αποτέλεσμα να εξαφανίσει όλα τα άλλα είδη ψαριών της λίμνης.

Αν από τη μια, η ανάπτυξη του εμπορίου αυτού της πέρκας έσωσε οικονομικά τη ντόπια βιομηχανία και τη χώρα, από την άλλη, όσο οξύμωρο κι αν αυτό φαίνεται, οδήγησε σε μεγαλύτερη φτώχεια και λιμό.

Ο Σόπερ διεισδύει σε διάφορους χώρους και εμείς βλέπουμε ψαράδες που ζουν σε εργατικά κέντρα χωρίς οποιαδήποτε ασφάλεια ή ιατρική περίθαλψη, ανεξέλεγκτες πόρνες που τους μεταδίδουν το AIDS, τα απομεινάρια της πέρκας, κεφάλια και κόκκαλα που φυλάσσονται σε ακάλυπτους, βρώμικους χώρους γεμάτους σκουλήκια και όρνια για να τηγανιστούν και να σταλούν ως τροφή στους ντόπιους, «αδέσποτα» πεινασμένα παιδιά που τσακώνονται για μια χούφτα ρύζι, αεροπλάνα με περίεργες πτήσεις που υποτίθεται ότι φτάνουν άδεια για να μεταφέρουν την πέρκα και που, στην πραγματικότητα, μεταφέρουν όπλα για να ενθαρρύνουν και να διαιωνίζουν τους τοπικούς πολέμους.

Μια απόπειρα για να καταδειχτούν τα ωμά, απάνθρωπα και φριχτά αποτελέσματα της παγκοσμιοποίησης.