espivblogs.net

Η χούντα* των αρχαιολόγων

Στις 22/7/2015, το υπουργείο Πολιτισμού, Παιδείας και Θρησκευμάτων εξέδωσε –και ανήρτησε υπερηφάνως στην ιστοσελίδα του– ένα δελτίο τύπου το οποίο, εάν δεν έχω κάποιο πολύ σοβαρό έλλειμμα ενημέρωσης, θα πρέπει να είναι μοναδικό φαινόμενο στην ιστορία του ελληνικού κράτους. Μάλλον και όλων των κρατών.

Το δελτίο τύπου δεν φέρει τίτλο, ούτε όνομα (/-τα) συγγραφέα (-ων), κατά τα λοιπά όμως έχει από κάθε άποψη την τυπική δομή ενός επιστημονικού άρθρου. Εμπλέκεται σε μία συζήτηση περί της εγκυρότητας ή μη κάποιων ισχυρισμών περί της αλήθειας, γνωματεύοντας μάλιστα ποιοι απ’ αυτούς «έγινε αποδεκτοί από την επιστημονική κοινότητα» και ποιοι όχι, προβαίνει σε αναλύσεις, παραπέμπει σε βιβλιογραφία κ.ο.κ.∙ αυτό είναι όλο κι όλο το περιεχόμενό του. Ένα υπουργείο λοιπόν εξέδωσε δελτίο τύπου με μόνο αντικείμενο να αντικρούσει «μελέτη των παλαιοανθρωπολόγων Α. Μπαρτσιώκα και Juan Luis Arsuaga» που «δημοσιεύτηκε προσφάτως» σε αμερικανικό περιοδικό και που υποστηρίζει ότι κατάλοιπα ανδρικού σκελετού που βρέθηκαν σε κιβωτιόσχημο τάφο στη θέση Βεργίνα της Ημαθίας ανήκουν σε κάποιον αρχαίο βασιλιά της Μακεδονίας.

Σε οποιοδήποτε άτομο στοιχειωδώς ενήμερο περί την επιστημονική δεοντολογία, είναι προφανές ότι μία τέτοια ενέργεια αποτελεί σύγχυση και υπέρβαση αρμοδιοτήτων. Σύμφωνα με τις συμβάσεις που αυτονόητα διέπουν τον τρόπο λειτουργίας του κράτους και της επιστημονικής πρακτικής στη νεωτερικότητα, δεν είναι κατ’ ουδένα τρόπο δουλειά του κράτους –ή κάποιας υπηρεσίας του- να αναζητά την αλήθεια, και ακόμα λιγότερο να αποφαίνεται αυθεντικά ότι η Χ επιστημονική άποψη είναι η ορθή ή η Ψ μέθοδος η ενδεδειγμένη. Η επιστημονική αλήθεια δεν μπορεί να είναι κρατική.

Έχω την εντύπωση ότι μέχρι τώρα την αρχή αυτή κουτσά-στραβά την τηρούσε το ελληνικό κράτος. Δηλαδή δεν έχω υπόψη μου να έχει βγει ποτέ δελτίο τύπου π.χ. από κάποια αστυνομική διεύθυνση που να επιδοκιμάζει ή να απορρίπτει μια συγκεκριμένη τοποθέτηση στο πεδίο της ωκεανολογίας ή της κβαντικής φυσικής. Θεωρούσα επίσης ότι όποιος το λέει αυτό λέει απλώς «βου α βα»∙ η στοιχειώδης αυτή αρχή θα έπρεπε να είναι αυτονόητη τόσο για τους κρατικούς υπαλλήλους, όσο και για τους επιστήμονες –και κατά μείζονα λόγο για τις περιπτώσεις όπου τα ίδια φυσικά πρόσωπα αποκτούν παράλληλα ή διαδοχικά και τις δύο αυτές ιδιότητες. Ωστόσο, προκύπτει τώρα ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει, αφού ελάχιστοι φαίνεται να θεωρούν αφύσικη εξέλιξη την έκδοση του δελτίου. Πάντως μέχρι σήμερα υπήρξαν ελάχιστες δημόσιες αντιδράσεις στην έκδοση του δελτίου. Εγώ τουλάχιστον έχω αντιληφθεί μόλις δύο. Εξ αυτών μάλιστα η μία είναι αμφίβολο εάν αξίζει το χαρακτηρισμό αυτό. Και δυστυχώς αυτή είναι η απάντηση του ίδιου του συντάκτη –του ενός εκ των συντακτών- του άρθρου κατά του οποίου βάλλει το δελτίο τύπου!

«Τι απαντά ο επικεφαλής»

Την απάντηση αυτή δημοσιεύει ο ιστότοπος tvxs, χωρίς να διευκρινίζει πώς ακριβώς περιήλθε στην κατοχή του αλλά αφήνοντας να νοηθεί ότι την έστειλε ο ίδιος ο ενδιαφερόμενος, τον οποίο παρουσιάζει ως «τον επικεφαλής της ομάδας αρχαιολόγων». Πρόκειται για ένα πολύ περίεργο κείμενο, το οποίο στην πραγματικότητα μοιάζει να αποτελεί συρραφή δύο ασχέτων, αν όχι αντίθετων μεταξύ τους κειμένων. Πράγματι, ήδη από την πρώτη του πρόταση το κείμενο αυτό προβάλλει το αυτονόητο, ότι δηλαδή «Είναι πρωτοφανές στην παγκόσμια επιστημονική πρακτική ένα Υπουργείο Πολιτισμού να βγάζει ανακοίνωση που επιχειρεί ‘να αντικρούσει’ μιαν επιστημονική εργασία που δημοσιεύτηκε σε επιστημονικό περιοδικό υψίστου κύρους».

Αντί όμως να βάλει τελεία και να μείνει εκεί, ο κ. επικεφαλής προχωρά αμέσως μετά προς μια κατεύθυνση την οποία θα έπρεπε να υποψιαστούμε με βάση την αναφορά στο «ύψιστο κύρος». Προσθέτει λοιπόν ένα κατεβατό, το οποίο δείχνει ότι ούτε ο ίδιος δεν ασπάζεται ουσιαστικά την αρχή την οποία φραστικά διακηρύσσει.

Παραθέτω ένα δείγμα:

Την εργασία μας θα έπρεπε κατ’ ακρίβειαν το ίδιο το υπουργείο να προβάλλει ανά τον κόσμο και παντοιοτρόπως! Για τους ακόλουθους λόγους:

1) Για πρώτη φορά πιστοποιείται πέραν πάσης αμφιβολίας ότι ο Φίλιππος Β᾽είναι ΟΝΤΩΣ θαμμένος στην Βεργίνα. Μέχρι σήμερα αυτό ήταν μια υπόθεση. Τώρα είναι ένα αποδεδειγμένο επιστημονικό γεγονός!

2) Το ότι ο Φίλιππος Β᾽ αποδείχθηκε ότι βρίσκεται στον τάφο Ι και όχι στον τάφο ΙΙ, όπως ήταν η μέχρι σήμερα η γενική άποψη (που όμως δεν είχε ποτέ αποδειχθεί επιστημονικά και υπάρχουν πολλές αντιρρήσεις γι’αυτή!) οδηγεί στο εκπληκτικό συμπέρασμα ότι η ασπίδα και η περικεφαλαία που βρέθηκαν στον τάφο ΙΙ (που τώρα πιστοποιείται πέραν πάσης αμφιβολίας ότι είναι του Αρριδαίου), ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΟΝ ΜΕΓΑ ΑΛΕΞΑΝΤΡΟ. Για πρώτη φορά η Ελλάδα μπορεί να ισχυριστεί ότι κατέχει τουλάχιστον δύο αντικείμενα που ανήκαν στον Μέγα Αλέξανδρο!

κ.λπ., κ.λπ.

Για τον κ. Μπαρτσιώκα, λοιπόν, τέτοιου τύπου ανακοινώσεις είναι απαράδεκτες μόνο όταν συμβαίνει να αντικρούουν τη δική του άποψη, είναι όμως παραδεκτές, και μάλιστα επιβεβλημένες, όταν την προωθούν και την διαφημίζουν!

Αποικιακή αφήγηση και ελληνική διοίκηση

Έτσι, η μόνη απερίφραστη δημόσια τοποθέτηση για το ζήτημα αυτό παραμένει ένα σημείωμα του Κώστα Γαβρόγλου στην Αυγή.

Σε επίπεδο άμεσης πολιτικής αντίδρασης, το σημείωμα αυτό λέει όσα χρειάζεται να ειπωθούν. Προσωπικά όμως θα ήθελα να προεκτείνω λίγο τον προβληματισμό, πέρα από την ανάδειξη των σχέσεων ανάμεσα σε «Εθνική αφήγηση και αριστερά» (ένας τίτλος μάλλον αμήχανος, που μοιάζει βγαλμένος από πρόγραμμα συζητήσεων σε φεστιβάλ κομματικής νεολαίας της δεκαετίας του 70 και που άλλωστε δεν αντιστοιχεί στο ίδιο το περιεχόμενο του άρθρου).

«Γιατί, άραγε, τέτοια αντίδραση;» διερωτάται ο Γαβρόγλου, και προχωρά ο ίδιος να δώσει την απάντηση: «Προφανώς, οι τον πολιτισμό διοικούντες κατάλαβαν ότι το έθνος απειλείται» επειδή «αμφισβητήθηκε ένα (μικρό;) κομμάτι ενός εθνικού αφηγήματος». Και, στην κατακλείδα, απευθύνει έκκληση, ως αριστερός προς άλλους αριστερούς, να μην αντιμετωπίζουν με ανοχή τέτοιου είδους ενέργειες «όταν τις κάνουν οι ‘δικοί μας’».

Θεωρώ ότι αυτοί στους οποίους οφείλεται αυτή η ενέργεια δεν έχει μεγάλη χρησιμότητα –ή κρισιμότητα- να προσδιορίζονται ως «δικοί μας» –ούτε και ως «των άλλων», for that matter- με βάση τη διάκριση αριστεράς/ δεξιάς. Αυτό που καθορίζει το συνανήκειν τους και τις νομιμοφροσύνες τους είναι κάτι βαθύτερο.

Είναι η ένταξή τους στο ιερατείο της κοσμικής θρησκείας την οποία συνιστά η αρχαιολογία εντός του ελληνικού κράτους σχεδόν από καταβολής του. Μια ένταξη που τους επιτρέπει κατ’ ουσίαν να είναι αυτοί το ελληνικό κράτος, τουλάχιστον όσον αφορά τη διαχείριση του πολιτισμού και –ιδίως- της κληρονομιάς του. Διότι ο τυπικά αρμόδιος υπουργός, ο οποίος όσο λίγοι εδώ και δεκαετίες έχει φάει με το κουτάλι την επιστημολογία και την έχει ταΐσει και σε άλλους, θεωρώ απολύτως αδύνατο να έχει συντάξει αυτή την ανακοίνωση –και πολύ αμφίβολο εάν την είχε καν διαβάσει πριν εκδοθεί. Συχνά, όμως, η διοίκηση είναι αυτή που ασκεί την πραγματική πολιτική. Και στο υπουργείο πολιτισμού, τα μέλη τής περί ής ο λόγος ιερατικής ομάδας, εφ’ όσον μεν αυτό ήταν αυτοτελές, είχαν τον πλήρη έλεγχο, το δε τελευταίο επεισόδιο δείχνει ότι μάλλον τον διατηρούν ακόμα και μετά την υπαγωγή του στο υπουργείο παιδείας. Στην οποία άλλωστε αντέδρασαν λυσσαλέα[1]. Μολονότι δεν κατάφεραν να την αποτρέψουν τυπικά, φαίνεται ότι πολύ σύντομα κατάφεραν να την αναιρέσουν στην πράξη.

Το κρίσιμο λοιπόν κατά τη γνώμη μου δεν είναι αν η «αριστερά» –ό,τι κι αν εννοεί ο καθένας με αυτό- προσαρμόζεται στην «εθνική αφήγηση» και βγαίνει να την υπερασπιστεί (εξάλλου, όπως είδαμε, αυτός από τον οποίο θέλει να την υπερασπιστεί, στην εθνική αφήγηση θύει νυχθημερόν και υπέρ αυτής διαρρηγνύει τα ιμάτιά του, διεκδικώντας να αναγνωριστεί σε αυτόν μάλλον ο τίτλος του συνεπέστερου υπερασπιστή της). Ή μάλλον, το γεγονός ότι άνθρωποι που εμφανίζονται ως –και που άρα αυταπόδεικτα είναι- αριστεροί, ακολουθούν την ίδια στάση απέναντι στην «πανάρχαια πολιτιστική μας κληρονομιά», είναι σημαντικό όχι τόσο καθόσον μας επιτρέπει να «τους την πούμε» που δεν είναι αρκετά αριστεροί και να τους εγκαλέσουμε σε επάνοδο στον ορθό δρόμο, αλλά καθόσον μας επιτρέπει να συνειδητοποιήσουμε πόσο βαθιά ριζωμένη, και πόσο ισχυρότερη από πολιτικές εντάξεις, είναι στο εσωτερικό του ελληνικού κράτους και της ελληνικής κοινωνίας αυτή η λατρεία των δοξασμένων προγόνων.

Από αυτή την άποψη, ίσως θα έπρεπε να πάρουμε απολύτως σοβαρά τη φράση με την οποία κλείνει το σημείωμά του ο Γαβρόγλου, στην οποία εμμέσως –διά της αρνήσεως- αλλά σαφώς, παραλληλίζει τους υπευθύνους για την έκδοση του δ.τ. με τους ασκούντες την αποικιακή επικυριαρχία της ελληνικής κοινωνίας τα τελευταία χρόνια. Θεωρώ ότι η αναλογία είναι βάσιμη: οι δεύτεροι επιβάλλουν εκβιαστικά στην ελληνική κυβέρνηση μία πολιτική ξένη προς το πρόγραμμά της εκ των έξω, ενώ οι πρώτοι εκ των έσω.

Η αναλογία άλλωστε έχει μεγαλύτερο βάθος –και η διάκριση εντός/ εκτός μικρότερη σημασία- απ’ όσο θα φανταζόταν κανείς εκ πρώτης όψεως: διότι η λατρεία των νεκρών προγόνων, και η επιδίωξη της πάση θυσία τεκμηρίωσης της σχέσης με τον αρχαίο ελληνισμό, έχει και αυτή απολύτως αποικιακή προέλευση∙ ξεκίνησε ως μία διαρκής απολογία προς το «ευρωπαϊκό μας υπερεγώ», και εν πολλοίς τέτοια παραμένει μέχρι και σήμερα …

* Ισπανικό junta, εκ του λατινικού iunctus, μετοχή παρακειμένου τού ρ. iungō [ενώνω] = ομάδα, ένωση προσώπων η οποία κινείται δημόσια ή μυστικά για την προώθηση συγκεκριμένων στόχων και συμφερόντων.

[1] Ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων, (στη διοίκηση του οποίου βρίσκονται άνθρωποι κατά τεκμήριο ακόμα περισσότερο «δικοί μας», δηλ. προερχόμενοι από την αριστερά πέραν του ΣΥΡΙΖΑ), πριν την ενοποίηση των δύο υπουργείων είχε εκφράσει την «κάθετη αντίθεσή του» προς αυτήν, ενώ και μετά συνεχίζει το lobbying εναντίον της.

Μέχρι στιγμής δεν έχω υπόψη μου κάποια αντίδραση του ΣΕΑ σχετική με το δελτίο τύπου περί Βεργίνας.

 

πηγή

Ένα ντοκιμαντέρ για τα πογκρόμ εναντίον των Ελλήνων μεταναστών στο Τορόντο το 1918.
Τον Αύγουστο του 1918 ένα πλήθος 50.000 καναδών “πατριωτών” επιδόθηκε για μέρες σε ένα ανελέητο πογκρόμ σε βάρος των ελληνόφωνων μεταναστών της πόλης. Το αποτέλεσμα αυτού του ρατσιστικού πογκρόμ ήταν ο θάνατος αρκετών μεταναστών, μεταξύ των οποίων 29 γυναίκες και 6 ανήλικα παιδιά καθώς και υλικές ζημιές 1.000.000 δολαρίων.

Η αφορμές ήταν πολλές. Για χρόνια οι ελληνόφωνοι μετανάστες, μικροιδιοκτήτες και εργαζόμενοι κυρίως στον επισιτισμό (greek restaurants) αποκαλούνταν από τους ντόπιους “slackers”, δηλαδή “τεμπελχανάδες” επειδή κατα τους ρατσιστές απέφευγαν τις βαριές δουλειές του φορτοεκφορτωτή, του ξυλοκόπου ή του βιομηχανικού εργάτη και δούλευαν σαν μάγειροι, ψήστες, σερβιτόροι ή υπάλληλοι εμπορικών καταστημάτων.

Ακολούθησε μια σειρά από γεγονότα όπως οι καλές σχέσεις του τότε πρωθυπουργού Βενιζέλου με το γερμανό Κάιζερ, η ουδετερότητα της χώρας προέλευσής τους κατα τις αρχές του Α’ παγκοσμίου πολέμου και η άρνηση των ελληνόφωνων μεταναστών να καταταγούν στον Καναδικό στρατό που όξυναν τις ρατσιστικές αντιλήψεις σε βάρος τους.

Επιστρέφοντας οι χιλιάδες των βετεράνων καναδών από τη σφαγή χαρακωμάτων του Α’ παγκοσμίου πολέμου, πολλοί απ’αυτούς ανάπηροι και σε άθλια οικονομική κατάσταση, βρήκαν τους ελληνόφωνους μετανάστες που αποτελούσαν το 0,5% του πληθυσμού της πόλης να ευημερούν έχοντας στην κατοχή τους το 35% των μικρομεσαίων καταστημάτων.

Τον Αύγουστο του 1918, 10.000 βετεράνοι διαδήλωσαν στους δρόμους συνεπικουρούμενοι από 40.000 καναδούς πολίτες. Οι πολυήμερες διαδηλώσεις συχνά εξετράπησαν σε πογκρόμ σε βάρος μαγαζιών και σπιτιών μεταναστών με την αστυνομία στην καλύτερη περίπτωση θεατή ενώ δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις όπου καναδοί αστυνομικοί έπαιρναν ενεργά μέρος στο πογκρόμ σε βάρος των ελληνόφωνων.

Οι μνήμες του ρατσιστικού πογκρόμ της πόλης έχουν μετατραπεί σήμερα σε φιέστα όπου “αντι”ρατσιστές συγκεντρώνονται στις συνοικίες των ελληνόφωνων και τρώνε μαζικά greek souvlaki, tzatziki, mousaka κλπ μεσογειακά εδέσματα.

“Το ντοκιμαντέρ παρουσιάζει το χρονικό των γεγονότων τις 17ης Αυγούστου στην Κοκκινιά, όταν δυνάμεις του γερμανικού στρατού μαζί με τμήματα των Ταγμάτων Ασφαλείας απέκλεισαν την ευρύτερη περιοχή στήνοντας το λεγόμενο μπλόκο. Η αφήγηση περιλαμβάνει μαρτυρίες των ανθρώπων που έζησαν τα γεγονότα, επέζησαν της επίθεσης που πραγματοποιήθηκε, έχασαν συγγενείς και στάλθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της ναζιστικής Γερμανίας. Περιγράφεται η σημασία της Κοκκινιάς ως περιοχή με έντονη αντιστασιακή δραστηριότητα, με μαζικές εργατικές και άλλες κινητοποιήσεις, ένοπλη δράση και διαδηλώσεις κατά τη διάρκεια της Κατοχής, με αποκορύφωμα τους μήνες που μεσολάβησαν από το τέλος του 1943 και μέχρι τον Αύγουστο του 1944. Αντιστοίχως παρουσιάζονται τα γεγονότα της 17ης Αυγούστου όπως βιώθηκαν από τους κατοίκους της Κοκκινιάς, η έλευση των κατοχικών δυνάμεων, η συνεργασία των Ταγμάτων Ασφαλείας, η συγκέντρωση των ανδρών στην πλατεία της Οσίας Ξένης, το έργο των κουκουλοφόρων καταδοτών, οι εκτελέσεις των αγωνιστών στην παρακείμενη μάντρα του υφαντουργείου Παγιασλή, οι οδομαχίες στην ευρύτερη περιοχή και οι απεγνωσμένες προσπάθειες των γυναικών της Κοκκινιάς να βοηθήσουν τους αιχμαλώτους. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η αφήγηση του ΣΩΤΗΡΗ ΚΥΒΕΛΟΥ, αξιωματικού του ΕΛΑΣ, ο οποίος περιγράφει το πλαίσιο των συγκρούσεων με τις κατοχικές δυνάμεις στην ευρύτερη περιοχή, αλλά και εκείνη του αστυνομικού και αγωνιστή του ΕΛΑΣ, ΛΕΥΤΕΡΗ ΠΑΠΑΝΑΓΝΟΥ, ο οποίος είχε επιφορτισθεί με το έργο της μεταφοράς των σωρών των 78 εκτελεσθέντων και την ταφή τους. Η ταινία καταγράφει τις αναμνήσεις των επιζώντων του μπλόκου και των αντιστασιακών που μεταφέρθηκαν στη συνέχεια στο Χαϊδάρι και στο Ρουφ και ακολούθως στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Γερμανία, αλλά και γυναικών-συγγενών των θυμάτων που περιγράφουν το θρήνο και την απόγνωση για τους ανθρώπους που εκτελέστηκαν, βασανίστηκαν και φυλακίστηκαν.”

 

Εισαγωγή

Μεταφράζουμε ένα μικρό ενδεικτικό κείμενο από το Balkanist το οποίο αν και γραμμένο από φιλελεύθερη/ανθρωπιστική σκοπιά είναι ενδεικτικό του τι συμβαίνει την άλλη άκρη του δρόμου, στα Βαλκάνια. Τα Βαλκάνια, χώρος βαθιά επηρεασμένος απο την δυτική οριενταλιστική ματιά, προσπαθούν να την αποτινάξουν, επιτάσσοντας τον δικό τους οριενταλισμό σε αυτούς που έρχονται. Κράτη ασταθή με τεράστιες αντιθέσεις μεταξύ τους αλλά και στο εσωτερικό τους, μας δίνουν μια καθαρή εικόνα της συγκυρίας: Το  (βαλκανικό) έθνος κράτος σε κρίση λόγω τόσο των μεταναστευτικών ροών που προκαλούνται από τη προσπάθεια να διευθετηθεί η παγκόσμια κρίση του κεφαλαίου, και των ανταγωνισμών που προκαλούνται εντός αυτής της κρίσης, αλλά και λόγω της αδυναμίας τους να ανασυγκροτήσουν τη δική τους παραγωγική διαδικασία και συσσώρευση. Αυτό με τη σειρά του προκαλεί ανταγωνισμούς εντός των κρατών όπως τα κινήματα αντί-λητότητας σε Μακεδονία, Ουγγαρία, Κροατία, Βουλγαρία. Παρόλα αυτά καθώς αυτά τα κινήματα είναι κινήματα που η αντιπαράθεση τους με το κρατικό μηχανισμό δεν είναι αρνητική αλλά θετική, αδυνατούν να έρθουν σε επαφή με οποιονδήποτε τρόπο με τον κόσμο αυτών των ροών, καθώς τους βλέπουν σαν έναν περαιτέρω παράγοντα που αποσταθεροποιεί τον παράγοντα «λύσης» του προβλήματος. Είναι εντυπωσιακό ότι τα γεγονότα των πλατειών σε όλες τις χώρες-οι «ντόπιοι κολασμένοι»- είναι ένας ξεχωριστός κόσμος από τον κόσμο των ροών (Στα κινήματα αυτά οι «πολίτες» δεν επιδιώκουν την άρνηση του κράτους ή κάποιων λειτουργιών του, αντίθετα το κράτος με ρητό ή άρρητο τρόπο το κράτος εμφανίζεται ως προϋπόθεση της λύσης του προβλήματος(της λιτότητας), το οποίο για «κάποιο λόγο» όμως δεν λύνεται. Η κριτική των κινημάτων αυτών είναι ότι η λειτουργία του κρατικού μηχανισμού έχει παρεκκλίνει από αυτό που προϋποθέτει η κρατική μορφή ως σχέση της αστικής κοινωνίας). Βλέπουμε ότι ακόμα και εντός του μόνιμου πλέον πλεονάζοντος πληθυσμού δημιουργούνται διάφορες ταχύτητες και υποκείμενα, διάφορες μορφές οργάνωσης της ζωής και του σώματος που προς το παρόν δεν συγκλίνουν πουθενά, σε κάποια ενιαία ταυτότητα. Υπάρχει αυτό το κομμάτι πλεονάζοντων εντός των κρατών και αυτό το οποίο πλεονάζει εκ νέου μεταξύ κρατών, δηλαδή ανθρώπων που προέρχονται από περιοχές που η κρίση του έθνους κράτους έχει προχωρήσει σε μεγαλύτερο βαθμό και τώρα τη φέρουν μαζί τους και την αναγεννούν εκ-νέου στον πυρήνα των «ανεπτυγμένων», την εντείνουν περαιτέρω πέρα από τις ήδη υπάρχουσες αντιθέσεις. Ταυτόχρονα οι διεργασίες εντός της ΕΕ από τη μία οι νόμοι περί ασύλου και από την άλλη, οι πολιτικές υποτίμησης πρέπει να ειδωθούν ως μια κίνηση δύο κατευθύνσεων, ένα αστικό «bouble bind» που προκύπτει από την ίδια την αντίφαση του κεφαλαίου. Από τη μία πρέπει το ανθρωπινό δυναμικό να διαχειριστεί, να υποτιμηθεί αλλά και να χρησιμοποιηθεί εντός της ευρωπαϊκής συσσώρευσης, οπότε έστω ένα επισφαλές στάτους «ανθρώπου» θα πρέπει να του αναγνωριστεί. Από την άλλη όσοι δεν χρειάζονται πρέπει να υποτιμηθούν περισσότερο, να αποκλειστούν και όσοι ενσωματώνονται να εσωτερικεύσουν την εμπειρία του αποκλεισμού στο μέγιστο.

Όμως το αστικό δίκαιο του ανθρώπου, που προκύπτει από την οικουμενικότητα των αστικών σχέσεων, υποτίθεται ότι μέσα από την αφαίρεση που έχει στον πυρήνα του εμφανίζεται ως οικουμενικό, και κατ’ αυτό το τρόπο γίνεται αντιληπτό ως ουσία του ανθρώπου, μια βιοεξουσία, μια δύναμη που μπορεί να την επικαλείται ο καθένας οπουδήποτε, που την κατέχει ο ίδιος, και υποτίθεται ότι αυτή είναι η «αξία του». Από την άλλη όμως η πραγμάτωση της γίνεται μόνο εντός του κράτους, μόνο εντός της πολιτικής μορφής και της συμπύκνωσης των αστικών σχέσεων, της πολιτικής κοινότητας του κράτους και των πολιτών του. Οι μεταναστευτικές ροές προκαλούν κρίση ακριβώς σε αυτόν τον ιδεολογικό και οργανωτικό πυρήνα του κράτους και της ΕΕ ως δικαίου, δηλαδή την οικουμενικότητα της αστικής κοινωνίας και των αξιών της από τη μία, και από την άλλη την ίδια την αποδιοργάνωση της κρατικής μορφής που είναι από τη μία υπεύθυνη για την πραγμάτωση αυτού του δικαίου και αυτού του υποκειμένου, από την άλλη. Μια τέτοια οικουμενική αναγνώριση των αστικών δικαιωμάτων των μεταναστών θα έφερνε το κράτος στα όρια του, καθώς θα αποδιοργάνωνε περαιτέρω την ίδια τη καπιταλιστική συσσώρευση που έχει το ίδιο το κράτος ως προϋπόθεση ύπαρξης του. Έτσι οι διάφοροι νομικοί και ιδεολογικοί μηχανισμοί των κρατικών μορφών συγκρούονται σε μια προσπάθεια να ισορροπήσουν τις ίδιες τις αντιφάσεις τους και να βρουν τη νέα πολιτική μορφή, κατάλληλη για τις περιστάσεις της εποχής, μια επανακωδικοποίηση του αστικού habitus, η οποία προς το παρόν μένει μετέωρη: Αυτό είναι το πραγματικό νόημα της σύγκρουσης των «ανθρωπιστικών» και ακροδεξιών πολιτικών. Το πραγματικό νόημα μεταξύ της σύγκρουσης του Firdesz και του ΟΗΕ, των ΜΚΟ και των φασιστών, της εκκλησίας, των φοβισμένων πολιτών κτλ. Η μόνη λύση που διαφαίνεται για τη κρατική μορφή και την αστική κοινωνία είναι η επανανοηματοδότηση της έννοιας της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων όπου πλέον θα γίνεται ρητός λόγος αναφοράς στο κράτος και την κοινότητα του ως μοναδικού εγγυητή της και η φυγή στον εθνικισμό (οχι όμως ως αποπροσανατολισμό όπως γίνεται κατανοητή αυτή η διαδικασία συνήθως) καθώς αυτός αποτελεί την πιο εύπλαστη αλλά και διαχρονική σταθερά της κρατικής κοινότητας και ακριβώς για αυτό το λόγο μπορεί να κινείται ευκολότερα ανάμεσα στο αντιφατικό δίπολο «αστικά/ανθρώπινα δικαιώματα» ή διαχείριση των ροών. Καθώς το έθνοςεμφανίζεται ως προκαπιταλιστικό η προ-κρατικό είναι η φυσική γραμμή ισορροπίας του κράτους, η λογική απάντηση στην τωρινή του κρίση και μορφή καθώς ως «προυπάρχον στο όνομα του μπορεί να νομιμοποιηθεί οτιδήποτε, οποιαδήποτε παραβίαση της αστικής λογικής γίνεται στο τώρα«. Αυτό που μπορούμε να προβλέψουμε δεν είναι ανάδυση φασιστικών κρατών(με την έννοια του 30-40) αλλά αντίθετα εθνικιστικών δημοκρατιών. Υπό αυτή την έννοια και μόνο η Ουγγαρία είναι η αιχμή του δόρατος των κρατικών μορφών και όχι το καθυστερημένο «πειραματόζωο» μια πρωτοπόρας ΕΕ. Ο πάτος δεν έχει (ορατό) τέλος.

Η άλλη άκρη του δρόμου

Μια καλά-πεπατημένη διαδρομή που διανύθηκε από πολλούς πρόσφυγες προς την Κεντρική Ευρώπη πάει μέσα από τη Μακεδονία προς τη Σερβία και την Ουγγαρία, όπου στη συνέχεια ελπίζουν να καταφέρουν μέχρι τη Βόρεια Ευρώπη. Το ταξίδι είναι απειλητικό για τη ζωή και σημαδεμένο από στιγμές κινδύνου και της αβεβαιότητας: η θανατηφόρα διάβαση του Αιγαίου, η εκμετάλλευση από τη μεθοριακή αστυνομία, η παράνομη κράτηση και οι επεμβάσεις από μη κρατικούς φορείς, όπως λαθρέμποροι, κλέφτες, και αγανακτισμένοι ντόπιοι. Το 2014, πάνω από 43.360 πρόσφυγες και μετανάστες ταξίδεψαν από έναν αριθμό διαδρομών μέσω των Δυτικών Βαλκανίων – μια γεωπολιτική περιοχή που ορίζεται κράτη μέλη της ΕΕ, όπως κάποιες από τις χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας και κάποιες που φιλοδοξούν να μπουν όπως η Αλβανία. Σε σύγκριση με το 2012, πέρασαν μόλις 6.390. Η σερβική-ουγγρική διέλευση των συνόρων έχει γίνει η τρίτη πιο δημοφιλής και πολυπληθής διαδρομή στην ΕΕ για τους “παράνομους” μετανάστες και τους αιτούντες άσυλο, μετά την Ελλάδα και την Ιταλία, σύμφωνα με την Υπηρεσία Συνόρων της ΕΕ, Frontex.

Αυτή η διαδρομή μέσω των λεγόμενων Δυτικών Βαλκανίων διασχίζεται από ένα μεγάλο αριθμό προσφύγων που εγκαταλείπουν τις καταστροφές του πολέμου και οι εκτεταμένες διώξεις σε χώρες όπως η Συρία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Σομαλία και την Ερυθραία. Αυτοί οι πρόσφυγες έχουν διαφύγει από ζώνες συγκρούσεων και άλλων άμεσων απειλών για τη ζωή τους πουλώντας τα υπάρχοντά τους, αφήνοντας τα σπίτια τους, για να ξεκινήσουν ένα επικίνδυνο ταξίδι, να διασχίζουν σύνορα παράνομα και να ζητήσουν προστασία.

Στα δυτικά Βαλκάνια, οι πρόσφυγες ήδη αντιμετωπίζουν ιδιαίτερα μεγάλες δυσκολίες λόγω των αντί-μεταναστευτικών νόμων και μέτρων. Η Ουγγαρία κατασκευάζει έναν φράχτη στα σερβικά-Ουγγρικά σύνορα 4 ύψους μέτρων , 109 μίλια και έχει ήδη προκαλέσει πανικό στους μετανάστες στις περιοχής που είναι γνωστή ως “η Ζούγκλα”, η περιοχή γύρω από τη Subotica στη βόρεια Σερβία κοντά στα σύνορα με την Ουγγαρία, όπου υπάρχει πλήθος στρατοπέδων “φιλοξενίας”. Απροστάτευτοι και επισφαλείς, απειλούνται διαρκώς με βίαιη απώθηση στην άλλη πλευρά των συνόρων που πέρασαν, παράνομη κράτηση και κακοποίηση από τις συνοριακές αστυνομίες.

Σύμφωνα με τον Ράντο Ντιούροβιτς, διευθυντή του Κέντρου Προστασίας αιτούντων Ασύλου, 55.000 άνθρωποι ζήτησαν άσυλο μετά την είσοδο τους στη Σερβία φέτος, σε σύγκριση με τις περιπτώσεις 16.500 ασύλου που καταγράφηκαν το προηγούμενο έτος. Παρά το γεγονός ότι οι διατάξεις για την προστασία των προσφύγων έχουν ενσωματωθεί στο σύνταγμα της Σερβίας από το 1835(!), οι σερβικές κρατικές αρχές έχουν μέχρι στιγμής αποτύχει να παράσχουν βασικό καταφύγιο ή ανθρωπιστική βοήθεια στον αυξανόμενο αριθμό των ατόμων που ταξιδεύουν τη διαδρομή των Δυτικών Βαλκανίων. Αντ ‘αυτού, οι ενάγοντες άσυλο στη Σερβία αναγκάζονται να αναζητήσουν καταφύγιο σε λεωφορεία ή παλιά τρένα, σε σταθμούς και πάρκα στο κέντρο του Βελιγραδίου, στα δάση και στα εγκαταλελειμμένα εργοστάσια στην περιοχή Subotica, στους δρόμους και τα πάρκα της περιοχής του Πρέσεβο, κοντά στα σύνορα με την Μακεδονία, και τη Kanjiža κοντά στα ουγγρικά σύνορα.

Στην Krnjaca, το Κέντρο των προσφύγων στην Pandiska Skela κοντά στο Βελιγράδι, οι αιτούντες άσυλο από τη Συρία και το Αφγανιστάν μοιράζονται πρόχειρα καταλύματα με Σέρβους πρόσφυγες από την Κροατία και τη Βοσνία οι οποίοι έφτασαν εκεί πριν από 20 χρόνια και ακόμα δεν έχουν που να μετεγκατασταθούν. Στην Krnjaca, το Κέντρο αποτελείται σε μεγάλο βαθμό από υποβαθμισμένες και πρόχειρες καλύβες, οι αρχές έχουν υποσχεθεί μετακινήσουν τους σέρβους κατοίκους σε κρατικά διαμερίσματα μέχρι το τέλος του 2015. Το 1996, όταν η Σερβία βρέθηκε αντιμέτωπη με έναν μεγάλο αριθμό των προσφύγων που μετακινήθηκαν λόγω των πολέμων της Γιουγκοσλαβίας, υπήρχαν 700 εγκαταστάσεις ασύλου. Τώρα, μόνο 15 παραμένουν, συμπεριλαμβανομένων και της Krnjaca. Επί του παρόντος, μόνο 5 από τα υπόλοιπα κέντρα ασύλου στη Σερβία παρέχουν καταφύγιο στους μετανάστες (ΣτΜ συνολικά δηλαδή 6)

Η Σερβία και τα Δυτικά Βαλκάνια

Ο όρος “πρόσφυγας” εμφανίστηκε στα Βαλκάνια μεα τους πολέμους του 1990ς όπου μεγάλος αριθμός ανθρώπων προσπάθησαν να διασχίσουν τα νεοχαραγμένα σύνορα για να εγκατασταθούν στα αντίστοιχα κράτη . Μετά την εγκατάσταση των νέων πολιτικών καθεστώτων στα Δ.Βαλκάνια, οι περισσότερες χώρες υπό την πίεση της ΕΕ υιοθέτησαν νόμους περί πολιτικού ασύλου.

Οι χώρες αυτές δεν προσπαθούν απλά να υιοθετήσουν αυτές τις νομοθεσίες αλλά και να αντιμετωπίσουν το τεράστιο κύμα μεταναστών του τελευταίου έτους. Στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη (BiH) μετά τον εμφύλιο, ήταν ο ΟΗΕ που ανέλαβε τη διαχείριση ζητημάτων ασύλου, και επέστρεψε την αρμοδιότητα αυτή στο κράτος της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης το 2003. Μια δεκαετία και περισσότερο μετά, η χώρα ακόμα δεν μπορεί να υιοθετήσει τους νόμους περί ασύλου καθώς οι νόμοι ισχύουν μόνο στη μισή χώρα, ενώ στο άλλο μισό δεν έχουν ψηφιστεί(ΣτΜ έχει να κάνει με τον τρόπο λειτουργίας του κράτους της Βοσνίας Ερζεγοβίνης όπου από τη συνθήκη του Ντεϊτόν ουσιαστικά έχουμε 2 κράτη σε ένα) .

[…]

Σύμφωνα με τον σερβικό νόμο, οι πρόσφυγες που το επιθυμούν μπορούν να κάνουν αίτηση στα σερβομακεδονικά σύνορα. Αυτή η αίτηση, αν πάει καλά, κάνει τη παραμονή στην Σερβία κατά κάποιο τρόπο ‘νόμιμη’ και τους δίνει το δικαίωμα σε ελεύθερη μετακίνηση, δικαίωμα πρόσβασης στην υγεία και την εκπαίδευση. Βέβαια αυτή η διαδικασία ελέγχεται εξ ολοκλήρου από την σερβική συνοριοφυλακή η οποία είναι γνωστή για κακομεταχείριση και άρνηση να τους καταγράψουν εκτός και αν πληρώσουν τεράστια ποσά χρημάτων

Σε πολλές περιστάσεις, σε πολλές περιπτώσεις οι πρόσφυγες απωθούνται πίσω στα σύνορα της Μακεδονίας χωρίς κανένα εχέγγυο . Άλλες φορές όταν οι αρχές κάνουν το αίτημα δεκτό, υποχρεώνουν τους πρόσφυγές να καταγραφούν εντός 72 ωρών σε απομακρυσμένες περιοχές, σε συγκεκριμένα κέντρα ασύλου σε βόρεια χωρία της Σερβίας κτλ, κάνοντας πολύ δύσκολο να καταγραφούν. Συνεπώς, αυτή η κατάσταση κάνει τη Σερβία ακατάλληλη για τους αιτούντες ασύλου οι οποίοι συνεχίζουν παράνομα το ταξίδι τους προς την Ουγγαρία και την ΕΕ .

Στο άμεσο μέλλον(31 Αυγούστου) η κατασκευή του φράχτη μεταξύ Σερβίας-Ουγγαρίας θα οδηγήσει τους μετανάστες σε ακόμα πιο επικίνδυνες διαδρομές όπως το να διασχίσουν τον ποταμό Τίσζα κολυμπώντας, κάτι που έχει προκαλέσει ήδη ένα θάνατο φέτος . Επιπλέον αυτή η κατάσταση θα αναβαθμίσει τη θέση των έμπορων στα σύνορα καθώς θα τους επιτρέψει να χρεώνουν πιο πολλά, οι μετανάστες θα είναι σε πιο επισφαλή θέση.

Παρόλα αυτά υπάρχουν και πιο εχθρικές καταστάσεις, όπως ο στιγματισμός, η εχθρική συμπεριφορά τοπικών ομάδων, και φυσικά ορισμένες φορές η στάση των ΜΜΕ και η κάλυψη των γεγονότων. Στη Σερβία όπως και αλλού αυτές οι τακτικές παίζουν σημαντικό ρόλο στο στιγματισμό μεταναστών. Πρόσφατα μια αφίσα εμφανίστηκε στους δρόμους του Βελιγραδίου, που ισχυρίζεται ότι το ISIS στέλνει μισό εκατομμύριο άτομα στην Σερβία και την Ευρώπη . Ένα άλλο πόστες στην πόλη Bogovađa, στην οποία υπάρχει και κέντρο προσφύγων, ισχυρίζεται ότι οι μετανάστες κλέβουν μοναστήρια, επιτίθενται σε ντόπιους και παραβιάζουν τα εξοχικά μας(sic)

Αυτό δεν είναι πρόβλημα μόνο των σερβικών αρχών. Η πολιτική της ΕΕ έναντι της Σερβίας είχε άμεση επίδραση στην αντίληψη των Σέρβων σχετικά με τους αιτούντες άσυλο. Η ΕΕ απειλεί τις χώρες των Δυτικών Βαλκανίων, ιδιαίτερα στη Σερβία, των οποίων η ένταξη στην ΕΕ είναι στα στάδια των διαπραγματεύσεων, με αναστολή της δυνατότητας να κάνουν ταξίδια χωρίς βίζα, αν δεν αντιμετωπίσουν την παράνομη μετανάστευση από τα σύνορά τους προς τις χώρες Σένγκεν και της ΕΕ. Μια Ευρωπαϊκή Επιτροπή συνέστησε πρόσφατα τον εκσυγχρονισμό των διαδικασιών ασύλου «για την ταχεία διαδικασία ασύλου που επιτρέπει την γρήγορη επεξεργασία των αιτήσεων σε καταστάσεις αιχμής ή για πολίτες συγκεκριμένων χωρών». Μια παρόμοια ταχεία διαδικασία τέθηκε σε εφαρμογή από την Βρετανική Υπηρεσία Συνόρων, υπό τον τίτλο «Fast Track Συστήμα Ασύλου» και κηρύχθηκε παράνομη από το ανώτατο συνταγματικό δικαστήριο, καθώς δημιουργούνται σημαντικές “αδικίες” κατά τη διαδικασία της διεκδίκησης του ασύλου. Στα Δυτικά Βαλκάνια, μόνο η Κροατία έχει μια τέτοια διαδικασία

Μήπως η ΕΕ προτίθεται να επιβάλει κυρώσεις σχετικά με τις προοπτικές των κρατών μελών που παραβιάζουν τους νόμους της ΕΕ για το άσυλο; Η Ουγγαρία έχει ανασταλεί επ ‘αόριστον την εφαρμογή του βασικού νόμου περί ασύλου της ΕΕ – δηλαδή του κανονισμού του Δουβλίνου, η οποία απαιτεί αιτημάτων ασύλου από μετανάστες να υποβάλλονται σε επεξεργασία στην χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην οποία φθάνουν πρώτα. Μετά την ανακοίνωση της Ουγγαρίας ότι θα χτίσει φράχτη ενάντια στους μετανάστες, η, Νατάσα Bertaud, η εκπρόσωπος Τύπου του Επιτρόπου της ΕΕ για τη μετανάστευση εξέφρασε την ανησυχία:

«Μόλις πρόσφατα γκρεμίσαμε τείχη στην Ευρώπη, δεν θα πρέπει να χτίσουμε νέα, «είπε.

Παρά τη μεστή αναλογία, αυτό το οποίο είπε έρχεται σε αντίθεση με τις τρέχουσες πολιτικές και αντι-μεταναστευτικές μεθόδους που εγκρίθηκαν και υποστηρίζονται από την ΕΕ, οι οποίες χρησιμεύουν μόνο για να εδραιώσει την μεγαλύτερη υποτίμηση απ´ ότι θα μπορούσαν απλά τα τούβλα και τα τσιμέντα ενός τοίχου να επιβάλουν.

Η σχεδιαζόμενη κατασκευή ενός φράχτη στα σύνορα μεταξύ Ουγγαρίας και Σερβίας θα αφήσει το μεγάλο αριθμό προσφύγων στη Σερβία σε καθημερινή βάση σε μια κατάσταση νομικού κενού, και να αφήσει αμέτρητους άλλους που έχουν εγκλωβιστεί σε «ζούγκλες» μεταξύ της Μακεδονίας και της Σερβίας. […]

Μόνο στη Σερβία φέτος έκαναν αίτηση ασύλου 22.000 άτομα τον Ιούλιο

Ρούχα μεταναστών στη βόρεια Σερβία που κατασκηνώνουν σε πλατείες

Μετανάστες στα ελληνο-μακεδονικά σύνορα. Τα σύνορα διασχίζονται με τα πόδια από το Κιλκίς, καθώς μεταξύ Κιλκίς-Μακεδονίας δε υπάρχει σιδηροδρομική σύνδεση και η μετακίνηση γίνεται με λεωφορεία τα οποία οι μετανάστες δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν. Από εκεί περνούν στη Gevgelija της Μακεδονίας και ξεκινούν με το βραδινό τρένο για Σερβία.

Αφίσα στη βόρεια Σερβία, όπου οι κάτοικοι προειδοποιούνται για την έλευση μεταναστών, από την Ασία και το ISIS. Tην αφίσα υπογράφει ακροδεξιά οργάνωση που έχει σχέσεις με το Σέρβικο πατριαρχείο. Η αφίσα κλείνει με το τρομοκρατικό σύνθημα «φυλάγετε εσάς και τους κοντινούς σας ανθρωπους». Η επίκληση στο ISIS στη Σερβία από εθνικιστικούς και κυβερνητικούς κύκλους δεν είναι τυχαία. Τα σερβικά ΜΜΕ εξακολουθητικά μεταδίδουν και παρουσιάζουν τους βόσνιους ως ενα «φιλο-isis» κράτος στη καρδία των Βαλκανίων.

Η μάχη των πινακίδων στην Ουγγαρία. Η ακροδεξιά κυβέρνηση Ομπράν στην Ουγγαρία εγκαινίασε μια ρατσιστική καμπάνια πινακίδων με σύνθημα «αν έρθεις στην Ουγγαρία θα σέβεσαι τους νόμους της». Ο ΟΗΕ ξεκίνησε αντι-καμπάνια στη χώρα που προωθεί ιστορίες μεταναστων που επιτυχώς «ενσωματώθηκαν» στη χώρα ή που με αυτοκόλλητα «πατάει» και τροποποιεί τις πινακίδες της κυβέρνησης.

το βράδυ στο τρένο μεταξύ Ουγγαρίας-Σερβίας

πορεία ακροδεξιών του jobbik στα σύνορα Σερβίας-Ουγγαρίας

Εικόνες της τελευταίας εβδομάδας από τη Gevgelja της Μακεδονίας αμέσως μετά τα ελληνο-Μακεδονικά σύνορα. Οι μετανάστες έρχονται εδώ συνοδευόμενοι από ντόπιους μακεδόνες που τους παίρνουν από τα σύνορα. Μερικοί θα προσπαθήσουν να μεταβούν κατευθείαν στα Σερβο-μακεδονικά σύνορα ενώ άλλοι αναλόγως τους διακανονισμούς τους θα πηδήξουν από το τρένο σε ενδιάμεσους σταθμούς και θα κρυφτούν σε εγκαταλελειμμένες αποθήκες εκεί μέχρι να βρουν τρόπο να μεταβούν αλλού βορειότερα.

πηγή

Σε επιστολή του Π. Νούτσου στην αναρχική εφημερίδα “Επί τα Πρόσω” το 1901 διαβάζουμε:

“…O εορτασμός της Πρωτομαγιάς του 1898 στάθηκε μια από τις δυναμικώτερές μας εκδηλώσεις και οι αναρχικοί αντιστάθηκαν σκληρά στις δυνάμεις της εθνοφρουράς. Aυτήν την εποχή έχουμε κι ένα ασυνήθιστο γεγονός. O σύντροφός μας Aνδρέας Θεοδωρίδης, για να γιορτάσει τον γάμο του με την συντρόφισσά μας Φωτεινή Δροσοπούλου αποπειράται την μέρα του γάμου του να εκτελέσει δύο γνωστούς τοκογλύφους της Πάτρας. Δυστυχώς κατάφερε τελικά μόνο να τους τραυματίσει! Στην Aθήνα διατηρούμε ακόμα θερμή την ανάμνηση της εδώ διαμονής του αγαπημένου μας Γουσταύου Φλουράνς. Mαζί με τον σύντροφο Aμιλκάρε Tσιπριάνι ήταν μες τους γαριβαλδινούς εθελοντές που ήλθαν να πολεμήσουν στην πρώτη γραμμή των επαναστατημένων δυνάμεων του Kρητικού λαού ενάντια στην τουρκική καταπίεση. Kατά την δεύτερη στην χώρα μας παραμονή του ο Φλουράνς εκδίδει το περιοδικό “L’ Independant”. Tην ίδια εποχή σε μια ομιλία του στην συνάθροιση της ελληνικής νεολαίας μπρος στο πανεπιστήμιο δημιούργησε τέτοιον ενθουσιασμό στο πλήθος, ώστε ξέσπασε μια εξέγερση, την οποία με δυσκολία κατάστειλε το ιππικό, που αναγκάστηκε να αποστείλει η κυβέρνηση. Tέλος, ο πρεσβευτής του Nαπολέωντα Γ’ κατάφερε να επιτύχει την απέλαση του Φλουράνς, κατηγορώντας τον ότι ερχόταν και τραγουδούσε επαναστατικά τραγούδια κάτω από τα παράθυρα της Πρεσβείας τις νύκτες (πράγμα που ήταν άλλωστε αληθινό)…”

Και μπορεί η επίθεση του Ανδρέα Θεοδωρίδη στους τοκογλύφους να μην επιβεβαιώνεται από κανένα άλλο ιστορικό στοιχείο, δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με την ευφάνταστη δράση του Γουσταύου Φλουράνς που του κόστισε μια απέλαση. Φαίνεται ότι η δημιουργία ανατρεπτικών καταστάσεων έχει μια πολύ μεγάλη προϊστορία…

Ξεναγοί του Μέλλοντος