Τον Μάρτη του 2011, το “Παπουτσάδικο” πέρασε από την εγκατάλειψη στηνκατάληψη. Μια πράξη που ήταν συνειδητή επιλογή και για εμάς που καταλάβαμε το κτίριο και για όσους και όσες στήριξαν αυτή την κίνηση. Πράξη ενάντια στον ατομικισμό και την απομόνωση, ενάντια στην καπήλευση του δημόσιου χώρου (είτε από εργοστασιάρχες, είτε από δημοτικούς άρχοντες), ενάντια στην ιεραρχία και το πατρονάρισμα των θεσμών, ενάντια στους αποκλεισμούς από δημόσια και κοινωνικά αγαθά.

Τρεισήμισι χρόνια μετά, το “Παπουτσάδικο” δεν έχει ανάγκη να αποδείξει τίποτα, ούτε να επιχειρηματολογήσει και να απαριθμήσει το τι έχει κάνει για να υπερασπιστεί τον εαυτό και την ύπαρξή του. Αυτό το κάνουν οι ίδιες οι πράξεις, οι θέσεις και η παρουσία του αυτά τα χρόνια στο Χαϊδάρι. Οι κάτοικοι αυτής της πόλης ξέρουν πολύ καλά ποιοι είμαστε, τι λέμε και τι κάνουμε. Μας ξέρουν από παιδιά, μας βλέπουν στο δρόμο με τις φάτσες και τα ονόματά μας να υπερασπιζόμαστε αυτά που πιστεύουμε. Έρχονται στο “Παπουτσάδικο” για να συμμετέχουν ή να παρακολουθήσουν δραστηριότητες και πολιτικές εκδηλώσεις, μας πιάνουν την κουβέντα στο δρόμο και τις γειτονιές μας. Και αυτοί, οι γείτονές μας, οι Χαϊδαριώτες που συναντάμε μέσα και έξω από τον χώρο μας, όλοι αυτοί που με επιλογή μας έχουμε χτίσει σχέσεις σεβασμού και εμπιστοσύνης, αυτοί είναι και οι μόνοι που έχουν το δικαίωμα να μας “ζητάν τα ρέστα”. Όχι οι θεσμοί και οι νόμοι τους, ούτε οι εργοστασιάρχες και τα αφεντικά. Με αυτούς, κινούμαστε σε αντίθετο ρεύμα.

Γιατί όταν οι δήμοι το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να παραχωρούν “νόμιμα” τους δημόσιους χώρους σε επιχειρηματίες – είτε ιδιώτες, είτε ΜΚΟ & ΚΟΙΝΣΕΠ – συχνά με δημόσια χρηματοδότηση και χορηγίες, αυτό που εμείς επιλέγουμε να κάνουμε είναι να ανακαταλάβουμε “παράνομα” με τα δικά μας μέσα (υλικά, σωματικά, ψυχικά, πολιτικά) τον δημόσιο χώρο. Όταν οι εργοστασιάρχες και τα αφεντικά “νόμιμα” μας εκμεταλλεύονται και με τα κέρδη αυτής της εκμετάλλευσης καθορίζουν κι από πάνω το τι είναι δημόσιο αγαθό και τι όχι (ακόμα και από χωροταξική σκοπιά / βλέπε στρατόπεδο Χαϊδαρίου, αεροδρόμιο Ελληνικού, “Παπουτσάδικο”, κλπ), αυτό που εμείς επιλέγουμε να κάνουμε είναι “παράνομα” να πάρουμε πίσω αυτά που έχουμε κερδίσει με τον ιδρώτα μας. Όταν η ΔΕΗ “νόμιμα” δολοφονεί ανθρώπους και το παρουσιάζει σαν παράπλευρες απώλειες και στατιστικά νούμερα, όταν “νόμιμα” μας χρεώνει την ίδια μας την επιβίωση (τη στιγμή που κάνει σκόντο σε κάθε λογής εκμεταλλευτές), αυτό που εμείς επιλέγουμε να κάνουμε είναι να παίρνουμε ρεύμα από το δίκτυο “παράνομα”. Όταν λοιπόν τα δημόσια και κοινωνικά αγαθά θυσιάζονται “νόμιμα” στο βωμό του κέρδους και της εκμετάλλευσης, εμείς συνειδητά επιλέγουμε να είμαστε “παράνομοι”. Γιατί τα δημόσια και κοινωνικά αγαθά (το ρεύμα, το νερό, ο δημόσιος χώρος, κλπ), όλα εκείνα δηλαδή που είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την επιβίωση, δεν δεχόμαστε να γίνονται αντικείμενα κέρδους και πεδία επιχειρηματικής δραστηριότητας.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ,

το “Παπουτσάδικο” εδώ και δύο χρόνια δέχεται κατ” επανάληψη την επίθεση (και) της ΔΕΗ, με τουλάχιστον δέκα διακοπές ρεύματος. Αυτοί λένε ότι το κάνουν γιατί είμαστε “παράνομοι”, γιατί δέχονται “καταγγελίες”, γιατί “είναι ζήτημα επικινδυνότητας” και “θέλουν να μας προστατέψουν” από ατυχήματα. Εμείς λέμε ότι συνειδητά είμαστε “παράνομοι”, έχουμε επίγνωση των ρουφιάνων και των συσχετισμών τους και η ίδια η ΔΕΗ μας έχει αναγκάσει να παίρνουμε ρεύμα με επικίνδυνους τρόπους, όπως το έχει κάνει και το κάνει καθημερινά σε χιλιάδες ανθρώπους. Λέμε όμως και το εξής. Μπορεί αυτοί να έχουν περισσότερα μέσα, να έχουν γραφειοκράτες, θεσμούς και ρουφιάνους στο οπλοστάσιό τους, μπορεί να προσπαθούν να μας βάζουν εμπόδια στη λειτουργία της κατάληψης, μπορεί ακόμα να νομίζουν ότι θα κουραστούμε και θα παραιτηθούμε, δεν έχουν όμως υπολογίσει καλά. Γιατί τα εμπόδια δεν μας πτοούν, τα συναντάμε σε όλη μας τη ζωή, σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητάς μας, ατομικά και συλλογικά και έχουμε μάθει να τα υπερνικάμε. Με επιμονή και υπομονή, με συλλογική δουλειά και εφευρετικότητα.

Κι επειδή κινούμαστε σε αντίθετο ρεύμα, ίσως ακόμα να μην έχουν καταλάβει ποιοι είμαστε τελικά “εμείς”. Για να καταλάβουν λοιπόν, είμαστε εργάτες – ανειδίκευτοι ή μη, είμαστε όλοι όσοι βρεθήκαμε στις συναυλίες, στις συζητήσεις, στις προβολές, στις πολιτικές εκδηλώσεις, στις συλλογικές κουζίνες, στις μικροφωνικές, στις πορείες και σε όλα όσα διοργάνωσε το “Παπουτσάδικο”. Είμαστε αυτοί που ζούμε σε αυτές εδώ τις γειτονιές, είμαστε ο κοινωνικός περίγυρος αυτών των ανθρώπων, οι φίλοι και οι οικογένειες τους, οι πολιτικοί τους σύντροφοι και οι ομάδες, τα στέκια και οι καταλήψεις που έχουμε συμπράξει με το “Παπουτσάδικο”. Είμαστε ο “Υπόγειος Ήχος” (hip hop συλλογικότητα), η “αρτοφρό” (ομάδα θεάτρου), το “Αυτοοργανωμένο Εγχείρημα Ενασχόλησης με το Σώμα” (γυμναστική, χορός, ακροβατικά, κ.ά.) και όλες οι ομάδες που υπήρξαν κάποια στιγμή στο “Παπουτσάδικο”. Είμαστε “παράνομοι” και καταληψίες. Και όλοι εμείς είμαστε αυτοί που από επιλογή στεκόμαστε απέναντι σε θεσμούς, νόμους, εργοστασιάρχες, αφεντικά και τους ρουφιάνους και τους μπράβους τους!

(το κείμενο σε pdf εδώ )

αναδημοσίευση από το την κατάληψη Παπουτσάδικο

ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΝΑΡΞΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΠΕΙΝΑΣ

Ασφυξία για μια ανάσα ελευθερίας.

Την περασμένη άνοιξη έδωσα πανελλήνιες εξετάσεις μέσα από τη φυλακή και πέρασα σε μια πανεπιστημιακή σχολή στην Αθήνα. Με βάση τους δικούς τους νόμους, λοιπόν, από τον Σεπτέμβρη δικαιούμαι να αρχίσω να παίρνω εκπαιδευτικές άδειες από τη φυλακή για να παρακολουθώ το πρόγραμμα της σχολής.

Όπως είναι λογικό, οι αιτήσεις που έχω κάνει έχουν καταλήξει στα αζήτητα, γεγονός που με οδηγεί να διεκδικήσω αυτό το αίτημα με οδόφραγμα το σώμα μου.

Σε αυτό το σημείο είναι απαραίτητο να ξεκαθαρίσω το πολιτικό μου σκεπτικό ώστε να μπει ένα πλαίσιο γύρω από την επιλογή που πραγματοποιώ.

Οι νόμοι, εκτός από εργαλεία ελέγχου και καταστολής, αποτελούν ταυτόχρονα και μια διατήρηση ισορροπιών ή αλλιώς αυτό που επιγραμματικά ονομάζουμε κοινωνικά συμβόλαια, αντανακλούν κοινωνικοπολιτικούς συσχετισμούς και διαμορφώνουν τμηματικά ορισμένες θέσεις διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου.

Γι’ αυτό και η επιλογή που κάνω θέλω να είναι όσο το δυνατόν πιο ξεκάθαρη: δεν υπερασπίζομαι τη νομιμότητά τους· αντίθετα, απευθύνω έναν πολιτικό εκβιασμό ώστε να κερδίσω ανάσες ελευθερίας από την ισοπεδωτική συνθήκη του εγκλεισμού.

Σε αυτό το σημείο ανοίγει ένα ζήτημα που αφορά τις διεκδικήσεις μας σε καθεστώς αιχμαλωσίας. Είναι δεδομένο πως αντιφάσεις πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν σε τέτοιες συνθήκες. Εμείς, για παράδειγμα, συμμετείχαμε στη μαζική απεργία πείνας των κρατουμένων ενάντια στο νέο νομοσχέδιο ενώ είμαστε φανατικοί εχθροί όλων των νόμων· αντίστοιχα πολλοί σύντροφοι έχουν διαπραγματευτεί με οδόφραγμα το σώμα τους τους όρους του εγκλεισμού τους («παράνομες» προφυλακίσεις, άρνηση σωματικού ελέγχου, παραμονή σε μία φυλακή), και πολύ καλά έκαναν.

Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι, από τη συνθήκη που βρισκόμαστε, πολλές φορές είμαστε αναγκασμένοι να μπούμε σε ένα στρατηγικό πόλεμο θέσεων που είναι αναγκαίο κακό εδώ που βρισκόμαστε.

Με αυτή μου την επιλογή, τα πολιτικά χαρακτηριστικά της οποίας συγκεκριμενοποιούνται στον ίδιο τον τίτλο του κειμένου, δίνεται η δυνατότητα να ανοίξει ένα μέτωπο αγώνα σε μια χρονική συγκυρία ιδιαίτερα κρίσιμη για όλους μας.

«Ακριβώς, η ποίηση είναι η τέχνη του ατόφιου. Είναι αυτή που παραμένει ανυπότακτη, όταν η τάξη του διαφανούς έχει υποτάξει όλα τα άλλα είδη του λόγου. Όταν οι λέξεις έχουν προσεκτικά απολυμανθεί και στολιστεί σα μαρκησίες της αυλής, αφού θα καταλήξουν στο κρεβάτι του πρίγκιπα, όσο κι αν αυτό τις τρομάζει, και θα παραστήσουν τις σεμνές, θα υποκριθούν ότι έχουν αρετές που έχουν χάσει από καιρό στο βούρκο του συμβιβασμού και της εκπόρνευσης. Η ποίηση ή είναι ασυμβίβαστη ή δεν είναι τίποτα». (Ζαν-Μαρκ Ρουγιάν)

Συντρόφισσες και σύντροφοι, εδώ και καιρό μας εγκλωβίζουν. Από τα αστυνομικά μπλόκα και τα αντιτρομοκρατικά πογκρόμ, στα συμβούλια των οικονομολόγων που εξοντώνουν όσους δε χωράνε στις στατιστικές τους. Από τους έλληνες βιομηχάνους που αντιστέκονται στην επέλαση των πολυεθνικών κολοσσών στηρίζοντας τον όψιμο σοσιαλισμό του ΣΥΡΙΖΑ, στο καθεστώς έκτακτης ανάγκης, με πολιτικούς που προβάρουν το κοστούμι του υπερ-πατριώτη πάντα δουλικού για το καλό του τόπου, από τους μπάτσους και το στρατό που εξοπλίζονται με όπλα τελευταίας τεχνολογίας για την καταστολή εξεγέρσεων, στις φυλακές υψίστης ασφαλείας.

Ας πούμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους: αν κάτι εκμεταλλεύεται το κράτος, αυτό δεν είναι άλλο από την αδράνεια που πλέον έχει μονιμοποιηθεί ως μια φυσιολογική συνθήκη.

Σε λίγο θα είναι πια αργά, και η εξουσία με το μαγικό ραβδί της θα δίνει έλεος μόνο σε όσους γονατίζουν υποτακτικά μπροστά στην παντοδυναμία της.

Το σύστημα οραματίζεται ένα μέλλον όπου οι επαναστάτες θα θάβονται ζωντανοί σε «καταστήματα κράτησης εντατικού σωφρονισμού», μέσα στα οποία θα επιχειρείται η σωματική, ψυχική και ηθική καταστροφή τους.

Ένα πρωτότυπο μουσείο ανθρώπινης φρίκης όπου τα ζωντανά εκθέματα θα έχουν κρεμασμένη πάνω τους την ταμπέλα «παραδείγματα προς αποφυγή», ανθρώπινα πειραματόζωα πάνω στα οποία θα δοκιμαστούν όλες οι σαδιστικές προθέσεις της εξουσίας.

Ο καθένας απαντάει στα διλήμματα και κάνει τις επιλογές του. Ή θεατές σε απομονωμένες πολυθρόνες μιας ευνουχισμένης ζωής ή δράστες των γεγονότων που διαμορφώνουν την εξέλιξη της ιστορίας.

*

Εκείνο το βράδυ με το βλέμμα καρφωμένο στον ορίζοντα είδαμε πολλά αστέρια να πέφτουν διαγράφοντας τις δικές τους χαοτικές διαδρομές. Κι εμείς μετρούσαμε και ξαναμετρούσαμε, κάναμε ευχές, υπολογίζαμε τις πιθανότητες. Το ξέραμε ότι η επιθυμία μας για μια ελεύθερη ζωή έπρεπε να περάσει πάνω από όλα όσα μας καταπιέζουν, μας δολοφονούν, μας καταστρέφουν, γι’ αυτό βουτήξαμε στο κενό, όπως ακριβώς τα αστέρια που βλέπαμε να πέφτουν.

Από τότε άπειρα αστέρια πέσαν, μπορεί να ήρθε η ώρα να πέσει και το δικό μας, ποιος ξέρει; Αν είχαμε έτοιμες τις απαντήσεις δε θα γινόμασταν αυτό που είμαστε αλλά ιδιοτελή καθάρματα που θα διδάσκαμε στους ανθρώπους τρόπους να γίνουν τρωκτικά που τρώγονται μεταξύ τους όπως κάνουν σήμερα.

Τουλάχιστον εμείς παραμένουμε ακόμα απόλυτοι και πεισματάρηδες όπως οι άνθρωποι της πάστας μας. Και όσοι από εμάς με έναν πόνο έκλεισαν τα μάτια τους και ταξίδεψαν μακριά, παραμένουν με το βλέμμα κολλημένο σε εκείνον το βραδινό ουρανό που κοιτάζαμε και εμείς. Και μας βλέπουν να πέφτουμε, αστέρια όμορφα και λαμπερά. Τώρα ήρθε η σειρά μας. Τώρα πέφτουμε χωρίς δισταγμό.

Από τη Δευτέρα 10/11 ξεκινάω απεργία πείνας χωρίς να κάνω βήμα πίσω, με την αναρχία πάντα στην καρδιά μου.

Υπεύθυνο για κάθε μέρα απεργίας πείνας, και ό,τι συμβεί από εδώ και μπρος, είναι το συμβούλιο της φυλακής που αποτελείται από τον εισαγγελέα Νικόλαο Ποιμενίδη, τη διευθύντρια Χαραλαμπία Κουτσομιχάλη, καθώς και την κοινωνική λειτουργό.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΠΙΘΕΣΗ

ΥΓ. Προς όλους τους «αγωνιστές» των σαλονιών, τους επαγγελματίες ανθρωπιστές, τις «ευαίσθητες» προσωπικότητες της διανόησης και του πνεύματος: προκαταβολικά στα τσακίδια.

                                                                        Νίκος Ρωμανός
Δικαστική Φυλακή Κορυδαλλού

[Αναδημοσίευση από το Αθηναϊκό Indymedia]

«Πρέπει να καταλήξουμε ότι φυσιολογική συνείδηση, αντίληψη και σκέψη μπορεί να διατηρηθεί μόνο σε ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον όταν δεν υπάρχει καμιά αλλαγή, επέρχεται στέρηση αισθητήριων αντιδράσεων και η φυσιολογική αντίληψη εξασθενεί..»[1] 

         M.D. Vernon

Τα λευκά κελιά αποτελούν τα πιο σύγ­χρο­να και “ε­πι­στη­μο­νι­κά” μέ­σα κα­τα­στο­λής. Κοινή πρόθεση του απομονωτικού εγκλεισμού αποτελεί η αργή αλλά μεθοδική κατάλυση της προσωπικότητας του εγκλείστου, η οποία επιτυγχάνεται μέσω της μονοπώλησης των αισθήσεων. Επιστημονικές έρευνες με επικεφαλής τον Dr.Stuart Grassian[2] απέδειξαν ότι όσοι  εισέρχονται υγιείς στα λευκά κελιά αναπτύσσουν στην πλειοψηφία τους κάποιου είδους ψυχοπάθεια, ενώ αυτοί που έχουν ήδη κάποιο πρόβλημα ψυχικής διαταραχής, αντιμετωπίζουν μια σταδιακή επιδείνωση της κατάστασής τους. Η ύπαρξη λευκών κελιών έχει χαρακτηριστεί ως σύγχρονο βασανιστήριο από τις διεθνείς οργανώσεις υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

ΛΕΥΚΑ ΚΕΛΙΑ ΚΑΙ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ

Ο απομονωτικός εγκλεισμός εκφράζεται χωρικά με συγκεκριμένους τύπους, έχει αναπτύξει μια δικιά του ιδιαίτερη αρχιτεκτονική η οποία εξελίσσεται και καλύπτει όλες τις κλίμακες του σχεδιασμού, από την πολεοδομική κλίμακα μέχρι το επίπεδο της οικοδομικής λεπτομέρειας.

Σχεδιασμός

Ξεκινώντας από τη μεγάλη κλίμακα, αναφέρεται ότι συνήθως οι φυλακές απομονωτικού εγκλεισμού χτίζονται σε πολύ μεγάλη απόσταση από τα αστικά κέντρα και γενικότερα από οποιοδήποτε χτισμένο περιβάλλον. Οι κρατούμενοι θα πρέπει να βρίσκονται αποκλεισμένοι από τους ήχους ,τις φωνές ,τις μυρωδιές  της πόλης με σκοπό να αποκοπούν από την ίδια τη ζωή. Ένας επιπλέον λόγος, για τη χωροταξική αυτή επιλογή είναι και η αναχαίτιση των προσπαθειών υποστήριξης των κρατουμένων από τις οικογένειες τους, αλλά και των δικηγόρων τους.[3]

Ο σχεδιασμός των ειδικών απομονωτικών κελιών ανά τον κόσμο είναι πανομοιότυπος. Πρόκειται  κατά κανόνα για μακρόστενα υπόγεια και ημιυπόγεια  ατομικά κελιά διαστάσεων 2,5Χ 3 μέτρα κατά μέσο όρο. Εξαιτίας του ιδιαίτερα ενοχλητικού για τους κρατούμενους σχήματος, οι κρατούμενοι υποχρεώνονται να βαδίζουν μέσα στο κελί τους μόνο μπρος – πίσω κατά τη μία διεύθυνση, γεγονός που τους δημιουργεί και σωματικά προβλήματα.

Τα  χρώμα μέσα στο κελί είναι πάντα λευκό και η απουσία παραθύρου ή η ύπαρξη μικρών ανοιγμάτων σε τυφλά σημεία, συμβάλλουν στη διακοπή προσλαμβανουσών εικόνων του εξωτερικού περιβάλλοντος από τους κρατουμένους. Οι χώροι υγιεινής βρίσκονται εντός του κελιού για να περιοριστούν οι μετακινήσεις των κρατουμένων. Συνήθως τοποθετούνται σε σημεία ορατά από τον οφθαλμό της πόρτας, δίνοντας τη δυνατότητα στους φύλακες να παρακολουθούν και τις πιο ιδιωτικές στιγμές του κρατούμενου.

Οι διαστάσεις τους, τα έπιπλά τους, ο υπόλοιπος εξοπλισμός τους και τα υλικά που χρησιμοποιούνται, είναι παρόμοια. Κάθε κελί περιέχει ένα κρεβάτι από τσιμέντο, ένα στοιχειώδες τραπέζι γραφείου από τσιμέντο ή μεταλλικό ενσωματωμένο στον τοίχο, ένα συνδυασμό νιπτήρα και τουαλέτας από ανοξείδωτο ατσάλι και ένα ράφι. Το μόνο αντικείμενο που δεν είναι από τσιμέντο ή μέταλλο είναι το στρώμα του κρεβατιού. Η λογική του εξοπλισμού ακολουθεί τη λογική του ελαχίστου.[4]

Σχετικά με τον προαύλιο χώρο, αυτός είναι πλήρως χτισμένος με σχεδόν ανύπαρκτη πρόσβαση στο φυσικό περιβάλλον. Λόγω του μικρού τους μεγέθους, του ελάχιστου εξοπλισμού τους, των τσιμεντένιων πατωμάτων, των ψηλών τσιμεντένιων τοίχων, της απουσίας εξωτερικής θέας, οι χώροι αυτοί προσφέρουν μικρή διαφοροποίηση από τον εγκλεισμό στο κελί. Γι’ αυτό οι περισσότεροι κρατούμενοι στις φυλακές απομόνωσης των ΗΠΑ τους αποκαλούν «μεγεθυμένα κελιά» (oversized cells) ή «σπίτια για σκύλους» (dog runs).

Κατά τη διάρκεια του προαυλισμού ο φυλακισμένος βρίσκεται απόλυτα απομονωμένος, δεν έχει τη δυνατότητα να έρθει σε οποιαδήποτε επαφή με τους συγκρατούμενούς του ή  με το φυσικό περιβάλλον, ενώ σιδερένιες πόρτες σχεδιάζονται σε κάθε άνοιγμα των εσωτερικών διαδρόμων με στόχο τον πλήρη αποκλεισμό των κρατουμένων ακόμα και από την θέαση μιας εσωτερικής εικόνας της φυλακής.

Γενικότερα η  απώλεια της ανθρώπινης σωματικής επαφής θεωρείται ο δυσκολότερος και πιο ματαιωτικός παράγοντας κατά την παραμονή στη φυλακή. Επιπλέον χρησιμοποιούνται μέθοδοι όπως η λογοκρισία, η κατακράτηση, η καθυστέρηση αλληλογραφίας,  ο περιορισμός και η  παρακολούθηση των τηλεφωνημάτων, η ελαχιστοποίηση επισκέψεων οι οποίες μάλιστα πραγματοποιούνται χωρίς φυσική επαφή μεταξύ του κρατούμενου και του επισκέπτη, παρενόχληση και απειλές στους επισκέπτες.

ΑΙΣΘΗΤΗΡΙΑΚΗ ΑΠΟΣΤΕΡΗΣΗ ΚΑΙ ΑΠΟΜΟΝΩΤΙΣΜΟΣ

Αισθητηριακή αποστέρηση είναι μια μέθοδος βασανισμού που συνδέεται άμεσα με την απομόνωση και συνιστά ένα στρεσογόνο παράγοντα που μπορεί να πυροδοτήσει την εκδήλωση πολλών συνδρόμων[5]. Αισθητηριακή στέρηση[6] (Sensory deprivation) ονομάζεται η σκόπιμη μείωση ή η απομάκρυνση των ερεθισμάτων σε μία ή περισσότερες από τις αισθήσεις. Απλές συσκευές όπως παρωπίδες ή κουκούλες και ωτοασπίδες μπορούν να διακόψουν την όραση και την ακοή, ενώ οι πιο πολύπλοκες συσκευές μπορούν επίσης να διακόψουν την αίσθηση της όσφρησης, της αφής, της γεύσης.

Η αισθητηριακή στέρηση των τροφίμων στα λευκά κελιά επιτυγχάνεται κατ’ αρχάς με τη δημιουργία ενός συνεχούς μονότονου και ομοιόμορφου σκηνικού και επιπλέον χάρη σ’ ένα διπλό άξονα. Αφενός με τη σταθερή ένταση του τεχνητού φωτισμού, η οποία σβήνει την ύπαρξη των περιγραμμάτων και αφαιρεί την αντίληψη των ωρολογιακών εναλλαγών ως προς το φως και αφετέρου με τη μερική ή ολική κατάργηση των αισθητικών ερεθισμάτων, όπως οι εξωτερικοί θόρυβοι και οι μυρωδιές.

Σύμφωνα με ορισμένες έρευνες, ύστερα από 48 ώρες απομόνωσης των αισθήσεων, ο ασθενής έχει παραισθήσεις και πέφτει σε λήθαργο. Διακατέχεται από έντονο άγχος και σε ορισμένες περιπτώσεις εκδηλώνει διαταραχές του περιεχομένου των σκέψεων, με τη μορφή παραληρήματος.  Συχνά οδηγείται στην κατάθλιψη και την ανάπτυξη άλλων ψυχωτικών διαταραχών και συνδρόμων.[7] Οι παραισθήσεις του ασθενή μειώνονται, όταν αρχίζει να δέχεται ερέθισμα από το περιβάλλον και μπορεί να φτάσει στο σημείο να νιώθει φιλικά προς τους διώκτες του, να τους εμπιστεύεται, επειδή είναι αποκλειστικά εκείνοι, που του μεταφέρουν αυτό το ερέθισμα. Αρχίζει και μεταβιβάζει θετικά συναισθήματα προς αυτούς. Πιστεύει ότι αυτοί τελικά θα τον βοηθήσουν.

Τα συμπτώματα που διαγνώστηκαν από τις έρευνες του Dr.Stuart Grassian, χωρίστηκαν σε τέσσερις κατηγορίες:

1.Αλλαγές στην αντιληπτική ικανότητα:

Δυσκολία συγκέντρωσης, δυσκολίες και αποκοπές στην ομιλία και στο σχηματισμό προτάσεων, με αποτέλεσμα να ξεχνιέται το περιεχόμενο του θέματος. Γενική υπερευαισθησία στα εξωτερικά ερεθίσματα. Η πλειοψηφία των κρατούμενων ενοχλείται αφόρητα από το φως, τις οσμές, τους ήχους, τις γεύσεις. Εξοργίζονται από θορύβους, όπως το καζανάκι ή οι σωληνώσεις, δεν μπορούν να αντέξουν τη μυρωδιά από το φαγητό, δεν ανέχονται τη γεύση του νερού. Αντιληπτικές παραμορφώσεις, παραισθήσεις και εξωπραγματικές εμπειρίες (derealization experiences). Οι φυλακισμένοι ακούνε ψιθύρους ή φωνές, χωρίς να μπορούν να επιβεβαιώσουν αν ήταν πραγματικές ή αποκυήματα της φαντασίας τους. «Άκουσα τους φύλακες να μιλάνε. Το είπαν αυτό; Ναι; Όχι; Προσπαθώ να το επιβεβαιώσω (από τον κρατούμενο στο διπλανό κελί). Καμιά φορά ακούει κάτι που εγώ δεν ακούω. Ξέρω ότι κάποιος από τους δυο μας είναι τρελός, αλλά ποιος; Μήπως χάνω τα λογικά μου;» Οι παραισθήσεις είναι διαφόρων ειδών, όπως τοίχοι που αρχίζουν να λειώνουν ή να κυματίζουν ή πράγματα που κινούνται στην άκρη του οπτικού πεδίου του κρατούμενου.

2.Συγκινησιακές διαταραχές:

Κυμαινόμενες κρίσεις πανικού, οι οποίες συνοδεύονται από ταχυκαρδία, κόψιμο της αναπνοής, τρέμουλο ή φόβο επικείμενου θανάτου.

3.Διαταραχές στη σκέψη:

Εμφάνιση πρωτόγονων φαντασιώσεων. Οι κρατούμενοι έχουν φαντασιώσεις εκδίκησης, βασανισμού και ακρωτηριασμού των δεσμοφυλάκων. Τους είναι αδύνατον να ελέγξουν τις εικόνες εκδίκησης που συνεχώς επανέρχονται. Μανία καταδίωξης, παράνοια. Οι κρατούμενοι ακούνε ανύπαρκτες συζητήσεις για το άτομό τους ή νομίζουν ότι τους έχουν ρίξει φάρμακο στο φαγητό.

4.Προβλήματα στον έλεγχο των παρορμήσεων:

Οι κρατούμενοι αδυνατούν να ελέγξουν τις παρορμήσεις τους και έχουν εκρήξεις βίας ή αυτοκαταστροφής. Άλλοι καταστρέφουν ότι βρουν μπροστά τους στο κελί, σκίζουν τις φωτογραφίες ή την αλληλογραφία τους και άλλοι κατά τη διάρκεια των κρίσεων αυτοτραυματίζονται ή κάνουν απόπειρα αυτοκτονίας, χωρίς να έχουν συνείδηση των πράξεών τους.[8]

Το σύστημα απομονωμένων ατομικών κελιών καταστρέφει όλο το νευρολογικό σύστημα των κρατουμένων. Παρατηρούνται κινήσεις εκτός ελέγχου και εξαφανίζονται τα αντανακλαστικά. Επίσης παρατηρείται υπερβολική εφίδρωση, στομαχικός πόνος, χάσιμο βάρους, σπονδυλικοί πόνοι, διαταραχές στο κυκλοφορικό και ανοσοποιητικό σύστημα, διαταραχές στην όραση και στην περίοδο των γυναικών.

ΧΩΡΙΚΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΚΑΙ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ

Ο σχεδιασμός του χώρου έχει τη δυνατότητα να παρακινήσει ή να αδυνατίσει τη σκέψη, να εντείνει ή να εμποδίσει την ανάρρωση, να ενθαρρύνει ή να παρεμποδίσει την κοινωνική αλληλεπίδραση, να βελτιώσει την πνευματική και ψυχολο­γική υγεία ή να αυξήσει την ανησυχία. Η αποστέρηση των αισθήσεων επιτυγχάνεται με την εξουδετέρωση της μνήμης και την απώλεια της αίσθησης του χώρου και του χρόνου. Στα λευκά κελιά επιτελείται ο σιωπηλός θάνατος της ανθρώπινης ψυχικής υγείας. Η κατάσταση στην οποία περιέρχεται ο κρατούμενος ονομάζεται «εξαναγκασμένη απραξία» (forced idleness).

Εστιάζοντας στην χωρική συγκρότηση και τις επιπτώσεις στη ψυχική και σωματική υγεία των κρατουμένων αναφέρονται τα εξής:

Φως

Τα κελιά των σύγχρονων φυλακών απομόνωσης δεν έχουν παράθυρα ή όταν έχουν, αυτά είναι πολύ μικρά, στενά και μη ανοιγόμενα. Όταν το παράθυρο υπάρχει, είτε είναι αδιαφανές, είτε βλέπει σε κάποιο τοίχο, ώστε ο κρατούμενος να μην έχει εικόνα του τι συμβαίνει εκτός της πτέρυγας. Ο ήχος και η θέα,  εμποδίζονται από το παράθυρο. Ο χρήστης παύει να έχει τον έλεγχο του φωτισμού, με αποτέλεσμα να αναπτύσσει συναισθήματα κατωτερότητας, μηδενικής αυτοεκτίμησης,  απραξίας και να κυριεύεται από το άγχος.

Φωτισμός

Επιβάλλεται τεχνητός φωτισμός 24 ώρες το 24ωρο. Συνήθως υπάρχουν δύο φώτα στο κελί, διαφορετικής έντασης. Το φως μεγάλης έντασης ελέγχεται είτε από τον κρατούμενο είτε από τη διοίκηση, ανάλογα με τη φυλακή. Όταν κλείνει το πρώτο φως, ανάβει αυτόματα το βοηθητικό φως μικρότερης έντασης, το οποίο επιτρέπει την επιτήρηση ακόμα και τις ώρες που ο κρατούμενος θέλει να κοιμηθεί.[9] Σε πολλές φυλακές το φως αυτό είναι τέτοιας έντασης, που ο κρατούμενος για να κοιμηθεί αναγκάζεται να σκεπάσει το κεφάλι του, κάτι που απαγορεύεται. Έτσι οι φύλακες μπορούν όποτε θέλουν να τον ξυπνάνε με την πρόφαση αυτή, στερώντας από τους κρατούμενους ακόμα και τη δυνατότητα του φυσιολογικού ύπνου.

Οι δύο αυτές χωρικές συνθήκες συνδέονται με την απώλεια προσανατολισμού ημέρας-νύχτας.

Χρώμα

Το λευκό χρώμα στα κελιά επηρεάζει δραματικά την όραση των κρατουμένων οι οποίοι έρχονται αντιμέτωποι με τη «λευκή» όραση. Λόγω της εξαναγκαστικής οπτικής μονοτονίας και του συνεχούς φωτισμού, η ύπαρξη περιγραμμάτων σβήνει και έτσι σταδιακά χάνεται η αίσθηση του χώρου και του χρόνου.

Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα με τη Θεωρία των χρωμάτων, «Το μάτι ούτε θέλει ούτε μπορεί να παραμείνει επί μακρόν σε μία ομοιόμορφη κατάσταση που καθορίζεται σε ένα συγκεκριμένο αντικείμενο.»[10]  Το λευκό χρώμα αντιπροσωπεύει το φως και θέτει το όργανο της όρασης σε κίνηση. Σύμφωνα με τις μεταεικόνες, στις παραμένουσες εικόνες τετράγωνων αντικειμένων, παρατηρείται μία συρρίκνωση των γωνιών, ώστε σταδιακά η εικόνα να θυμίζει μάλλον ένα κύκλο με συνεχώς ελλατούμενο μέγεθος.[11]

Επιπλέον, το μάτι μπορεί να συνταυτιστεί με ένα μεμονωμένο χρώμα μόνο αν εξαναγκαστεί. Κάτι τέτοιο όμως συμβαίνει μόνο στιγμιαία. Κάθε φωτεινό σημείο δε διεγείρει απλώς ένα σημείο πάνω στον αμφιβληστροειδή, αλλά ένα κύκλο γύρω του , έτσι ώστε σε μία φωτεινή επιφάνεια το φως επεκτείνεται πέρα από τα αντικειμενικά όρια αυτής της επιφάνειας. [12]

Παράλληλα το χρώμα βιώνεται ψυχικά και συμβολικά έχοντας τεράστιες επιπτώσεις στην αντίληψη. Έτσι με την εξαναγκαστική οπτική μονοτονία ενδυναμώνονται αισθήματα κατωτερότητας και εξευτελισμός του ψυχικού κόσμου του κρατούμενου.

Και οι τρεις παραπάνω χωρικές συνθήκες , η απουσία φυσικού φωτός, η επιβολή έντονου τεχνητού φωτισμού και η εξαναγκαστική οπτική μονοχρωμία σε συνδυασμό με τα ανακλαστικά μεταλλικά αντικείμενα (πόρτες από χάλυβα, κάγκελα, φακοί) συντελούν στην αποστέρηση του ύπνου που αποτελεί έναν από τους πιο στρεσσογόνους παράγοντες για την ανάπτυξη ψυχωσικών συνδρόμων. Από μόνη της, η αποστέρηση ύπνου μπορεί να προκαλέσει ψύχωση σε φυσιολογικά άτομα που δεν έχουν άλλα σωματικά ή συναισθηματικά stress.

Ακουστική

Οι άνθρωποι έχουν έντονα την ανάγκη να νιώθουν ότι ελέγχουν το περιβάλλον τους. Ένας χώρος, ο οποίος έχει φασαρία παρουσιάζει δυσκολίες και αποτρέπει τον έλεγχο του περιβάλλοντος. Οι πηγές θορύβου στα λευκά κελιά ανάλογα με τη φυλακή είναι συνήθως μη απαραίτητες, πολυάριθμες και δυνατές (υψηλά επίπεδα dB). Παραδείγματα κοινών πηγών περιλαμβάνουν ηλεκτρο­μηχανολογικές εγκαταστάσεις, συναγερμούς, εξοπλισμό, μεταλλικές κατασκευές.  Ακόμη και η μουσική χρησιμοποιείται αρνητικά καθώς πολλές φορές εξαναγκάζουν τους κρατούμενους να ακούν  μουσική σε υψηλά dB και επιλέγοντας λάθος μουσική. Ωστόσο, ειδική μέριμνα έχει δοθεί στο θέμα του σχεδιασμού των τοίχων με στόχο την απάλειψη της αναμετάδοσης του νοήματος, της πληροφορίας.

Οι κρατούμενοι υπόκεινται στο «λευκό» θόρυβο, δηλαδή σε ένα συνεχή, δυνατό απροσδιόριστο θόρυβο/ βόμβο. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε αισθητηριακή υπερφόρτωση. Ταυτόχρονα, η έλλειψη ουσιαστικής επικοινωνίας οδηγεί σε αισθητηριακή αποστέρηση και οι ήχοι που ακούγονται μπορεί να προκαλέσουν άγχος

Αερισμός

Χρησιμοποιούνται θύρες ειδικής τεχνολογίας, – χοντρές και εσωτερικά επενδυμένες με σίδερο, έχοντας ένα μικρό παραθυράκι για σερβίρισμα ύπαρξη συμπαγούς πόρτας αντί για σιδεριά, αφαιρεί κάθε δυνατότητα για φυσικό αερισμό των κελιών. Έτσι ο τεχνητός κλιματισμός είναι απαραίτητος στις πτέρυγες των κελιών, και όπου δεν υπάρχει, οι συνθήκες είναι αφόρητες. Όπου υπάρχει κλιματιστικό το ελέγχει η διεύθυνση, αποκτώντας άλλο ένα όργανο τιμωρίας των φυλακισμένων. [13]

Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον επηρεάζεται κάθε αίσθηση. Επίσης εμφανίζονται προβλήματα στις αρθρώσεις από την υποχρεωτική ακινησία και την αδυναμία άσκησης. Τα επισκεπτήρια αν επιτρέπονται,  είναι πάντα μικρής διάρκειας και λαμβάνουν χώρα σε μικρές ατομικές αίθουσες με αλεξίσφαιρο τζάμι ή ατσάλινο πλέγμα. Τέλος, την απομονωτική κόλαση των κρατουμένων ολοκληρώνουν κάμερες παρακολούθησης σε όλα τα σημεία διαβίωσής τους, με στόχο τη αίσθηση της διαρκής έκθεσης στις αρχές.

ΜΙΚΡΟΣ ΕΠΙΛΟΓΟΣ

 «Ο αρχιτέκτων μιας φυλακής, πρέπει να είναι κατά κάποιον τρόπο και φιλόσοφος και ηθικολόγος, έχοντας πάντα στο νου του, ότι συμβάλλει στην βελτίωση μιας κοινωνικής αθλιότητας».

Γ. Τριανταφυλλίδης

Ο ανθρώπινος οργανισμός λειτουργεί σαν κεραία. Από την άλλη, «η αρχιτεκτονική προσεγγίζει, αντιμετωπίζει, επεξεργάζεται, αναδεικνύει, αξιοποιεί, μορφοποιεί και, τελικά, δημιουργεί χωρικότητα. Η διπλή χωρικότητα αναφέρεται στη θεμελιώδη διάκριση ανάμεσα σε συνειδητή και ασυνείδητη εμπειρία της χωρικότητας.

Η συνειδητή χωρικότητα διέπεται από την αρχή της πραγματικότητας,[…] συγκροτείται με κύριες πτυχές τον συμβατικό  επιχειρησιακό χώρο, τη συνάντηση-συνεύρεση-αλληλεπίδραση προσώπων και πραγμάτων, την πρακτικότητα και την αισθητική.
Η ασυνείδητη χωρικότητα διέπεται από την αρχή της ηδονής, λειτουργεί με όρους πρωτογενούς διαδικασίας και συγκροτείται με κύριες πτυχές τους δυνητικούς χώρους, τις τελεστικές και εικαστικές παραμέτρους, την απεικονιστική παράσταση πραγμάτων, τον αυστηρά προσωπικό, ακοινώνητο μονόλογο, τη μη-συμμεριστή εμπειρία και τη φαντασίωση.»[14] Με άλλα λόγια, η αρχιτεκτονική δημιουργεί το χώρο ο οποίος χαρακτηρίζεται από τη μορφή του (σχήμα, υλικά), τη χρήση του, την ποιότητά του (φως, χρώμα, θερμική και ακουστική άνεση, οσμή) και από τους χρήστες του.

Ωστόσο ο χώρος μας ελέγχει και μας καθορίζει. Ο άνθρωπος δέχεται ισχυρά συναισθήματα από τον χώρο, ο οποίος, τελικά, επηρεάζει την αποδοτικότητα, την ψυχική υγεία και τη σχέση των χρηστών μετα­ξύ τους.

«…ο τρόπος με τον οποίο είναι σχεδιασμένα τα κτίρια και η διακόσμησή τους είναι σημαντικά για την διεύθυνση, το προσωπικό και ομοίως για τους φυλακισμένους. Μπορούν να επηρεάσουν σημαντικά την ατμόσφαιρα μιας φυλακής…»[15]

Woolf, A.

Στην περίπτωση του απομονωτικού εγκλεισμού πραγματώνεται μια πολυδιάστατη προσπάθεια κατακρεούργησης αυτής της διπλής χωρικότητας που μόνο στην παράνοια μπορεί να οδηγήσει. Έρευνες έχουν δείξει ξεκάθαρα ότι η δια­νοητική ικανότητα, ο εγκέφαλος και το νευρικό σύστημα είναι άμεσα επηρεασμένα, είτε θετικά είτε αρνητικά, από τα στοιχεία του περιβάλλοντος[16]. Για τη σωστή λειτουργία του βιολογικού μηχανισμού είναι απαραίτητη η ποικιλία των ερεθισμάτων που δέχεται ο ανθρώπινος οργανισμός. Η κατάσταση της συνεχούς μονοτονίας επιφέρει παθολογικές διαταραχές. Αποδεικνύεται ότι η ευεξία και συνεπώς η απόδοση των ανθρώπων συνδέονται στενά με την ποιότητα του αρχιτεκτονικού χώρου. Η ζωή του καθενός αντικατοπτρίζεται στο πε­ρίβλημά του.

Ο άνθρωπος βλέπει στην κατοικία το συναίσθημα της ασφάλειας και της φροντίδας, όπως νιώθει το βρέφος με το μητρικό περιβάλλον. Ο κρατούμενος  λόγω της εκτεταμένης παραμονής του στον δωμάτιο νοσηλείας, οικειοποιείται τον χώρο και του προσδίδει τον ρόλο της κατοικίας. Η σχέση με τους τοίχους οξύνεται. Το επίπεδο ψυχολογικής λειτουργίας ακολουθεί την ποιότητα του περίγυρού της. Αυτό ακριβώς συνέβη σε μία ασθενή κλεισμένη σε έναν θάλαμο ψυχιατρείου, κακοφωτισμένο και βαμμένο καφέ. Η ασθενής πασάλειβε τους τοίχους με τα περιττώματά της, δείχνοντας έτσι τη δυσαρέσκειά της στον χώρο.

Αυτή η μορφή ιδρυματικής κτηνωδίας το μόνο που καταφέρνει είναι να εκμηδενίζει τους κρατούμενους, να αποκλείει την καλυτέρευση και επανένταξή τους και να εξοργίζει την κοινωνία. Ο  σχεδιασμός  πρέπει να βοηθά  στην αναμορφωτική διαδικασία και να προσφέρει ένα ανθρώπινο περιβάλλον για το προσω­πικό και τους κρατούμενους, στη χειρότερη, όμως, θα πρέπει τουλάχιστον να μην κάνει παραπάνω ζημιά[17].

Ο αρχιτέκτονας πρέπει πάντα να σέβεται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια των χρηστών, κυρίως ενός τέτοιου ιδρύματος.

***

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ: ΣΥΝΔΡΟΜΑ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΥ[18]

 Τα σύνδρομα μπορεί να είναι αιτιολογικά, παθογενετικά ή μορφολογικά. Με τον όρο «σύνδρομα του εγκλεισμού»  νοείται  ένα σύνολο συμπτωμάτων που εκδηλώνονται από κρατούμενους στο περιβάλλον της φυλακής  και σε άμεση αλληλεπίδραση με αυτό.

1)Βραχεία ψυχωσική διαταραχή

Βασικό γνώρισμα της βραχείας ψυχωσικής διαταραχής αποτελεί η ξαφνική έναρξη ενός ψυχωσικού επεισοδίου, με διάρκεια που κυμαίνεται από μια ημέρα έως τριάντα μέρες. Μέτα τη λήξη του επεισοδίου αυτού, το άτομο επανέρχεται στο προηγούμενο επίπεδο λειτουργικότητας. Τα συμπτώματα αυτής της διαταραχής συνιστούν οι παραληρητικές ιδέες, οι ψευδαισθήσεις, ο αποδιοργανωμένος λόγος και η έντονα  αποδιοργανωμένη συμπεριφορά. Το άτομο δείχνει έντονα αναστατωμένο, με σύγχυση και εκδηλώνει ταχεία εναλλαγή συναισθημάτων. Η αιτιολογία της διαταραχής αυτής, στα πλαίσια της φυλακής σχετίζεται με στρες που προκαλείται από εξωτερικούς παράγοντες και με την προσωπικότητα του ατόμου.

2)Σύνδρομο Ganser

To σύνδρομο Ganser αποτελεί ένα είδος διαταραχής οι οποίες χαρακτηρίζονται από διάσχιση ή διάσπαση στις συνήθως συντεθειμένες λειτουργίες της συνείδησης, της μνήμης, της ταυτότητας ή της αντίληψης του περιβάλλοντος, που μπορεί να είναι ξαφνική ή προοδευτική, παροδική ή χρόνια. Βασικό κοινό στοιχείο σε όσα άτομα εμφανίζουν το σύνδρομο Ganser, το οποίο είναι αρκετό για να αποδοθεί αυτή η διάγνωση, αποτελεί η αδυναμία του ατόμου να απαντήσει με ακρίβεια σε εύκολες ερωτήσεις, στις οποίες απαντά κατά προσέγγιση. Πρόκειται για αναστρέψιμη διαταραχή, η οποία εμφανίζεται ως επί το πλείστον σε συνθήκες εγκλεισμού και ειδικότερα , σε σχέση με τους κρατούμενους, σε καθεστώς απομόνωσης. Μετά την επαναφορά σε κανονικά πλαίσια εγκλεισμού, τα συμπτώματα υποχωρούν σταδιακά.

Τα διαγνωστικά κριτήρια για τον καθορισμό του συνδρόμου αυτού είναι:

α)το Vorbeireden

Το Vorbeireden, αφορά την τάση του ατόμου να απαντά κατά προσέγγιση  σε εύκολες ερωτήσεις.

β) συμπτώματα μετατροπής

Τα συμπτώματα μετατροπής περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων, αναλγησία και το αντίθετο, αισθητηριακές διαταραχές και κινητικές διαταραχές, όπως παράλυση.

γ) θόλωση της συνείδησης

Η θόλωση της συνείδησης αφορά μειωμένα επίπεδα εγρήγορσης του ατόμου. Σχετικές με το κριτήριο αυτό είναι και κάποιας μορφής διαταραχές των γνωστικών λειτουργιών  όπως,  προβλήματα στον προσανατολισμό του ατόμου, στην συγκέντρωση και τη μνήμη.

δ) ψευδαισθήσεις

3)Πυρετός της πύλης

Ο πυρετός της πύλης περιγράφει την ιδιαίτερη ψυχολογική κατάσταση των κρατουμένων εκείνων που πρόκειται να αποφυλακιστούν από το σωφρονιστικό ίδρυμα, ειδικότερα μετά την έκτιση μακρόχρονής ποινής.

Βασικά γνωρίσματα του «πυρετού της πύλης» αποτελούν το άγχος, η ανησυχία και η ευερεθιστότητα, ενώ σε κάποιες περιστάσεις είναι δυνατόν να εκδηλωθούν από κάποιους συμπτώματα υπομανίας, συνήθως παρουσιάζονται ένα μήνα πριν την αποφυλάκιση και παραμένουν έως έξη μήνες. Χαρακτηριστικά σημεία του «πυρετού της πύλης» αποτελούν ο φόβος, ο θυμός, η αδυναμία αντιμετώπισης του παρόντος, η εσωτερική ταραχή και ανησυχία, η ευερεθιστότητα, η σύγχυση ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον, η ιδιαίτερη ευφορία, οι έντονοι πονοκέφαλοι, οι γαστρεντερικές παρενοχλήσεις, η αϋπνία κι η ψυχοκινητική διέγερση.Η προσωπικότητα των εγκλείστων , η ποιότητα των σχέσεων που διατήρησαν  κατά την διάρκεια του εγκλεισμού τους και η υποστήριξη που έλαβαν, το επίπεδο των επαγγελματικών τους προσόντων, άλλα και η διάρκεια της ποινής τους παίζουν καθοριστικό ρόλο στην εκδήλωση και την ένταση του συνδρόμου.

***

[1] Gappell, Millicent [1991], “Psychoneuroimmunology”, Marberry, Sarah O., Innovations in Healthcare Design, pp.115, Canada: Wiley

[2] Control Unit Prisons (SHU), Frank Atwood, http://www.geocities.com/CapitolHill/Rotunda/4027/shucontrolunits.htm, 2003, σελ.6

[3] Ιsolation International Platform Against Isolation, Special Issue 1, April 2003, pg13

[4] Τόσο η επιλογή των υλικών, όσο και η μορφή των επίπλων, αποκαλύπτουν τη βασικότερη αρχή σχεδιασμού: «οι φυλακές δέχονται τα πιο καταστροφικά στοιχεία της κοινωνίας, τα οποία κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού τους, έχουν άπειρο χρόνο για να δώσουν διέξοδο στις πιο καταστροφικές τους ορμές. Γι’ αυτό το λόγο οι τοίχοι, τα έπιπλα, ο εξοπλισμός, πρέπει να είναι ουσιαστικά άθραυστα.» Φυσικά, και οι  κρατούμενοι οδηγούνται σε τέτοιου είδους αντιδράσεις, παρατηρείται μια βίαιη και βανδαλική συμπεριφορά προς τον χώρο της φυλακής ως ξέσπασμα για την παραμονή τους εκεί.. Σημαντικό επιπλέον, σε αυτό το σημείο να αναφερθεί εδώ ότι η αρχιτεκτονική, όπως και το ανθρώπινο υποκείμενο, ζουν, αναπνέουν και δρουν μέσα σε μια διπλή χωρικότητα.  Η προσπάθεια εξάυλωσης του χώρου των κρατουμένων επιχειρείται λοιπόν με πολλούς τρόπους . Σε σχέση με τη λογική του ελάχιστου και την αξία του διακόσμου αναφέρεται: «Ο διάκοσμος αντιπροσωπεύει αρχιτεκτονικά αναγκαίο έκδοχο (σύστημα επενδύσεων, προσδιορισμών και στίξης της δομής), που καθιστά το αρχιτεκτόνημα όχι απλά αποτελεσματικό με όρους ανάγκης, αλλά ενδιαφέρον-αποδεκτό-επιθυμητό με όρους φαντασίωσης. Ο διάκοσμος, έστω και στην έσχατα μινιμαλιστική μορφή του, αποτελεί το αναπόφευκτο τεκμήριο της επένδυσης των αναγκών με φαντασιώσεις, του επικαθορισμού των λειτουργιών από την επιθυμία, της εγγραφής του αρχιτεκτονήματος στη διπλή χωρικότητα.»

Ν.Σιδέρης, Η διπλή χωρικότητα, http://siderman.gr/books/architecture/73-διπλι-χωρικότθτα.html

[5] http://kratoumenoi.blogspot.gr/2010/12/blog-post_1961.html

Η αιτία του συνδρόμου Ganser είναι άγνωστη ωστόσο έχει συσχετισθεί ιδιαίτερα με το καθεστώς της απομόνωσης. Η αισθητηριακή αποστέρηση που συνδέεται με την απόμονωση συνιστά ένα στρεσογόνο παράγοντα που μπορεί να πυροδοτήσει την εκδήλωση του συνδρόμου. Το σύνδρομο αυτό εμφανίζεται στους έγκλειστους, σε ασθενείς με εγκεφαλική αιμορραγία κι άτομα που εκδηλώνουν χρόνιες ψυχωσικές διαταραχές. Στους έγκλειστους το σύνδρομο αυτό έχει συσχετισθεί με την περίοδο της προφυλάκισης, την περίοδο αναμονής της δίκης και με το καθεστώς της απομόνωσης, ενώ παράλληλα θεωρείται ότι εκδηλώνεται συχνότερα από άτομα που ανήκουν σε μειονότητες.

[6] http://en.wikipedia.org/wiki/Sensory_deprivation

[7] Ίδετε παράρτημα Σύνδρομα του Εγκλεισμού

[8]  Psychopathological effects of solitary confinement, Stuart Grassian MD, American Journal of Psychiatry, http://www.intd.net/scott/sgrassian_1183.html, 1983, σελ.4-5

[9] «Στην ειδική μονάδα κράτησης της Indiana η λάμπα έντασης 40 Watt βρίσκεται πάνω από την τουαλέτα. Ανάμεσα στις 9:00μμ και τις 5:00πμ την ελέγχει ο κρατούμενος, ενώ την υπόλοιπη ώρα ελέγχεται από τη διεύθυνση και είναι συνήθως ανοικτή. Ακόμα όμως και όταν είναι κλειστή υπάρχει ένα νυχτερινό φως των 7 Watt αναμμένο.» Cold Storage – Supermaximum security confinement in Indiana, Human Rights Watch, http://www.hrw.org/reports/1997/usind/, 1997, σελ.17

[10]Johann Wolfgang von Goethe, ‘’ Θεωρία των Χρωμάτων’’, PRINTA /ΣΤΙΣ ΠΗΓΕΣ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ, Αθήνα 2008, σελ.94

[11] Johann Wolfgang von Goethe, ‘’ Θεωρία των Χρωμάτων’’, PRINTA /ΣΤΙΣ ΠΗΓΕΣ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ, Αθήνα 2008, σελ.90-91

[12] Οπσελ.88

[13] Στην ειδική μονάδα κράτησης της Indiana «κατά τη διάρκεια της θητείας του διευθυντή Right, το κλιματιστικό ορισμένες φορές ρυθμιζόταν πολύ χαμηλά (στους μηδέν βαθμούς Κελσίου), ως τιμωρητικό μέτρο, αφήνοντας τους κρατούμενους να παγώνουν στα κελιά τους.» Cold Storage – Supermaximum security confinement in Indiana, Human Rights Watch, http://www.hrw.org/reports/1997/usind/, 1997, σελ.19

[14] Ν.Σιδέρης, Η διπλή χωρικότητα, http://siderman.gr/books/architecture/73-διπλι-χωρικότθτα.html

[15] Woolf, A. and Tumim, S. [1991], Prison Disturbannces April 1990

[16] Gappell, Millicent [1991], “Psychoneuroimmunology”, Marberry, Sarah O., Innovations in Healthcare Design, pp.115, Canada: Wiley

[17] Fairweather Leslie [2000], Prison Architecture – policy, design and experience, pp.33

[18] http://kratoumenoi.blogspot.gr/2010/12/blog-post_1961.html

***

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1. Foucault, Michel [1975], [2011] Επιτήρηση και Τιμωρία, Η Γέννηση της Φυλακής, εκδόσεις ΠΛΕΘΡΟΝ, Αθήνα
2. Gappell, Millicent [1991], Psychoneuroimmunology, Marberry, Sarah O., Innovations in Healthcare Design, Canada: Wiley
3. Goethe, Johann Wolfgang, Θεωρία των Χρωμάτων, PRINTA /ΣΤΙΣ ΠΗΓΕΣ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ, Αθήνα 2008
4. Woolf, A. and Tumim, S. [1991], Prison Disturbannces, April 1990
5. Fairweather Leslie [2000], Prison Architecture – policy, design and experience, Oxford: Architectural Press.

Ιστότοποι

1. Σημειώσεις για την Αρχιτεκτονική και την Ψυχανάλυση του Νίκου Σιδέρη http://siderman.gr/books/architecture.html
2. Control Unit Prisons (SHU), Frank Atwood, http://www.geocities.com/CapitolHill/Rotunda/4027/shucontrolunits.htm, 2003
3. http://kratoumenoi.blogspot.gr/2010/12/blog-post_1961.html
4. Psychopathological effects of solitary confinement, Stuart Grassian MD, American Journal of Psychiatry, http://www.intd.net/scott/sgrassian_1183.html, 1983,
5. Cold Storage – Supermaximum security confinement in Indiana, Human Rights Watch, http://www.hrw.org/reports/1997/usind/, 1997, σελ.19
6. http://fanthis.blogspot.gr/2012/01/blog-post_1042.html

Περιοδικά

1.  ISOLATION international Platform Against isolation [2003], Special Issue 1
2. 2 years of resistance against isolation, SILENT DEATH, TORTURE, TAYAD Komite Nederlands
3. Ο ΑΓΩΝΑΣ στην Τουρκία και το Κουρδιστάν [2000], τεύχος 21^ο, Κύπρος
4. Ο ΑΓΩΝΑΣ στην Τουρκία και το Κουρδιστάν [2001], τεύχος 22^ο, Κύπρος

  Διαλέξεις

1. Στενού, Μυρτώ, [2010], Η Αρχιτεκτονική ως εργαλείο της πολιτικής του Σωφρονισμού
2. Βουρεκάς Κώστας, Ελευθεριάδης Χρήστος [2003], Η εξέλιξη της αρχιτεκτονικής των φυλακών απομόνωσης
3. Αγγελάκη, Μ και Κουρμουλάκη, Α [2008],  Η Αρχιτεκτονική των φυλακών ως μέρος του Σωφρονιστικού Συστήματος

 

*αναδημοσίευση από http://thecricket.gr/2014/11/leuka_kelia/#imageclose-1725

1

Η προσπάθεια του δήμαρχου να “μαζικοποιήσει” την αποδοχή της τσιμεντοποίησης του Πατινάζ έχει αποκτήσει γκαιμπελικό χαρακτήρα. Σε αυτό το παιχνίδι δεν είναι μόνος αλλά επικουρείται από το μηχανισμό του κόμματος. Σε άρθρο της εφημερίδας “ Η Αυγή” της 2 Νοέμβρη με τίτλο!!!: “Αιγάλεω: Κινδυνεύει να μείνει χωρίς δημοτικό βρεφονηπιακό σταθμό περιοχή 15.000 κατοίκων”, γράφει: “Τα τελευταία χρόνια, υπήρχαν αντιδράσεις από πολίτες του αντιεξουσιαστικού χώρου, που με κινητοποιήσεις ζητούν να μην γίνει “τσιμέντο” το “Πατινάζ”, έτσι ονομάζεται η έκταση των 7 στρεμμάτων”. Δεν είναι μόνο ότι υπάρχουν ένα σωρό ανακρίβειες στο συγκεκριμένο άρθρο σχετικά με το έργο και ότι δεν εμφανίζεται πουθενά έστω κι ένας αντίλογος αλλά ότι επιχειρείται μια ιδιότυπη και πολύσημη απόπειρα ενός εξ αντιδιαστολής καπελώματος του αγώνα ενάντια στην τσιμεντοποίηση του Πατινάζ, μια απόπειρα που έχει την σύγχρονη καταβολή της στις δηλώσεις Σαμαρά για τους αντιστεκόμενους στις Σκουριές Χαλκιδικής. Το μπάζωμα όλων των αντιστεκόμενων κατοίκων σε μια πολιτική ταυτότητα που θεωρείται “βολική” για να κάνει η εφημερίδα πάσα στους χαρακτηρισμούς του δημάρχου ως “χουλιγκάνους”, είναι αφενός μεν μια κίνηση να διαχωρίσει τον αγώνα εγκαλώντας ανθρώπους να επικαλεστούν την επουδενί -στο πλαίσιο του αγώνα- απειλούμενη πολιτική τους αυτονομία και αφετέρου να αναπαράγει όλα τα αστικά στερεότυπα για τα αναρχικά/αντιεξουσιαστικά/ελευθεριακά εχγειρήματα προκειμένου να τα περιθωριοποιήσει. Όλο αυτό το στημένο παιχνίδι διαχωρισμών και αποκλεισμού δεν εξυπηρετεί μόνο την κατασκευή του “έργου” αλλά και την κατασταλτική στρατηγική του κράτους.

2

Στο σημερινό της φύλλο η “Αυγή” στη σελίδα 16 γράφει για τον Πέτρο Παπανικολάου, δημοτικό σύμβουλο του Ρήγματος [με τον οποίο μπορεί να έχουμε φύσει (λόγω της θέσης του στην τοπική εξουσία) και θέσει (λόγω των ιδεολογικών μας τοποθετήσεων) διαφορές αλλά κι αυτός από τη μεριά του εναντιώνεται στο έργο] σε χτεσινή συνέντευξη τύπου στο δημαρχείο: “αφού καταδίκασε κι αυτός τα επεισόδια (σ.σ. ποιά επεισόδια;) των προηγούμενων ημερών, τα άτομα και τις λογικές που έχουν έρθει να κάψουν το Αιγάλεω ζήτησε να επανεξεταστεί το θέμα”. Φυσικά, σε αυτό το άρθρο, 4 μέρες μετά το προηγούμενο, πέραν της διαστρεβλωμένης τοποθέτησης του εκπροσώπου του Ρήγματος, ο δήμαρχος μιλά για “αντιδράσεις μερίδας κατοίκων και της δημοτικής παράταξης Ρήγμα στα Δυτικά”, εξαφανίζοντας πολιτικές ταυτότητες, ως απότοκο των γενικευμένων αντιδράσεων ακόμη και μέσα από την παράταξή του. Φαίνεται ότι η κατεύθυνση της διαστρέβλωσης επιμένει στην εισαγωγή διαχωρισμών μεταξύ των αντιστεκόμενων.

3

Ο δήμαρχος, πείσμων στις διακηρύξεις του, κάλεσε  σε μια συγκέντρωση χτες το απόγευμα όσων θέλουν τον βρεφονηπιακό σταθμό, άστησε έναν ψηφιακό τόπο με κάλεσμα προς 996 αιγαλιώτες… με μόλις 47 να απαντούν ότι θα συμμετάσχουν  με τους 7 απ’ αυτούς για να δηλώσουν ότι… διαφωνούν με το έργο, εβγαλε τα αυτοκίνητα το δήμου με ντουντούκες για να διαλαλήσουν ότι αν το έργο δεν στηριχτεί θα περάσει στο ΤΑΙΠΕΔ (ενώ ούτως ή άλλως ανήκει κατά 50% στο ΤΑΙΠΕΔ ήδη) εκβιάζοντας τη συμμετοχή των κατοίκων του Λιούμη, έστησε μια εξέδρα με δυνατά ηχεία και φωτισμό πανηγυριού μπροστά από τον χώρο του Πατινάζ και ξεκίνησε το εμμονικό του παιχνίδι. Στη συγκέντρωση ανταποκρίθηκαν περίπου 100 άτομα, μέλη του Σύριζα, δημοτικοί σύμβουλοι, λίγοι παρατρεχάμενοι και ελάχιστοι κάτοικοι… πολύ μακράν των 1.000 ατόμων που η δημοτική αρχή θεώρησε ως προϋπόθεση σε πρόσφατη ανακοίνωσή της για να νομιμοποιηθεί κοινωνικά το έργο.

4

Η επιλογή της “πρωτοβουλίας κατοίκων για την υπεράσπιση του άλσους” είχε ήδη αποφασίσει να μην δώσει καμία απολύτως σημασία στα γκαιμπελικής προέλευσης προκλητικά παιχνίδια του δημάρχου. Έτσι, δεν εκφράστηκε κανένας επιτόπου αντίλογος στα ψεύδη και τις λοιδορίες που εξαπολύθηκαν από τον άμβωνα αυτής της αποψιλωμένης “συγκέντρωσης”. Δεν μας ενδιαφέρει να μετρηθούμε σε ένα παιχνίδι κοινωνικού αυτοματισμού όπως επιχειρεί η δημοτική αρχή αλλά να αναμετρηθούμε με τις δυνάμεις εκείνες που επιθυμούν την καταστροφή των 7 στρεμμάτων του άλσους.

5

Μερικοί θερμόαιμοι από τους συγκεντρωμένους, μέλη του Σύριζα, προς το τέλος της “συγκέντρωσης” και επειδή δεν εμφανίστηκαν οι αναμενόμενοι “χουλιγκάνοι” για να παίξουν το παιχνίδι της στημένης πρόκλησης… επιτέθηκαν σε μια μικρή ομάδα νεολαίων που τους εμπόδισε να μπουν στο Πατινάζ. Προέκυψε μια συμπλοκή. Φανταζόμαστε ότι όλο αυτό το στημένο σκηνικό θα χρησιμοποιηθεί για να “συμπυκνωθεί” όλος ο μακροχρόνιος  αγώνας των αντιστεκόμενων κατοίκων… σε τρείς νεολαίους τη στιγμή που πλακώνονται στο ξύλο με “αγανακτισμένους κατοίκους”, οι οποίοι ενδιαφέρονται για την… ποιότητα ζωής των παιδιών τους!

6

Δεν θα τους κάνουμε τη χάρη!

Ξεθάβουμε  έναν χρήσιμο διάλογο από ανάρτηση στο σάιτ της…  “Ανάπλασης Αιγάλεω”:

[διαρκής ανανέωση…]

Ο/Η Νίκος Δημ. Νικολαΐδης είπε…

Είναι λάθος το ύφος της ανακοίνωσης. Λόγου χάρη, δεν είναι “ευαίσθητοι” (με ειρωνικά εισαγωγικά) τα μέλη του συλλόγου των “ΦτΠ” που δεν συμφωνούν με την κατασκευή του σταθμού εντός του άλσους. Ούτε φυσικά “πολυποίκιλοι χουλιγκάνοι”… Θυμάμαι κάπως έτσι (“θερόαιμους” και “έξαλλους”) μας είχαν χαρακτηρίσει τα φερέφωνα της διοίκησης Καλογερόπουλου, όταν αντιδρούσαμε στη διαβόητη “συγχώνευση” Αιγάλεω – Ηλυσιακού και είχαμε προσέλθει να μιλήσουμε στο Δημοτικό Συμβούλιο το 2009… Αλλά πήραν την απάντηση που τους άξιζε!!! Η γενίκευση και η ισοπέδωση δεν αρμόζει σε ανακοίνωση Αριστερής διοίκησης. Λυπηρότατο…

31 Οκτωβρίου 2014 – 11:25 π.μ.

Ο/Η Ανώνυμος είπε…

Νομίζω πως όποιος ήταν εκεί και άκουσε το αμίμητο “Δεν έχω επιχειρήματα, έχω το σώμα μου”, σήκωσε τα χέρια ψηλά. Η Δασική Υπηρεσία έφυγε παραδεχόμενη ότι όλα βαίνουν καλώς, παρόλα αυτά οι άνθρωποι που την κάλεσαν έδειξαν ξεκάθαρα ότι δεν τους ενδιέφερε η πραγματικότητα.
Επίσης να πω ότι υπήρχαν και άνθρωποι της περιοχής που υποστήριζαν το έργο και προπηλακίστηκαν από τους “ευαίσθητους”. Ναι, με εισαγωγικά. Γιατί ο άνθρωπος με ευαισθησίες δεν κατακρίνει χωρίς να γνωρίζει το άτομο που έχει απέναντί του, ούτε έχει ως αρχή το “Φωνάζω άρα έχω δίκιο”.
Το “να γίνει αλλού ο Β/Ν”, χωρίς όμως μια ολοκληρωμένη, υλοποιήσιμη σε λογικό χρονικό διάστημα πρόταση δείχνει αδιαφορία για όλες τις οικογένειες που έχουν ανάγκη το έργο. Οι άνθρωποι που ενδιαφέρονται τόσο για το πράσινο (και δεν αμφιβάλω καθόλου για τις προθέσεις τους, άσχετα αν πιστεύω ότι έχουν άδικο)ίσως πρέπει να αρχίσουν να νοιάζονται και για τους ανθρώπους.
Τέλος, επειδή άκουσα και το “πηγαίντε σπίτι σας, και ούτε το ΤΑΙΠΕΔ δεν θα χτίσει εδω”… Επιτρέψτε μας να έχουμε τις αμφιβολίες μας. Αν χάσει το Αιγάλεω το έργο, και το οικόπεδο εκμεταλευθεί από το ΤΑΙΠΕΔ, τότε θα είναι πολύ αργά, για ευαίσθητους ή μη.

31 Οκτωβρίου 2014 – 11:51 π.μ.

Ο/Η Νίκος Δημ. Νικολαΐδης είπε…

Και για τους ανθρώπους νοιάζομαι (προσωπικά) και για το πράσινο. Και καθώς δεν με γνωρίζεις, ρώτα να μάθεις ποιος είμαι και αν ποτέ “κώλωσα” να βάλω μπροστά στα ΜΑΤ τα στήθη μου. Για σένα όμως “ανώνυμε”, πολύ αμφιβάλλω, αν θα το πράξεις, όταν έρθει αυτή η ώρα. Αλήθεια γιατί δεν γράφεις το όνομά σου, όπως έκανα εγώ;;;

31 Οκτωβρίου 2014 – 12:05 μ.μ.

Ο/Η Ανώνυμος είπε…

“Χουλιγκάνοι” οι κάτοικοι και Αιγαλιώτες που δεν συμφωνούν με το έργο, στην ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ τοποθεσία.

Άσχετο βέβαια που με ύφος βαρύμαγκα οι περισσότεροι δημ. σύμβουλοι ούρλιαζαν.

Καμία συζήτηση για το αν πρέπει να αναζητηθεί κάποια εναλλακτική λύση ώστε να έχουμε και Μπαρουτάδικο, και παιδικό σταθμό.

Άλλωστε, ποιός ο λόγος να συζητήσεις με χουλιγκάνους που κινητοποιούνταο επί 3,5 έτη και παραπάνω, μπας και σωθεί ένας από τους τελευταίους ελεύθερους χώρους;

Αποφασίζουμε (αποφασίσαμε δηλαδή), και διατάζουμε.

Δεν φέρνεις τα ΜΑΤ στο Αιγάλεω, αλλά καλλιεργείς τον εμφύλιο στην πόλη μας, και αυτό είναι πολύ χειρότερο.

31 Οκτωβρίου 2014 – 1:34 μ.μ.

Ο/Η Νίκος Δημ. Νικολαΐδης είπε…

Στέλεχος της “Ανάπλασης” (που δεν εξελέγη δημοτικός σύμβουλος) μας μετέφερε σε διοικητικό συμβούλιο που πραγματοποιήσαμε (μιλώ ως μέλος των “Φίλων του Πυριτιδοποιείου”) ότι αναζητήθηκαν άλλοι χώροι, εκτός άλσους και δεν βρέθηκαν. Αμφιβάλλω… Είναι τέτοια η “βιασύνη” (για να μην πω “πρεμούρα”) της δημοτικής αρχής να υλοποιήσει την κατασκευή του Βρεφονηπιακού μέσα στο χώρο του πρώην Μπαρουτάδικου, που εκ των πραγμάτων είναι ΑΔΥΝΑΤΟ να έχουν αναζητήσει (εννοείται με προσοχή και υπομονή) μια εναλλακτική λύση, εκτός του χώρου. Έχω άδικο, αγαπητοί φίλοι; Αν ναι, θα χρειαστεί να με ΠΕΙΣΕΤΕ για αυτό. Αναμένω…

31 Οκτωβρίου 2014 – 3:43 μ.μ.

Ο/Η σινιάλο είπε…

1

Από πουθενά δεν προκύπτει ότι ο χώρος δίπλα στο Πατινάζ ονομάζεται πλέον “χώρος του παιδικού σταθμού” και όχι χώρος του άλσους Μπαρουτάδικο. Αυτά τα τετελεσμένα αυτονόητα είναι που καταδεικνύουν την κουλτούρα της επιβολής.

2

Δεν υπάρχουν αντιδραστικοί κάτοικοι της πόλης αλλά κάτοικοι που αντιδρούν στο έργο. Το πνεύμα του Γκαίμπελς κατηφόρισε προς το δημαρχείο της πόλης. Οι 60 “αντιδραστικοί” βρίσκονταν εκεί από τα χαράματα γιατί αποτελούσαν την περιφρούρηση του χώρου. Στη συνέχεια πλαισιώθηκαν από πολλούς άλλους υπερασπιστές του άλσους. Αντιθέτως… οι… 100… που ήθελαν να γίνει το έργο αποτελούνταν στην συντριπτική τους πλειονότητα από υπαλλήλους του δήμου, οι οποίοι υποχρεώθηκαν προκειμένου να μην απειληθεί το μεροκάματό τους να βρεθούν εκεί εκβιαστικά από την δημοτική αρχή. Τεκμηρίωση του γεγονότος αποτελούν τα πρακτικά του τελευταίου δημοτικού συμβουλίου όπου ο παράταξη “λαϊκή συσπείρωση” καταγγέλλει τον δήμαρχο επ’ αυτού.

3

Η “ευαισθησία” όσων αντιδρούν στο έργο έχει σαφές και αδιαμφισβήτητο διακύβευμα. Την αποδεδειγμένη εδώ και 3 χρόνια φροντίδα για τον συγκεκριμένο χώρο. Όπως δεδομένη είναι και η αναισθησία των δημοτικών αρχόντων που τον έχουν παρατήσει παντελώς.

4

Η μπουλντόζα, σύμβολο της “ανάπλασης του Αιγάλεω” , όπως την αντιλαμβάνεται ο δημαρχέϊκος εκχυδαϊσμός εμποδίστηκε. Με περηφάνια: όπως διδάσκουν οι κάτοικοι της Χαλκιδικής, του Αγρνίου και της Κρήτης.

5

Το κλιμάκιο του δασαρχείου δεν έφυγε με άλλο ύφος αλλά με το ίδιο που ήρθε. Εξαναγκασμένο από κατοίκους να κάνει τη δουλειά του, είδε τα χαρτιά και μήνυσε προς τις υπηρεσίες του δήμου ότι το έργο είναι παράνομο. Έδωσε μάλιστα στους κατοίκους χάρτη όπου ο χώρος του Πατινάζ αποτυπώνεται ως αναπόσπαστο μέρος του άλσους ακυρώνοντας όλα τα τεκμήρια νομιμότητας του έργου. Το έγγραφο θα αναρτηθεί σύντομα.

6

Φαίνεται ότι η χυδαιότητα δεν έχει όρια. Είναι κάτι παραπάνω από προκλητικό σε ανακοίνωση της η δημοτική αρχή να προκαταλαμβάνει την παρουσία των ΜΑΤ στην πόλη χρεώνοντάς την στους υπερασπιστές του άλσους που… αποκτούν με αυτόν τον τρόπο λόγο ύπαρξης. Οποία ξεφτίλα!

7

Οι 1.000 άνθρωποι που θα υπερασπιστούν τις μπουλντόζες της πιο χυδαίας “ανάπλασης” των τελευταίων χρόνων στο Αιγάλεω δεν πρόκειται να βρεθούν. Εκτός κι αν γίνουν χίλιες οι προσλήψεις έκτακτων δημοτικών υπαλλήλων με σύμβαση έργου: “τον τραμπουκισμό αγωνιζόμενων κατοίκων του Αιγάλεω”.

8

Όπως φαίνεται, το Αιγάλεω θα γίνει πεδίο μάχης όχι από “χουλιγκάνους με υπαρξιακά προβλήματα” αλλά από την αδιαλλαξία μιας δημοτικής αρχής που προωθεί τον κοινωνικό αυτοματισμό, αυτή τη βασική ιδεολογική συνιστώσα του κοινωνικού εκφασισμού, με μια επιχειρηματολογία που βρίθει διαστρεβλώσεων, ψεμμάτων, λοιδοριών και εξουσιαστικής αλαζονείας.

9.

Τα υπόλοιπα στο δρόμο.

Ή με τις μπουλντόζες, τους εργολάβους, την αστυνομία, τους “αρχόντους’, τους παρατρεχάμενους και τις συνεντεύξεις τύπου…

Ή με το άλσος, τους αντιστεκόμενους, τις συνελεύσεις, την ελευθερία και την αξιοπρέπεια.

Κατάληψη Σινιάλο

31 Οκτωβρίου 2014 – 5:19 μ.μ.

Ο/Η Νίκος Δημ. Νικολαΐδης είπε…

Η ανακοίνωση (το ξαναγράφω) έχει πολλά απαράδεκτα σημεία και αφήνει ανεπίτρεπτες αιχμές για αξιοσέβαστους συνδημότες, που απλά, έχουν αντίθετη άποψη. Θέλω και δεν τα παραθέτω λένα-ένα, όπως αντίθετα, έπραξε το “Σινιάλο” (και καλά έκανε). Ας μην κρυβόμαστε πάντως, όλη η ιστορία είναι να μην χαθεί το κονδύλι της επιδότησης. Ε, τι να κάνουμε όμως αγαπητοί, το οξυγόνο και το πράσινο για μας και για τα παιδιά μας δεν αγοράζεται, ούτε αποτιμάται…

31 Οκτωβρίου 2014 – 6:16 μ.μ.

Ο/Η Ανώνυμος είπε…

Βεβαίως στα ηρωικά βουνά της Χαλκιδικής πρέπει να βρίσκονται και μέλη του περιοδεύοντος θιάσου της επανάστασης. Είναι οι χουλιγκάνοι με τα μαύρα που όποτε δεν καίνε στο κέντρο της Αθήνας δίνουν παραστάσεις στην Κερατέα, στη Χαλκιδική, όπου τέλος πάντων υπάρχει αγώνας. ΤΑΔΕ ΕΦΗ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ που στηρίζει μέσα από τις στήλες τους τις σημερινές κυβερνητικές πολιτικές.Όταν ένας δήμαρχος που θέλει να λέγεται αριστερός χρησιμοποιεί πανομοιότυπο λεξιλόγιο από ίδια φαρέτρα επιχειρημάτων που χρησιμοποιούν οι ενάντιοι,τότε κάτι σάπιο βρίσκεται στο βασίλειο της δανιμαρκίας. Και ένα επιπλέον σχόλιο ο δήμαρχος, είπε αυτά τα λόγια εν βρασμώ στο δημοτικό συμβούλιο..έπρεπε να τα δημοσίευσετ εν είδει ανακοίνωσης?Και επειδή ο Μπίρμπας είναι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ,το πρόβλημα γίνεται μεγαλύτερο.Αυτό είναι το μοντέλο διακυβέρνησης που προκρίνεται;;

31 Οκτωβρίου 2014 – 9:26 μ.μ.

Ο/Η Ανώνυμος είπε…

επειδη καποιοι με πολλαπλες αφετηριες εχουν σκοπο να κανουν κολαση το αιγαλεω..για να αποκτησουν λογο υπαρξης..μου θυμιζει τον σαμαρα που λεει οτι ο λογος υπαρξης και ανοδου του συριζα ειναι το μνημονιο…

31 Οκτωβρίου 2014 – 9:47 μ.μ.

Ο/Η Ανώνυμος είπε…

επειδη καποιοι με πολλαπλες αφετηριες εχουν σκοπο να κανουν κολαση το αιγαλεω..για να αποκτησουν λογο υπαρξης..μου θυμιζει τον σαμαρα που λεει οτι ο λογος υπαρξης και ανοδου του συριζα ειναι το μνημονιο…

31 Οκτωβρίου 2014 – 9:48 μ.μ.

Ο/Η Ανώνυμος είπε…

Σύμφωνα με την ανακοίνωση του δημάρχου η άλλη πλευρά είναι “χουλιγκάνοι”. Οπότε, θα αντιμετωπιστούν καταλλήλως.

Οι τεκμηριωμένες διαμαρτυρίες αιγαλεωτών που κρατούν εδώ και 3.5 χρόνια (και διαχρονικά αγνοούνται), να ονομάζονται “χουλιγκανισμοί”, δεν το είχαμε δεί ούτε από δημοτικές αρχές που το σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσαν να χαρακτηρτιστούν ως “διαφορετικές” και με διάθεση για διάλογο.

Τα αμίμητα “αυτό δεν είναι άλσος, είναι ΟΙΚΟΠΕΔΟ”, σχεδόν ιδιοκτησίας της, που με περισσό θράσος εκστόμιζαν όχι οι κάτοικοι αλλά οι δημοτικοί σύμβουλοι, ας μην σχολιαστούν καλύτερα.

Δυνητικά είμαστε όλοι χουλιγκάνοι… Λυπηρό.

31 Οκτωβρίου 2014 – 11:08 μ.μ.

Ο/Η ΑΝΑΠΛΑΣΗ ΑΙΓΑΛΕΩ είπε…

Αγαπητέ Νίκο και ανώνυμοι, επώνυμοι και άλλοι σεβαστοί κατά τα άλλα συνδημότες.
Να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα για να μην υπάρχουν παρανοήσεις και εύκολα συμπεράσματα που βολεύουν την ομαδοποίηση των απόψεων και ως εκ τούτου τη δαιμονοποίησή τους.
Αν και δεν το έχω γράψει εγώ το κείμενο, διαβάζοντάς το νομίζω προκύπτει σαφώς ότι το “χουλιγκάνοι” δεν απευθύνεται στην άλλη άποψη, αλλά στους συγκεντρωμένους που σαν μοναδικό στόχο είχαν να μην αφήσουν να γίνει εκτελεστή η απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου. Δεν είδα κανένα “αξιοσέβαστο συνδημότη” που σέβεται την άποψη του άλλου, που σέβεται τις αποφάσεις της πλειοψηφίας, που σέβεται τη καλή πρόθεση να ακουστούν και να συναποφασιστούν οι επιλογές, να βρίσκεται εκεί την ώρα της εισόδου του εργολάβου. Και δεν τον είδα γιατί ο “αξιοσέβαστος συνδημότης” με διαφορετική άποψη για το συγκεκριμένο θέμα,
• μπορούσε να την εκφράσει στις δύο ανοιχτές συγκεντρώσεις πριν το δημοψήφισμα και να τη βάλει στη βάσανο της αποδοχής ή όχι από τους συμμετέχοντες,
• μπορούσε να την εκφράσει στο δημοψήφισμα,
• μπορούσε να την εκφράσει στις τουλάχιστον 3 παρεμβάσεις, με δικαίωμα λόγου των διαφωνούντων, στο απελθόν Δημοτικό Συμβούλιο,
• μπορούσε να την εκφράσει και στις εκλογές όταν ιδρύθηκε δημοτική παράταξη με κεντρικό σύνθημα το συγκεκριμένο έργο (άσχετα αν τελικά δεν κατέβηκε στις εκλογές- γιατί άραγε;), όταν όλες οι κατερχόμενες παρατάξεις πλην μιας συμφωνούσαν με τις επιλογές του Δημοτικού Συμβουλίου.
Και δεν τον είδα την ημέρα του εργολάβου γιατί ο “αξιοσέβαστος δημότης” είναι ικανός να παραδεχτεί ότι μπορεί να διαφωνεί, αλλά η άποψή του δεν εισακούγεται γιατί δεν έπεισε. Σέβεται όμως τις αποφάσεις της πλειοψηφίας. Σέβεται ότι το δικαίωμά του να εκλέγει το έχουν κι άλλοι, και σέβεται την ετυμηγορία του 95% των δημοτών που δεν εξέλεξαν τη “σωστή” παράταξη.
Η άποψη λοιπόν ακούστηκε, αλλά δεν εισακούστηκε.

Και μην ακούω άστοχες συγκρίσεις με Σαμαράδες και γαϊδούρια. Ας κάνουμε μια προσομοίωση για να γίνει κατανοητό πόσο άστοχη είναι μια τέτοια σύγκριση. Κατεβαίνει νομοσχέδιο στη Βουλή και παίρνει 300 ψήφους (το έργο πήρε επανειλημμένως ομοφωνία στο Δημοτικό Συμβούλιο). Η κυβέρνηση όμως θέλει και την άλλη φρέσκια άποψη και κάνει και δημοψήφισμα καλώντας όσους διαφωνούν σε 2 συγκεντρώσεις πριν το δημοψήφισμα. Ωστόσο, κάποιοι που δεν πήγαν στις συγκεντρώσεις για να συνδιαμορφώσουν το ερώτημα του δημοψηφίσματος (γιατί άραγε, μήπως υπήρχε το άγχος του αποτελέσματος;), κάποιοι που δεν πήγαν στο δημοψήφισμα, κάποιοι που ψήφισαν την άλλη άποψη στις εκλογές, βάζουν τα στήθη τους μπροστά. Τι πρέπει να γίνει;
Δυστυχώς για όσους ζητούν αίμα (εννοώ αυτούς που μετέφεραν τις σακούλες με τα σπασμένα μάρμαρα στο πατινάζ, αυτούς που ανάρτησαν στο αξιόλογο indymedia το “όλοι τώρα στο πατινάζ”) δεν θα καλέσουμε τα ΜΑΤ γιατί πιστεύουμε βαθειά στις δημοκρατικές διαδικασίες που όλοι κόπτονται αλλά όχι όλοι αποδέχονται τα αποτελέσματά τους.

Το έργο πρέπει να γίνει όχι μόνο για το οφθαλμοφανές των επιχειρημάτων υπέρ του, αλλά και για να επιβεβαιωθεί ότι οι δημοκρατικές διαδικασίες είναι οι μόνες αποδεκτές, που αντιπροσωπεύουν τη θέληση και τη βούληση της πλειοψηφίας.
Εκτός κι αν “δεν μας ενδιαφέρει η πλειοψηφία”, όπως χαρακτηριστικά ακούστηκε από τους διαφωνούντες. Εκτός κι αν δεν μας ενδιαφέρει να πείσουμε γιατί “έστω και ένας να διαφωνεί το έργο δεν θα γίνει “, όπως επίσης ακούστηκε. Προσοχή: όχι «δεν πρέπει να γίνει», αλλά «δεν θα γίνει».
Εξάλλου κάποιος μπορεί να διαφωνεί με το ύφος των ανακοινώσεων της διοίκησης, όπως και με το ύφος των παραπάνω διατυπώσεων, αλλά αυτό είναι άλλης τάξης ζήτημα.

Τέλος, αναφορικά με το γιατί γίνεται το έργο, δηλ. για να μην χαθούν τα χρήματα του ΕΣΠΑ, να θυμίσω ότι η επιλογή της συγκεκριμένης κατασκευής στο συγκεκριμένο σημείο είχε γίνει πολύ πριν ενταχθεί στο ΕΣΠΑ, συγκεκριμένα πολύ πριν υπάρξει το ΕΣΠΑ, το Πλαίσιο Στήριξης 7, 5 , το πακέτο Ντελόρ κ.λπ.. Προϋπήρχε όπως και η πραγματική ανάγκη.
Στέλιος Βασιλειάδης

2 Νοεμβρίου 2014 – 8:11 μ.μ.

Ο/Η Ανώνυμος είπε…

kai emeis ueloyme na exoyme paidikoys staumoys alla den xreiazete na katastrepsoye to alsos giayto
to egaleo einai toso megalo kante toys kapoy alloy
to patinaz einai steki neolaias
anti na to ftiaksete na erxonte ta skatonia na skateroyn eseis to spasate poio poly
na soy pv den se chfisame na kaneis malakies ama ueleis na ftiajeis thn katastash ftiaxtoys staumoys kapoy alloy kai oxi sthn pvlhsh toy alsoys

3 Νοεμβρίου 2014 – 6:09 π.μ.

Ο/Η Ζερβός Θεόδωρος είπε…

Αγαπητέ κύριε Νικολαïδη, από τα γραφόμενα σας εναντίον του έργου είναι φανερό ότι δεν έχετε μικρά παιδιά και δεν είστε άμεσα ωφελούμενος.
Είμαι γέννημα θρέμα Αιγαλεώτης, αλλά λόγω εργασίας και γάμου μετακόμισα σε άλλη περιοχή πριν από 7 χρόνια. Παρόλα αυτά έχω πολλούς συγγενείς και φίλους που κατοικούν και εργάζονται στο Αιγάλεω. Έχω την τύχη να εργάζομαι και εγώ και η σύζυγός μου αλλά και την ατυχία οι μισθοί μας να μην φτάνουν για να προσλάβουμε baby sitter ή να γράψουμε τα παιδιά μας σε ιδιωτικό παιδικό σταθμό. Στην περιοχή μου λειτουργούν 4 δημοτικοί παιδικοί σταθμοί, και ευτυχώς πήραν το παιδί μου στον έναν από αυτούς.
Ρωτήστε τους κατοίκους της περιοχής που έχουν μικρά παιδιά και περιμένουν πως και πώς να χτιστεί και να λειτουργήσει ο παιδικός σταθμός. Υπάρχουν πολλοί που δεν έχουν χρήματα για ιδιωτικό σταθμό ούτε καν αυτοκίνητο για να πηγαίνουν το παιδί τους στον πλησιέστερο δημοτικό σταθμό αν γίνει δεκτό εκεί λόγω περιορισμένων θέσεων.
Ας σκεφτούμε λοιπόν και λίγο τους συνανθρώπους μας και ας προτείνουμε, αν θέλετε, βελτιώσεις στο έργο παρά να προβάλουμε στείρα άρνηση.

3 Νοεμβρίου 2014 – 10:50 π.μ.

Ο/Η Κ. Γ. είπε…

Ευθύς εξαρχής της υπόθεσης της κατασκευής του έργου, εκείνο που κραδαίνει η εκάστοτε δημοτική αρχή είναι η ομοφωνία του δημοτικού συμβουλίου και ο κοινωφελής χαρακτήρα του έργου. Εσείς που επικαλείστε το δημοψήφισμα δεν έχετε το “κουράγιο” να γράψετε ότι αυτό το δημοψήφισμα… ακολούθησε μετά από δύο απόπειρες της αστυνομίας και του εργολάβου, η μία με τα ΜΑΤ, να επιβάλλει το έργο. Το δημοψήφισμα λοιπόν προκύπτει εκ των υστέρων μιας εξαιρετικά άσχημης κατάστασης δίνοντας λαβή για βαθιές αρνητικές προκαταλήψεις ενάντιά του.
Ακόμη κι αυτές, ωστόσο, οι βαθιές προκαταλήψεις δεν είναι που εμπόδισαν τους διαφωνούντες να προσέλθουν στις συνελεύσεις και το δημοψήφισμα. Το πρόβλημα δεν ήταν η διαμόρφωση του ερωτήματος που αποτέλεσε και το διακύβευμα του δημοψηφίσματος, αν και η τελική του μορφή προκάλεσε δικαιολογημένη οργή (ενώ κανείς από τους διαφωνούντες δεν αρνήθηκε την αναγκαιότητα του έργου… το τελικό ερώτημα ήταν ΝΑΙ ή ΟΧΙ στον βρεφονηπιακό σταθμό). Το πρόβλημα ήταν η άρνηση των διαφωνούντων να νομιμοποιήσουν μια διαδικασία που θα ιεραρχεί τις κοινωνικές ανάγκες.

(συνεχίζεται)

3 Νοεμβρίου 2014 – 1:03 μ.μ.

Ο/Η Κ. Γ. είπε…

Ας μην χαρακτηρίσουμε την επίκληση… παρεμβάσεων στο δημοτικό συμβούλιο γιατί οι πιο επιθετικές παρατάξεις απέναντι σε κάθε ίχνος διαφωνίας ήταν οι… αριστερές. Κι αυτό κάνει απολύτως κατανοητή την επιθετικότητα επιβολής του έργου τώρα που μια εξ αυτών ανέλαβε την διαχείριση του δήμου.
Ο “αξιοσέβαστος δημότης” είναι ο πειθήνιος σε μια πλειοψηφία που μεθαύριο θα θέλει να χτίσει νοσοκομείο μέσα στο άλσος γιατί αυτό θα είναι “πρώτιστη” ανάγκη του ή ένα βιοτεχνικό πάρκο για να αντιμετωπίσει την ανεργία. Και οι ¨χούλιγκαν” είναι αυτοί που μάζεψαν τα σπασμένα μάρμαρα από την… σκόπιμα εγκαταλειμμένη πίστα του Πατινάζ για να αντιμετωπίσουν ενδεχόμενη επίθεση της αστυνομίας. Όπως και την προηγούμενη φορά… αυτή η πρακτική ήταν που έδωσε την ευκαιρία να σωθεί το άλσος και να γίνει το… εκ των υστέρων της καταστολής δημοψήφισμα για να εμφανιστεί ο “αξιοσέβαστος πολίτης” να… ακούσει την ομόφωνη γνώμη του δημοτικού συμβουλίου και να … συμφωνήσει. Όσον αφορά το indymedia προφανώς και δεν το θεωρείτε… αξιόλογο γιατί αποτελεί αυτοοργανωμένο μέσο αντιπληροφόρησης πέρα από τους εργολάβους των καθεστωτικών μήντια που προφανώς για σας είναι… αξιόλογα. Να χαίρεστε την άποψή σας!
Η σύγκριση με τον σαμαρά έγινε σχετικά με την επιχειρηματολογία του απέναντι στους κατοίκους της Χαλκιδικής. Ω του θαύματος, ήταν ακριβώς η ίδια με αυτή της τρέχουσας δημοτικής αρχής απέναντι στους υπερασπιστές του άλσους.
Το οφθαλμοφανές των επιχειρημάτων υπέρ του έργου είναι για κοντόφθαλμους ή για εθελοτυφλούντες. Η επίκληση της οφθαλμοφάνειας από μεριάς σας για μια ακόμη φορά ακυρώνει την οποιαδήποτε διάθεση να δοθεί χώρος στην όποια διαφωνία από την παράταξή σας. Δεν βλέπετε τα επικοινωνιακά σας χάλια;
Όπως γράφει και το Σινιάλο: “Πρέπει να τελειώνουμε με τις επικλήσεις μιας δημοκρατίας και μιας πλειοψηφίας ενάντια σε μειοψηφούσες διαφωνίες. Υπάρχει μια αντίφαση εν τοις όροις αφού αυτή η δημοκρατία και αυτή η πλειοψηφία έχουν διαμορφωθεί από τις εκάστοτε κυρίαρχες απόψεις, κατασκευάζονται από τα μέσα της αστικής προπαγάνδας, εξυπηρετούν τα συμφέροντα των ισχυρών ομάδων συμφερόντων μέσα σε ένα καπιταλιστικό σύστημα και αναπαράγουν τα κανονιστικά πρότυπα κοινωνικής εκπειθάρχησης. Αυτό δεν σημαίνει ότι από μεριάς μας επιχειρείται η κατάργηση του διαλόγου αλλά η αυθεντική του αποκατάσταση. Χρειάζονται συλλογικές υποδομές επικοινωνίας χωρίς τα χαρακτηριστικά της κοινωνικής ιεραρχίας και των αποκλεισμών, χωρίς την κυρίαρχη διαμεσολάβηση, με σκοπό μια αυθεντική διαβούλευση στη βάση των άμεσων κοινωνικών σχέσεων. Όλες οι επικλήσεις διαλόγου που έχουν γίνει από τις εκάστοτε δημοτικές αρχές έγιναν χωρίς καμία διάθεση διαβούλευσης με τους κατοίκους που διαφωνούν με το έργο αλλά με τον χαρακτήρα ενός πειθαναγκασμού βασισμένου στην “ομοφωνία του δημοτικού συμβουλίου” και του “αυτονόητου” κοινωφελούς χαρακτήρα του έργου”.
Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν πρέπει κάτοικοι που διαφωνούν με το έργο να πουν “το έργο δεν θα γίνει ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΜΠΑΡΟΥΤΑΔΙΚΟ” (προσοχή στην προσθήκη που ο κύριος Βασιλειάδης δεν βάζει εσκεμμένα) απέναντι σε έναν δήμαρχο που διαλαλεί ότι “το έργο θα γίνει ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΜΠΑΡΟΥΤΑΔΙΚΟ”. Ποιό το πρόβλημα αν όχι στην κουλτούρα επιβολής της δημοτικής αρχής;
Το έργο μπορεί να προϋπήρχε του ΕΣΠΑ τώρα όμως πια δεν υπάρχουν ούτε η Πάρνηθα, ούτε η Πεντέλη, ούτε και ο Υμηττός ενώ τότε υπήρχαν. Τί να κάνουμε;

3 Νοεμβρίου 2014 – 1:03 μ.μ.

Ο/Η Ανώνυμος είπε…

Σας ευχαριστω θερμα που σε αυτη τη θυελλωδη περιοδο κοινωνικων και πολιτικων αναταραξεων και μετατοπισεων με βοηθησατε στον προσανατολισμο της νεας μου ταυτοτητας.Επειδη συνειδητα εδω και 3.5 χρονια αντιστεκομαι και εγω στην τσιμεντοποιηση ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ ΧΩΡΟΥ ΤΟΥ ΜΠΑΡΟΥΤΑΔΙΚΟΥ,κατω απο οποιονδηποτε μανδυα εργου,επιτελους ανακαλυψα που ανηκω:στους”αντιδραστικους κατοικους της πολης”,στους”ευαισθητους”,στους”καπιους με πολλαπλες αφετηριες που εχουν σκοπο να κανουν κολαση το Αιγαλεω για να αποκτησουν λογο υπαρξης”,στους”πολυποικιλλους χουλιγκανους”.
Καμμια αντιρρηση για τους χαρακτηρισμους σας-θα ελεγα μαλιστα οτι αποτελει και τιτλο τιμης για μενα αυτου του ειδους η αντιδραση σας για ενα τοσο σοβαρο θεμα(εναν τιτλο βεβαια που ποτε δεν σας τον ζητησα).
Μονο μια απλη ερωτηση θελω δημοσια να απευθυνω σε ορισμενα μελη του γενικου συμβουλιου της παραταξης σας-επειδη ολα τα πραγματα σ’αυτη τη ζωη εχουν ονοματεπωνυμο.
Αγαπητες και αγαπητοι(με την σειρα που αναγραφεστε στην αναρτηση της 17 Ιουνιου του παροντος ιστολογιου)

Γκοιμιση Παναγιωτη(επι σειρα ετων φιλου και συνεργατη του αειμνηστου πατερα μου Γιωργου Μπερλη)

Κατωποδη Γερασιμε(στις παραπανω ιδιοτητες προστιθεται και αυτη του οικογενειακου γιατρου)

Βαγενα Δωρα(δασκαλα και παιδαγωγε στο 14ο δημοτικο σχολειο οπου φοιτουσε η κορη μου)

Βασιλειαδη Στελιο(γνωστε μου)

Κουτρουκη Μακη(ομοιως)

Μπερλη Κατερινα(αδερφη μου)

Παπαδια Γιωργο(πατερα της φιλης της κορης μου)

Σαραντου Τασο(γνωστε μου)

Σπαθα Δημητρη(ομοιως)

Χριστογλου Γιαννα(ομοιως)

Βασιλειαδη Βασιλη(ομοιως)

Κορμεντζα Σοφια(ομοιως)

Λαμπροπουλε Γιωργο(διευθυντη του 4ου Γεν.Λυκειου Αιγαλεω οπου φοιτα η κορη μου)

ΠΡΟΣΥΠΟΓΡΑΨΑΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΜΟΥ ΑΠΟΔΟΘΟΥΝ ΟΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟΙ;;;

Αναμενοντας τη δημοσια τοποθετηση σας

Γιαννης Μπερλης

4 Νοεμβρίου 2014 – 9:40 μ.μ.

Ο/Η Δημήτρης Θεοχάρης είπε…

Διαβάζοντας το κείμενο απάντησης του Βασιλειάδη το πρώτο που έχω να παρατηρήσω είναι ότι κάνει την εικόνα ακόμα χειρότερη από αυτή του αρχικού κειμένου που προφανώς και δεν το έγραψε ό ίδιος αλλά ο δήμαρχος όπως λέει και η επικεφαλίδα της ανακοίνωσης… Άλλωστε όλο το κείμενο διέπεται από την αλαζονεία και αμετροέπεια του με την οποία προφανώς συμφωνεί όποιος το υπερασπίζεται. Πρέπει όμως να επισημανθεί ότι ο δήμαρχος δεν είναι απλώς ο «δήμαρχος του Αιγάλεω» αλλά ο υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ για πρόεδρος της ΚΕΔΕ, οπότε οι όποιες κινήσεις του σε επίπεδο άσκησης τόσο της διοίκησης όσο και του λόγου που εκφέρει αντανακλούν στον πολιτικό χώρο ο οποίος τον επέλεξε… Οπότε θα του πρότεινα να είναι πιο προσεκτικός ιδιαίτερα αυτή τη χρονική στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μπροστά στην ανάληψη της εξουσίας, γιατί αν αυτό είναι που προτείνεται ως ύφος και ήθος διακυβέρνησης, και προφανώς αναφέρομαι στον κοινωνικό αυτοματισμό που εμμέσως ή αμέσως προκαλεί, τρομάζω…

Είναι λοιπόν συμβατό σε όλες τις περιπτώσεις αγώνα κατοίκων, αγώνα από τα κάτω, όπως στις περιπτώσεις του Πάρκου Κύπρου και Πατησίων, γήπεδο Παναθηναϊκού στον Βοτανικό, Σκουριές, Ελληνικό, Κερατέα (που τόσο προκαλεί τον κ. δήμαρχο…), κλπ οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ να είναι με την πλευρά που αγωνίζεται ενάντια στο έργο και στην περίπτωση του Αιγάλεω να είναι απέναντί τους χρησιμοποιώντας μάλιστα την κυρίαρχη επιχειρηματολογία εναντίον τους; Το κείμενο της ανακοίνωσης μου θυμίζει τις ανακοινώσεις Κακλαμάνη (αν και ο Κακλαμάνης ήταν πιο προσεκτικός) ενάντια σε όσους αντιδρούσαν στις αποφάσεις του όπως στις περιπτώσεις Βοτανικού, όπου μέσα σε αυτούς ήταν και ο κ. δήμαρχος αλλά και άλλοι που σήμερα στηρίζουν το έργο στο Πατινάζ… Άραγε είχε δίκιο ο Κακλαμάνης σε όσα έλεγε; Τα οποία για να μην ξεχνιόμαστε, είχε αποφασίσει μια αξιοσημείωτη πλειοψηφία…

Αλλά ας ξεκινήσουμε από την αρχή για να τελειώνουμε μια και καλή με αυτό το παραμυθάκι. Όσοι αντιδρούμε στο έργο ΔΕΝ ΑΝΤΙΔΡΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ αλλά ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ ΣΤΟΝ ΧΩΡΟ ΤΟΥ ΠΑΤΙΝΑΖ!!! Και για να το κάνουμε πιο κατανοητό, αν υπάρχουν ακόμα αμφιβολίες, δεν λέμε ΟΧΙ ΣΤΟ ΒΡΕΦΟΝΗΠΙΑΚΟ ΣΤΑΘΜΟ αλλά ΝΑΙ, να το πω όμως ξανά, ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΧΩΡΟ ΤΟΥ ΠΑΤΙΝΑΖ. Όπως λοιπόν πολύ εύκολα μπορεί να καταλάβει ένα καλοπροαίρετος άνθρωπος, δεν υπήρχε κανένας λόγος να νομιμοποιηθεί αυτό το δημοψήφισμα με αυτό το ερώτημα και με αυτούς τους όρους τους οποίους έγινε. Και για την ιστορία. Ψήφισε περίπου το 10%, όσων αυθαίρετα, είχατε αποφασίσει ότι ενδιαφέρει το δημοψήφισμα (περίπου 500 στους 5.000), οπότε να λέτε ότι το 85% του λαού του Αιγάλεω στηρίζει το έργο είναι τουλάχιστον γκεμπελικής έμπνευσης και παραποίηση της αλήθειας… Μάλλον για μη στήριξη μοιάζει… Όσον αφορά το σχεδιασμό του εδώ και 30 χρόνια το μόνο που έχω να παρατηρήσω είναι την εμμονή στον χώρο και την «αδυναμία» εύρεσης άλλης λύσης. Τα τελευταία 3 χρόνια τέτοια εποχή ακούμε ότι το έργο έχει εγκριθεί για την συγκεκριμένη θέση και αν δεν ξεκινήσει μέχρι το τέλος του μήνα θα χαθούν τα χρήματα για το έργο και ο χώρος. Εδώ και 3 χρόνια όμως ούτε το έργο ξεκινά, ούτε τα χρήματα και ο χώρος χάνονται, ούτε όμως και προσπαθείτε να βρείτε άλλη λύση, απορρίπτοντας και αυτές που σας έχουμε προτείνει γιατί «δεν γίνεται να επανασχεδιαστεί το έργο για άλλη θέση». Το ότι όχι μόνο τα τελευταία 3 χρόνια αλλά τα τελευταία 30 θα μπορούσε να υπάρχει άλλος σχεδιασμός τα αφήνω ασχολίαστο για να μην χάσω τη λογική μου… Και αν ακόμα δεν γινόταν με την «εχθρική» διοίκηση Σγουρού γιατί δεν μπορεί να γίνει με την «φιλική» διοίκηση Δούρου; Και εύλογα προκύπτει το ερώτημα. Γιατί δεν προσπαθήσατε ούτε καν, όλο αυτό το διάστημα, να οργανώσετε μια άλλη πρόταση;
(συνεχίζεται)

4 Νοεμβρίου 2014 – 11:24 μ.μ.

Ο/Η Δημήτρης Θεοχάρης είπε…

Και για να απαντήσουμε στο ζήτημα των κοινωνικών αναγκών, των πλειοψηφιών, και του πως αυτές έχουν καταστρέψει το περιβάλλον, να σας θυμίσω ότι η τελευταία απόπειρα να ξεκινήσει το έργο έγινε λίγες μέρες μετά τις καταστροφικές πλημμύρες που έπληξαν την δυτική πλευρά του λεκανοπέδιου (την δυτική όχθη του Κηφισού)… Γιατί, όμως, έγιναν αυτές οι πλημμύρες; Γιατί οι κοινωνικές ανάγκες, οι κεντρικοί μη σχεδιασμοί, η αυθαιρεσία ανθρώπων που είχαν ανάγκη στέγης και όχι μόνο, η άγνοια κ.α. οδήγησαν στην ανεξέλεγκτη τσιμεντοποίηση της δυτικής Αττικής και του Λεκανοπέδιου γενικότερα, εξαφανίζοντας τους ελεύθερους χώρους (που βοηθούν στην κατείσδυση των νερών της βροχής) και φυσικά στην εξαφάνιση του υδρογραφικού δικτύου (που επιτρέπει την αποστράγγιση του αλλά και μεταφέρει τον καθαρό αέρα από τους ορεινούς όγκους). Και φυσικά όλα αυτά έγιναν στο όνομα των κοινωνικών αναγκών για να γίνουν δρόμοι, πλατείες και άλλα κοινωφελή έργα για τους οικιστικούς ιστούς που είχαν ήδη προηγηθεί. Όποιος δεν το καταλαβαίνει ή κάνει ότι δεν το καταλαβαίνει και δεν αντιμετωπίζει τα ζητήματα του περιβάλλοντος ολιστικά είναι επικίνδυνος για τα κοινά…

Το Αιγάλεω λοιπόν είναι ένα αστικός δήμος που περιβάλλεται από άλλους αστικούς δήμους, με κοντινές ή εντός των ορίων του βιομηχανικές – βιοτεχνικές χρήσεις, με τουλάχιστον 5 κεντρικές οδικές αρτηρίες που το διασχίζουν ή βρίσκονται στα όριά του, και με καλυμμένο το υδρογραφικό δίκτυο που διέσχιζε το τμήμα της εύφορης κοιλάδας του Κηφισού πάνω στο οποίο έχει χτιστεί. Αυτή είναι η εικόνα και αυτή πρέπει να αντιμετωπίζει όποιος ενδιαφέρεται για το περιβάλλον και όχι να θεωρεί «ευαίσθητους» και αντιδραστικούς όσους αντιδρούν στην περαιτέρω υποβάθμισή του.

Ρωτώ λοιπόν εσάς τους ευαίσθητους (χωρίς εισαγωγικά), που δεν ανέχεστε και αμφισβήτηση επ’ αυτού, έχετε στο πρόγραμμά σας την ανάπτυξη του άλσους; Το οποίο, λόγω μεγέθους, είναι σημαντικό όχι μόνο για το Αιγάλεω και την Δυτική Αθήνα αλλά για όλο το Λεκανοπέδιο; Στην δική μου αντίληψη Άλσος είναι ό,τι βρίσκεται εντός των δρόμων που το περικλείουν και αδιαφορώ για το ιδιοκτησιακό καθεστώς, κυρίως για λόγους κοινωνικών αναγκών!!! Ο μόνος, λοιπόν, χώρος που βρίσκεται εκτός των κάγκελων, που σχετικά πρόσφατα έχουν τοποθετηθεί, και είναι οργανικά συνδεδεμένος με το Άλσος και τμήμα του, είναι ο χώρος του Πατινάζ. Άρα είναι ο μόνος ελεύθερος χώρος ο οποίος ακόμα και αν δεν ανήκει στο Άλσος, όπως εσείς λέτε, θα έπρεπε να έχει προστεθεί. Και σαν γνήσιοι αριστεροί, οικολόγοι και ευαίσθητοι (χωρίς εισαγωγικά) θα έπρεπε να μας έχετε καλέσει εμάς τους «ευαίσθητους» και αντιδραστικούς να τον προασπίσουμε, σε όποια υποθετική απειλή του και να τον εντάξουμε τελεσίδικα στο οργανικό του χώρο. Προφανώς δε περιμένουμε ούτε έχουμε ανάγκη να μας καλέσετε για κάτι τέτοιο σε αντίθεση, όμως, με την ευκολία με την οποία κάνετε συνελεύσεις με προαποφασισμένο στόχο “για υποστήριξη του έργου” και παραγωγή κοινωνικού αυτοματισμού. Και φυσικά κουβαλώντας και τους υπαλλήλους του δήμου, σε ώρα εργασίας, τους οποίους όλοι μας πληρώνουμε είτε συμφωνούμε είτε διαφωνούμε με το έργο!

(συνεχίζεται)

4 Νοεμβρίου 2014 – 11:28 μ.μ.

Ο/Η Δημήτρης Θεοχάρης είπε…

Εσείς όμως επιμένετε να προσθέσετε έναν ακόμα τσιμεντένιο φράκτη γύρω από το Άλσος μαζί με τα υπόλοιπα κοινωφελή έργα που τον περιβάλλουν: σχολεία, ΤΕΙ, ΟΑΕΔ, γήπεδα κλπ. Να προσθέσετε όχι μόνο, όπως λέτε, 450 τετραγωνικά μέτρα τσιμέντου, αλλά ΑΚΟΜΑ 450 τετραγωνικά μέτρα τσιμέντου σε μια ελεύθερη από τσιμέντο περιοχή.

Πριν από 30 χρόνια μπορεί να σχεδιάστηκε ότι σχεδιάστηκε λόγω άγνοιας ή όποιου άλλου λόγου θέλετε. Σήμερα όμως δεν μπορεί να κάνετε ότι δεν καταλαβαίνετε πού είναι το πρόβλημα, εσείς οι ευαίσθητοι (χωρίς εισαγωγικά)…
Αν πραγματικά σας απασχολεί το ζήτημα βρείτε έναν άλλο δομημένο χώρο, αν δεν σας κάνουν όσοι σας προτείναμε, γκρεμίστε τον φτιάξτε τον βρεφονηπιακό σταθμό που όλοι επιθυμούμε και απελευθερώστε έστω μόνο 50 τετραγωνικά μέτρα από το τσιμέντο και θα είμαστε μαζί σας!!!

Όσο για τα επιχειρήματα για πολυποίκιλους χούλιγκαν κλπ, απλώς μου θυμίζουν τον Πάγκαλο που λέει ότι το μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ έκαψε 3 ανθρώπους στην ΜΑΡΦΙΝ και άλλα τέτοια ωραία. Αν θέλετε να του μοιάζετε στο ύφος και στο ήθος, τι να πω….

4 Νοεμβρίου 2014 – 11:29 μ.μ.