espivblogs.net

 

Μάιος 2012. Ο τότε υπουργός υγείας Ανδρέας Λοβέρδος , σε συνεργασία με τους γιατρούς του ΚΕΕΛΠΝΟ, συλλαμβάνει, προφυλακίζει και διαπομπεύει οροθετικές ιερόδουλες. Με τα υπουργεία να βαφτίζουν τις οροθετικές ιερόδουλες “μετανάστριες”, με τα ΜΜΕ να πρωτοστατούν στην διαπόμπευσή τους, ξετυλίγεται μια αγωνιώδης προσπάθεια να προφυλαχτούν οι πορνοπελάτες και να συνεχίσει να τροφοδοτείται η πορνοαγορά από με “φρέσκο” –ποιοτικότερο αυτή τη φορά- εμπόρευμα.

Η Κατερίνα αυτοκτόνησε…
Δύο χρόνια μετά, τον Νοέμβρη 2014, μια από τις διαπομπευμένες κοπέλες αυτοκτόνησε. Η Κατερίνα, πριν αυτοκτονήσει, διαπομπεύτηκε, βασανίστηκε, φυλακίστηκε. Τί κι αν τελικά αθωώθηκε; Η δολοφονία είχε ήδη συντελεστεί όταν το πρόσωπό της διαπομπεύτηκε στα δελτία των 8 και στο διαδίκτυο ως σύμβολο κινδύνου για τη δημόσια υγεία, όταν το όνομά της γράφτηκε δίπλα από τηλέφωνα προστασίας «ευυπόληπτων οικογενειαρχών», όταν σιχαμένοι υπουργοί έκαναν καριέρα πάνω στο τσακισμένο κορμί της. Στο τελευταίο της γράμμα προς τον αγαπημένο της έγραψε: «Πάω να πεθάνω, μη με ψάξεις γιατί δεν πρόκειται να με βρεις. Δεν αντέχω άλλο. Να προσέχεις τον εαυτό σου και τον μπαμπά μου. Σε αγαπώ, Κατερίνα».

Οι πορνοπελάτες;
Αυτοί οι 2.000 ξεφτίλες που το 2012 παρουσιάστηκαν ως «ανίδεοι» πολίτες ενώ στην πραγματικότητα πλήρωναν αδρά τους νταβατζήδες για να κάνουν τη σιχαμένη τους δουλειά χωρίς προφυλακτικό… Αυτοί οι 2.000 ανώνυμοι οικογενειάρχες που ανησύχησαν για το «σάπιο» εμπόρευμα που είχαν αγοράσει και προστατεύτηκαν από σύσσωμο τον κρατικό μηχανισμό ως θύματα των ιερόδουλων… Όλα αυτά τα καθάρματα όχι μόνο δεν είχαν τη στοιχειώδη συνείδηση να στρέψουν το όπλο στους εαυτούς τους, αλλά συνεχίζουν ανενόχλητοι να λεηλατούν γυναικεία σώματα, να νομιμοποιούν τα κυκλώματα trafficking και να χρηματοδοτούν τους νταβατζήδες για να ικανοποιήσουν τις ορέξεις τους. Οι πιάτσες της Καβάλας, του Κηφισού, της Ιεράς Οδού γεμίζουν κάθε βράδυ από ξαναμμένα αρσενικά που αναζητούν το καλό εμπόρευμα και που, όταν χρειαστεί, θα κρυφτούν και πάλι πίσω από το πρόσχημα του «δεν γνώριζα». Θα κρυφτούν και θα εύχονται να μην τους βρούμε…

This is a fucked world!

για την αυτοκτονία της Leelah από το Οχάιο
για τις Leelah των γειτονιών μας

“Εάν διαβάζετε αυτό,  σημαίνει ότι αυτοκτόνησα. […] Όταν ήμουν 14 έμαθα τι σημαίνει τρανς κι έκλαψα από ευτυχία. Μετά από 10 χρόνια σύγχυσης, επιτέλους κατάλαβα ποια ήμουν. Αμέσως το είπα στη μαμά μου και αντέδρασε ακραία αρνητικά, λέγοντάς μου ότι ήταν μια φάση, ότι ποτέ δεν θα είμαι πραγματικά κορίτσι, ότι ο Θεός δεν κάνει λάθη, ότι είμαι λάθος. Ξεκίνησε να με πηγαίνει σε ψυχολόγο, αλλά  με πήγαινε μόνο σε χριστιανούς ψυχολόγους. Το μόνο που πήρα, ήταν κι άλλους χριστιανούς να μου λένε ότι ήμουν εγωίστρια και λάθος και ότι έπρεπε να αναζητήσω βοήθεια στο Θεό. […] Mε πήραν απ’ το δημόσιο σχολείο, πήραν τον υπολογιστή και το τηλέφωνο μου και μου απαγόρευσαν κάθε είδους κοινωνικό δίκτυο, αποξενώνοντας με εντελώς απ τους φίλους. Ήμουν εντελώς μόνη για 5 μήνες. Καθόλου φίλοι, καθόλου υποστήριξη, καθόλου αγάπη. Μόνο η απογοήτευση των γονιών μου και η σκληρότητα της μοναξιάς. […]Είτε θα ζήσω το υπόλοιπο της ζωής μου σαν ένας μοναχικός άντρας που εύχεται να ήταν γυναίκα, είτε θα ζήσω τη ζωή μου σαν μια ακόμα πιο μοναχική γυναίκα που μισεί τον εαυτό της. […]Ο θάνατος μου πρέπει να σημαίνει κάτι. Ο θάνατος μου πρέπει να συνυπολογιστεί στον αριθμό των transgender ατόμων που αυτοκτόνησαν φέτος. Θέλω κάποιος να κοιτάξει αυτό τον αριθμό και να πει: “αυτό ειναι γάμησέ τα” και να το διορθώσει. Να διορθώσει την κοινωνία. Παρακαλώ. Αντίο.”
(Leelah) Josh Alcorn

Ως πότε αυτός ο κόσμος θα συντρίβει τα σώματα με τις προσταγές του;
Ως πότε θα “κανονίζει” πώς θα ζούμε, τι πρέπει να επιθυμούμε και με τι θα χαιρόμαστε;
Ως πότε οι αγκαλιές και τα φιλιά μας, τα βλέμματα και οι χειρονομίες μας θα σκανάρονται από τους κάθε είδους ιεροεξεταστές της καθημερινής ζωής  για να μην παρεκκλίνουν από τον θλιβερό τους ηθικισμό;
Ως πότε θα συναινούμε στον σεξουαλικό μας ακρωτηριασμό;

Leelah, αυτό ο κόσμος δεν διορθώνεται. Ανατρέπεται!

 

 

 

 

αναδημοσίευση από το site του Θερσίτη

Κυριακή 1η του Φλεβάρη και μια από τις πολύχρωμα αχρωμάτιστες θεαματικές δράσεις των “πολιτικά ουδέτερων” atenistas, τους έσυρε στις γειτονιές μας. Το όνομα αυτής, “Από την Κοκκινιά ως τα Βούρλα, μια ποδηλατάδα στα κομμάτια της ιστορίας, τα προσφυγικά, το μπλόκο, τα Βούρλα, ο βιομηχανικός Πειραιάς”…

Θα υπογραμμίσουμε, από τη μεριά μας, πολιτικά και χρωματισμένα, ορισμένα σημεία –γεγονότα, που επιμένουμε να ανασύρουμε από τη (βιωματική μας) μνήμη ως προϋπόθεση αντίστασης στην επικινδυνότητα της αποχαύνωσης. Και καθώς η μνήμη συγκροτεί συνείδηση (πόσο μάλλον η ιστορική συλλογική μνήμη που εκκινεί από τόπους όπως αυτός της μάντρας της Κοκκινιάς) δε μπορεί να αφήνεται να αλέθεται στο μύλο του θεάματος.

Να μιλήσουμε λοιπόν, για ουδετερότητες και δράσεις…

Αντί εισαγωγής: οι atenistas ιδρύθηκαν από το δημοσιογράφο Δημήτρη Ρηγόπουλο, του γνωστού “αχρωμάτιστου” free press Lifo , ο οποίος αρθρογραφεί και στην επίσης “ουδέτερη” πολιτική εφημερίδα Καθημερινή. Συνιδρυτής του “κινήματος”, ο blogger Τάσος Χαλκιόπουλος, γνωστός στους αντίστοιχους κύκλους, από το blog athensville, το οποίο ασχολείται με ζητήματα που αφορούν την αθηναϊκή μητρόπολη και το πώς θα μπορούσε αυτή να γίνει “καθαρότερη” σε κάθε επίπεδο (εννοώντας απουσία διαδηλώσεων, καταλήψεων, ανεπιθύμητων μεταναστών και άλλων κοινωνικών ομάδων).

Οι atenistas, ως “κίνημα”, με όχημα την περίπτωση του κέντρου της Αθήνας, φιλοδοξούν να κεφαλαιοποιήσουν την παραδοσιακή βλακεία της εθελούσιας προσφοράς απλήρωτης εργασίας, στην προοπτική πάντοτε της ενίσχυσης της οικονομικής δύναμης, της εξουσίας και των συμφερόντων, της εκάστοτε πολιτικής κυριαρχίας.

Για να μη φαντάζει μονάχα ως υπόθεση εργασίας η παραπάνω διατύπωση, συνεχίζουμε:

1

Η τυραννία της (αθηναϊκής) μητρόπολης συγκροτείται από δομικά χαρακτηριστικά που αφορούν τόσο στην οργάνωση του δομημένου περιβάλλοντος (σε επίπεδο κλίμακας, πυκνότητας, κεντρικότητας, τυπολογιών κατοίκισης, εύρους και ποιότητας αδόμητων χώρων, δικτύων (μετα)κίνησης, φυσικού περιβάλλοντος) όσο και της ποιότητας κάθε μορφής σχέσεων που διαγράφονται στο εσωτερικό της και συσχετίζονται διαλεκτικά μαζί της. Ο πλούτος και η δυναμική αυτής της διαλεκτικής, προφανώς και δεν μπορεί να καταναλωθεί σε πρακτικές για πεζοδρόμια χωρίς τσίχλες, τοίχους φρεσκοβαμμένους και γλάστρες μεγαλύτερου μεγέθους στα ανύπαρκτα πεζοδρόμια. Πρακτικές που προτείνουν οι atenistas ως εύρος και δυνατότητα μετασχηματιστικής παρέμβασης στην πόλη και την κοινωνική πραγματικότητα εν γένει.

2

Σε προέκταση της παραπάνω αντίληψης περί καθαρ(ι)ότητας ως πρόταγμα προς την κοινωνική χειραφέτηση και την ελεύθερη πόλη, προκρίνεται από τους atenistas η ενίσχυση της παρουσίας των εμπορικών υπερκαταστημάτων τύπου Mall στο κέντρο της πόλης. Το πρόβλημα της πόλης φαντάζει κατ’ αυτό τον τρόπο να είναι η απουσία νέων ναών κατανάλωσης, στη φετιχ εκδοχή τους, τύπου mall. Δεν αναγνωρίζονται ως προβληματικά σημεία της οργάνωσης του χώρου της πόλης και των δραστηριοτήτων που λαμβάνουν χώρα σ’ αυτήν άλλα, παρά η αδυναμία να καταναλώνεις ελεύθερα σε μεγάλες ποσότητες, σε αποστειρωμένα και επιτηρούμενα περιβάλλοντα. Σε τόπους όπου οι εργαζόμενοι αγωνιούν να επιβιώσουν σε ειδικά καθεστώτα εντατικής εκμετάλλευσης ευέλικτων ωραρίων, απελπιστικών αμοιβών, και αποπνικτικής πειθαρχίας. Δεν διερωτώνται σε κανένα επίπεδο, στην εναλλακτική πιθανότητα να υπάρξει στην υποψήφια θέση κάθε νέου mall, ένας τόπος διαφορετικός.

3

Δυο μέρες πριν την 2η επέτειο της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου από τον μπάτσο Κορκονέα, η αγωνία των atenistas τους έσπρωξε ξανά στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας να καθαρίσουν τους τοίχους της πόλης από κάθε πολιτική αφίσα που καλούσε σε κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις στο κέντρο της πόλης, ενάντια στην κατασταλτική κτηνωδία. Η αχρωμάτιστη πολιτικά παρέμβαση διατρανώνεται.

4

Οι θιασώτες των “χαμογελαστών εθελοντών των Ολυμπιακών αγώνων” της Αθήνας 2004, παρέβλεψαν ν’ αναφερθούν οποιαδήποτε στιγμή στις παράπλευρες απώλειες που αποσιωπούσε (ή νομιμοποιούσε ηθικά) η “χαμογελαστή αφέλεια”: στους δεκάδες νεκρούς και τραυματίες των ολυμπιακών εργοταξίων, στις συνθήκες εντατικής εκμετάλλευσης ντόπιου και ξένου εργατικού δυναμικού, στα σκάνδαλα των μιζών εργολάβων και συμβάσεων, τις υπερβάσεις προϋπολογισμών που θα συνεχίζουμε να πληρώνουμε με κάθε κόστος για χρόνια.

5

Η πλειοψηφία των ΜΜΕ, κανάλια, εφημερίδες, ραδιοφωνικοί σταθμοί, πριμοδότησαν και συνεχίζουν να διαφημίζουν υποστηρικτικά, κάθε δράση της εν’ λόγω παρέας, η οποία δε διστάζει από μεριάς της, να εισπράττει αντίστοιχες χορηγίες, διαφημίζοντας η ίδια με τη σειρά της, τηλεοπτικούς σταθμούς και μεγαλοπαράγοντες. Η δεδηλωμένη της συμπάθεια στο έργο της δημαρχίας του ακατονόμαστου πρασίνου (βλέπε Καμίνη και όσα δεινά συνεπάγεται) και η διαρκής επίκληση σε αυστηρότερες πρακτικές – πολιτικές αστυνόμευσης, ελέγχου κι επιτήρησης του χώρου της πόλης μας, απαλλάσσει από την κατάθεση κάθε άλλου επιχειρήματος…

6

Επιτομή της ουδέτερης πολιτικά και αχρωμάτιστης τοποθέτησης ωστόσο, δε μπορεί παρά να συγκροτεί η θέση των atenistas ότι το μνημόνιο αποτελεί μια αναγκαιότητα αφενός, μα και μια “ευκαιρία για τη χώρα” κατά βάθος, αφετέρου. Χωρίς σχόλια.

Αντί επιλόγου: γράφουμε τα παραπάνω, καθώς “ευχάριστες εκπλήξεις” τέτοιων επισκέψεων στις γειτονιές μας, δεν μας προκαλούν φιλόξενα συναισθήματα. Όχι για άλλο λόγο, μα γιατί η “βλακεία”, ιδίως στους καιρούς που ζούμε, είναι από ανυπόφορη έως προκλητική.
Αυτά και άλλα πολλά θα μπορούσαμε να γράφουμε για τις πρακτικές των ακτιβιστών atenistas όπως αρέσκονται να αυτοαποκαλούνται, αλλά είμαστε κι εμείς υποκείμενα της πράξης (αν και δεν την κατανοούμε ξέχωρα από τη θεωρία)… επί των έργων λοιπόν, οι τοίχοι της Κοκκινιάς τους υποδέχτηκαν με χρώματα και ζέση…

Εις το επανιδείν…

Υγ: Όσον αφορά στους αφελείς ή μη, υποστηρικτές, “φίλους”, συμμετέχοντες, καλοπροαίρετους, ενεργούς συμμετέχοντες των δράσεων, με κάθε ευγένεια θα σημειώσουμε ότι η αχρωματοψία διαφέρει του αχρωμάτιστου και κάθε “απολιτίκ” στάση, εγείρει αντίσταση.

Περισσότερες φωτογραφίες στο site της συλλογικότητας μπλόκο στην εξουσία